Coronavirus: Τι είδε ο Παρατηρητής

Στὰ τελευταία μου ταξίδια παρακολουθῶ μὲ ἐνδιαφέρον ἀλλὰ καὶ ἀπορία κάποια πράγματα ποὺ μοιάζουν μὲ πρόγραμμα τηλεοράσεως γιὰ παιδιὰ τὰ πρωϊνὰ τῆς Κυριακῆς.
Ξέρετε, αὐτὰ ποὺ οἱ γονεῖς θέλοντας νὰ ὁλοκληρώσουν κάποιες ἀπὸ τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ δὲν κατάφεραν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἑβομάδος ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἀναπαυθοῦν γιὰ λίγο, σὲ μία προσπάθεια νὰ συγκεντρώσουν τὶς σκέψεις τους γιὰ τὴν εὐημερία τῆς διαβιώσεώς τους, ἀποφεύγουν, τὴν ἐνοχλητικὴ γι᾽ αὐτὲς τὶς ἡλικίες ἐνεργητικότητα τῶν παιδιῶν τους, μὲ τὸ δίνουν ἐπιτηδευμένα τὴν ἄδειά τους νὰ παρακολουθοῦν τὸ χαζοκούτι νὰ μαίνεται μὲ τὶς ἐκνευριστικὲς φωνὲς τῶν κινουμένων σχεδίων, ποὺ ἀναλαμβάνει νὰ κλέψῃ τὴ ζωτικὴ ἐνέργεια τῶν παιδιῶν γι᾽ αὐτὸ τὸ πρωϊνό, ἔτσι ὥστε νὰ παραμείνουν ἥσυχα μέχρι νὰ ἀνασυνταχθοῦν οἱ σκέψεις τῶν γονέων.

Ἡ «Κυριακάτικη» παράσταση γιὰ ‘μένα γίνεται στὰ ἀεροδρόμια ὅπου χιλιάδες πανικόβλητα ἀστεῖα ἀνθρωπάκια κυκλοφοροῦν μὲ ἰατρικὲς μάσκες στὸ πρόσωπό τους γιὰ δῆθεν προφύλαξη ἀπὸ τὸ νέο «μπαλάκι» ποὺ πέταξαν κάποιοι στὶς κοινωνίες γιὰ νὰ ἀσχολοῦνται καὶ νὰ παίζουν ὅσο αὐτοὶ θὰ συγκεντρώνουν τὶς σκέψεις τους σὲ κάτι ἄλλο. Ἕνας παρατηρητὴς ποὺ βρίσκεται μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν εἰκόνα, πολὺ δύσκολα θὰ ἀποφύγῃ νὰ κάνῃ κάποιες σκέψεις ποὺ θὰ ἐξελιχθοῦν σὲ διαπιστώσεις ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὸ σκηνικὸ μὲ τὸ ὁποῖο ἀντικρύζει.
Πρωτίστως, θὰ θαυμάσῃ τὴν φαινομενικὰ τοὐλάχιστον καθολικὴ ἐνημέρωση ποὺ προέκυψε ἀπὸ -καθὼς φαίνεται- ἀστραπιαῖα πληροφόρηση ποὺ ἐπιτέλεσε ἡ προηγμένη τεχνολογία τῆς ἐποχῆς μας καὶ γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτό, ὅτι πρόκειται γιὰ παγκοσμίων διαστάσεων, ἀφοῦ οἱ ταξιδιῶτες σὲ αὐτὰ τὰ κομβικὰ ἀεροδρόμια προέρχονται ἀπὸ πολλὰ διαφορετικὰ μέρη τῆς γῆς καὶ κάτι ἀνάλογο εἶναι βέβαιο πὼς δὲν συνέβαινε μερικὰ χρόνια πρὶν, σὲ τόσο μικρὸ χρονικὸ διάστημα.
Στὴν συνέχεια θὰ παρατηρήσῃ ὅτι ἐνῷ φαίνεται ἡ πληροφόρηση νὰ ἔχῃ φθάσῃ ἀκόμη καὶ στὶς χῶρες μὲ τὶς πλέον ἐξαθλιωμένες συνθῆκες διαβιώσεως, κρίνοντας ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ καὶ ἐνδυμασία τῶν ταξιδιωτῶν, πλὴν ὅμως δὲν εἶχε τὴν ἴδια ἀντιμετώπιση ἢ δὲν ἔκανε τὴν ἀνάλογη ἐντύπωση σὲ ὅλους -κάτι ποὺ θὰ ἔκρινε μᾶλλον φυσιολογικὸ- ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονται μὲ πολὺ διαφορετικὸ τρόπο ὅταν εἶναι δεδομένο καὶ ἐπιστημονικὰ ἀποδεδειγμένο, ὅτι ἡ μόρφωση καὶ διανοητικὴ κατάσταση τοῦ καθενός ποικίλει, ἡ δὲ ἐπήρεια τῶν γεγονότων στὰ ἄτομα, ἁπλουστεύει τὴν ἀντίδρασή τους τελικὰ σὲ δύο μόνο ἐπιλογὲς ποὺ ὑλοποιοῦνται μέσῳ τῆς ἀποφάσεώς τους. Εἴτε πρόκειται νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν προτροπὴ γιὰ μία ἀπόφαση ἢ νὰ τὴν ἀπορρίψουν.
Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν πολυπλοκότητα τῆς νοητικῆς διεργασίας ποὺ ἀπαιτήθηκε γιὰ τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα, ἡ κατηγοριοποίηση ἁπλοποιεῖται σὲ μία τόσο γνώριμη ἀναγωγὴ ποὺ ἀκόμη κι ἐὰν θέλαμε νὰ ἀποφύγουμε, θὰ βρισκόταν πάντοτε κάτι νὰ μᾶς τὴν ὑπενθυμίσῃ. Οἱ λόγοι ἐπιλέγει ὁ καθένας μπορεῖ νὰ εἶναι διάφοροι, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα καταλήγει στὸν ἴδιο βασανιστικὸ δυϊσμὸ ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὴν ἀμβροσία αὐτῶν ποὺ ἐξουσιάζουν. Ἡ μοιραία κατάληξη θὰ εἶναι: μαῦρο – ἄσπρο, καλὸ – κακό, σωστὸ – λάθος, πλούσιος – φτωχός, μαζί μας – μὲ τοὺς ἄλλους, Χριστὸς – Χάος· ἡ τελευταία αὐτὴ ἀναφορὰ ἔφερε ἕνα χαμόγελο στὰ χείλη τοῦ παρατηρητοῦ ποὺ ἐξακολούθησε τὸν συλλογισμό του.
Ἁπλᾶ, σκέφτηκε, δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε ποιοί ἦταν οἱ πραγματικοὶ λόγοι ποὺ ὁδήγησαν κάποιον νὰ φορέσῃ ἢ νὰ μὴν φορέσῃ μία μάσκα, ἀλλὰ ἡ τελικὴ ἔκβαση θὰ εἶναι αὐτὴ μὲ τὴν ὁποία θὰ τὸ «δηλώσῃ» μὲ τὸ νὰ πάρῃ μία «θέση». Τούτη ἡ κατάληξη τῆς σκέψεως ἐπισύρει καὶ ἄλλες τόσες, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὥρα ἀρκεῖ.
Ὁ παρατηρητὴς βλέπει, ἄλλους μασκοφορεμένους σὰν νοσοκόμες κι ἄλλους μὲ ἀνοικτὰ πρόσωπα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν μπορῇ νὰ ἀντισταθῇ στὸν πειρασμὸ νὰ «ἐξετάσῃ» τὶς ἐκφράσεις τους καὶ πιθανῶς νὰ κατορθώσῃ νὰ ἀποσπάσῃ κάποιες ἀπαντήσεις ἀπὸ τοὺς μασκαρεμένους. Μὲ αὐτὴν τὴν σκέψη καὶ μὲ μία σχετικὰ σύντομη σάρωση διαπίστωσε ὅτι μπορεῖ ἤδη νὰ δημιουργήσῃ κατηγορίες ὅπου ὁμάδες φανερώνουν συγκεκριμένες συσσωρεύσεις ἰδεῶν ποὺ ὁδήγησαν τὰ μέλη τους νὰ φορέσουν μία μάσκα.
Ξεχωρίζει αὐτοὺς τοὺς ὁποίους παρατηρεῖ νὰ ἀντανακλοῦν στὸ βλέμμα τους τὴν κατάσταση μίας χορτασμένης ἀγελάδας στὸ παχνί, ἡ ὁποία δὲν ἀνησυχεῖ πλέον, διότι ἔχει ἤδη φάει πρὸς τὸ παρόν, αἰσθάνεται ἀσφαλὴς καὶ προστατευμένη στὸ δικό της χῶρο ψευδοῦς ἀσφαλείας -διότι τὸ σφαγεῖο βρίσκεται σὲ κάποια ἀπόσταση ἀπὸ τὸ τωρινὸ κατάλυμά της- καὶ διότι προφανῶς ἔχει καθοδηγηθεῖ ἀπὸ τὶς χθεσινοβραδυνὲς εἰδήσεις στὶς ὁποῖες συνέστησαν μὲ ἐπαγγελματικὴ ἀξιοπρέπεια καὶ σοβαρότητα ἰατρικῆς αὐθεντίας: «ἐὰν ταξιδεύετε εἶναι καλὸ νὰ ἐφοδιασθεῖτε μὲ μία μάσκα σὲ πολὺ χαμηλὸ κόστος ἀπὸ τὸ φαρμακεῖο σας». Μὲ αὐτὴν τὴν «ἀντικειμενική» ἐνημέρωση, δὲν ἔχει πλέον νὰ φοβηθῇ τίποτα, διότι σχεδὸν αἰσθάνεται τὴν προστασία νὰ τὸν ἀκουμπᾶ μὲ φροντίδα στὸν δεξιό του ὧμο.
Βλέπει ὅμως καὶ κάποιους ἄλλους ποὺ τὰ μάτια τους δείχνουν δραστήρια κοιτάζοντας δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ μὲ μεγάλη ταχύτητα ἀνιχνεύσεως, σὲ μία προσπάθεια νὰ ἐντοπίσουν μία πιθανὴ ἀπειλὴ σὲ γειτνίαση ὥστε νὰ τὴν ἀποφύγουν. Αὐτοί, σκέπτεται ὁ παρατηρητής, πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοί, διότι εἴτε ἔχουν βεβαρημένο ὑγειονομικὸ ἱστορικὸ εἴτε δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ συμπεριληφθοῦν σὲ καμμία περίπτωση ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἔχουν περιγράψει μὲ τόση λεπτομέρεια, δείχνοντας ὅλες τὶς ἐπιπτώσεις καὶ τὶς συνέπειες ὥστε νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι τὸ αἴσθημα τοῦ φόβου θὰ ἀνακαλύψῃ ἕνα ἀσφαλὲς μέρος νὰ φωλιάσῃ μέσα στὰ ἄμαθα καὶ ἀδόκιμα κορμιά τους καὶ θὰ τὰ συνοδεύει ἐπηρεάζοντας κάθε σκέψη ποὺ θὰ ἀναφύεται προσδίδοντάς της τὴν χροιὰ ποὺ εἶναι τόσο ἀρεστὴ στὴν νέα ἐποχή· τὴν χροιὰ τοῦ φόβου καὶ τῆς ἐνοχῆς βεβαίως.
Γιατὶ ἐὰν δὲν προστατευτεῖς, θὰ γίνῃς φορέας, ἐπικίνδυνος, ἔκπτωτος, θὰ γίνῃς ἕνας ἁμαρτωλὸς «πρωτόπλαστος» καὶ θὰ πρέπῃ νὰ ἀποπεμφθῇς ἀπὸ τὸν παράδεισο τῆς τεχνολογίας ποὺ σοῦ προσφέρουμε τώρα ποὺ ἔχεις διαδίκτυο γιὰ νὰ ἐπικοινωνῇς καὶ ἀεροπλάνα γιὰ νὰ μηδενίζῃς τὶς ἀποστάσεις καὶ ἔξυπνα τηλέφωνα γιὰ νὰ πάψῃς ἐπὶ τέλους νὰ φαντάζεσαι τὴν ἔκφραση τῆς ἀγαπημένης σου, γιατὶ θὰ τὴν βλέπῃς μπροστά σου, μπορεῖ νὰ στερῇς ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου τὴ δυνατότητα νὰ τὴν ἐξιδανικεύσῃς στὸν νοῦ σου ἀνεβάζοντας τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξή της σὲ οὐράνιο ἐπίπεδο ὅπου μπορεῖ νὰ ἀποθεωθῇ ἡ σχέση σας, ἀλλὰ τοὐλάχιστον τὴν βλέπεις καὶ ξεχνᾶς πολὺ εὔκολα τὰ ἀνεπαίσθητα δείγματα τῆς σκέψης της ποὺ διαμορφώνουν τὶς ἐκφράσεις της ὅσο μιλᾶτε, ἀλλὰ δὲν πειράζει, μπορεῖς νὰ τὰ παρατηρήσῃς ἄλλη στιγμὴ ἀργότερα λίγο πρὶν τὴν ἑπόμενη ἀνταπόκριση γιὰ τὴν Ἀθήνα.
Ὅλα αὐτὰ τὰ καλὰ σοῦ τὰ προσφέρουμε, ἐμεῖς, οἱ καταξιωμένοι ἰατροὶ ἐπιστήμονες στὶς εἰδήσεις, στὰ πλαίσια τῆς σταυροφορίας τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ ὁποία χρηματοδοτεῖται πιθανῶς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ χρηματοδότησαν τὴν δημιουργία τοῦ ἰοῦ.
Βλέπει ἀκόμη καὶ μία ἄλλη κατηγορία ποὺ μοιάζει ἀρκετὰ μεγαλύτερη ἀπὸ τὶς ἄλλες καὶ αὐτὴ, βρίσκεται κάπου ἀνάμεσα στὶς δύο προηγούμενες ὅπου τὸ «ὑποκείμενο», ἂν καὶ κατὰ κάποιον τρόπο διαθέτει δραστήριο βλέμμα, δὲν φαίνεται καὶ τόσο ἐφησυχασμένο ἀλλὰ οὔτε καὶ ἰδιαίτερα πανικόβλητο ὥστε νὰ περιληφθῇ στὶς δύο ἄλλες περιπτώσεις. Ὁ παρατηρητής. ἑστιάζει πιὸ προσεκτικὰ αὐτὴν τὴ φορά καὶ ἀρχίζει νὰ ἀποκρυπτογραφεῖ τὸ βλέμμα καὶ σύντομα καταλήγει στὸ συμπέρασμα, ὅτι τὸ «δεῖγμα» αὐτό, παρατηρεῖ τὸν περιβάλλοντα χῶρο, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ παρατηροῦν τὸν ἑαυτό το, δηλαδὴ τὸ ἴδιο τὸ «δεῖγμα».
Μόλις ἐντοπίσει κάποιο ἄτομο νὰ τὸ παρατηρῇ, ἀποθηκεύει μὲ μεγάλη ταχύτητα τὴν ἔκφρασή του, κατευθύνει καὶ πάλι μὲ μεγάλη ταχύτητα τὸ βλέμμα του ἀλλοῦ ὑπονοῶντας: «εἶμαι ἀδιάφορο, δὲν γνωρίζω τίποτα, δὲν ἔχω δεῖ τίποτα, δὲν κάνω τίποτα» καὶ μεταφέρει τὴν ἀποτύπωση τῆς ἐκφράσεως τοῦ ἄλλου, στὸν χῶρο διεργασίας τοῦ νοῦ του γιὰ ἐπεξεργασία. Αὐτὴ ἡ ἐνέργεια-διαδικασία ταιριάζει σχεδὸν ἀπόλυτα καὶ μὲ ἀξιοπρόσεκτο βαθμὸ ὁμοιότητος, μὲ αὐτὴν ἑνὸς μικροῦ ζώου ὅπως εἶναι τὸ κουνάβι ἢ ἕνας σκίουρος τὸ ὁποῖο πετάγεται ἀπὸ τὴν κρυψῶνα του, ἁρπάζει τὴν τροφή του καὶ τρέχει νὰ τὴν κρύψῃ σὲ ἕνα ἀσφαλὲς μέρος γιὰ νὰ τὴν καταναλώσῃ.
Αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνεται γιὰ διάφορους λόγους ὅπως τὸ ὅτι τὸ «δεῖγμα» ποὺ βλέπει ὁ παρατηρητής, δὲν γνωρίζει ἐπακριβῶς τί πρέπει νὰ κάνῃ, ἔχει τὶς ἀμφιβολίες του, ἀλλὰ ἐπιλέγει νὰ ἀκολουθήσῃ τὸ γενικὸ ὑποδεικνυόμενο ῥεῦμα -αὐτὸ ποὺ προωθεῖται φυσικὰ ἀπὸ τὴν τηλεόραση- διότι αὐτὸ εἶναι ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀσφαλείας τῶν κοπαδιῶν γενικῶς ὅπου οἱ πιθανότητες ἀπωλείας μειώνονται λόγῳ τῆς παρουσίας πολλῶν ἰδίων στὴν περίπτωση ποὺ καταδιώκονται ἀπὸ κάποιο ἁρπακτικὸ καὶ αὐτὸ ἔχει περάσει σὰν συλλογικὴ μνήμη ἐπιβιώσεως.
Ἐπιπλέον, ἡ μειωμένη αὐτοπεποίθηση τῶν «δειγμάτων αὐτῶν», ζητᾶ συνεχόμενες ἐπιβεβαιώσεις ἀπὸ τὸ περιβάλλον τους τὶς ὁποῖες καὶ προσπαθεῖ νὰ ἁλιεύσῃ ἀπὸ τὶς ἐκφράσεις τῶν τυχαίων ἀνθρώπων σὲ μία συλλογὴ στοιχείων πρὸς κατεργασία καὶ προσαρμογή. Ἐπιπλέον, τὰ δείγματα αὐτά, σκεπτόμενα συμφεροντολογικά, δικαιώνουν τὸν ἑαυτό τους ἀπόλυτα διότι διατηροῦν τὴν ἄποψη ὅτι εἶναι κερδισμένα σὲ κάθε περίπτωση. Δηλαδή, ἐὰν μὲν ὑπάρχει κίνδυνος, τότε εἴμαστε καλυμμένοι, ἐὰν δὲν ὑπάρχει κίνδυνος εἴμαστε «μοντέρνοι», γιατὶ βρισκόμαστε στὴν πρώτη γραμμή, εἴμαστε πρωτοπόροι διότι ἀντιληφθήκαμε πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους τοὺς ἐνυπάρχοντες κινδύνους καὶ σὰν πιὸ ἔξυπνοι ἀντιδράσαμε μὲ ἀποτελεσματικότητα.
Αὐτὸ ἔφερε στὸν νοῦ παρατηρητὴ κάτι ποὺ εἶχε σκεφτεῖ παλαιότερα καὶ ἡ συνάφεια ἦταν συγκλονιστική. Ἐπρόκειτο γιὰ μία διαπίστωση ὅπου ἕνας πιστὸς «κατόπιν ὡρίμου σκέψεως» κατέληξε: «θὰ ἐξασκῶ τὴν θρησκεία μου κρυφὰ χωρὶς νὰ τὸ δείχνω στοὺς ἄλλους, σ᾽ ἐκείνους θὰ λέω ὅτι δὲν μὲ νοιάζει κι ἔτσι εἶμαι φίλος καὶ μ᾽ αὐτοὺς ἀλλὰ θὰ καταλαβαίνω καὶ τοὺς ἄλλους, ὅσο δὲ γιὰ τὸν θεό, δὲν ξέρω, ἀλλὰ ἐὰν ὑπάρχει ἔχω κάνει τὸ χρέος μου ὁπότε θὰ εἶμαι κερδισμένος, ἂν δὲν ὑπάρχει, δὲν πειράζει, τοὐλάχιστον δὲν γίνομαι ῥεζίλι τώρα. Πολὺ σωστὰ τὰ σκέφτομαι, αὐτὸ θὰ πῇ νὰ δουλεύῃ τὸ μυαλό σου».
Μόνο τέτοιοι ἄνθρωποι ἐπιβιώνουν σκέπτονται τὰ δείγματα, κι ἐμεῖς ἂν μὴ τὶ ἄλλο, δείχνουμε ὅτι ἀνήκουμε σὲ αὐτὴν τὴν κατηγορία καὶ ἐμπνέουμε καὶ τὸν σεβασμὸ τῶν ἄλλων γιὰ τὴν ἄψογη συμπεριφορά μας. Ἀκούγεται λογικὸ θὰ ἔλεγε κάποιος ἀφελὴς ἀλλὰ μήπως μοιάζει μὲ ἐκείνη τὴν σοφιστεία ποὺ εἶχε διαβάσει παλιὰ στὸν Ἐπιμενίδη γνωστὸ γιὰ τὸ διάσημο παράδοξο: «Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται», ὁ ὁποῖος διασκεδάζοντας ἔλεγε: Πᾶν τετράποδον εἶναι ζῶον, τὸ τραπέζι εἶναι τετράποδο, ἄρα τὸ τραπέζι εἶναι ζῶον». Μπορεῖ νὰ ἀκούγεται σωστὰ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τους ὅμως ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ παρατηρητοῦ διαμορφώνεται μία ἄλλη εἰκόνα ποὺ δὲν εἶναι καθόλου εὐκαταφρόνητη.
Αὐτὴ ἡ κατηγορία δειγμάτων, ποὺ τυχαίνει νὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη, θυμίζει ἐπίμονα κάποια ἄλλη καὶ παίρνει λίγη ὥρα στὸν παρατηρητὴ νὰ ξεδιαλύνῃ τὴν εἰκόνα στὸν ὁρίζοντα τοῦ μυαλοῦ του καὶ νὰ διακρίνῃ ποῦ ἔχει συναντήσει ξανὰ μία παρόμοια στάση, παραπλήσιο τρόπο σκέψεως, ὅμοια ἀντιμετώπιση, τὴν ἴδια κυρίαρχη ἰδέα.
«Μὰ βέβαια»! ἀναφώνησε μέσα του, πρόκειται γιὰ μία συμπεριφορὰ ποὺ εἶναι τόσο συχνὴ καὶ τόσο κοινή καὶ σὰν γόνος τῆς χώρας τοῦ πνεύματος δὲν θὰ μποροῦσα νὰ εἶχα ἀφήσῃ ἀλόγιστα γνώση, ποὺ ἐνισχύεται μὲ μία τόσο ἑλκυστικὴ συνάφεια ὥστε νὰ νὰ ἀποτελέσῃ σημεῖο κύρους καὶ ἐπιβεβαιώσεως σὲ κάποια ἀνάλογη μελέτη. Αὐτὸ ποὺ εἶδε μπροστά του ὁ παρατηρητὴς εἶναι ἕνας συμφεροντολόγος πιστός. Εἶδε ἕνα παγκόσμιο ἀνθρωπάκι, ἕναν «πιστό», νὰ ἀκολουθῇ προσεκτικὰ τὸ μονοπάτι ποὺ τοῦ ἔδειξαν ἀλλὰ παρέλειψαν νὰ τοῦ ποῦνε πότε μπορεῖ νὰ ξεστρατίσῃ γιὰ νὰ δῇ καὶ λίγο παραπέρα. Δίπλα καὶ πέρα εἶναι ἡ φοβέρα ἀλλὰ καὶ ποιὸ παιδί δὲν τὸ ἀγνόησε; ποιὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει παρακούσει; Δυστυχῶς πολλὰ κι αὐτὰ προτίμησαν τὴν θαλπωρὴ τῆς ἀσφάλειας κι ἂς μὴν ζοῦσαν τὶς συγκινήσεις τῶν κινδύνων, ἄλλωστε, λένε μέσα τους: «πόσοι ποὺ δὲν ἀκοῦνε καταστρέφονται στὴ ζωή τους, ἂς εἴμαστε ἐμεῖς ἐξασφαλισμένοι κι ἄσε τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν».
Κάπως ἔτσι πολλὲς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις χάνουν ζωὲς, βυθισμένες στὸ σκοτάδι μὲ μόνη προοπτικὴ αὐτὴν ποὺ φαίνεται ἀπὸ τὴν δέσμη ἑνὸς κλεφτοφάναρου ποὺ φωτίζει τὸ μονοπάτι ποὺ τοῦ ἔδειξαν μὲ χρόνο ὅσο διαρκοῦν οἱ μπαταρίες καὶ ποὺ πρόθυμα πάλι θὰ σοῦ δώσουν μὴν ξεχνῶντας νὰ σοῦ ποῦνε: «μὴν στρέψεις τὸν φακὸ δεξιὰ κι ἀριστερὰ ἔξω ἀπ᾽ τὸ μονοπάτι, ἐκεῖ ὑπάρχουν πράγματα τρομακτικὰ καὶ μπορεῖ νὰ τὰ δῇς καὶ νὰ πετρώσῃς ἀπ᾽ τὸν τρόμο καὶ νὰ πεθάνῃς, μεῖνε ταπεινὸς καὶ συνετός, μὴν ζητᾶς νὰ τὰ μάθῃς ὅλα, ἐμεῖς εἴμαστε ἐδῶ νὰ σοῦ ποῦμε πότε καὶ τί χρειάζεται, μὴν ἀνησυχεῖς, σὲ προστατεύουμε».
Ἀλλὰ καὶ βέβαια, δὲν εἶναι μόνο οἱ πιστοί ποὺ μοιάζουν μὲ αὐτοὺς τοὺς μασκαρεμένους, εἶναι καὶ κάποιοι ἄλλοι. Αὐτοὶ μάλιστα κάνουν πιὸ πολὺ ζημιά, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν τόση δύναμη στὰ χέρια τους γιατὶ εἶναι πολλοί κι ὅταν γίνονται ἐκλογές, πότε πηγαίνουν ἀπὸ ἐδῶ καὶ πότε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μοιάζουν σὰν νὰ βλέπῃς ἕνα χωράφι μὲ μεστωμένα στάχυα ποὺ τὰ φυσάει ὁ ἄνεμος καὶ κάνουν σχέδια καὶ κύματα ὑποχωρῶντας στὴν κάθε πνοὴ ἀνέμου, ἀκούγοντας τὰ λόγια τοῦ κάθε τυχάρπαστου πολιτικοῦ καὶ βδελυροῦ δημοσιογράφου· εἶναι αὐτὰ τὰ ἀνθρωπάκια ποὺ γι᾽ αὐτοὺς γίνεται ὅλο τὸ πανηγύρι τῶν ἐκλογῶν, οἱ ὁμιλίες, οἱ θορυβώδεις ἐκδηλώσεις, οἱ διαφημίσεις, οἱ προκηρύξεις, οἱ ψεύτικες στατιστικὲς στὰ μέσα ἀποβλακώσεως, οἱ ἀνούσιες πληρωμένες ἐκπομπὲς στὶς τηλεοράσεις, οἱ πληρωμένοι κονδυλοφόροι τῆς δημοσιογραφίας, τὰ γελοῖα ἀνθρωπάκια ποὺ τοὺς λένε βουλευτές καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τεράστιο κόστος, γιὰ νὰ πάρουν μὲ τὸ μέρος τους αὐτὴν τὴν κατηγορία τῶν μασκαρεμένων. «Τοὺς ἀναποφάσιστους».
Ἔχουμε ἀκούσει μερικὲς φορές νὰ λένε: «ὅταν σοῦ γελάει ἡ τύχη …»· καὶ αὐτὸ ταιριάζει τόσο πολὺ μὲ αὐτὸ ποὺ βλέπω, σκέφτηκε ὁ παρατηρητής. Συμβαίνει κάτι καὶ μετὰ φαίνεται νὰ ἐναρμονίζεται μ᾽ αὐτὸ ὁλόκληρη ἡ πλάση, (στ᾽ ἀλήθεια ἡ «μήτρα», τὸ Matrix), τὸ ἕνα διαδέχεται τὸ ἄλλο κι ἐκεῖνο τὸ ἄλλο βοηθᾶ καὶ στηρίζει τὸ ἑπόμενο, μπορεῖ οὔτε κι ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ εἶχες σκεφτῇ τόσους συνδυασμοὺς κι ὅμως αὐτοὶ λὲς καὶ δουλεύουνε μαζί.
Ὅταν ὑπάρχει κάποιο σχέδιο, ποὺ πρέπει νὰ ἐφαρμοστῇ χρειάζεται νὰ γίνῃ γνωστό, πρέπει νὰ διαδοθῇ κι αὐτὸ ἔχει κόστος. Πρέπει νὰ εἶναι ἀρεστὸ ἢ τοὐλάχιστον καλοδεχούμενο, καὶ τὰ πράγματα εἶναι τέτοια μόνο ὅταν ἔρχονται φτηνὰ ἢ χαρίζονται, ἀλλὰ ξέρουμε κανέναν νὰ χαρίζῃ;
Κι ὅμως, ἂς σκεφτοῦμε, τὰ κοινωνικὰ δίκτυα εἶναι δωρεάν, τὰ ἠλεκτρονικὰ ταχυδρομεῖα εἶναι δωρεάν, οἱ ἐφαρμογὲς στοὺς ὑπολογιστὲς εἶναι δωρεάν, τόσα καὶ τόσα δίνονται καὶ μάλιστα ὑποστηρίζονται ἀπὸ τεχνολογίες αἰχμῆς, ἀσύλληπτα μεγάλα μηχανήματα, τερατώδεις ἀποθηκευτικοὶ μηχανισμοί, ἐγκαταστάσεις ποὺ καλύπτουν ἐκτάσεις ὅσο μικρὲς πόλεις, κτίρια, τροφοδοσία, ἐνέργεια, χρήματα. Εἶναι στ᾽ ἀλήθεια δωρεάν; Κι ἐὰν ναί, ποιός πληρώνει καὶ γιατί; ἢ μήπως ἁπλᾶ ὁ λογαριασμὸς δὲν ἔχει φθάσει ἀκόμη στὴν διεύθυνσή μας;
Ἂς σκεφτοῦμε λοιπόν, κάτι ποὺ συμβαίνει μὲ παγκόσμια ἀπήχηση, ἡ ἐξάπλωση τοῦ ἰοῦ κι ἔχει συμβεῖ τόσο «ξαφνικά», πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπίστηκε τόσο γρήγορα στὶς τρομακτικὰ αὐξημένες ἀπαιτήσεις του; Καὶ ἀρχικὰ στὴν ποσότητα καὶ προμήθεια μασκῶν, ποῦ τὶς βρῆκαν; Πότε τὶς παρήγαγαν; Πῶς μπόρεσαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τόσο μεγάλη ζήτηση; Κι ἀκόμη περισσότερο, πῶς ὀργάνωσαν τόσο γρήγορα, τὰ σημεῖα εἰσόδου καὶ ἐξόδου τῶν κρατῶν; Ποῦ βρῆκαν τὰ μηχανήματα ἀνιχνεύσεως; Ποῦ βρῆκαν τὸ ἰατρικὸ προσωπικό; Πῶς ἔγιναν ὅλα αὐτὰ πρὶν ἀκόμη καταφέρουν νὰ ἀναγνωρίσουν καλὰ – καλὰ τὸν ἰό;
Πράγματι, θαυμαστὴ ἀντίδραση τῆς κοινωνίας, εὖγε στοὺς ἐπιστήμονες ποὺ μέσα λίγους μῆνες κατόρθωσαν νὰ στήσουν μία παγκόσμια ἄμυνα. Ἀλλὰ εἶναι πραγματικὰ ἔτσι; Δὲν ξέρω, ἀλλὰ γι᾽ αὐτὸν τὸν ἔρημο τὸν καρκίνο, ἡ ἔρευνα καὶ τὰ δισεκατομμύρια ποὺ ἔχει στοιχίσει μέχρι τώρα χωρὶς ὑποτιθέμενο ἀποτέλεσμα, δὲν εἶναι ἀπορίας ἄξιον; Βεβαίως ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ἀγνοοῦμε ὅτι ὁ Ἐρυθρὸς Σταυρὸς ποὺ εἶναι ὁ καθ᾽ὕλην εἰσπρακτικὸς μηχανισμὸς τῶν εἰσφορῶν γιὰ τὸν καρκίνο, ἔχει ἐξαπλωθεῖ μὲ ἐπιχειρήσεις τεραστίων διαστάσεων καὶ τὰ ἔξοδα δὲν ἐπιτρέπουν σὲ τέτοιες ἐποχὲς ἀνακάλυψη τῆς θεραπείας. Ἐὰν ὡστόσο τύχει νὰ βρεθῇ κάτι μποροῦμε μὲ ἐλάχιστο κόστος νὰ ἀφαιρέσουμε τὸν ἐπιστήμονα «πρὸς χάριν τῆς προόδου καὶ τῆς εὐημερίας» τῶν ἐπιχειρήσεων ποὺ διαχειρίζεται ποιός ἄλλος; Φυσικὰ ὁ πάπας τῆς Ῥώμης μὲ ἕδρα τὸ Βατικανό.
Κάθε αὐτονόητος συλλογισμὸς καλεῖ γιὰ ἕνα προβάδισμα παραγωγῆς, ὀργάνωση διαθέσεως ἐξοπλισμοῦ σὲ κρατικὲς ἀποθῆκες ἀποτελούμενο ἀπὸ μάσκες καὶ μὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες μηχανήματα τεχνικῆς ὑποστηρίξεως, τὰ ὁποῖα εἶχαν προ-κατασκευαστεῖ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν κατὰ πῶς φαίνεται, καθ᾽ ὅλα ἐλεγχόμενη, κρίση τῆς ἐπιδημίας.
Αὐτὰ ὅλα ἀκούγονται ἀρκετὰ περίεργα ἀλλὰ ὑπάρχει ἀκόμη μία αἴσθηση ποὺ μοιάζει νὰ βασανίζῃ τὸν παρατηρητή. Ὑπάρχει κάτι ἀκόμη, τὸ νοιώθω ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τὸ καθορίσω, σκέφτεται. Ὅπως γίνεται σχεδὸν πάντοτε γιὰ νὰ νὰ ἐλευθερωθῇ ἕνας συνειρμός, ἀρκεῖ ἔστω καὶ μία ἀνεπαίσθητη κίνηση, μία πνοὴ τοῦ ἀνέμου, ἕνα σκίρτημα τῆς φύσης μία ἀπερίγραπτη καὶ ἄπιαστη στιγμὴ στὴ ῥοὴ μίας ἰδέας ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν πραγμάτων ποὺ πέφτουν στὴν ἀντίληψή σου μὲ κανονικὴ καὶ περιφερειακὴ ὅραση.
Μπορεῖ νὰ συμβῇ ὅταν φαίνεται νὰ διαβάζῃς χιλιάδες λέξεις μέσα ἀπὸ τὶς εἰκόνες καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κινοῦνται ἀσταμάτητα μπροστά σου. Μία φευγαλέα ματιὰ στὰ καθίσματα τοῦ χώρου ἀναμονῆς ὅπου μία κοπέλλα ξεφύλλιζε βαριεστημένα τὸ περιοδικὸ μόδας ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια τῆς κι ἔτυχε νὰ πέση τὸ βλέμμα του ἐπάνω στὴν σελίδα ποὺ ἔδειχνε ἕνα μοντέλλο σὲ μία συνηθισμένη στάση ματαιοδοξίας, ντυμένη μὲ κάποιο σύνολο τῆς ἐποχῆς … φορῶντας «μάσκα».
Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὁ παρατηρητὴς σχεδὸν ἔχασε τὸ παιχνίδι, τὴν ἀνθρώπινη συνοχὴ του σὲ μία ἄτακτη ὑποχώρηση ἀμυνόμενος ἀπὸ τὴν χιονοστιβάδα διαπιστώσεων ποὺ κατέκλυσε σχεδὸν τὸ ὀπτικό του πεδίο κάνοντάς τον νὰ βλέπῃ εἰκόνες μὲ τὸν νοῦ παρὰ μὲ τὰ μάτια του. Αἰσθάνθηκε σὰν θεατὴς τῶν ἐγκαινίων μίας ταινίας σὲ ἀπογευματινὴ παράσταση ὅπου εἶχε διαβάσει τὸ σενάριο προηγουμένως σὲ μυθιστόρημα καὶ τώρα ἦλθε νὰ παρακολουθήσῃ τοὺς ἠθοποιοὺς νὰ ἐνσαρκώνουν τὸ θέμα τοῦ βιβλίου καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἔβλεπε μπροστά του, σχεδὸν τὰ αἰσθανόταν ν᾽ ἀγγίζουν τὸ πρόσωπό του, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ τὸν κυρίευε ἡ αἴσθηση ὅτι κάτι πιὸ φοβερὸ κρυβόταν στὸ σκοτάδι· πιὸ πίσω ἀπὸ τὴν χιονοστιβάδα τῶν διαπιστώσεων καὶ ἦταν μόνο ζήτημα χρόνου νὰ φανῇ.
Ἔχοντας κάποια ἐμπειρία ὁ παρατηρητής, περίμενε λίγες στιγμὲς γιὰ νὰ δεχθῇ τὸ ἀδίστακτο χτύπημα τῆς ἀπειλητικῆς σκιᾶς ποῦ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ του, ποὺ γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι θὰ εἶχε τὴ μορφὴ τῆς ἀδίστακτης διαπίστωσης, μίας διαπίστωσης ποὺ θὰ αἰσθανόταν σὰν μαχαιριὰ μὲ βαθὺ καὶ βαρὺ πόνο ποὺ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀποφύγῃ. Καὶ μοιραῖα ἦλθε!
Τὰ τελευταῖα χρόνια ὑπάρχει μία ἐξ᾽ ἴσου παγκόσμια τάση γιὰ τὴν ὁποία, πρέπῃ κάποιος νὰ εἶναι πολὺ ἀφελὴς ἐὰν πιστεύῃ ὅτι εἶναι τυχαῖα, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἀποκαθηλώνεται μία ὁλόκληρη θρησκεία καὶ τὴν θέση της ἔρχεται νὰ καταλάβῃ μία ἄλλη, τῆς ὁποίας σκοπὸς εἶναι νὰ τὴν ἀναιρέσῃ προσωρινὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀνισορροπία ποὺ θὰ δημιουργηθῇ, νὰ ἀναφυῇ μία νέα θρησκεία ποὺ νὰ ἀποτελῇ τὴν ἀποκρουστικὴ μετάλλαξη τῶν προηγουμένων δύο μὲ στοιχεῖα ἀπὸ τὶς δύο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ μία πληθώρα ἄλλων θρησκειῶν.
Αὐτὸ τὸ γνώριζε ὁ παρατηρητὴς καὶ εἶναι ὁλοφάνερο ἀφοῦ ἔχει διαπιστώσει πὼς οἱ ἄνθρωποι ποὺ παραπλανοῦν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ κάθε εὐκαιρία, οἱ πολιτικοὶ καὶ δημοσιογράφοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐκπρόσωποι ἱερεῖς τῆς μίας ἐκ τῶν θρησκειῶν, τῆς χριστιανικῆς, δὲν παραλείπουν νὰ προτρέπουν τοὺς πιστούς τους πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση καὶ νὰ ὡθοῦν στὴν κυριολεξία τὸν κόσμο νὰ ἀπορρίψῃ τὴν θρησκεία του καὶ νὰ προσχωρήσῃ στὴν ἄλλη, εἰ δυνατὸν χωρὶς σκέψη, χωρὶς ἀντίδραση, ἔτσι ὅπως συνηθίζουν νὰ περνοῦν τὰ μηνύματα μέσῳ τῶν φθοροποιῶν πολιτικῶν λόγων καὶ τῶν ὕπουλων δημοσιογραφικῶν τακτικῶν.
Ἡ ἄλλη θρησκεία, τοῦ ισλάμ, ἔχει σχεδὸν τὶς ἴδιες βάσεις μὲ τὴν πρώτη τὴν χριστιανικὴ μὲ μόνο δύο διαφορές. Ἡ πρώτη εἶναι ὅτι τὸ ισλάμ χρησιμοποιεῖ τὴν ἡμισέληνο ἀντὶ γιὰ τὸν σταυρὸ τῆς χριστιανικῆς καὶ ἡ δεύτερη καὶ παραδεκτὰ βασικὴ διαφορὰ ὅτι ἡ μία ἀποδέχεται τὸν υἱὸ τοῦ θεοῦ νὰ ἔχῃ ἐνσαρκωθεῖ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ἐνῷ ἡ ἄλλη τὸν ἀναγνωρίζει μόνο ὥς προφήτη, ἀλλὰ παλαιότερο τοῦ δικοῦ της τοῦ Μωάμεθ, ποὺ ὥς μεταγενέστερος «ἀπαιτεῖ τὸ ισλάμ»νὰ θεωρεῖται ὀρθότερος διότι φέρει τὸν ἀνανεωμένο-διορθωμένο λόγο τοῦ θεοῦ.
Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀναφύεται εἶναι γιατὶ ἕνας θεὸς ἔκανε λάθος στὴν ἀρχὴ μὲ τὸν πρῶτο προφήτη τὸν Ἰησοῦ κι ἔπρεπε νὰ ἐνεργήσῃ διορθωτικὴ ἐνημέρωση στὰ πρακτικά του μὲ ἕναν δεύτερο τὸν Μωάμεθ, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἐμπίπτει στὶς ἀπαγορευμένες ἐρωτήσεις ὅπως κι ἐκείνη ποὺ ἔχει ἀπαγορευθεῖ στὴν Ἀμερικὴ ἐπὶ ποινῇ φυλακίσεως καὶ ἀφορᾷ τὴν αἰτία ποὺ κατέρρευσε τὸ κτίριο ἑπτά, (7). Ὅπως εἶναι γνωστό, μετὰ τὴν ἐπίθεση τῶν «ἀεροπλάνων» στοὺς πύργους καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ κτίριο Ἑπτὰ δὲν εἶχε πληγεῖ ἀπὸ ἀεροσκάφος, εἰ μὴ μόνον εἶχε ἐκδηλωθεῖ μία πυρκαϊὰ στὸν δεύτερο ὄροφο σύμφωνα μὲ τὶς μαρτυρίες, κατέρρευσε, ἐνῷ γνωρίζουμε ὅτι τὰ κτίρια συνήθως δὲν πέφτουν μὲ ἐλεγχόμενες κατεδαφίσεις ὅταν πιάσουν φωτιά.
Χαρακτηριστικὰ βλέπουμε ὅτι οἱ δύο θρησκεῖες ἔχουν περισσότερα κοινὰ σημεῖα παρὰ διαφορὲς ἀφοῦ εἶναι βασισμένες πάνω στὰ ἴδια ἱστορικὰ γεγονότα μὲ τὰ ἴδια πρόσωπα τῆς εβραϊκῆς ἱστορίας, τὶς διέπουν σχεδὸν οἱ ἴδιες ἀρχὲς καὶ ἀπόψεις γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν πίστη ἐνῷ στεγάζουν τὴ λατρεία τους σὲ οἰκοδομήματα ποὺ εἶναι ἀκριβῶς τὰ ἴδια μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι στὰ μὲν χριστιανικὰ ὑπάρχει πλοῦτος ἁγιογραφιῶν, εἰκόνων καὶ ὑλικῶν ἀντικειμένων λατρείας, βρίθουν ἀπὸ τὸ κυρίως σύμβολο τῆς χριστιανικῆς θρησκευτικῆς πίστεως ποὺ εἶναι ὁ σταυρός, ὁ ὁποῖος καὶ κοσμεῖ τὰ ὑψηλότερα σημεῖα τῆς κατασκευῆς τῶν ναῶν ποὺ εἶναι ὁ τροῦλλος καὶ τὸ καμπαναριό.
Ἀντίστοιχα ἕνας μουσουλμανικὸς ναὸς ἢ τζαμί, δὲν ἔχει καμμία ἀπολύτως διακόσμηση ἢ παράσταση πέραν ἴσως κάποιων ἀραβουργημάτων καὶ αὐτὸ ὄχι καὶ τόσο σύνηθες, ἀλλὰ τὰ ὑψηλότερα σημεῖα κοσμεῖ τὸ μισοφέγγαρο. Ἐὰν τώρα κάποιος ἀφαιρέσει τὶς εἰκόνες καὶ τὰ σύμβολα σὲ μία χριστιανικὴ ἐκκλησία, καλύψει τοὺς τοίχους μὲ κάποιο χρῶμα καὶ ἀλλάξει μόνο τὸ σύμβολο τοῦ σταυροῦ μὲ τὸ μισοφέγγαρο, ἡ χριστιανικὴ ἐκκλησία ἔχει μετατραπεῖ μέσα σὲ λίγες ὧρες σὲ ἕνα καθ᾽ὅλα ὅπως πρέπει τζαμί.
Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ὁποῖο προτίθενται νὰ κάνουν διότι γίνεται φανερὸ ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τῶν ἡγετῶν τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας ἡ ὁποία σταθερὰ καὶ σταδιακὰ παραχωρεῖ τὴ θέση της στὸ ισλάμ. Αὐτὴ ἡ μετάβαση διενεργεῖται μὲ ἥπιο τρόπο προκειμένου νὰ μὴν ὑπάρχουν ὀξεῖες ἀντιπαραθέσεις ἐνῷ τὴν ἴδια στιγμὴ πολιτικοὶ, δημοσιογράφοι ἀλλὰ καὶ ἡ κεφαλὴ ὑποτίθεται τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας ὁ πάπας στὸ Βατικανὸ ἐργάζονται ἀδιαλείπτως γιὰ τὴν μετατροπή, ὑποβιβάζοντας μὲ θράσος καὶ ἀναίδεια τὸν χριστιανισμό, δείχνοντας αὐξανομένη συμπάθεια πρὸς τὸν μουσουλμανισμὸ τὸν ὁποῖο μάλιστα καὶ ἀποκαλοῦν ἐπιμόνως θρησκεία ἀγάπης καὶ εἰρήνης, κάτι ποὺ ἔκαναν μέχρι τώρα γιὰ τὸν χριστιανισμὸ, χρησιμοποιῶντας σὰν ἀντίποδα τὴν βαρβαρικὴ πίστη τοῦ μουσουλμανισμοῦ.
Πράγματι περίεργα πράγματα συμβαίνουν καὶ μάλιστα μὲ αὐτὲς τὶς ἐξελίξεις καὶ τάσεις ποὺ διαμορφώνονται παγκοσμίως, ἀλλὰ ἰδιαίτερα στὴν Γηραιὰ Ἤπειρο, ὅπου παρατηροῦμε ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη ἕνα στοιχεῖο τὸ ὁποῖο ἔχει διεισδύσει τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ξεκίνησε καὶ ἡ μεταστροφὴ τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν καὶ πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῶν πιστῶν τοῦ ισλάμ τὸ ὁποῖο προβάλλεται καὶ διαφημίζεται μὲ μεγάλη ἐπιμονὴ στὸν δυτικὸ κόσμο, παρ᾽ ὅ,τι πρόκειται γιὰ κάτι ἀποκρουστικὸ γιὰ τοὺς δυτικούς.
Αὐτὸ εἶναι ἡ γυναικεῖα ἐμφάνιση τῆς ἀκολούθου τοῦ Ἰσλάμ, τῆς ὁποίας ἡ ὑποχρεωτικὴ παραδοσιακὴ ἐνδυμασία εἶναι ἡ λεγόμενη μαντήλα, σὲ διάφορες ἐκδόσεις ὅπως ἡ κοινὴ μαντήλα ποὺ περιβάλλει τὸ κεφάλι, κυρίως τὰ μαλλιὰ κι ἀφήνει τὸ πρόσωπο ἐλεύθερο, μπορεῖ δὲ νὰ ἔχῃ ποικιλία χρωμάτων, (hijab), τὴν κλασσικὴ μουσουλμανικὴ ἐνδυμασία ποὺ ἔρχεται ἀμέσως στὸ μυαλὸ ὅποιου σκεφτεῖ μουσουλμάνα γυναῖκα καὶ πρόκειται γιὰ ἕνα μαῦρο σάκκο μὲ κουκούλα ποὺ ἀφήνει ἐλεύθερα μόνο τὰ μάτια (Niqab), καὶ ἡ βαρειὰ μορφὴ ποὺ ἔχει ἑδραιωθεῖ στὸ Ἀφγανιστὰν ὅπου ὁ σάκκος μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι μαῦρος ὅπως στὸ Niqab, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ πλήρη κάλυψη ποὺ ἀφήνει στὴν γυναῖκα νὰ βλέπῃ μόνο μέσα ἀπὸ ἕνα πυκνὸ δίχτυ χωρὶς νὰ εἶναι δυνατὸν στὸ ἐξωτερικὸ ἄτομο νὰ διακρίνῃ τὰ μάτια τῆς ἄτυχης γυναίκας (Burka).
