
Πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξη των λεγόμενων “ΛΕΥΚΩΝ ΕΛΙΩΝ”, ενός σπάνιου είδους, που έχει σχεδόν χαθεί.
Αυτό το φυτό, το οποίο κατά την εποχή της Magna Grecia είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη την περιοχή της Καλαβρίας, ειδικά κοντά στα βασιλικά μοναστήρια, ονομαζόταν ”leucolea” το οποίο σημαίνει λευκή ελιά, λόγω του χαρακτηριστικού χρώματος της, το οποίο παραμένει λευκό ακόμη και όταν φτάσουν στην πλήρη ωριμότητα.

Αυτό το λάδι χρησιμοποιήθηκε επίσης για την τροφοδοσία των λαμπτήρων στα ιερά μέρη επειδή παράγει λίγο καπνό κατά την καύση.
Για το λόγο αυτό οι μοναχοί καλλιεργούσαν με προσοχή και φρόντιζαν τη σπάνια λευκοελιά, κοντά στα Μοναστήρια. Είναι γνωστό ότι, με την εξάπλωση του βασιλικού μοναχισμού στη νότια Ιταλία, μεταξύ του έβδομου και δέκατου αιώνα, η καλλιέργεια της ελιάς έχει λάβει σημαντική ώθηση..
Σήμερα σύγχρονοι Ιταλοί καλλιεργητές αναβιώνουν αυτό το σπάνιο είδος ιδιαίτερα στην Καλαβρία – στην ύπαιθρο της Nova Siri (Ματέρα) , στις περιοχές Pizzarello και Pietrosa στην κοιλάδα leukocarpa.
Επιστημονικα οι καρποί της ελιάς, δεν μπορούν να κάνουν τη σύνθεση ανθοκυανίνης και συνεπώς παίρνουν χρώμα παρόμοιο με το ελεφαντόδοντο.
Σήμερα δύο νεαροί Ιταλοί παραγωγοί Antonio Manolio και Carlo Stigliano, προτίθεται να ξεκινήσουν μια έρευνα για τις πεδιάδες της Leucocarpa στην Basilicata, και να κάνουν μια μορφολογική σύγκριση σε φρούτα και φύλλα που βρέθηκαν στην περιοχή. Συμβολικά η περιοχή μετονομάστηκε απο τους δύο νέους παραγωγούς ως «White Magna Grecia» και μπορεί να γίνει ένα σύμβολο της σημαντικής πολιτιστικής κληρονομιάς της βιοποικιλότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου