ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΕΨΙΛΟ ΣΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ 
Απαντήσεις σε αυτή τη συζήτηση
- Permalink Απάντηση από τον/την στις
Στον λόφο της Γορίτσας στον Βόλο υπάρχουν τα θεμέλια ενός κτίσματος, 250 περίπου τ.μ. Μόνο με παρατήρηση από ψηλά διακρίνεται ολοκάθαρα το ЭIЄ.
Μέσα στον κύκλο διακρίνεται το ЭIЄ
Βλέπουμε τελετουργικό σκεύος των Ντόγκον με εμφανέστατο το ЭIЄ
Καλύβα των Ντόγκον επάνω στην οποία αλλά και τριγύρω παρατηρούμε το ЭIЄ
Γέρασα, Νοτιοανατολικά της Γεννησαρέτ. Παρατηρήστε το ЭIЄ μέσα στους κύκλους.
Ο Βαβυλώνιος θεός Marduk, της βλάστησης, της δικαιοσύνης και της μαγείας, εμφανίζεται και αυτός να κρατάει το διπλό Έψιλον.
Ίντρα. Ένας βασικός θεός στην ινδουιστική μυθολογία, αντίστοιχος του Δία. Στο χέρι του κρατάει ένα Βάζτρα, δηλαδή ένα ЭIЄ.
Σε αυτό τον βράχο στο Νέο Μεξικό, ανάμεσα σε πολλά σκαλίσματα διακρίνουμε και το ЭIЄ
Το διπλό Έψιλον συναντούμε στο Ντιρχάμ (ονομασία που προέρχεται από την ελληνική δραχμή) σε αρχαίο νόμισμα της Μογγολίας.
Αρχαίο Κινέζικο νόμισμα που βρίσκεται στο μουσείο της Σαγκάης, με το ЭIЄ στην μία όψη του.
Σφραγιδόλιθος από τον αρχαιολογικό χώρο του Anau στο Τουρκμενιστάν του 2.300 π.Χ.
Βράχος γεμάτος με πετρογλυφικά ЭIЄ. Βρίσκεται στο Sipaliwini Savan-na στο Σουρινάμ
Ρωμαϊκή ασπίδα. Ολόκληρη είναι ένα ЭIЄ
Ημερολόγιο των Αζτέκων. Tα άκρα της γωνίας του ЭIЄ εμφανίζονται ως ανοιχτά τετράγωνα και η διχοτόμος του ως καμπύλη που τα συνδέει. Το βλέπουμε δεξιά κι αριστερά από το Γοργόνειο, στο κέντρο.
Ημερολόγιο των Σαρματών
Τσακώνικο ταγάρι γεμάτο με σύμβολα ЭIЄ
- Permalink Απάντηση από τον/την στις
Στο Βόρονετς της Ρωσίας, τον Σεπτέμβριο του 1989, μάρτυρες περιέγραψαν τον συγκεκριμένο εξωγήινο μετά από προσγείωση UFO. Παρατηρήστε το σύμβολο στην ζώνη.
Δείγμα γραφής που θεωρείται εξωγήινη. Παρατηρήστε στην μεσαία σειρά, το δεύτερο γράμμα από δεξιά.
Στην Iσπανία, στο San Jose De Valderas, την 01 Ιουνίου 1967 εμφανίστηκε ένα ΑΤΙΑ που στο κάτω μέρος του είχε το σχήμα του διπλού Ε.
Το 1947 κατέπεσε στην περιοχή του Ρόσγουελ, στο Νέο Μεξικό ένα ΑΤΙΑ.Ανάμεσα στα συντρίμμια του βρέθηκε μία πινακίδα με την λέξη ΕΛΕΦΘΕΡΙΑ.Τα Ε έχουν το σχήμα του διπλού Ε
Νορβηγικό σύμβολο του θεού Οντίν
Άποψη από ψηλά ενός κτιρίου στην Astana του Kazakhstan, με την δομή και το σχήμα του διπλού Έψιλον
South-East European Cooperation Process. Καταχρηστικό ή τυχαίο το logo του διπλού Ε;
- Permalink Απάντηση από τον/την στις
Για μια προσπάθεια αποσυμβολισμού του 3+Ε
"Ο κόσμος είναι ένα συμβολικό αντικείμενο"
Salustio
Ένα σύμβολο παράδοξο όσο και ελκυστικό στην αισθητική του. Θα αποτελούσε ίσως αδιάφορο για τους περισσότερους αν δίπλα του δεν στέκονταν ένας μεγάλος αριθμός από ιστορίες που η ατμόσφαιρα του ρομαντικού τις διακατέχει. Γνωστό λοιπόν για κάποιους ως το αυτοκρατορικό σύμβολο των Ουράνιων Έψιλον, ή απλά της γνωστής Ομάδας Έψιλον.
Μύθος ή πραγματικότητα;
Το να τολμήσουμε να μπούμε στην προσπάθεια του ανακαλύψουμε την Ομάδα Έψιλον θα ήταν μάλλον μια αποτυχημένη προσπάθεια. Ένα τεράστιο μείγμα πολιτικής, άγνωστης τεχνολογίας, παγκόσμιας συνομοσιολογίας, εθνοκεντρισμού και μυστικισμού περιβάλλουν την εν λόγο ομάδα. Θα αποφύγουμε λοιπόν να οδηγηθούμε και εμείς σε αυτά τα μονοπάτια (αφήνοντας τα ηνία στους δικαιούχους αναλυτές όπως τους κ. Φουράκη και Κεραμιδά για αυτό το έργο) και απλά θα αναζητήσουμε την σημειολογία που κρύβει το σύμβολο αυτό.
Θα το περιγράφουμε ως 3+Ε και σαν έτσι θα το συναντήσουμε σε φωτογραφία κάτω μέρους ενός Ιπτάμενου Δίσκου στην Ισπανία. (!) Στην Αλχημεία είναι σύμβολο για το sal ammoniacus (ammonium salt). Φημολογείται ως το σύμβολο που είχε πάνω της η Αργώ (το πλοίο του Ιάσονα). Μπορεί κανείς να το διακρίνει σε ένα αρχαίο κτίριο που η δομή του παίρνει αυτό το σχήμα (που φαίνεται καλά μόνο από ψηλά), σε ένα λόφο στη Γορίτσα στον Βόλο. Εμφανίζεται επίσης πίσω από τον θρόνο του Μίνωα στην Κνωσό, καθώς όμως έχει απαγορευτεί η πρόσβαση των επισκεπτών στην αίθουσα του θρόνου (μετά από αναφορές του Θ. Αξιώτης, κι αργότερα του Π. Γιαννουλάκη), έχει πλέον φτιαχτεί ξύλινο ομοίωμα του θρόνου έξω από την αίθουσα, όπου οι επισκέπτες μπορούν να δουν ένα αντίγραφο, δίχως φυσικά να υπάρχει η τοιχογραφία πίσω. Επίσης, υποτίθεται ότι είναι το σύμβολο του Μεσσία, αλλά και της Ανδρομέδας, απ'όπου 'κατάγονται' οι Έλληνες. (!) Η χρήση του γίνεται και από την Ο.Ε.Α. (Ομάς Ελληνικής Αποκαταστάσεως). Το βρίσκουμε να διακοσμεί το βιβλιοπωλείο 'Ιερά Ελλάς' στην Θεσσαλονίκη. Στέκει ως κεντρικό σταθερό σύμβολο μεταξύ της αριστερόστροφης και δεξιόστροφης σβάστικας. Παρατηρείται σε κέλτικα αραβουργήματα, αλλά και σε θιβετιανές μαντάλα, ενώ σε κάθετη μορφή - αναποδογυρισμένο όρθιο - το φορά ο Κομφούκιος στο στήθος του.
Ο συνδυασμός των συμβόλων με το γνωστό του αποτέλεσμα σχηματίζει στο νου του ερευνητή εύκολα πολλούς συνειρμούς που ίσως να προσφέρουν με την σειρά τους μερικά νέα στοιχεία. Έτσι το 3+Ε φέρνει στο νου το περίγραμμα του συμβόλου του σκαραβαίου. Ο σκαραβαίος, σύμβολο απεικόνισης του Θεού Khepri για τους Αιγύπτιος, αποτελεί μέλος ηλιακών συμβόλων. Ο Θεός Khepri που το όνομα του σημαίνει 'Αυτός που έρχεται σε ύπαρξη', περιγράφει την αυτό-δημιουργία του Ηλιακού Θεού, μια παρομοίωση με την παρατήρηση των Αιγυπτίων της σχέσης της κοπριάς που κουβαλά ο σκαραβαίος (στις απεικονίσεις του σκαραβαίου, μπροστά του υπάρχει συνήθως ένας κύκλος-μπάλα κοπριάς-ήλιος) στην φωλιά του μέσα όπου θα γεννηθούν τα αυγά του. Το σύμβολο του σκαραβαίου τοποθετούνταν στην θέση της καρδιάς στις αιγυπτιακές μούμιες έτσι ώστε ο νεκρός να κερδίσει την εύνοια του ηλιακού Θεού και να αναγεννηθεί.
Σαν διακοσμητικό - με ταλισμανικές ιδιότητες - τοποθετούνταν σε ποικίλα κοσμήματα σε όλη την Αίγυπτο αλλά και σε τόπους από την Μεσοποταμία έως και την Σαρδηνία που πιθανών είχαν έρθει εκεί μέσω του Αιγυπτιακού στρατού και εμπορίου.
Συσχέτιση ίσως μπορεί να γίνει και με το Fleur de lis, που αποτελεί σύμβολο της Γαλλικής εξουσίας από το 1147. Η πυγή του συμβόλου είναι αβέβαιη όμως η συσχέτιση του με την χριστιανική τριάδα είναι σαφής. Παρόμοια απεικόνιση υπάρχει και στο όπλο (trishula) του Θεού Shiva όπως και στον σκήπτρο του Γαβριήλ την στιγμή της επίσκεψης του στην Μαρία. Το βέβαιο είναι πως σαν λουλούδι (κρίνος) αποτελεί σύμβολο ζωής, αντιπροσωπεύοντας έτσι τον φαλλό, αλλά και αγνότητας που συχνά έτσι απεικονίζει την θηλυκότητα.
Άλλη συσχέτιση μπορεί να γίνει με τον Ρωμαϊκό Θεό Ιανό ο οποίος απεικονίζονταν με δυο πρόσωπα, όπου το ένα αντίκριζε την μια πλευρά της πύλης (η συνήθεις απεικόνιση του Ιανού γινόταν πάνω από πύλες), ενώ το άλλο την αντίθετη πλευρά. Φυσικά εδώ υπάρχει και η παραπομπή στα δυο αντίθετα σημεία του χρόνου: Παρελθόν-Μέλλον. Το σημείο του Παρόντος δεν υπάρχει στον Ιανό και ίσως αυτή την σημαντική προσθήκη/εξέλιξη να προσφέρει το σύμβολο των Έψιλον. Μοιάζει λοιπόν να κοιτάζει προς δυο πλευρές ενώ με το τρίτο στοιχείο (αυτό του σταυρού) να ενώνει τα αντίθετα στα ζευγάρια: Δύση+Ανατολη, Βορράς+Νότος, όπως επίσης να ακολουθεί το Ερμητικό πρότυπο της ένωσης του Ουρανού με την Γη. Μια παρόμοια αναπαράσταση ίσως να αναγνωρίζουμε και στο Βυζαντινό δικέφαλο αετό (σύμβολο δύναμης προς τις δυο πλευρές της τότε αυτοκρατορίας, όπως επίσης και επιφυλακτικότητας λαμβάνοντας υπόψη την οξεία παρατηρητικότητα του αετού).
