Στην Φύση δεν υπάρχει η Πίστη
“Δεν πιστεύω τίποτα. Δεν είναι δυνατον να δεχτώ ότι τα προιόντα του ΝΟΥ μπορούν να είναι αντικείμενα πίστης” -Ηω Αναγνώστου
Στην Φύση δεν υπάρχει η Πίστη
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι τα περισσότερα ανθρώπινα ζώα θα ήθελαν, μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς τους, να σταματήσει ο οποιοσδήποτε θεός να ανακατεύεται στην καθημερινή τους ζωή και μαζί με αυτόν και οι εκπρόσωποι του. Γιατί αυτή η υπόθεση έχει απλωθεί τόσο πέρα και μακριά από την επίσημη ή ανεπίσημη θρησκεία; Γιατί ο Πρόεδρος των ΗΠΑ και άλλοι αναγεννημένοι και όψιμοι χριστιανοί αναφέρονται στο «χέρι του θεού» που τους βοηθάει να πολεμούν, να καταστρέφουν και να δολοφονούν στην Μέση Ανατολή και όπου στον πλανήτη τους κάνει κέφι!
Η Δυτική κοινωνία με όλες τις χριστιανικές θρησκευτικές αιρέσεις, δοξασίες και δόγματα, σίγουρα είναι πολύ διαφορετική από την παραδοσιακή μουσουλμανική ή ινδουιστική αλλά υπάρχει κάτι το κοινό, τα ανθρώπινα ζώα όλων των θρησκευτικών κοινωνιών, πιστεύουν (χωρίς να γνωρίζουν) ότι κάποιος καλοκάγαθος τυπάκος που αποκαλούν θεό (με εκατοντάδες – χιλιάδες ονόματα) είναι με το πλευρό τους σε κάθε νοσηρότητα που λαμβάνει μέρος!
Αυτό σημαίνει ότι πιστεύουν πως ξέρουν τι σκέφτεται ή ποιος είναι ο θεός –αξιοσημείωτη αλαζονική εγωπάθεια– που σημαίνει επίσης ότι ο καλοκάγαθος τυπάκος, είναι απεριόριστα παρόν και απεριόριστα υπερβατικός, κοσμικός και προσωπικός ταυτόχρονα, αόρατος και αδύνατον να τοποθετηθεί στο χρόνο και χώρο. Ταυτόχρονα τα ανθρώπινα ζώα συνεχίζουν και γκρινιάζουν σχετικά με τα λεγόμενα αρχαία ιερά κείμενα, τα οποία αξιώνουν να μεταδώσουν τι είναι αυτό που ο θεός τους πραγματικά θέλει να κάνουν. Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσουν την ταλαίπωρη Λογική του ΝΟΥ τους, είναι στην σφαίρα του λυκόφωτος άλλωστε η χρήση του Νου και του Λογικού δεν είναι ίδιον γνώρισμα του ζώου.
Ο μεγάλος Ινδός ποιητής Kabir έγραψε πως είχε διαβάσει όλα τα ιερά κείμενα, πλύθηκε σε όλες τις ιερές πισίνες και λίμνες, επισκέφτηκε όλους τους ιερούς τόπους και δεν βρήκε κανέναν θεό πουθενά. Οι περισσότεροι θρησκευόμενοι άνθρωποι θα θεωρούσαν το γεγονός αυτό απελπισία και οι πιο φανατικοί βλασφημία, ενώ ουσιαστικά εκεί βρίσκεται το κλειδί της Ανεξαρτησίας. Στη Vedanta, το πιο λογικό πνευματικό δόγμα του Ινδουισμού, ο θεός δεν θέλει τίποτα από το ανθρώπινο ζώο, πέρα από το να πάψει να είναι ζώο. Δεν θέλει να τον βρούνε, δεν έχει νόμους που το ζώο θα ‘πρεπε να εκτελεί υπάκουα, ποτέ δεν κρίνει, τιμωρεί ή έχει προσδοκίες.
Η αλήθεια είναι ότι ο όποιος θεός (είτε υπάρχει, είτε όχι) έχει αφήσει το ανθρώπινο ζώο μόνο του, πριν από πολύ καιρό και αυτή δεν ήταν πράξη τιμωρίας ή εγκατάλειψης. Αυτή είναι μια ευκαιρία για το ανθρώπινο ζώο, να βρει την Α Ν Ε Ξ Α Ρ Τ Η Σ Ι Α του και την Πνευματικότητα του και μέσα από αυτήν να ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ κάτι απλό, αλλά ακόμη βαθιά παγιωμένο και δυσκολονόητο …
Ο κάθε «θεός» είναι μέσα του, είναι το ίδιο το ΠΝΕΥΜΑ καθεαυτό και γίνεται ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ στις σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό του, στις λέξεις που χρησιμοποιεί και στις πράξεις του. Όμως το Πνεύμα δεν είναι ένα άδειο σκάφος, περιέχει κάθε δυαδικότητα, το καλό και το κακό, τη ζωή και το θάνατο, ελλιμενίζεται τον Εαυτό, τη μορφή της συνείδησης που μπορεί να αγκαλιάσει την ίδια την ύπαρξή του και να δημιουργήσει το δικό της όχημα που οδηγεί από την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ στην Ελευθερία.
Εάν βυθιστούμε αρκετά βαθιά στο Πνεύμα, (μακριά κι έξω από κάθε δόγμα θρησκευτικό, επίσημο ή ανεπίσημο) αφήνοντας στην άκρη όλα τα αντικείμενα και τις δοξασίες που μας περικυκλώνουν κι αν βγάλουμε τη μάσκα του εαυτού (του εγώ) από τα μάτια μας, αν βάλουμε στο παρασκήνιο το εγώ μας και σταματήσουμε να κοιτάμε με το βλέμμα στην αγελάδας, τότε αρχίζουμε να Βλέπουμε ότι το Πνεύμα είναι αιώνιο και περιέχει το σπόρο του κάθε άλλου δημιουργημένου πράγματος. Ο,τι υπάρχει και αποτελεί την αποκαλούμενη πραγματικότητα, είναι μόνο μια αντανάκλαση του Πνεύματος και του Πνευματικού Ανθρώπου σαν φορέα του, όλα τα σύμπαντα συμπεριλαμβάνοντας κι αυτό το πολύτιμο που επιβιώνουμε, πέφτουν στις τρεις κατηγορίες:
1. Συνείδηση που αντανακλάται στα υλικά αντικείμενα και γεγονότα.
2. Συνείδηση που αντανακλάται σε περισσότερο αφηρημένα αντικείμενα και γεγονότα.
3. Συνείδηση που αντανακλάται πάνω στο ΕΙΝΑΙ.
Τα δέντρα, βουνά, σύννεφα και το ανθρώπινο ζώο στην σημερινή του κατάπτωση του ΕΓΩ, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Το θαυμαστό, η φαντασία τα όνειρα, τα ιδανικά και οι φιλοδοξίες ανήκουν στη δεύτερη. Ο Εαυτός-Ατομον (στην κατάσταση του ΕΙΝΑΙ) ανήκει στη τρίτη. Η κάθε αιτία, το κάθε ιδανικό και πνευματικό κίνημα, οι πνευματικές διδασκαλίες έχουν να κάνουν με το ερώτημα: Ποιος είμαι; Οι φονταμενταλιστές και οι θρησκείες όλων των ειδών θέλουν να δώσουν απάντηση σε αυτή την ερώτηση, μια για πάντα και η κάθε μια ξεχωριστά έχουν την δήθεν «μοναδική απάντηση» την «μοναδική αλήθεια» και τσακώνονται αναμεταξύ τους ποιανού η αλήθεια είναι η καλύτερη, η ωραιότερη, η πιο τσαχπίνα !!!! Η παράνοια του ανθρώπινου ζώου σε όλο της το μεγαλείο !
Μπορεί να πετύχουν στο να δαμάσουν την αμφιβολία και την δειλία τους για λίγο, στην απίθανη περίπτωση που κάτσουν να σκεφτούν με το ΛΟΓΙΚΟ, ότι ο κάθε θεός δεν έχει να πει τίποτα. Πόσο σωστά είναι τα λόγια του Thomas Merton: «Η αναζήτηση του ιδανικού θεού είναι να φτάνεις σε ένα μέρος και να ανακαλύπτεις ότι αυτός, μόλις έχει φύγει από ‘κει». Έτσι πρέπει να είναι. Η ουσία της Ανθρώπινης Πνευματικής φύσης είναι να φτάνει πέρα από ό,τι ήδη ξέρει για τον εαυτό της και η ουσία είναι μακριά από κάθε θεό και κοντά στην Πνευματικότητα.
Αυτή τη στιγμή είμαστε αντιμέτωποι με την αναβράζουσα και λανθάνουσα σύγχυση από τις απαρχαιωμένες παρανοικές θρησκευτικές πεποιθήσεις και δοξασίες, που δίνουν αγώνα, για να αποδείξουν ότι δεν έχασαν την δύναμή τους στο ανθρώπινο ζωώδες κοπάδι που καθοδηγούν-ελέγχουν. Υπάρχει ένας φυσικός νόμος που λέει ότι «η φύση δεν αποδέχεται το κενό» άρα αυτό σημαίνει, πολύ λογικά, ότι κανένας δεν μπορεί να απελευθερωθεί από οποιαδήποτε δοξασία αν δεν γεμίσει το κενό που θα άφηνε η δοξασία πίσω του.
Ο κάθε θεός μπορεί να εξελιχθεί, έτσι ελπίζει κανείς, σε κάτι διαφορετικό από την αυθεντική μορφή του με άσπρα γένια, μοχθηρία και τάση για εκδίκηση. Στις μετριοπαθείς αιρέσεις αυτός ο μετασχηματισμός έγινε πριν από παρά πολύ καιρό. Αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε έναν πιο ευγενικό, πιο λεπτεπίλεπτο και λογικό θεό. Τα εκατομμύρια ανθρώπινα ζώα αισθάνονται υπερβολικά άδεια και φοβισμένα, θυμωμένα και απειλούμενα, απομονωμένα και αποσυνδεμένα, για να ξαναπιστέψουν σε μια καλή και ευγενική θεϊκή παρουσία. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται αποξένωση.
Τη διάγνωση αυτή έκανε ο Γιούγκ αλλά και όλοι οι άξιοι λόγου φιλόσοφοι, που υποδείκνυαν ότι η ανθρώπινη ψυχή (human psyche) υποφέρει τρομακτικά όταν είναι αποτραβηγμένη απότομα από την επαφή με τη Φύση, όταν οι παραδόσεις σταματάνε να είναι μία φλογερή φωλιά, όταν η εξάρθρωση και ο φόβος γίνονται καθημερινότητα. Σύμφωνα με γκάλοπ η αιτία που το 97% των Αμερικάνων ποτέ δεν είχαν αμφιβολία για την ύπαρξη του δικού τους θεού και η σιγουριά τους για την ύπαρξη του, δεν είναι η ακλόνητη πίστη τους.
Είναι ο φόβος από το εναλλακτικό, ο φόβος από τον φόβο, από το άγνωστο, ο φόβος από έναν κόσμο με τον οποίον θα κυβερνούσε το άγνωστο που θα έμενε πίσω από την εξαφάνιση του γνωστού θεού. Δηλ. ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ είναι που κάνει τον κάθε θεό και τους επίσημους και μη αντιπρόσωπους του, να υπάρχουν, να διοικούν, να ελέγχουν και να καταδυναστεύουν το φοβισμένο, ανθρώπινο ζώο. Ό,τι και να πιστεύουν, όλοι πρέπει να γεμίσουν αυτό το κενό και το γεμίζουν με ανοησίες του ίδιου επιπέδου με τον κάθε θεό. Η Φύση δεν αποδέχεται το κενό και ή θα το γεμίσεις εσύ, ως Αιτία ή θα το γεμίσει κάποιος άλλος και θα σε κάνει Αποτέλεσμα του.
Η Νέα Ανθρώπινη Πνευματικότητα
Θα ήταν πράξη καλής θέλησης αν τα Θρησκευτικά Δικαιώματα μπορούσαν να αποδεχτούν ότι σε θέματα Πνευματικότητας είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Θα ‘ταν μία ισότιμη πράξη καλοσύνης και θέλησης αν οι εχθροί των Θρησκευτικών Δικαιωμάτων έκαναν την ίδια παραχώρηση. Τότε η παρανοϊκά παράλογη θρησκευτικότητα θα υποχωρούσε και η θεϊκά ανώτερη Πνευματικότητα θα προχωρούσε μπροστά και σε οικουμενικό επίπεδο θα συνεχίζαμε την αναζήτηση του πώς να ενώσουμε κάθε πλάσμα ανθρώπινο με το Πνεύμα.
Είναι δυστυχώς αλήθεια ότι οι Ευαγγελιστές αυξάνονται, ακόμη και στα πιο παραδοσιακά και αγνά από την λαίλαπα της θρησκείας μέρη. Η Χώρα του Ισημερινού, που κάποτε ήταν φρούριο του ορθόδοξου καθολικισμού, υπολογίζεται ότι έχει πλέον πάνω από 25% Προτεστάντες, εξαιτίας των εισβολών και την χριστιανικής προπαγάνδας που έγιναν από τους προπαγανδιστές ιεραπόστολους των ΗΠΑ.
Όμως το μέλλον της Πνευματικότητας είναι στην Πνευματική Ανθρώπινη εξέλιξη και στην σύνδεση με το Πνεύμα που διαποτίζει και κυβερνά το Όλον. Το επόμενο βήμα εξέλιξης και ανάπτυξης είναι για τους πνευματικούς ανθρώπους που θα αρχίσουν να αφυπνίζονται, ο ένας μετά τον άλλον, αν και όταν τους το επιτρέψουν. Οι παρακάτω τάσεις θ’ αρχίσουν να διαμορφώνουν την πνευματική ζωή των ανθρώπων, που θ’ αποκοπούν από την παγ(ι)ωμένη πρακτική των οργανωμένων και δογματικών εκκλησιών, αν αποφασίσουν επιτέλους να πάρουν το εαυτό τους από την κατάσταση του ανθρώπινου ζώου και να τοποθετήσουν τον εαυτό τους στην Πνευματική Ανθρώπινη κατάσταση:
* Θα εξαφανιστεί η πίστη που είναι συνώνυμο της άγνοιας και οι άνθρωποι θα αρχίσουν να γνωρίζουν.
* Η Διαλογιστική – Στοχασμός θα γίνει το κυρίαρχο ρεύμα πνευματικότητας με νέα ανώτερη ολιστική μορφή, έξω και μακριά από τις οργανωμένες θρησκείες.
*Τα στοιχεία του «θαυμαστού» και του «παραφυσικού» θα αναγνωρίζονται όλο και πιο εκτεταμένα.
*Οι εναλλακτικές θεραπείας, σωματικές και ψυχολογικές, θα γίνουν κάτι συνηθισμένο.
* Η προσευχή θα εξαφανιστεί θα θεωρηθεί μη πραγματική και αναποτελεσματική.
* Η υλοποίηση της επιθυμίας και της θέλησης θα αναγνωριστεί ως ένα αληθινό φαινόμενο.
* Οι Άνθρωποι θα ξαναποκτήσουν την επαφή με την ψυχή τους.
* Οι άνθρωποι θα βρουν τις απαντήσεις στα πιο βαθιά τους πνευματικά ερωτήματα, εσωτερικά. Θα ανακαλύψουν ΜΟΝΟΙ τους, στις προσωπικές τους απαντήσεις και θα ζήσουν ανάλογα.
* Θα αναπτυχθούν καινούργιες πνευματικές και ταυτόχρονα ενεργητικές κοινότητες.
* Οι γκουρού, οι ιερείς και άλλες «πνευματικές αυθεντίες» θα χάσουν την δύναμη και την επιρροή τους.
* Η Φιλοσοφία θ’ αγκαλιάσει την Πνευματικότητα, έξω από το νεκρό δόγμα κάθε οργανωμένης θρησκείας.
* Η πίστη πλέον θα θεωρείται ως μια παράλογη αναχώρηση από τη λογική, την γνώση, την πνευματικότητα.
* Οι πόλεμοι θα ελαττώνονται σε τοπικές διενέξεις, ενώ η ειρήνη θα γίνεται όλο και περισσότερο μια κοινωνική πραγματικότητα.
* Η Φύση θα ξανακερδίσει τις ιερές της αξίες.
Πολλοί άνθρωποι ήδη ενσωματώνουν αυτές τις τάσεις και ιδέες μέσα στις ζωές τους. Συμμορφώνονται και ζουν σύμφωνα με τις Ανθρώπινες Αξίες της Νέας Πνευματικότητας γιατί αντιλαμβάνονται ότι αυτή η Νέα Πνευματικότητα τους προσφέρει –ψήγματα ακόμη- ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ και Δύναμης. Τα γεγονότα μπορεί να κρύβουν την εκτεταμένη επανάσταση των Νέων Πνευματικών αξιών, αλλά τα εξωτερικά γεγονότα πάντα ήταν ο φτωχός οδηγός για το τι συμβαίνει στο επίπεδο της ανθρώπινης ψυχής και τις επιταγές του Πνεύματος.
@Ηω ναγνώστου στο βιβλίο της “Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ”
φωτογραφία: sebastiao salgado
Ποια είναι η σχέση του θεού με τον πόλεμο;
Καμία θα απαντήσουν αναφανδόν οι εκπρόσωποι όλων των θρησκευτικών δογμάτων. Η ειρήνη και η αγάπη προβάλλονται από όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες, ως οι δυο σημαντικότερες πανανθρώπινες αξίες, όμως οι πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας, είναι εκείνες στις οποίες οι θρησκείες έπαιξαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε εμπόλεμες συρράξεις και αδελφοκτόνους πολέμους. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι υπήρξαν ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα του θεού σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και εκτοπίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.
Το οξύμωρο, της αδιαμφισβήτητης αυτής ιστορικής πραγματικότητας δεν καταδικάζει αυτομάτως τις θρησκείες στο “πυρ το εξώτερον”, αρκεί να αναγνωρίσει κανείς ότι τα θρησκευτικά δόγματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από προϊόντα των ανθρώπων και αποτέλεσμα των σύνθετων διανοητικών διαδικασιών που ανέπτυξε ο άνθρωπος στη πορεία της εξέλιξης του. Αποτελούν στην ουσία την αντανάκλαση των υπαρξιακών αναζητήσεων του ανθρωπίνου είδους που διαβαθμίζονται από ερωτήματα όπως «ποιο είναι το νόημα της ζωής» ή «τι γίνεται μετά το τέλος της», αλλά περιλαμβάνουν ταυτόχρονα κώδικες ηθικών κανόνων και αξιών, που ενσωματώθηκαν σε μια μορφή πρώιμου δικαίου το οποίο οργάνωσε και οργανώνει ακόμη και σήμερα τις ανθρώπινες κοινωνίες. Είναι αναπόφευκτο οι θρησκείες να διαπλέκονται άμεσα στο κοινωνικό ιστό και να λαμβάνουν λόγω της υπερφυσικής τους διάστασης ένα ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας τέτοια εξουσία στους ανθρώπους, ικανή να τους φανατίσει ή να τους προτρέψει σε ακραίες συμπεριφορές.
Οι θρησκευτικοί πόλεμοι ανέκαθεν υπήρξαν το πρόσχημα εγκόσμιων διεκδικήσεων και επιδιώξεων κάθε άλλο παρά πνευματικών. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες αγωνίζονταν για ένα δίκαιο, ιερό σκοπό, για ένα σκοπό που αξίζει να πεθάνεις, να χάσεις την οικογένεια σου, τα υπάρχοντα σου, οτιδήποτε σε συνδέει με αυτόν τον κόσμο, μια θυσία όμως που οπωσδήποτε θα ανταμειφθεί σε ένα άλλον, καλύτερο κόσμο. Το αίσθημα δικαίου που προσδίδει η θρησκευτική πίστη σε όλες τις αιμοβόρες ανθρώπινες διενέξεις, τις κάνει λιγότερο ευτελής, λιγότερο αποτρόπαιες. Κι αυτό ήταν κάτι που αντιλήφθηκαν οι άνθρωποι από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας.
Σε όλα τα ιερά κείμενα διαπιστώνεται η αντίφαση της φιλειρηνικής θεϊκής επίκλησης και της προτροπής ή καταγραφής της βίας στο όνομα του θεού. Ο ινδουισμός καταδικάζει απερίφραστα όλες εκείνες τις πράξεις που μπορεί να προκαλέσουν την απώλεια της ζωής κάθε ζώντος πλάσματος, την ίδια στιγμή όμως επιφυλάσσει μια σημαντική κοινωνικο-θρησκευτική αναγνώριση στον πολεμιστή ο οποίος έχει συγκεκριμένα καθήκοντα να επιτελέσει. Οι δυο αυτές τάσεις, της βίας και της μη-βίας περιγράφονται αναλυτικά στο σημαντικότερο ιερό βιβλίο του ινδουισμού, την Μπαγκαβάτ Γκίτα που αποτελεί μέρος του θρησκευτικού έπους Μαχαμπαράτα.
Εδώ ο θεός Κρίσνα, οδηγεί τον πολεμιστή Αρτζούνα στη μάχη του Κουρουκσέτρα (Kurukshetra). Ο Κρίσνα αν και θεός ενεργεί ως βοηθός του Αρτζούνα και οδηγεί το άρμα του. Ο Αρτζούνα βλέποντας στην πλευρά των αντιπάλων του φίλους, συγγενείς και δασκάλους διστάζει να πολεμήσει και σκέφτεται να καταθέσει τα όπλα για να μην τους βλάψει. Ο Κρίσνα του εξηγεί ότι πρέπει να είναι πιστός στο ρόλο του ως ευγενής-πολεμιστής (τσατρίγια) και τον συμβουλεύει να ενεργήσει και να κάνει το καθήκον του αποστασιοποιημένος. Ο Κρίσνα παράλληλα διδάσκει τον Αρτζούρνα να μην αισθάνεται μίσος για κανένα πλάσμα, να είναι φιλικός και συμπονετικός. Σε άλλα ινδουιστικά κείμενα περιλαμβάνονται κείμενα όπου πλησιάζουν πολύ την λογική του «δίκαιου» πόλεμου των χριστιανών ενώ στη Μαχαμπαράτα ο κώδικας του πολέμου επιβάλει το μέτρο στην άσκηση της βίας και καταδικάζει τους θανάτους των ανήμπορων ανθρώπων, των γυναικών, των μικρών αγοριών και τον ηλικιωμένων ανδρών.
Η ασκητική παράδοση του βουδισμού έχει ταυτιστεί με τη μη βία, την μη αντιπαράθεση και την εσωτερική διανοητική ζωή. Ωστόσο και ο βουδισμός ήταν πάντα συνδεδεμένος με τον αληθινό κόσμο, δίνοντας ξεκάθαρη έμφαση στην ιεραρχική μορφή της κοινωνίας με τους κοινωνικούς και ηθικούς διαχωρισμούς της, έχοντας πλήρη επίγνωση της ύπαρξης της βίας. Βέβαια ο βουδισμός απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί πολεμική θρησκεία, αλλά είναι εντυπωσιακό ότι ένας από τους πιο πολεμοχαρείς αυτοκράτορες της Ινδίας ο Ασόκα, (3ο π.κ.ε. αιώνας) γνωστός για πολεμικές κατακτήσεις και κατορθώματα σε όλη την ινδική υποήπειρο, υπήρξε ένας από τους πιο φανατικούς βουδιστές. Το 20ο δε αιώνα ο βουδισμός έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στον αντι-αποικιακό αγώνα στη Σρι Λάνκα, την Μπούρμα (Μιανμάρ) και στο Βιετνάμ. Ειδικότερα ο Ζεν βουδισμός όπως αναπτύχθηκε στην Ιαπωνία κατά τον 7ο μ.κ.ε. αιώνα, κατέλαβε κυρίαρχο ρόλο στην προστασία του κράτους και την διδασκαλία των πολεμικών τεχνών. Το Μπουσίντο, ο κώδικας τιμής των πολεμιστών σαμουράι, αντανακλά εύστοχα τη σχέση της διανοητικής κατάστασης Ζεν και της πολεμικής νοοτροπίας.
Στην ιουδαϊκή παράδοση, η πολεμική πρακτική είναι ιδιαίτερα έντονη. Ο Γιαχβέ, ο Θεός των εβραίων, αποκάλυψε το όνομα του στον Μωυσή ως “Ο Θεός των στρατών” (Yahveh Sabaoth). Ο Θεός του Μωυσή ήταν συνάμα πολεμοχαρής και μεροληπτικός, παίρνοντας πάντα το μέρος του περιούσιου λαού του, στην όποια διένεξη. Η Παλαιά Διαθήκη περιλαμβάνει τουλάχιστον 300 περιπτώσεις όπου ο Θεός αναμίχθηκε ενεργά σε πολεμικά επεισόδια που αφορούσαν τους εβραίους. Ταυτόχρονα όμως είναι και ο Θεός ολόκληρης της οικουμένης. Έτσι σύμφωνα τις θεϊκές επιταγές οι Ισραηλίτες στρατιώτες οφείλουν το προσέχουν τους κρατούμενους τους κι όχι να τους σφαγιάζουν.
Έχοντας ξεκινήσει ως μια απόλυτα φιλειρηνική θρησκεία, ο χριστιανισμός άρχισε να λαμβάνει κατά τον 4ο μ.κ.ε αιώνα, ένα πιο στρατιωτικό χαρακτήρα. Στα πρώιμα και μεσαιωνικά χρόνια η χριστιανική εκκλησία ανέπτυξε μεθόδους περιορισμού και διάκρισης μεταξύ των ανθρώπων και αργότερα συνέλαβε την ιδέα των Σταυροφοριών οι οποίες αποδείχτηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικές στην εξάπλωση της θρησκείας και της τιμωρίας των απίστων. Η πρώτη Σταυροφορία [1] ανακηρύχθηκε από τον Πάπα Ουρβανό το 1095, και είχε τον ιερό στόχο της απελευθέρωσης της Ιερουσαλήμ. Για πολλούς μελετητές οι Σταυροφορίες θεωρούνται ως η πρώτη απόπειρα επιβολής της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, ένα ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικό εγχείρημα. Από την πλευρά τους όμως οι σταυροφόροι, πίστευαν ακράδαντα ότι επιτελούσαν κάποιο θεϊκό έργο.
Οι Σταυροφορίες έφεραν σε απευθείας αντιπαράθεση τον χριστιανισμό με το ισλάμ, αν και δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο προφήτης Μωάμεθ υπήρξε ένας εξαιρετικά επιτυχημένος στρατιωτικός διοικητής και το ισλάμ (το οποίο σημαίνει «ειρήνη») είχε ήδη εξαπλωθεί με το ξίφος, στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ισπανία, απειλώντας να εισέλθει στα βάθη της ευρωπαϊκής ηπείρου, από τις αρχές του 8ου αιώνα. Ο θρησκευτικός πόλεμος των μουσουλμάνων εναντίον των απίστων ονομάζεται τζιχάντ. Αυτοί που σκοτώνονται στη τζιχάντ πηγαίνουν απευθείας στον Παράδεισο. Ήταν ένα απλό δόγμα, [2] παρεμφερές με τον χριστιανισμό.
Οι θρησκευτικές πολεμικές συρράξεις δεν περιορίστηκαν όμως μονάχα εναντίον των εκάστοτε “απίστων” των αλλότριων δογμάτων. Επεκτάθηκαν αρκετές φορές στους πιστούς του ίδιου δόγματος. Το σχίσμα μεταξύ ανατολής και δύσης, στην χριστιανική εκκλησία, βρέθηκε στο κέντρο του θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων. Οι χριστιανοί σταυροφόροι στο δρόμο για την εκστρατεία τους στη Μέση Ανατολή, πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οικονομικό, πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο των χριστιανών ορθοδόξων.
Για την Ευρώπη η οποία εκπροσωπεί το δυτικό πολιτισμό, η θρησκεία υπήρξε πάντα ένα σημαντικό κίνητρο για πόλεμο, αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικής και των εθνικών συμφερόντων. Άγριες συγκρούσεις σημειώθηκαν και μεταξύ πιστών επακριβώς του ίδιου δόγματος όπως οι πόλεμοι μεταξύ της Αγγλίας και της Γαλλίας το 14ο και 15ο αιώνα μ.κ.ε. Όταν ο Λούθηρος θυροκόλλησε στις 31 Οκτωβρίου 1517, στην εξώπορτα του μητροπολιτικού ναού της Βιρτεμβέργης, τις 95 θέσεις του κατά του Πάπα, μια νέα περίοδος βαρβαρότητας ξεκίνησε για την χριστιανική εκκλησία. Οι αναθεωρητές προτεστάντες, συγκρούστηκαν επανειλημμένως με τους Καθολικούς, με αποκορύφωμα την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου όπου σφαγιάστηκαν ανηλεώς όλοι οι προτεστάντες της Γαλλίας.
Η διαμάχη προτεσταντισμού – καθολικισμού είναι συνυφασμένη με την συγκρότηση των εθνών κρατών στη κεντρική Ευρώπη, κατά τον 16ο και 17ο αιώνα. Ο εκρηκτικός συνδυασμός θρησκείας και έθνους κράτους, εκτονώθηκε στον Τριακονταετή πόλεμο, στον οποίο εκφράστηκαν οι θρησκευτικές και εθνικές επιδιώξεις των τότε ευρωπαϊκών δυνάμεων. Η ειρήνη της Βεστφαλίας (1648) προσπάθησε να αποτρέψει ανάλογες μελλοντικές θρησκευτικές συρράξεις, υιοθετώντας την αρχή “cuius regio, eius religio” που σημαίνει: η θρησκεία του λαού είναι αυτή του ηγέτη. Η αρχή αυτή αντανακλά το σεβασμό στις θρησκευτικές πεποιθήσεις άλλων λαών και παρότι σηματοδότησε το τέλος των εθνικών θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη, δεν κατάφερε να αποτρέψει τις εμφύλιες συρράξεις. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η Ιρλανδία και το άσβεστο μέχρι και σήμερα μίσος προτεσταντών, καθολικών το οποίο φυσικά υποκρύπτει μια ευρύτερη κοινωνική και πολιτική διαμάχη.
Το ενδο-δογματικό μίσος δεν είναι φυσικά άγνωστο ούτε στους μουσουλμάνους. Οι σιίτες και οι σουνίτες, βρέθηκαν αρκετές φορές σε αντιπαράθεση όταν από το 1512 και μετά επικράτησε ο σιιτισμός στην Περσία και κορυφώθηκε στην διάρκεια του 20ου αιώνα στο Ιράκ με την καταπίεση του σιιτικού πληθυσμού από τον Σαντάμ Χουσείν, και τον οκταετή πόλεμο Ιράν-Ιράκ.
Μια νέα περίοδο θρησκευτικών παθών, εγκαινίασε η πτώση του Ανατολικού μπλοκ το 1989. Οι πολεμικές συγκρούσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ήταν εμφύλιες συγκρούσεις και όχι εθνικές, μιας και η πλειοψηφία του πληθυσμού στην περιοχή είναι Σλάβοι. Εκτός όμως από Σλάβοι, ήταν και Βόσνιοι μουσουλμάνοι και Κροάτες καθολικοί και Σέρβοι ορθόδοξοι και για ακόμη μια φορά η θρησκεία απέδειξε πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να διαδραματίσει στην συγκρότηση της εθνικής συνείδησης καθώς ήταν εκείνη που έθεσε την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των λαών σε έναν παράλογο και ανηλεή πόλεμο.
Η πολεμική κι αιμοβόρα θρησκεία έχει παίξει σημαντικό και στην αμερικανική πολεμική ιστορία. Οι κονκισταδόροι της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας διέγραψαν ένα διαφορετικό μέλλον για τους λαούς της ηπείρου, όταν στο όνομα του Θεού κατέσφαζαν τους αυτόχθονες πληθυσμούς των Ινδιάνων. Και αργότερα όμως στο ανεξίθρησκο αμερικανικό κράτος, η θρησκεία έβρισκε πάντα ένα σημαντικό βήμα, στα λόγια των Αμερικανών προέδρων που επικαλούνταν τη Θεία βούληση σε κάθε ιμπεριαλιστικό εγχείρημα.
Η “διαβολική αυτοκρατορία” του Ρόναλντ Ρήγκαν ήταν ένας ευφυέστατος χαρακτηρισμός εναντίον της ανταγωνιστικής τότε Σοβιετικής Ένωσης, δικαιολογώντας στο θυμικό των Αμερικανών ψηφοφόρων την σπατάλη εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων για εξοπλισμούς. Μόλις πρόσφατα έληξε η οκταετής θητεία της λεγόμενης ευαγγελικής δεξίας των ΗΠΑ με ηγέτη τον Τζορτζ Μπους, που επινόησε τον “άξονα του κακού” για τα μη ελεγχόμενα κράτη της Μέσης Ανατολής και καταδίκασε σε θάνατο χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ “με την δύναμη του θεού”.
Στην αρχή του 21ου αιώνα και ενώ η ανθρωπότητα ζει πλέον στους ρυθμούς της προηγμένης τεχνολογίας, τα θρησκευτικά μίση αντί να καταλαγιάζουν, διευρύνονται ανησυχητικά. Ανησυχητικά ωστόσο διευρύνεται και το χάσμα μεταξύ πλουσίων χωρών της Δύσης και των φτωχών του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Από το 1990 και μετά, ο μουσουλμανικός κόσμος έχει εισέλθει σε μια φάση έντονης θρησκευτικής ριζοσπαστικοποίησης με ακραία έκφραση τον ισλαμικό φονταμενταλισμό της Αλ Κάιντα, των Ταλιμπάν, αλλά ακόμη και κατεξοχήν πολιτικών κινημάτων που εκφράζονται με θρησκευτικούς όρους, όπως η Χεσμπολάχ στον Λίβανο, η Χαμάς στην Παλαιστίνη ή οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι της Αιγύπτου που εκπροσωπούν το λεγόμενο πολιτικό Ισλάμ.
Το θρησκευτικό δολοφονικό μένος επεκτείνεται και σε χώρες όπως η Ινδία και το Πακιστάν, αλλά και χώρες της Αφρικής. Η επιστροφή των ανθρώπων στην θρησκεία σε περιόδους αυξανόμενης καταπίεσης, έλλειψης βασικών αγαθών και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, επιφυλάσσει ολέθριες περιπέτειες για την ανθρωπότητα. Το θρησκευτικό αίσθημα, όπως μας έχει διδάξει πάμπολλες φορές η ιστορία, στρεβλώνεται εύκολα μέσα από τον φακό της πολιτικής και κοινωνικής αδικίας και μπορεί να μετατραπεί στο δολοφονικότερο όπλο από επιτήδειους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες. @Δήμητρα Σαρρή
http://terrapapers.com/?p=27593&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+Terrapapers+%28TERRAPAPERS%29
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου