“ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ”: Ντροπή μας να ταυτίζονται με την ελληνική παιδεία!

Στις 30 Ιανουαρίου 2009 τιμήθηκαν για πρώτη φορά εν Ελλάδι τα ελληνικά Γράμματα και η ελληνική Παιδεία με μια λαμπρή εκδήλωση προς τιμήν της Υπατίας της Αλεξανδρινής. Ρεπορτάζ και φωτογραφίες της μεγαλειώδους απ’ όλες τις απόψεις αυτής εκδήλωσης που τελέστηκε στην Θεσσαλονίκη θα βρείτε κάνοντας κλικ εδώ: ΥΠΑΤΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ: Φωτογραφικό υλικό της εκδήλωσης στο ΗΛΕΚΤΡΑ ΠΑΛΑΣ ). Την ερχόμενη χρονιά (2010), η μνήμη της Υπατείας της Αλεξανδρινής θα τιμηθεί στις 30 Ιανουαρίου με παρόμοια λαμπρό τρόπο σε πάρα πολλές πόλεις, σε όλη την Ελλάδα, αποδίδοντας επιτέλους πραγματικό περιεχόμενο στην ημέρα της ελληνικής Παιδείας και των ελληνικών Γραμμάτων.

"Εορτή της παιδείας" με... τους τρεις ιεράρχες! 

Την ίδια εκείνη ημέρα που τιμήσαμε την μνήμη της Υπατείας της Αλεξανδρινής, στα σχολεία όλης της χώρας, δυστυχώς, γιορτάζονταν οι λεγόμενοι τρεις Ιεράρχες ως… εκπρόσωποι της ελληνικής παιδείας(!) και των ελληνικών γραμμάτων(!) Αποτελεί όνειδος για την ελληνική παιδεία και για τα ελληνικά γράμματα αυτή η διαρκής πλάνη εις βάρος της ψυχής των ελληνοπαίδων, αυτό το διαρκές έγκλημα με το οποίο καθυβρίζεται το ελληνικό πνεύμα.

Πήγαιναν πάντοτε πακέτο αυτοί τρεις;

Να διευκρινίσουμε για την ιστορία του πράγματος ότι οι τρεις αυτοί ανθέλληνες πατέρες της χριστ. εκκλησίας, δεν πήγαιναν πάντοτε πακέτο, δηλ. δεν γιορτάζονταν μαζί (και ούτε βέβαια διανοήθηκαν ποτέ επί μια χιλιετία κυριαρχίας του Βυζαντίου να τους ταυτίσουν με τα… ελληνικά Γράμματα και την ελληνική Παιδεία, αφού εξάλλου τα ελληνικά Γράμματα και η ελληνική Παιδεία είχαν δαιμονοποιηθεί από την εκκλησία – βλ. στη συνέχεια άρθρο του Μάριου Πλωρίτη περί αυτού).

Πώς έγινε λοιπόν και οι τρεις αυτοί τύποι σερβιρίστηκαν σε συσκευασία του ενός; Πολύ απλά, οφείλεται – ως συνήθως – σε έριδες μεταξύ των χριστιανών!

Όπως πληροφορούμαστε από πολλές χριστιανικές ιστοσελίδες (π.χ. από τον Επίσημο Διαδικτυακό Οίκο της Εκκλησίας της Ελλάδος κ.α.), τον 12^ο αιώνα επί Αλεξίου Κομνηνού, οι… «αγαπησιάρηδες» κατά τα άλλα χριστιανοί άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους (παλιά μου τέχνη κόσκινο γι αυτούς) για το ποιος από τους τρεις ήταν… καλύτερος από τους άλλους δύο! Γρήγορα η φιλονικία έλαβε μεγάλες διαστάσεις και  χωρίστηκαν σε τρεις παρατάξεις, τους Βασιλείτες, τους Γρηγορίτες και τους Ιωαννίτες που άρχισαν να πλακώνονται στους δρόμους και στις πόλεις, πράγμα που προκάλεσε τριγμούς στην εκκλησία αλλά και στην έννομη τάξη. Πήρε ανάποδες ο Αλέξιος Κομνηνός με τη βλακεία που έδερνε τους υπηκόους του και πρόσταξε τον Ιωάννη Μαυρόποδα να βρει στα γρήγορα μια λύση πριν του κάνουν την αυτοκρατορία γης μαδιάμ! Ο Ιωάννης βρήκε τη λύση: Τους μετέτρεψε και τους τρεις σε συσκευασία του ενός, τους ενοποίησε δηλ. σε μια γιορτή, έγραψε και μια ειδική ακολουθία να ψάλλεται από κοινού και για τους τρεις κι έτσι κατάφερε να τους ηρεμήσει τους θρησκόληπτους χουλιγκάνους. Να λοιπόν πώς μας προέκυψε η γιορτή των τριών Ιεραρχών: από κρετίνους που πλακώνονταν σαν τις χανούμισες, τους γάβρους και τους βάζελους!
Άφεριμ! Άξια γιορτή για την ελληνική παιδεία!

Δείτε επίσης το σχετικό βίντεο της ομιλίας του Μ. Καλόπουλου που δόθηκε στην εορτή προς τιμήν της Υπατείας της Αλεξανδρινής κάνοντας κλικ εδώ: Υπατεία η Ελληνίδα και οι ανθέλληνες Τρεις Ιεράρχες: ΒΙΝΤΕΟ της ομιλίας του Μ. Καλόπουλου.

Περί της πληροφόρησης γα την… ελληνικότητα των Τριών Ιεραρχών, παραθέτουμε παρακάτω την εργασία του Νεοκλή Φιλάδελφου Μ. Ρούσσου.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Ως γνωστόν οι τρεις ιεράρχες θεωρούνται Έλληνες από τους αδα­είς και προ­πα­γαν­δί­ζονται ως τέτοιοι από τους γνώστες των πραγμάτων αλλά σκοπίμους ψεύτες Ελλη­νοχριστιανούς Νεοορθοδό­ξους.

Δεν θα ασχοληθούμε πολύ με τα γραπτά τους, τις ημέρες και τα έργα τους εδώ, αλλά μόνο ελάχιστα τινά θα αναφέρομε δια την μη-ελλη­νικότητά τους. Για τα υπόλοιπα σας παραπέμπομε σε μερικά βιβλία της βιβλιογραφίας μας! Οι αδαείς νο­μί­ζουν ότι ήταν Έλληνες επειδή έτσι τους είπαν οι ιερείς και οι θεολόγοι και επειδή αυ­τοί σπούδασαν, ομίλη­σαν και έγραψαν στην Ελληνική γλώσσα. Αυτό τους κάνει εξ ορισμού Ελληνιστές, τίποτα άλλο. Τότε οι σπουδές στην Ελληνική γλώσσα ήταν πο­λύ συνηθισμένο φαινόμενο σ’ όλον τον Ελληνιστικό κόσμο μέχρι το Αφγανιστάν και δεν αποτελούσε καμία ιδι­αι­τε­ρότητα. Ακόμα και ο Εβραίος απόστολος Σαούλ – Παύ­λος θε­ωρείται Ελληνιστής από τους χρισ­τιανούς, αλλά ήταν Εβραίος. Ομιλούσε δη­λαδή την Ελληνική γλώσσα και είχε κάποια Ελληνική παιδεία όπως μας λένε. Ο δε Σύρος Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (120-192 Κ. Ε.) ήταν όχι μόνο Ελλη­νι­σ­τής αλλά και Έλ­λην στην ψυχή.

Βεβαίως η ανθελληνικότητα τους εκφράζεται πολλαπλώς, ισχυ­ρώς και άνευ περιτροπών στα γραπτά τους, στις παραινέσεις τους και σε πολλές από τις πράξεις τους. Δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει τα γρα­πτά τους, τις ημέρες και τα έρ­γα τους. Μια καλή περίληψη αυτών υπάρ­χει στο βιβλίο του Γεωργίου Σιέττου, Ο Ανθελ­λη­νι­σμός στα Πατερικά και Εκκλησια­στι­κά Κείμενα, Εκδόσεις Εύανδρος, Αθήνα 2004.

Το μι­κρό βιβλιαράκι του Μεγάλου Βασιλείου, Προς τους Νέους, Όπως αν εξ Ελλην­ι­κών Ωφελοίντο Λόγων, (Εισαγωγή Κείμενο Μετάφραση Σχό­λια Βασιλεί­ου Γ. Μπι­λάλη, Δεύτερη Έκδοση, Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1966), έχει παραπ­λα­νη­τικό τίτλο. Οι λέξεις του πρωτοτύπου καταλαμβά­νουν μόνο 30 σελιδάκια και αναλώ­νονται πε­ρισσότερο με σαχλαμάρες παρά με κάτι το ουσιαστικό.

Το κύριο σημείο αυ­τού του λογυδρίου προς τους νέους είναι ότι το μόνο και ουσιαστικό μέλημα του χρι­στια­νού είναι το πως θα αποκτήσει την μετά θάνατον αιώνια ζωή του χριστιανικού πα­ρα­δείσου. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Από τα Ελληνικά λοιπόν κρατάμε μό­νο όσα ελάχιστα μας βοη­θούν σ’ αυτό το μέλημα και όλα τα άλλα (θέατρο, επι­σ­τή­μες, μου­σι­κή, τέχνες. κλπ.) πρέπει να τα απορρίψομε (αν δεν με πισ­τεύετε δεν έχετε παρά να το διαβάσετε προσεκτικά. Σας το συστήνω).

Σχετικά με την εσχατοφοβία και την μετά θά­νατον ανταπόδοση αναφέρομεν ότι ο Βασίλειος φοβόταν μην τυχόν ο αντίχριστος έλθει κα­τά την διάρκεια της ζωής του και τον υποβάλλει σε τέτοια βασα­νιστήρια που δεν αν­τέξει και αλλαξοπιστήσει και έτσι χάσει τον χριστιανικό παράδει­σο. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον θεό του, Γιαχβέχ, να τον πάρει κοντά του προτού εμ­φανιστεί ο αν­τίχριστος. Ιδού λοιπόν τι βασάνιζε τον Βασίλειο και ιδού η «ελληνική» κοσμο­θέασή του! Αργό­τε­ρα μετάνιωσε για τις ελληνιστικές σπουδές που είχε κάνει στην Πλατωνική Ακαδη­μία των Αθηνών και τις αποκήρυξε ως χαμένο χρόνο. Ιδού ο «Ελ­λη­νιστής»! Αντ’ αυτών όμως προτίμησε τον μοναστικόν βίο με τους κανόνες του, τους οποίους κατέγραψε, και τους εξορκισμούς ασθενειών, δαιμόνων και σατανά­δων…

Ο λιγότερος ανθελληνιστής από τους τρεις ήταν ο Γρηγόριος ο θε­ολόγος. Θα ήταν πολύ ακριβέστε­ρον αν αντί θεολόγο τον είχαν ονομάσει αερολόγο. Οι αερολο­γί­ες του και οι ανοησί­ες, αν όχι ψευτιές, λαμ­βά­νουν «στέφανον αιωνιότητος». Π.χ., ορθά κοφτά λέγει: «Τί­ποτα δεν μπορεί να επιβλη­θεί καλλίτερα στον κό­σμο από τη μωρολογία· όσο λι­γότερο κατα­λα­βαί­νουν κάτι, τόσο περισσότερο το θαυμά­ζουν»! Τί ειλικρινής, πονηρή και αξιοθαύ­μα­σ­τη αυτή η ρή­ση του Γρη­γορίου! «Επειδή τό μέν ραδίως ληπτόν, άπαν ευκα­ταφ­ρόνητον· τό δέ υπέρ ημάς, όσω δυσεφι­κ­τότερον, τοσούτω θαυμασιώ­τε­ρον καί γυμνάζειν τόν πόθον άπαν τό δια­φύγον τήν έφε­σιν» (Λόγος ΙΔ, Περί Φιλοπτωχίας, ΛΓ. Μελετήσετε όλον αυτόν τον λόγο να δείτε τι θα πει προβατοποίηση, φιλοπτωχία και απάτη, από τον Μέγα Θεολόγο Γρη­γό­ριο)! Μια συνωμοτική, πλήρως αντι­ε­πι­στη­μο­νι­κή ρήση που ομοιάζει με τις απάτες και τις σαχλαμάρες του Τερ­τυλλιανού! Που να πιάσομε και τις ιδέες του περί έρωτα που τον συγχέει με… το άγιο πνεύμα! Δεν κα­τέχει τί γράφει ο δυστυχής! Αεριοποιεί τα πάντα. Αυτές τις ιδέες καλό θα ήταν να τις συγκρίνομε με το Συμπόσιον τού Πλάτωνος για να δού­με αν αντέχουν τη σύγκριση!

Παρ’ όλον ότι η Παλαιά Διαθήκη σε κάθε παράγραφο είναι γεμάτη με τετριμ­μένες κοινοτο­πίες, απί­θανες βλα­κείες, προφανείς αντιφάσεις, καταστροφικές εντολές και θηριωδίες, η δε ιστο­ρία των Εβ­ραίων δεν έχει να δείξει σε κανένα τομέα τίποτα το αξιόλογο, εντούτοις από τον Εβραϊσμό δεν απ­έρριψαν τί­ποτα απολύτως. Αντιθέτως αυτόν βρήκαν να επαινέσουν και να υπερασπίσουν! Εκτός από τον ασα­φή αερολόγο Γρηγό­ριο, ο «Μέγας» Βα­σίλειος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος έβλεπαν τα πάντα ρόδινα και ωραία με τον Παλαιοδια­θηκικό Εβ­ραϊσμό και τα πάντα μαύρα και άραχ­να με τον Ελ­ληνισμό. Έγραψαν εκα­τοντάδες σελίδες και λόγους υπέρ των αστείων κειμένων και αισχρών επεισοδίων της Βίβλου και εκατοντά­δες σελίδες εναντίον καθετί Ελληνικού. Ρίξτε σας παρακαλώ μια πλη­ρο­φορι­κή ματιά στα έργα των για να τις δείτε!

Άρα ψυχικά και οι τρεις ήταν αυτο­κλή­τως εχθροί του Ελληνικού πολιτι­σ­μού, οι δε δύο εξ αυτών πλή­ρως, και συνεπώς οι ίδιοι έθεσαν εαυτόν εκτός ελληνικότητας, ακόμα και αν προς στιγμήν υποθέσο­με ότι χρωματοσωματικά καταγόταν από Ελλη­νι­κό σπέρμα. Εν τοιαύτη περιπτώσει θα ήταν αχ­ρείοι εξωμότες και φανατικοί γενίτ­σαροι!

Οι δύο Καππαδόκες Βασίλειος ο «Μέγας» άγιος και ο Γρηγόριος Ναζιαν­ζη­νός ο άγιος θεολόγος, είναι τοις πάσι γνωστόν και πλήρως αποδεδειγμένο ότι ήταν Καππαδό­κες και όχι Έλλη­νες. Απλώς ήταν Ελληνιστές, ούτε καν Ελληνίζοντες! Οπό­τε δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με την Ελληνικότητα αυτών περισσότερο. Τα υπ­άρχοντα γνωστά στοιχεία είναι επ­αρκέστατα για να αποδείξουν ότι ήταν Καππαδό­κες, Ελ­λη­νι­σ­τές και Αν­θέλλη­νες! Πάει και τελείωσε. Δεν θα αποδείξομε τα ήδη απο­δε­δειγ­μένα!

Μεγάλη φασαρία γίνεται με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, περίπου 349 – 407 μ. Χ. Αυτό γί­νεται λόγω ελλείψεως επαρκών στοιχείων, και οι Νεο – Έλληνες Νεο – Χρι­σ­τια­νοί τον διαφη­μίζουν σαν Έλληνα από την Συ­ρία του ποταμού Ορόντη, χωρίς να παρέ­χουν καμίαν απόδειξη για την Ελληνική του καταγωγή. Τέτοια απόδειξη βε­βαί­ως, γνωρίζομε ότι δεν υπάρ­χει. Είναι και αυτό μια χριστιανική αυθαιρεσία μέσα στις τό­σες άπειρες άλλες. Τα ελάχιστα στοιχεία που αφορούν το πι­στοποιητικό γεννήσεως του Χρυσοστόμου είναι μόνο τα εξής:

1. Όνομα: Ιωάννης.

2. Τόπος γεννήσεως: Αντιόχεια στην Συρία του ποταμού Ορόντη, εν έτη 349 μ. Χ. περίπου.

3. Παιδεία: Κάποια Ελληνική που έλαβε στη σχολή του μεγάλου Έλληνα ρητο­ροδιδασ­κά­λου Λιβανίου (314-393 Κ. Ε.).

4. Όνομα Πατρός: Σεκούνδος, που ήταν ουσιαστικά Ρωμαϊκός τίτλος, (που ση­μαίνει: δεύτερος).

5. Όνομα αδελφής του πατέρα του: Σαββία.

6. Όνομα μητρός: Ανθούσα.

Για να δούμε τι μπορούμε να συμπεράνομε απ’ αυτά τα ελάχιστα στοι­χεία.

1. Το όνομά του ήταν Εβραϊκό από γεννήσεώς του, πράγμα εντελώς ασύνηθες για Έλληνα την εποχή εκείνη. Την εποχή εκείνη οι Εβραίοι έπαιρναν Ελληνικά ονόματα και όχι οι Έλληνες Εβραϊκά. Το Χρυσόστομος εί­ναι υποκλοπή ή απομίμηση του προσωνυμίου του Έλληνα ρήτο­ρα, συγγραφέα, φιλοσόφου και ιστορικού από την Προύσα, Δίωνος του Χρυσοστόμου (40-120 Κ. Ε.), από τους χριστια­νούς.

2. Το ότι ήταν από την Συρία δεν αποδεικνύει τίποτα περί της καταγωγής του. Την εποχή εκείνη οι Εβ­ραίοι ήταν πανταχού παρόντες στην Συρία όπως και άλλοι λαοί, όχι μόνο οι Έλληνες.

3. Ήταν Ελληνιστής πράγμα φυσικό και όχι τίποτα το ιδιαίτερο την εποχή εκεί­νη. Οπότε αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα περί της κατα­γωγής του.

4. Το όνομα του πατέρα του δεν είναι πραγματικό όνομα αλλά Ρωμαϊκός τίτλος. Αυτό έχει έννοια εφ’ όσον ήταν αξιωματικός στον Ρω­μαϊκό στρατό και μάλ­λον σημαίνει δεύτερος στρατηγός. Ρωμαϊκά ονόματα και τίτλοι ήταν πολύ συ­νηθισμένα μεταξύ των Εβραίων, κ. ά.. Π.χ. ο απόστολος Σαούλ έμεινε στην «ιστο­ρία» γνωστός ως Παύλος (Paulus = μικροκαμωμένος), ο Γιόσεφ Μπεν Ματτι­τιάου έλαβε το όνομα Ιώσηπος Φλά­βιος, ο Ιάκωβος έγινε Ιούστος, ο Εβ­ραίος βοηθός του αποστόλου Παύλου Ιωάννης με­τονομάσθηκε Μάρκος, κ. ο. κ.

5. Το όνομα Σαββία, της αδελφής του πατέρα του, θείας του Χρυσοστόμου, είναι Εβραϊκό και προέρχεται από το Σάββατο, εξ ου και Σάββας.

6. Το όνομα Ανθούσα της μάνας του Χρυσοστόμου είναι προφανώς Ελληνικής προελεύ­σε­ως. Τα Ελληνικά ονόματα τότε ήταν πολύ συνηθισμένα μεταξύ όλων των Ελληνιστικών λαών οπότε και αυτό δεν αποδεικνύει απολύτως τί­πο­τα περί της καταγωγής της. Αν όμως ήταν Ελληνίδα, είναι εντελώς απί­θα­νο να ήταν χριστιανή και επί πλέον περί το +349 να έδωσε στον γιο της όνομα Εβ­ραϊκό. Το αντίθετο γι­νόταν. Οι Εβραίοι έπαιρναν ονόματα Ελληνικά ή Ρωμαϊ­κά. Ας μην πάμε μακριά: ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος καταγόταν και αυ­τοί από φανατικές χριστια­νι­κές οικογένειες. Όπως βλέπομε όμως δεν τους ονό­μα­σαν Ροβοάμ και Ιωσαφάτ, φερ’ ειπείν! Τους έδωσαν Ελληνικά Ελληνιστικά ονόματα. Το Εβραϊκό όνομα Ιωάννης που έλαβε από την βρεφική του ηλικία είναι πολύ σοβαρή έν­δειξη περί της Εβραϊκότητάς του, όταν μάλιστα, ως είναι γνω­στό, οι Ρω­μαίοι και οι Έλληνες περιφρονούσαν και διακωμωδούσαν τους Εβραίους (verpus, βρείτε μόνοι σας την εξήγηση αυτής της λέξεως, κλπ.).

Άλλα στοιχεία δεν είναι γνωστά. Οπότε απ’ αυτά τα ολίγα δεν αποδει­κ­νύ­εται τίποτα πέραν πάσης αμφιβολίας περί της εθνικής καταγωγής του Ιωάννη. Αυτό που κατά πάσαν πιθανότητα συμπεραίνεται εί­ναι ότι ο Ελληνιστής Ιωάννης ο επονο­μασ­θείς Χρυσό­σ­τομος ήταν Εβραίος την κα­ταγωγή από χρι­στιανο–εβ­ραϊκή οικογένεια. Ο δε πατέρας του δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ανατροφή του διότι απεβίωσε όταν ο Ιωάννης ήταν μωρό ολίγων μηνών.

Το ότι ο Χρυσόστομος τσακώθηκε άσχημα με τους Εβραίους της Κωνσταντι­νουπόλεως και έγραψε και απήγγειλε τα εξ αμάξης εναντίον τους, γεγονός που επι­κα­λούνται σαν επιχείρημα οι Νεο–Χριστιανοί, αυ­τό οφείλεται στα εξής.

1. Οι περισσότεροι χριστιανοί της Νέας Ρώμης γέμιζαν τις Εβραϊκές συναγωγές, αφού ο Χρισ­τι­α­νισμός ήταν παραφυάδα του Εβραϊσ­μού, ενώ οι εκκλησίες του Χρυσο­στό­μου έμεναν άδειες. Αυτό εξ­όργισε τον Χρυσόστομο σφόδρα!

2. Προσπάθησε να προσηλυτίσει τους Εβραίους στον Χριστιανισμό, αλλά αυτοί αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας. Τότε μετά οργής μεγάλης εδήλωσε το περίφη­μο: «Αυτοί είναι ο δυσ­τυχέστερος λαός του κόσμου»!

3. Ο πόλεμος μεταξύ αδελφών είναι πάντα πιο σκληρός. Ο Χρυσόστομος μίσησε τους Εβραίους αδελφούς του σε βαθμό που ακόμα και σήμερα οι Εβραίοι έχουν να το λένε. Το μίσος του κατά των Εβραίων μόνο κάτω από το πρίσμα του ότι ήταν δικός τους, γενίτσαρος και εξω­μότης, μπορεί να κατανοηθεί. Στην περίπτωση αυτή δεν εφάρμοσε ούτε την χριστιανική συγχώρεση και αγάπη.

Απ’ όσα αναγράψαμε φαίνεται ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος δεν ήταν Ελληνι­κής καταγωγής αλλά Εβραιο-χριστιανικής. Όπως όμως προαναφέραμε, και εάν ακόμη  υπο­θέ­ταμε προς στιγμήν ότι γονιδιακά ήταν Ελλη­νι­κής καταγω­γής, ψυχικά ήταν πέρα για πέρα ανθέλληνας, άρα εξωμότης, γενίτσαρος και δοσίλογος. Έβλεπε τα πάντα μαύρα και άραχνα στον Ελ­ληνικό πολιτισμό και τα πάντα ωραία και καλά

  

στον Εβ­ραϊσμό. Ακόμα και όλες τις σαχλαμάρες και κακο­ή­θειες αυτού του άχ­ρηστου βιβ­λίου, της Βί­βλου, τις απεδέχθη χωρίς καμία αντίρρηση!

