Τα λιμνάζοντα νερά της Ελλάδας φαίνεται να αναταράχτηκαν

Από την ημέρα κήρυξης της Ελλάδας σε κατάσταση υποτελούς της Τρόικα, άρθρα του Συντάγματος έχουν καταλυθεί, από τον πολιτικό κόσμο

Με αφορμή σχόλιο αναγνώστη σε πρόσφατο σημείωμα της στήλης, έγινε αναφορά στο άρθρο 120 του Συντάγματος. Η ενεργοποίησή του αποτελεί υποχρέωση των Ελλήνων πολιτών, και τούτο διότι όπως αναφέρεται στην παράγ. 4, «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».


Πρόκειται στην ουσία για επανάληψη του άρθρου 114 του Συντάγματος 1952, το οποίο αποτελούσε το κύριο σύνθημα κατά τα τραγικά γεγονότα της δεκαετίας του 1960, ως Ένα-Ένα-Τέσσερα.

Ήδη, από την ημέρα κήρυξης της Ελλάδας σε κατάσταση υποτελούς της Τρόικα, άρθρα του Συντάγματος έχουν καταλυθεί, από τον πολιτικό κόσμο που έχει υποχρέωση να τα τηρεί. Το ΚΚΕ και ο Ευ. Βενιζέλος ψέλλισαν ότι η αποδοχή του Μνημονίου αποτελεί εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, και ως εκ τούτου η έγκρισή του πρέπει να γίνει με αυξημένη πλειοψηφία των 180 ψήφων, αλλά αυτό δεν έγινε, κανείς δεν επέμεινε, και το Μνημόνιο εγκρίθηκε με αντισυνταγματική παράνομη απλή πλειοψηφία.

Έκτοτε επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, κάθε φορά που εγκρίνονται από τη Βουλή οι εντολές ξένων. Πέραν τούτου, είναι άπειρες οι περιπτώσεις όπου το ΣτΕ [που ουσιαστικά λειτουργεί ως Συνταγματικό Δικαστήριο, λόγω μη ενεργοποίησης του άρθρου 100] θεωρεί παράνομη μια απόφαση, αλλά δεν προβλέπει κύρωση στον υπουργό ο οποίος αδιαφορεί και την εφαρμόζει.

Το άρθρο λοιπόν 120 υποχρεώνει όλους μας να δραστηριοποιηθούμε. Δεν μπορούμε να θεωρούμε εαυτούς ανεύθυνους, κατά την στιγμή που με την ψήφο μας επιλέγουμε τους κυβερνήτες. Και όταν οι  κυβερνήτες παρασπονδούν, είναι αδιανόητο να παραμένουμε αμέτοχοι. Όμως, φαίνεται ότι η επιθυμία ενεργοποίησης του άρθρου 120 υπήρχε μέσα, και η κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών, έδωσε την ευκαιρία εμφάνισής της.

Μου αρέσει να επαναλαμβάνω, επειδή είναι χαρακτηριστικός, τον τίτλο της παλαιάς κινηματογραφικής ταινίας της εποχής του ’50, με τίτλο «ένα βότσαλο στη λίμνη». Άρεσε τότε το σενάριο, η ηθοποιΐα, είχαν εντυπωσιασθεί και από την πορεία της σε χώρες του εξωτερικού. Αλλά, κανείς δεν μου έλεγε για τη σημειολογία του τίτλου.

Δεν την είδα την ταινία, και δεν γνωρίζω αν τα θετικά σχόλια της άξιζαν. Για μένα όμως, περισσότερο από όλα μετρά ο τίτλος της. Η δύναμη ενός βότσαλου (μικρής στρογγυλευμένης πέτρας από την τριβή με το νερό) ίσως νομίζουν κάποιοι ότι είναι ανάξια λόγου. Τι μπορεί να κάνει ένα βότσαλο λίγων γραμμαρίων στα νερά της λίμνης;

Οι παππούδες μας, που δημιούργησαν πολιτισμό (ίσως επειδή είχαν την ευτυχία να μη έχουν υπουργούς Παιδείας τύπου Γαβρόγλου ή Σπηλιωτόπουλου), έδωσαν θηλυκά ονόματα σε ό,τι γεννά και είναι ήρεμο. Με θηλυκό πρόσημο οι λίμνες και οι θάλασσες (με αρσενικό οι ωκεανοί και τα ποτάμια), για να υποδηλώσουν την γαλήνη τους και τα ατάραχα νερά τους. Και τι πρόβλημα μπορεί να της δημιουργήσει ένα βότσαλο που πετιέται; Μια μικρή αναταραχή, έναν μικρό κυματισμό, και πολύ σύντομα η ηρεμία επανέρχεται.

Αυτό συμβαίνει όταν το βότσαλο είναι μικρό και μόνον ένα. Όταν είναι πολλά και μεγάλα, τότε δεν προκαλεί μόνον ανεπαίσθητο κυματισμό, αλλά σηκώνει κύματα. Κι η λίμνη χάνει την ηρεμία της. Αρκεί πολλοί μαζί, την ίδια στιγμή, στο ίδιο μέρος, να ρίξουν από ένα βότσαλο. Τα λιμνάζοντα νερά αναταράσσονται. Επέρχεται μια ανατροπή στη συνηθισμένη κατάσταση.

Το ερώτημα είναι, τι επιπτώσεις μπορεί να φέρει αυτή η αναταραχή. Μπορεί, καμιά. Μπορεί όμως, και πολλές. Είτε θετικές (εμπόδιο στα στάσιμα νερά να δημιουργήσουν ελώδεις καταστάσεις) είτε αρνητικές (τα κύματα να ανατρέψουν κάποια πλάβα ή να καταστρέψουν τα αυγά των ψαριών). Οι επιπτώσεις εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες. Όχι μόνον από αυτούς που ρίχνουν τα βότσαλα, αλλά κυρίως από αυτούς που τους τα προμηθεύουν.

Είναι όμως αλλαγή, σε πορεία που δείχνει ότι δεν έχει διέξοδο. Γι’ αυτό και λένε πολλοί, «Τι χειρότερο θα πάθουμε; Ας τα διακινδυνεύσουμε». Σεβαστή αυτή η άποψη. Και ταιριάζει και με τους στίχους του Κωστή Παλαμά:

«και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί 

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά 

στου Κακού τη σκάλα, 

για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί 

θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά! 

Τα φτερά, 

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα»!

Για να συμβεί αυτό, πρέπει να ισχύει η διαπίστωση του Παλαμά («και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί…»).  Σήμερα αυτό ισχύει, το έχει διαπιστώσει η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων. Και εξαρτάται από εμάς, αν πρέπει να το ρίξουμε στη λίμνη ή να το ξαναπετάξουμε στην αμμουδιά.


Ο Μακεδών

Voria

https://kostasxan.blogspot.com/2018/07/blog-post_381.html




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου