Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Γιατί οι Έλληνες περιμένουμε τους δικούς μας Θεούς;

Κάπου φαίνεται ότι υπάρχει μια υπόσχεση επιστροφής των Θεών μας.
Ναι, υπάρχει. Βεβαίως υπάρχει. Υπάρχει τέτοια υπόσχεση (στον τελευταίο και αληθινό, όχι στον χαλκευμένο) χρησμό του Μαντείου των Δελφών κατά το 362 μ. Χ.: «ΕΣΘ΄ ΗΜΑΡ, ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ ΑΕΙ ΕΣΤΑΙ».
Ναι, τώρα έφυγε ο Απόλλων, «απέσβετο και λάλον ύδωρ», εντάξει. Όμως «θα έρθει μέρα, που ο Φοίβος (Απόλλων) θα έρθει πάλι και τότε θα μείνει για πάντα». Αυτή η προφητεία της Πυθίας Νικάνδρας δίνει (κατά τους αριθμοσοφιστές) τον αριθμό 3008, ο οποίος ισούται με την φράση «Δευτέρα Παρουσία Απόλλωνος»! Δεν είναι αυτό μία υπόσχεση;


Είναι! Και δεν είναι μόνο αυτός ο χρησμός. Ο Ησίοδος, δύο χιλιάδες οχτακόσια τόσα χρόνια πριν, στο ποίημά του «Έργα και Ημέραι» προφήτευσε την επιστροφή του Δία και όρισε τα σημάδια. Κατά τον ποιητή, μετά το χρυσό, το αργυρό, το χάλκινο και το ηρωικό γένος κατά σειράν ήρθε το σιδερένιο γένος, το τελευταίο, αυτό στο οποίο ανήκουμε και εμείς. Για το γένος αυτό, πριν την έλευση του επόμενου γένους, του χρυσού που θα επιστρέψει, ο Ησίοδος καταγράφει την παρακμασμένη εποχή του (και την εποχή μας) και αναφωνεί:


Και συνεχίζει: Ο Δίας λοιπόν - κατά τον Ησίοδο - θα κάνει επέμβαση για να τελειώσει η εποχή του σιδερένιου γένους, δηλαδή η εποχή του δικού μας γένους. Πότε; Όταν ...;


Όμως, πέραν αυτών, η πιο ενδιαφέρουσα (και κωδικοποιημένη) προφητεία βρίσκεται μέσα στο ίδιο το Ελληνικό αλφάβητο. Δεν είναι μόνο μια προφητεία. Είναι μια θεϊκή υπόσχεση. Και ταυτόχρονα μια προσευχή. Κάλλιστα στην θέση του «πάτερ ημών» μπορεί να βάλει ο Έλληνας την «αλφαβήτα» του για να προκαλεί κραδασμικές εκπομπές στο Σύμπαν. Εδώ που τα λέμε, αυτό το κάνει ο Έλληνας έτσι κι αλλιώς, διότι μιλά την Ελληνική γλώσσα, προφέρει τους θεϊκούς φθόγγους, έστω κι αν αυτή η γλώσσα που μιλά σήμερα είναι κουτσουρεμένη, βομβαρδισμένη, όπως ο λεηλατημένος Παρθενών, ο οποίος, παρά τα βαθιά τραύματά του, είναι μυστηριακά πανέμορφος! Σε μια πολύ προχωρημένη εκδοχή, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι, όσο υπάρχει ζωντανή η Ελληνική γλώσσα και μιλιέται, ο πλανήτης αποκλείεται να χαθεί, επειδή έχει την προστασία των «θεών».




Όπως αποκαλύπτει ο γνωστός για τους λεξαρίθμους του εκπληκτικός μαθηματικός Ελευθέριος Αργυρόπουλος, ο οποίος ακολουθεί την Πυθαγόρεια λογική, «η ίδια η Ελληνική γλώσσα είναι ο Θείος Λόγος» και αυτό αποδεικνύεται από την εξής ισοψηφία: Ο αριθμός 1242 ισούται με την φράση «η γλώσσα», ταυτόχρονα όμως και με την φράση «ο Θεός Λόγος εστί»! Αλλά ποια άλλη γλώσσα, πλην της Ελληνικής, διαθέτει μαθηματικές αποδείξεις, ότι «είναι ο Θείος Λόγος»; Καμία!




Τάχα να γίνεται αντιληπτό πλέον τι σημαίνει να μιλάς Ελληνικά και όχι Αγγλικά; Να σημαίνει άραγε και ότι το «εν αρχή ην ο Λόγος», σημαίνει λογικά και ότι «εν αρχή ην ο Έλλην»; Τους δε φέροντες τον τίτλο «Έλλην» ή τους αρνούμενους να τον αποκηρύξουν, είναι γνωστό πλέον, ότι σφαγίασαν κατά εκατομμύρια οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες, με κορυφαίο εξ αυτών τον Θεοδόσιο, όταν γκρέμιζε «τα είδωλα» και επέβαλλε δια ροπάλου τον Παυλιανισμό στον Ελληνικό χώρο. Πόσοι σύγχρονοι Έλληνες γνωρίζουν και αξιολογούν ως ολετήρα του Ελληνισμού τον περίφημο Ιουστινιάνειο Κώδικα, (να σημειωθεί, ότι αποτέλεσε και την βάση της σύγχρονης νομικής επιστήμης) ο οποίος στερεί τα πολιτικά δικαιώματα από όποιον Έλληνα αρνείται να δεχτεί το «σωτήριον βάπτισμα» του Χριστιανού;




Και δεν είναι μόνο αυτό! Απαγορεύει στον «αμαρτωλό» και τον «ειδωλολάτρη» Έλληνα να είναι ιδιοκτήτης κινητής ή ακίνητης περιουσίας, του αφαιρείται δια νόμου ό,τι έχει και δεν έχει, ο Νόμος τον εγκαταλείπει «εις την ένδειαν» και επιπλέον του επιβάλλονται οι «έσχατες τιμωρίες».


Απαγορεύεται επίσης να διδάσκουν στις Σχολές της Βυζαντινής αυτοκρατορίας «όσοι πάσχουν από την νόσο και την μανίαν των ανόσιων Ελλήνων, ώστε να μη μπορούν πια να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες» ...;


Λοιπόν, τα γράμματα του Ελληνικού αλφάβητου είναι 24, αλλά κάποτε ήταν 28. Στοιχεία των λέξεων και ταυτόχρονα στοιχεία της αρίθμησης. Υπήρχαν ακόμη τα γράμματα Στίγμα, δίγαμμα, Κόππα και Σαμπί. Η Ελληνική είναι μαθηματική γλώσσα. Γνωρίζοντας δε τα παραπάνω, γεννιέται το ερώτημα:


Τάχα να γίνεται αντιληπτό στους «Έλληνες» ποια υπερεπιστημονική γνώση, ποια υπέρτατη σοφία αναδύεται από την ανά - γνωση ή την ομιλία της (πρωτογενούς και όχι της «εξελιγμένης») Ελληνικής γλώσσας;


Δεν έχουμε την φιλολογική δικαιοδοσία να κάνουμε την γραμματολογική ανάλυση, θ΄ ασκήσουμε όμως το δικαίωμα να υιοθετήσουμε την ανάλυση που έκαμαν άλλοι, την οποία μπορεί ο καθένας να βρει για να κρίνει την αξιοπιστία της. Ας βρει ο καθένας την δική του απάντηση στο ερώτημα γιατί η «αλφαβήτα» μας είναι μια προσευχή των Ελλήνων για να επιστρέψουν οι «θεοί» ή γιατί ταυτόχρονα η «αλφαβήτα» μας αποτελεί την υπόσχεση των «θεών», ότι, αν και έφυγαν, θα επιστρέψουν. Και, αν δεν επιστρέψουν αυτοπροσώπως, θα επιστρέψει το πνεύμα τους, επειδή όλα όσα δοκίμασε στο μεταξύ η ανθρωπότητα είναι πλέον αυταπόδεικτο, ότι απέτυχαν ή παρήκμασαν, έφθασαν στον πάτο. Αφήνοντας στην ευθύνη και στο κέφι του καθενός την έρευνα για το πώς και το γιατί, εμείς θα μεταφέρουμε μόνο την αποκαλυπτική ερμηνεία του Ελληνικού αλφάβητου, την οποία οι εραστές της Ελληνικής γλώσσας ανακάλυψαν και με βάση την Ερμητική φιλοσοφία ερμήνευσαν.


Να σημειωθεί και σε παρένθεση, ότι κακώς γίνεται λόγος για θεούς, είναι μια παρεξήγηση αυτό, θεός για τους πρωτόγονους μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε σύγχρονος, ακόμα κι ένας από μας!


Φανταστείτε τι θα ήταν για τους πρωτανθρώπους της λίθινης εποχής ένας σύγχρονος ιδιοκτήτης ελικοπτέρου!


Λοιπόν, όταν μιλάμε (καλά και όχι ανάπηρα) Ελληνικά ή απλώς εκφωνούμε την «αλφαβήτα» μας, στην ουσία κάνουμε την εξής κωδικοποιημένη προσευχή, δονούμαστε σε ανώτερες συχνότητες, δονούμε και τον κόσμο όλο:


"Ήλιε Νοητέ, Εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γη. Κι Εσύ, ήλιε ορατέ, ρίξε τις ακτίνες σου στη λάσπη που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα, για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στη δονούμενη γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα που είναι το μικρόν και κινδυνέψει να σβήσει το απόσταγμα του πυρός μέσα στη λάσπη που κοχλάζει. Και ας αναπτυχθεί η Ψυχή που είναι το μέγιστο και το σημαντικότερο όλων».


Η «προσευχή» αυτή περιέχει την συνθήκη της απόλυτης συμμετοχής του ανθρώπου σε κάθε έλευση του Φωτός, σε κάθε παρουσία του (Ενός) Θεού. Αποκλείει την εξ αποκαλύψεως αλήθεια ή τον «από μηχανής θεό», αποκλείει τους Μεσσίες, τους μεσίτες και τους Σωτήρες. Εστιάζει στην ατομική αλλά και την συλλογική ευθύνη, εστιάζει στην απευθείας επαφή της Ψυχής με τον Θεό. Πρόκειται για την συμμετοχή του ανθρώπου, η οποία είναι αναγκαία προϋπόθεση της θείας φροντίδας. Περιέχει επίσης την ελπίδα του ανθρώπινου γένους, περιέχει την λύτρωση του σιδερένιου γένους, αλλά και την (κρυμμένη) γνώση του (ίσον την προφητεία) της επανόδου των θεών, της εβδόμης αποστολής του Διός. Θυμηθείτε πάλι τι λέει ο Ησίοδος: «Δεν έχει επικρατήσει το κακό. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Άρα υπάρχει ακόμη ελπίδα. Όμως τα καλά είναι ανακατεμένα με τα κακά». Περιέχει, ναι, και την υπόσχεση, ότι θα επιστρέψουν τα ανώτερα εκείνα όντα, οι Έλληνες, οι δάσκαλοι της ανθρωπότητας, θα επιστρέψει το αρχαίο (προκατακλυσμιαίο) Ελληνικό πνεύμα και είναι κοσμική ανάγκη να γίνει αυτό, απόδειξη ότι το Ελληνικό αλφάβητο, πηγή και μήτρα όλων των γήινων γλωσσών, δεν είναι ανθρώπινη αλλά «θεϊκή» κατασκευή, άρα για τους ανθρώπους δοτή, άρα συμβόλαιο και υπόσχεση των «θεών», η οποία αποκλείεται ν΄ αθετηθεί. Τα σημάδια τα περιέγραψε ο Ησίοδος, ήξερε αυτός και από τα προηγούμενα γένη, άρα υπήρξαν οι «θεοί» και, αφού υπήρξαν, υπάρχουν, αφού δεν πέθαναν ποτέ, αφού δεν μάθαμε ποτέ για τον θάνατό τους, αφού υπάρχουν, θα επιστρέψουν, όπως ακριβώς το υποσχέθηκαν. Καθότι προφητεία, ο λόγος δηλαδή για το τι θα γίνει στο μέλλον, δεν είναι άλλο από την γνώση για το τι έγινε στο παρελθόν.



Κρατήσαμε για το σημείο αυτό μια ωραία σύμπτωση της Ελληνικής αυτής Διαθήκης μ΄ εκείνης των Μάγιας. Στον «κώδικα της Δρέσδης», στο ένα από τα τέσσερα γραπτά των Μάγιας που διασώθηκαν από τη μανία των Ισπανών Ιησουιτών (οι οποίοι τα θεωρούσαν δαιμονικά πράγματα κι έριξαν στην πυρά μια πολύτιμη παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, ώστε σήμερα να έχουν οι κάποιοι την ευχέρεια να μιλούν για μυθολογία και όχι για ιστορία) απεικονίζεται ο θεός του κατακλυσμού, ν΄ ανοίγει τις πύλες του ουρανού και να πλημμυρίζει τον κόσμο σε ημερομηνία που (με το δικό μας ημερολόγιο) αντιστοιχεί στις 21 Δεκεμβρίου 2012, λίγες μέρες δηλαδή πριν την ανατολή του 2013. Αυτή η παράσταση είναι η βασική αιτία που προκαλεί στους εσχατολόγους ανατριχίλα και τους κάνει να μιλούν για κατακλυσμό που θα προκαλέσει την συντέλεια του κόσμου. Θα μπορούσε όμως να είναι απλά το πανάρχαιο σύμβολο του Υδροχόου, στην εποχή του οποίου η ανθρωπότητα έχει ήδη εισέλθει αυτόν τον καιρό και στην διάρκεια της οποίας λέγεται ότι θα επανέλθει το ευγενές (χρυσό) πνεύμα (του Υδροχόου), ενώ θα υποχωρήσει η ύλη και ο υλισμός. Πάντα κατά την προφητεία των Μάγιας, η 21η Δεκεμβρίου 2012 θα είναι η μέρα που θα επιστρέψει ο Κουκουκλάν ή (για τους Αζτέκους) ο Κουετζαλκοάτλ (που σημαίνει «φίδι με φτερά») ο οποίος θα εξαλείψει τους μιαρούς, ώστε ν΄ αρχίσει μια νέα «Χρυσή Εποχή» ειρήνης και ευημερίας. Ο Κουκουκλάν είναι ο «θεός» που δίδαξε τους αρχαίους Μάγιας, διαθέτει δε όλα τα στοιχεία που αντιστοιχούν στον Ολύμπιο Ερμή. Και έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί ότι ένας κατ΄ εξοχήν αγροτικός λαός (δεν ήξεραν καν τον τροχό, χώρια που στην πνευματική παρακμή τους έκαναν μέχρι και ανθρωποθυσίες) διέθετε εντούτοις τέλειες αστρονομικές γνώσεις και ακριβέστατο ημερολόγιο, πολύ πιο ακριβές από το σύγχρονο, έτσι μπορεί να εξηγηθεί επίσης, ότι το συνηθέστερο σύμβολο στις πυραμίδες των Μάγιας - ω του θαύματος - είναι ο Ελληνικός μαίανδρος!






Για το τέλος (και πέραν της θεϊκής «αλβαβήτας») κρατήσαμε τους υπολογισμούς των αριθμοσοφιστών, οι οποίοι λένε ότι η Ελληνική σημαία είναι σύμβολο των Ολυμπίων, δηλαδή των ΕΨΙΛΟΝ. Όντως, αν προσέξει κανείς καλά την Ελληνική σημαία, θα διαπιστώσει ότι αναδύονται δύο αντεστραμμένα Ε, είναι το Δελφικό σύμβολο και (ταυτόχρονα) μια κωδικοποιημένη υπόσχεση επιστροφής των «θεών». Μην ξεχνάμε δε, ότι ο σταυρός είναι αρχαίο Ελληνικό σύμβολο και το φορούσαν οι ιερείς του Διός, ασχέτως αν υιοθετήθηκε από τους Χριστιανούς, δεν είναι άλλωστε το μόνο. Επίσης: Η Ελληνική σημαία έχει εννιά «φέτες», όσα και τα γράμματα της λέξης «Ελευθερία». Η φράση «Ελευθερία ή θάνατος» έχει εννιά συλλαβές. Η δε λέξη ΕΛΕΦΘΕΡΙΑ ήταν γραμμένη στην «ούγια» ενός μεταλλικού θραύσματος «εξωγήινου» διαστημοπλοίου, που έπεσε στο Ρόσγουελ των ΗΠΑ το 1947 ...;




Λοιπόν: Τρεις διαφορετικές (και κατά λογική σειρά) φράσεις ισούνται (η κάθε μία) με τον ίδιο αριθμό: 2990. Σύμπτωση; Κρίνετέ το εσείς:


Φράση πρώτη: «Η αποκωδικοποίησις της Ελληνικής Σημαίας», (η οποία είναι), φράση δεύτερη: «Το σύμβολον της Ομάδος Ε», (η οποία «Ομάδα Ε» θα επιστρέψει), φράση Τρίτη: Το «έτος δύο χιλιάδες δέκα τρία μ. Χ.».


Πεισθήκατε ή όχι; Θα επιστρέψουν οι «θεοί» (δηλαδή οι Ολύμπιοι) ή όχι; Και δη, θα επιστρέψουν κατά το τέλος του 2012, αρχές 2013 ή όχι; Η αποκωδικοποίηση των συμβόλων οδηγεί όντως σε μια υπόσχεση επιστροφής των «θεών» που κάποτε έφυγαν; Αλλά μήπως, επίσης, οι «θεοί» επέστρεψαν ήδη, όμως εμείς θα το καταλάβουμε στο τέλος του 2012, αρχές του 2013; Το λέμε αυτό, επειδή: ΕΛΕΥΣΙΣ ΕΨΙΛΟΝ = ΚΩΔΙΞ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ = 1715.


Ένα είναι σίγουρο: Θα είμαστε εδώ (χωρίς φόβο και πάθος) για να εξακριβώσουμε, αν τα «κινούμενα αστέρια» που ο καθένας μπορεί να δει στον έναστρο ουρανό κάποιες νύχτες (και είναι πολλοί που λένε ότι τα είδαν τελευταία) δεν είναι σμήνη πυραύλων ή αεροπλάνων ή δορυφόρων, αλλά οι αστροπολιτείες των «θεών» ή - κατά τον σοβιετικό ηγέτη Νικήτα Χρουτσόφ - «τα Ελληνικά τελωνεία του διαστήματος» που «περιπολούν» γύρω από την γη μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα της «αποκάλυψης».


Έτσι κι αλλιώς θα έρθει μια μέρα (ας ελπίσουμε να είναι σύντομα) που ο άνθρωπος θα ελευθερωθεί οπωσδήποτε από τα δεσμά του, θα ξεφύγει από την αιχμαλωσία της βαρύτητας και θα πετάξει πάλι στον ουρανό, ανάλαφρα, σα «θεός». Στην ίδια την λέξη «άνθρωπος» βρίσκεται κωδικοποιημένη αυτή η θεϊκή «υπόσχεση επιστροφής», διότι, όπως αποκαλύπτει πάλι ο μαθηματικός Ελευθέριος Αργυρόπουλος, η φράση «ο άνθρωπος» έχει τον ίδιο λεξάριθμο (1380) με την φράση «η αντιβαρύτης», άρα ο άνθρωπος (και ποιος είναι άνθρωπος;) σύμφωνα πάντα με τις κρυμμένες πληροφορίες της Ελληνικής γλώσσας, είναι προσωποποίηση της αντιβαρύτητας, είναι δηλαδή ένας «θεός», ελεύθερος από τα γήινα δεσμά, επομένως ικανός «να πετάει ανάλαφρα στον αέρα», ασχέτως αν διανύουμε περίοδο παρακμής, η οποία αποδεικνύεται από μια άλλη αλήθεια: Ότι εις την Νεοελληνικήν γλώσσαν καταργήσαμε στο τέλος των λέξεων το Ν (που δηλώνει τον Νου) και το Σ (που δηλώνει την ολοκλήρωση ή την τελείωση, ή την τελειότητα ή το καταστάλαγμα ή το απόσταγμα) και με τον τρόπο αυτό διαφθείραμε την γλώσσα μας. Το άθροισμα όμως αυτών των δύο γραμματικών συμβόλων της αλφαβήτας μας, του Ν και του Σ, είναι ο αριθμός 250, ο οποίος - όλως τυχαίως, ε - είναι ίδιος με τον λεξάριθμο της λέξης ΠΑΡΑΚΜΗ ...; «Έχει αποδειχθεί εις το εργαστήριον» γράφει ο Αργυρόπουλος, «ότι οι δονήσεις του ν και του ς, όταν αυτά ευρίσκονται εις το πέρας των λέξεων, παράγουν αρμονικούς ήχους, δια των οποίων μειώνεται η ψυχοσωματική έντασις (stress) του ανθρώπου»!


Μοιάζει να έχει απλωθεί μία σκόνη που από την πολυκαιρία έγινε κρούστα πάνω από το σώμα της Ελληνικής γλώσσας και αυτή η κρούστα δεν επιτρέπει την θέαση του πανεπιστημονικού μεγαλείου της. Στην ουσία οι νεοέλληνες, μιλώντας Ελληνικά, παπαγαλίζουν. Διατυπώνουν σκέψεις σε λόγια, χωρίς να γνωρίζουν την αρχετυπική τους έννοια. Η πρωτογένεια των λέξεων έχει αξία και δεν την γνωρίζουμε. Προφέρουμε φωνήεντα και σύμφωνα, λέξεις, προτάσεις, στίχους, στήνουμε όρθιο το σώμα της γλώσσας, αλλά δεν κατανοούμε την ψυχή της. Είναι μια υποψία αυτό, αλλά είναι πλέον μία βάσιμη υποψία. Ο λόγος που δεν έγραφαν οι σοφοί, αλλά μόνο δίδασκαν, όπως ο Σωκράτης (αλλά και αμέτρητοι άγνωστοι σοφοί) ήταν ακριβώς αυτός: Ο Λόγος που εκφέρεται, ο προφορικός Λόγος, δονεί, άρα δημιουργεί, επειδή το φωτόνιο κινείται κυματοειδώς. Ο γραπτός λόγος δεν δονεί ...; Είναι ένας ταπεινός μεταφορέας της σκέψης, είναι μόνο ένα εξωτερικό ερέθισμα για την αφύπνιση του εσώτερου και αρχαίου και κοιμώμενου εαυτού που διαθέτει ο χαμένος (μέσα στο πλήθος και το χάος) αναγνώστης. Γι΄ αυτό και η επαφή με το γραπτό κείμενο λέγεται ανά - γνωση, δεν λέγεται γνώση, η ανάγνωση (όπως και η συν - γραφή = συγγραφή) είναι ένα μικρό μέρος της γνώσης. Αλλά το αξίωμα ότι η Ελληνική Γλώσσα είναι Πανεπιστήμη και Σοφία, αποδεικνύεται από ένα μαθηματικό γεγονός: Ο λεξάριθμος (781) της φράσης «Η Ελληνική Γραφή» είναι ίδιος μ΄ εκείνον της λέξης «Σοφία»!




