ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΗΣΕΩΣ

 

Ερευνώντας κανείς την ζωήν και τα κατορθώματα του ήρωος Θησέως, μπορεί να εξάγει πολλά χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία κρύπτονται κωδικοποιημένα μέσα στον περιπετειώδη βίον του, όπως άλλωστε και στους βίους όλων των Ελλήνων ημιθέων και ηρώων. Σταχυολογώντας θα αναφέρω μερικά από τα πλέον εμφανή εξ αυτών, όπως εγώ τουλάχιστον τα έχω αξιολογήσει:

1) Ο νεαρός Θησεύς, προκειμένου να αναχωρήσει διά την Αθήνα προς συνάντησιν του πατρός του Αιγέως, πρέπει να φορέσει τα σανδάλια και το ξίφος, τα οποία έχει τοποθετήσει ο πατέρας του κάτω από μεγάλο και δυσκολομετακίνητον βράχον. Τα σανδάλια έχω την γνώμην ότι είναι οι στέρεες βάσεις του χαρακτήρος του ανθρώπου, οι οποίες τον κρατούν χωρίς πληγές και καθυστερήσεις στον δρόμον της ζωής του. Με το ξίφος θεωρώ ότι κωδικοποιείται η υψηλή και «κοφτερή» διανοητική και γνωστική του κατάστασις, η οποία τον προστατεύει σαν αποτελεσματικόν όπλον από κάθε εξωτερικήν επιβολήν. Τις δύο αυτές αρετές διά να τις αποκτήσει κανείς, θα πρέπει να κοπιάσει πολύ, όπως με πολύν κόπον μετεκίνησεν ο Θησεύς τον βράχον, ο οποίος τις έκρυπτε, προκειμένου να τις αποκτήσει.

2) Η απόφασις του δρομολογίου, το οποίον θα ακολουθήσει ο ήρως στο ταξίδι του προς την Αθήνα, αντιστοιχεί άμεσα προς την επιλογήν του δρόμου, την οποίαν έκανε και ο ημίθεος Ηρακλής. Ο Θησεύς διαλέγει τον φαινομενικά επικίνδυνον και αργόν χερσαίον δρόμον, από την εύκολον και γρήγορη θαλάσσιαν οδόν. Είναι όμως έτσι? Νομίζω πως όχι. Ο θαλάσσιος δρόμος είναι μεν εύκολος, αλλά δεν δίδει στον άνθρωπον – μαχητήν την ευκαιρίαν να αγωνισθεί διά να καταπολεμήσει τα ελαττώματά του, τα οποία ενσκήπτουν σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Επί πλέον ο θαλάσσιος δρόμος έχει άμεσον σχέσιν με το υγρόν στοιχείον, βασίζεται δηλαδή εν πολλοίς στο θυμοειδές μέρος της ψυχής, του οποίου η υπερβολική χρήσις μπορεί να αποβεί καταστρεπτική διά την ολοκλήρωσιν του ανθρώπου. Αντιθέτως ο χερσαίος δρόμος είναι αργός, αλλά στέρεος, όπως ο δρόμος του λογικού μέρους της ψυχής. Εκτός τούτου, σε κάθε στάδιόν του, αναδεικνύει και ένα άγνωστον έως εκείνην την στιγμήν, ελάττωμα του ανθρώπου, το οποίον ο άνθρωπος – ήρωας καλείται να δαμάσει.

3) Με τους κακούργους ληστάς, τους οποίους συναντά στο δρόμον του ο Θησεύς, έχω την εντύπωσιν ότι κωδικοποιούνται όλα εκείνα τα ελαττώματα του ανθρώπου, τα οποία είναι καλά κρυμμένα μέσα του σε φυσιολογικές καταστάσεις της καθημερινότητάς του και τα οποία καραδοκούν τις κατάλληλες συνθήκες, διά να εμφανισθούν και να τον καταβάλουν. Έτσι στο πρόσωπον του Περιφήτη δύναται να αντιστοιχήσει κανείς τον άκρατον εγωϊσμόν, στο πρόσωπον του Σίνη ή Πιτυοκάμπτη ίσως να κρύβεται ο υπερβολικός θυμός και η ψυχική αστάθεια, τα οποία είναι δυνατόν κυριολεκτικά να τον διαμελίσουν ψυχικά, οδηγώντας τον ακόμη και σε πράξεις παραφροσύνης, όταν εκδηλωθούν ανεμπόδιστα, ενώ στο πρόσωπον του Σκείρωνος θα αντιστοιχούσα την αήθειαν της ειρωνείας και της μεγαλομανίας. Επίσης στο πρόσωπον του Προκρούστη είναι εύκολον να αναγνωρισθούν οι υπερβολές και οι ελλείψεις του ανθρώπινου χαρακτήρος, από τις οποίες ο άνθρωπος πάντα καταλήγει ψυχικά χωλός.

Ο κάθε ένας λοιπόν από εκείνους οι οποίοι θα έχουν την πρόθεσιν να σκύψουν ερευνητικά επάνω στην ιεράν των Ελλήνων παρακαταθήκην, δύναται να κάνει τους δικούς του συλλογισμούς και αποσυμβολισμούς, να διδαχθεί και να εξάγει σπουδαία συμπεράσματα από τον αστείρευτον θησαυρόν της Ελληνικής Μυθιστορίας.
19 – 1 – 2016
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ).


https://www.facebook.com/groups/175693742640930/permalink/441082302768738/