Αρρήτων Τροπές

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Αρρήτων Τροπές

έρνος

έρως

ΑΝΟΙΞΗ

Θάλλει το έρνος και ξυπνά απ’ το λήθαργο. Βλασταίνει η ζωή. Ο θεός ανεβαίνει από τα έγκατα. Φουσκώνουν οι χυμοί της γης, ερώνται τα χρώματα και οι μυρωδιές. Ευωχούνται οι θεοί στων θνητών τα δώρα. Στρέφει ο ήλιος. Με ακμαίο φως ανθίζει ο τόπος. Ηδυστος. Των ερώτων τρόπος. Ωρα πρώτη!

ΓΑΙΑΘΕΑΜΗΤΕΡΜΑΚΑΡΩΝΘΝΗΤΏΝΤ’ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Θάλλει το έρνος, με τα σημάδια του θεού, που παραστέκει τους ανθρώπους. Ορχούνται τα μεγάλα «ρο», στις λέξεις έαρ, ρώμη, έρνος, έρως! Ορθοστατεί το φως στο πρέκι του ουρανού, καλεί η πέρδικα την Άνοιξη να πάρει μπόϊ και ανοίγει φτερά ο ερωδιός. Αλκή φωτός. Ανεβαίνει ο Σείριος στον ορίζοντα. Στη δύση καίει τα βράδια το σώμα της Αφροδίτης. Θεών απάντων και θνητών ωραίων είναι τρόπος.

Το φίδι αφήνει πάλι το πουκάμισό του στην ξερολιθιά. Βουίζει η μέλισσα. Ενα χρώμα ρέει στ’ ουρανού το δώμα. Λάμπει η θάλασσα στο βαθύ της μπλε. Έρχου...

ΠΑΝΤΡΟΦΕ,ΠΑΝΔΩΤΕΙΡΑ,ΤΕΛΕΣΦΟΡΕ, ΠΑΝΤΟΛΕΤΕΙΡΑ,

ΑΥΞΙΘΑΛΗΣ, ΦΕΡΕΚΑΡΠΕ, ΚΑΛΑΙΣ ΩΡΑΙΣΙ ΒΡΥΟΥΣΑ

Θάλλει το έρνος και στο φως των άστρων καίγεται η χαρά των ανθρώπων, με των βακχών τα νυκτέλια τελεσφόρια. Ψηλά τους φαλλούς να φέγγει η νύχτα. Οιστρηλάτης καιρός των ενστίκτων, φωτιά της φωτιάς, του θεού ορχηστές και γυναίκες που τις κρούει μανία. Στα μισά μοιράζει το φως του ο ήλιος με τη νύχτα. Σε κρυφές χρείες μπαίνει ο μύστης των αρρήτων. Αιέν!

Τρέχει ο καιρός.

Οπως τρέχει ο ταύρος!

Η Μεσόγειος έχει δρόμους μυστικούς ακόμη. Στη ράχη του άγριου ταύρου τρέφεται η ζωή. Των αρχετύπων. Ο καυλός του ζώου είναι το έρνος! Γαίαν αυτήν...

ΕΔΡΑΝΟΝΑΘΑΝΑΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥΠΟΛΥΠΟΙΚΙΛΕΚΟΥΡΗ

ΗΛΟΧΙΑΙΣ ΩΔΙΣΙ ΚΥΕΙΣ ΚΑΡΠΟΝ ΠΟΛΥΕΙΔΗ

Θάλλει το έρνος. Του αρχαίου θεού σημάδι ακμαίο. Η ιέρεια κρατάει το θύρσο. Σείεται ο τόπος στου χορού τη δίνη...

...Εεεε, εοέεε...

Από παλιά μονοπάτια επιστρέφω ολοένα. Προϊστορικά. Αρχέγονα των αρχετύπων. Ορκίζομαι στη λέξη έρνος, που έχει του θεού το νόημα: έρνος, ερινεός. Το Ιερό Δέντρο.

ΑΙΔΙΑ ΠΟΛΥΣΕΠΤΕΒΑΘΥΣΤΕΡΝ’ΟΛΒΟΜΟΙΡΕ

Θάλλει το  έρνος, βλαστός αρσενικής συκιάς, θεού σημάδι, εδώ, στο έμπα της Ανοιξης, που φουσκώνει ο κόρφος της από τους πόθους. Θάλλει το έρνος, των ανθρώπων τρόπαιο.

Προσεκτικά ν’ αρμενίζεις τον καιρό της φωτιάς. Βάλε φωτιά στα πύραυνα, για εξαγνισμό να καούν τα ξερά, που δεν έχουν ζωή, μήτε σπόρο.

Ανεβαίνει με το φως στον ορίζοντα ο πόθος, η σπίθα του ανθρώπου, η φωτιά της φωτιάς.

Ιώ, ιώ, ιώ Βάκχε, ιωώώωω!

Τους ανάπαιστους πρόσεχε εσύ καθώς ανάβει το φεγγάρι. Δυο βήματα ελαφριά κι ένα βαρύ. Ετσι. Οπως δυο μπροστά και ένα πίσω.

Με πόδι γοργό στου χορού την ορχήστρα

έλα, έλα φωτιά του κορμιού,

η ζωή αναθάλλει

με πόδι γοργό στου καιρού την αψάδα

ΗΔΥΠΝΟΟΙΣΧΑΙΡΟΥΣΑΧΛΟΑΙΣΠΟΛΥΑΝΘΕΣΙΔΑΙΜΟΝ

ΟΜΒΡΟΧΑΡΗΣ

ΠΕΡΙΗΝΚΟΣΜΟΣΠΟΛΥΔΑΙΔΑΛΟΣ

ΑΣΤΡΩΝ

Θάλλει το έρνος και ανεβαίνει ο Σείριος στον ουρανό. Corpus Dei!

Ανεβαίνουν οι χυμοί απ’ τη ρίζα.

Στρέφει ο ήλιος.

Το φως κερδίζει πάλι το σκοτάδι...

Μεστώνουν τα στάχυα λίγο, λίγο.

Ξανθαίνει τα μπλε του ο ουρανός.

Γίνεται η θάλασσα στιλπνή...

Αλάζουν όλα!

Λέει ο Ησίοδος, πως όταν φτάσει το καινούριο φυλλαράκι της συκιάς να έχει μέγεθος όσο το χνάρι από το πόδι μιας κουρούνας, τότε είναι καιρός να αρχίσουν τα θαλασσινά ταξίδια.

Τα καινούρια φύλλα της συκιάς έχουν μέγεθος όσο το χνάρι από το πόδι μιας κουρούνας. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί παραμονές  της Εαρινής Ισημερίας. Αυτή είναι η εποχή που άρχιζαν τα  θαλασσινά ταξίδια (στην αρχαιότητα) κατά τον Ησίοδο.

ΕΙΛΕΙΤΑΙΦΥΣΕΙΑΕΝΑΩΙΚΑΙΡΕΥΜΑΣΙΔΕΙΝΟΙΣ

Θάλλει το έρνος και οι νύχτες γίνονται μικρές, τόσο που να φεγγίζουν τα σκοτάδια τους από τις φωνές των τριζονιών.

Ακονίζει ο ήλιος τις ακτίνες του και τα φεγγάρια είναι όλο και πιο ερωτικά τις νύχτες που λάμπει ο ουρανός.

Εεεεέοέεε,

έλα, έλα φωτιά!

έεοεέ

Αρρήτων τροπές. Στις Δεξαμενές Καθαρμών. Αρρήτων τροπές. Τα εξαγνιστικά πύραυνα έχουν ανάψει. Ικέτες Ερώτων με το φως του Σείριου.

Και θεών και ανθρώπων.

Ταραχές φωτός...

« Ο εν ύδασι την γην κρεμάσας» ή «ο Πρωταρχικός Ωκεανός»;

Στον ύπνο μου μπαινοβγαίνει η Αριάδνη. Πάντοτε με κέντριζε το όνομά της. Ιέρεια, Θεά ή Πριγκίπισα; Κορίτσι της φωτιάς. Ερωτας!

Αριάγνη, Αριάδνη!

Το φως της αυγής, όπως ανάβει η μέρα. Πρωί κακαρίζουν οι πέρδικες στην Τρυπητή.

ΑΛΛΑΜΑΚΑΙΡΑΘΕΑΚΑΡΠΟΥΣΑΥΞΟΙΣΠΟΛΥΓΗΘΕΙΣ

ΕΥΜΕΝΕΣΗΤΟΡΕΧΟΥΣΑ ΣΥΝ ΟΛΒΙΟΙΣΙΝΕΝ ΩΡΑΙΣ

Θάλλει το έρνος. Ολβιος καιρός σε όλβιο τόπο. Η ζωή τρέχει στα χωράφια, στο πλάτος της θάλασσας και στο στέρνο του ουρανού. Ολο και πιο πολύ θα καίει ο ήλιος. Οι Κεφτιού διαπλέουν τη θάλασσα του Νότου. Πούντ, Ουγκαρίτ, Κεμέτ.

Θάλλει το έρνος. Ερχεται σκόνη απ’ τη Σαχάρα. Ο κακός Σήθ απεργάζεται ολέθρους και η Ισιδα αναζητά ακόμη τον διαμελισμένο Οσιρη στην έρημο.

Κρήτη-Αίγυπτος!

Χιλιάδες χρόνια και χιλιάδες χρόνια.

Το φως των εκατομμυρίων ετών. Το φως του ήλιου. Το φως των ανθρώπων. Ενα Κυκλαδικό Ειδώλιο από μάρμαρο έχω στο ένα χέρι κι ένα ομοίωμα ταύρου από μπρούτζο, στο άλλο. Προσπαθώ μόνο να θυμηθώ τη μυστική φράση. Την απόκρυφη. Βαδίζοντας σε ένα χωράφι με παπαρούνες. Για τη μηκονοφόρο Θεά αναρωτιέμαι και για την ακοίμητη φωτιά στο Ιερό Κορυφής.

Δοκιμή.

Γραμμική Αλφα, ένας ρόδακας και το σώμα της ελιάς.

Ανέμων-Ιερίγια.

Προσπαθώ να θυμηθώ πως έγραφα παλιά, πριν από 35 αιώνες στην Κνωσό.. Ε-ρά-βα, θα πει ακόμη «ελιά». Και , ε-ρά-βο, θα πει «λάδι».

Προσπαθώ να θυμηθώ τις γιορτές της Ανοιξης, στην Κεντρική Αυλή, με τους Ταυροκαθάπτες. Οι Ιέρειες σηκώνουν τα χέρια τους στον ουρανό. Ρουθουνίζει ο ταύρος.

Σε χωράφια ολάνθιστα τρέχει ο καιρός. Σε κατοικώ. Με κρασί και με όνειρα τρέφω τις μέρες, με λάδι ελιάς, κριθάρι, στάρι, μέλι και τροφές της γης.

Ολβιος τόπος, με θεών πνοές και ανθρώπων γνώση. Παμμήτειρα Φύση. Του παντός Αρχή. Πάσα πνοή και πάσα δύναμη.

ΕΡΩΣΕΑΡΡΩΜΗ

Δυναμώνει το φως. Οι τράπεζες προσφορών ετοιμάζονται να δεχτούν τις απαρχές. Το φως τα θρέφει όλα. Στ’ ουρανού το δώμα τρέχει ο Σείριος. Πιθάρια πήλινα έχουν το μέτρο του λαδιού και των καρπών το γέννημα και του κρασιού το πιώμα.

Στο φως του λύχνου τρέμει ο φόβος. Η ζωή γράφει κύκλους και επιστρέφει στο αιέν.

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

20 Μαρτίου 2008

 Παραμονή της Εαρινής Ισημερίας

Υ.Γ.1: Το αρχαίο κείμενο που διαχέεται ανάμεσα στο άλλο κείμενο είναι από τον ΟΡΦΙΚΟ ΥΜΝΟ «της Γης». το θυμίαμα που προέβλεπε ο τελετουργός της αρχαιότητας, συνοδεύοντας αυτό τον Υμνο, είναι: «παν σπέρμα πλην κυάμων και αρωμάτων».

Υ.Γ.2:  21 Μαρτίου-Εαρινή Ισημερία.