Αὐτὴ ἡ ἐμφάνιση ξεκίνησε ὅπως ὅλες οἱ ἐπικίνδυνες τάσεις δειλὰ-δειλὰ μὲ τὴν συνεχῆ πλύση ἐγκεφάλου τῶν πολιτῶν γιὰ ἀποδοχὴ ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, δημοσιογράφους καὶ ὅλη τὴν κλίμακα τῶν ἀνωμάλων, ἀριστερῶν, ἀλληλέγγυων καὶ κομμουνιστῶν καὶ κατόρθωσε νὰ ἑδραιωθῇ σὰν δικαίωμα, ἐνῷ ἀφαιρεῖται σταδιακὰ ἡ ὁποιαδήποτε ἀντίστοιχη ἐμφάνιση ἐθνικοῦ ἠ θρησκευτικοῦ προσδιορισμοῦ ἀπὸ τὶς χῶρες στὶς ὁποῖες διενεργεῖται ἡ μουσουλμανικὴ ἀνεπιθύμητη ἀπὸ πλευρᾶς λαῶν εἰσβολή.
Ἐπειδὴ ἡ ἐπίθεση πραγματοποιεῖται μὲ τὴν δημιουργία πολλαπλῶν μετώπων, ἡ εἰκόνα ποὺ ἔχουν ἀναλάβει νὰ προωθήσουν οἱ κυβερνήσεις εἶναι ἡ πιὸ ἤπια μορφὴ αὐτῆς ποὺ προωθεῖ τὴν ἐμφάνιση Hijab τὴν ὁποία ἑδραιώνουν ἐκεῖ ὅπου δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ μεγάλη ἀντίδραση, δηλαδὴ στὰ σχολεῖα, ἢ στὶς δημόσιες ὑπηρεσίες καὶ σὲ ἄλλες διάφορες δουλειὲς γιὰ νὰ συνηθίζουν τὰ ὑποκείμενα στὴν «εἰκόνα» καὶ τὴν παρουσία αὐτῆς τῆς ἔμμεσης ἐπιβολῆς τοῦ Ἰσλάμ στὴν καθημερινότητά τους , ἐνῷ ἡ τηλεόραση ἀναλαμβάνει νὰ περιλαμβάνῃ ἐπιμόνως σὲ δημόσιες συζητήσεις συμμετέχουσες μουσουλμᾶνες μὲ τὸ ἴδιο παρουσιαστικὸ ἀλλὰ καὶ ἐκφωνήτριες στὴν τηλεόραση προκειμένου νὰ ἀποτελέσῃ «κατεστημένο» σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα.
Ὁ παρατηρητὴς κάνοντας αὐτὲς τὶς σκέψεις, συνδύασε ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο προσανατολισμένο πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση καὶ τὸ μυαλό του πλανήθηκε σὲ ἄλλους χώρους ὅπου μποροῦσε νὰ διακρίνῃ συνάφειες μὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση. Θυμήθηκε λοιπὸν ὅτι δὲν πρέπει νὰ εἶναι πολὺ περισσότερα ἀπὸ δέκα χρόνια ὅπου ἕνα νέο «μοντέλλο» εἶχε ἀρχίσει νὰ ἐμφανίζεται καὶ νὰ λειτουργῇ σὰν πρότυπο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ὅπου μία παλαιὰ συνήθεια τῶν ληστῶν τῆς Ἄγριας Δύσης τῆς Ἀμερικανικῆς Ἠπείρου ἀναβίωνε, ἀλλὰ υἱοθετήθηκε ἀπὸ μία ἄλλη κατηγορία ἀνθρώπων ποὺ δὲν εἶναι πλέον οἱ τότε κατὰ κάποιον τρόπο «μυθικοί» ληστὲς τῶν ἁμαξῶν καὶ τραίνων, ἀλλὰ εἶναι οἱ ἀντίπαλοί τους. Οἱ «ἄνθρωποι τοῦ Νόμου». Ναί, σωστά, οἱ ἄνθρωποι τοῦ νόμου εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἄρχισαν νὰ κρύβουν τὸ πρόσωπό τους καὶ ὄχι οἱ παράνομοι.
Ὅλα φαίνεται νὰ ξεκίνησαν μὲ τὴν περιβόητη ὁμάδα Δέλτα σὰν εἰδικὸ τμῆμα τῆς ἀμερικανικῆς ἀστυνομίας καὶ ἄρχισε τὸ «πρότυπο» νὰ ἐξαπλώνεται καὶ στὰ ὑπόλοιπα τμήματα τοῦ ὑποτιθέμενου νόμου, τμήματα ἀσφαλείας, σώματα στρατοῦ, τοὺς γνωστοὺς «commando» καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ μεταβολὴ ὑποστηρίχτηκε καὶ ἐνισχύθηκε μὲ τὸ ἄλλο πλοκάμι τοῦ σχεδιασμοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς, ποὺ εἶναι οἱ παραγωγὲς ταινιῶν κινηματογράφου καὶ τηλεοράσεως ποὺ ἔχουν ἀναλάβει τὴν σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου ἐκπαίδευση καὶ καθοδήγηση τῶν τρόπων τῶν κοινωνιῶν ἀναβιώνοντας τὴν ἀρχαῖα ἔννοια τοῦ θεάτρου καὶ αὐτῶν ποὺ διαμορφώνουν τὶς συνήθειες, τὰ ἤθη, δηλαδὴ τοὺς ἠθοποιούς.
Ὁ συνειρμὸς σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο γίνεται τρομακτικός καὶ δόνησε τὸν ἐσωτερικὸ κόσμο τοῦ παρατηρητὴ περνῶντας τὴν νοητικὴ ἀνάγνωση τῆς διαπιστώσεως ἀργὰ καὶ βασανιστικὰ μπροστὰ ἀπὸ τὰ ἀκίνητα μάτια του.
Ἡ ἔκφραση τῆς ἰσχύος μίας χώρας εἶναι οἱ ἔνοπλες δυνάμεις καὶ τὰ σώματα ἀσφαλείας. Αὐτὰ λοιπὸν ἀνέλαβαν τὴν ὑποχρέωση καὶ χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον τὴν διαφήμισή του, τὸ πέρασμα τῆς νέας ἔννοιας τῆς νομιμότητος. Τῆς πάλαι ποτὲ παράνομης ἐμφανίσεως καὶ νῦν εἰκόνας συμβόλου ἐπιβολῆς τοῦ Ἰσλάμ
Τὸ νέο σύμβολο:
«Ἡ εἰκόνα τοῦ καλυμμένου κεφαλιοῦ καὶ νὰ φαίνονται μόνο τὰ μάτια».
Ἀποτελεῖ πλέον ἀναμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ποὺ καλύπτει τὰ πρόσωπά της πλέον εἶναι ἡ ἔννομος τάξις καὶ τὴν ὁποία ὑποχρεούμεθα νὰ σεβόμαστε, νὰ πληρώνουμε ἐνῷ «ἀπαγορεύεται» νὰ ἀμφισβητοῦμε. Εἶναι τὸ ἴδιο ποὺ μᾶς λένε καὶ πιέζουν ἀσφυκτικὰ νὰ κάνουμε μὲ τὴν εἰσβολὴ τοῦ ισλάμ: ὑποχρεούμεθα νὰ σεβόμαστε, νὰ πληρώνουμε καὶ νὰ μὴν ἀμφισβητοῦμε. Ἀπίστευτη συνάφεια !
Πρέπει νὰ δεχόμαστε τὴν ἀνωνυμία κάποιου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ἀκόμη καὶ ὁ δολοφόνος τοῦ παιδιοῦ μας ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχει προσχωρήσει στὶς τάξεις «τῶν καλῶν» τῶν μασκοφορεμένων, δὲν δικαιούμεθα νὰ τὸ γνωρίζουμε, μὲ ἄλλα λόγια, δὲν δικαιούμεθα … νὰ δικαιούμεθα. Ὅταν ἔχουν ἀποφασίσει κάποιοι ποὺ λένε ὅτι χειρίζονται τὸν πλανήτη δημοκρατικά, γιὰ τὸ τί θὰ θεωρεῖται ἄσπρο καὶ τί μαῦρο, δὲν ὑπάρχει περιθώριο γιὰ ἀμφισβήτηση. Κάπως ἔτσι, ἡ ἰδέα τοῦ κρυμμένου προσώπου ποὺ ἀφήνει ἐλεύθερα μόνο τὰ μάτια ἔχει ἀρχίσει καὶ γίνεται μία ἀποδεκτὴ εἰκόνα διότι ἔτσι ἔχει ἐπιβληθεῖ, ἀλλὰ καὶ προοιωνίζεται γιὰ καθαγιασμένη διότι τάσσεται μὲ τὸ μέρος τῆς ἐννόμου τάξεως.
