Το φαινόμενο του επιλεκτικού ανθρωπισμού 
Πόσοι σήμερα εάν ερωτηθούν ποιά η διαφορά της έννοιας της φιλαλληλίας απο την έννοια της ελεημοσύνης θα μπορέσουν να απαντήσουν; Έτσι ερχόμαστε ξανά στους ορισμούς. Η φιλαλληλία για του Ελληνες ήταν αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη στα δύσκολα μέχρι να περάσουν μέχρι ο συνάνθρωπος μας να σταθεί στα πόδια του. Για τον χριστιανό υπάρχει η ελεημοσύνη, μια πράξη ματαιοδοξίας όπου ενώ εμφανίζεται ώς ταπεινότητα είναι προβολή πρός ένα θεό που θα δώσει την ανταμοιβή μετά θάνατον. Είναι πάντα μιά βοήθεια απο το περίσσευμα, δηλαδή απο το περιτό και ώς τέτοια είναι προσβλητική. Τέλος είναι μια πράξη που αφήνει τον αδύναμο στην προτέρα δεινή κατάστασή του και τον δωρητή αζημίωτο αφού έδωσε απο το περίσευμα και όχι απο το υστέρημα.
Σήμερα καποιοι συντοπίτες, μας δίνουν μαθήματα ανθρωπισμού, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να μας πείσουν να νοιώσουμε αδύναμοι, λίγοι γιατί είμαστε ξενοφοβικοί και ρατσιστές. Τους αποκαλούμε συντοπίτες, αφού ο ορισμός του συν-ανθρώπου, του συν-πολίτη, του συν-τρόφου, του συν-Έλληνα, απέχει πολύ απο την στάση και συμπεριφορά τους. Χωρίς καμία υπερβολή είναι όροι και ορισμοί που οι εν λόγω ανθρωπιστές απεχθάνονται. Δεν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε Έλληνες όχι μόνο γιατί είναι ψυχικά αλλοτριομένοι απο τον διεθνισμό, αλλά γιατί προσβάλλονται, αφού καθε εθνικός προσδιορισμός είναι για αυτούς εξορισμού κακός! Δεν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε συντρόφους αφού δεν τρώνε στα δικά μας τραπέζια, πολίτες γιατί δεν δικάζουν αλλά καταδικάζουν δεν νομοθετούν αλλά συνομωτούν, δεν εκτελούν αλλά συν-κρίνουν.
Αυτό το κατάλοιπο κοινωνίας που διαβιούμε, όπως έχει διαμορφωθεί πλέον ζεί ώς σώμα μουδιασμένο με εκατοντάδες μυίγες να κάθονται στις πληγές του ανήμπορο να σηκώσει και το χέρι του να τις διώξει. Επαγγελματίες καταχραστές του δημοσίου, έμποροι θανάτου, έμποροι ελπίδας, εισβολείς δολοφόνους, ημεδαπούς και αλλοδαπούς κλέφτες, νοθευτές τροφίμων και ποτών, διεθνιστές κερδοσκόπους, κηφήνες του δημοσίου, παράσιτα της οικονομίας, και τέλος τους ηθικολόγους ανθρωπιστές προστάτες όλων αυτών, που ενοχοποιούν ακόμα αυτήν την φυσική αντίδραση, σε καθε τί που βλάπτει, ζημιώνει και φθείρει. Αυτούς που μας έχουν αρνηθεί το Δημοκρατικό κριτήριο να κρίνουμε εμείς για τον εαυτό μας και όχι άλλοι, να αποφασίζουν οι πολλοί για το καλό του σύνολου και όχι οι λίγοι.
Αυτοί οι ελάχιστοι αριθμητικά επαίοντες, διατηρούν για τον εαυτό τους ότι ορίζεται για αυτούς στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Πλάτωνα, το δικαίωμα να γνωρίζουν μόνο αυτοί. Να διατηρούν για τον εαυτό τους τον ορισμό του ανθρωπισμού και να βαπτίζουν τους πολλούς με τον χαρακτηρισμό του φασίστα και του ρατσιστή. Δυστυχώς θα έμεναν μετεξεταστέοι εάν εκαλούντο να δώσουν γραπτές εξετάσεις για τους παραπάνω ορισμούς. Αλλά ώς χριστιανοθρεμένοι υιοθετούν την τακτική των χριστιανών και παρόλο που δηλώνουν άθεοι χρίζονται οι ίδιοι διδάσκαλοι των εννοιών. Με αυτήν την προσφιλή τακτική αντί να γίνεις άνθρωπος που απαιτεί κόπο για την απόκτηση των αναγκαίων αρετών, μενεις απάνθρωπος και απλά δηλώνεις άνθρωπος. Την ίδια ώρα βαπτίζεις αυθαίρετα τους άλλους με το αντίθετο και ξεμπερδεύεις με το βάσανο της αρετής.
Αυτή λοιπόν η κοινωνία το καπιταλιστικό παράγωγο του προτεσταντικού χριστιανισμού, αντιμετωπίζεται ώς κοπάδι προβάτων μόνο για χρήση των ποικίλων ποιμένων του πολυκομματισμού, αυτών δηλαδή που εκφράζουν ανταγωνιστικά οινονομικά συμφέροντα και κοματικοποιούν δηλαδή τεμαχίζουν την κοινωνία κοπάδι τους. Αυτή η κοινωνία δεν κοινωνικοποιείται πια. Μέσα απο τον κομματισμό δηλαδή τα πακέτα ιδεολογιών που εκφράζουν ταξικά συμφέροντα, έχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός, με αποτέλεσμα ένα συνοθύλευμα ατόμων με τις ιδιαιτερότητες αλλότριων ξένων και μή τρόπων ζωής. Ατομικότητες δειλές και ανθρωποφοβικές και ως εκ τούτου δύσπιστες να ακολουθήσουν το όποιο κέλευσμα θα τους ζητήσει να βγούν απο το καβούκι φυλακή τους και να αλλάξουν την καθημερινότητά τους. Στο αστικό τοπίο παραγωγής κατανάλωσης συνέρευσαν πλήθη ανέστιων αλλόφυλων και αλλόθρησκων με αποτέλεσμα την αλλοτρίωση της γειτονιάς. Με την απώλεια της γειτονιάς χάθηκε και η αίσθηση της κοινότητας που υποκαταστάθηκε ηλεκτρονικά.
Οι ανθρωπιστές επέλεξαν την σύγκρουση με τα θέσφατα της κοινωνίας που τους γέννησε, των αξιών που διατήρησε, και αυτών ακόμα των ενστίκτων ζωής, όπως η αναπαραγωγή, η επιβίωση για να συν-πορευτούν με κάθε αποδομητική ιδέα που βαπτίζουν προοδευτική.
Έτσι επιλέγουν να είναι ανθρωπιστές με πλήθη που προσκυνούν θεούς που έθρεψαν ιδεολογικά τα πλέον ολοκληρωτικά καθεστώτα των ιμάμηδων και των μουλάδων. Να είναι ανθρωπιστές με άτομα ποτισμένα απο φυλετικό μίσος για καθε δυτικό άπιστο, με ανθρώπους που θεωρούν ηθικότατο να ξυλοκοπούν καθημερινά την γυναίκα τους, να βιάζουν αλλόθρησκους για να τους προσηλυτίζουν και να βάζουν τα παιδιά στην δουλειά για να τους φέρνουν λεφτά.
Επιλέγουν να υποστηρίζουν όχι μόνο την λαθραία είσοδο τους αλλά και την παραμονή εξαθλιωμένων ανθρώπων τροφοδοτώντας τους εμπόρους λευκής σαρκός και τους εκμεταλευτές με φτηνό ανθρώπινο υλικό, προσθέτοντας στην χωματερή των ψυχών νέο αίμα. Πίσω απο την κραυγή ανθρώπινα δικαιώματα για όλους βρίσκεται μόνο η υποκρισία, γιατί είναι οι ίδιοι που ομολογούν ότι στον καπιταλισμό η εργασία είναι χαρά μόνο για τα αφεντικά και η αξιοπρέπεια τιμάται απο το εισόδημα. Αν μιλάνε για το δικαίωμα στην εργασία, τότε εννοούνε περισσότερους διαδηλωτές γιατί αυτό το αγαθό ήταν σε σπάνη δεκαετίες σε αυτήν τήν χώρα απο μια αποβιομηχάνιση που συντελέσαν με στάσεις, απεργίες, διαδηλώσεις και εκβιασμούς.
Αρα ποιός κατέχει τα ανθρώπινα δικαιώματα για να τα δώσει; Αν εννοούνε ανθρώπινο δικαίωμα την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με όλα τα χάλια της, τότε μάλλον φορτώνουνε στο χρεοκωπημένο σύστημα, εκατομύρια ανασφάλιστων και αφορολόγητων ασθενών και στην κοινωνία εκατοντάδες ασθένειες που είχε αφήσει πίσω της. Αν στα ανθρώπινα δικαιώματα συγκαταλέγουν την αστική παιδεία που καταφέρονται συνεχώς, αυτήν την παιδεία για την οποία απεργούν σε κάθε ευκαιρία, την παιδεία των αδιάφορων εκπαιδευτικών που την εμπορεύονται στους μαθητές τους σε φροντιστήρια, γνώσεις που αυτοί τουλάχιστον πήραν δωρεάν, τότε μαζί με τους αλλοδαπούς παίρνουν στο λαιμό τους και τους ιθαγενείς που θα πρέπει να οπισθοδρομήσουν για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν μαζί την παράδοση. Αν μιλάνε τέλος για το δικαίωμα της ιδιοκτησίας φοβούμαστε πώς τουλάχιστον για εμάς τους ιθαγενείς ήταν παντοτε αποτέλεσμα εργασίας ή κληρονομιάς του μόχθου των προγόνων μας και όχι κρατική παροχή.
Ανθρώπινο δικαίωμα όμως έχει και η γριά να μπορέσει να φτάσει απο την λαική στο φτωχικό της μαζί με το πορτοφόλι της. Έχει και ο γέρος να μην δαρθεί αν αργήσει να επιστρέψει απο το καφενείο, και η κόρη να μην βιαστεί ομαδικά και βρεθεί νεκρή σε ένα πεζοδρόμιο. Είναι επίσης ανθρώπινο δικαίωμα ένας Έλληνας να θέλει να κάνει παρέα με Έλληνες όπως καθε παιδί επιλέγει αυτούς που του αρέσουν για παρέα του μόνο και μόνο γιατί συννενοείται στην γλώσσα του, αλλά και αναγνωρίζει στο χρώμα του δέρματος την ασφάλεια της ομοιότητας. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα ένας Έλληνας να θέλει να κάνει Ελληνόπουλα ώστε να μεταδώσει την ιστορία και τις αξίες αυτής της ίδιας της Φυλής και ως εκ τουτου να επιλέγει για σύντροφό του μια Ελληνίδα. Είναι αυτό ακριβώς το αστείο που θα καταλάβει μόνο αυτός που έχει την ίδια παιδεία την ίδια ιστορία και καταβολές, αυτός ακριβώς ο κώδικας που δείχνει μια φυσική ιδιαιτερότητα και είναι αυτή ακριβώς η διαφορά στην φύση που πρέπει να την κατανοήσουμε και όχι να επιχειρούμε να την καταργήσουμε ομογενοποιώντας και ισοπεδώνοντας επειδή αυτός είναι και ο πραγματικός ορισμός του ρατσισμού. Η μάχη κατά της διαφορετικότητας και της εντοπιότητας που αυτή ενέχει. Το μίσος για το διαφορετικό και η προσπάθεια καταστροφής του. Η καταστροφή του κοινωνικού ιστού ισοδυναμεί με καταστροφή του κοινού έθους του συνόλου, του κώδικα αξιών και αρχών που μοιράζεται άρα καταστοφή της ιδιαιτερότητας, απώλεια του αισθήματος της ασφάλειας με αποτέλεσμα τον κίνδυνο απώλειας του ίδιου ζωτικού χώρου που διαβιούν τα μέλη του. Αυτός είναι και ο ορισμός της εθνοκτονίας που σήμερα ευφημιστικά ονομάζεται πόλεμος κατά της ξενοφοβίας.
Η Δημοκρατία δεν φοβάται τους μετανάστες, γιατί τους καλεί η ίδια η Εκκλησία του Δήμου. Όμως καλεί όσους μπορεί να αποροφήσει, καλεί αυτούς που μοιράζονται άρα σέβονται κοινά ήθη και όχι εχθρικά. Η Δημοκρατία είναι ένοπλη για να προστατεύεται δεν προσκαλεί ενόπλους για να ληστεύουν και σκοτώνουν τα άοπλα μέλη της. Η Δημοκρατία εφόσον είναι αυτάρκης, οι οπλίτες πολίτες, δεν φοβάται τεμαχισμό της πολιτικής εξουσίας αφού η άσκηση της είναι αποκλειστικό δικαίωμα των πολιτών της και μόνο και δεν δωρίζεται απο μια ολιγαρχία επαγγελματιών πολιτικών στην βάση διεθνών οικονομικών ανταλλαγμάτων.
Η Δημοκρατία με όλους τους παραπάνω όρους μπορεί να έχει και πολλαπλάσιους μετανάστες απο τους γηγενείς και να ευημερούν όλοι. Αν η Δημοκρατία σφάλλει σφάλει ο λαός και ο ίδιος ο λαός στην Εκλλησία του Δήμου μπορεί να επανορθώσει. Δεν έχουμε Δημοκρατία, αφού ο λαός δεν κατέχει την πολιτική εξουσία, στερώντας του και την άποψη, δεν έχει ούτε φωνή. Αν ο λαός αποφάσιζε, στους Δήμους, όπως αποφασίζει ο λαός στα Καντόνια της Ελβετίας η ζωή θα ήταν άλλη απο την σημερινή.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να φύγουν οι μετανάστες, ούτε όλοι ούτε κάποιοι ούτε πολλοί, γιατί δεν ερωτήθηκε ποτέ ο λαός με ένα δημοψήφισμα και ούτε θα ερωτηθεί ποτέ απο την ολιγαρχία των επαγγελματιών της πολιτικής. Η φωνή του δεν ακούγεται, αφού τα διεθνή συμφέροντα για να συγκαλύπτονται επαρκώς και να μενουν αλώβητα, διοχετεύουν την γραμμή τους στα ραδιοτηλεοπτικά εργαλεία προπαγάνδας μέσω άλλων διεθνιστικών πηγών φαινομενικά αντίθετων των λεγόμενων προδευτικών.
Το ζήτημα είναι να οργανωθεί η Ελληνική Κοινότητα μέσα απο την πολιτική αυτοργάνωση των Δήμων, την πολιτική αυτοθέσμιση, ώστε να εκμεταλευτούμε τις αντικειμενικές συνθήκες και να καταλάβουμε την πολιτική εξουσία απο τους διεθνείς εμπόρους την πολιτικής, αυτούς τους ορκισμένους εχθρούς των λαών άρα την ανθρωπότητας, άρα και της Φύσης που αποτελεί τμήμα, άρα ορκισμένους εχθρούς του Θείου.
Δέξιππος Κοινωνικός Αγωνιστής
Πολίτης Ερεχθιής Φυλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου