Το Αληθινό Αμερικάνικο Σύστημα εναντίον του Βρετανικού Αγγλοσαξονικού Συστήματος. Πώς να σώσετε μια Δημοκρατία. Η ιδιοφυία του Χάμιλτον.

Ο σημερινός κόσμος καλεί απεγνωσμένα για μια συστημική αλλαγή. 

Αυτό σημαίνει όχι μόνο μια αλλαγή στην σκέψη για την διπλωματία, την ανωτερότητα της συνεργασίας με κέρδος για όλους πάνω από το “μπορεί να κάνει το σωστό”, αλλά σημαίνει επίσης μια αλλαγή στην σκέψη για την ίδια την αξία των πραγμάτων. 

Ολοι συμφωνούν ότι τα χρήματα είναι χρήσιμα και λίγοι άνθρωποι θα έλεγαν ότι δεν θέλουν περισσότερα χρήματα …

αλλά προέρχεται η «αξία» του χρήματος από την απλή επιθυμία που έχουν οι άνθρωποι να το έχουν; Προκαλείται από την προθυμία των καταναλωτών να πληρώσουν για ένα πράγμα, που δίνει σε αυτό το “πράγμα” αξία; Πριν απαντήσετε καταφατικά, σκεφτείτε την ηρωίνη. Εχει αξία η ηρωίνη; Τι λες για την πορνεία ή τον τζόγο; Σίγουρα όλα αυτά τα «πράγματα», παράγουν τρισεκατομμύρια δολάρια σε μετρήσιμο ΑΕΠ σε παγκόσμιο επίπεδο κάθε χρόνο … αλλά έχουν πραγματική «αξία» ή είναι απλώς εφήμερη;

Μερικοί θα μπορούσαν να πουν ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η εγγενής αξία και ότι όλη η αξία είναι εφήμερη, βασισμένη στις διακυμάνσεις «των γεύσεων» της ημέρας… αλλά θα ήθελαν αυτοί οι άνθρωποι να περάσουν μια εβδομάδα χωρίς φαγητό ή νερό; Θα τα πήγαιναν καλά τα 7,8 δισεκατομμύρια ζωών στην Γη, αν εξαφανιστεί η ενέργεια που απαιτείται για την διατήρηση της ανθρώπινης ύπαρξης; Φυσικά και όχι. Γιατί λοιπόν οι οικονομολόγοι σήμερα αποτυγχάνουν να διαφοροποιήσουν την ψευδή έναντι της πραγματικής αξίας των χρημάτων, που συνδέονται με δραστηριότητες που είναι εγγενώς καταστροφικές για τα έθνη και τα παιδιά μας, από εκείνες τις δραστηριότητες που ενισχύουν την ζωή του λαού και των εθνών μας;

Οποιες και αν είναι οι αιτίες για αυτήν την πνευματική και ηθική τύφλωση που επικρατεί στην ακαδημαϊκή κοινότητα και τους δημόσιους υπαλλήλους, το γεγονός είναι ότι αυτό το έλλειμμα υπάρχει και στον βαθμό που αποτυγχάνουμε να το διορθώσουμε αυτό το πρόβλημα, εμείς ως πολιτισμός, θα είμαστε ηθικά ακατάλληλοι να περιηγηθούμε μέσα από τις επερχόμενες καταιγίδες που θα συμβούν στον Δυτικό πολιτισμό, εντός μιας οικονομικής κατάρρευσης.

Μερικές στοιχειώδεις αρχές του φυσικού δικαίου.

Ενώ αυτό το δοκίμιο επανεξετάζει ορισμένα στοιχειώδη γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας, που παρέχουν τα κλειδιά για την επίλυση αυτών των πνευματικών και ηθικών εμποδίων, μερικές γενικές αλήθειες αξίζει να απαριθμηστούν εδώ, πάνω στις οποίες η νέα οικονομική τάξη πρέπει να βασίζεται.

1) Ο σεβασμός της εθνικής κυριαρχίας στο πλαίσιο ενός συστήματος συνεργασίας με κέρδος για όλους τους συνεργαζόμενους και ΟΧΙ ένα σύστημα υπερεθνικών ελέγχων υπό τον έλεγχο μιας μη εκλεγμένης ελίτ. Αυτό είναι το θεμέλιο της πολυπολικής συμμαχίας που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια και την οποία μια Αμερική απελευθερωμένη από τα γεράκια πολέμου, μπορεί ακόμη να αξιοποιηθεί.

2) Μεγάλης κλίμακας, μακροπρόθεσμα έργα υποδομής, που ανυψώνουν το βιοτικό επίπεδο όλων των ανθρώπων, καθώς και τις γνωστικές δυνάμεις και τις παραγωγικές δυνάμεις της εργασίας όλων των ανθρώπων ταυτόχρονα. Για να δείτε πώς μπορεί να μοιάζει αυτό, επιθεωρήστε τις επιπτώσεις του Νέου Δρόμου του Μεταξιού σε όλη την Ευρασία και την Αφρική, τα τελευταία 5 χρόνια.

3) Φυσικό αποτέλεσμα η αύξηση του εθνικού κεφαλαίου και της κατανάλωσης των καταναλωτών κατά κεφαλή και ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο (δεδομένου ότι η υψηλότερη ποιότητα ζωής, ζουν περισσότερο ισοδυναμεί με υψηλότερα ποσοστά και ποιότητας της κατανάλωσης, τόσο ατομικά όσο και σε εθνικό επίπεδο). Ενας βιώσιμος σύγχρονος οδηγός για να εξερευνήσετε αυτό το σύστημα επιστημονικά, μπορεί να βρεθεί στα γραπτά του αείμνηστου Αμερικανού οικονομολόγου Lyndon LaRouche, με έμφαση στο βιβλίο του, του 1984 «Ετσι θέλετε να μάθετε τα πάντα για τα οικονομικά» (So You Wish to Learn All About Economics) και στο σύντομο συνοδευτικό βίντεο «Η Δύναμη της Εργασίας». (δες το στο pdf κάτω)

Συνολικά, αυτές οι τρεις μεταβλητές θα τείνουν προς την αύξηση της φέρουσας ικανότητας της ανθρωπότητας υπό τον όρο του παράγοντα, τον οποίο κάτι εκλεκτοί μαθηματικοί και μοντελιστές υπολογιστών, που κυριαρχούν στην σημερινή οικονομετρική και στην κλιματική επιστήμη απεχθάνονται: ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ (HUMAN CREATIVE REASON).

Ο ρόλος της δημιουργικής Λογικής σκέψης στα οικονομικά συστήματα.

Ο Abraham Lincoln κατάλαβε αυτό το γεγονός πάρα πολύ καλά πριν από 170 χρόνια, όταν είπε το 1860:“Ο άνθρωπος δεν είναι το μόνο ζώο που εργάζεται. Αλλά είναι ο μόνος που βελτιώνει την εργασία του. Αυτή η βελτίωση, γίνεται από ανακαλύψεις και εφευρέσεις.”

Αυτή η ιδέα ενισχύθηκε από τον κορυφαίο οικονομικό σύμβουλο του Λίνκολν, Henry C. Carey, που είπε το 1872: “Οσο περισσότερη η δύναμη του συνεταιρίζεσθαι, τόσο μεγαλύτερη είναι η τάση προς την ανάπτυξη των διαφόρων ικανοτήτων του ανθρώπου. Οσο μεγαλύτερος γίνεται ο έλεγχός του στις δυνάμεις της φύσης, τόσο πιο τέλεια είναι η δική του δύναμη για την αυτοκατεύθυνση και ψυχική δύναμη, έτσι όλο και περισσότερο αποκτά τον έλεγχο πάνω σε αυτό που είναι υλικό, οι κόποι του παρόντος πάνω από τις συσσωρεύσεις του παρελθόντος”

Αν δεν το έχετε παρατηρήσει, τόσο ο Lincoln όσο και ο Carey, αναγνώρισαν ότι με την αύξηση ποσοστών των ανακαλύψεων, άγνωστων οργανωτικών αρχών του σύμπαντος, που στο είδος μας δίνεται η δυνατότητα να μεταφράσει αυτές τις νέες ανακαλύψεις, σε μεγαλύτερους ρυθμούς επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου. Αυτή η υπέρβαση των ορίων μας στην ανάπτυξη, με άλμα προς τις νέες τεχνολογίες και τους πόρους, θα δημιουργούσε στην συνέχεια ένα καθοδηγητικό πλαίσιο, για τον σχεδιασμό μελλοντικών επενδύσεων στην Ερευνα κι Ανάπτυξη (R&D), με συγκέντρωση σε δραστηριότητες που ωθούν τα σύνορα της ανθρώπινης γνώσης, με έμφαση στην εξερεύνηση του διαστήματος στον μακρόκοσμο και την ανακάλυψη των γεωμετριών του ατόμου (και την σχέση της ύλης με την ενέργεια) για τον μικρόκοσμο.

Αυτή η διαδικασία που ενσωματώθηκε από τους Lincoln και Carey, ήταν κάποτε γνωστή σε μεγάλο βαθμό ως το “Αμερικανικό Σύστημα” και δεν είναι σύμπτωση, ότι κάθε ένας Αμερικανός Πρόεδρος που δολοφονήθηκε ενώ εκτελούσε ακόμη καθήκοντα (οκτώ συνολικά), ήταν υποστηρικτές αυτού του συστήματος.

Οι Ηγέτες του Αμερικανικού Συστήματος (από αριστερά προς τα δεξιά):
Alexander Hamilton, Abraham Lincoln and Henry Charles Carey

Η προέλευση του Αμερικανικού Συστήματος.

Κατά την διάρκεια της κρίσης του 1783-1791, η νεοσύστατη Αμερικανική δημοκρατία, ήταν μια αγροτική οικονομία σε οικονομικά ερείπια, χωρίς μέσα για να εξοφλήσει τα χρέη της ή ακόμα και τους στρατιώτες που πολέμησαν για χρόνια, στον επαναστατικό πόλεμο. Ηταν θέμα χρόνου να αναιρεθεί το εύθραυστο αυτό νέο έθνος και να απορροφηθεί ξανά, στην πτυχή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Η λύση σε αυτήν την τότε άλυτη κρίση, παρουσιάστηκε από τον πρώην βοηθό του Ουάσιγκτον και έπειτα υπουργό Οικονομικών, Alexander Hamilton που μελέτησε τα έργα των μεγάλων οικονομολόγων κατευθυνόμενης οικονομίας, όπως ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Jean-Baptiste Colbert και εισήγαγε μια τετραπλάσια λύση:

1. Ενοποίηση όλων των μη πληρωτέων κρατικών οφειλών, σε ένα μοναδικό ομοσπονδιακό χρέος που εξασφαλίζεται με την έκδοση νέων ομολόγων. Αυτό έγινε μέσω της έκθεσής του 1790, για την δημόσια πίστωση.

2. Σύνδεση αυτών των νέων ομολόγων με εσωτερικές βελτιώσεις όπως δρόμους, κανάλια, ακαδημίες και βιομηχανική ανάπτυξη, που δημιουργούσε μια ποιοτική νέα μορφή χρέους και θα επέτρεπε στο έθνος να παράγει στην πορεία του, έξω από την φτώχεια, που θα οδηγούσε στην «αύξηση του ενεργού ή παραγωγικού κεφαλαίου της χώρας». Υπό αυτήν την έννοια ο Hamilton, διαχώρισε το κακό χρέος, από το καλό χρέος, χρησιμοποιώντας την σημαντική κατευθυντήρια αρχή ότι, “η δημιουργία του χρέους πρέπει πάντα να συνοδεύεται με τα μέσα της απόσβεσης του.” [για να το καταλάβετε αυτό με μεγαλύτερη σαφήνεια: σκεφτείτε έναν αγρότη που αναλαμβάνει ένα χρέος, προκειμένου να τροφοδοτήσει έναν εθισμό του στα τυχερά παιχνίδια, εναντίον της επένδυσης του δανείου του σε νέες γεωργικές προμήθειες κι ένα τρακτέρ.] Η ώθηση αυτής της σύλληψης βρέθηκε στην έκθεσή του σχετικά με το θέμα των κατασκευών του 1791.

3. Οδήγηση αυτής της νέας εθνικής εξουσίας, επί της χρηματοδότησης από ένα σύστημα εθνικών τραπεζών, υποταγμένο προς το Σύνταγμα και την Γενική Ευημερία (αντί για ένα σύστημα κεντρικών τραπεζών σύμφωνα με το Βρετανικό Αγγλοσαξονικό μοντέλο, που εξασφάλιζε ότι τα εθνικά κράτη θα ήταν για πάντα υποταγμένα στους νόμους της τοκογλυφικής χρηματοδότησης). Αυτό φάνηκε στην έκθεση του Alexander Hamilton το 1790, “για μια Εθνική Τράπεζα” και το 1791, στο “Σχετικά με την Συνταγματικότητα μιας Εθνικής Τράπεζας».

4. Χρήση προστατευτικών μέτρων όπου είναι απαραίτητο, για την εμπόδιση της εξωτερικής εισαγωγής φθηνών αγαθών στο έθνος από το εξωτερικό, γεγονός που ουσιαστικά καθιστά πιο επικερδή την αγορά βιομηχανικών αγαθών και γεωργικών προϊόντων σε τοπικό επίπεδο κι όχι από το εξωτερικό. Ο Hamilton προώθησε επίσης ομοσπονδιακά κίνητρα/πριμοδοτήσεις, για να ενθαρρύνει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να χτίσουν κτίρια και εργασίες που θα ήταν ευθυγραμμισμένα με τα εθνικά συμφέροντα.

Η ιδέα του Hamilton για την Εθνική τράπεζα, βασίστηκε στην ενοποίηση του ιδιωτικού κέρδους με την ευημερία ολόκληρου του έθνους, προκειμένου να ξεπεραστεί η διχοτόμηση του κράτους εναντίον των ατομικών δικαιωμάτων, που έχει μαστίσει τόσο μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας της ανθρώπινης ιστορίας. Περιγράφοντας την σημασία μιας Εθνικής τράπεζας, ο Hamilton έγραψε:

“Ενα έθνος, που δεν έχει δικά του ορυχεία, πρέπει να αντλήσει τα πολύτιμα μέταλλα από τους άλλους σε γενικές γραμμές μιλώντας, σε αντάλλαγμα για τα προϊόντα της εργασίας και της βιομηχανίας του. Συνεπώς, η ποσότητα που θα κατέχει θα ρυθμιστεί, κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων, από το ευνοϊκό ή δυσμενές ισοζύγιο των συναλλαγών της, δηλαδή από το ποσοστό μεταξύ των ικανοτήτων της να παρέχει στους ξένους, και των επιθυμιών του από αυτούς, μεταξύ του ποσού των εξαγωγών του και του ποσού των εισαγωγών του.

Εξ’ ου και η κατάσταση της γεωργίας και των κατασκευών του, η ποσότητα και η ποιότητα της εργασίας και της βιομηχανίας του πρέπει, κατά κύριο λόγο, να επηρεάζουν και να καθορίζουν την αύξηση ή την μείωση του χρυσού και του αργύρου του. Η υποστήριξη της βιομηχανίας είναι, πιθανώς σε κάθε περίπτωση, περισσότερο συνεπής προς την διόρθωση ενός λανθασμένου εμπορικού ισοζυγίου, από οποιεσδήποτε εφικτές περικοπές, από τις δαπάνες των οικογενειών ή των ατόμων. Και η στασιμότητα της βιομηχανίας θα ήταν πιθανό να έχει περισσότερο αποτέλεσμα, στην παράταση, από οποιαδήποτε τέτοια εξοικονόμηση, στην συντόμευση της συνέχισής της. Αυτή η στασιμότητα είναι μια φυσική συνέπεια ενός ανεπαρκούς μέσου, το οποίο, χωρίς την βοήθεια της τραπεζικής κυκλοφορίας, θα ήταν στις περιπτώσεις που θα προέκυπταν, σοβαρά αισθητή.»

Σε αντίθεση με το πλήθος των οπαδών του Τζέφερσον που προωθούν το Βρετανικό ελεύθερο εμπόριο και επιτίθενται στην ιδέα των κατασκευών ή μιας ισχυρής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ο Hamilton έγραψε ότι υπάρχει:

«Μια γενική αρχή … εγγενής στον ίδιο τον ορισμό της κυβέρνησης και ουσιαστικής σημασίας για κάθε βήμα της προόδου που πρέπει να σημειωθεί, από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή -ότι κάθε εξουσία που έχει ανατεθεί σε μια κυβέρνηση, είναι στην φύση της κυρίαρχη και περιλαμβάνει με την δύναμη του όρου, το δικαίωμα να χρησιμοποιεί όλα τα απαιτούμενα μέσα και δίκαια εφαρμόσιμη για την επίτευξη των σκοπών της εν λόγω εξουσίας και οι οποίες δεν αποκλείονται από περιορισμούς και εξαιρέσεις που καθορίζονται στο σύνταγμα. Ή όχι ανήθικο, ή όχι, αντίθετο με τους ουσιαστικούς σκοπούς της πολιτικής κοινωνίας. Για να ενθαρρύνουμε την επιχείρηση των εμπόρων μας και να προωθήσουμε την πλοήγηση και τις κατασκευές μας».

Σε όλα τα έργα του Hamilton, είναι σαφής ότι η αξία δεν βρίσκεται σε γη, χρυσό, χρήματα ή οποιαδήποτε αυθαίρετη αξία, που ευνοείται από τους οπαδούς της Βρετανικής Σχολής, όπως ο Adam Smith. Υπερασπιζόμενος την ανάπτυξη των κατασκευών και τις εσωτερικές βελτιώσεις, ο Hamilton δηλώνει ότι: “Η αγάπη και η τόνωση της δραστηριότητας του ανθρώπινου νου, πολλαπλασιάζοντας τα αντικείμενα της επιχείρησης, είναι από τις ελάχιστες από τις σκοπιμίες, με τις οποίες μπορεί να προωθηθεί ο πλούτος ενός έθνους.”

Η ανατροπή του Αμερικανικού συστήματος.

Παρά το γεγονός ότι προδότες στην Αμερική που συνδέονται με το City Of London όπως ο Aaron Burr ίδρυσαν την κερδοσκοπική Τράπεζα του Μανχάταν απ’ όπου ξεκίνησε η Wall Street, δολοφόνησε τον Hamilton το 1804 και εκτροχίασε πολλά από τα μεγάλα σχέδια του Hamilton, το σύστημα δεν καταστράφηκε ποτέ εντελώς, παρά τις προσπάθειες δεκαετιών. Το 1824, ο μεγάλος Γερμανός οικονομολόγος Frederick List, ήρθε στην Αμερική με τον τελευταίο επιζώντα ηγέτη του 1776 Μαρκήσιο ντε Lafayette, ως μέρος μιας διεθνούς προσπάθειας για την αναζωογόνηση των σχεδιασμένων σαμποτάζ για την δημιουργία ενός κόσμου κυρίαρχων δημοκρατιών, που βασίζονται στην Αμερικανική εμπειρία του 1776.

Ενώ αυτή η προσπάθεια απέτυχε με την ικεσία του Lafayette, στο σχέδιο της επανεισδοχής ενός Γάλλου βασιλιά το 1830, παρά από το να ανακοινώσει τον εαυτό του ως Πρόεδρο, ο List μελέτησε το σύστημα του Hamilton και ήταν ο πρώτος που το κωδικοποίησε ως το “Αμερικανικό σύστημα της πολιτικής οικονομίας” (1827). Αυτό ήταν το σύστημα που ο List μετέφερε στην Γερμανία, με οδηγό την ανάπτυξη των τρένων, της βιομηχανικής ανάπτυξης, του προστατευτισμού κάτω από τον Γερμανό Zollverein και που άνθισε τελικά κάτω από τον κανόνα του καγκελάριου Otto von Bismarck. Το σύστημα του List μελετήθηκε, μεταφράστηκε και εφαρμόστηκε στην Ρωσία από πολλούς «Αμερικανούς οικονομολόγους του συστήματος», με τον μεγαλύτερο να είναι ο Υπουργός Μεταφορών και ο Πρωθυπουργός Σεργκέι Γουίτ, που επέβλεπε την ολοκλήρωση του υπερσιβηρικού σιδηροδρόμου και οραματίστηκε μια γραμμή που τελικά θα συνέδεε την Αμερική με την Ρωσία, μέσω των Στενών του Μπέρινγκ.

Στην Αμερική, η σύγκρουση μεταξύ των Αμερικανικών εναντίον των Βρετανικών συστημάτων, καθόρισε όλες τις σημαντικές συγκρούσεις από το 1836, όταν ένας μεθυσμένος ρατσιστής που ονομαζόταν Andrew Jackson, σκότωσε την 2η Εθνική τράπεζα (μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες Ινδιάνους Cherokee) και έφερε το έθνος κάτω από την υποδούλωση του Βρετανικού κερδοσκοπικού εμπορίου, της τοκογλυφίας και της οικονομίας των σκλάβων στις φυτείες βαμβακιού. Μετά τα πρωτόκολλα του ΔΝΤ που θα επιβάλλονταν στα έθνη-θύματα 150 χρόνια αργότερα, ο Jackson ακύρωσε όλες τις εσωτερικές βελτιώσεις, προκειμένου να «πληρώσει το χρέος» και απορύθμισε το τραπεζικό σύστημα, που είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη πάνω από 7000 ξεχωριστών νομισμάτων, που εκδόθηκαν από μια σειρά κρατικών τραπεζών, καθιστώντας την οικονομία χαοτική, χρεοκοπημένη και επιρρεπή στην μαζική παραχάραξη.

Οι υπερασπιστές του Αμερικανικού συστήματος κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου (με επικεφαλής τους Ουίγους όπως ο John Quincy Adams και ο Henry Clay), έπραξαν μια δράση οπισθοφυλακής, ελπίζοντας για ένα άνοιγμα να συμβεί σε κάποιο σημείο. Οταν αυτό το άνοιγμα έφτασε τελικά με την νίκη του Ουίγου Προέδρου, William Harrison το 1840, μια αχτίδα ελπίδας έγινε αισθητή. Ο Harrison ανέβηκε στην εξουσία με εντολή να “αναβιώσει την εθνική τράπεζα” και να θεσπίσει το αμερικανικό σύστημα του Clay, των εσωτερικών βελτιώσεων, αλλά δυστυχώς ο νέος ηγέτης βρέθηκε δολοφονημένος σε μόλις 3 μήνες, με την νομοθεσία για την συνεδρίαση της 3ης Εθνικής τράπεζας, ανυπόγραφη στο γραφείο του. Πάνω από το νεκρό σώμα του (όπως κι ενός άλλου Ουίγου Προέδρου μόλις 10 χρόνια αργότερα), η δύναμη της οικονομίας των σκλάβων αυξήθηκε πάρα πολύ).

Δεν ήταν μέχρι το 1861 όπου ένας νέος Πρόεδρος προέκυψε, ο οποίος απέφευγε επιτυχώς τις προσπάθειες δολοφονίας του για αρκετό καιρό, ώστε να αναβιώσει το Αμερικανικό σύστημα του Hamilton, κατά την διάρκεια μιας περιόδου υπαρξιακής κρίσης, της οικονομικής πτώχευσης και του ξένου υποστηριγμένου εμφύλιου πολέμου, που κατέστρεψε σχεδόν την Ενωση, με τρόπους που δεν διαφέρουν από την κατάσταση που ξετυλίγεται στην Αμερική σήμερα.

Ακολούθως η εισαγωγή της αναβίωσης του Αμερικανικού Συστήματος του Hamilton, από τον Abraham Lincoln, με την απίστευτη μάχη του ενάντια στις δυνάμεις της Wall Street και του City Of London (Col), που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εξασφαλίσουν την επιτυχία της αποσχιστικής εξουσίας των σκλάβων.

Abraham Lincoln και τα χαρτονομίσματα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο Alexander Hamilton πρώτος Υπουργός Οικονομικών και ιδρυτής του Αμερικανικού συστήματος πολιτικής οικονομίας όπου η Αμερική σώθηκε από έναν πρόωρο διαμελισμό στα πρώτα χρόνια του χάους, μετά από την ειρήνη του Παρισιού του 1783, που τελείωσε τελικά τον πόλεμο με την Βρετανία, αλλά άφησε ένα έθνος χωρισμένο, οικονομικά χρεοκοπημένο και απελπιστικά χρεωμένο, χωρίς την κατασκευαστική δύναμη ή εθνική ρύθμιση της χρηματοδότησης.

Το σύστημα του Hamilton, συνέδεε την αξία και την συμπεριφορά του χρήματος με τις αυξανόμενες εξουσίες παραγωγής μιας κοινωνίας, μέσω της μεταποίησης και των εσωτερικών βελτιώσεων, με το αντίθετο σύστημα του Βρετανικού ελεύθερου εμπορίου, που συνέδεε την αξία με τις ηδονιστικές παρορμήσεις και την λατρεία του χρήματος.

Το έτος 1861 ο νεοεκλεγείς Abraham Lincoln απέφυγε αρκετές απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και εισήλθε στον Λευκό Οίκο.

Lincoln and the Greenbacks

Τι αντιμετώπισε πραγματικά ο Abraham Lincoln;

Πέρα από τους κινδύνους της απόσχισης, ο Lincoln έπρεπε να αντιμετωπίσει τους χρηματοδότες της Wall Street και τις αγγλόφιλες οικογένειες, που εργάστηκαν ακούραστα για να σαμποτάρουν την ικανότητα του Προέδρου, στο να αποκτήσει τα απαραίτητα κεφάλαια για την εκτέλεση του πολέμου.

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, η κατάσταση των οικονομικών υποθέσεων ήταν απίστευτα ανεξέλεγκτη, με πάνω από 7000 αναγνωρισμένα χαρτονομίσματα στις ΗΠΑ και πάνω από 1496 τράπεζες με κάθε έκδοση πολλαπλών χαρτονομισμάτων. Σύμφωνα με αυτό το εξαιρετικά απορυθμισμένο σύστημα που κατέστη δυνατό από το κλείσιμο του 1836, της Εθνικής τράπεζας χρόνια νωρίτερα, υπό τον Andrew Jackson και την ψήφιση του 1846 Independent Treasury Act, που εμπόδισε την κυβέρνηση από το να επηρεάσει τις οικονομικές υποθέσεις και κάθε ιδιωτική τράπεζα θα μπορούσε να εκδώσει νομίσματα χωρίς ομοσπονδιακή αρχή. Με μια τέτοια κατανομή των οικονομικών, δεν ήταν δυνατή η επίτευξη εθνικών σχεδίων, οι διεθνείς επενδύσεις ήταν σπάνιες και η λατρεία του χρήματος στην ελεύθερη αγορά ήταν ανεξέλεγκτη. Η μεταποίηση κατέρρευσε, η κερδοσκοπία ανέλαβε και η σλαβοκρατία αυξήθηκε σε επιρροή, μεταξύ του τραπεζικού πανικού του 1837 και του 1860.

Ο Δήμος του City Of London προφανώς δεν ενδιαφερόταν να επιτρέψει στις ΗΠΑ να βγουν κάτω απ’ το νερό και με την λίρα που υποστηριζόταν από τον χρυσό, διασφάλισε την χειραγώγηση των τιμών του χρυσού και ενορχήστρωσε την εξαγορά των αποθεμάτων χρυσού των ΗΠΑ. Οταν ο Lincoln ζήτησε δάνεια για να εκτελέσει τον πόλεμο, είτε από την Wall Street είτε από διεθνείς τραπεζικούς οίκους, τα δάνεια χορηγήθηκαν μόνο με υπερβολικά επιτόκια 20-25%.

Ο Ρώσος πρέσβης στο Λονδίνο, ο de Brunow ανέφερε στην Μόσχα την επιθυμία της Αγγλίας να σπάσει το γράψιμο της Ενωσης τον Ιανουάριο του 1861: “Η Αγγλική κυβέρνηση, στο κάτω μέρος της καρδιάς της, επιθυμούσε τον διαχωρισμό της Βόρειας Αμερικής σε δύο δημοκρατίες, οι οποίες θα παρακολουθούν η μία την άλλη ζηλόφθονα και θα αντισταθμίζουν η μία την άλλη. Τότε η Αγγλία, υπό το πρόσχημα της ειρήνης και του εμπορίου και με τις δύο, δεν θα είχε τίποτα να φοβηθεί από κανέναν από τις δύο, γιατί θα τις κυριαρχούσε, περιορίζοντας τις, από τις αντίπαλες φιλοδοξίες τους.“

Ο Ιστορικός Robert Ingraham περιγράφει αυτή την αδιανόητη κατάσταση το 2002: “Τον Ιανουάριο του 1862, ο Gallatin [επικεφαλής των Σχετιζόμενων Τραπεζών της Νέας Υόρκης], παρουσίασε τελεσίγραφο των τραπεζιτών στο Υπουργείο Οικονομικών: 1) πληρώνουν για την πολεμική προσπάθεια μέσω μιας μαζικής αύξησης της άμεσης φορολογίας του πληθυσμού, 2) κατάθεση όλου του χρυσού της κυβέρνησης των ΗΠΑ, στις ιδιωτικές τράπεζες της Νέας Υόρκης και να κάνουν τις τράπεζες αυτές τον μοναδικό (μονοπώλιο) πράκτορα για την εμπορία του δημόσιου χρέους των ΗΠΑ (κυρίως ομόλογα που πωλούνται στο Λονδίνο), 3) να αναστείλει τους «νόμους περί υποταμείου» (ρύθμιση της κυβέρνησης των τραπεζών) και 4) να αποσύρει όλα τα κρατικά έντυπα νομίσματα, ώστε μόνο ο χρυσός και τα ιδιωτικά χαρτονομίσματα να κυκλοφορούν ως νόμισμα.”

Αν και 150 χρόνια συστημικών ιστορικών έχουν συγκαλύψει τον πραγματικό Lincoln και την πραγματική φύση του Εμφυλίου Πολέμου, ως μια Βρετανική επιχείρηση για να αναιρέσουν υπέρ τους την επανάσταση του 1776. Ο Πρόεδρος ήταν πάντα ένας αντίπαλος στην δουλεία και πάντα βρισκόταν στις παραδόσεις του Αμερικανικού Συστήματος του Hamilton, που περιγράφει το 1832 μια πολιτική που θέσπισε 30 έτη αργότερα: «Η πολιτική μου είναι σύντομη και γλυκιά, όπως ο χορός της γριάς. Είμαι υπέρ μιας εθνικής τράπεζας. Είμαι υπέρ του εσωτερικού συστήματος βελτίωσης και ενός υψηλού προστατευτικού δασμολογίου. Αυτά είναι τα συναισθήματά μου και οι πολιτικές αρχές μου»

Το 1859, ο Lincoln περιέγραψε τον εαυτό του: “Hμουν ένας παλιός Henry Clay. Τον παλιό καιρό έκανα περισσότερες ομιλίες για το θέμα αυτό, από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο. Δεν έχω αλλάξει από τότε τις απόψεις μου.”

Από αυτήν την περίοδο στο Κογκρέσο, όπου έγινε ένας ηγετικός σύμμαχος του John Quincy Adams και διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο σε αντίθεση με τον άδικο πόλεμο ΗΠΑ-Μεξικού, ο Lincoln δεσμεύθηκε με συνέπεια να τελειώσει, όχι μόνο τα συστήματα της δουλείας, αλλά και όλες τις κληρονομικές δομές εξουσίας διεθνώς, που κατάλαβε ότι ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες, λέγοντας κατά την διάρκεια μιας συζήτησης του 1858 με τον δικαστή της σκλαβοκρατίας, Ντάγκλας: “Αυτό είναι το θέμα που θα συνεχιστεί σε αυτή την χώρα, όταν αυτές οι φτωχές γλώσσες του δικαστή Ντάγκλας κι εγώ θα σιωπήσουμε. Είναι ο αιώνιος αγώνας μεταξύ αυτών των δύο αρχών, σωστού και λάθους, σε όλον τον κόσμο. Είναι οι δύο αρχές που στάθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο από την αρχή του χρόνου και θα συνεχίσουν για πάντα να αγωνίζονται. Το ένα είναι το κοινό δικαίωμα της ανθρωπότητας και το άλλο το θεϊκό δικαίωμα των Βασιλέων.”

Τα μέσα που απαιτούνται για να σπάσουν και τα δύο συστήματα της αυτοκρατορίας και της δουλείας, βρίσκονταν στο Αμερικανικό Σύστημα της πολιτικής οικονομίας.

Ο Lincoln αναβιώνει το Αμερικανικό σύστημα.

Η εφαρμογή αυτής της οικονομικής πολιτικής κατά την διάρκεια του ύψους του πολέμου, συνέβη σε μια επιχείρηση 3 βημάτων που άρχισε με τους τραπεζικούς και νομισματικούς νόμους το 1862 και το 1863. Αυτές οι πράξεις που καθιερώθηκαν, έθεσαν τις χιλιάδες τοπικές κρατικές τράπεζες, κάτω από έναν ομοσπονδιακό χάρτη, με την ομοσπονδιακή επίβλεψη για πρώτη φορά στις δεκαετίες. Επιβάλλοντας φόρο 10% στα κρατικά χαρτονομίσματα, οι ιδιωτικές ανεξάρτητες κρατικές τράπεζες, συρρικνώθηκαν από 1466 το 1861, σε μόνο 297 το 1865 και πάνω από 1630 εθνικές τράπεζες πήραν την θέση τους.

Ο τραπεζικός νόμος του 1863, καθιέρωσε τις απαιτήσεις αποθεματικών για πρώτη φορά και επίσης έθεσε ανώτατο όριο στα επιτόκια, προκειμένου να καταστραφεί η τοκογλυφία μέσα στο ίδιο το έθνος. Προκειμένου να εξαλειφθεί η διεθνής παρέμβαση και χειραγώγηση από τους χρηματοδότες της Wall Street, ο τραπεζικός νόμος ανάγκασε επίσης το 75% όλων των διευθυντών τραπεζών, να διαμένουν στην πολιτεία στην οποία βρισκόταν η τράπεζα τους και όλοι οι διευθυντές έπρεπε να είναι Αμερικανοί πολίτες.

Το πιο σημαντικό βήμα σε αυτόν τον αγώνα, ήταν ο κυρίαρχος έλεγχος της έκδοσης πιστώσεων που σύμφωνα με το άρθρο 1 τμήμα 8 του συντάγματος των ΗΠΑ, μπορεί να επηρεαστεί μόνο μέσω του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ (ένα σημαντικό μάθημα για όποιον θέλει σοβαρά τον τερματισμό της ιδιωτικής λειτουργίας της Federal Reserve, υπέρ της εθνικής χρηματοδότησης σήμερα). Ακολουθώντας αυτή την συνταγματική αρχή, ο Lincoln εξέδωσε μια νέα μορφή νομίσματος, που ονομαζόταν Greenback (δολάριο), που θα μπορούσε να εκδοθεί μόνο κατά των κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ. Αυτά άρχισαν να εκδίδονται με τον νόμο του 1862 Περί προσφορών.

Οι σε εθνικό επίπεδο ναυλωμένες τράπεζες, ήταν πλέον υποχρεωμένες να καταθέσουν στο ομοσπονδιακό ταμείο, συνολικά τουλάχιστον το ένα τρίτο του κεφαλαίου τους, σε αντάλλαγμα για τα κρατικά ομόλογα που εκδίδονται από το Νομισματοκοπείο και το Υπουργείο Οικονομικών (προκειμένου να πληρούν τις προϋποθέσεις για ομοσπονδιακούς καταστατικούς χάρτες που απαιτούνται, για την αποφυγή του φόρου για τις δραστηριότητες των κρατικών τραπεζών, οι τράπεζες βρέθηκαν να δανείζουν στην κυβέρνηση, που έδωσε στον Λίνκολν την δυνατότητα να αποφύγει τα πονηρά δάνεια από το Λονδίνο και την Wall Street.)

Νέα ομόλογα εκδόθηκαν στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, που ονομάζονταν 5:20 ομόλογα (λόγω της ωρίμανσης 5-20 ετών), τα οποία οι πολίτες αγόρασαν ως επενδύσεις για την επιβίωση των εθνών τους. Αυτά τα ομόλογα που ένωσαν το «προσωπικό συμφέρον», με την γενική ευημερία του έθνους, παρείχαν τα δάνεια στην μεταποίηση, καθώς επίσης και χρησίμευσαν ως βάση για την έκδοση περισσότερων greenbacks. Οργανωμένα από τον σύμμαχο του Lincoln, Jay Cooke (ένας πατριώτης τραπεζίτης στην Φιλαδέλφεια), τα ομόλογα 5-20 πωλήθηκαν σε μικρές ονομαστικές αξίες, σε μέσους πολίτες που στην συνέχεια είχαν έννομο συμφέρον να συμμετέχουν άμεσα στην εξοικονόμηση και σωτηρία του έθνους τους. Μεταξύ του 1862-1865, αυτά τα ομόλογα αντιπροσώπευαν 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ο Lincoln περιέγραψε την επιτυχία αυτής της νέας προσέγγισης για την χρηματοδότηση λέγοντας: «Ο πατριωτισμός του λαού έχει θέσει στην διάθεση της κυβέρνησης, τα μεγάλα μέσα που απαιτούν οι δημόσιες απαιτήσεις. Μεγάλο μέρος του εθνικού δανείου, έχει ληφθεί από πολίτες των βιομηχανικών τάξεων, των οποίων η εμπιστοσύνη στην πίστη της χώρας τους και ο ζήλος για την απελευθέρωση της χώρας τους από τον παρόντα κίνδυνο, τους έχει προκαλέσει να συμβάλουν στην υποστήριξη της κυβέρνησης με το σύνολο των περιορισμένων εξαγορών τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει ιδιότυπες υποχρεώσεις στην οικονομία, στην εκταμίευση και την ενέργεια σε δράση.»

Τα μέτρα αυτά επίσης συνοδεύονταν από ένα ισχυρό προστατευτικό δασμολόγιο, για την ανάπτυξη των αμερικανικών βιομηχανιών.

Μέχρι τις αρχές του 1865, 450 εκατομμύρια δολάρια σε Greenbacks εκδόθηκαν, που αποτελούν πάνω από το ήμισυ του συνόλου του νομίσματος σε κυκλοφορία. Τα Greenbacks και τα 5-20 ομόλογα που χρηματοδοτούν όχι μόνο τον εξοπλισμό, την διατροφή και τις πληρωμές στους στρατιώτες, αλλά και το συχνά παραβλεπόμενα μεγάλης κλίμακας βιομηχανικά και σιδηροδρομικά προγράμματα, που ξεκίνησαν κατά την διάρκεια της αιχμής του ίδιου του πολέμου … δηλαδή ο διηπειρωτικός σιδηρόδρομος (ξεκίνησε το 1863 και ολοκληρώθηκε το 1869, συνδέοντας για πρώτη φορά στην ιστορία μια ήπειρο από την ανατολή μέχρι την δύση). Αυτό χρηματοδοτήθηκε μέσω επιχορηγήσεων και επιδοτήσεων, που κατέστησαν δυνατές από τα greenbacks, που αύξησαν την κρατική αγοραστική δύναμη κατά 300%!

Στο δοκίμιό του 1865 «Πώς να ξεπεράσετε την Αγγλία χωρίς την καταπολέμηση της», ο οικονομικός σύμβουλος του Lincoln, Henry C Carey δήλωσε: «Το «greenback» έχει πέσει στην χώρα, όπως η δροσιά πέφτει το πρωί, φέρνοντας μαζί του καλό σε όλους και ζημιά σε κανέναν.”

Δυστυχώς, η ανατροπή του Αμερικανικού συστήματος του Lincoln, άρχισε γρήγορα με την δολοφονία του (που πραγματοποιήθηκε από τις ομόσπονδες επιχειρήσεις νοημοσύνης που τρέχουν μέσω του Βρετανικού Καναδά). Αντί να επιβάλει την πλήρη ανοικοδόμηση του νικημένου Νότου μετά τον πόλεμο, όπως ο Lincoln είχε προγραμματίσει, ένας νέος πόλεμος διεξήχθη κατά των Greenbacks με επικεφαλή την Πόλη του Λονδίνου και των Αμερικανών πρακτόρων της στην Wall Street, η οποία τελικά υπονόμευσε την Αμερικανική παραγωγική πίστωση με τον νόμο του 1871, Ειδικό νόμο για την επανέναρξη. Αυτή η πράξη σκότωσε τα greenbacks και έδεσε το νόμισμα της δημοκρατίας στον χρυσό, που υποβάλλει το έθνος στους κερδοσκοπικούς ελέγχους του Λονδίνου, ενώ ανέθετε τα μέσα πίστωσης, από τα μεγάλης κλίμακας μακροπρόθεσμα προγράμματα υποδομών.

Στην εναρκτήρια ομιλία του το 1865, ο ύπουλος Αντιπρόεδρος του δολοφονημένου Lincoln, Andrew Johnson, επιτέθηκε στον προστατευτισμό και είπε ότι «το ελεύθερο εμπόριο με όλες τις αγορές του κόσμου, είναι η αληθινή θεωρία της κυβέρνησης».

Μελετώντας το διεθνές πεδίο εφαρμογής του Εμφυλίου Πολέμου, ο Lincoln δήλωσε το 1862: “Συμπολίτες μας, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ιστορία. Εμείς αυτού του Κογκρέσου, και αυτής της κυβέρνησης, θα την θυμόμαστε παρά τους εαυτούς μας. Καμία προσωπική σημασία ή ασημαντότητα, δεν μπορεί να γλιτώσει τον έναν ή τον άλλο από εμάς. Η πύρινη δοκιμασία μέσω της οποίας περνάμε, θα μας φωτίσει, προς τιμήν ή ατίμως, στην τελευταία γενιά. Λέμε ότι είμαστε υπέρ της Ενωσης. Ο κόσμος δεν θα ξεχάσει ότι το λέμε αυτό. Ξέρουμε πώς να σώσουμε την Ενωση. Ο κόσμος ξέρει ότι ξέρουμε, πώς να την σώσουμε. Κρατάμε ακόμα και εδώ την εξουσία και φέρουμε την ευθύνη. Δίνοντας ελευθερία στον σκλάβο, εξασφαλίζουμε την ελευθερία στους ελεύθερους-έντιμους, σε ό,τι δίνουμε και ό,τι διατηρούμε. Θα σώσουμε ή θα χάσουμε, την τελευταία, καλύτερη ελπίδα της γης. Αλλα μέσα μπορεί να πετύχουν, αυτό δεν θα μπορούσε να αποτύχει. Ο δρόμος είναι σαφής, ειρηνικός, γενναιόδωρος και απλά ένας τρόπος που, αν ακολουθηθεί, ο κόσμος θα χειροκροτήσει για πάντα και ο Θεός πρέπει να ευλογήσει για πάντα … Αν το κάνουμε αυτό, όχι μόνο θα έχουμε σώσει την Ενωση, αλλά θα την έχουμε σώσει τόσο πολύ, ώστε να την κάνουμε και να την διατηρήσουμε για πάντα, αντάξια της σωτηρίας. Θα την έχουμε σώσει τόσο, ώστε τα επόμενα εκατομμύρια ελεύθερων ευτυχισμένων ανθρώπων σε όλον τον κόσμο, να σηκωθούν και να μας αποκαλέσουν ευλογημένους, μέχρι τις τελευταίες γενιές».

Μια τελευταία ευκαιρία…

Οπως και ο Lincoln, ο Πρόεδρος Trump αντιμετωπίζει πολλές απειλές σήμερα τόσο εντός της δικής του διοίκησης, όσο και εκτός.

Αλλά παρά τα προβλήματα αυτά, είναι ο πρώτος Πρόεδρος που επικαλείται δημοσίως το Αμερικανικό Σύστημα του Lincoln ονομαστικά, από τότε που δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος McKinley το 1901. Στην πρόσφατη ομιλία του στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα της 27 Αυγούστου, επικαλέστηκε επανειλημμένα το όνομα του Lincoln, καλώντας για ένα πρόσφατα ανασυσταμένο συμβαλλόμενο μέρος, χωρίς το δηλητήριο της δυναστείας Bush (η οικογένεια Bush μποϋκοτάρισε εντελώς την σύμβαση). Κατά την διάρκεια της ομιλίας ο Πρόεδρος Trump δήλωσε: “Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το κόμμα του Lincoln, πηγαίνει μπροστά ενωμένο, αποφασισμένο και έτοιμο να καλωσορίσει εκατομμύρια Δημοκρατικούς, ανεξάρτητους και όποιον πιστεύει στο μεγαλείο της Αμερικής και την δίκαιη καρδιά του Αμερικανικού λαού.”

Σε μια προηγούμενη ομιλία του το 2017 στο Κεντάκι, ο Πρόεδρος Trump επικαλέστηκε το «Αμερικανικό μοντέλο» και είπε ότι «αυτό είναι το σύστημα που ήθελαν οι Ιδρυτές μας. Οι μεγαλύτεροι Αμερικανοί ηγέτες μας, συμπεριλαμβανομένου των George Washington, Hamilton, Jackson, Lincoln, όλοι τους συμφώνησαν ότι για να είναι ένα ισχυρό έθνος η Αμερική, πρέπει επίσης να είναι ένα μεγάλο κατασκευαστικό έθνος.»

Θα έχει ο Πρόεδρος Trump την δύναμη να αντισταθεί στις δυνάμεις που πιέζουν για πόλεμο με την Ρωσία και την Κίνα; Θα μπορέσει να αποφύγει μια νέα οικονομική κατάρρευση, εμφύλιο πόλεμο και πραξικόπημα πριν από το 2021; Θα αναβιώσει το σύστημα του Lincoln, τόσο στην Αμερική όσο και παράλληλα με άλλα έθνη όπως η Ρωσία και η Κίνα, πριν μας συμβεί μια παγκόσμια καταστροφή; Τα ερωτήματα αυτά παραμένουν για να τα δούμε.

Benjamin Franklin

Στην υπεράσπιση του πατριωτισμού.

“Η καταπίεση είναι η μόνη μόνιμη φιλοσοφία. Ο σκοτεινός σεβασμός του φόβου και της δουλείας, φίλε μου, θα κρατήσει τα σκυλιά υπάκουα στο μαστίγιο, όσο αυτή η στέγη προστατεύει από τον ουρανό.” Μαρκήσιος St. Evrémonde (από την ιστορία του Ντίκενς των δύο πόλεων)

Ενας σημαντικός πολιτιστικός αγώνας έχει ξεσπάσει στις ΗΠΑ πέρα από την ερμηνεία της Αμερικανικής ιστορίας και υποκινήθηκε από το πρόγραμμα 1619 των NY Times.

Τι είναι το έργο 1619;

Το 1619 Project των New York Times, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2019 και προσπαθεί να μην κάνει τίποτα λιγότερο, από το να λερώσει το σύνολο της Αμερικανικής ιστορίας, ως ένα κράτος-απάτη που προωθεί σκλάβους, από την στιγμή που ο πρώτος σκλάβος έφτασε στις αμερικανικές αποικίες της Βρετανίας το 1619.

Αν κάποιος αποδέχεται πραγματικά τους ισχυρισμούς του έργου 1619 που έχουν μετατραπεί σε πρόγραμμα σπουδών Pulitzer και έχουν ήδη ενσωματωθεί σε 4500 σχολεία των ΗΠΑ, τότε η διάλυση της Αμερικής δεν θα ήταν μεγάλη απώλεια για τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, κάποιος θα πρέπει να συμπεράνει ότι δεδομένου ότι η δημοκρατία χτίστηκε πάνω στην υπεράσπιση της δουλείας (που πηγαίνει τόσο μακριά ώστε να παρουσιάσει την Βρετανική αυτοκρατορία ως το προπύργιο δήθεν της αντι-δουλείας, που οι ιδρυτές πατέρες έφυγαν μακριά λόγω του φόβου τους να τους αφαιρεθούν οι σκλάβοι τους), τότε η Αμερική ήταν πάντα … “Κακή”.

Το πρώτο παράδοξο

Αν ήταν αλήθεια ότι η δημιουργία της Αμερικανικής δημοκρατίας οδηγείτο απλώς από την επιθυμία να προστατεύσει τον θεσμό της δουλείας από την κατάργηση της που επιζητούσαν οι Βρετανοί, τότε θα πρέπει να τεθεί ως εξής: γιατί κάθε Αμερικανική πολιτεία σταμάτησε το Αφρικανικό εμπόριο σκλάβων από το 1793;

Δεν με πιστεύετε; Αφήστε τα γεγονότα να μιλήσουν από μόνα τους.

Μέχρι το 1784 έξι πολιτείες στο νέο έθνος είχαν ψηφίσει για να καταργήσουν συνολικά την δουλεία (Ρόουντ Άιλαντ το 1774, Βερμόντ το 1777, Πενσυλβάνια το 1780, Μασαχουσέτη το 1781, Νιου Χάμσαϊρ το 1783 και Κονέκτικατ το 1784), ενώ η εισαγωγή όλων των νέων σκλάβων απαγορεύτηκε σε κάθε άλλη πολιτεία από το 1793. Οι σημαντικές βορειοδυτικές διατάξεις που ψηφίστηκαν στο ηπειρωτικό συνέδριο του 1787, διασφάλισαν ότι καμία δουλεία δεν θα επιτρεπόταν στα απέραντα βορειοδυτικά εδάφη, που οδηγούν στην μεταγενέστερη προσθήκη του Οχάιο, της Ιντιάνα, του Ιλλινόις, του Μίσιγκαν και του Ουισκόνσιν, ως ελεύθερων πολιτειών.

Η συμφωνία αυτή θεσπίστηκε κατά την διάρκεια του Ηπειρωτικού Κογκρέσου του 1774, όπου υπεγράφη νόμος μη εισαγωγής από όλες τις αποικίες, δηλώνοντας: «Οτι δεν θα εισάγουμε, ούτε θα αγοράζουμε σκλάβους που εισάγονται, μετά την πρώτη ημέρα του επόμενου Δεκεμβρίου, μετά από αυτό το διάστημα, θα διακόψουμε πλήρως το δουλεμπόριο και δεν θα ασχοληθούμε ούτε εμείς οι ίδιοι, ούτε θα νοικιάσουμε τα πλοία μας, ούτε θα πουλήσουμε τα εμπορεύματά μας ή τις κατασκευές μας σε εκείνους που ενδιαφέρονται για αυτό.”

Ενα άλλο παράδοξο.

Αν η Βρετανία απείλησε να τερματίσει το δουλεμπόριο όπως διδάσκουν οι συντάκτες του Προγράμματος 1619, τότε γιατί η Αυτοκρατορία απέκαμψε δεκάδες αναφορές από τις αποικίες, μεταξύ 1650-1765 απαιτώντας τον τερματισμό της δουλείας; Αντί να αντιταχθεί στην δουλεία, η Βρετανική Βασιλική Αφρικανική Εταιρεία, υπό την καθοδήγηση του Ιδιωτικού Συμβουλίου και του Συμβουλίου του Εμπορίου, προώθησε 8 εκατομμύρια Αφρικανούς σκλάβους στην Αμερική κατά την διάρκεια του 18ου αιώνα και μόνο! Αυτές οι ίδιες οργανώσεις προσπαθούσαν συνεχώς να καταστρέψουν όλες τις προσπάθειες για την καθιέρωση της κατασκευαστικής μέσα στις αποικίες από το 1630-1765, που όλοι γνώριζαν ότι ήταν ο μόνος αποτελεσματικός δρόμος για την απελευθέρωση μιας κοινωνίας από την εξάρτηση και από την εργασία σκλάβων.

Επιπλέον, αν ήταν αλήθεια ότι η επανάσταση του 1776 ήταν οδηγημένη από την πρόθεση να προστατεύσει την οικονομία των σκλάβων από την Βρετανική Αυτοκρατορία που υποτίθεται ότι διεκδικούσε το αντίθετο, τότε γιατί η Αγγλία απαγορεύει την δουλεία μόλις από το 1807 και γιατί περίμεναν μέχρι το 1833 για να αρχίσουν την επέκταση αυτής της απαγόρευσης σε όλες τις αποικίες τους; Μήπως οι ιδρυτές έχουν μια κρυστάλλινη σφαίρα και ενεργούν για τα γεγονότα που θα συμβούν μόνο 65 χρόνια στο μέλλον; Αν οι Βρετανοί μισούσαν πραγματικά την δουλεία τόσο πολύ, τότε γιατί η αυτοκρατορία διατήρησε ένα παγκόσμιο σύστημα υποταγής, πείνας και εκμετάλλευσης σε όλη την Ασία, την Ιρλανδία και πέρα από αυτήν, για τόσες πολλές γενιές;

Λοιπόν, τι έγινε; Η Βρετανική Αυτοκρατορία προωθούσε σοβαρά μια ατζέντα κατά της δουλείας; Γιατί η πορεία της Αμερικής κατά των σκλάβων κατέρρευσε τόσο σύντομα μετά την επανάσταση και γιατί η σήψη εξαπλώθηκε σε σημείο να απαιτεί εμφύλιο πόλεμο μέχρι το 1861;

Πώς να προχωρήσουμε σε μια σοβαρή έρευνα;

Το θέμα των χρημάτων.

Δεδομένου ότι ένα από τα πιο αποτελεσματικά κλειδιά για την κατανόηση της ιστορίας, ξεκινά με το ερώτημα του “ποιος ελέγχει τα χρήματα”, τα οικονομικά είναι ένα καλό μέρος για να ξεκινήσει μιά έρευνα.

Η προσέγγιση του θέματος με αυτόν τον τρόπο θα προκαλέσει το διερευνητικό μυαλό να αντιμετωπίσει την μάχη μεταξύ δύο αντιτιθέμενων παραδειγμάτων κρατικής τέχνης, που καθόρισαν τον κόσμο στον οποίο έπειτα προέκυψε η Αμερικανική επανάσταση, ως μέρος ενός διεθνούς φαινομένου στο οποίο συμμετείχαν ηγέτες από την Ρωσία, την Γαλλία, την Γερμανία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Ινδία και το Μαρόκο.

Η μάχη για το τι είδους σύστημα οικονομίας θα κυβερνούσε την Αμερική μετά την επίτευξη της πολιτικής ανεξαρτησίας το 1783, γίνεται ένα πολύτιμο ερώτημα.

Οταν ορισμένοι παίκτες αυτής της ηλικίας, πίστευαν ότι η “αξία” θα πρέπει να κλειδωθεί σε κανόνες της λατρείας των χρημάτων και του κέρδους (δεδομένου ότι πίστευαν πως όλοι οι άνθρωποι επιθυμούσαν αυτό το πράγμα που αγόραζε ευχαρίστηση και τους βοήθησε να αποφύγουν τον πόνο), άλλοι διαφώνησαν και πίστευαν πως η αξία πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Αυτοί οι άλλοι, πίστευαν ότι η αξία ξεπέρασε τα θέματα της ευχαρίστησης/πόνου και άγγιξε κάτι λιγότερο παροδικό και πιο καθολικό … Αλλά τι;

Παρουσιάζοντας τον Benjamin Franklin

Κατά την διάρκεια του 18ου αιώνα, αυτές οι τελευταίες δυνάμεις επικεντρώθηκαν γύρω από την εικόνα του “Πατέρα των Ιδρυτών Πατέρων” της Αμερικής, Benjamin Franklin, ο οποίος συνέταξε μερικές από τις πιο σημαντικές πολιτικές, που οδήγησαν στον κυρίαρχο έλεγχο του νομίσματος από το 1729, σχετικά με την αναγκαιότητα για ένα χαρτονόμισμα και μετά. Ο Franklin χρησιμοποίησε τα ισχυρά πιεστήρια του για να διαδώσει τόσο τα φυλλάδια, τα βιβλία και τις πραγματείες κατά της δουλείας, για δεκαετίες πριν κηρυχθεί η ίδια η επανάσταση το 1775. Ενα από τα πιο ισχυρά βιβλία κατά της δουλείας που τυπώνονται από τον Franklin, ήταν του 1737 «Ολοι οι φύλακες σκλάβων που κρατούν τους αθώους στην δουλεία» (All Slave Keepers Who Keep the Innocent in Bondage) από τον Benjamin Lay, που υποστήριξε ότι κάθε χριστιανική κράτηση σκλάβων ήταν ένα αδίκημα κατά του Θεού.

Ο Lay έγραψε: «Καμία μεγαλύτερη αμαρτία η κόλαση δεν μπορεί να εφεύρει, από το να προφησιάσει και να βλασφημήσει την αγνή και Αγία Αλήθεια, η οποία είναι ο Θεός συνολικά και να αφαιρέσει τα πλάσματα του Θεού που έγιναν μετά από την δική του εικόνα, από όλες τις ανέσεις της ζωής και της χώρας τους… και να τους φέρει σε όλες τις αθλιότητες που δράκοι, ερπετά, διάβολοι και υποκριτές μπορούν να προμηθευτούν και να σκεφτούν».

Στο μυαλό του Franklin και των συν-στοχαστών του αυτά τα θέματα (οικονομικά και δουλεία), αντιπροσώπευαν δύο πλευρές του ίδιου αγώνα.

Ο Franklin υποστήριξε στα πολλά γραπτά του, ότι η «αξία» προήλθε από αυτό που δημιουργείται, που ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρωπότητας και όχι από αυτά που «πράγματα» που κατέχετε ή θέλετε να καταναλώσετε. Δεδομένου ότι μια κοινωνία των δημιουργών/παραγωγών, απαιτεί κυρίαρχη κατασκευή για την παραγωγή πραγματικού πλούτου και συνεχείς εσωτερικές βελτιώσεις των υποδομών, για τον συντονισμό της ανάπτυξης όλων των τμημάτων ενός έθνους, υπό μια ενιαία πρόθεση, ο Franklin αναγνώρισε σαφώς ότι η παραγωγή που παράγεται από την “εργασία σκλάβων”, είναι μια χίμαιρα και στην πραγματικότητα αντιπροσώπευε μια μορφή “αντι-αξίας”. Oπως η κατανάλωση ηρωίνης σήμερα, η αντι-αξία σημαίνει απλά οποιαδήποτε μορφή «στιγμιαίων κερδών», που θα μπορούσε ακόμη και να είναι μετρήσιμη ως ΑΕΠ και να παράγει ροές χρήματος, αλλά στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν μια καταστροφή της ικανότητας αυτής της κοινωνίας, να διατηρήσει την δική της ύπαρξη, με την πάροδο του χρόνου. (1)

Ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός.

Η δουλεία καταστρέφει τις δημιουργικές δυνάμεις καθοδήγησης, τόσο στην εργασία σκλάβων που εκτιμάται μόνο για την ζωώδη εργασία τους, καθώς και του παρακμιακού άρχοντα των σκλάβων, που το δυναμικό του για δημιουργικότητα, ορίζεται στενά και με το ζόρι, από τρόπους για το πως να κρατήσει τον σκλάβο του υπό έλεγχο.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Franklin δημιούργησε επίσης την συμμαχία κατά της δουλείας, την δεκαετία του 1760 και αργότερα ίδρυσε την Εταιρεία Προώθησης της Απελευθέρωσης των Σκλάβων το 1785, μαζί με αρκετούς από τους αφοσιωμένους προστατευόμενους του. Αυτοί οι προστατευόμενοι περιλάμβαναν τις φιγούρες του Αλέξανδρου Χάμιλτον, John Jay και του Κυβερνήτη Morris, που όλοι έτυχε να γίνουν οι δημιουργοί και οι ηγέτες του «Αμερικανικού συστήματος της πολιτικής οικονομίας», που βασίζεται στην χρήση μιας εθνικής τράπεζας, της παραγωγικής πίστωσης, των προστατευτικών τιμολογίων και της μεγάλης κλίμακας κατασκευής, για να προωθήσουν την οικονομική κυριαρχία του νέου έθνους. (Αυτό ακριβώς που λέγει και ο Πρόεδρος Trump σήμερα)

Οταν ο Jefferson πήρε τον έλεγχο της Προεδρίας από το 1801-1809, μια σημαντική νίκη κερδήθηκε για τους υπέρ της δουλείας ολιγάρχες της Αμερικής, που είδαν τεράστια κέρδη που πρέπει να κερδηθούν από την διάδοση της ιδιόμορφης μορφής της κοινωνίας τους, κάτω από μια διεστραμμένη μορφή “Πρόδηλης Μοίρας”.

Βεβαίως, αυτοί οι ολιγάρχες θα ήταν πολύ ευτυχέστεροι με την νίκη του Aaron Burr στην Προεδρία το 1801, δεδομένου ότι μια άμεση διάλυση της ένωσης θα είχε συμβεί μεταξύ των σκλάβων και των ελεύθερων κρατών ήδη από το 1804. Σε αντίθεση με τον Burr, ο Jefferson ήταν τουλάχιστον, κατά της διάλυσης της Ενωσης σε Βόρεια και Νότια συνομοσπονδία (με τις ελεύθερες πολιτείες που συγχωνεύονται με τον Καναδά και τις πολιτείες σκλάβων να διαμορφώνουν το δικό τους έθνος) και γι’ αυτό ο Hamilton (πολιτική Νέμεση του Jefferson) ειρωνικά, οργάνωσε επιθετικά την νίκη του, κερδίζοντας την μοιραία οργή του Burr που τον δολοφόνησε.

Δυστυχώς, η ευσεβής πίστη του Jefferson στον αγρανισμό, το μίσος για την κατασκευή, η αγάπη για την δουλεία και η Αγγλοσαξονική-Βρετανική σκέψη, τον έκαναν ακόμα ένα μέσο για την καρκινική ανάπτυξη της δύναμης των σκλάβων, κατά την διάρκεια της θητείας του.

Παγκόσμιο παιχνίδι της Βρετανικής-Αγγλοσαξονικής Αυτοκρατορίας.

Καταστρέφοντας τα Ινδικά κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και καθυποτάσσοντας τον «κινεζικό δράκο» με ένα πρόγραμμα μαζικής κατανάλωσης οπίου, που θα λεκιάσει όλον τον 19ο αιώνα, η Πόλη του Λονδίνου, πήρε γρήγορα τον έλεγχο των παγκόσμιων κλωστοϋφαντουργικών κατασκευών, που δημιούργησαν μια πρωτογενή εξαγωγική αγορά για το Νότιο βαμβάκι φυτειών σκλάβων και ένα νέο σύνολο εθισμών έτσι άρχισε: ο εθισμός στα εύκολα χρήματα που προέρχονται από την φτηνή εργασία σκλάβων. Αυτή η πρώτο-παγκοσμιοποίηση, καθιέρωσε ένα παγκόσμιο κλειστό σύστημα ελέγχων σε όλα τα έθνη μέσω της καλλιέργειας μετρητών, του ελεύθερου εμπορίου, της κερδοσκοπίας και των ναρκωτικών.

Μέχρι το 1840 πάνω από το 20% του Βρετανικού πληθυσμού εργαζόταν σε κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα υπό τέτοιες αντιανθρώπινες συνθήκες, που ο Charles Dickens περιέγραψε στην ιστορία του «Ιστορία δύο πόλεων» καθώς και σε άλλα γραπτά. Ο Dickens ξεκινά το εμβληματικό του έργο, γράφοντας: «Hταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας, ήταν τα χρόνια της πίστης, ήταν τα χρόνια της δυσπιστίας, ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτε μπροστά μας, πηγαίναμε όλοι γραμμή για τον Παράδεισο, πηγαίναμε γραμμή όλοι προς την αντίθεση κατεύθυνση –κοντολογίς, η περίοδος εκείνη έμοιαζε τόσο πολύ με την τωρινή, που κάποιες από τις πιο θορυβώδεις αρχές της επέμεναν, για καλό ή για κακό, να γίνεται αντιληπτή με ακραίες αντιθέσεις μονάχα.»

Το καλύτερο των καιρών και το χειρότερο των καιρών.

Με την δολοφονία του Hamilton το 1804 από τον μιασματικό Aaron Burr και την υπονόμευση του εθνικού πιστωτικού συστήματος της Αμερικής μεταξύ 1804-1836, το Βρετανικό κερδοσκοπικό ελεύθερο εμπόριο αυξήθηκε, καθώς οι προστατευτικοί δασμοί μειώθηκαν, όπως και η πίστωση προς τα προγράμματα υποδομής, όπως το Erie Canal, τους δρόμους, τις ράγες, κ.λ.π. Η κερδοσκοπία έτρεχε ανεξέλεγκτη κάθε φορά που αυτό το μονεταριστικό σύστημα που εξαπολύθηκε, οδηγούσε την άνοδο των “κρατικών δικαιωμάτων” προγράμματα που αντικατέστησαν όλες τις δημιουργικές εθνικές πρωτοβουλίες. Αυτή η διαδικασία ελήφθη απευθείας από το κλασικό “Διαίρει και Βασίλευε” για να κατακτήσει την τακτική που περιέγραψα στο κομμάτι για τον Lincoln και τα Greenbacks (δολάρια).

Ενας έξυπνος Ουίγος οικονομολόγος, εξετάζοντας αυτή την διπολική διαδικασία στην Αμερική (συγκρίνοντας την με την καταθλιπτικά στάσιμη Καναδική οικονομική κατάσταση του 1791-1850) δήλωσε το 1853:

“Αν και η αναλογία της αύξησης του πληθυσμού ήταν μεγαλύτερη στον Καναδά από ό, τι στις Ηνωμένες Πολιτείες, η αύξηση του πλούτου τους έχει μόλις συμβαδίσει με τον πληθυσμό και είναι τόσο φτωχοί όσο ήταν μισό αιώνα πριν. Απόλαυσαν τις ευλογίες του Ελεύθερου Εμπορίου με την Αγγλία όλη την ώρα, ενώ εμείς μόνο ένα μέρος του χρόνου. Κάθε φορά που έχουμε προσπαθήσει να εφοδιαστούμε από την δική μας βιομηχανία, με τις ανέσεις και τις ανάγκες της ζωής, έχουμε βελτιώσει την κατάστασή μας ως λαός και κατά την διάρκεια των διαστημάτων του Ελεύθερου Εμπορίου και των μεγάλων εισαγωγών ξένων αγαθών, έχουμε υποτροπιάσει και πάλι σε μια κατάσταση που συνορεύει με την πτώχευση, ενώ οι Καναδοί έχουν εξαντληθεί συνεχώς και διατηρούνται τόσο φτωχοί από το Ελεύθερο Εμπόριο, ώστε να μην είναι σε θέση να πάρουν επαρκή πίστωση για να έχουν ακόμη και τα σκαμπανεβάσματα της ευημερίας και της πτώχευσης σε διαδοχή.” (2)

Η δύναμη των σκλάβων εξαπλώνεται.

Μέχρι το 1836, η 2η Εθνική Τράπεζα ακυρώθηκε επίσημα μετά από μια μαζική εκστρατεία προπαγάνδας, έπεισε έναν χαζό όχλο, ότι ήταν ένα όργανο της τυραννίας στην Αμερική και κατά την διάρκεια των επόμενων 6 δεκαετιών, οι μόνοι πέντε Πρόεδροι που θα έκαναν οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια για την αναζωογόνηση του εθνικιστικού συστήματος της Αμερικής, θα κατέληγαν δολοφονημένοι στην Προεδρεία (Harrison το 1841, Taylor το 1850, Lincoln το 1865, Garfield το 1880, και McKinley το 1901). Ο άνθρωπος που σήμερα γιορτάζεται για το γεγονός ότι “σκότωσε την τράπεζα” και “πληρώνουν τα χρέη της Αμερικής”, ήταν στην πραγματικότητα μια δύναμη καθαρής καταστροφής.

Ο Jackson “πλήρωσε το χρέος” κόβοντας όλα τα έργα υποδομής και εξαπολύοντας μαζική κερδοσκοπία, που είχε ως αποτέλεσμα έναν καταστροφικό τραπεζικό πανικό του 1837, που οδήγησε το έθνος σε διχόνοια και κατάθλιψη. Αμετανόητος ρατσιστής, ο Jackson έδωσε επίσης τεράστια βοήθεια στην σλαβοκρατία, αδειάζοντας τα Νότια εδάφη από τους Cherokee στο γενοκτονικό “Μονοπάτι των Δακρύων” και δίνοντας την γη πάνω σε ολιγάρχες φυτευτές βαμβακιού, πιστούς μόνο στα κέρδη τους, στον “τρόπο ζωής” τους και την Βρετανική – Αγγλοσαξονική Αυτοκρατορία.

Μεταξύ 1801 και 1840, οι εξαγωγές βαμβακιού του Νότου αυξήθηκαν από 100.000 μπάλες/έτος σε 1 εκατομμύριο μπάλες/έτος, με το 80% των εξαγωγών να πηγαίνει στην Βρετανία. Το τρίγωνο  City of London -Wall Street -New Orleans, κυριάρχησε στο παγκόσμιο σύστημα, με την Νέα Ορλεάνη να αντιπροσωπεύει πάνω από το 12% του συνόλου των Αμερικανικών τραπεζικών κεφαλαίων. Τα Νότια κράτη σκλάβων αυξήθηκαν για να αντιπροσωπεύσουν την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, μέσω της υποστήριξης της Βρετανικής αυτοκρατορίας και οικονομίας και επίσης στην υλικοτεχνική υποστήριξη που απαιτείται για την εισαγωγή της μαζικής δουλείας στην Αμερική. Αυτός ο εκφυλισμός προχώρησε αργά μέχρι τις προεδρίες του Jackson και του χειριστή του Martin van Buren, αλλά μετά από αυτούς, οι εξαγωγές βαμβακιού αυξήθηκαν σε 4 εκατομμύρια μπάλες/έτος, μέχρι το 1860 και η δύναμη σκλάβων αυξήθηκε πάρα πολύ κάτω από τον νόμο Kansas-Nebraska του 1854, που εξασφάλισε την εξάπλωση της δουλείας, δυτικά του Μισισίπι.

Ενώ πολλοί ριζοσπάστες καταργητές στις ΗΠΑ και τον Βρετανικό Καναδά, υποστήριξαν έπειτα την διάλυση της ένωσης ως εναλλακτική λύση στον εμφύλιο πόλεμο, οι ισχυρότερες ψυχές όπως ο Frederick Douglass, αναγνώρισαν τον υψηλότερο ιστορικό αγώνα δια του χεριού. Ως μάθημα για τους σύγχρονους αναρχικούς, που δεν αισθάνονται θλίψη για την καύση της Αμερικής κάτω από ένα νέο εμφύλιο πόλεμο σήμερα, ο Douglass πήρε τον χρόνο για την έρευνα της ιστορίας και τα έσπασε με τον William Lloyd Garrison (ηγέτη του κινήματος κατάργησης), υπερασπιζόμενος το Σύνταγμα το 1852:

“Διαφωνώ από εκείνους που χρεώνουν αυτή την βάση στους συντάκτες του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι μια συκοφαντία στην μνήμη τους. Σε αυτό το μέσο [το Σύνταγμα των ΗΠΑ] θεωρώ ότι δεν υπάρχει ούτε ένταλμα, άδεια, ούτε κύρωση του μισητού πράγματος, αλλά ερμηνευόμενο, όπως θα έπρεπε να ερμηνευθεί, το Σύνταγμα είναι ένα Ενδοξο Εγγραφο Ελευθερίας. Διαβάστε το προοίμιο του, εξετάστε τους σκοπούς του. Βρίσκεται η δουλεία ανάμεσά τους; Είναι στην πύλη ή είναι στον ναό; Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Αν και δεν προτίθεμαι να υποστηρίξω αυτό το ζήτημα στην παρούσα περίπτωση, επιτρέψτε μου να ρωτήσω, αν δεν είναι κάπως μοναδικό, αν το Σύνταγμα προοριζόταν να είναι, από τους συντάκτες και τους υιοθετητές του ένα όργανο δουλεμπορίου, γιατί ούτε η δουλεία, ούτε η δουλοκρατία, ούτε η δουλεία, ούτε οι σκλάβοι μπορούν, να βρεθούν πουθενά σε αυτό”.

Αυτή η υψηλότερη κατανόηση της ιστορίας και των αρχών του Συντάγματος, ανάγκασε τον Douglass να συμμαχήσει με τον Lincoln, όπου εργάστηκε με όλες του τις δυνάμεις για να προσλάβει 200.000 μαύρους στρατιώτες για τον σκοπό αυτό. Αργότερα στην ζωή, ο Douglass επιτέθηκε στο Βρετανικό κερδοσκοπικό ελεύθερο εμπόριο και στην “φθηνή εργασία” σκλάβων, για την υπεράσπιση του εθνικιστικού συστήματος εγγράφως, το 1871:

“Φτηνή Εργασία, είναι μια φράση που δεν έχει επευφημίες και μουσική για τις μάζες. Εκείνοι που την απαιτούν και επιδιώκουν να την αποκτήσουν, έχουν μόνο λίγη συμπάθεια με την ανθρωπότητα. Είναι η κραυγή των λίγων, εναντίον των πολλών. Οταν ρωτάμε ποιοι είναι οι άνδρες που συνεχώς ζητούν την φθηνή εργασία σκλάβων, δεν βρίσκουμε τους φτωχούς, τους απλούς και τους ταπεινούς. Οχι η τάξη στην οποία σκάβουν και μοχθούν για το καθημερινό ψωμί τους. Οχι το δίχως γη, αδύναμο και ανυπεράσπιστο τμήμα της κοινωνίας, αλλά οι πλούσιοι και ισχυροί, οι πανούργοι και οι μηχανορράφοι, εκείνοι που ζουν με τον ιδρώτα των προσώπων των άλλων ανθρώπων.”

Το Βρετανικό – Αγγλοσαξονικό χέρι πίσω από τον Εμφύλιο πόλεμο.

Καθ’ όλη την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, το καθοδηγητικό χέρι της Βρετανικής – Αγγλοσαξονικής Αυτοκρατορίας μπορούσε πάντα να γίνει αισθητό, από τον εφοδιασμό του Νότου με πολεμικά πλοία, όπλα και οικονομικώς, μέχρι την παροχή υλικοτεχνικής και διπλωματικής υποστήριξης διεθνώς. Ακόμη και ο Βρετανικός Καναδάς παραδόθηκε στο αρχηγείο πληροφοριών της Συνομοσπονδίας, το οποίο ανέπτυξε κατασκοπεία, ξέπλυμα χρήματος και τρομοκρατικές επιχειρήσεις κατά της Ενωσης, καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου.

Μιλώντας στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, ο Λόρδος Robert Cecil (Μαρκήσιος του Salisbury), εξέφρασε την λογική της Βρετανίας συνοπτικά, όταν είπε το 1861:

“Τα Βόρεια κράτη της Αμερικής, ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουροι φίλοι μας, επειδή είμαστε αντίπαλοι, αντίπαλοι πολιτικά, αντίπαλοι εμπορικά. Με τις Νότιες πολιτείες, η υπόθεση αντιστρέφεται εντελώς. Ο πληθυσμός είναι αγροτικός λαός. Εφοδιάζουν την πρώτη ύλη της βιομηχανίας μας και καταναλώνουν τα προϊόντα που κατασκευάζουμε από αυτήν. Μαζί τους, κάθε ενδιαφέρον θα πρέπει να μας οδηγήσει να καλλιεργήσουμε φιλικές σχέσεις και όταν ξεκίνησε ο πόλεμος επανεμφανίστηκαν αμέσως στην Αγγλία ως φυσικός σύμμαχός τους.”

Μια μελλοντική προσθήκη θα αντιμετωπίσει τον ρόλο των Βρετανικών επιχειρήσεων στον Καναδά, που οργάνωσαν την δολοφονία του Lincoln, σαμποτάρισαν την βιομηχανική ανοικοδόμηση του Νότου και αναίρεσαν την διεθνοποίηση του συστήματος του Lincoln, σε όλον τον κόσμο, κατά την διάρκεια του 19-20ου αιώνα. Αυτό το σαμποτάζ των δυνατοτήτων, δημιούργησε τα θεμέλια για το πλάσμα που είναι ενσωματωμένο στην Αμερική, οργανώνοντας τώρα έναν νέο Εμφύλιο Πόλεμο και διάλυση της, όποιας, δημοκρατίας μια για πάντα.

@Matthew Ehret / Rising Tide Foundation

Μετάφραση σε ελεύθερη απόδοση και διασκευή terrapapers.com

Υποσημειώσεις

So You Wish to Learn All About Economics

(1) Στο μυαλό εκείνων των οδηγητών όπως ο Franklin (συμπεριλαμβανομένου του Colbertist σχολείου της Γαλλίας και των διεθνών ηγετών της, όπως οι Jonathon Swift, Daniel Dafoe, και Cotton Mathers στην Αμερική, που όλοι έγραψαν φυλλάδια που υποστηρίζουν την δημιουργική κατασκευαστική των ανθρώπων, όχι από την εργασία σκλάβων), μια μηχανή που παράγεται από το δημιουργικό μυαλό του ανθρώπου, μπορεί να ολοκληρώσει το έργο 100 εργατών, ελευθερώνοντας κατά συνέπεια εκείνους τους εργάτες από τις απαιτήσεις των υλικών δυνάμεων της φύσης και ελευθερώνοντας τους, για να αναπτύξουν τις δυνάμεις του μυαλού τους.

(2) Ezra Πρωταθλητής Ναυτικός, Δοκίμια για την Πρόοδο των Εθνών (1853), σ. 599

https://terrapapers.com