Εν παρόδω αναφέρουμε ότι ο Χρυσόστομος επικύρωσε και επαίνεσε την καταστροφή του Σεραπείου και την καύση της δημοτικής βιβλιοθήκης του από τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο το έτος 385 Κ. Ε., και μας έχει αφήσει ένα σωρό δι­κά του γραπ­τά. Μέσα στα γραπτά του υπάρχουν πολλές σαχλαμάρες, φρικώδεις κα­νόνες μοναστικού βί­ου, βρώ­μας και απλυσιάς (π.χ., «ο μοναχός δεν πρέπει να πλένε­ται δι­ότι δεν πρέπει να βλέπει το μόριον του»!), εξορκισμοί δαιμόνων, σατανά­δων και 72 ασθενειών, που είναι πραγματικά για γέ­λια ή για κλάματα! Ο άγι­ος και σο­φός μας, αποφασίζει και δι­ατάσσει τις 72 ασθένειες (μεταξύ των οποίων έχει συμπεριλάβει και την «τρισουρίαν», τί να είναι τάχατες αυτή; Μήπως μπορούν οι χριστιανοί σοφοί να μας διαφωτίσουν;) να πάνε στα άγρια όρη και βουνά και να μην ξανα­γυ­ρί­σουν …! Και αυτές λοιπόν υπήκουσαν όπως τις επρόσ­τα­ξε… Πάρα πολύ ωραία! Τί σχέση να έχουν άραγε όλα αυ­τά τα τραγικά, αλ­λοπρό­σ­αλ­λα και γελοία με την Ελ­ληνική σκέ­ψη και επιστήμη; Νο­μίζω η απάντηση είναι εύκο­λη!

(Στην εικόνα, άνω, οι τρεις Ιεράρχες: 100% “ελληνική” κατατομή, παράστημα, κοψιά. Λες και βγήκαν απ’ το εργαστήριο του Πραξιτέλους)!

Τί να πρωτοπεί λοιπόν κανείς και τί να πρωτοθαυμάσει με τους τρεις Ιε­ράρχες; Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού όπως και κάθε άλλου πολιτισμού, μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελ­ληνικών γραμμάτων, ψευ­δώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852 μ.Χ., όταν δηλαδή η νεο-ορθό­δοξη εκ­κλησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελλη­νι­κό κρά­τος. Με την αμορφωσιά που επικρατεί από τότε μέχρι και σήμερα, αυτό έγινε δεκτό ασυζητητί! Έτσι η εκκλησία πέρασε την προπαγάνδα της εντός της Ελλη­νικής κοι­νω­νίας, παιδείας και σχολείων κάνοντας πραξικοπηματικά την εκκλησια­στική επέτειο της μνήμης των, εορτή όλων των Ελληνικών σχολείων και γραμμάτων! Πριν, επί Βυζαν­τίου, ήταν μόνο «οι τρεις Ιε­ράρχαι», δύο Καππα­δόκες και ένας Σύρος, πα­τέρες της Χριστι­ανικής εκκ­λησίας (της Εβραιο-Χριστιανικής μάσ­τιγας) και τίποτα πα­ραπάνω.

Ακόμα οι τρεις ιεράρχες δεν δικαιούνται να ονομάζονται Έλληνες και δι’ έναν ακόμα πολύ σοβαρό λόγο. Ήδη την εποχή τους, 4^ος αιών, η εθνική ονομα­σία Έλλην έλαβε την έννοια ύβρεως διά τους χριστιανούς. Έλλην δι’ αυ­τούς εσήμαινε ό,τι χει­ρό­τερο μπορούσε να υπάρξει: Εθνικός, παγανιστής, ειδωλολάτρης, αν­τι­χριστιανός, δαι­μονισμένος, μωρός, κλπ. Σε όλα τα αισχρά και ποταπά γραπτά των χριστιανών από τό­τε και μετά βλέπομε την χρήση των λέξε­ων Έλλην και Ελληνίζων (δηλαδή ο οιασδήποτε εθνικότητας που ασπάζεται τις αρχές του Ελληνικού πο­λιτισμού, θρησ­κείας και τρόπου ζωής) να αποτελεί την χειρότερη ύβριν και κατηγο­ρία. Μετ’ εκπ­λή­ξεως παρατηρούμε ότι σε κανένα από τα απαί­σια ρυπαρογραφήματά τους δεν χρη­σι­μοποιούν και κάποιαν άλλη εθνική ονομα­σία με την ίδια έννοια και κατηγορία. Σκεφτείτε το λιγάκι: Υπ­ήρχαν, Αιγύπτιοι, Ρωμαί­οι, Σύροι, Κύλικες, Κέλτες, Άραβες, Πέρ­σες, κ.ά., που πίσ­τευαν στις αρ­χαίες αλ­ληλένδετες θρησκείες τους, τις οποίες οι χριστιανοί μισούσαν θα­νάσιμα. Όμως, και εδώ έγκειται το περί­εργο και χρήζει επε­ξη­γήσεως, δεν αναφέρουν καμίαν απ’ αυτές τις εθνικότητες ως κατηγορία, αλλά μόνο την Ελληνική και ακόμα την Ελλη­νί­ζουσα. Η κατηγορία, αυτή εν­τός ολί­γου και διά χιλιετίαν, νομοθετήθηκε να τιμωρείται διά θα­νά­του και δι’ όλων των βασανιστηρίων που εφεύρε η νοσηρά φαντασία των χριστιανών. Αυ­τό το περίεργο εξηγείται βεβαίως εύκολα. Έπνεαν τα μένεα με την πνευ­ματική δύναμη του Ελληνικού πο­λιτισμού και τα απροσπέλαστα επιτεύγ­ματά του που εσαγήνευαν τους πάντες, από την Κελτική Ιρ­λανδία μέχρι τον Ινδό ποταμό. Μπροστά σ’ αυτόν τον πολλαπλώς υποσχόμενο προ­μη­θεϊκό πολιτισμό οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι, δεν είχαν ελπίδα και τίποτα να αντι­παραθέσουν. Μόνο βία, καταναγκασμό, φόνο, βλακείες, αυθαιρε­σίες, σαχλαμάρες και κατα­στροφή, πράγμα που όντως έκαναν με κα­ταπληκτική επιτυχία, παρ’ όλον ότι «συγχωρούσαν» ακόμη και τους εχθρούς των! Επο­μένως, πως εί­ναι δυ­να­τόν αυ­τοί οι τρεις μισέλ­ληνες που έκαναν επισημοποιημένη αρχή την ύβριν εναν­τίον των Ελ­λήνων, να λαμβάνουν την ταυτότητα τού Έλλη­νος;!

Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος, Μ. Ρούσσος

…………………..

Ας δούμε τι έγραφε και ο Μάριος Πλωρίτης στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ:

Ο αλησμόνητος Μάριος Πλωρίτης, μορφή του ελληνικού 

θεάτρου και της νεώτερης πνευματικής ζωής.

“Η Ιστορία αρχίζει με μια γοερή αντίφαση: Οι Βυζαντινοί ένιωθαν συνεχιστές των αρχαίων Ελλήνων, διατηρούσαν πάμπολλα έθιμά τους, μιλούσαν τη γλώσσα τους, οι λόγιοί τους μελετούσαν την αρχαία Γραμματεία, τη «συντηρούσαν» αντιγράφοντας τα κείμενά της. Απ’ την άλλη, όμως, αποστρέφονταν την Ελλάδα και τους Έλληνες, επειδή τους ταύτιζαν με την επάρατη ειδωλολατρία, τον εχθρό και αλλοτινό διώκτη της χριστιανικής θρησκείας. Έτσι, έγιναν αυτοί διώκτες ανελέητοι των παλιών διωκτών τους. Και, φυσικά, πρωταρχικό ρόλο στο μίσος κατά «παντός του ελληνικού» και στον λυσσαλέο κατατρεγμό του, έπαιξε η Εκκλησία, που ήταν ο φορέας και λειτουργός της νέας θρησκείας και ο μοναδικός σχεδόν πνευματικός οδηγητής των Βυζαντινών.

Η πρώτη τους κίνηση ήταν να καταστρέψουν τους ναούς και τα αγάλματα των Ελλήνων στερώντας, έτσι, τον κόσμο από ανεπανάληπτα δημιουργήματα της αρχαίας τέχνης, για να μη μείνει ίχνος από τη «βδελυρή θρησκεία των ειδώλων». Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος, πρωτοστάτησε στην πυρπόληση της βιβλιοθήκης του Σεραπείου, με τους 42.000 τόμους της μοναδικής κιβωτού της αρχαίας γνώσης και λογοτεχνίας… Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’ κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο πολύς Ιουστινιανός έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας…

Και να ήταν μόνο τα άψυχα; Οι πρόδρομοι των σημερινών ζηλωτών επιδόθηκαν σε φοβερούς διωγμούς και σφαγές των «εθνικών», που τις ομολογούν και οι χριστιανοί χρονικογράφοι… Ο ελληνολάτρης αυτοκράτορας Ιουλιανός όχι μόνο συκοφαντήθηκε και αναθεματίσθηκε σαν «αποστάτης» και «παραβάτης» αλλά και δολοφονήθηκε από χριστιανό, ενώ πολεμούσε εναντίον των Περσών… Ο ανεψιός και διάδοχος του πατριάρχη Θεόφιλου, ο Κύριλλος, θεωρείται ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της σπουδαίας νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας… Και η Σύνοδος της Νικαίας αναθεμάτιζε όσους «μελετούσαν διεξοδικώς τα ελληνικά μαθήματα»…

Ακόμα και το όνομα «Έλλην» πήρε νόημα υβριστικό και αποκρουστικό. Το Βυζάντιο «πολέμιον υπελάμβανε (θεωρούσε εχθρικό) το των Ελλήνων όνομα, καθ’ όσον ανέκαθεν το όνομα τούτο εταυτίσθη μετά της εννοίας του ειδωλολάτρου», γράφει ο κάθε άλλο παρά «αντίχριστος», βέβαια ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος. «Ανόσιους, μυσαρούς, παμμίαρους» αποκαλούσαν τους Έλληνες οι αυτοκρατορικοί νόμοι και οι εκκλησιαστικοί πατέρες. «Το όνομα Έλλην κατήντησε θρησκευτικόν και ελέγετο περί μη χριστιανών και αν ακόμη ούτοι ήσαν Σαρακηνοί», λέει στην εκδοθείσα το 1933 «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους» ο ιστορικός Αμαντος. Ακόμα και κορυφαίοι διανοητές, όπως ο πατριάρχης Φώτιος (9ος αιώνας) έγραφε πως οι Ρώσοι, προτού εκχριστιανισθούν, είχαν «ελληνικήν και άθεον δόξαν», ενώ ο «πλατωνιστής» Μιχαήλ Ψελλός (11ος αιώνας) έλεγε πως οι Κινέζοι ήταν «Έλληνες το δόγμα»!!! Και όταν, το 968, απεσταλμένοι του Πάπα εγχείρισαν στον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά γράμματα του Ποντίφικα με την προσφώνηση «αυτοκράτωρ των Ελλήνων», ο Φωκάς τους έριξε στη φυλακή!

Εναι αλήθεια πως, από τον 10ο και, περισσότερο, από τον 13ο αιώνα, οι βυζαντινοί ανθρωπιστές προσπάθησαν να ξαναδώσουν στα ονόματα «Ελλάς» και «Έλληνες» την παλιά τους αίγλη, και διεκδίκησαν την πνευματική «κληρονομιά» της Αθήνας. Ωστόσο, αυτή η «αποκατάσταση» δεν εξάλειψε τον (κληρικό προπάντων) ανθελληνισμό ως το τέλος της αυτοκρατορίας. Ο μέγας λογοθέτης (πρωθυπουργός) του Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου, Θεόδωρος Μετοχίτης (αρχές 14ου αιώνα), θεωρούσε τους Έλληνες «εχθρούς του κράτους» και ευχόταν να «εξολοθρευθούν με την βοήθειαν του Θεού», ενώ ο προοδευτικός θεολόγος Βαρλαάμ (14ος αιώνας) θα κατηγορηθεί, ανάμεσα στ’ άλλα, και σαν «ελληνομανής». Και ο Γεννάδιος Σχολάριος (ο κατοπινός πρώτος πατριάρχης της Οθωμανοκρατίας), όταν ρωτήθηκε, τρία χρόνια πριν απ’ την Άλωση, αν είναι Έλλην, απάντησε με αποστροφή: «… αν με ρωτήσει κανείς τι είμαι απαντώ, Χριστιανός είμαι». Και ο ιστορικός Παύλος Καλλιγάς στο βιβλίο του «Μεσαιωνικός βίος του Ελληνικού Έθνους» λέγει: «Αυτούς τους διώκοντας τον Χριστιανισμόν Τούρκους, αποκαλεί η Εκκλησία “νέους Έλληνας”, διότι το όνομα Έλλην ήτο τότε συνώνυμον τω αντιχρίστω… Οι περισωθέντες επίσημοι αναθεματισμοί του ελληνικού ονόματος, αποδεικνύουν ότι οι ακαταλόγιστοι εκείνοι άνθρωποι ενόσουν (έπασχαν από) αληθή ελληνοφοβίαν»….

Ο βυζαντινός ιερός πόλεμος κατά των Ελλήνων, που κράτησε έντεκα αιώνες, απόδειξε πόσο τυφλώνει ο δογματικός φανατισμός, αλλά και πόσο ανέσπερη αλκή έχει ο ελληνικός πολιτισμός, αφού κατόρθωσε να επιβιώσει ακόμα κι όταν τον μαχόταν ανένδοτα η πιο κραταιή (μαζί με τον αυτοκράτορα) δύναμη του Βυζαντίου, η ιεραρχία…”

Ευχαριστώ τον Διομήδη Αττικό που μου έστειλε το κείμενο του Νεοκλή Φιλάδελφου – Μ. Ρούσσου.
Το κείμενο του Μάριου Πλωρίτη όπως και οι φωτογραφία των Βασιλειτών, Γρηγοριτών και Ιωαννιτών που πλακώνονται (τυχαία η ομοιότητα με το Τρίο Στούτζες) είναι από την ιστοσελίδα Australian Ethnikoi Hellenes.

http://12thespis.wordpress.com/2009/02/01/ypatia7/