Απόδειξη ότι η Ελληνική γλώσσα είναι Πανεπιστήμων και σοφή, βρήκαμε και στην αποκαλυπτική μαθηματική εξίσωση: ΦΩΤΟΝΙΟΝ = ΚΥΜΑΤΟΕΙΔΩΣ = 1850. Πώς ήξερε η Ελληνική γλώσσα τις ανακαλύψεις της σύγχρονης Επιστήμης, πώς ήξερε ανέκαθεν, ότι το φωτόνιον κινείται κυματοειδώς και για τον λόγο αυτό δονεί, άρα δημιουργεί (κόσμους);




Στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Αποδείξεις για την μαθηματική κατασκευή της Ελληνικής γλώσσας» (που τυπώθηκε με την χορηγία της Εμπορικής Τράπεζας) ο Ελευθέριος Αργυρόπουλος στον πρόλογό του σημειώνει: «Η Ελληνική γλώσσα, σαν μαθηματική κατασκευή, γνωρίζει όλους τους νόμους της συμπαντικής δημιουργίας, γεγονός που γίνεται αντιληπτό μέσω της λεξαριθμικής θεωρίας». Κι αυτό που λέει, το αποδεικνύει, αλλά, θα πει ο μικρόψυχος, «είναι πολύ ωραίο για να είναι αληθινό». Εμείς ωστόσο θα προσθέταμε, ότι η αποκωδικοποίηση της Ελληνικής γλώσσας μπορεί να μας αποκαλύψει όχι μόνο την Πανεπιστήμη, αλλά κάτι που θα γοήτευε και την κουτσή Μαρία: Την γνώση, τόσο του απωτάτου παρελθόντος, όσο και του κοντινού ή του μακρινού μέλλοντος! Και, αν είναι έτσι, τότε η γλώσσα μας η ίδια όντως αποτελεί θεϊκή «υπόσχεση επιστροφής». Των «θεών» ή του πνεύματος των «θεών», αδιάφορο!




Αλλά και σ΄ εκείνο το γνωστό ρήμα που επίμονα προφέρει ο λαός στις δύσκολες στιγμές του, ότι «μας ξέχασε ο Θεός», υπάρχει μια κωδικοποιημένη υπόσχεση επιστροφής με την μορφή μιας αδημονίας ή ενός παραπόνου. Για να το διακρίνει κανείς, αρκεί να διαβάσει την παροιμία εννοιολογικά και όχι λεκτικά: Για να μας ξεχάσει κάποιος δικός μας άνθρωπος ή ο Θεός ο ίδιος, σημαίνει, ότι κάποτε μας θυμόταν, δηλαδή ήταν εδώ, μας αγαπούσε και μας προστάτευε. Κι αφού ήταν εδώ, αφού μας προστάτευε, σημαίνει ότι, αφού δεν μας προστατεύει πια, δεν είναι εδώ, δηλαδή (κάποια στιγμή) έφυγε. Όμως ποτέ δεν φεύγει ένας Θεός οριστικά. Είναι σαν τον δικό μας άνθρωπο, σαν τον ομοαίματο αδερφό. Ακόμα και να λείψει μια ολόκληρη ζωή, περιμένεις ότι κάποτε θα γυρίσει οπωσδήποτε. Και, όταν λες «μας ξέχασε ο Θεός», εννοείς στην πραγματικότητα, ότι «καθυστερεί πολύ να γυρίσει», έτσι δεν είναι; Η κουβέντα λοιπόν ότι «μας ξέχασε ο Θεός», είναι μια αυτονόητη υπόσχεση επιστροφής, μία δέσμευση, η οποία συνάγεται από την αθανασία του Θεού, διότι Θεός είναι ο τα πάντα πληρών, άρα δεν απουσιάζει ποτέ και από πουθενά, μόνο που δεν τον βλέπουμε αυτές τις μέρες και (πρέπει να καταλάβουμε ότι) φταίμε γι΄ αυτό εμείς, συνάγεται όμως και από εκείνο το «μας», που δηλώνει τον συλλογικό εαυτό, φως φανάρι, ότι αναγνωρίζεται απολύτως η καθολική ιδιότητα του Θεού, αλλά και το «συναμφότερον» του ανθρώπου. Μέσα σ΄ όλα αυτά όμως ενυπάρχει μια ανθρωπομορφική εννοιολογία, που σημαίνει ότι ο Θεός σ΄ αυτή την παροιμία δεν εννοείται με την καθολική, ούτε με την μοναδική του έννοια, εννοείται στον πληθυντικό του αριθμό, η παροιμία μιλάει για τους θεούς, τους άμεσους προστάτες του ανθρωπίνου γένους, αυτούς δηλαδή που μεσολαβούν ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους ή, μάλλον, αυτούς που καταχρηστικά οι άνθρωποι ονόμασαν θεούς παρασυρμένοι από τις ανώτερες ιδιότητές τους, ασύγκριτες μ΄ εκείνες των γήινων. Είναι ζήτημα λογικής ερμηνείας και πνευματικής εμβάθυνσης για ν΄ αποκαλυφθούν οι βαθύτερες έννοιες μιας παροιμίας.




Ύστερα από αυτή την ιχνηλάτηση, αναρωτηθείτε, σύντροφοι: Όλα τούτα είναι συμπτώσεις; Κι αν δεν σας φτάνουν οι τόσες μαθηματικές ή φιλοσοφικές αποδείξεις, πάρτε ακόμα μία:


ΕΨΙΛΟΝ = 5 + 700 + 10 + 30 + 70 + 50 = 865 = ΕΛΕΥΣΙΣ ΔΙΑ = 5 + 30 + 5 + 400 + 200 + 10 + 200 + 4 + 10 + 1 = 865. Το Δελφικό Ε. Το σήμα των Ολυμπίων. Χαραγμένο ακόμα και στην μπάλα της καλαθόσφαιρας. Του μπάσκετ, αν έχετε ακουστά ...;


Κι αν δεν σας φτάνουν ούτε αυτά, ε, ψάξτε στο Internet με οδηγό την φράση «αποκωδικοποίηση της Ελληνικής σημαίας» και θα βρείτε ότι: ΟΙ ΕΨΙΛΟΝ = 945 = ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. Και, επίσης: Η ΟΜΑΣ Ε = 324 = ΑΓΝΟΣ = ΕΛΛΗΝΑΣ.


Ε, τώρα, τόσα πολλά παραδείγματα θα έπρεπε να σας πείσουν, ότι μπορεί να είναι όντως μια παλιά κωδικοποιημένη υπόσχεση για επιστροφή των «θεών»!
Τι λέτε;


Από την εφημερίδα Αναγγελία
http://agnostesistories.blogspot.com

kostasedessa

http://www.katohika.gr/2012/04/blog-post_5530.html

Μήνυμα για την πολυπόθητη Επ- ανάσταση!

Μήνυμα για την πολυπόθητη Επ- ανάσταση!
Πριν λίγες ώρες χτύπησαν και πάλι οι «αναστάσιμες» καμπάνες, στα (ακόμα) Ελληνόφωνα καντόνια της EURO-LAND!

Για πολλούς από τους κατοίκους της Διεθνούς αυτής Αποικίας αυτές οι μέρες είναι πιθανότατα από τις τελευταίες φορές που πήγανε στα σπίτια τους ή σε σπίτια φίλων κρατώντας γεμάτες σακούλες με ψώνια!

Και σίγουρα για όλους μας, η φετινή άνοιξη είναι η τελευταία ευκαιρία που έχουμε για να αντικρύσουμε την ανθισμένη Φύση της συγκεκριμένης αποικίας, πριν την «ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ!!!»

Κάποιοι από εμάς σήμερα ίσως θυμηθούμε κάτι που έκαναν από παλιά οι άνθρωποι σ’ αυτή την Χώρα, όταν έτρωγαν με φίλους σε κοινά τραπέζια … ίσως μάλιστα και να το ξανακάνουμε. Ίσως τραγουδήσουμε και πάλι καθαγιάζοντας μέσα απ’ τις ωδές μας την συλλογική μας ΤΡΑΓΩΔΙΑ !

Πολλοί από μας ίσως στοχαστούμε και λίγο πάνω στην ζωή και τα έργα εκείνου του «κουρελή» …τότε στην Ιερουσαλήμ, ή του Ορφέα, ή του Διόνυσου, του Τσε, της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Ντουρρούτι, του Ρήγα Φεραίου, του Λεωνίδα, του Αθανάσιου Διάκου και όλων αυτών που επέλεξαν την θυσία του ΕΓΩ στον βωμό του Εμείς και που σε ανάλογες περιστάσεις δεν εύχονταν να είχαν περισσότερα χρωματιστά χαρτάκια (λεφτά, νομίσματα)….

Κάποιοι ευχηθήκαμε ήδη καλή Λευτεριά και καλή Επ- ανάσταση …

Ας γνωρίζουμε όμως ότι η ανθρώπινη Επ- ανάσταση προϋποθέτει την ανθρώπινη Στάση απέναντι στις συνθήκες τους ανθρώπους και τα πράγματα!

Η πολυπόθητη Λύτρωση προϋποθέτει την Κάθαρση! Αυτά δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να συμβούν γύρω μας αν δεν επιδιώξουμε να συμβούν πρώτα μέσα μας!

Μπορούμε να κάνουμε την αρχή πιάνοντας το χέρι του διπλανού μας στο τραπέζι της Ανάστασης …και να τραγουδήσουμε και πάλι όλοι μαζί.

Εσείς που δεν νοιάζεστε για τα παραπάνω …μην νοιαστείτε τώρα …μόνο ζημιά μπορείτε να κάνετε! Άλλωστε πλησιάζει η «γιορτή της Δημοκρατίας» και θα έχετε την ευκαιρία να επιλέξετε εκτελεστή.

Εσείς απ’ την άλλη, γνωστά και άγνωστα αδέρφια μας, πολεμιστές του Φωτός, μην ανησυχείτε!

Αυτός ο Τόπος θα ξαναγεννήσει κάποτε Ανθρώπους που θα ‘χουν για Πατρίδα, Μητρίδα και ύψιστο ιδανικό την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Καλή ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ σ’ όλους όσους το επιθυμούν και το αξίζουν!


 
http://logioshermes.blogspot.com/2012/04/blog-post_8978.html

Ο Χρήστος Παπουτσής αντιμέτωπος με την εσχάτη προδοσία και η ομερτά…

Μήπως ο Χρήστος Παπουτσής πρέπει να οδηγηθεί στην Δικαιοσύνη με την κατηγορία της παράβασης του καθήκοντος εχεμύθειας ή ακόμη και για εσχάτη προδοσία (Κατασκοπεία - Παραβίαση Μυστικών της Πολιτείας); Η ερώτηση δεν είναι ρητορική, αφού ο κ. Παπουτσής παρέβη το νόμο, σε δύο περιπτώσεις....


Στην πρώτη περίπτωση διευκόλυνε την διαρροή των ονομάτων -σε ιδιώτη- όλου σχεδόν του προσωπικού της ΕΥΠ. Μαθαίνουμε, δε, πως η συγκεκριμένη ενέργεια έγινε προκειμένου να υλοποιηθεί συγκεκριμένη λογιστική εργασία.

Φυσικά, ο ν. 3649/2008 και τα άρθρα 14 και 17 που αφορούν την παράβαση καθήκοντος εχεμύθειας (δεν δημοσιεύονται πουθενά τα ονόματα του προσωπικού της ΕΥΠ ούτε σε ΦΕΚ), αλλά και τα άρθρα 146 και 148 του Π.Κ. είναι απολύτως σαφή σε όποιον παραβιάσει την σχετική νομοθεσία. Καθώς, σαφής και "αυτοματοποιημένη" θεωρείται και η επιβολή της ποινής, αφού στοιχειοθετείται "εσχάτη προδοσία"!

Ο κύριος Παπουτσής δεν γνώριζε το νόμο (ακόμη μία περίπτωση «αδιάβαστου» υπουργού της "Εθνοσωτήριας" κυβέρνησης του ΓΑΠ); Παρέβη εν γνώση του τα καθήκοντά του ως υπουργού Προστασίας του Πολίτη άρα και πολιτικού προϊσταμένου της ΕΥΠ ή μήπως παρασύρθηκε από συγκεκριμένη ομάδα συνδικαλιστών της ΕΥΠ, η οποία και «γνωμοδότησε» υπέρ της ανάληψης της συγκεκριμένης εργασίας από ιδιώτη;

Αναρωτιόμαστε επίσης, για την δυνατότητα της ίδιας της ΕΥΠ να υλοποιήσει την συγκεκριμένη εργασία. Εξ όσων γνωρίζουμε και με βάση τη νομοθεσία περί προσλήψεων στην ΕΥΠ, το σημερινό προσωπικό (ένα σημαντικό μέρος του) έχει ανώτατη πανεπιστημιακή μόρφωση ποικίλων εξειδικεύσεων πανεπιστημιακού επιπέδου κατευθύνσεων, προκειμένου να καλύπτονται ΟΛΕΣ οι ανάγκες που μπορούν να προκύψουν στην εν λόγω κρατική υπηρεσία, εξασφαλίζοντας έτσι την ανεξαρτησία και το απόρρητο των ενεργειών της. Άραγε, δεν υπάρχουν οικονομολόγοι (οικονομικού/λογιστικού περιεχομένου ήταν το έργο που ανέλαβε ο ιδιώτης) ικανοί να εργαστούν και να εξασφαλίσουν όχι μόνο την εξοικονόμηση χρημάτων για την ΕΥΠ, αλλά και την εξασφάλιση του απορρήτου του προσωπικού της;

Και αν για οποιοδήποτε λόγο η ΕΥΠ δεν ήθελε να εμπλακεί στην συγκεκριμένη υπόθεση γιατί δεν ανατέθηκε η συγκεκριμένη εργασία στο ΣΔΟΕ, τον καθ´ ύλην αρμόδιο φορέα;

Και γιατί ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτιάδης Παπαϊωάννου απαντά σε εντελώς άλλη γραμμή από αυτήν του Παπουτσή στην ερώτηση του Ιωάννη Κοραντή για το ίδιο θέμα κρατώντας προφανώς αποστάσεις από την απάντηση - τοποθέτηση του κ. Παπουτσή;



Γνωρίζει ο κύριος Παπουτσής πως έχει παραβεί το απόρρητο που αφορά το προσωπικό της ΕΥΠ και με αυτή του την ενέργεια έχει εκθέσει σε άγνωστο αριθμό και κατευθύνσεων κινδύνους, τόσο τους ίδιους τους υπαλλήλους της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, όσο και τις οικογένειές τους; Μήπως αγνοεί ο κ. Παπουτσής πως η (πιθανή) διαρροή των ονομάτων (έστω και ενός) υπαλλήλων της ΕΥΠ είναι δυνατό να ακυρώσει υφιστάμενες επιχειρήσεις (εντός ή εκτός της Ελλάδας) που πραγματοποιεί η συγκεκριμένη άκρως εθνικού ενδιαφέροντος υπηρεσία;



Τέλος, αναρωτιόμαστε, πως είναι δυνατόν να μην έχει παρέμβει ένας εισαγγελέας για να ασκήσει μία (έστω και) προκαταρκτική έρευνα για το συγκεκριμένο θέμα! Με σχετική του ερώτηση (Κοινοβουλευτική Ερώτηση 5272/1-2-2012 προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), ο κ. Ι. Κοραντής (βουλευτής Επικρατείας του ΛΑΟΣ) είχε θίξει το θέμα. Πέραν τούτου, κι ενώ υπήρξε απάντηση (από τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Παπαϊωάννου), δεν έγινε τίποτε απολύτως προς την διερεύνηση του συγκεκριμένου θέματος. Μαθαίνουμε πως σε άλλες περιπτώσεις, στις οποίες δεν υφίσταται καν λόγος ανακρίσεων και ερευνών, υπήρξε έντονο εισαγγελικό ενδιαφέρον προκειμένου (έστω και) να αποφευχθούν σκιές για πράξεις ή παραλείψεις συγκεκριμένων προσώπων. Ίσως, φυσικά, να αποτελεί και καθαρή σύμπτωση το γεγονός πως σε αυτές τις έρευνες της Δικαιοσύνης (όλως τυχαίως) ποτέ δεν γίνεται αναφορά σε πολιτικά πρόσωπα, τα οποία φέρονται να έχουν άμεση εμπλοκή και ευθύνη για αποφάσεις που σχετίζονται με την συγκεκριμένη κρατική υπηρεσία.



Στην δεύτερη περίπτωση στην προσπάθειά του να απαντήσει και πάλι σε ερώτηση του κυρίου Κοραντή για το θέμα των προσλήψεων στην ΕΥΠ και για να δικαιολογήσει τις κοτσάνες που ανέφερε στην ανακοίνωση του υπουργείου για το θέμα περί εξέτασης των υποψηφίων σε θέματα Κατασκοπείας, Αντικατασκοπείας και Ασφάλειας (που δεν διδάσκονται σε κανένα Ελληνικό Πανεπιστήμιο), ο Χ. Παπουτσής κατέθεσε στα Πρακτικά της Βουλής (και άρα δημόσιο έγγραφο πλέον) ανακοίνωση ομάδας συνδικαλιστών της υπηρεσίας με την οποίαν τον καλούσαν δήθεν, να "αλλάξει" τη σχετική περί προσλήψεων "νομοθεσία". Το κακό και το παράνομο είναι ότι στην ανακοίνωση υπάρχουν φαρδιά πλατιά τα ονόματα και οι υπογραφές των συνδικαλιστών - υπαλλήλων της υπηρεσίας. Εμείς επειδή θέλουμε να προστατεύσουμε τους υπαλλήλους της υπηρεσίας σε αντίθεση με τον πρώην πολιτικό τους προιστάμενο Χ. Παπουτσή σβήσαμε τα ονόματά τους από τη σχετική ανακοίνωση.

Κατανοητή, φυσικά, είναι η προσπάθεια του κ. Παπουτσή να αντιμετωπίσει και να σχολιάσει την τοποθέτηση του κ. Κοραντή. Ακατανόητη είναι όμως η επιχειρηματολογία του, αφού κινήθηκε στο επίπεδο του "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε" ή "νά 'χαμε να λέγαμε", αφού η ερώτηση του κ. Κοραντή αφορούσε την συγκεκριμένη ανάληψη έργου από ιδιώτη και ο κ. Παπουτσής άρχισε να του αναφέρεται στους τρόπους πρόσληψης στην ΕΥΠ (ανύπαρκτοι κι αυτοί ή στην καλύτερη περίπτωση "ύποπτοι", αφού ο υπουργός αναφέρεται σε προσλήψεις ατόμων που έχουν ήδη εκπαιδευθεί στην κατασκοπεία χωρίς να υπάρχει παγκοσμίως ΚΑΝΕΝΑ πανεπιστήμιο και καμία σχολή που να "διδάσκει" κατασκόπους. Εκτός και εάν ο κ. Παπουτσής αναφέρεται σε προσλήψεις εν υπηρεσία κατασκόπων ξένων χωρών, προκειμένου να στελεχώσει την ΕΥΠ με το δυναμικό που ο ίδιος επιθυμεί...!), ενώ σε άλλη περίπτωση παρόμοιας ερώτησης του κ. Κοραντή περί προσλήψεως λαθρομεναστών ως πρακτόρων, ο κ. Παπουτσής έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ θέτοντας επ' αμφιβόλω το επίπεδο κατανόησης -της σοβαρότητας κάλυψης των αναγκών μείζονος εθνικής ασφάλειας- εκ μέρους του).

Η περίπτωση του κ. Παπουτσή φαίνεται πως αποτελεί -δυστυχώς- τον κανόνα (υπάρχει και το "φαινόμενο"Χρυσοχοΐδη, με τις γνωστές του δηλώσεις που έχουν καταγραφεί στα Wikileaks...). Θα χαιρόμασταν πολύ, πράγματι, εάν ο ίδιος ο κ. Παπουτσής ζητούσε την διενέργεια έρευνας για το συγκεκριμένο θέμα που τον αφορά. Και θα χαιρόμασταν ακόμη περισσότερο εάν κατέθετε τους λόγους που τον οδήγησαν στην (άκρως επικίνδυνη για την λειτουργία όλων των υπαλλήλων της ΕΥΠ) παράδοση του συγκεκριμένου έργου σε ιδιώτη. Ακόμη και στην περίπτωση που «οδηγήθηκε» σε αυτή την απόφαση, θα ήταν άριστο και ηθικότατο εκ μέρους του να καταθέσει ποιοί εν υπηρεσία υπάλληλοι της ΕΥΠ και με ποιά αιτιολογία εισηγήθηκαν θετικά, αγνοώντας επιδεικτικά την (έστω και) πιθανότητα διαρροής προσωπικών στοιχείων μέρους ή ολόκληρου του εν ενεργεία υπηρεσιακού δυναμικού της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.
kostasxan.blogspot.com

ΜΕ ΤΟΝ ΕΒΡΑΙΚΟ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ "ΠΑΣΧΑ"...ΕΥΧΗΘΗΚΕ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ!

«Αυτό το Πάσχα μπορεί να είναι αυτό που σημαίνει η λέξη Πάσχα: έξοδος, ευκαιρία εξόδου από την κρίση.»

Αυτά δήλωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στο "αναστάσιμο" μήνυμά του!
Αναρωτιόμαστε: Δεν γνωρίζει πως το Πάσχα για τους Χριστιανούς ΔΕΝ σημαίνει "έξοδος" (αυτό είναι το νόημα του εβραικού πάσχα, όπου....
όντως εορτάζεται η έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο), αλλά μετάβαση, πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή, διαμέσου της Αναστάσεως του Χριστού;!
Βαγγέλη, δεν σε...παρεξηγούμε: Εσύ και αρκετοί ακόμα "Έλληνες" πολιτικοί, προφανώς γιορτάζετε το...Πεσάχ!
Εμείς ως Έλληνες Ορθόδοξοι, εορτάζουμε ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ, ΤΟ "ΠΑΣΧΑ ΚΑΙΝΟΝ" όπως το ονομάζει εύστοχα η Εκκλησία μας!
Ο καθένας, με τις παραδόσεις της θρησκείας του...!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com

http://ksipnistere.blogspot.com/2012/04/blog-post_2973.html

Οι ανεξάρτητοι Έλληνες δεν εκχωρούν την Ολυμπιακή Φλόγα

Η διαδρομή της Ολυμπιακής Φλόγας ή θα γίνει όπως το επιθυμεί η Ελλάδα η δεν θα ανάψει για τους φετινούς αγώνες

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης που οικοδόμησαν τη πλήρη εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας, συνεχίζουν να συμβάλλουν με τη γνωστή τους υποταγή στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, στα απαράδεκτα και επικίνδυνα παιγνίδια σε....
βάρος της Ελλάδας και του Ελληνικού Έθνους.

Η εξαίρεση Καστελόριζου-Ρόδου-Δωδεκανήσων από την διαδρομή της Ολυμπιακής Φλόγας, δείχνει ότι οι παραδομένοι στα Μνημόνια Κατοχής:

1. Αδυνατούν να επιβάλουν στη διεθνή κοινότητα,το αυτονόητο. Ότι το Καστελόριζο δεν μπορεί να είναι πιόνι στις βλέψεις εκείνων που επιβουλεύονται την απόλυτη ελληνικότητα του Αιγαίου και την ΑΟΖ της χώρας μας.

2. Συμπράττουν στην μη παγκόσμια τουριστική προβολή των Δωδεκανήσων,αφήνοντας τη Τουρκία να πουλάει διαφημιστικά το Αιγαίο ως... τουρκικό.

Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ υπενθυμίζουν στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και στους άβουλους παράγοντες της Ελληνικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων όπως και στους Πολιτικούς-θεατές αυτής της απαράδεκτης εξαίρεσης, ότι η Ολυμπιακή Φλόγα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ και δεν εκχωρείται για να παίζονται σκοτεινά πολιτικά παιγνίδια σε βάρος της χώρας μας.

Η διαδρομή της Ολυμπιακής Φλόγας ή θα γίνει όπως το επιθυμεί η μητέρα της, η Ελλάδα, ή δεν θα ανάψει για τους φετινούς αγώνες.

