Λίγα ψίχουλα στον δρόμο του Κοντορεβιθούλη, για ελάχιστους Κοντορεβιθούληδες.

 

Το θέμα Σνόουντεν κάτι κρύβει, δεν είναι τυχαίο, δεν είναι μια απλή υπόθεση. Απόσπασμα συνέντευξης του δεν έλεγε κάτι που τουλάχιστον οι δυτικοί λαοί δεν γνωρίζουν ή έστω κάτι που πραγματικά να πρωτοτυπεί. Το αν θα πρέπει οι λαοί να αποφασίσουν για την μοίρα τους, τον έχω προλάβει πολύ πριν αυτός ο «φίλος» μας το δηλώσει ως αιτία της διαφυγής του και χωρίς να έχω την παραμικρή σχέση με το δικό του πρώην επάγγελμα. Το δε προϊόν προς πώληση δεν απεικονίζει παρά την ζοφερή μας φυλακή. Δηλαδή για τις παρακολουθήσεις κλπ. Δεν γνωρίζουμε άλλωστε για τον υπερ-υπολογιστή ; Δεν λησμονούμε επίσης ποτέ την …… αυτοκτονία του νεαρού χάκερ Εβραίου, του οποίου τις δηλώσεις κατέβασαν από το youtube, αντίγραφα βεβαίως υπάρχουν. Γιατί όμως αυτό ; Νομίζω με απλές ψιχουλένιες σκέψεις μπορούν να ταξινομηθούν. 

Ο επιθεωρητής Πουαρό ανταγωνίζεται τον Σέρλοκ Χόλμς. Έχοντας κάποιες ιδέες στο μυαλό μου που δυστυχώς δεν μπορώ να τις εκφράσω ανοικτά, είναι σίγουρο πως η όλη υπόθεση έχει σχέση με το μυστικό πόλεμο που μαίνεται παρασκηνιακά, ο οποίος σε μας φτάνει σε επίπεδο εντυπώσεων, σε επίπεδο κατάληψης ή υποστήριξης κάποιων πλευρών, που ένας μη ενεργός πολίτης ή απλός ακόλουθος δεν μπορεί να φανταστεί, λόγω έλλειψης ουσιαστικής πληροφόρησης, λόγω έλλειψης ευρύτερων και πιο εσωτερικών γνώσεων, γνώσεων που έρχονται από βάθος χρόνου, κρυμμένες σε ιστορικά γεγονότα και κωδικοποιημένους μύθους. 

Με όλα αυτά τι μυρίζει γύρο μας ; Όπου και αν κοιτάξουμε τώρα τελευταία δεν βλέπουμε τίποτα άλλο εκτός από Αμερική. Έχουμε ακούσει για πολλές παράξενες ιστορίες ερπετοειδών, βασιλικών οίκων κλπ. κλπ.  Μια παρένθεση εδώ. Μετά από μια σημερινή συνομιλία μου με έναν καλό φίλο, όταν κλείσαμε το τηλέφωνο και λίγο αργότερα, θυμήθηκα ένα παράξενο περιστατικό (του το είχα διηγηθεί) που είχα την τύχη ή την ατυχία ή ακόμα και την ψευδαίσθηση (δεν μπορώ να την απαλείψω ενίοτε ως πιθανότητα), να ζήσω από κοντά σε έναν τόπο και από ένα πρόσωπο που δεν θα περνούσε ποτέ η σκέψη μου και εν μέσω πλήθους, ένα περίεργο φαινόμενο. Είμαι σίγουρη ότι το βίωσα.  Ξέρω πως προσπάθησα να καθαρίσω το μυαλό και την όρασή μου ανοιγοκλείνοντας τα μάτια την συγκεκριμένη στιγμή, όπως ξέρω επίσης το πόσο ήταν προσηλωμένοι όλοι οι υπόλοιποι στο επίκεντρο της συνάντησης.  Αλλά ούτε σημαίνει πως βλέπουμε πάντα τα ίδια όλοι. Τα ξέρω όλα αυτά πολύ καλά και είναι απόλυτα συνειδητά.   Το προσπερνώ αυτό όμως επειδή δεν είναι μια υπόθεση που εξιστορείται εύκολα, ούτε είναι εύκολα κατανοητή ή αποδεκτή και όπως είπα δεν παραβλέπω την ψευδαίσθηση να καταφέρνει να παίρνει σάρκα και οστά. 
Κατανοώ όμως πως όταν από κούραση ή άλλο λόγο χαλαρώνει κάποιος, μπορούν να συμβούν και να ξεφύγουν από τον ..... έλεγχο πολλά. Για να ρίξω ένα ψιχουλάκι βοήθειας, με εξυπηρετεί να χρησιμοποιήσω κάτι που η χριστιανική ιεραρχία αλλά και η λεγόμενη μεταφυσική χρησιμοποιεί. «Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο, ξέχασε την επιθυμία σου και μην βάζεις προσωπική ενέργεια που πιθανόν να επιδρά αρνητικά είτε λόγω υπέρμετρης επιθυμίας ή ανυπομονησίας είτε λόγω άγνοιας χειρισμού της αει κινούμενης ενέργειας και αυτό που επιθυμείς θα σου φανερωθεί, εκεί ακριβώς που δεν το περιμένεις, εκεί που το μυαλό είναι εντελώς κενό»…. 

Η Αμερική λοιπόν έχει βάλει το πόδι της στην Ευρώπη από την εποχή του Α’ Π.Π και το εδραίωσε οριστικά μετά τον Β’ Π.Π., παραγκωνίζοντας, μάλλον περιορίζοντας την δύναμη των βασιλικών οίκων. Ο Βασιλιάς ντύθηκε Πρόεδρος. Μην ξεχνάμε πως ο πόλεμος Αμερικής και Αγγλίας (αλλαγή εξουσίας στην Γιάλτα) υπήρξε η αιτία για τον δικό μας μεταπολεμικό εμφύλιο, ο οποίος τελικά κατέληξε στο περιβόητο σχέδιο Μάρσαλ (κατά του φόβητρου του κομμουνισμού τον οποίο οι ίδιοι είχαν εφεύρει και εδραιώσει προνοητικά νωρίτερα) και που τόσο τακτικά ο Τσίπρας το χρησιμοποιεί για την τρέχουσα κατάσταση. Γι αυτό δεν μου φαίνεται παράξενο καθόλου που η Γαλλία έχει αναλάβει αυτά τα ηνία (στο άρθρο ΕΔΩ δίνονται οι επεξηγήσεις) , αφού το Γερμανικό έδαφος δεν είναι Γερμανικό. Ας μην επεκταθούμε.  Την δε Αγγλία που την εξαγόρασαν εν μια νυκτί σε ένα πεδίο μάχης, να ταλαντεύεται στα κουτσουρεμένα προνόμιά της, εν τούτοις όμως ως γηραιότερη πάντα διατηρεί την σοφία της διαπλοκής. Εν τούτοις όλες οι ασύνορες δυνάμεις είναι συγκεντρωμένες στα εδάφη της.

Από πολύ καιρό τώρα έχω επίσης αναφέρει πως το κέρδος για τους πολλούς, δηλαδή εμάς, είναι να μαθαίνουμε αυτά που βγαίνουν στην φόρα εξ αιτίας του χρηματικού, στη πραγματικότητα εξουσιαστικού αλληλοσπαραγμού. Και αυτό για έναν μόνον λόγο. Στο να αρχίσουμε να κατανοούμε, να αρχίσουμε να βλέπουμε όλον τον πίνακα με τις φωτοσκιάσεις του, που θα μας ωριμάσει ως ανθρώπους, στο γιατί έχουν συμβεί όσα έχουν συμβεί στην ανθρώπινη ιστορία…, γιατί δεν έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε την κατάστασή μας.  Βλέπετε η εικονική μας πραγματικότητα μας έλκει τόσο πολύ που είμαστε τυφλοί να δούμε πίσω από τον προβολέα. Χμ, γιατί και εμείς είμαστε εξουσιαστικοί στο βαθμό που συμπτωματικά μας δίνεται η ευκαιρία.

Είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο να πάψουμε να σκεφτόμαστε συστημικά, ένα σύστημα που ακολουθεί τις γενιές και έχει γίνει ένα με την ψυχοσυναισθηματική μας σύνθεση, ένα με την ροπή της σκέψεώς μας. Η αποβολή του τρόπου σκέπτεσθαι άνετα προσομοιάζεται με έναν ή πολλούς από τους Άθλους του Ηρακλέους.  Σαν την Λερναία Ύδρα που απλώνει τους μακρόλιγνους τρομερούς λαιμούς της να καταπνίξουν ό,τι ξεχωριστό βλαστό ανθίσει. Σαν την Μέδουσα που σε κοκαλώνει στο κοίταγμά της σαν το τρομερότερο φόβητρο – εμπόδιο κατά την ανάδυση της πιο δημιουργικής μας σκέψης. 
Παράδειγμα, αναπαράγονται παθητικά ειδήσεις όπως περί της απαγόρευσης συλλογής ρίγανης ή ραδικιών, ενώ θα έπρεπε να οργανώνονται τόσο ατομικές, όσο και συλλογικές αντιδράσεις σε αυτόν που σε σταματά ή σου κόβει πρόστιμο για κάτι που παρέχεται δωρεάν από την φύση. Δηλαδή η αναπαραγωγή δεν είναι μακριά από την αποδοχή ότι αυτό  …  ισχύει. Η αποβολή παράλληλα του μέχρι τώρα τρόπου αντιμετώπισης είναι επίσης επιτακτικός, όσο ο θάνατος του τρισώματου Γηρυόνη, εγγονός της Μέδουσας.

Μια μέρα είχα γράψει πως αισθάνομαι μία δύναμη που ούτε μπορώ να την προσδιορίσω, ούτε να την σκιαγραφήσω, αλλά ξέρω ότι υπάρχει. Με όσα συμβαίνουν όμως και με όσα προσπαθώ να ασχοληθώ ή να παρακολουθήσω μου καταστρέφει αυτήν την αίσθηση και με πετά μακριά. Ξέρω πως η αφύπνιση της ανθρωπότητας έχει ξεκινήσει, όχι επειδή ο κάθε Σνόουντεν αποφάσισε να κάνει κάποια παράτολμη κίνηση, αλλά γιατί τουλάχιστον κάποιοι άνθρωποι που πιθανόν να ήταν εξ αρχής «προγραμματισμένοι», δηλαδή εκ φύσεως, έχουν αρχίσει να αισθάνονται κάποια πράγματα και να παίρνουν έστω και μισές απαντήσεις στα ερωτήματα των διαχρονικών τους  προβληματισμών. Η κρίση αφ εαυτού της πιέζει τις ψυχοσυναισθηματικές μας καταστάσεις, με μερικούς να βρίσκονται σε πιο ευοίωνες θέσεις από άλλους, δηλαδή στο να λαμβάνουν και να αποκωδικοποιούν τα μηνύματα είτε είναι εσωτερικά είτε εξωτερικά. Ο δρόμος είναι πολύ τραχύς, αφού η απόκτηση του επιθυμητού απαιτεί απαραιτήτως προσωπική διεργασία και δεν αφορά ανάγνωση ή έτοιμη τροφή.  Εξ ίσου μην παραβλέπουμε, πως ταυτόχρονα γινόμαστε μάρτυρες, είτε μιας «πληρωμής» άλλων , είτε της δικής μας πληρωμής ως Έθνος και ως άτομα, για κάτι που δεν πράξαμε σωστά κάποτε.  

Ο σκοπός τούτων των αράδων έχει ένα νόημα και μοναδικό. Στην ζωή μας από την πρώτη μέρα που παίρνουμε την πρώτη ανάσα μας, είμαστε παίχτες μπροστά σε μια σκακιέρα. Αντίπαλος, αν μπορεί να θεωρηθεί αντίπαλος, είναι η ζωή και η ζωή μεταφράζεται σε ανθρώπους που εμείς είτε επιλέγουμε να συνδιαλεγόμαστε είτε γιατί τους βρήκαμε και τους αποδεχθήκαμε.  Στα χρόνια που περνούν χάνουμε και κάποια πιόνια, που αφορούν τις δυνάμεις μας (τις ενέργειές μας) Όσα και αν έχουμε χάσει όμως, θα πρέπει να κάνουμε φιλότιμη προσπάθεια, ώστε να τα συνδέσουμε μεταξύ τους και να βρούμε τους ρόλους που εμείς τους δώσαμε να παίξουν. Παράλληλα όμως θα πρέπει να φανταστούμε πως υπάρχουν έστω νοερά και αυτά που χάσαμε στην «μάχη» μας με την ζωή, στον τόπο όπου έπεσαν.     Γι αυτό οι ιστορικές εμπειρίες των προηγούμενων γενεών, οι δικές μας, αλλά και των υπολοίπων ανθρώπων, είναι πολύτιμες στο να συνθέσουν ένα πέπλο προστατευτικό και πολυπόθητα ενωτικό. Το ενωτικό δε, μπορεί να υλοποιηθεί όταν απομακρυνόμαστε από το σημείο παρατήρησης. Όσο πιο κοντά συνδεόμαστε με ένα γεγονός ή το παρατηρούμε, τόσο είμαστε ανίκανοι να το αντιμετωπίσουμε καθαρά και ανθρωπίνως αντικειμενικά, δηλαδή με οξυδερκή νου.. 

Όσο και αν αυτά που διαβάζετε να σας φαίνονται ως ιστορίες παραμυθιού και φαντασίας, μη πρακτικά, είναι επειδή η προσκόλληση στο οτιδήποτε δημιουργεί από μόνο του σκιές. Ίσως να μην προχωρήσω ως άνθρωπος παραπέρα από ό,τι μέχρι σήμερα έχω καταφέρει, επειδή το είναι μου είναι προσκολλημένο και αυτό με την σειρά του σε αυτά που συμβαίνουν, σε αυτά που πρόκειται να συμβούν, επειδή είμαι άνθρωπος, ενώ όλα αυτά δεν είναι παρά εικονικές καταστάσεις που εύκολα θα μπορούσαν με ένα σπόγγο να σβηστούν.  Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας μόνον, θέλει αρκετούς, για να μην πω πολλούς ή και όλους, νοιώθοντας όμως την υποχρέωση να βάλω και με τον δικό μου τρόπο (εσωτερισμός) ή και με όποιον άλλον τρόπο νομίζω πως υπάρχει, ένα βοτσαλάκι, για ένα πραγματικά καλλίτερο αύριο, για μια καλλίτερη και ευτυχέστερη ανθρωπότητα, αυτό δεν με βοηθά τόσο πολύ για κάτι πιο διαφορετικό στον δρόμο προς το …. άγνωστο γνωστό.  Θα ήθελα να μπορούσα να βγω από την εικονική πραγματικότητα μας.  Ίσως να βρίσκω δικαιολογία στο ότι αισθάνομαι πως πρέπει προς το παρόν να σταματήσω εδώ, για ένα χέρι βοηθείας, για κάποιο σκοπό. Ξέρω πάντως πως ό,τι και να προσπαθεί γνήσια - αληθινά ο καθένας μας, ακόμα και αν δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα, αυτό υπάρχει, θα υπάρχει και αενάως θα επενεργεί ενυπάρχοντας θετικά. 

Και αν τα πιο πολλά ψίχουλα του Κοντορεβιθούλη τα έφαγαν τα πουλιά στην διαδρομή μας, δεν πειράζει, ας μην κοιτάξουμε πίσω από μια απλή περιέργεια σαν την γυναίκα του Λωτ, αλλά ας προχωρήσουμε μπροστά με σωστά εφόδια σαν αυτά που αφήνουν τα ίχνη τους παντοτινά προστατευμένα μέσα στις καρδιές μας. 

Νάγια  

 

 

 

 

πηγή 

http://news-cobra.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8060.html