Σὲ μία προσπάθεια νὰ συμπεριλάβῃ ὅλες τὶς ἔννοιες μαζὶ ὁ παρατηρητὴς μονολόγησε: «Ἐξουσία, νόμος, ἀστυνομία, εἰδικοὶ φρουροί, μὲ κρυμμένα πρόσωπα, ὅλοι οἱ καλοὶ σὲ μία μεριὰ καὶ τώρα μαζί τους οἱ μουσουλμᾶνες ποὺ ξεχύνονται παντοῦ καὶ καταλαμβάνουν ἀχόρταγα ὅλες τὶς χῶρες μὲ τὸ ἴδιο χαρακτηριστικό, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐμβόλιμες ἰώσεις, «ὅλα τείνουν πρὸς τὰ ἐκεῖ», θυμίζουν τὸ ἴδιο καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε μόνο αὐτὸ, τώρα ἔρχεται πάνω ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ νὰ τὰ ἐπιβεβαιώσῃ καὶ ἡ μόδα. Ἔρχεται νὰ προσυπογράψει στὴν ἐμφάνιση, νὰ περάσῃ τὸ φθοροποιὸ μήνυμά της στὸ ὑποσυνείδητο, γιὰ νὰ ἀρχίσῃ νὰ καθιζάνῃ στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ὑπάρξῃ μεγάλη ἀντίδραση ὅταν θὰ ἐπιβληθῇ ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀλλαγή. Πρόκειται γιὰ μία προ-νάρκωση, μία προετοιμασία πρὶν τὸ χειρουργεῖο. Διάβολε, σκίρτησε ὁ παρατηρητής, πῶς καὶ δὲν τὸ εἶχα καταλάβει νωρίτερα;
Ὅλα αὐτὰ ἦταν πολλὰ γιὰ νὰ χωνέψῃ ἕνας νοῦς καὶ ἡ αἴσθηση τῆς ἀνισότητας μὲ τὴν ἀδικία νὰ γέρνῃ πρὸς τὸ μέρος του ἦταν ἀνυπόφορη, ἀλλὰ τί μποροῦσε νὰ κάνῃ; Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνόητα ἀνθρωπάκια αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἀλλὰ καθημερινὰ βοηθοῦν αὐτοὺς τοὺς σχεδιασμοὺς μὲ τὴν ἄγνοιά τους μὲ τὸν ἐξοργιστικὰ ἀνώριμο τρόπο τους. Βοηθοῦν, διαφημίζουν, προωθοῦν τὰ σχέδια τῆς ὑποδουλώσεώς τους καὶ τὸ κάνουν μὲ αὐτοπεποίθηση αὐθεντίας.

Θεέ μου πόσο ἠλίθιοι;
Ἀλλὰ μήπως δὲν ἦταν πάντοτε ἔτσι; Ψέλλισε μὲ πικρία, τὸ ἀνθρώπινο εἶδος ἔχει ἀπὸ ἐμφανίσεώς του μία ἱστορία ἐξελίξεως ἑξῆντα ἕξη ἑκατομμυρίων ἐτῶν, δημιουργῶντας μὲ ἀνθρωπολογικὲς ὁμοιότητες τοὺς πρώτους μας προγόνους περίπου ἑπτὰ μὲ πέντε ἑκατομμύρια χρόνια πρίν. Σὲ κάθε περίπτωση, αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο εἶδος δὲν φαίνεται νὰ τὰ πάει καὶ τόσο καλά. Πόσα χρόνια δηλαδὴ θὰ χρειαζόταν ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ πάψῃ νὰ εἶναι ἠλίθιος;
Διέκοψε αὐτὴν τὴν ἀναπόληση πέφτοντας καὶ πάλι στὴν ἀσφυκτικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς πραγματικότητας ὅπου ἡ πυκνότητα τοῦ ἀέρα καὶ ἡ δυσοσμία τῆς στοιβαγμένης ὕλης εἶναι ἀνυπόφορη. Εἶναι γνώριμη γιατὶ εἶμαι κάθε ἡμέρα ἐδῶ, μέσα της, σκέφτηκε, ἀλλὰ ὑπάρχουν ὧρες ποὺ δὲν ἀντέχεται. Καὶ τώρα τί βλέπω; Ὅλα φαίνεται νὰ εἶναι ὑπὲρ αὐτῶν τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς μοντέρνας ἀνοησίας καὶ κάθε καινούριας τάσεως ποὺ διοχετεύεται μέσῳ τῆς τηλεοράσεως.
Ὅλα γιὰ τοὺς ἀνόητους νεόβλακες, τοὺς εὔκολα κατευθυνόμενους, κατόχους καὶ τῶν τριῶν ἐπαίσχυντων ἐπιθετικῶν προσδιορισμῶν σὲ μία κακόηχη σύνθεση ντροπῆς γιὰ τὸ ἀνθρώπινο εἶδος: ἀναποφάσιστος, πιστός, καὶ ψηφοφόρος.
Ἔνοιωθε περίεργα, αἰσθανόταν κάτι σὰν ναυτία, ἀποτέλεσμα τῆς συμπλοκῆς τῆς ἀναστατωμένης διανοητικῆς του καταστάσεως μὲ τὴν φοβερὴ διαπίστωση ποὺ κρυβόταν μέσα στὶς πτυχὲς τῶν φυσιολογικῶν του σκέψεων, κι ἔτσι σὰν ἀντίδραση, πέρασε σὰν ἀστραπὴ ἀπὸ τὸ μυαλό του μία τρελὴ ἰδέα. Κοίταξε γύρω του καὶ ἐντόπισε ἕνα «δεῖγμα»ποὺ ὅσο περίσσευε ἀπὸ τὴν μάσκα μποροῦσε νὰ κρίνῃ ὅτι θύμιζε φοιτητὴ μιᾶς περασμένης ἐποχῆς, βγαλμένο μέσα ἀπὸ τὸν χρόνο, τότε ποὺ οἱ φοιτητὲς ἄφηναν τὰ μαλλιά τους καὶ τὰ γένια τους νὰ μακραίνουν χωρὶς διάκριση, διάβαζαν ἀνατολικὲς φιλοσοφίες ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ ἐκλογικεύσουν μέσα σὲ ἕνα τηγανισμένο ἐγκέφαλο ἀπὸ τὴν χρήση ναρκωτικῶν, ἐνῷ εἶχαν ἀποστηθίσει κάποια ἐδάφια τοῦ «Κεφαλαίου» τοῦ Μάρξ γιὰ νὰ ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση τῆς ἀπόψεως, ἐνόσω μετέφεραν τὸ ἄθλιο κορμί τους μέσα σὲ βρώμικα ῥοῦχα σὰν ἔνδειξη ἀπαξιώσεως τῆς ὑλικῆς ζωῆς ἔναντι τῆς πνευματικῆς ποὺ δὲν θὰ μποροῦσε κἂν νὰ ὑπερβῇ σὲ ποιότητα τὴν διανόηση ἑνὸς παρανοϊκοῦ ψυχοπαθοῦς μὲ συμπτώματα παραληρηματικῆς σχιζοφρένειας.
Κάρφωσε τὰ μάτια του ἐπάνω του καὶ ἀφοῦ σιγούρεψε ὅτι ἀπέκτησε ἐπαφή, ἔφτυσε μὲ φανερὴ ἀποστροφὴ σὲ μία ἔνδειξη ἀπέχθειας γιὰ τὸ ῥυπαρὸ πλάσμα ποὺ εἶχε ἀπέναντί του σὲ μικρὴ ἀπόσταση χωρὶς νὰ τραβήξῃ τὸ βλέμμα του ἀπὸ πάνω του. Τὸ «δεῖγμα» πάγωσε ἐπὶ τόπου, τὸ φαντάστηκε νὰ ἔχῃ τὸ στόμα μισάνοιχτο καὶ στεγνὸ ἀπὸ τὴν ἀγωνία, βρέθηκε σὲ πανικό, στὰ μάτια του ζωγραφίστηκε ὁ τρόμος καὶ οἱ κόρες τῶν ματιῶν του μεγάλωσαν σὰν ἀντίδραση στὸν πρωτόγονο φόβο ποὺ ἔνοιωσε, γιατὶ οἱ τηλεοράσεις δὲν τὸ εἶχαν προετοιμάσει γιὰ παρόμοια περίπτωση, τὸ εἶχαν μόνο ἡσυχάσει, ὅτι δὲν εἶχε τίποτα νὰ φοβᾶται καὶ ὅτι θὰ ἦταν ἐκεῖ γιὰ νὰ τὸ προστατεύσουν ἐὰν χρειαστεῖ, ἀλλὰ τώρα πατοῦσε σὲ ἄγνωστο ἔδαφος καὶ οἱ ἐναλλαγὲς ἦταν πολλὲς γιὰ νὰ τὶς ταξινομήσῃ στὸ λιγοστὸ καὶ ἀνεπαρκὲς μυαλό του.
Ὁ παρατηρητὴς συνέχισε νὰ κοιτάζῃ τὸ δεῖγμα χωρὶς νὰ δίνῃ τὴν εὐκαιρία στὰ μάτια του νὰ ἀνοιγοκλείσουν, δεῖγμα ἐπιθετικότητος καὶ ἔμμεσης προκλήσεως ἕως ὅτου τὸ δεῖγμα ἄρχισε νὰ παρασύρῃ δῆθεν τὸ βλέμμα του τυχαῖα καὶ σὲ ἀργὴ κίνηση ἀποφεύγοντας κάποια ἀπότομη μεταβολὴ μὲ τὸν φόβο μὴν πυροδοτήσει κάποια ἀπρόσμενη ἀντίδραση μέχρι ποὺ ἄρχισε νὰ κινεῖται καὶ νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴ σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου του· καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ νὰ δῇ ξανὰ πρὸς τὴν κατεύθυνση ποὺ τοῦ προκάλεσε πόνο, ἀπομακρύνθηκε καὶ χάθηκε ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους ταξιδιῶτες.
Ὁ παρατηρητής, ἄφησε τὰ χαρακτηριστικά του νὰ χαλαρώσουν καὶ φαντάστηκε τὸ πρόσωπό σου σὲ μία σύσπαση μειδιάματος γιὰ τὴν μικρὴ ἠθικὴ ἱκανοποίηση ποὺ ἀποκόμισε, ἀφοῦ ἐνστάλαξε στὸ δεῖγμα λίγο ἐπιπλέον φόβο καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προίκισε τὸ ἀποτυχημένο DNA του μὲ ἕνα ἐπιπλέον μειονέκτημα, ἐλπίζοντας βέβαια νὰ μὴν συμπεριληφθῇ στὴν μελλοντικὴ παρακαταθήκη γονιδίων καὶ διαιωνίσῃ αὐτοῦ τοῦ ἄχρηστου συνδυασμοῦ, μολύνοντας τὴν ἀνθρωπότητα περισσότερο ἀπὸ ὅτι εἶναι τώρα.
Μὲ αὐτὲς τὶς σκέψεις συνέχισε στὸν προορισμό του φέρνοντας στὸ μυαλό του ὅλα ὅσα εἶχαν πέσει στὴν ἀντίληψή του τὸν τελευταῖο καιρὸ κάνοντας μία ἀναδρομὴ μονολογῶντας: «Θὰ μποροῦσα νὰ χαρακτηρίσω τὴν προσπάθεια τῶν φαρμακευτικῶν ἑταιρειῶν τοὐλάχιστον γιὰ τὴν ὥρα ἀποτυχημένη, ὅπως ἄλλωστε προκύπτει ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῶν προσπαθειῶν τους.
Ὑποθέτω δὲν χρειάζεται νὰ γίνῃ ὁ ἀνάλογος πρόλογος γιὰ τὴν κατασκευὴ καὶ διάθεση ἐργαστηριακῶν ἰῶν ποὺ ἔχουν σκοπὸ τὴν δημιουργία πανικοῦ, πώληση ἐμβολίων καὶ φαρμάκων σὰν ἕνα τμῆμα τοῦ σχεδίου πλανητικοῦ ἐλέγχου, ἐνῷ ἕνα ἄλλο μέρος εἶναι ἡ ἐρήμωση τῆς ὑπαίθρου γιὰ τὴν συλλογὴ τῶν ἀνθρώπων στὰ «μαντριά» ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀποκαλοῦν πόλεις. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται σταδιακὰ μὲ τὶς «τυχαῖες» πυρκαϊὲς ποὺ ἐρημώνουν τὸ φυσικὸ περιβάλλον καὶ ξεκίνησαν σιγὰ-σιγὰ μετὰ τὴν σηματοδότηση τῆς νέας ἐποχῆς ἡ ὁποία ἦταν ἡ παράσταση ποὺ ἔστησαν μὲ τοὺς πύργους στὴν Νέα Ὑόρκη στὶς ἐννέα Σεπτεμβρίου τὸ 2001.
Πιθανῶς δεκάδες ἄλλοι ἰοὶ νὰ ἔχουν ἐξαπολυθῇ σὲ διάφορες χῶρες ἢ πόλεις τοῦ κόσμου ἀλλὰ τὰ πλέον «συνεννοημένα» μέσα παραπληροφορήσεως, διαχειρίζονται τὶς πληροφορίες ὅπως ὁρίζει τὸ σχέδιο καὶ ὄχι κατ᾽ ἀνάγκην ὅπως ὑποτίθεται ἢ προβλέπεται ἀπὸ τὴν δημοσιογραφικὴ δεοντολογία. Ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ γνωστοὺς εἶναι ὁ διάσημος ἰὸς “AIDS”, ὁ ὁποῖος ἀπέδωσε πολὺ καλύτερους καρποὺς ἐὰν ὑπολογίσει κάποιος ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐμφανίσεως τῆς ἐπιδημίας ἔχουν μολυνθεῖ 75 ἑκατομμύρια ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 38 ἑκατομμύρια ἔχουν πεθάνει ἐνῷ 32 – 44 ἀπὸ τοὺς μολυσμένους ὑπολογίζεται ὅτι ζοῦν μέχρι σήμερα. Τὸ AIDS ἐμφανίστηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 1980 ἐνῷ μόνο γιὰ τὸ 2018 οἱ θάνατοι ἦταν ἑπτακόσιες ἑβδομῆντα χιλιάδες.
Ὁ μεγαλύτερος ἀριθμὸς νεκρῶν καὶ μολυσμένων ἑστιάζεται στὴν ὑποσαχάρια Ἀφρικὴ καὶ τὴν Νότια, νοτιοανατολικὴ Ἀσία. Μία ἄποψη θὰ ἔβρισκε τὴν ἐπίθεση στοχευμένα σωστὴ ἀφοῦ ἐκεῖ κατευθύνεται ἡ «βοήθεια» τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ὅπου τὰ ἀεροπλάνα ποὺ διαθέτει ἡ «ἀμερικανικὴ κυβέρνηση ἑβραϊκῶν συμφερόντων», μεταφέρουν ἀδιάκοπα, ἰατρικὴ βοήθεια ἀπὸ τὴν περίσσεια τῶν φαρμακευτικῶν ἑταιρειῶν γιὰ τὴν προπαγάνδα τοῦ ἰσχυροῦ κράτους ποὺ φροντίζει τὸν πλανήτη, κάποια λίγα τρόφιμα γιὰ νὰ ὑποστηρίζονται οἱ ΜΚΟ καὶ μία στρατιὰ ἠλιθίων ἐθελοντῶν ποὺ ἀπασχολοῦνται σὲ αὐτὲς καὶ νομίζουν ὅτι εἶναι ἄγγελοι ἐπὶ τῆς γῆς ποὺ βοηθοῦν τοὺς συνανθρώπους τους, ἐμβόλια τὰ ὁποία δὲν εἶναι κανεὶς σὲ θέση νὰ ἐλέγξῃ καὶ ὅπλα γιὰ νὰ καθαρίζουν μερικὲς χιλιάδες ἀπὸ τοὺς «βοηθούμενους» ὥστε νὰ ὑπάρχῃ μία ἰσορροπία στὴν τροφοδοσία.
Δὲν θὰ πρέπῃ φυσικὰ νὰ παραλείψουμε νὰ ἀναφέρουμε ὅτι σὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀναμεμειγμένοι οἱ δύο πλέον δόλιοι καὶ ἀπατηλοὶ παγκόσμιοι ὀργανισμοὶ τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν καὶ τοῦ Βατικανό. Ὁ πάπας διαχειρίζεται τεράστια οἰκονομικὰ συμφέροντα ἀπὸ τέτοιες πλανητικὲς πρωτοβουλίες διότι εἶναι ἐπιφορτισμένος μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἀποβλάκωση τῶν λαῶν καὶ τὸ δίκτυό του ἀπαιτεῖ μεγάλα χρηματικὰ ποσά.
Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ αὐτὲς τὶς στατιστικὲς νεκρῶν μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μόνο μὲ δύο ἀπὸ τὶς πλέον γνωστὲς συμφορὲς οἱ ὁποῖες μετέβαλαν τὸν παγκόσμιο ἀνθρώπινο πληθυσμό, καὶ δὲν εἶναι ἄλλες ἀπὸ τὶς θρησκεῖες καὶ τὸν κομμουνισμό, οἱ ὁποῖες ἄφησαν στὴν ἱστορία τους ἀνυπολόγιστο ἀριθμὸ νεκρῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες γιὰ τὶς θρησκεῖες ἐνῷ ἡ σχετικὰ πρόσφατη ἐπιδρομὴ τοῦ κομμουνισμοῦ στὴν ἀνθρωπότητα ἀξιώθηκε μὲ περίπου ἑκατὸ ἑκατομμύρια θανάτους σὲ διάστημα ἑκατὸ ἐτῶν.
Μία ἁπλὴ σύγκριση μὲ τὰ θύματα τοῦ κομμουνισμοῦ, ἀφήνει ἀκόμη καὶ τὸ AIDS πολὺ πίσω στὴν στατιστικὴ ἀφοῦ στὴν ἔξαρσή του τὸ 1977 κατάφερε νὰ ἐξολοθρεύσῃ μόνο λίγο περισσότερα ἀπὸ τρία ἑκατομμύρια ἀνθρώπων .
Ὁ καινούριος ἰός, ὅπως δείχνει τοὐλάχιστον γιὰ τὴν ὥρα, φαίνεται πολὺ «ἀσθενικός», ὅταν ἔχει μολύνει ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ φθινοπώρου 2018 ὀγδόντα χιλιάδες ἄτομα ἐκ τῶν ὁποίων ἔχουν πεθάνει μόνο δύο χιλιάδες ἑξακόσιοι. Φυσικὰ κανεὶς δὲν γνωρίζει ἀκόμη τὴν ἐξέλιξή του ἢ τί ἐκπλήξεις μπορεῖ νὰ ἐπιφυλάσσει ὁ κρυφὸς σχεδιασμὸς γιὰ τὸ μέλλον ἀλλὰ αὐτὸ μέλλει νὰ ἀποδειχθῇ.
Ὁ παρατηρητὴς βρῆκε τὴ θέση του κι ἀφοῦ ἐναπόθεσε τὸ κορμί του στὸ κάθισμα ἤξερε ὅτι τὸν χώριζαν ἀκόμη μερικὲς ὧρες μέχρι τὸν προορισμό του, ὁπότε παρέδωσε τὸν ἑαυτό του στὴν ἐξάντληση γιὰ ἕναν βαθὺ ὕπνο μετὰ ἀπὸ τὴν φυσικὴ κόπωση καὶ τὸ συναισθηματικὰ ἔντονο ταξίδι, ἔχοντας χαράξει μέσα του ἀκόμη ἕνα μονοπάτι στὴ δύσβατη ζούγκλα τῶν ἀληθειῶν ποὺ καθορίζουν τὴν πραγματικότητα.
@Tasos Paterakis /25 -02-2020


https://terrapapers.com