Οι αγώνες ας ονοματισθούν απλά "Αγώνες του Λονδίνου" και ας ανάψουν φλόγα με τον αναπτήρα που πρόθυμα θα τους δώσει η Νέα Τάξη Πραγμάτων της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης

http://ksipnistere.blogspot.com/2012/04/blog-post_9378.html

Τα όνειρα των ξοφλημένων
«Υποστηρίζουμε τον ελληνικό λαό. Αγάπη και δύναμη από την Ισπανία. Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Χριστούλα. Είμαστε στους δρόμους». Αυτό το μήνυμα συμπαράστασης, δεν είναι τηλεγράφημα μιας άλλης εποχής, με αποστολέα και παραλήπτη κάποιες αριστερές πολιτικές οργανώσεις ή νεολαιίστικες συλλογικότητες. Δεν μπορεί να το βρει κανείς στο κουτί ενός αρχείου, με κακοτυπωμένα κεφαλαία γράμματα πάνω στη σκούρα και ταλαιπωρημένη απ’ το χρόνο, χάρτινη φόρμα της ταχυδρομικής υπηρεσίας...

Θα βρει, σίγουρα, παρόμοια, αλλά όχι αυτό. Το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα που ανακαλύπτει κανείς ξεφυλλίζοντας, με την «ψηφιακή» έννοια, τη σχετική με την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού, θεματική στο τουίτερ: «Todo mi apoyo al pueblo griego. #greece Desde #españa amor y fuerza. Solidaridad con #DimitrisChristoulas. Seguimos en las calles»....

Τηλεγραφήματα με τον τρόπο του τουίτερ, και μαζί τους τραγούδια, κείμενα, φωτογραφίες, σκίτσα, κραυγές και σιωπές, ό,τι μπορεί να χωρέσει το μέσο.

Δεν είναι στις προθέσεις μου μια ανάλυση για τα νέα μέσα, οι χρήσεις των οποίων, ωστόσο, συνεχίζουν να εκπλήσσουν, τόσο τους επιφυλακτικούς και τους ψηφιακά αναλφάβητους, όσο και εκείνους για τους οποίους οι νεολογισμοί «τουίτ» και «χάσταγκ» αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς τους. Δεν γνωρίζω ποιος ξεκίνησε, ποιος έστειλε το πρώτο μήνυμα δημιουργώντας τη σχετική θεματική. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι το «χάσταγκ» κατακλύστηκε από μηνύματα Ισπανών πολιτών, τα οποία πλειοψηφούν ακόμη και των αντίστοιχων ελληνικών. Γιατί, λοιπόν το συγκεκριμένο γεγονός άγγιξε, τόσο πολύ, τους Ισπανούς χρήστες; Δεν είναι δύσκολο, νομίζω, να σκεφτούμε τι είναι αυτό που κινητοποιεί και ενώνει τους ανθρώπους σε κοινά συναισθήματα, αγωνίες και τελικά, σε κοινούς αγώνες.

Γράφει η Ιρέν Λοσάνο στην εφημερίδα El Confidencial: «Αναρωτιέμαι, πόσες φορές δεν είχε ακούσει [ο αυτόχειρας] τον τελευταίο καιρό την κατηγορία ότι έχει ζήσει πάνω από τις δυνάμεις του, αυτή τη χοντροκομμένη κατηγορία που μετατρέπει τον πόνο των ανθρώπων (ακόμα και τον θάνατό τους) σε δίκαιη τιμωρία επιβαλλόμενη απ’ την κρίση». Κι αναρωτιέμαι κι εγώ, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει οι Ισπανοί ανάλογες κατηγορίες, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει για την κρίση και τα σκληρά μα αναγκαία μέτρα, για τις μεταρρυθμίσεις και τις δύσκολες αποφάσεις. Αν παρακολουθήσει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων στην ισπανική τηλεόραση, η άποψη που προβάλλεται είναι σαφέστατη, ως προς την πολιτική της ένταξη: «Η συντεχνιακή λογική και οι ανεύθυνες πολιτικές οδηγούν την Ισπανία στον δρόμο της Ελλάδας». Τα έως τώρα μέτρα, ο νέος προϋπολογισμός και η περιβόητη εργασιακή μεταρρύθμιση, το μόνο που υπόσχονται ξεκάθαρα, είναι περισσότερη φτώχεια, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και αύξηση των ήδη τεράστιων ποσοστών ανεργίας. Αλλά και η εφαρμογή της Συνθήκης της Μπολόνια, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη εν μέσω δυσκολιών και αντιδράσεων, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αυταπάτες σχετικά με το «πανεπιστήμιο του μέλλοντος». Η συντηρητική και αυταρχική Ευρώπη, η ταξική Ευρώπη, δείχνει ήδη το σκληρό της πρόσωπο και στην Ισπανία, σε βαθμό που ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, μπορεί δικαίως πια να νιώθει (και να φωνάζει) ότι αυτό που βιώνει «Δεν είναι Κρίση. Είναι Απάτη».

Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης, λοιπόν, προς τον ελληνικό λαό δεν πρέπει να οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Δεν πρόκειται ούτε για κάποιον αναδυόμενο «νέο φιλελληνισμό», ούτε για κινήσεις συμπάθειας απέναντι στον πιο αδύναμο κρίκο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Όσο περνάει ο καιρός, τα αποτελέσματα των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού, γίνονται πια αισθητά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο. Παρά τις εθνικές ιδιαιτερότητες, αντιμετωπίζουμε ένα κοινό πρόβλημα. Ως τέτοιο το αντιλαμβάνονται οι ηγεσίες της Ευρώπης και οι οικονομικές ελίτ, γι’ αυτό και οι «λύσεις» είναι παντού ίδιες· ως τέτοιο, κρίνοντας απ’ τη θέση του επισκέπτη και εξωτερικού παρατηρητή, το αντιλαμβάνεται και ένα μεγάλο μέρος της ισπανικής κοινωνίας.

Έτσι, κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να το δούμε και στην Ελλάδα.Το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας –παρόλο που στην παρούσα φάση είναι σημαντικό με βάση τους φορείς που επιβάλλουν την απώλειά της– δεν μπορεί να οδηγεί σε λογικές περιχαράκωσης. Διότι το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε ανεξάρτητοι ως Έλληνες, αλλά ως εργαζόμενοι, ως ελεύθεροι και ισότιμοι πολίτες· ας πούμε της Ευρώπης, για αρχή.

Της Ευρώπης, στο μέτρο που αυτή δεν αποτελεί, ασφαλώς, μια λέσχη πλουσίων ή έναν νεοφιλελεύθερο οργανισμό παραγωγής υψηλής πολιτικής εναντίον των πολλών, όπως η σημερινή ΕΕ.

Τί σημαίνει, όμως, αυτό πρακτικά; Σκέφτομαι, για παράδειγμα, πως κάτι έχουμε να διδαχθούμε από την γενική απεργία της 29ης Μαρτίου στην Ισπανία. Πόσες φορές, άραγε, στην Ελλάδα –με δεδομένη την απαξίωσή της ως μορφής δράσης και την ευθύνη των συνδικάτων σε αυτό– το σημαντικό γεγονός μιας γενικής απεργίας ήταν για τους φορείς της η ίδια η επιτυχία και διαφύλαξη της απεργίας, όπως συνέβη στην Ισπανία, περισσότερο από την πορεία διαμαρτυρίας που τη συνοδεύει; Πόσες φορές έχουμε ζήσει την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τη μαζική περιφρούρησή της απ’ τις 2 τη νύχτα μέχρι αργά το απόγευμα; Είναι ένα καλό, αν και όχι ιδιαίτερα καινοτόμο θα μπορούσε κανείς να πει, παράδειγμα, παρόλο που μία επιτυχής απεργία δεν ήταν ασφαλώς αρκετή για να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή των ισπανών εργαζομένων. Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να έχουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας ανοιχτά σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, να μιλάμε και να ακούμε, τουλάχιστον όσοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα, να μαθαίνουμε. Και το σημαντικότερο, να καταλαβαίνουμε και να νιώθουμε πως αυτοί οι ισπανοί απεργοί, οι γερμανοί αντιφασίστες, οι γάλλοι διαδηλωτές, το κίνημα ανυπακοής στην Ιρλανδία και οι κυνηγημένοι ή έγκλειστοι σε κάποιο από τα εκατοντάδες ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, είμαστε εμείς. Δεν περιμένουμε κάτι να συμβεί για να μας σώσει. Συμβαίνει ήδη. Αυτό που έχουμε, για την ώρα, να κάνουμε, είναι να είμαστε μέρος του.
του Μάνου Αυγερίδη


Τα όνειρα των ξοφλημένων
«Υποστηρίζουμε τον ελληνικό λαό. Αγάπη και δύναμη από την Ισπανία. Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Χριστούλα. Είμαστε στους δρόμους». Αυτό το μήνυμα συμπαράστασης, δεν είναι τηλεγράφημα μιας άλλης εποχής, με αποστολέα και παραλήπτη κάποιες αριστερές πολιτικές οργανώσεις ή νεολαιίστικες συλλογικότητες. Δεν μπορεί να το βρει κανείς στο κουτί ενός αρχείου, με κακοτυπωμένα κεφαλαία γράμματα πάνω στη σκούρα και ταλαιπωρημένη απ’ το χρόνο, χάρτινη φόρμα της ταχυδρομικής υπηρεσίας...

Θα βρει, σίγουρα, παρόμοια, αλλά όχι αυτό. Το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα που ανακαλύπτει κανείς ξεφυλλίζοντας, με την «ψηφιακή» έννοια, τη σχετική με την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού, θεματική στο τουίτερ: «Todo mi apoyo al pueblo griego. #greece Desde #españa amor y fuerza. Solidaridad con #DimitrisChristoulas. Seguimos en las calles»....

Τηλεγραφήματα με τον τρόπο του τουίτερ, και μαζί τους τραγούδια, κείμενα, φωτογραφίες, σκίτσα, κραυγές και σιωπές, ό,τι μπορεί να χωρέσει το μέσο.

Δεν είναι στις προθέσεις μου μια ανάλυση για τα νέα μέσα, οι χρήσεις των οποίων, ωστόσο, συνεχίζουν να εκπλήσσουν, τόσο τους επιφυλακτικούς και τους ψηφιακά αναλφάβητους, όσο και εκείνους για τους οποίους οι νεολογισμοί «τουίτ» και «χάσταγκ» αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς τους. Δεν γνωρίζω ποιος ξεκίνησε, ποιος έστειλε το πρώτο μήνυμα δημιουργώντας τη σχετική θεματική. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι το «χάσταγκ» κατακλύστηκε από μηνύματα Ισπανών πολιτών, τα οποία πλειοψηφούν ακόμη και των αντίστοιχων ελληνικών. Γιατί, λοιπόν το συγκεκριμένο γεγονός άγγιξε, τόσο πολύ, τους Ισπανούς χρήστες; Δεν είναι δύσκολο, νομίζω, να σκεφτούμε τι είναι αυτό που κινητοποιεί και ενώνει τους ανθρώπους σε κοινά συναισθήματα, αγωνίες και τελικά, σε κοινούς αγώνες.

Γράφει η Ιρέν Λοσάνο στην εφημερίδα El Confidencial: «Αναρωτιέμαι, πόσες φορές δεν είχε ακούσει [ο αυτόχειρας] τον τελευταίο καιρό την κατηγορία ότι έχει ζήσει πάνω από τις δυνάμεις του, αυτή τη χοντροκομμένη κατηγορία που μετατρέπει τον πόνο των ανθρώπων (ακόμα και τον θάνατό τους) σε δίκαιη τιμωρία επιβαλλόμενη απ’ την κρίση». Κι αναρωτιέμαι κι εγώ, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει οι Ισπανοί ανάλογες κατηγορίες, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει για την κρίση και τα σκληρά μα αναγκαία μέτρα, για τις μεταρρυθμίσεις και τις δύσκολες αποφάσεις. Αν παρακολουθήσει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων στην ισπανική τηλεόραση, η άποψη που προβάλλεται είναι σαφέστατη, ως προς την πολιτική της ένταξη: «Η συντεχνιακή λογική και οι ανεύθυνες πολιτικές οδηγούν την Ισπανία στον δρόμο της Ελλάδας». Τα έως τώρα μέτρα, ο νέος προϋπολογισμός και η περιβόητη εργασιακή μεταρρύθμιση, το μόνο που υπόσχονται ξεκάθαρα, είναι περισσότερη φτώχεια, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και αύξηση των ήδη τεράστιων ποσοστών ανεργίας. Αλλά και η εφαρμογή της Συνθήκης της Μπολόνια, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη εν μέσω δυσκολιών και αντιδράσεων, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αυταπάτες σχετικά με το «πανεπιστήμιο του μέλλοντος». Η συντηρητική και αυταρχική Ευρώπη, η ταξική Ευρώπη, δείχνει ήδη το σκληρό της πρόσωπο και στην Ισπανία, σε βαθμό που ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, μπορεί δικαίως πια να νιώθει (και να φωνάζει) ότι αυτό που βιώνει «Δεν είναι Κρίση. Είναι Απάτη».

Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης, λοιπόν, προς τον ελληνικό λαό δεν πρέπει να οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Δεν πρόκειται ούτε για κάποιον αναδυόμενο «νέο φιλελληνισμό», ούτε για κινήσεις συμπάθειας απέναντι στον πιο αδύναμο κρίκο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Όσο περνάει ο καιρός, τα αποτελέσματα των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού, γίνονται πια αισθητά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο. Παρά τις εθνικές ιδιαιτερότητες, αντιμετωπίζουμε ένα κοινό πρόβλημα. Ως τέτοιο το αντιλαμβάνονται οι ηγεσίες της Ευρώπης και οι οικονομικές ελίτ, γι’ αυτό και οι «λύσεις» είναι παντού ίδιες· ως τέτοιο, κρίνοντας απ’ τη θέση του επισκέπτη και εξωτερικού παρατηρητή, το αντιλαμβάνεται και ένα μεγάλο μέρος της ισπανικής κοινωνίας.

Έτσι, κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να το δούμε και στην Ελλάδα.Το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας –παρόλο που στην παρούσα φάση είναι σημαντικό με βάση τους φορείς που επιβάλλουν την απώλειά της– δεν μπορεί να οδηγεί σε λογικές περιχαράκωσης. Διότι το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε ανεξάρτητοι ως Έλληνες, αλλά ως εργαζόμενοι, ως ελεύθεροι και ισότιμοι πολίτες· ας πούμε της Ευρώπης, για αρχή.

Της Ευρώπης, στο μέτρο που αυτή δεν αποτελεί, ασφαλώς, μια λέσχη πλουσίων ή έναν νεοφιλελεύθερο οργανισμό παραγωγής υψηλής πολιτικής εναντίον των πολλών, όπως η σημερινή ΕΕ.

Τί σημαίνει, όμως, αυτό πρακτικά; Σκέφτομαι, για παράδειγμα, πως κάτι έχουμε να διδαχθούμε από την γενική απεργία της 29ης Μαρτίου στην Ισπανία. Πόσες φορές, άραγε, στην Ελλάδα –με δεδομένη την απαξίωσή της ως μορφής δράσης και την ευθύνη των συνδικάτων σε αυτό– το σημαντικό γεγονός μιας γενικής απεργίας ήταν για τους φορείς της η ίδια η επιτυχία και διαφύλαξη της απεργίας, όπως συνέβη στην Ισπανία, περισσότερο από την πορεία διαμαρτυρίας που τη συνοδεύει; Πόσες φορές έχουμε ζήσει την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τη μαζική περιφρούρησή της απ’ τις 2 τη νύχτα μέχρι αργά το απόγευμα; Είναι ένα καλό, αν και όχι ιδιαίτερα καινοτόμο θα μπορούσε κανείς να πει, παράδειγμα, παρόλο που μία επιτυχής απεργία δεν ήταν ασφαλώς αρκετή για να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή των ισπανών εργαζομένων. Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να έχουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας ανοιχτά σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, να μιλάμε και να ακούμε, τουλάχιστον όσοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα, να μαθαίνουμε. Και το σημαντικότερο, να καταλαβαίνουμε και να νιώθουμε πως αυτοί οι ισπανοί απεργοί, οι γερμανοί αντιφασίστες, οι γάλλοι διαδηλωτές, το κίνημα ανυπακοής στην Ιρλανδία και οι κυνηγημένοι ή έγκλειστοι σε κάποιο από τα εκατοντάδες ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, είμαστε εμείς. Δεν περιμένουμε κάτι να συμβεί για να μας σώσει. Συμβαίνει ήδη. Αυτό που έχουμε, για την ώρα, να κάνουμε, είναι να είμαστε μέρος του.
του Μάνου Αυγερίδη


Τα όνειρα των ξοφλημένων

Τα όνειρα των ξοφλημένων
«Υποστηρίζουμε τον ελληνικό λαό. Αγάπη και δύναμη από την Ισπανία. Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Χριστούλα. Είμαστε στους δρόμους». Αυτό το μήνυμα συμπαράστασης, δεν είναι τηλεγράφημα μιας άλλης εποχής, με αποστολέα και παραλήπτη κάποιες αριστερές πολιτικές οργανώσεις ή νεολαιίστικες συλλογικότητες. Δεν μπορεί να το βρει κανείς στο κουτί ενός αρχείου, με κακοτυπωμένα κεφαλαία γράμματα πάνω στη σκούρα και ταλαιπωρημένη απ’ το χρόνο, χάρτινη φόρμα της ταχυδρομικής υπηρεσίας...

Θα βρει, σίγουρα, παρόμοια, αλλά όχι αυτό. Το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα που ανακαλύπτει κανείς ξεφυλλίζοντας, με την «ψηφιακή» έννοια, τη σχετική με την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού, θεματική στο τουίτερ: «Todo mi apoyo al pueblo griego. #greece Desde #españa amor y fuerza. Solidaridad con #DimitrisChristoulas. Seguimos en las calles»....

Τηλεγραφήματα με τον τρόπο του τουίτερ, και μαζί τους τραγούδια, κείμενα, φωτογραφίες, σκίτσα, κραυγές και σιωπές, ό,τι μπορεί να χωρέσει το μέσο.

Δεν είναι στις προθέσεις μου μια ανάλυση για τα νέα μέσα, οι χρήσεις των οποίων, ωστόσο, συνεχίζουν να εκπλήσσουν, τόσο τους επιφυλακτικούς και τους ψηφιακά αναλφάβητους, όσο και εκείνους για τους οποίους οι νεολογισμοί «τουίτ» και «χάσταγκ» αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς τους. Δεν γνωρίζω ποιος ξεκίνησε, ποιος έστειλε το πρώτο μήνυμα δημιουργώντας τη σχετική θεματική. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι το «χάσταγκ» κατακλύστηκε από μηνύματα Ισπανών πολιτών, τα οποία πλειοψηφούν ακόμη και των αντίστοιχων ελληνικών. Γιατί, λοιπόν το συγκεκριμένο γεγονός άγγιξε, τόσο πολύ, τους Ισπανούς χρήστες; Δεν είναι δύσκολο, νομίζω, να σκεφτούμε τι είναι αυτό που κινητοποιεί και ενώνει τους ανθρώπους σε κοινά συναισθήματα, αγωνίες και τελικά, σε κοινούς αγώνες.

Γράφει η Ιρέν Λοσάνο στην εφημερίδα El Confidencial: «Αναρωτιέμαι, πόσες φορές δεν είχε ακούσει [ο αυτόχειρας] τον τελευταίο καιρό την κατηγορία ότι έχει ζήσει πάνω από τις δυνάμεις του, αυτή τη χοντροκομμένη κατηγορία που μετατρέπει τον πόνο των ανθρώπων (ακόμα και τον θάνατό τους) σε δίκαιη τιμωρία επιβαλλόμενη απ’ την κρίση». Κι αναρωτιέμαι κι εγώ, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει οι Ισπανοί ανάλογες κατηγορίες, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει για την κρίση και τα σκληρά μα αναγκαία μέτρα, για τις μεταρρυθμίσεις και τις δύσκολες αποφάσεις. Αν παρακολουθήσει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων στην ισπανική τηλεόραση, η άποψη που προβάλλεται είναι σαφέστατη, ως προς την πολιτική της ένταξη: «Η συντεχνιακή λογική και οι ανεύθυνες πολιτικές οδηγούν την Ισπανία στον δρόμο της Ελλάδας». Τα έως τώρα μέτρα, ο νέος προϋπολογισμός και η περιβόητη εργασιακή μεταρρύθμιση, το μόνο που υπόσχονται ξεκάθαρα, είναι περισσότερη φτώχεια, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και αύξηση των ήδη τεράστιων ποσοστών ανεργίας. Αλλά και η εφαρμογή της Συνθήκης της Μπολόνια, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη εν μέσω δυσκολιών και αντιδράσεων, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αυταπάτες σχετικά με το «πανεπιστήμιο του μέλλοντος». Η συντηρητική και αυταρχική Ευρώπη, η ταξική Ευρώπη, δείχνει ήδη το σκληρό της πρόσωπο και στην Ισπανία, σε βαθμό που ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, μπορεί δικαίως πια να νιώθει (και να φωνάζει) ότι αυτό που βιώνει «Δεν είναι Κρίση. Είναι Απάτη».

Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης, λοιπόν, προς τον ελληνικό λαό δεν πρέπει να οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Δεν πρόκειται ούτε για κάποιον αναδυόμενο «νέο φιλελληνισμό», ούτε για κινήσεις συμπάθειας απέναντι στον πιο αδύναμο κρίκο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Όσο περνάει ο καιρός, τα αποτελέσματα των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού, γίνονται πια αισθητά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο. Παρά τις εθνικές ιδιαιτερότητες, αντιμετωπίζουμε ένα κοινό πρόβλημα. Ως τέτοιο το αντιλαμβάνονται οι ηγεσίες της Ευρώπης και οι οικονομικές ελίτ, γι’ αυτό και οι «λύσεις» είναι παντού ίδιες· ως τέτοιο, κρίνοντας απ’ τη θέση του επισκέπτη και εξωτερικού παρατηρητή, το αντιλαμβάνεται και ένα μεγάλο μέρος της ισπανικής κοινωνίας.

Έτσι, κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να το δούμε και στην Ελλάδα.Το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας –παρόλο που στην παρούσα φάση είναι σημαντικό με βάση τους φορείς που επιβάλλουν την απώλειά της– δεν μπορεί να οδηγεί σε λογικές περιχαράκωσης. Διότι το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε ανεξάρτητοι ως Έλληνες, αλλά ως εργαζόμενοι, ως ελεύθεροι και ισότιμοι πολίτες· ας πούμε της Ευρώπης, για αρχή.

Της Ευρώπης, στο μέτρο που αυτή δεν αποτελεί, ασφαλώς, μια λέσχη πλουσίων ή έναν νεοφιλελεύθερο οργανισμό παραγωγής υψηλής πολιτικής εναντίον των πολλών, όπως η σημερινή ΕΕ.

Τί σημαίνει, όμως, αυτό πρακτικά; Σκέφτομαι, για παράδειγμα, πως κάτι έχουμε να διδαχθούμε από την γενική απεργία της 29ης Μαρτίου στην Ισπανία. Πόσες φορές, άραγε, στην Ελλάδα –με δεδομένη την απαξίωσή της ως μορφής δράσης και την ευθύνη των συνδικάτων σε αυτό– το σημαντικό γεγονός μιας γενικής απεργίας ήταν για τους φορείς της η ίδια η επιτυχία και διαφύλαξη της απεργίας, όπως συνέβη στην Ισπανία, περισσότερο από την πορεία διαμαρτυρίας που τη συνοδεύει; Πόσες φορές έχουμε ζήσει την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τη μαζική περιφρούρησή της απ’ τις 2 τη νύχτα μέχρι αργά το απόγευμα; Είναι ένα καλό, αν και όχι ιδιαίτερα καινοτόμο θα μπορούσε κανείς να πει, παράδειγμα, παρόλο που μία επιτυχής απεργία δεν ήταν ασφαλώς αρκετή για να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή των ισπανών εργαζομένων. Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να έχουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας ανοιχτά σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, να μιλάμε και να ακούμε, τουλάχιστον όσοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα, να μαθαίνουμε. Και το σημαντικότερο, να καταλαβαίνουμε και να νιώθουμε πως αυτοί οι ισπανοί απεργοί, οι γερμανοί αντιφασίστες, οι γάλλοι διαδηλωτές, το κίνημα ανυπακοής στην Ιρλανδία και οι κυνηγημένοι ή έγκλειστοι σε κάποιο από τα εκατοντάδες ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, είμαστε εμείς. Δεν περιμένουμε κάτι να συμβεί για να μας σώσει. Συμβαίνει ήδη. Αυτό που έχουμε, για την ώρα, να κάνουμε, είναι να είμαστε μέρος του.
του Μάνου Αυγερίδη


«Κοροϊδεύουν… Έχουν παραγραφεί τα αδικήματα του Άκη»!!!

Σφοδρή είναι η αντίδραση των συνηγόρων του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας, Άκης Τσοχατζόπουλου για τη συμπεριφορά που επιδεικνύει η Δικαιοσύνη στον πρώην υπουργό, αφού, όπως υποστηρίζουν, τα αδικήματα είναι παραγεγραμμένα…


Μπορεί βέβαια η παραγραφή να...
προδιαγράφει την εξέλιξη, το ότι στο τέλος τίποτε απολύτως δεν θα γίνει και ο πρώην υπουργός θα αφεθεί ελεύθερος, ωστόσο, ο τρόπος που έχει συνταχθεί το πόρισμα των εισαγγελέων, οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται μέσα σε αυτό (π.χ. ότι είχε συσταθεί «οργάνωση»), διευκολύνει την απόφαση προφυλάκισης των εμπλεκομένων…


Είναι προφανές ότι όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Είναι όμως γελοίο όταν η ισχύουσα νομοθεσία απαλλάσσει επί της ουσίας έναν κατηγορούμενο, ανεξαρτήτως του αν θεωρείται ένοχος ή όχι στη συνείδηση της κοινωνίας, οι ενέργειες των αρχών να δίνουν την εντύπωση ότι κάτι πάει να γίνει, για να αποφορτίζεται ο κόσμος και αν δίδεται η εντύπωση ότι γίνεται κάθαρση…


Μήπως να κοιτούσαμε να διασφαλίσουμε τη μη επανάληψη των νοσηρών φαινομένων; Διότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν διάφορους που επιχειρούν ήδη να πλασαριστούν ποικιλοτρόπως με στόχο να είναι έτοιμοι την επόμενη ημέρα, μετά τις επερχόμενες εκλογές… Όταν μάλιστα αυτά γίνονται την περίοδο που πρώην υπουργός Άμυνας είναι κρατούμενος, αποτελούν μεν ύψιστη ύβρη στη Δημοκρατία, αλλά και απόδειξη ότι ορισμένοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι οι παλιές… συνήθειες παρήλθαν και ότι το παραμικρό που θα αποκαλύπτεται θα στέλνει κόσμο στη φυλακή.


Και όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα τίποτε δεν μένει κρυφό…


Ακολουθεί η ανακοίνωση των συνηγόρων του πρώην υπουργού:


«Σε σχέση με τη σύλληψη του τέως υπουργού κ. Α. Τσοχατζόπουλου τη Μεγάλη Τέταρτη 11.4.2012 και την ορισθείσα απολογία του για τη Δευτέρα του Πάσχα 16.4.2012 επισημαίνουμε τα εξής:


Το ένταλμα σύλληψης και προσαγωγής εκτελέστηκε με θεαματικό (θεατρικό) τρόπο την Μ. Τετάρτη 11.4.2012.
Διευκρινίζεται ότι δεν είχε προηγηθεί κλήση προς απολογία του κ. Τσοχατζόπουλου, πράγμα που ποινικοδικονομικά στασιάζεται εντόνως μέσα στη θεωρία και στην πράξη.

Συνιστά ανακριτική πράξη ελεγχόμενη με βάση το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α. Η πενθήμερη προθεσμία που δόθηκε από τον κ. Ανακριτή το απόγευμα της Μ. Τετάρτης δεν επαρκεί για την μελέτη δικογραφίας περίπου 10.000 σελίδων.


Ερωτάται: Γιατί οι ανακριτικές αρχές δεν έλαβαν υπόψη τους αυτή την ανθρώπινη αδυναμία που ουσιαστικά αποδυναμώνει την εμμελή άσκηση των υπερασπιστικών καθηκόντων.


Το κατηγορητήριο καθώς και η συστοιχούμενη εισαγγελική έκθεση αναφέρονται και στην υπόθεση TOR που είχε απασχολήσει την εξεταστική επιτροπή της Βουλής το 2004 και είχε οριστικά κλείσει, αφού δεν είχαν εντοπιστεί ενοχοποιητικά στοιχεία. Ερωτάται: Γιατί αναμοχλεύεται παλαιά υπόθεση που έχει ερευνηθεί και οριστικά κλείσει από τη Βουλή; Ο κ. Τσοχατζόπουλος καλείται να απολογηθεί για παραγεγραμμένα αδικήματα.


Η απλή ανάγνωση που σχετικών νομοθετικών κειμένων και η αναφορά του χρόνου τέλεσης του αδικήματος οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα περί παραγραφής.


Η εισαγγελική έκθεση καταλήγει στην πρόταση-υπόδειξη προς τον κ. Ανακριτή περί προσωρινής κρατήσεως του κ. Τσοχατζόπουλου λόγω της καταστάσεως στα σύνορα της χώρας και των προθέσεων του κ. Τσοχατζόπουλου για διαφυγή προς το εξωτερικό.


Διευκρινίζεται ότι σε καμία περίπτωση μέχρι σήμερα σε ολόκληρο το διάστημα των 20 μηνών που διαρκεί η εν λόγω δικαστική διαδικασία δεν παρουσιάστηκε η παραμικρή ασυνέπεια ή απροθυμία εκ μέρους του κ. Τσοχατζόπουλου για συνεργασία με τις Αστυνομικές ή Ανακριτικές αρχές. Τουναντίον ο κ. Τσοχατζόπουλος παρουσιάστηκε πάντοτε με απόλυτη συνέπια και ακρίβεια στις ορισθείσες συναντήσεις. Επιπλέον από εβδομάδων στον κ. Τσοχατζόπουλο έχει επιβληθεί απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και αφαίρεση του διαβατηρίου.


Επισημαίνεται ότι η διάταξη του άρθρου 282 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας προβλέπει αυστηρώς τις προϋποθέσεις.
Η (συσταλτική) εφαρμογή αυτής της διατάξεως αποτελεί το επαχθέστερο δικονομικό μέτρο και επιβάλλεται ως έσχατο μέσο και μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαίο για τη διασφάλιση του κατηγορουμένου προσώπου, για την αποτροπή τέλεσης άλλων αξιόποινων πράξεων.


Σε καμία περίπτωση η προσωρινή κράτηση (παλαιοτέρα προφυλάκιση) δεν αποτελεί προ-ποινή ή προκαταβολή ποινής.
Το αδίκημα της δωροδοκίας που περιλαμβάνεται στο κατηγορητήριο φέρεται να τελέστηκε σε χρόνο (πριν από το 2005), όταν ο σχετικός νόμος περί “ξεπλύματος” δεν το περιελάμβανε στα βασικά εγκλήματα.


Η απόφαση για την αγορά των 4 υποβρυχίων ελήφθη το Φεβρουάριο του 2000 από το Κ.Υ.Σ.Ε.Α. σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Το Κ.Υ.Σ.Ε.Α. εξουσιοδότησε στη συνέχεια τον τότε υπουργό Εθνικής Αμύνης κ. Α.-Α. Τσοχατζόπουλο να υλοποιήσει την εν λόγω απόφαση. Ζητήθηκε τόσο στο πλαίσιο της προκαταρκτικής επιτροπής της Βουλής όσο και στη διάρκεια της προκαταρκτικής εξετάσεως από την Εισαγγελία Αθηνών η κλήση των μελών της τότε συνθέσεως του Κ.Υ.Σ.Ε.Α. προς παροχή εξηγήσεων.


Το αίτημα και στις δύο περιπτώσεις δεν έγινε δεκτό. Στο αίτημα αυτό θα επανέλθουμε στο πλαίσιο της τακτικής ανακρίσεως.


Αυτά επισημαίνονται προς τήρηση της νομιμότητας και διασφάλιση του κράτους δικαίου».

defence-point
πηγη

http://www.katohika.gr/2012/04/blog-post_6826.html

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Στη μνήμη του Δημήτρη Χριστούλα
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Η πραγματικότητα ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας μας, υπογραμμίζει ο μεγάλος γενετιστής Αλμπέρ Ζακάρ, προσθέτοντας: «Η Αποκάλυψη είναι εδώ». Ο Ζακάρ μιλάει για την ανθρωπότητα, αυτά όμως ισχύουν ιδιαίτερα στη σημερινή Ελλάδα.

Η Ελλάδα ως κράτος, κοινωνία, πιθανώς και έθνος, βρίσκεται ήδη σε τροχιά θανάτου. Μην πιστεύετε όσους λένε ότι ποτέ δεν πεθαίνει. ‘Όταν ακούτε τέτοιες ανοησίες, σημαίνει υπαρκτό κίνδυνο και απουσία σπουδαίων τρόπων αντιμετώπισης.



Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, λένε τα μνημονιακά κόμματα, εννοώντας να κυβερνηθεί από τα ίδια και πίσω τους την τρόικα. Για να κυβερνηθεί όμως πρέπει να υπάρχει. Τα Μνημόνια και οι Δανειακές ορίζουν την ελληνική δίνη θανάτου. Η Ελλάδα, μένοντας στην τροχιά, θα πεθάνει (αφού προηγουμένως αποβληθεί από την ευρωζώνη ή/και χάσει την ήδη παραπαίουσα δημοκρατία της).

Δεν θέλουν να κερδίσουν

Οι εκλογές είτε θα αφοπλίσουν την Ελλάδα και πολιτικά, αφού αφοπλίστηκε οικονομικά (Μνημόνιο) και νομικά (Δανειακή), είτε θα της επιτρέψουν να αρχίσει τη συγκρότηση της απάντησής της στην καταστροφή που υπέστη και την ακόμα μεγαλύτερη που προαναγγέλλεται.
Ακόμα μεγαλύτερη από την αντικειμενική άλλωστε , είναι η ηθικο-ψυχολογική σημασία των εκλογών. Λαός που δεν αντιστέκεται πεθαίνει, λαός που αντιστέκεται μπορεί να ηττηθεί, αλλά θα ξανασηκωθεί. Γι’ αυτό κι έχει τεράστια, εθνική σημασία να ψηφίσουν οι ‘Ελληνες, και να ψηφίσουν αντιμνημονιακά, κόμματα με ελπίδα εισόδου στη Βουλή (ώστε να μην ενισχύσει η ψήφος τους το Μνημόνιο) παρόλες τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις τους για τα κόμματα του «αντιμνημονίου». Δίνοντάς τους άλλωστε ποσοστό, οι ψηφοφόροι τα υποχρεώνουν να πάρουν τις ευθύνες τους.

Αν κάτι βέβαια ενώνει σήμερα τη μεγάλη πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου και τη μεγάλη πλειοψηφία της ηγεσίας των «αντιμνημονιακών», όπως και την ίδια την τρόικα, είναι ο απίστευτος τρόμος μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσουν τις εκλογές τα κόμματα του Μνημονίου και να τις κερδίσουν οι «αντιμνημονιακοί». Γι’ αυτό κάνουν ότι μπορούν, ότι περνάει από το χέρι τους για να μη συμβεί αυτό. Ορισμένοι «αντιμνημονιακοί» της αριστεράς έφτασαν μάλιστα στο σημείο να κλείνουν στα συρτάρια τους δημοσκοπήσεις που δείχνουν ένα «μέτωπο αριστεράς και αντιμνημονιακής κεντροαριστεράς» χωρίς το ΚΚΕ να παίρνει πάνω από 20% προτού καν συμπηχθεί, δηλαδή να ξεκινάει από 20%, ένα μέτωπο με το ΚΚΕ να ξεκινάει από το 40%! Τέτοιο φόβο και πανικό προκαλεί στις ηγεσίες η πιθανότητα να κερδίσουν!

Εδώ και δύο χρόνια, ο Περισσός κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να μη μπει στον δρόμο του μνημονίου. Η «ΔΗΜΑΡ» του κ. Κουβέλη δηλώνει δεσμευμένη από Μνημόνια και Δανειακές. Οι υπόλοιποι όμως, τι ακριβώς κάνουν και γιατί;

Τον Φεβρουάριο, συνέπηξαν το μέτωπο «ΕΛΑΔΑ» στο ‘Ιδρυμα Κακογιάννη. Που ακριβώς βρίσκεται τώρα; Γιατί το έστειλαν σε υποχρεωτικό ύπνο; Τι σημαίνει το ευρύτατο αντιμνημονιακό μέτωπο που λεκτικά επαγγέλλονται ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συνεργασία με κάνα-δύο διαφωνήσαντες (όχι πάντα εγκαίρως) βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;

Ο ΣΥΝ περηφανεύεται γιατί στις δημοσκοπήσεις οι ‘Ελληνες απαντάνε ότι ο αρχηγός του, ο Αλέξης Τσίπρας, κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στις μνημονιακές κυβερνήσεις. Την κάνει όντως, οι εμπνευσμένες αγορεύσεις του έσωσαν την τιμή του κοινοβουλίου και απέδειξαν την τεράστια δυνητική εμβέλεια μιας αριστεράς απελευθερωμένης από το γραφειοκρατικό βούρκο. Η απάντηση είναι σωστή, το ερώτημα όμως είναι λάθος. Δεν χρειαζόμαστε καλή αντιπολίτευση στην καταστροφή. Χρειαζόμαστε διακοπή της καταστροφής.

Αριστερά και Καμμένος

‘Οποιος χτίζει φρούρια φυλακίζεται στα τείχη τους, έγραψε ο Μακιαβέλλι. Η αριστερά, ανήμπορη/απρόθυμη η ίδια να ενωθεί, πολύ περισσότερο προτιμά, και εν μέρει το κατάφερε να «παρκάρει» τον Καμμένο στη δεξιά, ώστε να βρίσκει μετά δικαιολογίες μη-συνεργασίας. Εν μέρει το πέτυχε, από τη στιγμή που ο Καμμένος δέχτηκε στο κόμμα του βουλευτές που υπερψήφισαν την κυβέρνηση Παπαδήμου και των οποίων δηλώσεις εγείρουν ερωτηματικά ως προς τη μετεκλογική στάση.

Το να συζητάς Μακιαβέλλι ή πολιτική στρατηγική στην Ελλάδα, μοιάζει ενίοτε σα να παίζεις Ενάτη του Μπετόβεν σε κωφάλαλους. Θα περίμενε κανείς οι αντιμνημονιακοί νάχουνε φωνάξει τα καλύτερα μυαλά της χώρας, να τα κλείνανε σε ένα δωμάτιο, με ένα πιστόλι στον κρόταφο, να τους ξεζουμίζανε, να φωνάξουνε και βοήθεια απέξω, να φτιάξουνε μια όσο καλύτερη και πιο αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση στην κατάσταση πούναι η χώρα. Θα περίμενε να είχε ήδη φτάσει η πρότασή τους, με μια μπροσούρα 50-100 σελίδων, σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Θα περίμενε νάχουν οργώσει την υφήλιο σε αναζήτηση στηριγμάτων. Νάχουν θέσει τις οργανώσεις τους σε κατάσταση μάχης, για τον πόλεμο που κηρύχτηκε εδώ και δύο χρόνια στον ελληνικό λαό.

Τι κάνανε; Συζητάγανε μεταξύ τους επί μήνες, για να μην παρουσιάσουν τίποτα τελικά και να λένε όλοι τώρα «προσπαθήσαμε να τους ενώσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε». Πως δεν τα κατάφεραν, αν όλοι το προσπαθούσαν;

Ποτέ δεν είναι αργά

Ποτέ δεν είναι αργά για να αποτραπεί μια τεράστια εθνική καταστροφή ante portas, που μόνο τα όρια της φαντασίας, οι μηχανισμοί ψυχικής αυτοπροστασίας και το πιο επεξεργασμένο σχέδιο πλύσης εγκεφάλου στην ιστορία, μας εμποδίζουν να τη σταματήσουμε τώρα και όχι αύριο. Το 1989, ΚΚΕ και Συνασπισμός δεν βρήκαν εμπόδια αρκετά μεγάλα να αποτρέψουν μια συμμαχία με τον Μητσοτάκη εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Ποιά είναι σήμερα τα εμπόδια για να σχηματισθεί τώρα, ένα ευρύτατο μέτωπο, με αξιόπιστο πρόγραμμα, για μια κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού, που θα είναι η επαναδιαπραγμάτευση του συνόλου των δεσμεύσεων που ανέλαβε η χώρα, χρησιμοποιώντας τα τεράστια πολιτικά και θεσμικά όπλα που της παρέχει η συμμετοχή της στην ευρωζώνη, όπως και όλα τα όπλα και χαρτιά της, περιλαμβανομένου του γεωπολιτικού; Μια τέτοια κυβέρνηση θα εμψύχωνε και θα κινητοποιούσε τον ελληνικό λαό, θα έπαιρνε άμεσα μέτρα διακοπής της οικονομικής καταστροφής και ελέγχου της χρηματοδότησης της οικονομίας, θα έθετε ως πρώτη προτεραιότητα «Ούτε ένας ‘Ελληνας χωρίς φαί, ούτε ένας ‘Ελληνας χωρίς στέγη και φάρμακα». Θα απευθυνόταν στους λαούς της Ευρώπης και στις κυβερνήσεις των δυνάμεων που επιθυμούν να διατηρήσουν τον έλεγχο της Ελλάδας ή την ομαλή λειτουργία της ΕΕ.

Θα μας πείτε ίσως «γίνονται αυτά;». Ασφαλώς και ναι, θα σας απαντούσαμε, όσο όμως αργεί η έλλογη απάντηση της Ελλάδας στο πρόγραμμα της καταστροφής της, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αρθρωθεί. Η ΕΕ είναι μια δομή εξαιρετικά ισχυρή, από τη μια, αλλά και εξαιρετικά τρωτή από την άλλη, ως πολυεθνική. Στηρίζεται κυρίως σε ένα πλέγμα συνθηκών και θα κινδυνεύσει με κατάρρευση αν αρχίσει να τις παραβιάζει. Ακόμη και σήμερα, και παρόλο που το χρέος έχει μετατραπεί υποχρεωτικά σε ευρώ, καταργώντας το σημαντικότερο πλεονέκτημα μιας εξόδου από την ευρωζώνη, η ελληνική ψήφος είναι απαραίτητη για όλες τις αποφάσεις της ευρωζώνης και τουλάχιστο τις μισές της ΕΕ. Η Αθήνα μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική της άδειας καρέκλας του Ντε Γκωλ, μπορεί να θέσει πολύ έντονα το ζήτημα της λεηλασίας της χώρας μέσω της διαφθοράς, των γερμανικών αποζημιώσεων, ακόμα και να απειλήσει με διακοπή της παροχής στρατηγικής σημασίας διευκολύνσεων προς τη δυτική συμμαχία. Προτού βεβαίως τα πράξει όλα αυτά θα επιχειρήσει να διαπραγματευθεί με τους εταίρους της για να μη φτάσει στη σύγκρουση, θα αναζητήσει ευρύτερες συμμαχίες, θα πει στο Ισραήλ, που θέλει τα πάντα σε Ελλάδα και Κύπρο, χωρίς να δίνει τίποτα, να ασκήσει την τεράστια επιρροή του στην ΕΕ και τις μεγάλες τράπεζες, ή θα πάει στον Πούτιν να συζητήσει. Στο εσωτερικό θα λάβει άμεσα μέτρα αναδιανομής του πλούτου και θα αναζητήσει δραστήρια το μαύρο χρήμα έξω.

Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Η εναλλακτική όμως είναι η αποδοχή του θανάτου μας. Εμείς πάντως δεν διακρίνουμε άλλο τρόπο σωτηρίας της χώρας. Αν κάποιος ξέρει άλλο, ας μας τον πει.

Το Παρόν της Κυριακής, 15.4.2012

http://logioshermes.blogspot.com/2012/04/blog-post_5556.html

Αποδοκιμασίες κατά Παπαδήμου και πολιτικών κατά την διάρκεια της Ανάστασης

Την έντονη αντίδραση των πολιτών προκάλεσε η παρουσία του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, της Όλγας Κεφαλογιάννης, του Γιώργου Κουτρουμάνη, του Ιώαννη Τραγάκη και της Άννας Διαμαντοπούλου στον Ι.Ν. Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο...
Κολωνάκι.

Παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, πλήθος κόσμου εξέφρασε την αγανάκτησή του προς τους εν λόγω πολιτικούς, αποδοκιμάζοντας τους έντονα.

Μάλιστα, λίγο μετά τις 00.15 κατά την έξοδο των πολιτικών προσώπων δεν έλειψαν και οι φραστικές επιθέσεις. «Φύγετε Προδότες», ήταν μία από τις φράσεις που ακούστηκαν.
(Η φωτογραφία είναι από το www.romfea.gr)

πηγη 

Next previous home

Αναζήτηση στο ιστολόγιο

-------\ KRYON IN HELLENIC /-------

-------\ KRYON  IN  HELLENIC /-------
Ο Κρύων της Μαγνητικής Υπηρεσίας... Συστήνεται απλώς σαν βοηθός από την άλλη πλευρά του «πέπλου της δυαδικότητας», χωρίς υλική μορφή ή γένος. Διαμέσου του Λη Κάρολ, αναφέρεται στις ριζικές αλλαγές που συμβαίνουν στη Γη και τους Ανθρώπους αυτή την εποχή.

------------\Αλκυόν Πλειάδες/-------------

------------\Αλκυόν Πλειάδες/-------------
Σκοπός μας είναι να επιστήσουμε την προσοχή γύρω από την ανάγκη να προετοιμαστούμε γι' αυτό το μεγάλο αστρικό γεγονός, του οποίου η ενέργεια ήδη έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή στον πλανήτη μας μέσα από φωτεινά φαινόμενα, όμορφες λάμψεις, την παράξενη παθητική συμπεριφορά του ήλιου, αύξηση των εμφανίσεων μετεωριτών, διακοπών ρεύματος.. όλα αυτά είναι ενδείξεις της επικείμενης άφιξης της τεράστιας ηλεκτρομαγνητικής του ζώνης η οποία είναι φορτισμένη με φωτονικά σωματίδια, και κάθε ημέρα που περνάει αυξάνονται όλο και περισσότερο.

Οι επισκεπτεσ μας στον κοσμο απο 12-10-2010

free counters