Η "εθνική ενότητα" δεν χαρίζεται, αλλά επιβάλλεται...

Tο κοινωνικό στερεότυπο «οι Έλληνες εμπρός στον κίνδυνο ενώνονται» δεν είναι μόνον ψευδές, αλλά και παραπλανητικό και επιζήμιο για τον λαό

Κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται η ίδια ανοησία από επίσημα χείλη, τα οποία ποτέ δεν περιμένουν πρώτα να λειτουργήσει ο νους. Και δεν απαιτείται νους πολύ οξυδερκής, για να γίνει αντιληπτό ότι το κοινωνικό στερεότυπο «οι Έλληνες εμπρός στον κίνδυνο ενώνονται» δεν είναι μόνον ψευδές, αλλά και παραπλανητικό και επιζήμιο για τον λαό.

Αν σκέπτονταν πολλοί, πριν μιλήσουν, θα είχαν κατά νου πασίγνωστα γεγονότα της ιστορίας, όπου άλλα μεν αναιρούν το στερεότυπο, άλλα δε το επιβεβαιώνουν, όμως με μια υποσημείωση. Ότι η εθνική ενότητα δεν χαρίζεται από κάποιον από μηχανής θεό, αλλά είναι απόρροια δράσεων της εμπνευσμένης εθνικής ηγεσίας, πολιτικής, στρατιωτικής και κυρίως πνευματικής. Μόνον όταν υπάρχει τέτοια ηγεσία, ο λαός εμφανίζεται ενωμένος.

Η φράση «οι Έλληνες εμπρός στον κίνδυνο ενώνονται», για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, όπως έπραξαν και το 1940, έγινε ‘κοινωνικό στερεότυπο’, ένα αξίωμα δηλαδή, όπως στα μαθηματικά, που δεν έχει εξαιρέσεις και που πρέπει να λαμβάνεται ως σταθερό δεδομένο για τις περαιτέρω αναλύσεις, χωρίς να απαιτείται η δια της λογικής επιβεβαίωση.

Δεν είναι όμως έτσι. Το επιχείρημα δεν εδράζεται στην αλήθεια. Η εθνική ενότητα εμπρός στον κίνδυνο ούτε είναι αυτονόητη, ούτε αποκλειστικό προτέρημα των Ελλήνων.

Ως προς το δεύτερο κατ’ αρχάς, η ενότητα της ομάδας παρατηρείται σε όλους τους λαούς, αλλά και στα ζώα ακόμη. Όταν ενώνεται ο ελληνικός λαός γιατί να μην ενώνεται ομοιοτρόπως και ο αντίπαλός του; Ποια, επομένως η ιδιαιτερότητα και ποιο το πλεονέκτημα;

Κυρίως όμως, εκείνο που είναι αναληθές, είναι ότι η ενότητα επέρχεται ‘αυτονόητα’. Δεν υπήρχε κίνδυνος κατά το 1944 έως το 1949 στην Ελλάδα; Γιατί δεν ήσαν ενωμένοι οι Έλληνες; Όμως, ο ίδιος λαός που αλληλοσφαζόταν, ήταν ενωμένος λίγα χρόνια πριν, το 1940.

Δεν υπήρχε κίνδυνος το 1922, κατά τη Μικρασιατική καταστροφή; Το μίσος των δυο παρατάξεων δεν οδήγησε στο Διχασμό και στη ντροπιαστική ήττα; Όμως, ο ίδιος λαός, η ίδια πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, οδήγησε τον ελληνισμό στο θρίαμβο των Βαλκανικών Πολέμων, λίγα χρόνια πριν.

Δεν υπήρχε κίνδυνος το 1827, όταν κλείστηκε στη φυλακή ο αρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης, ενώ ο Ιμπραήμ κατέκαιγε την Πελοπόννησο και η Επανάσταση αποτύγχανε; Όμως, ο ίδιος λαός και οι ίδιοι ηγέτες τον οδήγησαν σε ανεπανάληπτες νίκες εναντίον μιας αυτοκρατορίας το 1821.

Πολλές άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει. Δεν χρειάζεται όμως, διότι γίνεται αμέσως κατανοητό από τα παραπάνω, ότι η ‘εθνική ενότητα’ επιτυγχάνεται μόνον υπό προϋποθέσεις.

Είναι υπαρκτή, όταν υπάρχει ηγεσία ενωμένη, την οποία εμπιστεύεται ο λαός. Όταν υπάρχει όραμα με ορατές τις δυνατότητες υλοποίησής του. Όταν οι εκπρόσωποι του λαού πράγματι τον υπηρετούν, και δεν τον χρησιμοποιούν για να απολαύσουν τα οφέλη της εξουσίας. Όταν ο λαός διαπαιδαγωγείται με ηθικές αρχές, που αποδεδειγμένως οδηγούν σε αξιοπρεπή ζωή. Τότε ο λαός, αυτοβούλως θα υποστεί τις θυσίες και θα ακολουθήσει τους ηγέτες του στο δρόμο που χάραξαν, και τότε η ενότητα θα είναι πραγματοποιήσιμη.

Αλλιώς, θα είναι σύνθημα όχι μόνο για παρηγοριά, αλλά και κακόβουλο. Επειδή καθησυχάζει τον λαό, ότι δεν έχει σημασία που η ηγεσία του είναι παντελώς ανίκανη να τον ενώσει, αφού όταν υπάρξει κίνδυνος, έτσι, από θαύμα, θα ενωθεί. Άρα, δεν χρειάζεται να κοπιάσει η ηγεσία ώστε να επιτευχθεί η ενότητα. Αυτό το μήνυμα στέλνουν, απαίδευτοι ή κουτοπόνηροι πολιτικοί.

Πηγή Voria

http://kostasxan.blogspot.gr/2015/10/blog-post_772.html