Το Μίσος Εναντίον Των Ελλήνων

Το μίσος εναντίον κάθε Ελληνικού ιδεώδους
Μισούν την Ελλάδα και τους Έλληνες και με κάθε δυνατό τρόπο το επιβεβαιώνουν καθημερινά αιώνες τώρα, με την ανοχή αν όχι συγκατάθεση των Ελλήνων. Οι Έλληνες αφέθηκαν ή αναγκάστηκαν, να ακολουθήσουν την Εβραϊκή ιστορία χάνοντας την δική τους ταυτότητα, και ακολουθώντας δουλικά ένα υπάνθρωπο και υπανάπτυκτο θεολογικό καθεστώς.
Γιατί άραγε μέχρι σήμερα εξακολουθούν να δηλώνουν “χριστιανοί”, ενώ η ύψιστη ταυτότητα είναι Έλληνας; Σκέτο, χωρίς θρησκευτικό προσανατολισμό, νέο ή παλαιό. Γιατί και αυτοί που επιδιώκουν πισωγυρίσματα σε αρχαίους θεούς, είναι “άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς” μια από τα ίδια. Ο Έλληνας είναι ή Έλληνας ή όλα τα υπόλοιπα είναι δεκανίκια για να στηρίξουν πολιτικές κουτσό-καταστάσεις.
Δεν είναι καν ερώτημα το πώς και γιατί διεισδύει η Εβραϊκή ιστορία, σε μια Ελλάδα που τα εννέα δέκατα των κατοίκων της, αγνοούν την δική τους ιστορία, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών της Μέσης Εκπαίδευσης αντιπαθούν, το μάθημα της Ελληνικής Ιστορίας. Το έχουν σκόπιμα κάνει αντιπαθές στα παιδιά για να μην τους αρέσει. Ενώ τα παραμύθια των Εβραίων είναι σκόπιμα επίσης ωραιοποιημένα για να ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά των μικρών μαθητών.
Αυτό φυσικά δεν είναι ευθύνη των μαθητών, όσο είναι μαθητές. Μεγαλώνοντας και γινόμενοι πολίτες είναι ευθύνη αποκλειστικά δική τους το να αποτινάξουν την Εβραϊκή αλυσίδα ή να εξακολουθούν να την φέρουν σαν “κόσμημα” στο πόδι τους, αγνοώντας πως είναι αλυσίδα.
Όποιος νομίζει ότι η συμμορία της προπαγάνδας, Ρεμπούση, Δραγώνα και Σία είναι καινούργιο προϊόν είναι βαθιά νυχτωμένος. Όταν το 1971 ο Phillip Sherrard κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Δοκίμια για τον Νέο Ελληνισμό» στο οποίο δογματικά υποστηρίζει ότι οι (νέο)Έλληνες δεν είναι Έλληνες και η Ελλάδα δεν είναι Ελλάδα, ο εκδοτικός οίκος “Σύνορο” έσπευσε να το μεταφράσει και να το εκδώσει με την δικαιολογία ότι προσπαθούν να καταπολεμήσουν την προγονοπληξία. Λες και υπήρξε ουδέποτε σε αυτόν τον τόπο προγονοπληξία. Κατευθυνόμενοι (από τις γνωστές Μ.Ε.Σ.) και υποτελείς εκδότες, επιστήμονες και θεολόγοι απορρίπτουν την Εθνική μας υπόσταση και υιοθετούν την Χριστιανική ιδεοληψία. [4-5]
Γιατί άραγε μισούν την Ελλάδα και τους Έλληνες;
Η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε ως ιδεαλιστική φιλοσοφία για να κρατήσει τις λαϊκές μάζες μακριά από την αμφισβήτηση της άρχουσας τάξης. Ο Παύλος μέσω του Χριστιανισμού το  εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του Ιερατείου και της άρχουσας τάξης των Φαρισαίων, με την εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού. Οι Εβραίοι βαθύτατα επηρεασμένοι από τον Ελληνισμό μετά την εξάπλωσή του στην Μεσόγειο και την Ανατολή κατά την Ελληνιστική περίοδο (323-23 π.χ.) θα εισαγάγουν μια νέα θρησκεία. Ο Χριστιανισμός είναι το τέχνασμα της Άρχουσας τάξης, η αντεπανάσταση εναντίων του κινδύνου που προκύπτει από την μη χειραγώγηση – ύπνωση, της μάζας.
Ο Χριστιανισμός απορρίπτει τον προβληματισμό, την σκέψη, τον στοχασμό, την έρευνα, και εξυψώνει την Πίστη, τον υπνωτισμό, για να αποκλείσει τους κινδύνους που εγκυμονεί για την ανθρωπότητα, με σκοπό να την οδηγήσει στον σκοταδισμό του μεσαίωνα. Ενώ τα παραδοσιακά φιλοσοφικά συστήματα αναζητούν και διδάσκουν μια γνώση θεμελιωμένη στη λογική σκέψη, αντίθετα ο Χριστιανισμός όπως και ο Ιουδαϊσμός που τον γέννησε, απαιτούν μία τυφλή πίστη, χωρίς αποδείξεις και λογικές βάσεις. Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά πολιτική ιδεολογία κατοχύρωσης συμφερόντων.

φωτογραφίες Eos Aurora

ΑΛΛΑΓΗ ΕΡΓΟΔΟΤΗ
Μια και δεν πρόκειται να καταργήσουμε τους δούλους, θα καταργήσουμε τ’ αφεντικά.Όλοι θα γίνουμε ίσοι: όλοι δούλοι του Θεού. Την καινοτομία εισαγάγει ο Παύλος. «Γιατί εκείνος που υπηρετείται είναι ο Κύριος Χριστός». (Κολοσ. γ’, 22-24). Εργοδότης τώρα είναι ο θεός. Οι αφέντες δεν ευθύνονται πια για τίποτα, άλλωστε είναι και αυτοί δούλοι του θεού. Αντίθετα δέχονται και κείνοι την ισότητα που επιβάλλεται από ψηλά, κι όλοι είμαστε αδελφοί. Γι’ αυτό «όσοι έχουν χριστιανούς γι’ αφεντικά θα γίνουν ακόμη εργατικότεροι, γιατί θα δουλεύουν για αδελφούς

(…) να δουλεύετε με καλή διάθεση σαν να πρόκειται για τον Κύριο κι όχι για ανθρώπους (…) Γνωρίζοντας ότι από τον Κύριο θα πάρετε την ανταπόδοση (…) Γιατί δουλεύετε για τον Κύριο Χριστό (…) είτε δούλος (είσαι), είτε ελεύθερος» 112
Να πως αποκτήσαμε αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα: «Έλευθερωθέντες δε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι εις την δικαιοσύνη, έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας, δούλα, γιατί τώρα ελευθερωθέντες από τις αμαρτίες υποδουλωθήκατε στο Θεό» (Ρωμ., στ’, 18-22).

Όχι, ο Παύλος δεν αστειεύεται. Εμείς μόνο να πάψουμε ν’ απορούμε για το πως έπιασε στο δόκανο  ο χριστιανισμός τον κόσμο και ειδικά τους Ελληνες. Για το πως επιβλήθηκε. Για το ποιες ήταν οι σχέσεις του Παύλου με τον Σενέκα. Για το πως ένας Εβραίος βρίζει μέσα στη Ρώμη την επίσημη κρατική θρησκεία – την ειδωλολατρία – και τον συνοδεύει ένα σύνταγμα πεζών και ιππέων για να τον σώσει. Εμείς να πάψουμε ν’ αναρωτιόμαστε πώς ένας κόσμος με τόσο ψηλό πνευματικό επίπεδο αποδέχτηκε το χριστιανισμό. Ο κόσμος αυτός κινδύνευε.
Το να ‘σαι δούλος ανθρώπων είχε γίνει λίγο επικίνδυνο για τ’ αφεντικά. Αλλά δούλος του Θεού! κι όλοι οι δούλοι αδέρφια. Ενάντια σε ποιόν θα πολεμήσεις; Αλλά και ποιό αφεντικό δε θα αγαλλίαζε από παρόμοια ισότητα; Καιρός να καταλάβουμε πόσο ανεπανάληπτο πολιτικό εύρημα στάθηκε ο χριστιανισμός – μονοθεϊσμός, με βάση το φόβο, για τις μελλοντικές κοινωνίες.
Το μίσος εναντίων των Ελλήνων
Ο πόλεμος εναντίων των ελεύθερων στο Πνεύμα και τον Νου Ελλήνων άρχισε πολύ νωρίς, πριν ακόμα και από τους Ρωμαίους και το Βυζάντιο, περίπου τον 3ο αιώνα π.κ.ε. από τους Εβραίους κάτω από τον κίνδυνο της αφομοίωσης και της αλλοτρίωσης του εβραϊκού στοιχείου στις εξελληνισμένες εβραϊκές παροικίες της Αλεξάνδρειας, Αντιόχειας, Παλαιστίνης κλπ, αποτέλεσμα της επεκτατικής επιχειρηματικότητας του Μέγα Αλέξανδρου, της μετανάστευσης των Ελλήνων και τη δημιουργία νέων ακμάζοντων Ελληνικών κέντρων στην Αίγυπτο και την Ασία.
Ο Εβραϊκός κλήρος είναι μία κληρονομική αριστοκρατία που στραγγίζει το λαό με κάθε είδους, υπό την εντολή του θεού, θρησκευτικά μεταμφιεσμένες, φορολογίες. Το Ιερατείο είναι ο φυσικός κληρονόμος του Μωυσή, άρα η αμφισβήτησή του σημαίνει και αμφισβήτηση του ίδιου του Θεού. Η προσπάθεια του να κουμαντάρεις τον εξαθλιωμένο λαό και να τον έχεις σκλαβωμένο μέσω του φόβου είναι πρωταρχικής σημασίας και η θρησκεία τους εξασφαλίζει τα προς το ζην.
Η Ελληνική όμως φιλοσοφία και σκέψη όπου οι θεοί δεν ανακατεύονται με τα κοινά, αδυνατούν να σώσουν το κόσμο και επεμβαίνουν μόνο όταν ζημιωθούν, απειλεί να σπάσει την πειθαρχία των Εβραίων πιστών οι οποίοι παύουν να είναι συνεπείς προς τις θεϊκές εντολές και τις οικονομικές υποχρεώσεις τους απέναντι στον Ναό.

Οι Εβραίοι, απομονωμένοι και προσκολλημένοι στους άτεγκτους θρησκευτικούς τους νόμους που δεν αμφισβητούνται και μένουν αναλλοίωτοι για αιώνες, θα μεταβιβάσουν στης επόμενες γενεές τον θρησκευτικό φανατισμό σαν ιερή παρακαταθήκη ιερού χαρακτήρα. Για τον Εβραϊκό λαό της διασποράς η θρησκεία είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος και το πιστοποιητικό της ομοιογένειας της φυλής και της Εβραϊκής εθνότητας. Ο Έλληνας λοιπόν κατά συνέπεια γίνεται ο επίσημος εχθρός των Εβραίων.

Η Εβραική κουλτούρα και η μετάφραση της Βίβλου
Ο Εβραϊκός λαός είναι εντελώς αμόρφωτος, με χαμηλό πολιτιστικό και πνευματικό επίπεδο και μηδενική προσφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό. Η αποκλειστική του και μόνο κουλτούρα είναι θρησκευτική και το μόνο που έχει να επιδείξει ο πολιτισμός τους είναι 22 θρησκευτικά βιβλία, 5 του Μωυσή, 13 των προφητών και 4 ψαλμών και παροιμιών, όλα γραμμένα από ιερείς, γεμάτα από απειλές, ηλιθιότητες και κατάρες.
Ο Ιώσηπος μάλιστα περηφανεύεται ότι στα βιβλία αυτά, σε αντίθεση με τα χιλιάδες Ελληνικά φιλοσοφικά συγγράμματα, δεν υπάρχει καμία αντίφαση αφού το δικαίωμα της γραφής δεν επιτρέπεται στον καθένα αλλά είναι καθήκον των προφητών και μόνο.
Τον 3ο αιώνα π.κ.ε. αποφασίζεται η μετάφραση της Παλαιάς διαθήκης στην Ελληνική γλώσσα η οποία και ανατίθεται σε 72 (οχι 70)  ελληνόφωνους Εβραίους και θα ολοκληρωθεί τον 1ο αιώνα π.κ.ε.  Σωρεία άλλων συγγραμμάτων θα κυκλοφορήσει στην Ελληνική, άλλα γραμμένα από Εβραίους και άλλα από τυχόν ειδωλολάτρες που στην πραγματικότητα είναι επίσης Εβραίοι. Η Βίβλος μεταφρασμένη στα Ελληνικά θα γίνει όργανο θρησκευτικής προπαγάνδας, θα υιοθετηθεί αμέσως από όλες τις Εβραϊκές κοινότητες της διασποράς και ο Εβραίος θα έχει για πρώτη φορά να επιδείξει και αυτός την αποκλειστική του φιλοσοφία απέναντι στους Έλληνες.
Με αυτόν τον τρόπο ο Ιουδαϊσμός θα διαδοθεί στον Ελληνόφωνο κόσμο και θα γίνει ελκυστικός χάρη στο αίσθημα ασφάλειας που δημιουργεί σαν κάστα. Όσοι Εβραίοι λοιπόν απορροφώνται από τον Ελληνικό πολιτισμό, άλλοι τόσοι «ειδωλολάτρες» προσχωρούν στον Ιουδαϊσμό με σκοπό όχι μόνο την υποστήριξη και την απολαβή των προνομίων της πανίσχυρης αυτής οικονομικά τάξης αλλά και με σκοπό να επωφεληθούν από τον Μεσσία που θα έρθει να σώσει τους Εβραίους.
Οι Ζηλωτές
Οι πρώτοι μου θα απειλήσουν τις Αρχές και την οικονομική τάξη της Παλαιστίνης ήταν οι Ζηλωτές, μια από τις 4 Ιουδαϊκές αιρέσεις (Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι και Εσσαίοι οι υπόλοιπες τρεις), οι αντάρτες μαχητές των πόλεων εκείνης της εποχής που αντιπροσώπευαν τον εξαθλιωμένο λαό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελούσαν το μαχητικό τμήμα των Εσσαίων. Το 4 μ.κ.ε. δύο χιλιάδες από αυτούς σταυρώθηκαν, προφανώς με την έγκριση του Ιερατείου που ανέθεσε στους Ρωμαίους την εκκαθαριστική επιχείρηση εναντίων τους. Η λαϊκή εξέγερση όμως συνεχίστηκε, ακόμα και μετά τον θάνατο του Ιησού, με αποτέλεσμα την επανάσταση του 67 μ.κ.ε και την ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους.
Για την ανταρσία αυτή εναντίων του Ιερατείου θα θεωρηθεί υπεύθυνη η Ελληνική κουλτούρα και η καταστρεπτική επιρροή της φιλοσοφικής σκέψης στις μάζες. Το Ιερατείο κατά την επανάσταση του 67 μ.κ.ε. αποφασισμένο να μην αφήσει να επικρατήσουν οι Ζηλωτές θα ζητήσει την συμπαράσταση των Ρωμαϊκών λεγεωνών οι οποίες και θα ισοπεδώσουν την Ιερουσαλήμ. Οι κυνηγημένοι Εβραίοι θα προσκολληθούν στους Χριστιανικούς πυρήνες στα μέρη που υπήρχαν Εβραίοι της διασποράς.
Εφόσον οι “επαναστάτες” νεωτεριστές (Ζηλωτές) ήταν ποτισμένοι με το Ελληνικό πνεύμα και η Ιερουσαλήμ, η πόλη-μάνα του Ιουδαϊσμού ισοπεδώθηκε, το μίσος των Εβραίων, εναντίων των Ελλήνων θα φουντώσει.
Οι Εσσαίοι: Ο Εσσαισμός είναι μία θεολογικό-κοινωνική ιδεολογία βαθύτατα επηρεασμένη από τον Επικουρισμό όπου η ηθική των Ορφικών γεννά κάτω από ορισμένες συνθήκες θεμελιακές ηθικές αξίες. Η οργάνωση των Εσσαίων έχει ως σκοπό την αποκατάσταση της ηθικής και θρησκευτικής τάξης στο Ισραήλ. Παρότι οι θεολόγοι αρνούνται τα πάντα για αυτήν την οργάνωση αντλούμε πολλές πληροφορίες για το κοινόβιο των Εσσαίων από του παπύρους του Qumran που βρέθηκαν το 1947 σε μια σπηλιά από ένα Βεδουίνο (Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας). Ζούνε απομονωμένοι στην έρημο και έχουν πλήρη οικονομική ανεξαρτησία.
Η ύπαρξή τους παρέμενε μυστική για πολύ καιρό και οι όρκοι τους είναι τόσο δεσμευτικοί ώστε οι “τελετές” τους περιορίζονται μόνο στους μυημένους του κοινοβίου. Από τους παπύρους φαίνεται ότι είχαν προβλήματα ιεραρχικής οργάνωσης επειδή τα μέλη τους ήταν αμόρφωτα καθώς δεχόντουσαν κάθε καταπιεσμένο και αγανακτισμένο από το Ιερατείο.
Η πειθαρχία και η υποταγή στον κανονισμό του κοινοβίου είναι πρωταρχικής σημασίας, οι κανόνες είναι αυστηρότατοι και η ζωή τους διαφέρει ριζικά από την θρησκευτική και κοινωνική ζωή των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Βασικό στοιχείο η κοινοκτημοσύνη, προφανώς βασισμένη στον Πλάτωνα όπου επεκτείνεται και στις γυναίκες καθώς ο γάμος θεωρείται δουλεία, όπου τα αγαθά είναι κοινά και κανείς δεν έχει τίποτα δικό του.
Οι βασικές τους αρχές, κατάργηση της ιδιοκτησίας, ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, αποτελούν πραγματική επανάσταση για την Εβραϊκή νοοτροπία. Αναπτύσσονται σε μια κοινωνικοπολιτική στερεά οργάνωση με αρχές, κανονισμούς και επίσημο πρόγραμμα και αρχίζουν την προπαγάνδα της ισότητας όλων με τον Πρόδρομο Ιωάννη και μετέπειτα με τον Ιησού.
Ο Ιησούς και η απόπειρα απόκρυψη της ταξικής του καταγωγής
Η θεοκρατία, η θρησκοληψία και ο υστερικός Μεσσιανισμός κυριαρχούν στο λαό. Το Ιερατείο λοιπόν θα προσπαθήσει να το εκμεταλλευτεί με την κατασκευή μίας νέας θρησκείας. Η Εσσαική ιδεολογία του Ιησού πρέπει να διαστρεβλωθεί. Ο Εβραϊκός Κλήρος και οι Άρχοντες θα συνωμοτήσουν και θα οργανώσουν την απάτη του «θεού της αγάπης». Ο Ιησούς στην πραγματικότητα είναι ο πρώτος επίσημος εκπρόσωπος τις οργάνωσης των Εσσαίων. Στα λόγια και στα έργα του πάλευε για μία λαϊκή επανάσταση.
Για να στεριώσει όμως το παραμύθι του Χριστιανισμού και να παρουσιαστεί ως ο απεσταλμένος του Θεού πρέπει πρώτα να αποκοπεί από το παρελθόν του και να αποκρυφτεί η πραγματική του ταυτότητα. Σκοπός είναι η παραμόρφωση του “αληθινού του προσώπου” και η απόκρυψη της ταξικής του προέλευσης.
Παρότι ο Φίλων και ο Ιώσηπος περιλαμβάνουν τους Εσσαίους στις Εβραϊκές αιρέσεις δεν αναφέρονται πουθενά στα Ευαγγέλια. Ο ίδιος ο Ιωάννης ήτανε Εσσαίος ενώ οι μαθητές του Ιησού κατά συντριπτική πλειοψηφία ήταν Ζηλωτές, οι αληθινοί Ισραηλίτες, οι φτωχοί του Ισραήλ. Τα Εσσαικά στοιχεία στην ζωή και στη διδασκαλία του Ιησού είναι άπειρα, όπως για παράδειγμα το ότι απαγορεύεται ο όρκος, ο μυστικός δείπνος που είναι Τρίτη για να γιορταστεί το Πάσχα που πέφτει Τετάρτη, η βάπτιση και πλήθος άλλων στοιχείων είναι καθαρά Εσσαικές τελετουργίες.
Ο Ιησούς καταδικάστηκε από τις επίσημες Αρχές ως αναρχικός απεσταλμένος των Εσσαίων. Το ότι παρουσιάστηκε σαν Μεσσίας ήτανε η αφορμή και όχι η αιτία για να σταυρωθεί. Ο Ιησούς ποτέ δεν συνδέθηκε με θρησκευτικό πρόσωπο στην αντίληψη του Εβραϊκού λαού. Οι όμοιοί του δεν μπόρεσαν ποτέ να τον δουν σαν ηγέτη. Ένας φτωχός, αμόρφωτος σαν και αυτούς δεν θα μπορούσε ποτέ να ηγηθεί. Κανένας δεν τον πίστεψε σαν Μεσσία όσο ζούσε.

Άλλωστε σαν τον Ιησού και με το ίδιο όνομα υπήρξαν πολλά άτομα εκείνα τα χρόνια. Ο γιος του μαραγκού, ένας από τους δεκάδες φτωχούς στο πνεύμα; Μετατράπηκε σε Μεσσίας πολύ αργότερα από τους Εβραίους με σκοπό τον σκοταδισμό και την ανάπτυξη του Χριστιανισμού. Τα Ευαγγέλια που παρουσιάζουν πλήθος αντιφάσεων μεταξύ τους λόγο των αμέτρητων παρεμβάσεων που έχουν υποστεί, παραποιήθηκαν για να παρουσιαστεί ότι οι άνθρωποι της εποχής τον βλέπανε σαν Μεσσία.

Η μητέρα του  Μαρία κατά τους 4 πρώτους αιώνες, βεβαιωμένη ιστορικά μητέρα του Ιησού, θα εξαφανιστεί από το επίσημο προσκήνιο για να αμφισβητηθεί η ταξική καταγωγή του. Πρέπει να αποσυνδεθεί από την ταπεινή καταγωγή του αλλά και από το Εσσαικό κίνημα. Στα αρχαιότερα χριστιανικά κείμενα δεν υπάρχει αναφορά στην Μαρία. Η πρόθεση εκτόπισης, υποβιβασμού της γυναίκας είναι σαφέστατη.
Σε αντίθεση με την Ελληνική θρησκεία που η ιέρεια (Δήμητρα, Κυβέλη, Ίσιδα) αποτελεί πρωταρχικό ρόλο της οργάνωσης της ζωής, οι Εβραίοι προσπαθούν να προλάβουν την εισβολή της ειδωλολάτρισσας γυναίκας στον Χριστιανικό μύθο που δημιουργούν. Η γυναίκα και ο ερωτισμός γίνεται ο αντίπαλος του Χριστιανισμού και εισάγεται ο μύθος του κρίνου και του αρχάγγελου. Στην Βίβλο αναφέρεται πως ο Ιησούς έχει 12 αδέλφια γεννημένα από την Μαρία, αλλά την αποκαλούν παρθένα; (!!!)
Η Μαρία θα τιμάται, αναγκαστικά, αφού μια γυναικεία μορφή φέρνει πιστούς, εξουσία και χρήμα στην εκκλησία, αλλά η Αγία Τριάδα θα λατρεύεται. Καθιερώνεται ο Υιός ο Μονογενής [κλέψε κλέψε, από τον Ησίοδο και την Εκάτη που ήταν γεννημένη από μητέρα μόνο !!!]  Το «μέγιστο» αυτό ζήτημα της Μαρίας θα κρατήσει απασχολημένα τα πατριαρχεία για 16 αιώνες με οικουμενικές συνόδους ενώ ο υπόλοιπος κόσμος βουλιάζει στον σκοταδισμό. Η γυναίκα θα παίξει στις γραφές το ρόλο της κατηγορουμένης, σαν την Εύα.
Τα διδάγματά του Παύλου έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά του Ιησού
Δεν υπάρχει αναφορά στα Βιβλικά κείμενα για ανάσταση νεκρών. Η Δευτέρα Παρουσία αποτελεί φανερά την μετάθεση των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και επιθυμιών για την χαλιναγώγηση του λαού. Ο Ιησούς προσπαθεί να διαφωτίσει ανθρώπους με κατώτατο έως ανύπαρκτο πνευματικό επίπεδο, θα διαλέξει του μαθητές τους από τα κατώτερα αμόρφωτα στρώματα. Αυτός είναι και ο λόγος που χρησιμοποιεί παραβολές για να γίνει κατανοητός.
Ο Παύλος θα το διαστρεβλώσει και θα ισχυριστεί ότι η αγραμματοσύνη τους θα τους εξασφαλίσει την σωτηρία και την εύνοια του θεού και ότι ο κόσμος θα πρέπει να παραμείνει όπως έχει μιας και είναι φτιαγμένος με σοφία. Ο δούλος θεωρείται ελεύθερος από τον Ιησού, ενώ για τον Παύλο ελεύθερος είναι ο δούλος του Χριστού.
Το κύρος του Παύλου θα κλονιστεί αργότερα λόγο της αγραμματοσύνης των μαθητών του και η Εκκλησία θα επικαλεστεί την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος που θα τους μεταστοιχειώσει σε πάνσοφους σοφιστές. Ο θάνατος του Ιησού τελικά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα καθώς ο Εβραϊσμός συνέχισε να εξαπλώνεται σε πόλεις και χωριά.
Ο Παύλος
Ο Παύλος παρουσιάζεται ως χαφιές των Φαρισαίων όπου χρησιμοποιήθηκε για να στρεβλώσει τα διδάγματα του επαναστάτη Ιησού (!! ανύπαρκτος επαναστάτης) και να καθιερώσει την νέα θρησκεία. Εμφανίζεται στο προσκήνιο μετά τον θάνατο του Ιησού, είναι αστός Φαρισαίος με υπηκοότητα Ρωμαίου πολίτη. Όπως αναφέρεται στις “Πράξεις” θα ξεκινήσει για την Δαμασκό με σκοπό να συλλάβει όσους οπαδούς του Ιησού μπορέσει.

Στο δρόμο όμως γίνεται το μεγάλο “θαύμα”, προσκολλάται στο Χριστιανισμό και μεταβάλλεται σε ένθερμο υποστηρικτή του. Οι Άρχοντες όμως, αντίθετα με τον Ιησού, τον αφήνουν να δρα ελεύθερα χωρίς να διώκεται. Ποτέ δεν κυνηγήθηκε από την επίσημη Εβραϊκή ηγεσία, το Ιερατείο. Η δράση του δεν ανακόπτεται από κανέναν, διδάσκει ελεύθερα και οργανώνει κοινόβια ακόμα και μέσα στη Ρώμη που απαγορεύεται κάθε μορφή οργάνωσης.

Ξεκινάει να διακηρύσσει τον Χριστιανισμό μέσα στις συναγωγές όπου κάποιοι Εβραίοι θα τον ακολουθήσουν και θα γίνουν οι πρώτοι χριστιανοί. Οι φανατικοί και δογματικοί όμως Ιουδαίοι, Ζηλωτές, Σαδδουκαίοι, Σαμαρείτες εκτός από τους Φαρισαίους δεν επιδέχονται νεωτερισμούς στον Ιαχβισμό τους. Οι Εσσαίοι θεωρούν ότι παραποιεί και διαστρεβλώνει την διδασκαλία-φιλοσοφία του Ιησού και άρα την ιδεολογία του Εσσαικού κινήματος.

Όταν τελικά συλλαμβάνεται στην Παλαιστίνη επεμβαίνουν οι Ρωμαϊκές αρχές και τον διασώσουν από τα μαινόμενα πλήθη και τους Ζηλωτές που προσπαθούν να τον λιντσάρουν. Θα κρατηθεί 2 χρόνια στην Καισαρεία όπου και απαγορεύεται η είσοδος Εβραίων ενώ η δίκη του αναβάλλεται συνεχώς. Για να φυγαδευτεί στην Ρώμη χωρίς να προκαλέσουν το Ιουδαϊκό κόσμο, θα επινοηθεί το σχέδιο της εκδίκασής του ως Ρωμαίου πολίτη από τον Καίσαρα. Φτάνοντας όμως στην Ρώμη δεν φυλακίστηκε ποτέ σαν υπόδικος και δύο χρόνια αργότερα τα ίχνη του χάνονται παντελώς μετά από την πυρκαγιά της Ρώμης το 64 μ.κ.ε. Ποιος έκαψε την Ρώμη; Ο Νέρωνας ή ο Παύλος;

Πως επιβλήθηκε ο Χριστιανισμός στις μάζες;
Το οξύμωρο είναι ότι η Χριστιανική θρησκεία ενώ γεννήθηκε στην αγκαλιά του Ιουδαϊσμού από το Ιερατείο και τους Άρχοντες, τους Φαρισαίους για να χαλιναγωγήσει τις μάζες, διώχτηκε από τον ίδιο τον Ιουδαϊκό λαό και έγινε αποδεκτή αντίθετα από τα περισσότερα μέλη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Αρχικά απευθύνεται στους εξελληνισμένους Εβραίους οι οποίοι και θα αποτελέσουν τον πυρήνα των πρώτων Χριστιανικών κοινοτήτων. Όπως περιγράφει ο Τάκιτος έφτασαν να δέχονται από τους χειρότερους των ανθρώπων στην θρησκεία τους με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο πλούτος τους και η αλληλεγγύη μεταξύ τους αλλά και η εχθρότητα προς οποιονδήποτε άλλο.
Η απώθηση που προκαλούν στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο θα αποτελέσει την πρώτη μορφή αντισημιτισμού που τελικά θα οδηγήσει στην επανάσταση του 167 π.κ.ε. με αρχηγούς τους Μακκαβαίους και την δημιουργία ανεξάρτητου ιουδαϊκού κράτους. Το Μεσσιανικό μήνυμα σε συνδυασμό με τον εξαθλιωμένο από την αποτυχημένη πολιτική της Ρώμης λαό θα κατακλύσει τον κόσμο και θα προετοιμάσει το έδαφος για μια νέα θρησκεία. Οι μάζες απεγνωσμένα ψάχνουν τον Μεσσία που θα τους απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους, θα καταπολεμήσει την αδικία και θα αποκαταστήσει την ισότητα.
Αρχικά οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να επιβάλλουν την αυτοκρατορική θρησκεία σε όλα τα μέλη της Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένου και τους Εβραίους. Το 49 μ.κ.ε. ο Κλαύδιος θα κυνηγήσει από την Ρώμη Εβραίους και Χριστιανούς. Πλήθος άλλων διωγμών θα ακολουθήσει, Οι Ρωμαίοι και η κυριαρχία τους, που κατά τον 3ο αιώνα έχει εξαθλιώσει τους καταχτημένους που κολυμπούν στην αμάθεια και στην δεισιδαιμονία θα βοηθήσει στην εξάπλωση της νέας θρησκείας. Ο Χριστιανισμός βρίσκει τελικά πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί.
Ο αγώνας εναντίων του Ελληνισμού θα χαρακτηριστεί ως αγώνας ενάντια στην διαφθορά των ειδωλολατρών. Το 356 μ.κ.ε. ο Κωνστάντιος θα υπογράψει νόμο με τον οποίο διατάσσει το κλείσιμο των ειδωλολατρικών ναών σε όλες της πόλεις. Για τους παραβάτες προβλέπεται μέχρι και η ποινή του θανάτου. Το 381 μ.κ.ε. ένας άλλος νόμος στερεί τα πολιτικά δικαιώματα από τους Χριστιανούς που επέστρεφαν στον “ειδωλολατρισμό”.
Η ολοκληρωτική απαγόρευση του ειδωλολατρισμού έρχεται με ένα νέο νόμο το 392 μ.κ.ε. που προβλέπει πρόστιμα και δημεύσεις περιουσιών για τους παραβάτες. Ο Χριστιανισμός είναι πλέον πολιτική εξουσία και εκδίδει νόμους. Οι εξαθλιωμένες μάζες κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια μπορεί να προσχώρησαν γιατί είδαν μια ελπίδα σωτηρίας από την μιζέρια τους. Μετά όμως από τους τόσους αιώνες δεν άλλαξε τίποτα και μάλλον τα πράγματα είναι και χειρότερα. Μόνο η θανατική ποινή μπορεί πλέον να τους κρατήσει στον Χριστιανισμό.

Γεγονότα σαν και αυτά αποδεικνύουν ότι ο ειδωλολατρικός κόσμος δεν προσχώρησε στον Χριστιανισμό κατά χιλιάδες με την θέλησή του, όπως πολλοί υποστηρίζουν, αλλά επιβλήθηκε σαν θρησκεία, με αίμα και βία. [1]

Το Βυζάντιο και ο ύπουλος ρόλος του: Το Βυζάντιο στην αρχή θα πολεμήσει τον Ελληνισμό με επεμβάσεις όπως το κλείσιμο της Ακαδημίας τον 6ο μ,χ αιώνα από τον Ιουστινιανό. Η ζωή στην Αθήνα νεκρώνει. Εκείνη την εποχή η Ευρώπη κολυμπούσε στην βαρβαρότητα και ο πρωτογονισμός του Παύλου έβρισκε πρόσφορο έδαφος.
Η πρόσβαση στον Χριστιανισμό ήταν λοιπόν για αυτούς τους λαούς ένα πολιτισμικό βήμα. Η εθνική λοιπόν υπόσταση αρκετών Ευρωπαϊκών λαών θα ταυτιστεί με την θρησκευτική καθώς οι χώρες χωρίς ιστορικό παρελθόν αφομοίωσαν τον Χριστιανισμό. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον Έλληνα που ποτέ δεν υπήρξε Χριστιανός. Η ανωτερότητα της Ελληνικής παιδείας θα γίνει η πηγή του Βυζαντινού πολιτισμού.
Το Βυζάντιο ένιωθε αποστροφή για τους Έλληνες και οτιδήποτε Ελληνικό. Ανάμεσα όμως στο Βυζάντιο και στον Ελληνισμό υπάρχει μία γενεαλογική σχέση, μία βαθύτατη ομοιογένεια ουσίας καθώς ο Ελληνισμός και ο Ρωμαϊκός πολιτισμός αναμιγνύονται στο Βυζαντινό έδαφος. Ένα Ρωμαϊκό κράτος με Ελληνική κουλτούρα.
Ο Άγιος Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Ιουλιανός ο «Μέγας» και άλλοι σπούδασαν ακόμα και στον 4ο αιώνα μ.κ.ε. στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο το οποίο ανακαινίστηκε από τον Μάρκο Αυρήλιο μετά την καταστροφή του από τον Σύλλα το 86 π.κ.ε. Παρότι όμως η Βυζαντινή Εκκλησία οικειοποιείται τις βάσεις των ιδεών της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας θα διαπράξει έναν αμείλικτο διωγμό εναντίων των “ειδωλολατρικών” Ελλήνων και θα καταστρέψει μνημεία, βιβλιοθήκες και ολόκληρα κέντρα του Ελληνισμού. [1]
Το ίδιο έκαναν πρωτύτερα και οι Ρωμαίοι των οποίων καμία σχεδόν πλευρά της πολιτιστικής τους ζωής δεν είχε μείνει ανέγγιχτη από την Ελληνική επίδραση. Οι μεγάλοι της σοφοί και ποιητές ήταν λογοκλόποι των Ελλήνων. Ήταν φυσικό λοιπόν η Ρώμη να αμφισβητήσει την εξάρτησή της από έναν ανώτερο αλλά ξένο πολιτισμό.
Ο μορφωμένος κόσμος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με τον καιρό θα διαβρώσει τον Χριστιανισμό και θα δημιουργήσει αυτό που θα γίνει αργότερα το Βυζάντιο και ο πολιτισμός του. Ο Βυζαντινός κόσμος φοβούμενος την παρακμή θα οικειοποιηθεί τον Ελληνισμό και θα διεκδικήσει την κληρονομιά του, Το βασικό χαρακτηριστικό της πνευματικής ζωής του Βυζαντίου είναι η ανανέωση του ενδιαφέροντος για την Ελληνική αρχαιότητα. Αφού κατάκλεψαν, σκότωσαν, ισοπέδωσαν κάθε τι Ελληνικό, τώρα οι Εβραίοι, το ιδιοποιούνται και το χρησιμοποιούν γιατί τρέμουν τον αφανισμό.
Οι αρχές του αρχαίου κόσμου δεν είναι πια ασυμβίβαστες με τον Χριστιανισμό αλλά απαραίτητο συμπλήρωμα της διδασκαλίας του. Η έννοια που δίνεται στην λέξη Έλληνας αποκαθίσταται και από ειδωλολάτρης και παγανιστής συνδέεται και πάλι με τον αρχαίο πολιτισμό και την παιδεία. Η Ελληνικότητά και η Ορθοδοξία αποτελούν ανεκτίμητα αγαθά για τους Βυζαντινούς.
Ο Εξελληνισμός της Ανατολής συνεχίζεται με τον Θεοδόσιο Β και ιδρύεται το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Το Βυζάντιο όμως είναι εδαφικά Ελλάδα και δεν παύει να ενδιαφέρει τους Λατίνους. Η απέχθεια του Παπικού Λατινικού κόσμου για κάθε τι Ελληνικό θα στραφεί προς το Βυζάντιο το οποίο και το λιγουρεύεται μετά την σύντομη κατοχή της Πόλης από τους Ενετούς το 1204. Μην ξεχνάμε ότι η Αναγέννηση συμπίπτει με την πτώση της Πόλης το 1453 και την φυγή των ευκατάστατων και δημιουργημένων στην Ιταλία. Κερδισμένος για ακόμα μία φορά θα βγει ο Εβραιοκρατούμενος χριστιανισμός του Πάπα.
Η Ανοησία της “Δημοκρατίας” 
Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης θεωρούνται οι πρωτομάστορες της τεχνικής του ελέγχου που ασκεί η Πολιτεία πάνω στις μάζες μέσα από την πολιτική θρησκεία, Ο Πλάτωνας μέσα από την ιδεαλιστική φιλοσοφία του θέλησε να διατηρήσει την παντοδυναμία της αριστοκρατικής άρχουσας τάξης και έθεσε τα θεμέλια για τα πρώτα απολυταρχικά αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Πράγματι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης ήταν εχθροί της Δημοκρατίας, ζητούσαν όμως τον αποκλεισμό από την Πολιτεία των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων, την εποχή που η Αθήνα βγήκε χρεοκοπημένη από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, αυτών που ήταν “έτοιμοι να πουλήσουν την Πόλη για μία δραχμή” και ήταν έρμαιο των δημαγωγών.
Η άρχουσα τάξη τίναξε στον αέρα τον Ελληνικό πολιτισμό αναστέλλοντας την πορεία των νέων ιδεών ανοίγοντας άθελά της την πόρτα στην πανούκλα του Χριστιανισμού.
Ένας από του μεγαλύτερους προσωκρατικούς φιλόσοφους, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος, βλέποντας ότι η Δημοκρατία καταλήγει στην αναρχία, αηδιασμένος παραιτήθηκε από την εξέχουσα θέση που του έδινε η αριστοκρατική του καταγωγή μέσα στην Πόλη και αποτραβήχτηκε στο ιερό της Αρτέμιδος στην Έφεσο.
Οι Σοφιστές όχι μόνο ήταν οπαδοί της Αριστοκρατίας, του πλούτου, του νόμου του ισχυρότερου, όχι μόνο έδιναν μαθήματα ρητορικής και πολιτικής έναντι αμοιβής, αλλά ο Πρωταγόρας μάλιστα ήταν ξακουστός για τα υψηλά του δίδακτρα.
Η Παιδεία, εάν εξαιρέσουμε μερικούς δημαγωγούς, δεν προσφέρθηκε ποτέ δωρεάν, όπως είναι και το σωστό. Δεν είναι τυχαίο ότι τα συγγράμματα του Αντιφώντα εξαφανίστηκαν, ενώ είχαμε την τύχη να βρούμε ακέραια τα σημαντικότερα έργα του Πλάτωνα καθώς στις αντιδημοκρατικές, θεωρίες του θα δομηθούν τα σημερινά ολιγαρχικά καθεστώτα. Η φιλοσοφία του Πυθαγόρη, Ηράκλειτου και άλλων μεγάλων,  βάρυναν την εξέλιξη της επιστήμης, πως  οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν ίσοι, αλλά κάποιοι είναι κατώτεροι και ανεπίδεκτοι κάθε παιδείας και μάθησης.
Αντίθετα με τις  θέσεις του Πυθαγόρη που ονειρευόταν μια ιεραρχημένη σε κάστες κοινωνία, ο Επίκουρος μάζευε οπαδούς όχι μόνο από τους μορφωμένους αλλά και από τους τελείως αγράμματους. Οι πολίτες εμφανίζονται διψασμένοι για γνώση και από την άλλη η άρχουσα τάξη αγωνίζεται για την περιφρούρηση των κατακτημένων της. Δεν είναι αστείο ότι οι κομουνιστικές ιδέες στηρίχθηκαν πάνω στην φιλοσοφία του Πλάτωνα; Ότι ο ναζισμός στηρίχτηκε στην θεωρία του Υπεράνθρωπου του Νίτσε;

Πάντα οι κατώτεροι για να αναδειχθούν, διαστρεβλώνουν κατά το δοκούν ανώτερες θεωρίες. Οι λαοί χαρακτηρίζονται και  από τους θεούς τους. Οι Έλληνες κατασκεύασαν έναν άνθρωπο, τον Προμηθέα, τον τραγικό ήρωα που περπατά ενάντια στη μοίρα του γνωρίζοντας ότι θα καταστραφεί, που νίκησε τον θεό για να καλυτερέψει τη ζωή των θνητών.

Οι Εβραίοι κατασκεύασαν τον Μωυσή που σε συνεργασία με τον Ιαχβέ έφτιαξε τους νόμους αλυσίδες για να καταδυναστεύει τους ανθρώπους.
ΟΙ Έλληνες κατά τον Ιώσηπο δεν γνώριζαν τη λέξη νόμος, γιατί δεν αναφέρεται πουθενά στον Όμηρο !!!
Ο Έλληνας ευθυτενής και περήφανος αντικρίζει τους θεούς του σε αντίθεση με την κυρτωμένη ράχη του Εβραίου μπροστά στο φόβο και στις προκαταλήψεις, βουτηγμένος στην άγνοια και το σκοτάδι, την ενοχή της ζωής και την απειλή της Δευτέρας Παρουσίας και της αμείλικτης Κρίσης.
Οι θεοί προδίδουν την ποιότητα αυτών που τους δημιούργησαν.

«Καὶ λέγει Κύριος πρὸς τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ : Πᾶς ἄνθρωπος ὅστις ἐναντιωθῆ εἰς τὰς προσταγᾶς σου καὶ δὲν ὑπακούση εἰς τοὺς λόγους σου κατὰ πάντα ὅσα προστάξης αὐτὸν ἂς θανατώνηται*  (Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἃ΄18)».
«Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς , ἐκ΄τούτου θέλετε γνωρίσει ὅτι ὁ θεὸς ὁ ζῶν εἶναι ἐν τῷ μέσω ὑμῶν καὶ ὅτι κατὰ κράτος θέλει ἐξολοθρεύσει»

Ο ρωμαίος Ammianus Marcellinus ήταν ο ιστορικός του Κωνστάντιου του Β΄ κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ ὁποίου ἄρχισαν οἱ πιὸ ἀποτρόπαιοι διωγμοὶ ἐναντίων τῶν Ἑλλήνων. Στὴν σημερινὴ πόλη τοῦ Δυτικοῦ Ἰσραὴλ τὴν Beth Sian , γνωστὴ στοὺς Ἕλληνες ὅλους ἐκείνων τῶν αἱματοβαμμένων χρόνων ὡς Σκυθόπολης, τὸν 4ο αἵ. μ.κ.ε. γύρω στὸ 341 λειτούργησε τὸ πρῶτο στρατόπεδο συγκέντρωσης, γιὰ δύο δεκαετίες (20 ἔτη), δηλαδὴ κὰθ΄ὅλην τὴν διάρκεια τῆς κατοχῆς τοῦ Βυζαντινοῦ θρόνου ἀπὸ τὸν δευτερότοκο γιὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, τὸν Κωνστάντιο τὸν δεύτερο.
Αυτό το ἀποτρόπαιο ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἑλλάδας καὶ σὲ συνέπεια κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας, διασώζει ὁ Ρωμαῖος ἱστορικὸς, στὸ 19ο βιβλίο τοῦ ἔργου τοῦ (*RERUM GESTARUM LIBRI XXXI*) 31 τόμων.

Τὸ σφαγεῖον τῆς Σκυθόπολης ὑπῆρξε ἐπινόηση – ἑνὸς νοσηροῦ ἐγκεφάλου, τοῦ Ἐπισκόπου Ἀλεξάνδρειας Γεωργίου. Σκοπὸς τοῦ Γεωργίου ἦταν ἡ καθολικὴ ἐξόντωση τῶν Ἑλλήνων ἡ γενοκτονία αὐτῶν,καθὼς ἐκεῖνοι ἐστέκοντο ὡς ἀρνητὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Ὁ αὐτοκράτορας Κωνστάντιος Β΄ δέχθηκε καὶ ἔστειλε στὴν Ἀνατολὴ τὸν ἀρχιγραμματέα τῆς Αὐλῆς τοῦ τὸν Παῦλο , περιβόητο γιὰ τὴν σκληρότητά του, ἀποκαλούμενο καὶ *Τάρταρο* .  Αὐτὸς ὁ Παῦλος καὶ ὁ Γεώργιος σὲ συνεργασία ὀργάνωσαν τὸ στρατόπεδο συγκέντρωσης τῆς Σκυθόπολης.
Γράφει ὁ Ammianus Marcellinus:

«Τὸ ἀνθρωπόμορφο αὐτὸ κτῆνος, ὁ Παῦλος,διέθετε τόση ἐξουσία καὶ δύναμη ὥστε μὲ ἕνα νεῦμα τοῦ μόνο ἐξηρτάτο ἡ ζωὴ ὅλων ὅσων περπατοῦσαν στὴν γῆ» ( 19 : 12, 13 )

Ἀναφέρει ὁ Ἐμμανουὴλ Ροΐδης, ἀνακαλώντας τὰ ἱστορικά του Ammianus Marcellinus:

«Εἰς τὴν Σκυθόπολιν ὅπου εἶχε στηθὴ τὸ χριστιανικὸ κρεουργίον. Ἐκεῖ συνεδρίαζαν εὐσεβεῖς δικασταὶ (χριστιανοὶ εὐσεβεῖς) ἀμιλλώμενοι τὶς πλοίονας εἰδωλολάτρας (Ἕλληνες Ἐθνικοὺς) νὰ ὀπτήση ἐπὶ σχάρας, νὰ βράση ἐντὸς ζέοντος ἐλαίου, ἢ νὰ κατακόψη μεληδόν».

Ἡ Σκυθόπολης καὶ τὰ ἀπάνθρωπα γεγονότα ποὺ διαδραματίστηκαν ἐκεῖ ἐπὶ 20 συνεχῆ ἔτη ἀποκαλύπτουν γιατί τὰ μετέπειτα Ρωμαϊκὰ (Βυζαντινὰ) αὐτοκρατορικὰ διατάγματα ποὺ θεσμοθετοῦσαν τὴν «ἐπὶ Ἑλληνισμοῦ θανατικὴ καταδίκη» ἐφαρμόσθηκαν χωρὶς καμία ἀντίδραση ἢ ἐξέγερση , ὅπως χωρὶς καμία ἀντίσταση ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἐπῆλθε ὁ ἀφανισμὸς 80 καὶ πλέον πόλεων τῆς κυρίως Ἑλλάδας ἀπὸ τὸν Χριστιανὸ Ἀλάριχο, μετὰ Βυζαντινῆς αὐτοκρατορικῆς διαταγῆς 40 χρόνια ἀργότερα.

«Ὅσο γιὰ τοὺς ἐχθρούς μου, αὐτοὺς ποὺ δὲν μὲ θέλησαν γιὰ βασιλιὰ τοὺς φέρτε τους ἐδῶ καὶ κατασφάξτε τοὺς μπροστά μου». (Κατὰ Λουκᾶν ΙΘ΄, 27).
«ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου Σιῶν ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων» (Ζαχαρίας Θ΄13 – 15).

Αμμιανός Μαρκελλίνος
Έγραψε το βιβλίο Res gestae που εξιστορεί τα γεγονότα των ετών 96-378 μ.α.χ.χ. σε τριάντα ένα βιβλία, από τα οποία σώθηκαν τα βιβλία 14-31, τα οποία περιγράφουν τα γεγονότα των ετών από το 353 μ.α.χ.χ. μέχρι το 378 μ.α.χ.χ.
Ο χριστιανισμός έπαιξε το ρόλο του εκτελεστικού αποσπάσματος που κονιορτοποίησε τον ελληνικό πολιτισμό και τον ανθρώπινο στοχασμό. Στην αρχή του χριστιανισμού, σταματά η Ιστορία και αρχίζει ο εκβαρβαρισμός της ανθρωπότητας.
Ολοταχώς όπισθεν, μέσα από την παροιμιώδη ανηθικότητα του Παύλου.
Αυτό το μακάβριο, εξοντωτικό σχέδιο δεν έγινε από έναν άνθρωπο. Πρόκειται για τη σύλληψη ενός Συστήματος που επιδιώκει να σπάσει το φράγμα της εκλεκτικότητας του πολιτισμού που κρατά τους Εβραίους απομονωμένους σαν λεπρούς η «ακάθαρτους». Όχι βέβαια για να αφομοιωθούν οι Εβραίοι στους κόλπους του πολιτισμού. «Μη γένοιτο», πού ‘λεγε και ο Παύλος. αλλά για να ενταχθεί η ανθρωπότητα στην εβραϊκή ιδεολογία.
Όχι! ο Παύλος δεν ήταν θρησκευόμενος από πίστη, αλλά από ιδεολογία. Μια ιδεολογία κατοχύρωσης συμφερόντων μασκαρεμένη σε θρησκεία! Και η ιδεολογία αυτή κινδύνευε από τη Γνώση που απλωνόταν στη Γη. Αυτός θα φτιάσει έναν θεό που θα καταποντίσει τη γνώση. Και θ’ αποκαταστήσει την ταπεινωμένη εβραϊκή του υπόσταση, αυτή την περιφρονημένη από τους πολιτισμένους, αλλά και τους ομόφυλούς του επαναστάτες, υποχρεώνοντας όλους να προσκυνήσουν τον ένα, τον μοναδικό θεό του Ισραήλ.

«Όσο μεγαλύτερο φτιάχνω το θεό, τόσο μεγαλύτερος και σπουδαιότερος είμαι ‘γω ο ίδιος» Γκαίμπελς.
«Όποιος δίδει τόσο μεγάλη σημασία στην πίστη καθαυτή, διατάζει ν’ αποκεφαλίσουν τους άλλους όταν αμφιβάλλουν γι’ αυτήν». Χόχουτ

Μελέτησε το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου  «Αντιγνώση» Τα δεκανίκια του καπιταλισμού

Η «Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού» θέτει ένα πρόβλημα που ποτέ ως τώρα δεν έχει ερευνηθεί αντικειμενικά και καίρια. Πως καταποντίστηκε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός; [1] Γιατί; Ποιους εξυπηρετούσε ο αφανισμός του; Και γιατί θεωρήθηκε απαραίτητο να ξεριζωθεί η ελληνική παιδεία προκειμένου να επιβιώσει ο εβραϊκός χριστιανισμός; Οι πολιτισμοί που καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και αφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης δέχτηκαν επιδρομές από ορδές βαρβάρων.

Όπως ο Μυκηναϊκός από τους Δωριείς και ο Χαναανικός από τους Εβραίους. Αλλά ο χριστιανισμός εμφανίζεται σα θρησκεία. Και το ίδιο ισχυρίζεται ως σήμερα. Πως έδρασε όμως σα βαρβαρική επιδρομή; Και γιατί λειτούργησε σαν καταλύτης κάθε ελληνικού στοιχείου, μετερχόμενος μέσα που μόνο ο ναζισμός μεταχειρίστηκε; Ο χριστιανισμός ισχυρίστηκε, και ισχυρίζεται ακόμη, πως μοναδικό του κίνητρο ήταν η Σωτηρία. Σύμφωνοι. Αλλά τίνος; Μα της συσσώρευσης του Πλούτου και της Εξουσίας.

Η θέση του terra papers σχετικά με την ύπνωση του χριστιανισμού [1-3]

Αν θέλεις να πιείς δροσερό, καθάριο νερό, πίνεις από την πηγή (Ελληνικά φιλοσοφικά κείμενα) δεν πίνεις από το βρώμικο, εμφιαλωμένο, πλαστικό μπουκάλι (Βίβλος)

Ion Maggos: Οι σύγχρονοι δούλοι είναι στις πλατείες και το παίζουν επαναστάτες με το καλαμάκι του φραπέ, αγανακτισμένοι εν μέσω ποπ-κόρν και κόκα-κόλας.  Τάχα ξαφνιασμένοι για το ότι τους έκλεψαν, τους κορόιδεψαν, τους τα πήραν. Οι ίδιοι καμία ευθύνη !!! Η ιστορία των δούλων – χριστιανών – κρετίνων επαναλαμβάνεται και όπως πάντα στο τέλος απλά θα αλλάξουν μαντρί και τσοπάνη, όπως γίνεται μετά από κάθε «επανάσταση της μάζας».
Λουκάς Γαβριηλίδης: Ξαναζούμε τις ημέρες του 136 π.κ.ε. με την ατέλειωτη στρατιά των δούλων, ακτημόνων, προλετάριων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ίδιες σκηνές, ίδια σχεδόν αφεντικά, ίδιοι κλυδωνισμοί και με μια Ελλάδα πάλι ταπεινωμένη και ξεπουλημένη. Ο Σύρος Εύνους τραντάζει συθέμελα την Σικελία, Η Δήλος ματώνει, η Ρώμη χάνει τον ύπνο της από τον ξεσηκωμό της πανστρατιάς των δούλων. Στα άγια χώματα της Ιωνίας ο Αριστόνικος ξεπαστρεύει με τους επαναστάτες του τρείς Ρωμαίους στρατηγούς με τον στρατό τους. Ο Αριστόνικος ο Βασιλιάς της Δικαιοσύνης γίνεται το σύμβολο των εξαθλιωμένων δούλων. Το 1260 πολέμησε ο Αριστόνικος τον Όφι της Ρώμης και του τσάκισε την ράχη.
Τότε ξεπρόβαλε και ο Τιβέριος Γράκχος και ζήτησε ξεπούλημα της περιουσίας των πλουσίων για να ζήσουν οι φτωχοί. Ήταν η εποχή που οι πλούσιοι βασιλιάδες εύρισκαν καταφύγιο και προστασία στην δύναμη της Ρώμης.
Ο Νικομήδης της Βιθυνίας, ο Αλέξανδρος ΙΙ της Αιγύπτου, ο Πτολεμαίος Απίων της Κυρήνης, ο Άτταλος ΙΙΙ και πολλοί άλλοι παρακαλούσαν να μπούνε στην Ε.Ε. για να σώσουν τα πλούτη τους.
Μόνο η οικονομική ολιγαρχία της φτωχής Ελλάδας είχε 300-400 δις σε καταθέσεις στους ναούς τράπεζες των Πεφωτισμένων στις Άλπεις.
Ο Αριστόνικος ήταν ο άνθρωπος που ξεστόμισε το θείο μήνυμα της επανάστασης και έκανε κάθε ζωντανή καρδιά να κτυπήσει δυνατά. Υπήρχε όμως και ο Τιβέριος Γράκχος στην Ρώμη που ξεσήκωνε τον λαό κατά της ολιγαρχίας του πλούτου και της διαφθοράς.
Αυτή όμως η οικονομική ολιγαρχία λίγο αργότερα ελέγχοντας όπως πάντα το θησαυροφυλάκιο κατάφερε σύντομα να δολοφονήσει τον Τιβέριο και με την βοήθεια των Ηρώδηδων στην Ιωνία να νικήσει και να σταυρώσει τον Αριστόνικο, τον βασιλιά της Δικαιοσύνης ανάμεσα σε δύο «ληστές» επαναστάτες !

«Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. Απεγνωσμένα ψάχνουν, όταν όλα έχουν καταρρεύσει, για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του που θα τους την στερήσει, αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους. Πόσες φορές βρέθηκε ο άνθρωπος κοντά στην υποψία ότι δεν είναι οι θεοί που πρέπει ν αλλάξουν αλλά το σύστημα;

Μία κοινή πίστη σώζει πάντα τις μάζες από την ανυπόφορη μοναξιά του ατόμου. Αλλά όσο δύσκολο είναι να τις ενώσεις κάτω από μια καινούργια προοδευτική ιδέα, τόσο εύκολο είναι να τις συνδέσεις μ ένα κοινό μίσος. Εναντίον ποιανού; Μα η μετριότητα βλέπει γύρω της τόσους εχθρούς! Γι αυτό η μάζα είναι πρόθυμη να υποστηρίξει μια θεότητα ή μια εξουσία που υπόσχεται το διωγμό της αδικίας και την αποκατάσταση της ισότητας. Το κακό είναι πως δεν ελέγχει ποιος της τα υπόσχεται όλα τούτα. Της αρκεί η πλάνη πως οι πάντες θα ισοπεδωθούν στο ανάστημα της δικής της μετριότητας. Και πως και οι άλλοι θα στερηθούν εκείνο που η ίδια φοβάται: την ελευθερία να ψηλώσουν.

Οι μάζες εκπαιδευμένες να είναι άτολμες και δορυφορικές, καθηλώνονται ανίκανες και ν’ αντικρίσουν ακόμα το κενό. Ειδικά διαμορφωμένες έτσι, περιμένουν, προσφέροντας με την ανημποριά τους, το πρόσχημα. Αυτή είναι η στιγμή του καπάτσου ή αλλιώς του ηγέτη. Όταν οι παλιοί θεοί αποσύρονται, οι θρόνοι αναζητούν διάδοχο. Και μ ένα καλό χειρισμό ή δίχως καν χειρισμό, σχεδόν κάθε άχρηστο σακί κόκαλα μπορεί ν αναρριχηθεί στην άδεια θέση»  Ζωγράφου Λιλή  [1922-1998]

***

http://www.terrapapers.com/?p=8523