O Ήρων ο Αλεξανδρεύς κι η πρώτη ατμομηχανή του κόσμου

Σήμερα πλέον είναι γνωστό ότι ο τελευταίος από τους μεγάλους αρχαίους Έλληνες επιστήμονες είχε προηγηθεί του Μπόιλ όσο και του Μαριότ. Ήταν ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς

Ο Νόμος του Μπόιλ, γνωστός και σαν νόμος Μπόιλ-Μαριότ, πήρε το όνομά του αρχικά από τον Ιρλανδό φυσικό φιλόσοφο Ρόμπερτ Μπόιλ (Robert Boyle), (1627-1691), που πρώτος τον διατύπωσε και δημοσίευσε το 1662. Τον ίδιο νόμο διατύπωσε 14 χρόνια αργότερα και ο Γάλλος φυσικός Εντμέ Μαριότ (Edme Mariotte) (1620–1684), εξ ου και η διπλή ονομασία. Σύμφωνα με αυτό το νόμο:

Ο όγκος ενός αερίου είναι αντιστρόφως ανάλογος της πίεσης αυτού, σε σταθερή θερμοκρασία.

Η αλήθεια, όμως, είναι πως σήμερα πλέον είναι γνωστό ότι ο τελευταίος από τους μεγάλους αρχαίους έλληνες επιστήμονες είχε προηγηθεί του Μπόιλ όσο και του Μαριότ. Ήταν ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, ο οποίος έζησε γύρω στον πρώτο μ.Χ. αιώνα.
Ανακρούοντας τις αριστοτέλειες ιδέες περί των πανταχού παρόντων τεσσάρων στοιχείων, ο Ήρων απέδειξε πως, στην πραγματικότητα, ο αέρας είχε ξεχωριστή υπόσταση.
Απέδειξε πως το νερό αδυνατούσε να εισχωρήσει σε ένα αναποδογυρισμένο ποτήρι γεμάτο αέρα: η στάθμη του νερού ανέβαινε μέσα στο ποτήρι στο βαθμό που απομακρυνόταν ο αέρας.
Παρατήρησε ακόμη πως ο αέρας ήταν συμπιεστός και από αυτό συμπέρανε πως θα έπρεπε να αποτελείται από ανεξάρτητα σωματίδια με κάποιο διάστημα ανάμεσα τους, όπως έκανε και ο Μπόιλ μιάμιση χιλιετία αργότερα.
Επίσης, ο Ήρων υποστήριξε πως όταν θερμαινόταν ο ατμός, τα σωματίδια που τον αποτελούσαν αποκτούσαν μεγαλύτερη κινητικότητα. Με δυο λόγια, πως η θέρμανση του ατμού αύξανε την πίεσή του.

Ο Ήρων αντιλήφθηκε γρήγορα τις δυνατότητες αυτής της ενεργειακής πηγής, πράγμα που κατέδειξε με την επινόηση της πρώτης στον κόσμο ατμομηχανής. Αποτελείτο από μια κενή εσωτερικά σφαίρα που περιείχε μια ποσότητα νερού και είχε ένθετους, αριστερά και δεξιά, δυο κεκαμμένους σωλήνες. Όταν θερμαινόταν το νερό στη σφαίρα και έφθανε στο σημείο βρασμού, ο ατμός έβγαινε ορμητικά από τους σωλήνες κάνοντας τη σφαίρα να περιστρέφεται. (Η αρχή αυτή χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για την περιστροφική κίνηση των συσκευών ποτίσματος του γκαζόν διά ραντισμού.)

Ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς ήταν ο Tony Stark της εποχής του

Η μηχανή του Ήρωνα όχι μόνον ήταν μπροστά από την εποχή της, αλλά, όπως και πολλές άλλες ανάλογες εφευρέσεις, ήταν παντελώς καταδικασμένη ως ανώφελη και μη απαραίτητη από ιούς συγκαιρινούς του. Ποιος ο λόγος, ρε φίλε, να αναπτύξεις μια μηχανή για να κάνει μια δουλειά όταν μπορείς πολύ πιο εύκολα να βάλεις να σου την κάνει ο δούλος;

Από το βιβλίο «Το όνειρο του Μεντελέγιεφ» του Paul Strathern (και πληροφορίες από wikipedia και διαδίκτυο)

Πηγή...

Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php?

Αβορίγινες: η Σοφία του Ονειροχρόνου

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους φαίνεται ότι ο αρχαιότερος ανθρώπινος πολιτισμός αναπτύχθηκε στην Αυστραλία. Γνωστοί και ως Αβορίγινες ή Αμπορίτζιναλς, οι Ιθαγενείς της Αυστραλίας ξεπροβάλλουν από τα βάθη των αιώνων φέροντας μαζί τους τελετουργικά, δοξασίες και μια κοσμολογία που αντιπροσωπεύει τη βαθύτερη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας.

Οι Αβορίγινες, αυτόχθονες κάτοικοι της χώρας, αναφέρουν την αρχή του Κόσμου ως το «Όνειρο» ή την «Ώρα του Ονείρου». Κατά τη διάρκεια αυτού του Ονειροχρόνου οι Ιθαγενείς πρόγονοί τους δημιούργησαν τα διάφορα στοιχεία του όπως, τα ζώα, το νερό, τα δέντρα, τον ουρανό. Παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί μέχρι σήμερα ο τρόπος ζωής τους παραμένει σχεδόν αναλλοίωτος. ΓιΆ αυτό θεωρούνται από τους ανθρωπολόγους πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τον προϊστορικό άνθρωπο. Οι δυνάμεις που δημιούργησαν τον κόσμο τους στην πορεία του χρόνου προσωποποιήθηκαν σε θεές και θεούς που εξέφραζαν τον Ήλιο, τη νύχτα, τα άστρα, τη δικαιοσύνη. Μια ιδιαίτερη παρουσία, ήταν οι Wondjina, που θεωρούνταν από τα πρώτα όντα της «Εποχής του Ονείρου». Ήρθαν από τη θάλασσα και ξεκουράστηκαν πάνω σε βράχους όπου αποτυπώθηκαν οι μορφές τους. Δημιούργησαν τον Κόσμο, έδωσαν το Νόμο που έπρεπε να ακολουθούν οι άνθρωποι. Έφεραν στους ανθρώπους την τεκνοποίηση. Έδωσαν τη βροχή στη Γη. «Η Γη αναπνέει και η εκπνοή της δημιουργεί ατμούς και σύννεφα που φέρνουν βροχή. Φέρνει καρπούς και δημιουργεί ανάπτυξη στα πάντα ώστε να μεγαλώνουν τα δέντρα, το χορτάρι, και να τρέφουν τα ζώα και όλα στη γη». Αυτές οι παρουσίες παριστάνονται σε βραχογραφίες με φωτοστέφανο δίχως στόμα έχοντας ενωμένα μάτια και μύτη. 

H Σοφία του Ονειροχρόνου 

Η Ιδέα του Ονειροχρόνου αποτελεί την κεντρική ιδέα του πολιτισμού των Ιθαγενών της Αυστραλίας η οποία καθόρισε απόλυτα τα πρότυπα της ζωής τους. Είναι ένας λαός που ζει ανάμεσα στον Ονειροχρόνο και τον αντικειμενικό κόσμο, σε αρμονία με όλα τα πλάσματα της Γης, με τον ίδιο απαράλλακτο τρόπο όπως εκείνον της πρώτης ημέρας της Δημιουργίας. Μέσα από τον Ονειροχρόνο αντλούν επίσης την πλούσια σε δομή και λεξιλόγιο προφορική τους γλώσσα. Η εξέλιξη της ζωής και του πολιτισμού, σύμφωνα με την αντίληψή τους, αρχίζει με ένα σπόρο που βλασταίνει, κάνει ένα μεγάλο κύκλο άπειρων δυνατοτήτων και επιστρέφει πάλι πίσω στον ίδιο σπόρο, στην αρχική πηγή. Και κάθε φορά που η ζωή αναγεννιέται από τον θάνατο ή την λανθάνουσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται, δεν αναπαράγει ποτέ τις μορφές του παρελθόντος αλλά αναπτύσσεται μέσα στο παράδοξο νέων δυνατοτήτων οι οποίες ξεπηδούν από την ίδια απαράλλακτη ουσία, αυτή την ίδια ουσία που συνεχώς αλλάζει και αναγεννιέται. Ο χορός της γέννησης αρχίζει, τη στιγμή που ο σπόρος σπάζει το κέλυφός του. Ο κύκλος του παρελθόντος απορρίπτεται και η ίδια ουσία αναζητά άλλες δυνατότητες σε νέους κύκλους. Από αυτή την άποψη λοιπόν, ο πολιτισμός των Αβοριγίνων ως ο αρχαιότερος, αποτελεί τον σπόρο των ανθρώπινων κύκλων και το ταξίδι στις παραδόσεις του είναι το ταξίδι στην πιο μακρινή μνήμη της ανθρώπινης φυλής, τη Σοφία του Ονειροχρόνου. 

Η Ενότητα του Ονειροχρόνου 

Ο Ονειροχρόνος είναι ένας τόπος πέρα από τον χρόνο και το χώρο, μέσα στον οποίο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον υπάρχουν ως ενότητα. Οι αυτόχθονες μπορούν να εισέλθουν σε αυτό το εναλλακτικό σύμπαν μέσω των Ονείρων ή μέσα από μεταβαλλόμενη κατάσταση συνείδησης, αλλά και μέσα από το θάνατο. Ο Ονειροχρόνος θεωρείται ο τελικός προορισμός πριν από τη μετεμψύχωση. Όλα τα πλάσματα, άστρα, άνθρωποι, έντομα, μοιράζονται την συνείδηση της πρωτογενούς δημιουργικής δύναμης. Κάθε τι που υπάρχει αντανακλά με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο ένα μέρος, μια μορφή, αυτής της κοινής συνείδησης. Στους μύθους και τους θρύλους του Ονειροχρόνου, όλος ο κόσμος παρουσιάζεται ενιαίος. Οι ιστορίες του Ονειροχρόνου προέκτειναν τη συμπαντική και ψυχική συνείδηση όχι μόνο σε κάθε ζωντανό πλάσμα, αλλά και στην ίδια τη Γη, τα αρχέγονα στοιχεία δυνάμεις και αρχές. Η συνειδητοποίηση αυτής της ενότητας ωθεί τους Ιθαγενείς να σέβονται και να λατρεύουν τη Γη, ως μυστήριο της αρχικής δημιουργίας. Κάθε συστατικό της δημιουργίας πηγάζει από όνειρα, επιθυμίες, έλξεις και απωθήσεις, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή των ανθρώπων. ΓιΆ αυτό η είσοδος στο μεγάλο κόσμο του χώρου, του χρόνου και των συμπαντικών ενεργειών είναι η ίδια με την είσοδο στον εσωτερικό κόσμο της συνείδησης και του ονειρέματος. Επομένως η εξερεύνηση του αχανούς διαστήματος και η γνώση του νοήματος της δημιουργίας βιώνονταν μέσω της εσωτερικής και εξωτερικής γνώσης του εαυτού. Κάθε φυσικός σχηματισμός και δημιουργία εισάγει ένα κρυμμένο νόημα, εξαιτίας του σχήματος και της συμπεριφοράς του. Η μορφή κάποιου πράγματος είναι το ίδιο το αποτύπωμα της προγονικής συνείδησης που το δημιούργησε και είναι το αποτέλεσμα των ενεργειών που προκλήθηκαν. Αυτές είναι όψεις της δημιουργίας του Ονειροχρόνου που συνθέτουν την εικόνα ενός κόσμου, στην οποία το φυσικό και το μεταφυσικό αλληλοσυνδέονται συμβολικά. Δεν μπορεί να εξετάσει κανείς τον ορατό και τον αόρατο κόσμο ξέχωρα. Έτσι οι γλώσσες των Ιθαγενών που ξεπήδησαν από μια τέτοια αντίληψη του κόσμου ήταν πλούσιες σε μεταφορές που αλληλοσύνδεαν τα φυσικά, ψυχολογικά και πνευματικά επίπεδα εμπειρίας. 

Ο Μύθος για την Τέχνη του Χαλαζία 

Ένας γέροντας, το τελευταίο μέλος της φυλής του που κατέχει την ικανότητα της κατασκευής αιχμηρών εργαλείων, κόβοντας χαλαζία, διδάσκει σε μερικούς νεότερους την τέχνη του. Οι μικροί κρύσταλλοι χαλαζία που χρησιμοποιούνται σαν κοπίδια και ξύστρες είναι τα μόνα συμπληρωματικά σε μια τεχνολογία που βασίζεται στο ξύλο. Παίρνει τους μαθητευόμενους στο δάσος, σε ένα μέρος όπου γνωρίζει ότι το έδαφος «ετοιμάζει» πέτρες για τον σκοπό αυτό. Υποδεικνύει τα χαρακτηριστικά του εδάφους που το επισκέφτηκαν οι πρόγονοι της φυλής του για γενιές ολόκληρες, προκειμένου να μαζέψουν πέτρες για εργαλεία. Η απαλή αύρα στα φύλλα των ψηλών κομμεόδενδρων μετριάζει τη ζέστη το μεσημεριάτικου ήλιου. Ο γέρος κάθεται οκλαδόν, με τις παραδοσιακές ουλές της λύπης ή του πένθους στο στήθος του. Με τα βαθύσκιωτα μάτια του κλεισμένα περνάει το φαγωμένο μαύρο χέρι του με μια καλαίσθητη ασταθή κίνηση από λιθάρι σε λιθάρι. Σε κάθε πέτρα μουρμουρίζει μία φράση: «Αυτή είναι έγκυος, αλλά δεν είναι έτοιμη ακόμα», «Αυτή θα είναι πολύ καλή στον καιρό της». Τελικά βρίσκει μια πέτρα που την σηκώνει και την κρατά στα δυο του χέρια. ΜΆ ένα έξυπνο χαμόγελο λέει, «Ο πυρόλιθος ζει μέσα σε αυτή την πέτρα από την εποχή του ονείρου…τώρα είναι έτοιμη να γεννηθεί!» Τα γρήγορα απότομα χτυπήματα με μια άλλη πέτρα θρυμματίζουν τον λίθο και το επιθυμητό εργαλείο ξεπροβάλλει από την πέτρα. Οι νεαροί Ιθαγενείς παρακολουθούν τον γέρο με αφοσίωση καθώς απομακρύνει το πρόσφατα γεννημένο εργαλείο από τη σκοτεινή μήτρα του προγονικού βράχου και το κρατά ψηλά με ικανοποίηση. Και έτσι γεννιέται ένα εργαλείο που οι ρίζες του προέρχονται από τα βάθη του χρόνου για χρήση στο σήμερα. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι ανάγκη να σμιλέψει ή να μορφοποιήσει αυτά τα κομμάτια της πέτρας, «γεννήθηκαν τέλεια και έχουν σχεδόν το ίδιο σχήμα με τα αιχμηρά εργαλεία ηλικίας 13.000 ετών που ανακάλυψαν αρχαιολόγοι. Όλες οι τέχνες έχουν κοινή γλώσσα. Καμία μορφή τέχνης δεν αποτελεί, ξεχωριστό, ανεξάρτητο στοιχείο, είτε πρόκειται για αμμογραφία, βαφή του σώματος, ιερό λίθο, ζωγραφισμένο φλοιό δένδρου, χορό, μουσική, ή άλλη παραδοσιακή μορφή τέχνης. Μύθοι, ιστορίες, χορός, τραγούδι και τελετουργία είναι τα νήματα για τη σύνθεση του πολύχρωμου τάπητα της Δημιουργίας. Σε αυτόν τον τάπητα συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό οι φυσικοί σχηματισμοί, οι φυσικοί ήχοι και όλα τα παροδικά φαινόμενα της φύσης, τα οποία αποτελούν και αντικείμενο μίμησης μιας εξίσου παροδικής και φευγαλέας τέχνης. Οι θαυμάσιες αμμογραφίες καταστρέφονται μετά την ολοκλήρωση της τελετουργίας, όπως και τα ιερά σύνεργα. Το παροδικό και το φευγαλέο στον παρόντα κόσμο συμπληρώνεται από τη μονιμότητα και τη διάρκεια στον Ονειροχρόνο. Η αντίληψη των γηγενών για την αιωνιότητα, είναι η μονιμότητα ύπαρξης στον Ονειροχρόνο και προσεγγίζεται μέσω της αντίληψης του θανάτου. 

Οι Πρόγονοι 

Οι Ιθαγενείς, μιλούν για τις δυνάμεις που δημιούργησαν τον κόσμο αποκαλώντας τις «Οι Πρόγονοί μας». Στην μακρινή εποχή της δημιουργίας του κόσμου, την εποχή που ονομάζεται Ονείρεμα, οι Πρόγονοι κινούνταν σε ένα έρημο, αδιαφοροποίητο πεδίο, ίδιο περίπου με εκείνο στο οποίο κινούνται οι Ιθαγενείς, όταν περιπλανιούνται στις αχανείς εκτάσεις της αυστραλιανής ηπείρου. Οι Πρόγονοι ταξίδευαν, κυνηγούσαν, πολεμούσαν και αγαπούσαν διαμορφώνοντας έτσι το άμορφο πεδίο τους σε γήινο τοπίο. Πριν από τα ταξίδια τους κοιμούνταν και ονειρεύονταν τις περιπέτειες της επόμενης μέρας. Με αυτόν τον τρόπο, κινούμενοι από το Ονείρεμα στη δράση δημιούργησαν τα ζώα και τα φυτά, όλα τα φυσικά στοιχεία, τον Ήλιο, τη Σελήνη και τα άστρα. Δημιούργησαν επίσης, τους ανθρώπους, τις φυλές και τις πατριές. Όλα αυτά δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα από τους Προγόνους, ενώ το κάθε είδος μπορούσε να μεταμορφωθεί σε οποιοδήποτε άλλο. Το φυτό μπορούσε να γίνει ζώο, το ζώο γεωλογικός σχηματισμός, ο γεωλογικός σχηματισμός άντρας ή γυναίκα. Ο ίδιος ο Πρόγονος μπορούσε να έχει μορφή ανθρώπου η ζώου ανάλογα με τις απαιτήσεις των περιπετειών του. Όλα δημιουργούνταν από την ίδια πηγή –το Όνειρο και τις πράξεις των μεγάλων Προγόνων. Όλα τα στάδια, οι φάσεις και οι κύκλοι ήταν παρόντα την ίδια στιγμή στον Ονειροχρόνο. Όταν ο κόσμος απέκτησε μορφή, με όλα τα είδη και τις ποικιλίες των μεταμορφώσεων τους, Εκείνοι αποσύρθηκαν και κρύφτηκαν στη γη, τον ουρανό, τα σύννεφα και τα πλάσματα, αντανακλώντας από εκεί τη δύναμη τους σε όλα τα δημιουργήματα. Το Ονείρεμα αναφέρεται για να περιγράψει αυτό το σύστημα πεποιθήσεων. Για παράδειγμα, ένας αυτόχθονας Αυστραλός ίσως ισχυριστεί ότι ονειρεύτηκε σαν καγκουρό ή ως καρχαρίας ή σαν μέλισσα ή με οποιοδήποτε ονειρικό συνειρμό που προέρχεται από την πατρίδα τους. Αυτά συμβαίνουν γιατί στον Ονειροχρόνο ολόκληρη η γενιά των Προγόνων υπάρχει σαν Ένας, καταλήγοντας στην ιδέα ότι όλη η παγκόσμια γνώση είναι συσσωρευμένη μέσα από τους Προγόνους μας. Τα ταξίδια των Προγόνων έγιναν ιστορίες, τελετουργίες, σύμβολα και τελικά αρχέτυπα της ζωής που διαμορφώθηκαν και ακολουθήθηκαν από τους Αβορίγινες επί σειρά χιλιετιών. Για αυτούς κάθε όψη της καθημερινής ζωής αντανακλά τις ιστορίες της δημιουργίας που συνδέονται με τον συγκεκριμένο τόπο στον οποίο στήνουν τον καταυλισμό τους ή τις περιοχές που διασχίζουν ταξιδεύοντας. Κάθε μέρα είναι Μοναδική και βιώνεται ως ανάμνηση της πρώτης ημέρας της Δημιουργίας. Παρόλο που οι ιστορίες και τα σύμβολα διαφέρουν λίγο από τη μία πατριά στην άλλη, οι ονειρικές ιστορίες είναι κοινές σε όλες τις φυλές των Ιθαγενών σε όλο το πλάτος της αχανούς αυστραλιανής ηπείρου. Σε αυτές τις ιστορίες οι Πρόγονοι ανέλαβαν δράση, εκτέθηκαν σε κινδύνους, ανακάλυψαν τεχνικές και συμπεριφορές που προκάλεσαν πόνο και χαρά, δημιουργία και καταστροφή, θεραπεία και ασθένεια. Τα μαθήματα της ζωής που ενυπάρχουν στις ιστορίες διαμόρφωσαν αυτό που ονομάζουν οι Ιθαγενείς Νόμο του Ονειροχρόνου και αντανακλάται στην υπέρτατη απλότητα που χαρακτηρίζει τον τρόπο της ζωής τους. Για 150.000 χρόνια, η μυθολογία του Ονειροχρόνου συντήρησε έναν πολιτισμό που επιβίωνε αρμονικά με τη φύση, ρωμαλέο, ζωτικό και χαρούμενο. Και σαν συνέχεια οι Ιθαγενείς θεωρούν σκοπό της ζωής τους να διατηρήσουν τον πλανήτη στην αρχική του αγνότητα. 

Τοτεμικό Κοινωνικό Σύστημα 

Ο τοτεμισμός, ως βάση της λατρείας των Ιθαγενών της Αυστραλίας, περιγράφει τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο, τη φύση και τους θεούς και είναι γενεσιουργός αιτία της τέχνης τους. Ο φυσικός κόσμος διέπεται από τις ίδιες αρχές και πρότυπα, τις ίδιες που ωθούν στον σχηματισμό του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι άνθρωποι, η φύση και οι προγονικές δυνάμεις του Ονειροχρόνου, διαμορφώνουν ένα αλληλοτροφοδοτούμενο πλέγμα σχέσεων από το οποίο απορρέουν η κοινωνική τάξη, οι τελετουργίες και οι μύθοι των Ιθαγενών. Η φύση δίνει ζωή στην ανθρωπότητα. Μέσα από τον πολιτισμό η ανθρωπότητα δίνει νόημα στη φύση. Φύση και ανθρωπότητα παρέχουν ένα σώμα στην αόρατη ζωή των Δημιουργών του Ονειροχρόνου. Αυτή η παλινδρομική διαδικασία είναι μια ακατάπαυστη ενεργειακή ροή από την πηγή προς όλες τις μορφές και αυτή ακριβώς είναι η ουσία του τοτεμισμού. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ένας αόρατος ιστός μέσα στον οποίο αυξάνονται, τρέφονται και αντανακλώνται όλα τα είδη αλλά και οι κοινωνίες πάνω στη Γη. Η ταύτιση με κάποιο τοτέμ σχηματίζει τη βάση των τριών μεγαλύτερων κοινωνικών σχηματισμών στη ζωή των Αβορίγινων: των φυλών, των πατριών και των ομάδων.  

Η φυλή, είναι ο μεγαλύτερος κοινωνικός σχηματισμός από 500 μέλη και πάνω, τα οποία έχουν μια κοινή γλώσσα. Η φυλή μοιράζεται έθιμα, νόμους και τελετουργίες που τη διακρίνουν από γειτονικές ομάδες, χωρίς όμως να την διαφοροποιούν πλήρως εξαιτίας των συχνών ανταλλαγών ανάμεσα στις διάφορες ομάδες. Μια φυλή Ιθαγενών δεν είναι κάποια απομονωμένη ομάδα που ζει σε συγκεκριμένη περιοχή με καθορισμένα σύνορα. Συχνά υπάρχουν μετακινήσεις μελών από φυλή σε φυλή τόσο με γάμους, με τελετουργίες όσο και με μοίρασμα κυνηγιού.  

Πατριές σχηματίζονται από τη δημιουργία μικρότερων ομάδων μέσα στη φυλή και συνήθως αριθμούν εκατοντάδες είδη μελών. Κάθε πατριά συνδέεται με ένα ιδιαίτερο ζώο και ζει σε περιοχή που θεωρείται «ιερή». Υποχρέωση της πατριάς είναι να διατηρεί στη μνήμη τις ιστορίες που συνδέονται με τα τοτεμικά είδη και να εκτελεί τις ανάλογες τελετουργίες. Κάποια από τις πατριές θεωρείται ότι προέρχεται από τον άνθρωπο-καγκουρό, Πρόγονο του Ονειρέματος. Κάποια άλλη συνδέεται με το άγριο γιάμ, μια τρίτη με το πόσουμ και έτσι καλύπτονται τα βασικά τους αρχέτυπα. Στην πραγματικότητα το πνεύμα του είδους κατέχει την περιοχή και όχι η πατριά. Το πνεύμα ρέει από τον πνευματικό προς το φυσικό κόσμο σε μια «ιερή» περιοχή.  

Η ομάδα είναι η επόμενη κοινωνική διαίρεση με λίγα μέλη που κατασκηνώνουν και κυνηγούν μαζί. Καθώς συχνά οι Ιθαγενείς παντρεύονται μέλη άλλων πατριών, αυτές οι ομάδες συγκεντρώνουν μέλη από διαφορετικές πατριές. Η ομάδα έχει τη δυνατότητα να κυνηγά σε διάφορες περιοχές ζητώντας άδεια από τους υπευθύνους για την περιοχή πρεσβύτερους της πατριάς. Επομένως η πατριά διευθύνει την περιοχή και η ομάδα τη χρησιμοποιεί. Οι αλληλοσυμπληρούμενες λειτουργίες της ομάδας και της πατριάς χαρακτηρίζονται από πολυάριθμες παλινδρομικές διαδικασίες ανταλλαγής, μοιράσματος και αμοιβαίου σεβασμού. Το τοτεμικό κοινωνικό σύστημα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που συγκροτείται από αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις και λειτουργίες. Τα μέρη μιας κοινωνίας συνυπάρχουν με αμοιβαίες μεταξύ τους σχέσεις και σαφείς αλληλεπιδράσεις με το σύνολο. Όλες όμως οι υποδιαιρέσεις έχουν διαπερατά σύνορα. Οι Ιθαγενείς ως άτομα και ομάδες δεν ζουν αμυντικά μέσα σε συγκεκριμένα όρια. Δεν υπάρχουν καθορισμένες αδιαπέραστες θέσεις ατομικά ή κοινωνικά. Οι κανόνες των τοτεμικών σχέσεων προέρχονται από τον ίδιο τον Ονειροχρόνο ως αιώνιοι και αμετάβλητοι νόμοι, οι οποίοι σχηματίζουν μια αόρατη δομή, στην οποία υπάρχει το εμψυχωτικό πνεύμα όλων των ειδών της φύσης. 

Ιερή Τέχνη 

Παρόλο που οι παραδοσιακές κοινωνίες των Αβορίγινων έχουν κάποιες διαφορές μεταξύ τους, όλες εμφανίζουν σύνθετη δομή, που αντανακλά το σύστημα του σύμπαντος και τη θέση του ανθρώπου εντός του. Επειδή δεν υπάρχει γραπτή γλώσσα, το έργο τέχνης είναι ο φορέας των στοιχείων, ο πλούτος των πληροφοριών από γενιά σε γενιά. Οι «ονειρικές ιστορίες» κατέχουν συχνά κεντρική θέση στην τέχνη, περιγράφοντας τη Δημιουργία, όταν τεράστια μυθικά ζώα περιπλανιούνταν στη Γη, δημιουργώντας τις μορφές της και αποφασίζοντας ποιοι άνθρωποι θα ζούσαν σε κάθε τόπο. ΓιΆ αυτό και στην κοινωνία των Αβορίγινων η τέχνη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της τοτεμικής συνείδησης. Εκφράζεται δε με τρόπο προσωπικό, κοινωνικό, ιερό ή τελετουργικό. Πρωτεύοντα στοιχεία είναι η αρσενική ευθεία, ο θηλυκός κύκλος και οι μυριάδες αλληλεπιδράσεις τους. Η ιερή τους τέχνη είναι μια διαρκής διαδικασία μετουσίωσης της καθαρής ενέργειας σε μορφή, αποδίδει τη μεταμόρφωση των προγονικών δυνάμεων σε ζώα, των ζώων σε ανθρώπους και των ανθρώπων, μέσω της βαφής του σώματος και των τελετουργικών ενδυμασιών, σε προγονικές υπάρξεις με ζωικές δυνάμεις και ικανότητες. Η μουσική, ως ιερή τέχνη, ενώνει τη συνείδηση με τους αόρατους νόμους και τα ενεργειακά πρότυπα της φύσης. Θεωρείται ότι αποτελεί μία «γέφυρα» ανάμεσα σε αυτούς και στους Προγόνους, τους ήρωες, τη Γη, τα ζώα που ζουν σε αυτήν και φυσικά τους θεούς τους. Επίσης με μουσική και χορούς συνοδεύεται και η επίκληση για βροχή ή μία θεραπευτική τελετουργία. Το παίξιμο του μουσικού οργάνου ντιτζιρίντου, μιας μακριάς ξύλινης φλογέρας, συμβολίζει την αόρατη παρουσία του πνεύματος του αέρα και είναι πιθανώς το αρχαιότερο μουσικό όργανο πάνω στη Γη. Οι νότες που παράγει, αντιπροσωπεύουν διαφορετικές μορφές της αόρατης ενέργειας, αυτής που εμψυχώνουν οι προγονικές δυνάμεις. Η προσωπική τέχνη διαμορφώνεται κυρίως από τις γυναίκες. Σχεδιάζουν τις εικόνες τους στην άμμο, τη στιγμή που αφηγούνται ιστορίες για την αγάπη, τον έρωτα, τη γονιμότητα αλλά και για τις περιοχές όπου συλλέγουν την τροφή τους. Μοιρασμένη με τα υπόλοιπα μέλη της φυλής αυτή η δραστηριότητα είναι ένα σημείο χαράς, διασκέδασης και εκπαίδευσης στα καθήκοντα του καταυλισμού. Ο κοινωνικός συμβολισμός της τέχνης φαίνεται στις τελετουργίες της βαφής του σώματος. Το βάψιμο αντιπροσωπεύει την παρουσίαση της προσωπικής εικονοπλασίας σε συλλογικό επίπεδο. Είναι μια αισθαντική, απτή μορφή κοινωνικής ανταλλαγής των ιστοριών που αφηγούνται τα βαμμένα σώματα. Ιδιαίτερα στις γυναικείες τελετουργίες το σώμα αποδίδει την ιστορία μέσω του χορού, απελευθερώνοντας το συγκινησιακό περιεχόμενο που κρύβεται στις περιπέτειες της αγάπης και στις τραγωδίες της απώλειας. 

Αντίληψη για τον Θάνατο 

Στη διαδικασία του κύκλου της Δημιουργίας, ο θάνατος για τους Αβορίγινες γίνεται αντιληπτός ως ένα υπέρτατο όσο και αναπόφευκτο θεραπευτικό στάδιο, ως μέσο μετάβασης στον Ονειροχρόνο. Είναι μια διαδικασία μετουσίωσης όλων των πλασμάτων στην αρχέγονη προγονική μορφή τους με τελικό αποτέλεσμα την αναγέννηση. Είναι ένα βήμα προς το ονείρεμα και τη συναίσθηση, δηλαδή τη συνδυασμένη αντίληψη μιας ενοποιημένης εικόνας του κόσμου, μέσα στην οποία τα περιγράμματα χάνουν την σταθερότητά τους και το ενεργειακό τους περιεχόμενο ενοποιείται στη μία και μοναδική ουσία της ζωής, την πανταχού παρούσα ενέργεια του Ονειροχρόνου. Τη στιγμή του θανάτου το πνευματικό περιεχόμενο της ατομικής μορφής κατανέμεται σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Το πρώτο είναι η Τοτεμική Ψυχή που σχετίζεται με τις πηγές ύπαρξης της φυσικής μορφής, όπως είναι ο τόπος της γέννησης, το πνεύμα του ζώου και το είδος των φυτών με τα οποία συγγενεύει. Η δεύτερη όψη της πνευματικής δύναμης του ατόμου απελευθερώνεται στην Προγονική Ψυχή, την επικράτεια των αιώνιων αρχέτυπων, την ουράνια Γη των Νεκρών. Αυτή η όψη ταξιδεύει στους αστερισμούς σε κάποια ιδιαίτερη περιοχή του ουρανού. Αυτή η ουράνια περιοχή έχει τον αντίστοιχο αστερισμό της και το σημαντικότερο εμπεριέχει ένα ιδιαίτερο πρότυπο αόρατης ενέργειας. Αυτά τα πρότυπα συμβολίζονται στα γεωμετρικά σχέδια που ζωγραφίζονται στην κοιλιακή χώρα του νεκρού, κατά τη διάρκεια του τελετουργικού της ταφής. Τα ίδια σχέδια απεικονίζονται σε κάθε άτομο κατά την στιγμή της πρώτης του μύησης. Στις στιγμές της μύησης και του θανάτου οι παρευρισκόμενοι τραγουδούν το «Είθε το πνεύμα σου να φτάσει στο στομάχι του ουρανού». Η Τρίτη όψη της ανθρώπινης ψυχής ονομάζεται από τους Ιθαγενείς της Αυστραλίας «Κατεργάρης». Τον Κατεργάρη με διάφορες μορφές και ονόματα τον συναντάμε σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου. Αντιπροσωπεύει την πνευματική πηγή του ατομικοποιημένου εγώ, της Εγωικής Ψυχής. Αυτή η πνευματική δύναμη δεσμεύεται από συγγένειες που είχε το άτομο εν ζωή και είναι εκείνη που μας δεσμεύει με το συγκεκριμένο και το πεπερασμένο, με υπευθυνότητες και σχέσεις της ατομικής μας ύπαρξης. Είναι δυνατόν να προσκολληθεί σε αυτόν τον κόσμο, εξαιτίας της συγκινησιακής της εξάρτησης με τις μορφές του δημιουργημένου κόσμου. Ο Κατεργάρης των Ιθαγενών μοιάζει με τον κατεργάρη της ελληνικής μυθολογίας Ερμή. Ο Ερμής αντιπροσωπεύει εκείνη την δύναμη της πλάνης που μας ωθεί συχνά να εκλαμβάνουμε την εφήμερη ζωή μας ως κάτι διαρκές και μόνιμο, ενώ ταυτόχρονα είναι ο περαματάρης, ο ψυχοπομπός ανάμεσα σε αυτόν και τον άλλο κόσμο. Η Τοτεμική, η Προγονική και η Εγωική Ψυχή σχηματίζουν την Ψυχική Τριάδα, ευθέως ανάλογη της Κοσμικής Τριάδας, της Αγέννητης Ύπαρξης, της Ζώσας Ύπαρξης και της διαδικασίας του Θανάτου και της Τριάδας της Γήινης τάξης-είδος, τόπος, φυλή. Η Ψυχική Τριάδα είναι η βάση της συνειδησιακής συγχώνευσης που επιτυγχάνεται στις περιοχές του Ονειροχρόνου. Η βασική αιτία της συγχώνευσης νου και ύλης στη συνείδηση των Ιθαγενών είναι η ευθεία αναλογία των Τριάδων σε όλα τα επίπεδα. Το παράξενο είναι ότι αυτή η τριαδική αναλογία είναι πάντα επίκαιρη ως πεδίο έρευνας σήμερα στις επαναστατικές θεωρήσεις της κβαντικής φυσικής. Εν κατακλείδι αυτή η άποψη που εκφράστηκε από τους Αυστραλούς Ιθαγενείς πριν από 100.000 χρόνια είναι το ζητούμενο της σύγχρονης φιλοσοφίας, η οποία στοχεύει στην αντιμετώπιση του νου και της ύλης ως ενιαίας οντότητας. Το βέβαιο είναι ότι ο θάνατος γιΆ αυτούς δεν είναι τέλος και αποκλεισμός. Αντιμετωπίζεται ως μετατόπιση του κέντρου της συνείδησης προς τον αόρατο κόσμο. Στο φως αυτής της αντίληψης είναι ευκολότερο να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι μύθοι του Ονειροχρόνου και τη συχνή απουσία μιας λογικής συνέχειας. Το κλειδί βρίσκεται στο Ονείρεμα. Οι Ιθαγενείς ονειρεύονται καθημερινά τον κόσμο. Ζουν εξαιτίας του ονείρου και το βιώνουν μέσα σε αυτό που εμείς αποκαλούμε πραγματικότητα. Είναι ένας τρόπος ζωής εμπνευσμένος από τη γνώση και τη σοφία της ενοποιημένης συνείδησης. Αυτόν το μαγικό τρόπο ζωής προσπάθησαν και πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό να ξεριζώσουν οι Βρετανοί άποικοι, ως εισβολείς, παρεμβαίνοντας στην κοινωνική δομή, στα ήθη και έθιμα, στο δικό τους πολιτισμό. Είναι σαν ένα «ξεκαθάρισμα» των παλαιότερων πολιτισμών που έπρεπε πλήρως να μεταμορφωθούν ή να εξαφανιστούν. Ερχόμενοι σε επαφή με τους ανθρώπους του δυτικού κόσμου, η φυλή Γουρούντζερι των Ιθαγενών, νιώθοντας την αποκοπή τους από το φυσικό τρόπο ζωής και την όλη φιλοσοφία του ονειρέματος αποφάσισαν να διακόψουν το νήμα της συνέχισης της ζωής αρνούμενοι την τεκνοποίηση. Δεν ήθελαν πλέον να συμμετέχουν σε έναν κόσμο που είχε χάσει τις ρίζες του και την επαφή του με την ουσία της ζωής. Όπως ανέφερε ο Μπέρναμ-Μπέρναμ, Πρεσβύρος αυτής της φυλής σε δήλωσή του για αυτό το θέμα: Εμείς η φυλή της Θείας Ενότητας των Πραγματικών Ανθρώπων φεύγουμε από τον πλανήτη Γη. Στο χρόνο που μας απομένει επιλέξαμε να ζήσουμε στο ύψιστο επίπεδο Πνευματικής ζωής: αγαμία, ένας τρόπος για να επιδείξουμε σωματική πειθαρχία. Δεν θα κάνουμε άλλα παιδιά. Όταν και το νεότερο μέλος μας θα έχει αποχωρήσει, αυτό θα είναι και το τέλος της άδολης, ανθρώπινης φυλής. Είμαστε αιώνιες υπάρξεις. Υπάρχουν πολλοί τόποι στο σύμπαν όπου μπορούν να ενσαρκωθούν οι ψυχές που πρόκειται να μας ακολουθήσουν. Είμαστε οι απευθείας πρόγονοι των πρώτων υπάρξεων…… …..Έχουμε περάσει τη δοκιμασία επιβίωσης από καταβολής κόσμου, διατηρώντας σταθερά τις πρωταρχικές αξίες και τους νόμους. Η ομαδική μας συνείδηση έχει διατηρήσει τη Γη ενιαία. Τώρα πήραμε την άδεια να φύγουμε….. ….Οι άνθρωποι του κόσμου έχουν αλλάξει και έδιωξαν ένα μέρος της Ψυχής της Γης. Πηγαίνουμε να ενωθούμε μαζί της στον Ουρανό. Αφήνουμε τη Μητέρα Γη σε εσάς. Προσευχόμαστε να αντιληφθείτε τι προκαλεί ο τρόπος ζωής σας στο νερό, στα ζώα, στον αέρα και στον καθένα σας. Προσευχόμαστε να βρείτε λύση στα προβλήματά σας χωρίς να καταστρέψετε αυτό τον κόσμο…. Παρόλα αυτά ο Ονειροχρόνος επιβιώνει μέσα στο χρόνο, από τους μύθους και τις αφηγήσεις των Ιθαγενών. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κατανοήσουμε τη φύση ενός πολιτισμού που φαίνεται εντελώς διαφορετικός από τον δικό μας, ωστόσο βρίσκεται στη βάση όλων των μεταγενέστερων πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στους ιστορικούς χρόνους. Για τους Ιθαγενείς της Αυστραλίας η παραβίαση των ιερών σχέσεων ανάμεσα σε ομάδες ανθρώπων και τον τόπο της γέννησής τους είναι προϊόν πνευματικής αποσύνθεσης που διακόπτει τη θεμελιώδη αρμονία πάνω στην οποία στηρίζεται η Δημιουργία. «Κατοικούμε σε αυτή τη γη πριν την έναρξη του χρόνου. Προερχόμαστε άμεσα από τον Ονειροχρόνο των Δημιουργών Προγόνων μας… Όλοι οι άλλοι άνθρωποι προήλθαν από εμάς. Εκείνοι που καλλιεργούν τη γη κατασκευάζουν κτίρια και διατηρούν ζώα δεν ανήκουν στο πνεύμα αυτής της γης. Πρέπει να φύγουν, γιατί ζουν ενάντια στο Νόμο αυτής της γης». 

Βιβλιογραφία

• Joanna Lambert, Wise Women of the Dreamtime, Εκδόσεις Inner Tradition Int., 1993.
• Wally Caruana, Aboriginal Art, Εκδόσεις Thames and Hud Son, 1998.
• Robert Lawlor, Voices of the First Day, Εκδόσεις Inner Tradition, 1991.
• Κωνσταντίνου Καλογερόπουλου, Η Σοφία του Ονειροχρόνου, Εκδόσεις Ιάμβλιχος 1999.>/li>
• Marlo Morgan, Το Μήνυμα, Εκδόσεις Διόπτρα, 1995.

Σύνδεσμοι

• http://www.kathimerini.gr
• http://www.kathimerini.gr
• http://el.wikipedia.org/

M.M.

Πηγή...

Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php

Αρρήτων Τροπές

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Αρρήτων Τροπές

έρνος

έρως

ΑΝΟΙΞΗ

Θάλλει το έρνος και ξυπνά απ’ το λήθαργο. Βλασταίνει η ζωή. Ο θεός ανεβαίνει από τα έγκατα. Φουσκώνουν οι χυμοί της γης, ερώνται τα χρώματα και οι μυρωδιές. Ευωχούνται οι θεοί στων θνητών τα δώρα. Στρέφει ο ήλιος. Με ακμαίο φως ανθίζει ο τόπος. Ηδυστος. Των ερώτων τρόπος. Ωρα πρώτη!

ΓΑΙΑΘΕΑΜΗΤΕΡΜΑΚΑΡΩΝΘΝΗΤΏΝΤ’ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Θάλλει το έρνος, με τα σημάδια του θεού, που παραστέκει τους ανθρώπους. Ορχούνται τα μεγάλα «ρο», στις λέξεις έαρ, ρώμη, έρνος, έρως! Ορθοστατεί το φως στο πρέκι του ουρανού, καλεί η πέρδικα την Άνοιξη να πάρει μπόϊ και ανοίγει φτερά ο ερωδιός. Αλκή φωτός. Ανεβαίνει ο Σείριος στον ορίζοντα. Στη δύση καίει τα βράδια το σώμα της Αφροδίτης. Θεών απάντων και θνητών ωραίων είναι τρόπος.

Το φίδι αφήνει πάλι το πουκάμισό του στην ξερολιθιά. Βουίζει η μέλισσα. Ενα χρώμα ρέει στ’ ουρανού το δώμα. Λάμπει η θάλασσα στο βαθύ της μπλε. Έρχου...

ΠΑΝΤΡΟΦΕ,ΠΑΝΔΩΤΕΙΡΑ,ΤΕΛΕΣΦΟΡΕ, ΠΑΝΤΟΛΕΤΕΙΡΑ,

ΑΥΞΙΘΑΛΗΣ, ΦΕΡΕΚΑΡΠΕ, ΚΑΛΑΙΣ ΩΡΑΙΣΙ ΒΡΥΟΥΣΑ

Θάλλει το έρνος και στο φως των άστρων καίγεται η χαρά των ανθρώπων, με των βακχών τα νυκτέλια τελεσφόρια. Ψηλά τους φαλλούς να φέγγει η νύχτα. Οιστρηλάτης καιρός των ενστίκτων, φωτιά της φωτιάς, του θεού ορχηστές και γυναίκες που τις κρούει μανία. Στα μισά μοιράζει το φως του ο ήλιος με τη νύχτα. Σε κρυφές χρείες μπαίνει ο μύστης των αρρήτων. Αιέν!

Τρέχει ο καιρός.

Οπως τρέχει ο ταύρος!

Η Μεσόγειος έχει δρόμους μυστικούς ακόμη. Στη ράχη του άγριου ταύρου τρέφεται η ζωή. Των αρχετύπων. Ο καυλός του ζώου είναι το έρνος! Γαίαν αυτήν...

ΕΔΡΑΝΟΝΑΘΑΝΑΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥΠΟΛΥΠΟΙΚΙΛΕΚΟΥΡΗ

ΗΛΟΧΙΑΙΣ ΩΔΙΣΙ ΚΥΕΙΣ ΚΑΡΠΟΝ ΠΟΛΥΕΙΔΗ

Θάλλει το έρνος. Του αρχαίου θεού σημάδι ακμαίο. Η ιέρεια κρατάει το θύρσο. Σείεται ο τόπος στου χορού τη δίνη...

...Εεεε, εοέεε...

Από παλιά μονοπάτια επιστρέφω ολοένα. Προϊστορικά. Αρχέγονα των αρχετύπων. Ορκίζομαι στη λέξη έρνος, που έχει του θεού το νόημα: έρνος, ερινεός. Το Ιερό Δέντρο.

ΑΙΔΙΑ ΠΟΛΥΣΕΠΤΕΒΑΘΥΣΤΕΡΝ’ΟΛΒΟΜΟΙΡΕ

Θάλλει το  έρνος, βλαστός αρσενικής συκιάς, θεού σημάδι, εδώ, στο έμπα της Ανοιξης, που φουσκώνει ο κόρφος της από τους πόθους. Θάλλει το έρνος, των ανθρώπων τρόπαιο.

Προσεκτικά ν’ αρμενίζεις τον καιρό της φωτιάς. Βάλε φωτιά στα πύραυνα, για εξαγνισμό να καούν τα ξερά, που δεν έχουν ζωή, μήτε σπόρο.

Ανεβαίνει με το φως στον ορίζοντα ο πόθος, η σπίθα του ανθρώπου, η φωτιά της φωτιάς.

Ιώ, ιώ, ιώ Βάκχε, ιωώώωω!

Τους ανάπαιστους πρόσεχε εσύ καθώς ανάβει το φεγγάρι. Δυο βήματα ελαφριά κι ένα βαρύ. Ετσι. Οπως δυο μπροστά και ένα πίσω.

Με πόδι γοργό στου χορού την ορχήστρα

έλα, έλα φωτιά του κορμιού,

η ζωή αναθάλλει

με πόδι γοργό στου καιρού την αψάδα

ΗΔΥΠΝΟΟΙΣΧΑΙΡΟΥΣΑΧΛΟΑΙΣΠΟΛΥΑΝΘΕΣΙΔΑΙΜΟΝ

ΟΜΒΡΟΧΑΡΗΣ

ΠΕΡΙΗΝΚΟΣΜΟΣΠΟΛΥΔΑΙΔΑΛΟΣ

ΑΣΤΡΩΝ

Θάλλει το έρνος και ανεβαίνει ο Σείριος στον ουρανό. Corpus Dei!

Ανεβαίνουν οι χυμοί απ’ τη ρίζα.

Στρέφει ο ήλιος.

Το φως κερδίζει πάλι το σκοτάδι...

Μεστώνουν τα στάχυα λίγο, λίγο.

Ξανθαίνει τα μπλε του ο ουρανός.

Γίνεται η θάλασσα στιλπνή...

Αλάζουν όλα!

Λέει ο Ησίοδος, πως όταν φτάσει το καινούριο φυλλαράκι της συκιάς να έχει μέγεθος όσο το χνάρι από το πόδι μιας κουρούνας, τότε είναι καιρός να αρχίσουν τα θαλασσινά ταξίδια.

Τα καινούρια φύλλα της συκιάς έχουν μέγεθος όσο το χνάρι από το πόδι μιας κουρούνας. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί παραμονές  της Εαρινής Ισημερίας. Αυτή είναι η εποχή που άρχιζαν τα  θαλασσινά ταξίδια (στην αρχαιότητα) κατά τον Ησίοδο.

ΕΙΛΕΙΤΑΙΦΥΣΕΙΑΕΝΑΩΙΚΑΙΡΕΥΜΑΣΙΔΕΙΝΟΙΣ

Θάλλει το έρνος και οι νύχτες γίνονται μικρές, τόσο που να φεγγίζουν τα σκοτάδια τους από τις φωνές των τριζονιών.

Ακονίζει ο ήλιος τις ακτίνες του και τα φεγγάρια είναι όλο και πιο ερωτικά τις νύχτες που λάμπει ο ουρανός.

Εεεεέοέεε,

έλα, έλα φωτιά!

έεοεέ

Αρρήτων τροπές. Στις Δεξαμενές Καθαρμών. Αρρήτων τροπές. Τα εξαγνιστικά πύραυνα έχουν ανάψει. Ικέτες Ερώτων με το φως του Σείριου.

Και θεών και ανθρώπων.

Ταραχές φωτός...

« Ο εν ύδασι την γην κρεμάσας» ή «ο Πρωταρχικός Ωκεανός»;

Στον ύπνο μου μπαινοβγαίνει η Αριάδνη. Πάντοτε με κέντριζε το όνομά της. Ιέρεια, Θεά ή Πριγκίπισα; Κορίτσι της φωτιάς. Ερωτας!

Αριάγνη, Αριάδνη!

Το φως της αυγής, όπως ανάβει η μέρα. Πρωί κακαρίζουν οι πέρδικες στην Τρυπητή.

ΑΛΛΑΜΑΚΑΙΡΑΘΕΑΚΑΡΠΟΥΣΑΥΞΟΙΣΠΟΛΥΓΗΘΕΙΣ

ΕΥΜΕΝΕΣΗΤΟΡΕΧΟΥΣΑ ΣΥΝ ΟΛΒΙΟΙΣΙΝΕΝ ΩΡΑΙΣ

Θάλλει το έρνος. Ολβιος καιρός σε όλβιο τόπο. Η ζωή τρέχει στα χωράφια, στο πλάτος της θάλασσας και στο στέρνο του ουρανού. Ολο και πιο πολύ θα καίει ο ήλιος. Οι Κεφτιού διαπλέουν τη θάλασσα του Νότου. Πούντ, Ουγκαρίτ, Κεμέτ.

Θάλλει το έρνος. Ερχεται σκόνη απ’ τη Σαχάρα. Ο κακός Σήθ απεργάζεται ολέθρους και η Ισιδα αναζητά ακόμη τον διαμελισμένο Οσιρη στην έρημο.

Κρήτη-Αίγυπτος!

Χιλιάδες χρόνια και χιλιάδες χρόνια.

Το φως των εκατομμυρίων ετών. Το φως του ήλιου. Το φως των ανθρώπων. Ενα Κυκλαδικό Ειδώλιο από μάρμαρο έχω στο ένα χέρι κι ένα ομοίωμα ταύρου από μπρούτζο, στο άλλο. Προσπαθώ μόνο να θυμηθώ τη μυστική φράση. Την απόκρυφη. Βαδίζοντας σε ένα χωράφι με παπαρούνες. Για τη μηκονοφόρο Θεά αναρωτιέμαι και για την ακοίμητη φωτιά στο Ιερό Κορυφής.

Δοκιμή.

Γραμμική Αλφα, ένας ρόδακας και το σώμα της ελιάς.

Ανέμων-Ιερίγια.

Προσπαθώ να θυμηθώ πως έγραφα παλιά, πριν από 35 αιώνες στην Κνωσό.. Ε-ρά-βα, θα πει ακόμη «ελιά». Και , ε-ρά-βο, θα πει «λάδι».

Προσπαθώ να θυμηθώ τις γιορτές της Ανοιξης, στην Κεντρική Αυλή, με τους Ταυροκαθάπτες. Οι Ιέρειες σηκώνουν τα χέρια τους στον ουρανό. Ρουθουνίζει ο ταύρος.

Σε χωράφια ολάνθιστα τρέχει ο καιρός. Σε κατοικώ. Με κρασί και με όνειρα τρέφω τις μέρες, με λάδι ελιάς, κριθάρι, στάρι, μέλι και τροφές της γης.

Ολβιος τόπος, με θεών πνοές και ανθρώπων γνώση. Παμμήτειρα Φύση. Του παντός Αρχή. Πάσα πνοή και πάσα δύναμη.

ΕΡΩΣΕΑΡΡΩΜΗ

Δυναμώνει το φως. Οι τράπεζες προσφορών ετοιμάζονται να δεχτούν τις απαρχές. Το φως τα θρέφει όλα. Στ’ ουρανού το δώμα τρέχει ο Σείριος. Πιθάρια πήλινα έχουν το μέτρο του λαδιού και των καρπών το γέννημα και του κρασιού το πιώμα.

Στο φως του λύχνου τρέμει ο φόβος. Η ζωή γράφει κύκλους και επιστρέφει στο αιέν.

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

20 Μαρτίου 2008

 Παραμονή της Εαρινής Ισημερίας

Υ.Γ.1: Το αρχαίο κείμενο που διαχέεται ανάμεσα στο άλλο κείμενο είναι από τον ΟΡΦΙΚΟ ΥΜΝΟ «της Γης». το θυμίαμα που προέβλεπε ο τελετουργός της αρχαιότητας, συνοδεύοντας αυτό τον Υμνο, είναι: «παν σπέρμα πλην κυάμων και αρωμάτων».

Υ.Γ.2:  21 Μαρτίου-Εαρινή Ισημερία.

Γέννηση, «θάνατος» κι «ανάσταση» του Θεού

Μέσα στην (Ενιαία) Θεία Πραγματικότητα, στην Ύπαρξη και στη Δραστηριότητα του Θεού, εκδηλώνονται οι δύο όψεις της εμπειρίας της Ζωής, η «Ζωή» και ο «Θάνατος». Είναι Δύο Όψεις της Ίδιας Πραγματικότητας, που μπορούν, σε «λεκτικό επίπεδο» να αντιμετατεθούν. Ζωή είναι η Θεία Ζωή, κι η γέννηση στην δημιουργία είναι ουσιαστικά «θάνατος». Από την αντίστροφη οπτική, ο Θεός είναι το Άγνωστο, η Κοσμική Νύχτα, το «Χάος», ο «Θάνατος», ενώ η «εμφάνιση» μέσα στην δημιουργία είναι ύπαρξη και ζωή… Έτσι και οι δύο καταστάσεις, η Υπερβατική Ύπαρξη, και η κοσμική ύπαρξη μπορούν να ονομαστούν «ζωή» και η άλλη κατάσταση «θάνατος». Εξαρτάται από ποια μεριά το βλέπουμε… πάντως και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για «δύο καταστάσεις ύπαρξης» (θάνατος, με την έννοια της ανυπαρξίας, δεν υπάρχει, δεν νοείται, και δεν υποστηρίχθηκε –σοβαρά- σε καμία παράδοση)…
Από την άποψη της «θεϊκής» προοπτικής ο Θεός «πεθαίνει» μέσα στην Δημιουργία, για να την «ζωογονήσει» και «ανασταίνεται» πάλι στην προκοσμική του κατάσταση, όταν «διαλύεται» ο κόσμος πίσω στο «χάος»… Από την άποψη των (περιορισμένων) όντων ο Θεός Γεννιέται μέσα στον κόσμο και τον «ζωογονεί» και «πεθαίνει» επιστρέφοντας στο Άγνωστο, αποσύροντας την ζωογόνο δύναμή του από την φύση… Στην πραγματικότητα μιλάμε για την ίδια πραγματικότητα, που «βλέπουμε» από δύο διαφορετικές θέσεις, κι οι διαφορές είναι μόνο «λεκτικές»..
Η Πρότυπη Γέννηση κι ο Θάνατος του Θεού, αναφέρονται στην Γέννηση του Ζαγρέα στην Αυγή του Χρόνου, και στην Επιστροφή του στο Άχρονο, στο Τέλος του Χρόνου, και στην Γέννησή του Ξανά, στην Νέα Αυγή του Χρόνου… Στους Δελφούς, την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου οι «Όσιοι» ιερουργούν και θυσιάζουν και λατρεύουν τον «θάνατο» του Θεού (που σχετίζεται με την «εξαφάνισή» του από τον κόσμο, κι όχι με τον «διασπαραγμό» του Ζαγρέα από τους τιτάνες, που εντάσσεται στον κύκλο της «κοσμικής θυσίας»…)… Είναι ο Διόνυσος που «εξαφανίζεται» τον «χειμώνα». Είναι ακόμα ο Απόλλωνας που «αναχωρεί» για την «χώρα των υπερβορείων» (καθώς ο ήλιος μετά τη φθινοπωρινή ισημερία «παίρνει» το δρόμο για το βορά στην εκλειπτική, και φτάνει στο πιο βορινό σημείο στο χειμερινό ηλιοστάσιο…)… Παράλληλα οι «Θυιάδες», οι δελφικές μαινάδες, ιερουργούν για την γέννηση του Διονύσου Λικνίτη, του Θείου Βρέφους, βρεφικής μορφής του Διονύσου. Ο Διόνυσος Λικνίτης, είναι ακόμα ο Απόλλωνας που σε λίγο, την άνοιξη, θα «επιστρέψει» από την χώρα των «υπερβορείων»…
Ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας είναι ο Ίδιος Θεός… Κι οι δύο Θεϊκές (Ηλιακές) Μορφές, «χάνονται» το Κοσμικό (κι Ετήσιο) Χειμώνα, στη «Νύχτα», στο «Χάος», στη «χώρα των υπερβορείων», κι «εμφανίζονται» πάλι την άνοιξη… κι ο «ερχομός» τους γιορτάζεται (και στους Δελφούς με ιερουργίες και τελετές… και στην Αθήνα με τα «Καταγώγια» στα πλαίσια των «Ανθεστηρίων»…)… Κατά πληροφορία του Μακρόβιου, σε μία χαμένη θεολογική πραγματεία που αποδίδεται στον Αριστοτέλη, τα Θεολογούμενα υποστηρίζονταν με στοιχεία πως ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας ήταν ο Ίδιος Θεός, όχι μόνο στο περιεχόμενο (σαν θεϊκές οντότητες) αλλά και στην λατρεία…
Η Γιορτή του Διονύσου Λικνίτη αποτέλεσε το πρότυπο για την καθιέρωση της χριστιανικής γιορτής των «χριστουγέννων»…
Το ίδιο γεγονός, η γέννηση («εμφάνιση», «καταγώγια») κι ο «θάνατος» (η «εξαφάνιση», αναγώγια») του Θεού, αντανακλάται και στον Διόνυσο, σαν Πνεύμα της Φύσης… και στον Κοσμικό Κύκλο της Δημιουργίας, και στον Ετήσιο (εποχιακό) κύκλο ανανέωσης της φύσης… κι αποτελεί την αφορμή και το περιεχόμενο πολλών γιορτών που σχετίζονται με την φύση…
Η «εξαφάνιση» του Θεού τον «Χειμώνα» (που είναι πρόβλημα, ως και καταστροφή, για ανθρώπους που ζουν σύμφωνα με τις εποχές, κι εξαρτώνται από τις εποχές, και την παραγωγή της γης…), κι «επανεμφάνισή» του την «άνοιξη», έχει μεγάλη σημασία…
Ο Θεός που «Γεννήθηκε» το «Χειμώνα» (και γιορτάστηκε σαν Λικνίτης), «έρχεται» στον κόσμο, και «θυσιάζεται» για να «ζωογονήσει» τον κόσμο (κι εδώ εντάσσεται μυστηριακός μύθος του «Διασπαραγμού» του Ζαγρέα, καθώς και η Κοσμική Θυσία του Ταύρου της Διονυσιακής Λατρείας, κι οι τελετουργικοί διασπαραγμοί και ωμοφαγίες των θιάσων και των μαινάδων…), «διασπαράσσεται» στην πολλαπλότητα των όντων, διατηρώντας όμως την «υπαρξιακή καρδιά» της Ενότητας, κι έτσι, ενώ είναι ο Ένας μέσα στους πολλούς, ταυτόχρονα Αναδύεται Υπαρξιακά σαν Ενότητα, σαν Ένας, «Ανασταίνεται», (Είναι η «ανάσταση» του Ζαγρέα, η «δεύτερη γέννηση» του Θεού σαν Διονύσου της Σεμέλης…)..
Το ίδιο περιεχόμενο, αν και πολλές φορές διαφορετική σημασιοδότηση έχουν τα «Αναγώγια» και «Καταγώγια» του Θεού (θάνατος» κι «ανάσταση» του Θεού (είτε το δούμε από την μεριά του Θεού, είτε το δούμε από την μεριά του ανθρώπου…)…
Ενώ όμως ο «θάνατος» του Θεού («Αναγώγια», «Εξαφάνιση», «Κατάβαση στον Άδη»…) ιερουργείται μυστικά, αφού δεν είναι ένα γεγονός που μπορεί να «γιορταστεί»… η «Επιστροφή» του Θεού («Καταγώγια», «Εμφάνιση», «Ανάβαση από τον Άδη»…)… γίνεται πανηγυρικά στα ανοιξιάτικα «Ανθεστήρια», την Δεύτερη Μέρα, των Χοών, όπου ο Θεός (Διόνυσος) μπαίνει στην Πόλη της Αθήνας μέσα σε ένα τροχοφόρο καράβι…
Η κεντρική ιερουργία στα Μεγάλα Διονύσια είναι η πομπή του ξοάνου του Διονύσου Ελευθερέως από τον Ναό του στην Ακρόπολη ως την Ακαδήμεια (που συμβολίζει την «εξαφάνιση», το «θάνατο», του Θεού…), και η «επιστροφή» του πίσω στο Ναό του (που συμβολίζει την «επανεμφάνιση», την «ανάσταση» του Θεού…)…
Στο «Θείο Πάθος» του Διονύσου («Αναγώγια»-«Καταγώγια». «θάνατος»-«ανάσταση», του Θεού), θα «βρουν», αργότερα, μετά από αιώνες, οι χριστιανοί, το περιεχόμενο, την σημασία, και την λατρευτική εκδήλωση της δικής τους γιορτής του «Πάσχα», της «Σταύρωσης», της «Καθόδου στον Άδη», και της «Ανάστασης» του «Χριστιανικού Θεού»… Το χριστιανικό πάσχα εορταζόταν (με απόφαση της Α΄ οικουμενικής συνόδου στην Νίκαια, το 325, μ. Χ.) την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία…
Γιορτές για τον «Θνήσκοντα Θεό», επιτάφιοι θρήνοι (και περιφορές επιταφίων), και γιορτές της «ανάστασης» του Θεού, γίνονταν τουλάχιστον 5 αιώνες πριν τον Χριστό…
Η «συμμετοχή» στην Λατρεία προϋπόθετε καθαρμούς και αγνείες… ενώ με τον τελετουργικός διασπαραγμό και ωμοφαγία (πανάρχαια ιερή πράξη), είτε κισσού, είτε ζώου, καθώς και με την «μετάληψη οίνου» στις γιορτές, ο λάτρης ταυτιζόταν με τον Θεό, μεταλάμβανε του «θείου»… Στο χριστιανισμό ο καθαρμός κι οι αγνείες αντικαθίστανται από το «βάπτισμα» (που γίνεται μία φορά), ενώ το περιεχόμενο και η σημασία της «θείας μετάληψης» με την τελετουργική ωμοφαγία μεταφέρεται αυτούσια στην «μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού»…
Αφήνοντας κατά μέρος τον Ιησού από την Ναζαρέτ, που υπήρξε ένας Μεγάλος Διδάσκαλος (σαν τον Ορφέα, τον Βούδα, τον Λάο Τσε…) και δεν έχει καμία σχέση με «όσα» έκαναν οι χριστιανοί μετά τον θάνατό του… μπορούμε να πούμε ότι οι χριστιανοί της επίσημης εκκλησίας, αντέγραψαν με σκανδαλώδη τρόπο την Διονυσιακή Λατρεία και τις διονυσιακές γιορτές, «εφαρμόζοντας» όσα «συμβολικά» απέδιδαν οι Έλληνες στον Γιό του Θεού Διόνυσο, στον άνθρωπο Ιησού…
Ο Διόνυσος, Γεννημένος Προκοσμικά από το Άχρονο (Ζαγρέας), ο Διόνυσος, σαν Πνεύμα Ενότητας, Πνεύμα της Φύσης, Γεννουσιουργός Θεός, ο Βάκχος, σαν Οδηγητής και Λυτρωτής των ανθρώπων, ο Ορφέας, κατ’ εξοχήν ενσάρκωση του Διονύσου, Πρόσωπο του Διονύσου (δηλαδή άνθρωπος που «ταυτίστηκε» με τον Θεό του), μεγάλος ανάμεσα στους ανθρώπους (ενσαρκώσεις επίσης του Διονύσου), «θεάνθρωπος», που «χάνεται» στο «μύθο»… αποτελεί το Πρότυπο του Χριστού, του Υιού, του Λόγου, του Σταυρωμένου Λυτρωτή, του Θεανθρώπου…
Η «επικράτηση» του χριστιανισμού στην ύστερη αρχαιότητα, δεν σημαίνει ότι ο χριστιανισμός εκπροσωπεί την αλήθεια… Ο χριστιανισμός επικράτησε απλά, επειδή οι αυτοκράτορες που πριν (στην ελληνιστική εποχή) είχαν καθιερώσει την Διονυσιακή Λατρεία σαν επίσημη θρησκεία, διαπίστωσαν (στην ρωμαϊκή εποχή) ότι μπορούσαν να «χειραγωγήσουν» και να «ελέγξουν» καλύτερα τους λαούς της αυτοκρατορίας με την νέα θρησκεία (αντίγραφο της Διονυσιακής Θρησκείας), του χριστιανισμού… οι λόγοι της επικράτησης ήταν καθαρά πολιτικοί…
Για να μιλήσουμε καθαρά, ο χριστιανισμός, όπως διαμορφώθηκε ήταν ένας «λαϊκός Διονυσιασμός» που εκλαϊκευσε (εκκοσμίκευσε) τις Μυστηριακές Ιερουργίες και Τελετουργίες, την Διονυσιακή Παράδοση και τα Μυστήρια, σε απλές εξωτερικές τελετουργικές πράξεις, τα «μυστήρια», το βάπτισμα, το χρίσμα, την μετάληψη («θεία κοινωνία»), κλπ… Μόνο έτσι, μιλώντας την «μυστηριακή γλώσσα», μπορούσε ο χριστιανισμός να απευθυνθεί και να «πείσει» τους λαούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ευκολία των εξωτερικών τελετουργικών μυστηρίων του χριστιανισμού ήταν επόμενο να «παρασύρει» τα αμόρφωτα πλήθη (και «κάποιοι» το εκμεταλλεύτηκαν αυτό). Οι χριστιανοί επικράτησαν «λεηλατώντας» τα Μυστήρια των Ελλήνων. Ο Θεός των χριστιανών δεν είναι παρά μία άλλη μορφή του Διονύσου, ο «Πάσχων Θεός»… Αυτό είδαν οι αυτοκράτορες και «υιοθέτησαν» πολιτικά το χριστιανισμό…
Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά μία ιστορική απάτη, μία κατασυκοφάντηση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, αλλά και ένα τραγικό αδιέξοδο, στο οποίο έχει φτάσει η Θρησκεία σήμερα… Αποβάλλοντας η Θρησκεία, τον Μυστικό, Μυστικιστικό, και Υπερβατικό, Χαρακτήρα, που είχε στην Ελληνική Θρησκεία και μεταβαλλόμενη σε μία επιφανειακή, εξωτερική, λατρεία, όπως είναι ο χριστιανισμός της επίσημης εκκλησίας, έχασε την πραγματική λυτρωτική δύναμή της. Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να σώσει κανέναν…
Η Αρχαία Λατρεία» οδηγούσε τον άνθρωπο στην οντολογική, πνευματική, νοητική, ψυχική, και ψυχοσωματική μεταμόρφωση… η χριστιανική λατρεία δεν έχει ούτε καν τα ηθικά αποτελέσματα στα οποία περιορίζει την δράση της… Κι αυτό το αποδεικνύει η κατάσταση των χριστιανικών κοινωνιών…
Και να σημειώσουμε, ότι δεν πρέπει κάποιος να «σχετίζει» το χριστιανισμό με τους πατέρες και την νηπτική παράδοση, που ακολουθεί το ρεύμα από τον Ωριγένη, και τους άλλους πατέρες μέχρι τον Ιωάννη… Το ότι ο επίσημος χριστιανισμός προσπαθεί να οικειοποιηθεί το μυστικό ρεύμα, δεν μας πείθει… Πρόκειται για δύο διαφορετικά θρησκευτικά ρεύματα που πηγάζουν από τον Ιησού… το ένα μέσω του Ιωάννη, των μυστικών και νηπτικών πατέρων… το άλλο μέσω του Παύλου και της επίσημης εκκλησίας…



Πηγή...

Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php

Το σύμβολο του Σταυρού και η ερμηνεία του

Ας μιλήσουμε για την γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ας μιλήσουμε για το σημείο της γείωσης. Θα το κάνουμε αυτό, εστιάζοντας στο σύμβολο του σταυρού. Ο λόγος που θα το κάνουμε αυτό είναι γιατί θέλουμε να αποκρυπτογραφήσουμε πράγματα, που ίσως είναι μπροστά σου και δεν τα βλέπεις. Αυτό το αρχετυπικό σύμβολο δομεί τέσσερις γωνίες και μιλάει μέσα από αυτό. Η γλώσσα της γεωμετρίας είναι παλαιότερη από αυτή της γλώσσας. Η γεωμετρία γεωμετρεί τη δημιουργία και υποτάσσει την ύλη μέσα από τους νόμους της. Ο σταυρός σχηματίζεται από μία κάθετη γραμμή και μία οριζόντια η οποία την τέμνει ακριβώς στη μέση. Η οριζόντια και κάθετη γραμμή δημιουργούν με την ένωσή τους στο κέντρο τέσσερις ορθές γωνίες.

Ο σταυρός χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο από τον Χριστό, αλλά υπήρχε πολύ πριν από αυτόν. Η έννοιά του παραμένει η ίδια, όπως όλα τα πράγματα που φέρουν μνήμες από την αλήθεια. Ακόμα και αν οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ακριβώς τι αντιπροσωπεύει έχουν έναν σεβασμό γι αυτόν. Ο σεβασμός οφείλεται στο γεγονός ότι τους θυμίζει κάτι. Υπάρχει μια άγραφη και άλαλη μνήμη μέσα σε αυτούς, για αυτό που αντιπροσωπεύει, η οποία ισχυροποιείται βεβαίως από τον Δάσκαλο που ταυτίστηκε με αυτόν.

Για να κάνουμε την αποκρυπτογράφηση αυτού του συμβόλου, θα πάμε στην αρχαία Αίγυπτο. Στην αρχαία Αίγυπτο υπήρχε ξεκάθαρος διαχωρισμός, ανάμεσα στην ψυχή και το πνεύμα. Η ψυχή είναι η αποσπασμένη έκφραση του Θεού, ενώ το πνεύμα είναι, ήταν και θα είναι πάντοτε εκεί. Το πνεύμα αναφερόταν με την λέξη Κα και η ψυχή με την λέξη Μπα. Το πνεύμα ή ο Θεός είναι αιώνιος και η ψυχή θα διαγράψει μια ξεχωριστή διαδρομή μέσα στους κόσμους της δημιουργίας. Το πνεύμα ονομάζεται δημιουργική δύναμη ή δημιουργία ή ύπαρξη ή Θεός. Η ψυχή, παρόλο που είναι μέρος του πνεύματος, είναι η προσωπική μαρτυρία της εμπειρίας της ζωής. Οι δημιουργικές δυνάμεις ή το πνεύμα ορίζονται από τν κάθετη γραμμή του σταυρού και η προσωπική εξέλιξη ενός ανθρώπινου πλάσματος ορίζεται από την οριζόντια γραμμή.

Ενώ η κάθετη γραμμή μιλά για την ίδια την δημιουργία, η οριζόντια μιλά για το επίπεδο συνείδησης κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Με απλά λόγια, η κάθετη γραμμή αντιπροσωπεύει τον Θεό και η οριζόντια τον άνθρωπο. Αυτές οι δυο γραμμές, σύμφωνα με το σύμβολο του σταυρού, τέμνονται ακριβώς στην μέση ορίζοντας με αυτόν τον τρόπο το ακριβές κέντρο. Το ακριβές κέντρο ανάμεσα Θεού και ανθρώπου, βρίσκεται ακριβώς στο σημείο τομής αυτών των δύο γραμμών. Εαν το σημείο συνάντησης των δύο γραμμών δεν είναι ακριβές και δεν δημιουργεί 4 ορθές γωνίες, τότε το ταξίδι της διαδρομής της ψυχής έχει χρεία εξέλιξης. Το αρχετυπικό σύμβολο μιλάει ξεκάθαρα γι αυτό το φανερό και συνάμα άφαντο μέτρο μέσα στον άνθρωπο.

Κάθε άνθρωπος κατέχει έναν προσωπικό σταυρό. Μοιάζει σαν ένα απόκρυφο αρχείο, που μέσα σε αυτό αναγράφεται η διαδρομή της ψυχής. Ο προσωπικός αυτός σταυρός χαρτογραφεί το ακριβές σημείο εξέλιξης της ψυχής του. Όλες οι δυσαρμονίες εγγράφονται πάνω στον προσωπικό σταυρό. Εαν ο σταυρός τέμνεται προς τα κάτω, τότε ο άνθρωπος θα πρέπει να κάνει το ταξίδι προς τα επάνω. Εαν ο σταυρός τέμνεται προς τα επάνω, τότε πρέπει ο άνθρωπος να κατέβει πιο κάτω. Εαν η τομή του σταυρού γέρνει δεξιά ή αριστερά, αυτό είναι το δείγμα ότι πρέπει να κινηθεί ακριβώς προς το πολυπόθητο κέντρο.

Σε όλες τις περιπτώσεις αν ο προσωπικός σταυτός δεν σχηματίζει 4 ορθές γωνίες, αυτό δείχνει μια δυσαρμονία. Ή διαφορετικά δείχνει ότι η ψυχή του ανθρώπου έχει ανάγκη να ταξιδέψει ανάμεσα στις δημιουργικές δυνάμες περισσότερο για να εναρμονιστεί. Το σύμβολο του σταυρού αφέθηκε εκεί ανάμεσα στα χρόνια για να θυμίζει στους ανθρώπους τη δίψα της ψυχής τους. Οι ψυχές των ανθρώπων επιθυμούν να ταξιδέψουν για να έχουν πολλές εμπειρίες και τελικά να κατευθυνθούν στο σημείο σύγκλισης ανάμεσα Θεού και ανθρώπου.

Η προσωπική διαδρομή του ανθρώπου στη δημιουργία είναι ύψιχτης σημασίας και απόλυτα σεβαστή. Είναι εκεί από την απαρχή του κόσμου. Ο άνθρωπος θα έχει εμπειρία όλων των ειδών τους κόσμους-συνειδητότητες γιατί η ψυχή του διψά γι αυτό. Θα κατεβεί πολύ χαμηλά γνωρίζοντας την κόλαση των χαμηλών διαστάσεων και θα ανέλθει και πάλι αφού γι αυτό διψά. Αν το επιθυμήσει μπορεί να γυρίσει πίσω στην αρχική πηγή. Η γη όμως κραυγάζει, μέσα από το σύμβολο του σταυρού, το ακριβές σημεό ανάμεσα στον ουρανό και σε αυτήν. Ούτε πολύ ψηλά, αλλά ούτε και πολύ χαμηλά. Ούτε πολύ δεξιά, αλλά ούτε και πολύ αριστερά. Η ψυχή είναι ευχαριστημένη επάνω στη γη, όταν βρει το μέτρο ανάμεσα Θεού και ανθρώπου.

Παλιότερα, μιλώντας για το σύμβολο του σταυρού δώσαμε μια άλλη ερμηνεία γι αυτό. Ενώ η ερμηνεία αυτή είναι σωστή είναι ταυτόχρονα λειψή. Είπαμε παλαιότερα ότι η κάθετη γραμμή είναι το ανέβασμα του ανθρώπου στα επάνω επίπεδα και η οριζόντια γραμμή είναι η προσωπική του παρουσία μέσα στο χώρο και το χρόνο. Το ανέβασμα όμως από το χαμηλότερο στο υψηλότερο συμβαίνει επειδή ήδη υπάρχει σαν πραγματικότητα. Η ύπαρξη η ίδια ή οι δημιουργικές δυνάμεις δομούνται από όλα τα επίπεδα της πραγματικότητας. Υπάρχουν εκεί από την ίδια την φύση των πραγμάτων. Το ταξίδι όμως σε αυτές τις πραγματικότητες συντελείται από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Το ταξίδι αυτό πραγματοποιείται από κάθε ψυχή ατομικά.

Τα τέσσερα ισοσκελή τρίγωνα που σχηματίζει ο σταυρός είναι επιβλητικά. Τα δύο κάτω τρίγωνα αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο μέσα στη λήθη. Αυτά, αντιπροσωπεύουν τον κατώτερο εαυτό. Τα δύο υπεράνω ισοσκελή τρίγωνα, αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο, ο οποίος έχει ξυπνήσει από τη λήθη. Αυτά αντιπροσωπεύουν τον ανώτερο εαυτό. Τα δύο αριστερά τρίγωνα αντιπροσωπεύουν τη θηλυκή διάσταση μέσα σε αυτόν. Αυτά αντιπροσωπεύουν τις θηλυκές ιδιότητες της ύπαρξης. Τα δύο δεξιά τρίγωνα αντιπροσωπεύουν την αρσενική διάσταση μέσα σε αυτόν. Αυτά αντιπροσωπεύουν τις αρσενικές ιδιότητες της ύπαρξης.

Αν ιδεατά τοποθετηθεί το γεωμετρικό σχήμα του σταυρού πάνω στο σώμα, τότε θα κατανοήσεις πως ο χωρισμός των περιοχών του σώματος είναι γεωμετρικά Θεϊκός. Ο άνθρωπος αποτελεί στην τέλειά του μορφή τον σχηματισμό των τεσσάρων ισοσκελών τριγώνων. Αν όμως υπάρχει δυσαρμονία μέσα στον άνθρωπο, τα τρίγωνα αυτά δνε είναι ισοσκελή. Ο σχηματισμός της ενέργειας μέσα σε έναν δυσαρμονικό άνθρωπο δεν παράγει την τέλεια ισοσκελή διάταξη. Αν κατανοήσεις αυτό σαν γεγονός, τότε θα κατανοήσεις και τον Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας μιλά για σκαληνά τρίγωνα και άλλα παραμορφωμένα σχήματα, αναφερόμενος στην ενέργεια των ανθρώπων, οι οποίοι δεν κατάφεραν την τέλεια αρμονία.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Δασκάλας Ζεν, Ελένης Ιεροδιακόνου «Η καρδιά της γης», εκδόσεις Ι.Ε. ΑΡΧΕΓΟΝΟ, Αθήνα 2015
Πηγή...

Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php

Το απαγορευμένο βίντεο γιά τό σκοπιανό! ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ!

 

 

Όταν ο Κίρο Γκλιγκόροφ Δήλωνε: ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ! 3-6-1992

ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

ΠΗΓΗ

«ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΣΟΚΑΡΟΥΝ! ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ! ΠΑΝΩ ΑΠΟ 4 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!» ΔΕΙΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ…

Σοκ από τα στοιχεία της Ομάδας Υψηλής Αστυνόμευσης : 4.400.000 αλλοδαποί στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Γνωρίζοντας τα συστήματα υπνωτισμού της κοινής γνώμης, τις σκοπιμότητες, αλλά και τα «οπτικά φράγματα» που κάποιοι επιβάλλουν στο πολιτικό μας σύστημα, αποφασίσαμε να σας δείξουμε με απλά στοιχεία και κατανοητά την πραγματικότητα, για έναν και μόνον λόγο. Έχετε το απόλυτο δικαίωμα να ξέρετε που πάμε και με ποιες προοπτικές. 

Στις 30 Απριλίου 2012, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είχε αναφέρει στο Βήμα FM με αφορμή την κατασκευή στρατοπέδου παράνομων (τότε) μεταναστών στην Αμυγδαλέζα: «Δεν είναι δυνατό μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων με ένα εκατομμύριο νόμιμους μετανάστες – τους οποίους απορρόφησε τα προηγούμενα 15 χρόνια- να φιλοξενεί και ένα εκατομμύριο μετανάστες ….» Άρα, αρχές του 2012 είχαμε απορροφήσει ήδη 1.000.000 παράτυπους μετανάστες.  

Στις 2/1/2014 ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε πει στην αυστριακή εφημερίδα Kurier «ο αριθμός των ανέργων στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος όσο και εκείνος των παράνομων μεταναστών και πως και τα δύο μαζί μπορούν να σχηματίσουν ένα εκρηκτικό μείγμα, που θα μπορούσε να απειλήσει την κοινωνική συνοχή», δλδ 1.350 .000, αφού, σύμφωνα με την (ΕΛ.ΣΤΑΤ.) ο αριθμός των ανέργων στο κλείσιμο του 2013 ανερχόταν στο 1,35 εκατομμύριο . Άρα , τέλος του 2013 είχαμε απορροφήσει 1.350.000 περίπου παράτυπους μετανάστες. 

Τα εφιαλτικά αυτά στοιχεία προκύπτουν και από την απόρρητη έκθεσή ομάδας εργασίας επιτελών αξιωματικών του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας το 2011, με τίτλο «Έρευνα για το Πρόβλημα της Παράνομης Μετανάστευσης στην Ελλάδα», τα οποία παρουσιάστηκαν και στην σχολή μετεκπαίδευσης ανώτερων αξιωματικών της αστυνομίας.  

Στο κεφάλαιο για την «Εκτίμηση Μεγέθους του Προβλήματος» στην ανωτέρω έκθεση , προκύπτει ότι «ο αριθμός των μεταναστών το 2014 θα ήταν 2.142.348, εκ των οποίων οι 1.219.089 μη νόμιμοι» ενώ σε άλλο σημείο, με τίτλο «Εκτίμηση Απειλής», αναφέρεται ότι «σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ, ο πληθυσμός της Ελλάδας το έτος 2015 θα είναι περίπου 14 εκατομμύρια, εκ των οποίων ποσοστό άνω του 20% θα είναι αλλοδαποί».

 

Με άλλα λόγια , αρχές του 2016 υπάρχουν στην χώρα μας πάνω από 2.800.000 μετανάστες – πρόσφυγες, νόμιμοι ή παράνομοι.

Η μελέτη αυτή αναφέρει επίσης, ότι το 2001 στη χώρα ζούσαν περίπου 762.000 αλλοδαποί, δλδ το 8% του συνολικού πληθυσμού, στους οποίους προσετέθησαν άλλοι 161.259, με βάση του νόμους νομιμοποιήσεων Ν. 3386/05 και 3536/07, σύνολο, 923.259 νόμιμοι, έως το 2007.

Να δούμε και άλλα στοιχεία;

Μέχρι τις 28/1/2013 είχαν ελεγχθεί από την ΕΛ.Α.Σ στο πλαίσιο της «Ξένιος Ζευς», (όσοι ενθυμούνται) 73.966 αλλοδαποί εκ των οποίων τελικώς οι 4.416 συνελήφθησαν γιατί δεν πληρούσαν τις νόμιμες προϋποθέσεις παραμονής στη χώρα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από τους αλλοδαπούς που ελέγχονταν μέχρι αρχές του 2015, μόλις το 6% βρίσκονται παράνομοι κατά μέσο όρο.

Με απλά μαθηματικά συνεπώς (επιλέγουμε το ευνοϊκότερο ποσοστό), εάν στο τέλος του 2007 το 94% που ήταν οι νόμιμοι αντιστοιχούσε στους 923.000, τότε οι παράνομοι θα ήταν 80.000 περίπου.
…και ότι έως τέλος του 2015 από τους 2.800.000 περίπου, θα έχουν καταγραφεί επίσημα 170.000 ως παράτυποι, ΜΟΝΟ από την κατάσταση που προϋπήρχε της προσφυγικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα σαν χώρα.

Πρόσφατα (Μάρτιος 2016), αναρτήθηκε στο «διαύγεια» ΑΔΑ:ΩΗΤΑ6-ΦΩΜ , έγγραφο του Γ.Ε.Ν σύμφωνα με το οποίο προκηρύχθηκε διαγωνισμός για ανάδειξη αναδόχων παροχής σίτισης σε πρόσφυγες, μόνο για τον νομό Αττικής, συνολικού προυπολογισμού 9.979.000,00 ευρώ που αντιστοιχούν σε 1.700.000 ημερήσιες ατομικές μερίδες τροφής.

Εάν καλοπροαίρετα δεχτούμε ότι θα λαμβάνουν 5 γεύματα την ημέρα και ότι μέσα σε αυτούς θα υπήρχαν και 100.000 άστεγοι, άποροι κτλ που θα επωφελούνταν, καταλήγουμε ότι η πρόβλεψη είναι ΜΟΝΟ για τον νομό Αττικής, για 240.000 πρόσφυγες κύριε εισαγγελέα.

Αν κάνουμε μια «σούμα» θα δούμε ευθέως και ξεκάθαρα τα εξής εφιαλτικά δεδομένα με βάση τα ανωτέρω

1-Οι πρόσφυγες – μετανάστες σήμερα συνέπεια της προσφυγικής κρίσης, το 10% των οποίων βρίσκονται στην Αθήνα σύμφωνα με τα στοιχεία του Συντονιστικού Οργάνου Διαχείρισης της Προσφυγικής Κρίσης (το ποσοστό προκύπτει από την ένδειξη – αναλογία, ότι 5.000 βρίσκονται στον Πειραιά από τους 50.000 επίσημα καταγεγραμμένους), ανέρχονται στην πραγματικότητα (εάν 10% είναι 240.000 σύμφωνα με το έγγραφο του Γ.Ε.Ν) σε 2.400.000 άτομα σε όλοι την επικράτεια … πόσοι από αυτούς έχουν επαναπροωθηθεί, κύριοι; … 300.000;

2-Οι αλλοδαποί (νόμιμοι οι παράνομοι) που βρέθηκαν στην Ελλάδα έως αρχές του 2015 ανέρχονται σύμφωνα με τα ανωτέρω, σε 2.300.000 μεσοσταθμικά

Εν κατακλείδι, η Ελλάδα που με βάση τα απογραφικά στοιχεία του 2011, ο νόμιμος πληθυσμός της ήταν 9.903.268, έχει σήμερα 4.700.000, αλλοδαπούς απορροφημένους, νόμιμους, παράνομους, μετανάστες, πρόσφυγες κτλ.

Είναι άδικο συνεπώς για την χώρα μας, να «αποκρύπτει» το τεράστιο αυτό πρόβλημα που αντιμετωπίζει και να μην το προβάλλει στις πραγματικές του διαστάσεις.

Τα συμπεράσματα δικά σας.
Καλούμε οποιονδήποτε να καταρρίψει τα ανωτέρω στοιχεία.

ΟΜΑΔΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ

http://skeftomasteellhnika.blogspot.gr/2016/05/4_4.html

ΣΟΚ στη ΣΑΜΟ. Λάθρο Επιχείρησαν να σφάξουν αστυνομικό στο Κέντρο Μεταναστών. Σύλληψη Ιρακινού

Θα θρηνήσουμε θύματα! Άλλο ένα εξαιρετικά σοβαρό περιστατικό σημειώθηκε χθες το βράδυ στο Κέντρο Μεταναστών, στη Σάμο από την ανεξέλεγκτη κατάσταση που επικρατεί εδώ και πάρα πολύ καιρό!Παρόλο που έχουμε καταναλώσει πολύ μελάνι προειδοποιώντας ότι η κατάσταση κινείται εκτός ελέγχου, οι αρμόδιοι το μόνο που κάνουν είναι να σκεπάζουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί! Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε, χθες γύρω στις 19:30 το απόγευμα κατά την έναρξη της διαδικασίας της βραδυνής σίτησης των 830 (περίπου) μεταναστών και προσφύγων που βρίσκονται στο Κέντρο από τον Στρατό, ξεκίνησε και πάλι εξέγερση από μετανάστες που διαμαρτυρόντουσαν για την ποιότητα του φαγητού!

Οι ΜΟΛΙΣ τρείς (3) αστυνομικοί που βρισκόταν εκεί (βάρδια), μαζί με ολιγάριθμους στρατιωτικούς και μέλη μη κυβερνητικών οργανώσεων, προσπάθησαν να τους ηρεμήσουν χωρις αποτέλεσμα!

Κάποιοι από αυτούς με μαχαίρια στις τσέπες άρχιζαν να κινούνται απειλητικά προς το μέρος των αστυνομικών και των στρατιωτικών με την κατάσταση να τείνει να ξεφύγει επικίνδυνα!

Λίγα λεπτά αργότερα ένας 32χρονος Ιρακινός ημίγυμνος και κραδαίνοντας μια λεπίδα που κρατούσε στο χέρι, κινήθηκε απειλητικά εναντίον του υπεύθυνου Ταγματάρχη του Κέντρου και τότε ένας αστυνομικός (άοπλος) μπήκε μπροστά για να τον προστατέψει!

Ο Ιρακινός τότε προσπάθησε να καρφώσει στον λαιμό τον αστυνομικό, ευτυχώς χωρίς να τα καταφέρει και αμέσως μετά αυτοτραυματίστηκε με την ίδια λεπίδα!!!

Άμεσα κλήθηκε τηλεφωνικά η Άμεση Δράση (100) και ζητήθηκε η συνδρομή των ΜΑΤ, αλλά και άλλη δύναμη της αστυνομίας αφού η κατάσταση είχε ξεφύγει!

Στο σημείο έφτασαν δυνάμεις της αστυνομίας ενώ σε πολλά σημεία του Κέντρου οι υπόλοιποι μετανάστες άναψαν φωτιές προκαλώντας εξέγερση!

Λίγη ώρα αργότερα τα ΜΑΤ κατάφεραν να ηρεμήσουν την κατάσταση αφοπλίζοντας τον Ιρακινό ενώ ο αστυνομικός μετέβη στο Νοσοκομείο της Σάμου έχοντας υποστεί ισχυρό σοκ!

Εκεί μετά τις απαραίτητες εξετάσεις του προτάθηκε να επισκεφθεί ψυχολόγο.

Ο 32χρονος Ιρακινός αφού διακομίστηκε στο Νοσοκομείο και διαπιστώθηκε πως είχε επιπόλαια τραύματα, οδηγήθηκε στο Α.Τ. Σάμου, όπου και κρατείται με την κατηγορία της απόπειρας δολοφονίας κατά αστυνομικού και την κατοχή και χρήση αιχμηρού μεταλλικού αντικειμένου.

Αύριο θα οδηγηθεί στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Σάμου για τα περαιτέρω!

Το απίστευτο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι πως από αναφορές που έχουμε από αυτόπτες μάρτυρες που βρίσκονταν στο Κέντρο Μεταναστών εκείνη τη στιγμή και δεν έχουν εξακριβωθεί από τις επίσημες αρχές (τα στόματα είναι ερμητικά κλειστά), ο επικεφαλής 22χρονος υπαστυνόμος της Αστυνομικής Διεύθυνσης Σάμου που έχει και την ευθύνη της λειτουργίας του Κέντρου φθάνοντας στο σημείο όπου έγινε το επεισόδιο «επιτέθηκε» φραστικά στον συναδελφό του αστυνομικό (που δέχθηκε την επίθεση του Ιρακινού) και παρόλο το σοκ που είχε υποστεί του ζητούσε εξηγήσεις γιατί πήρε τηλέφωνο το 100 και όχι τον ίδιο κατηγορώντας τον πως έτσι δημοσιοποιήθηκε το γεγονός!!!

Γεγονός που έκανε τον αστυνομικό να του κάνει αναφορά και στην αστυνομική διεύθυνση αλλά και στην Εισαγγελία!

(Δεν έχει εξακριβωθεί)

Μας κάνει εντύπωση πως είναι δυνατόν κάποιοι να νοιάζονται περισσότερο στην απόκρυψη των προβλημάτων που υπάρχουν στο νησί με τους μετανάστες και να μην νοιάζονται για τις ζωές των συναδέλφων τους που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή στο Κέντρο Μεταναστών!

Πως είναι δυνατόν να νοιάζονται για τον στρουθοκαμηλισμό της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας της Αστυνομίας και να μη νοιάζονται που βρισκόμαστε πολύ κοντά στο γεγονός ότι μπορεί να θρηνήσουμε ακόμη και ανθρώπινη ζωή!!!

Έχουμε ξαναγράξει σε άλλα μας άρθρα πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να ηγείται της κατάστασης ένας 22χρονος υπαξιωματικός και να έχουμε την απαίτηση να δουλεύουν όλα ρολόι εκεί!

Για τον Αστυνομικό Διευθυντή Σάμου έχουμε ξαναγράψει πως είναι άφαντος και δεν έχει αντιληφθεί της σοβαρότητα της κατάστασης!

Αυτή τη στιγμή στο Κέντρο Μεταναστών Σάμου χωρητικότητας 281 ανθρώπων, φιλοξενούνται 850 πρόσφυγες και μετανάστες, ενώ άλλοι 50 μεταφέρονται σήμερα εκεί από το Αγαθονήσι!

Που σημαίνει ότι 900 άνθρωποι φυλάγονται καθημερινά… από ΜΟΝΟ τρείς (3) αστυνομικούς στη βάρδια!!!

Άρα πως μπορεί να φυλαχτούν 900 άνθρωποι που ουσιαστικά ΔΕΝ είναι κρατούμενοι αφού μπορούν να έχουν ότι είδους αντικείμενα θέλουν μέσα στο Κέντρο και τρείς (3) αστυνομικοί να είναι άοπλοι εκεί;

Αστυνομικοί που δουλεύουν στο Κέντρο χωρίς παραπάνω λεφτά και τα έξοδα που κάνουν στο νησί επιβαρύνουν τη δική τους τσέπη, αφού οι ίδιοι δεν είναι από το νησί!

Αναρωτιώμαστε λοιπόν πως είναι δυνατόν να θεωρούνται κρατούμενοι οι μετανάστες χωρίς να υπάρχουν σκοπιές και ανά πάσα στιγμή να βγαίνουν από τις δεκάδες τρύπες που έχουν ανοίξει και να κυκλοφορούν με όλη τους την άνεση στην πόλη;

Πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει ο αστυνομικός μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση όταν ακόμη και οι ασύρματοι που έχουν δεν λειτουργούν γιατί έχουν χαλάσει οι μπαταρίες τους;

Απίστευτα περιστατικά που επαναλαμβάνουμε πως αργά ή γρήγορα μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στην απώλεια ανθρώπινης ζωής!

Θεωρούμε ότι η ηγεσία (πολιτική και ένστολη) πρέπει επιτέλους να δεί το πρόβλημα με σοβαρότητα και έχει την υποχρέωση να προλάβει άσχημες καταστάσεις και όχι να συγκαλήπτει!


Εξάλλου έχουν υπάρξει ανάλογες προειδοποιήσεις και από το συνδικαλιστικό κομμάτι των αστυνομικών της Σάμου και από μέλη της Τοπικής Διοίκησης της Διεθνούς Ένωσης Αστυνομικών, αλλά και από αναφορές αστυνομικών.

Το καμπανάκι το χτυπήσαμε………και ελπίζουμε να μη χτυπήσει η Καμπάνα!


http://skeftomasteellhnika.com