ΣΟΧΟΣ:ΟΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ Η "ΑΝΑΜΝΗΣΗ" ΤΟΥ ΠΑΝΑ...

 
Οι “τράγοι” του Σοχού”

 «Κουδουνοφόροι Τράγοι» που αιώνες πριν, μέχρι σήμερα, την περίοδο της Αποκριάς γεμίζουν τους δρόμους του Σοχού, αναστατώνουν γη και ουρανό. Ομάδες μεταμφιεσμένων με μαύρες γιδοπροβιές ζωσμένοι με τη ντουζίνα, τα τέσσερα ογκώδη σιδερένια κουδούνια κ.α. παρουσιάζονται από παντού, χοροπηδούν και σείουν τα κουδούνια τους, μαζεύονται και τραγουδούν. Επίσης συμβολικές πράξεις συνδυάζονται με ιστορικά γεγονότα ή μύθους.
Oι «αράπηδες» όπως ονομάζονται εδώ οι μασκοφόροι, τις τρεις τελευταίες μέρες της Aποκριάς τριγυρνάνε στο χωριό από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας ούζο σε φίλους και συγγενείς. Iδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η προσωπίδα τους, μια μάσκα που καλύπτει όλο το πρόσωπο και καταλήγει σ' ένα ψηλό λοφίο από κορδέλες. Eίναι φτιαγμένη από μαύρο ύφασμα, πάνω στο οποίο κεντιούνται σε γεωμετρικούς σχεδιασμούς πολύχρωμα κομμάτια υφάσματος. Στη θέση του στόματος κρέμονται μουστάκια από ουρά αλόγου.

 Στη μέση οι "αράπηδες" φοράνε κουδούνια, μέσα αποτρεπτικά εναντίον των δαιμόνων. Παρόλο που οι ρίζες αυτών των εθίμων ανάγονται στην παγανιστική λατρεία, η τελευταία ημέρα στο Σοχό είναι επηρεασμένη από τη χριστιανική θρησκεία. Eίναι η μέρα της μετάνοιας ή "προσταβάνι", όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι. Oι νεότεροι επισκέπτονται τους ηλικιωμένους συγγενείς και τους ζητούν συγχώρεση. Tους φιλούν το χέρι και τους προσφέρουν ένα πορτοκάλι.

Η ρίζα του εθίμου 
 Το καρναβάλι του Σοχού διατηρεί πάρα πολλά στοιχεία από την αρχαιοελληνική λατρεία.

 A) Η σχέση των κουδουνοφόρων με το θεό Πάνα 
Η ένδυση με στολές από δέρματα ζωών υποδηλώνει τον τραγόμορφο θεό ΠΑΝΑ που ήταν γιος του Ερμή και μίας νύμφης. Είχε ανθρώπινο σώμα τριχωτό, πόδια και αυτιά τράγου, κέρατα και ουρά κατσίκας. Του άρεσε να δημιουργεί πανικό και να τρομάζει τους περαστικούς, ακριβώς όπως τρόμαξαν και οι εχθροί στη θέα των τραγόμορφων στρατιωτών. Με το χριστιανισμό ο ΠΑΝΑ αντικαταστάθηκε με τον άγιο Χριστόφορο που τιμάται στο Σοχό ιδιαίτερα. Στην κεντρική εκκλησία του Σοχού, στο ναό του Αγίου Γεωργίου, υπήρχε η τραγόμορφη εικόνα του Αγίου Χριστοφόρου, όπου σύμφωνα με την παράδοση, κλείστηκε γυμνός σε ένα κελί με μια γυναίκα, και για να μην αμαρτήσει πήρε μορφή τράγου.

 Επίσης ο Άγιος Χριστόφορος είναι γνωστός ως «Κυνοκέφαλος», που σ' αυτή τη περίπτωση υπάρχει συσχέτιση με τον αρχαίο θεό Απόλλωνα που παρουσιάζεται σε παραστάσεις και ως λύκος και η μητέρα του η Λητώ όταν τον γεννά είναι μεταμορφωμένη σε λύκαινα.

Β) Το «καλπάκι» και η λατρεία του Ερμή
 Το «καλπάκι», το κάλυμμα του κεφαλιού , που είναι χαρακτηριστικό μόνο στο Σοχινό καρναβάλι, φανερώνει τον «ιθυφαλλικό» ή «σώκο» ή «χθόνιο» Ερμή, ο οποίος γιορταζόταν στη περίοδο των ανθεστηρίων τον Φεβρουάριο.

 Κατά τις γιορτές του Ερμή οι πιστοί έβραζαν διάφορους σπόρους και τα πρόσφεραν στον Ερμή και στις ψυχές των νεκρών. Είναι φανερές λοιπόν οι ομοιότητες στη λατρεία του Ερμή με τον τρόπο που τιμούν οι χριστιανοί τους Αγίους Θεοδώρους. Συγκεκριμένα τιμούνται τον Φεβρουάριο και κατά τη γιορτή του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνα οι χριστιανοί φτιάχνουν από τους καρπούς του σιταριού κόλλυβα, τα οποία και μοιράζουν για τους ίδιους λόγους με τους πιστούς του Ερμή.

Γ) Ο ήχος των κουδουνιών 
Ο θόρυβος που δημιουργούν οι κουδουνοφόροι με τα κουδούνια, θυμίζει τους «Κορύβαντες» που θορυβούσαν για να απομακρύνουν το κακό.

 Δ) Ο Άγιος Θεόδωρος και τα «Ανθεστήρια» 
Παλαιότερα οι «τραγόμορφες μεταμφιέσεις» δε γινόταν τις Αποκριές αλλά το Σάββατο του Αγίου «Θεοδώρου του τηρών» και τη πρώτη εβδομάδα της νηστείας. Δηλαδή κατά το μήνα ανθεσηρίωνα. Τον ίδιο μήνα γιόρταζαν στην αρχαιότητα τα «ανθεστήρια», προς τιμή του Ερμή και του Διονύσου. Κατά τα ανθεστήρια τις δυο πρώτες μέρες γιορταζόταν ο ερχομός της άνοιξης και τη Τρίτη μέρα τιμόταν οι νεκροί του κάτω κόσμου. 

 Ε) Οι «χοές», - χθες και σήμερα Κατά την αρχαιότητα γινόταν οι «χοές»,κατά τις οποίες χυνόταν κρασί στην γη για εφορία και ευτυχία. Το ίδιο περίπου γίνεται και με τους κουδουνοφόρους του Σοχού. Όταν ο κουδουνοφόρος ετοιμαστεί,τότε οι συγγενείς και οι φίλοι τον χτυπούν στην πλάτη και εύχονται «καλή σοδιά κ υγεία»καιν την ίδια στιγμή η μάνα ή γιαγιά του σπιτιού ραίνει με λίγο νερό και ρίχνει το υπόλοιπο στη γη και εύχεται «όπως κυλά το νερό στη γη, έτσι και ο δρόμος του καρναβαλιού να είναι ανοιχτός».

ΣΤ) Ο Άγιος Θεόδωρος και οι «Μιμάλλονες»
Το τέχνασμα της σωτηρίας του Αγίου Θεοδώρου και των συντρόφων του, που βρέθηκαν κυκλωμένοι από εχθρούς θυμίζει την ιστορία των «Μιμαλλόνων». Ο ιστορικός Πολύαινος στα «Στρατηγικά» περιγράφει το γεγονός ως εξής: «Ο βασιλέας των Μακεδόνων Αργαίος πολεμούσε κατά των Ιλλυρίων Ταυλαντίων υπό τον Γάλαυρο και επειδή δεν είχε αρκετούς στρατιώτες για να αμυνθεί, διέταξε τις παρθένες της Μακεδονίας, μόλις φτάσει η φάλαγγα των εχθρών, να εμφανιστούν στο όρος της Ερεβοίας. Έτσι και έγινε. Οι παρθένες εμφανίστηκαν σε μεγάλο αριθμό πάλλοντας αντί για δόρατα, θύρσους και έχοντας τα πρόσωπα τους καλυμμένα με στεφάνια. Ο Γάλαυρος εξεπλάγη νομίζοντας από μακρία ότι οι παρθένες είναι άνδρες και έδωσε το σήμα της υποχώρησης. Οι Ταυλάντιοι έφευγαν πετώντας τον οπλισμό τους και εγκαταλείποντας τις σκευοφόρες τους.

 Οι Μακεδόνες που νίκησαν αμαχητί, έκτισαν στο μέρος εκείνο, ιερό προς τιμήν του Διονύσου Ψευδάνορα, (δηλαδή αυτός που εξαπατά τους άνδρες), ενώ οι παρθένες που μέχρι τότε ονομάζονταν «Κλώδωνας», τις ονόμασαν «Μιμάλλονες», δηλαδή αυτές που μιμούνται τους άνδρες».

 Για την προέλευση του καρναβαλιού υπάρχουν διάφορες εκδοχές .Μια από αυτές σχετίζεται με τον Άγιο Θεόδωρο. Λένε ότι τον 4ο αιώνα μ.Χ ο Άγιος Θεόδωρος ήταν Στρατηλάτης και πολεμώντας ενάντια στους βαρβάρους , βρέθηκε σε ασφυχτικό κλοιό από τις εχθρικές δυνάμεις σε ένα δάσος και κινδύνεψε να αιχμαλωτιστεί .Αφού εξαντλήθηκαν όλα τα τρόφιμα, για να μη πεθάνουν οι στρατιώτες από τη πείνα ,ο στρατηλάτης διέταξε να σφαχτούν τα γίδια που υπήρχαν στο δάσος εκείνο και να διανεμηθούν στους στρατιώτες του. κατόπιν έγιναν πολλές προσπάθειες ώστε να διασπαστεί ο κλοιός και να απελευθερωθεί ο Άγιος Θεόδωρος και ο στρατός του, αλλά ήταν αποτυχημένες. Τότε ο Άγιος Θεόδωρος χάρη στη πίστη που είχε προς το θεό σοφίστηκε να φορέσουν οι άντρες του τα δέρματα από τις γίδες που είχαν σφάξει, στους οποίους κρέμασε και τα κουδούνια των τράγων. Με τη στολή αυτή όρμησαν οι στρατιώτες, εναντίων των βαρβάρων που τους είχαν κυκλωμένους. Οι βάρβαροι βλέποντάς τους σαν κοπάδι ζώων, φοβήθηκαν και τράπηκαν σε άταχτη φυγή. Αυτοί οι μασκαρεμένοι ονομάστηκαν «Στρατιώτες του Άγιου Θεόδωρου».Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος καθιερώθηκε να τιμούν στο Σοχό τον Άγιο Θεόδωρο και να γιορτάζουν τα καρναβάλια με στολές από δέρματα αιγών και κουδούνια.

 Μια άλλη όμως παράδοση εξηγεί διαφορετικά την αρχή του εθίμου. Σύμφωνα με αυτή σε κάποιες διώξεις των χριστιανών από τους ειδωλολάτρες, οι χριστιανοί είχαν συναχθεί σε μια εκκλησία με προτροπή του Αγίου Θεοδώρου του Στρατάρχη περικυκλωμένοι από τους ειδωλολάτρες που τους περίμεναν να βγουν. Στη συνέχεια και κατόπιν εντολής πάλι του Αγίου Θεοδώρου, οι χριστιανοί ντύθηκαν καρναβάλια με δέρματα ζώων και βγήκαν από την εκκλησία προκαλώντας τεράστιο πανικό και φόβο στους ειδωλολάτρες που τράπηκαν σε φυγή.

 Οι Σοχινοί έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στην επιτυχία του Καρναβαλιού. Έλεγαν ότι θα πάει καλά η χρονιά μόνο αν θα γίνουν καλά καρναβάλια. Την θεωρούσαν την καλύτερη γιορτή της χρονιάς. Το έθιμο του καρναβαλιού σχετίζεται με την πλούσια παραγωγή χωραφιού και των κοπαδιών και με τη πλούσια βλάστηση.

Απόσπασμα από το άρθρο:Από την Διονυσιακή λατρεία στις απόκριες
thehistoryofgreece.blogspot.gr

http://www.visaltis.net/2015/02/blog-post_13.html