Παίζοντας ίσως τώρα με άλλα σύμβολα (παιχνίδι κοινό στον χώρο της σημειωτικής), θα συναντήσουμε παρόμοιες μορφές αφαιρώντας στοιχεία ή τοποθετώντας το σύμβολο σε διάφορες στάσεις. Έτσι αφαιρώντας την κάθετη γραμμή ( 3-Ε ), και παίρνουμε έτσι το σύμβολο του ζωδίου του ιχθύος. Με την παρούσα έννοια, υπάρχει η αναπαράσταση δυο σημείων που τείνουν να διαχωριστούν, μια σχάση που όμως δεν ολοκληρώνεται εφόσον υπάρχει μια οριζόντια δέσμια γραμμή, που αναπαριστά της ύλης ίσως! Σε παρόμοια μορφή το σύμβολο παρατηρείται και στην αλχημιστική εικονογραφία όπου όμως αντιστοιχεί στην έννοια της ένωσης, της μίξης.
Διατηρώντας τώρα την προηγούμενη αφαίρεση (της κάθετης γραμμής) και τοποθετώντας το σύμβολο στην όρθια μορφή του, (με τον αριθμό να κοιτά ψηλά) παίρνουμε την συμβολική μορφή του αριθμού 18 έτσι όπως παρουσιαζόταν σε μεσαιωνικά αλμανάκ τα οποία βασίζονταν στην κίνηση της σελήνης για το μέτρημα του χρόνου. Τολμώντας να κάνουμε τώρα μια προσθήκη (τόξων στο τέλος κάθε γραμμής) στο σύμβολο μας (στην παρούσα όρθια θέση του), θα σχηματίσουμε τον κεραυνό του Δία.
Αφαιρώντας τέλος, τον ενδιάμεσο σταυρό και τοποθετώντας ένα μεγάλο κύκλο στην μέση (ενώ παράλληλα στα άκρα έχουμε είδη βάλει δυο ημισελήνους), παίρνουμε συμβολική της Wicca που αναφέρεται στην Μητέρα Θεά και που φυσικά αφομοιώνει την κίνηση τη Σελήνης με την φαινομενική αυξομείωση της στο ουράνιο στερέωμα.
Αφήνοντας όμως στην άκρη κάθε συνειρμό που μας έφερε το σύμβολο για παραλλαγές, αξίζει να επιστρέψουμε στην ίδια του την μορφή όπου διακρίνουμε τρία σημεία κλειδιά:
Ι) τον αριθμό 3
ΙΙ) το σύμβολο του σταυρού
ΙΙΙ) το Ελληνικό γράμμα Ε-ψιλον
Ι) Ο αριθμός 3 παρατηρείται σε άπειρα φιλοσοφικά συστήματα και πολιτισμούς. Στην Αίγυπτο έχουμε την Θεϊκή τριάδα Όσιρις-Ίσις-Όρος. Στην αλχημεία τα 3 βασικά στοιχεία: Θείο-Υδράργυρος-Αλάτι. Στην Προ-Ισλαμική Αραβία υπάρχει η τριπλή θεότητα Μανάτ που παριστάνετε με 3 αγίες παρθένες. Στους Ασάντι της Αφρικής, η σεληνιακή θεά απεικονίζεται με 2 μαύρα πρόσωπα και ένα λευκό. Στον Βουδισμό έχουμε το Τριράτνα, τους 3 πολύτιμους λίθους: Βούδας-Ντχάρμα-Σάνγκχα. Στην Εβραϊκή Καββάλα υπάρχει η τριάδα αρσενικού-θηλυκού-ενοποιούσας διάνοιας. Στον Ελληνο-Ρωμαϊκό κόσμο, έχουμε την τρίμορφη Εκάτη, τις 3 Μοίρες, τις 3 Ερινύες, 3 Χάριτες, τον τρικέφαλο Κέρβερο. Για τον Αριστοτέλη, η τριάδα είναι ο αριθμός του συνόλου εφόσον περιέχει αρχή, μέση και τέλος. Για τους Ορφικούς υπάρχει η τριάδα Ύπαρξη-Ζωή-Διάνοια. Για τον Ερμητισμό, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Για τον Ινδουισμό, η θεία τριάδα Μπράχμα-Βίσνου-Σίβα. Για τους Κέλτες ένας μεγάλος αριθμός τριπλών θεοτήτων όπως της Μπρίτζιτ. Για τους Κινέζους αποτελεί τον πρώτο μονό αριθμό, σύμβολο του Γιάνγκ. Για τους Πυθαγόρειους την τελείωση. Για τον Ταοϊσμό η τριάδα Ουρανός-Άνθρωπος-Γη. Για τον Χριστιανισμό τις 3 αρετές: Πίστη-Αγάπη-Ελπίδα, και τα 3 πρόσωπα του θεού κ.α.
ΙΙ) Ο σταυρός αποτελεί ένα αληθινά πανανθρώπινο σύμβολο. Εκφράζει το κοσμικό κέντρο, το σημείο επικοινωνίας μεταξύ ουρανού και γης. Είναι ένα σύμβολο του παγκόσμιου δέντρου που στηρίζει και ενώνει των Ουρανό με την Γη. Είναι σύμβολο του ανθρώπου που προεκτείνετε προς κάθε πλευρά του ορίζοντα. Είναι σύμβολο αντιθέσεων, της κάθοδος του πνεύματος προς το σώμα όπως και της άνοδος του ανθρώπου στα θεία. Εκφράζει με την κάθετη του γραμμή την ουράνια/θεια προσφορά και με την οριζόντια την επίγεια πραγματικότητα. Σαν σύμβολο δεν βρίσκεται μονάχα στον Χριστιανισμό αλλά παρατηρείτε πολύ παλιότερα.
Στην Αίγυπτο αναγνωρίζουμε το Ανχ, τον θείο κόμπο της ένωσης των αρσενικών και θηλυκών στοιχείων. Σύμβολο ζωής και αθανασίας. Ο Enel παρατηρεί "Η φωνητική σημασία του συμβόλου [Αnkh] συγκεντρώνει τα σήματα για ενεργητικότητα και παθητικότητα ή για ένα κράμα και των δυο, που σε γενικές γραμμές συμπίπτει με τον συμβολισμό του σταυρού ως ενσωματώσεις της ενεργητικής και της παθητικής αρχής." Αναπαριστάνει ακόμη και τον ανατέλλοντα Ήλιο πάνω από τον ορίζοντα.
Ο σταυρός τώρα μέσα σε ένα κύκλο, συμβολίζει την ίδια την Ηλιακή φιγούρα (που στέλνει παντού τις ακτίνες του) και την κίνηση της στο ουράνιο στερέωμα. Στην αλχημεία απεικονίζει το κεντρικό σημείο της πεμπτουσίας (quinta essentia). Στον Βουδισμό, τον άξονα του τροχού του Νόμου και του κύκλου της Ύπαρξης. Για τους Γνωστικούς, την ισορροπία της τελειότητας. Στην Ελλάδα, απεικονίζεται στο μέτωπο της Άρτεμης στην Έφεσο όπως και σε Διονυσιακά μυστήρια. Στον Ινδουισμό, ο κάθετος άξονας αναπαριστά τις υψηλότερες βαθμίδες του όντος, ενώ ο οριζόντιος τις χαμηλότερες. Για τους Κέλτες είναι σύμβολο ζωής και του φαλλού.
Ο σταυρός μέσα σε τετράγωνο, για τους Κινέζους συμβολίζει την Γη, ενώ τον Ουρανό όταν τον βρίσκουμε μέσα σε ένα κύκλο. Για τους Ασσύριους, ο σταυρός ήταν οι τέσσερις κατευθύνσεις της Ηλιακής λάμψης. Για τους Φοίνικες, σύμβολο ζωής και υγείας. Στον Χριστιανισμό (όπου παρατηρείται και ένας μεγάλος αριθμός παραλλαγών του σταυρού), συμβολίζει το μαρτύριο του Χριστού, την εξιλέωση και λύτρωση.
ΙΙΙ) Το γράμμα Έψιλον αποτελεί το πέμπτο γράμμα της αλφαβήτου (και σαν αυτό παραπέμπει στην συμβολική του 5, ενός αριθμού που μαρτυρά τον ίδιο τον άνθρωπο μέσα από τα 5 άκρα του, τις 5 αισθήσεις του κτλ.). Αποτελεί φυσικά το πρώτο γράμμα της λέξης 'Έλλην'. Υπήρχε στην είσοδο του μαντείου των Δελφών. Συμβολίζει τα 5 στάδια της ανθρώπινης πορείας, 5 στοιχεία (γη-νερό-φωτιά-αέρασ-αιθέρας), τα 5 μέρη του κόσμου κατά τον Όμηρο (Θεοί-Δαίμονες-Ήρωες-Άνθρωποι-Θηρία), τις 5 απόκρυφες δυνάμεις του Απόλλωνα κ.α. Συμβολική όμως είναι και η μορφή του. Αποτελείται από μια συνεχή γραμμή με 3 κάθετες, συμβολίζοντας έτσι το συνεχές του χρόνου με τις 3 του στάσεις (παρελθόν-παρόν-μέλλον). Με βάση αυτή την σκοπιά, αποτελεί μια διαχρονική συνέχεια ή σταθερά όπως επίσης και μιας ισορροπίας μέσα στον χρόνο.
Κάπως έτσι λοιπόν μπορούμε να ερμηνεύσουμε το σύμβολο τον Έψιλον. Είναι όμως αυτοί οι συλλογισμοί αρκετοί; Γεγονός είναι πως ένα σύμβολο αποκτά αξία και νόημα κυρίως για τους ίδιους του τους δημιουργούς. Φυσικά τα σύμβολα επηρεάζουν ακόμη και ασυνείδητα τον καθένα, μα σίγουρα η στάση του ίδιου του 'σχεδιαστή' είναι και η πιο ολοκληρωμένη. Το σύμβολο του 3+Ε ίσως να μην ερμηνεύεται μέσα από όλες τις παραπάνω πληροφορίες που παραδώσαμε, ίσως να αποτελεί την ενωτική πολλών συμβόλων, ίσως πάλι να είναι ο κωδικός από μια απόκρυφη γνώση (θα μπορούσε άραγες να αποτελεί μια νέα απεικόνιση της Πυθαγόρειας Τετράκτυς: 1+2+3+4=10 το τέσσερα προκύπτει από τις τέσσερις γραμμές του Ε, το 3 από τον ίδιο του τον αριθμό, το 2 από την ένωση των δυο αριθμόν που επιδιώκει ο σταυρός και το 1 από την ενωτική αξία όλου του συμβόλου) ή απλά να είναι άλλο ένα κομμάτι μιας σύγχρονης μυθολογίας. Το βέβαιο είναι πως ο χρόνος θα σπρώξει μακριά την ομίχλη και όπως όμορφα παριστάνει το γράμμα Ε, θα βρεθεί η αναγκαία ισορροπία ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματικότητα, ανάμεσα στο σύμβολο και στην ερμηνεία του.
ΠΗΓΗ
- Permalink Απάντηση από τον/την στις
ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ
Το Γράμμα Έψιλον ως σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ. Η τοποθέτησiς του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός.
Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5. Τα 4 κοσμογονικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρός με την πεμπτουσία του Ουράνιου Αιθέρα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο.
Τo Ε (ΕΨΙΛΟΝ) βρισκόταν στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, αντίκρυ σε όποιον πλησίαζε την κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από το ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ στην κάτω αριστερή γωνία και το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στην κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος.
Ήταν γνωστά σαν ''Δελφικά παραγγέλματα'', το δε Ε το ''προεδρεύον'' αυτών. Το παλαιότερο από αυτά (τα Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σαν ''Ε των Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τον Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στο Ναό το δεύτερο, το οποίο ήταν χάλκινο. Σε αντικατάσταση και αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε το τρίτο και τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία για το Ε των Δελφών προέρχεται από τον Πλούταρχο (46-127), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, ήταν κοινωνός και γνώστης των Μυστηρίων.
Το ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι το αποκλειστικό αντικείμενο μιας ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως και τα γραφόμενα, την μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας της ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Το ότι κανείς άλλος δεν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σε μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος το παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται για κλείδα των Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στους αμύητους, αποτελούσε ηθικό και ποινικό αδίκημα.
Στον διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους. Σε κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, με πληθώρα αναλύσεων, μη παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τον αναγνώστη. Δεν μπορεί έτσι να κατηγορηθεί ότι αποκαλύπτει τα των Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σε συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας το ρηθέν από τον Ηράκλειτο ότι: "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ". Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται και ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια και ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας.
Το Ε, όντας το δεύτερο των γραμμάτων, των εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τον Απόλλωνα, τον δεύτερο τη ταξει, μετά τον Δία, Θεόν. Η άποψη τού Ιερέως Νικάνδρου είναι ότι, επειδή το Ε γράφεται και ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως και τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ώσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι το πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό των προς χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά και μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε). Η άποψη τού Θέοντος, είναι πως ο Θεός ευνοώντας την Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό το μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού και χρησιμοποιώντας το συχνά στους Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στους Φιλοσόφους.
Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα της Αλήθειας και φώς της Αλήθειας η απόδειξη και της απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Και κανένα πράγμα δεν υπάρχει χωρίς αιτία και κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.
Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως το Ε δηλώνει την έννοια των αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί το αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι την Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί. Την άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σε άρτιους και περιττούς και η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη και στα δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τον άρτιο περιττό και τον περιττό άρτιο. Το δύο είναι ο πρώτος άρτιος και το τρία ο πρώτος περιττός. Το άθροισμα αυτών των δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους και έχει ονομασθεί από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω της ομοιότητάς του με την ενωτική σχέση τού άρτιου προς το θήλυ και τού περιττού προς το άρρεν.
Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δεν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός και ποτέ άρτιος όταν προστεθεί σε άρτιο δεν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς την αδυναμία του να γεννήσει άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σε περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν το γόνιμο στοιχείο. Το πέντε (Ε) λέγεται και φύσις γιατί με τον πολλαπλασιασμό επί τον εαυτό του τελειώνει πάντα στον εαυτό του. Γιατί και η φύση - πού από τον σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στον εαυτό της. Κι όταν αυτό (το Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον. Η ένωση λοιπόν της Πεμπάδος (Ε) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος και άφθαρτος από την ίδια του την φύση, και άλλοτε ως πυρ τα πάντα εξομοιώνει προς τα πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ'ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τήν μορφή, τήν διάθεση και τήν δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος.
Αλλά και στη Μουσική η Πεμπάς έχει την σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες και αν και υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ των τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, το Ημιτόνιο, τον Τόνο, το Τριημιτόνιο και το Δίτονο.
Ο Θεός, όταν πλησιάζει κάποιος στο Ναό, τον χαιρετά και τον προσαγορεύει με το ''Γνώθι σ’αυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Και ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ). Λέγεται και Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό. Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τον διάλογο, με την τελευταία άποψη να αναιρεί όλες τις προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά το θέμα κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν πιθανώς και άλλες πτυχές της Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης και Ιερεύς, τις Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα προς τούς έξω και αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μια μεριά σκοπιμότητα - σε μια εποχή παρακμής τού Μαντείου και ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες και Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας - αλλά και ανάγκη της προβολής και δικαίωσης τού Κοσμικού και Νοητικού χαρακτήρα της Απολλώνιας Θεοσέβειας.
Στη Σαμοθράκη έχουν βρεθεί κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σε τελετές των Καβειρίων Μυστηρίων. Τα μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Θ (Θήτα) και τα υπόλοιπα ένα Ε. Και τα δύο συμβολίζουν το Θείον. Το πρώτο σαν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, το δεύτερο σαν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μια γλώσσα επικοινωνίας. Είναι το παράγωγο μιας Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων.
Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, και ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα και κατ' αναλογία σε άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τα πλέον Γήινα σαν επικοινωνία, έως τα πλέον Κοσμικά σαν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες.
- Permalink Απάντηση από τον/την στις
H αποκωδικοποίηση του Δελφικού Ε
Ή αλλιώς το «Έψιλον εν Δελφοίς» είναι σήμερα ένα πολύ παρεξηγημένο σύμβολο που οι αδαείς θέλουν να το ταυτίζουν, από άγνοια βέβαια,
με μυστικές ομάδες, συνομωσίες και άλλου είδους φανταστικές θεωρίες. Αντιθέτως το Δελφικό Έψιλον, δηλαδή το σύμβολο αυτό που ήταν τοποθετημένο (σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και τα ευρήματα), στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, είχε για τον αρχαίο κόσμο την δικιά του σημαντική αξία και φιλοσοφία.
Να λοιπόν ποιο ήταν και τι σήμαινε το ΔΕΛΦΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ:
Το Γράμμα Έψιλον σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ. Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (θεού του Φωτός - Ηλιακή λατρεία) δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός. Το γράμμα Ε είναι σαν σχήμα η έκφανση της τριαδικότητας εξ ου και η τρείς φορές τοποθέτησή του εις το αέτωμα του Απολλώνιου ναού μια σε ξύλο, δεύτερη σε χαλκό και τρίτη σε χρυσό.Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5. Τα 4 κοσμογονικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρ με την πεμπτουσία του Ουράνιου - Αιθέρα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. Ομοίως γνωρίζουμε ότι το ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τον άνθρωπο και παράλληλα τα 5 στοιχεία που τον αποτελούν κατά τους Πυθαγόρειους μύστες όπου το είχαν σαν ιερό σύμβολο.
Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, κατάντικρυ σε όποιον πλησίαζε την κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από το ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ στην κάτω αριστερή γωνία και το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στην κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σαν ''Δελφικά παραγγέλματα'', το δε Ε το ''προεδρεύον'' αυτών. Το παλαιότερο από αυτά (τα Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σαν ''Ε των Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τον Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στο Ναό το δεύτερο, το οποίο ήταν χάλκινο. Σε αντικατάσταση και αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε το τρίτο και τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία για το Ε των Δελφών προέρχεται από τον Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει να ήταν κοινωνός και γνώστης των Μυστηρίων.
Το ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι το αποκλειστικό αντικείμενο μιας ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως και τα γραφόμενα, την μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας της ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Το ότι κανείς άλλος δεν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σε μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος το παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται για κλείδα των Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στους αμύητους, αποτελούσε ηθικό και ποινικό αδίκημα.
Στον διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σαν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σε κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, με πληθώρα αναλύσεων, μη παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τον αναγνώστη. Δεν μπορεί έτσι να κατηγορηθεί ότι αποκαλύπτει τα των Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σε συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας το ρηθέν από τον Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ". Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση των πιστών. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται και ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια και ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας.
Η πρώτη άποψη στο διάλογο, δηλωμένη από τον αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας και Πιττακός θέλοντας να διαχωριστούν από τούς άλλους δύο, τον Κλεόβουλο τον Λίνδιο και τον Περίανδρο τον Κορίνθιο, οι οποίοι με πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τη φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν το Ε (δηλαδή τον αριθμό 5) στον Θεό, δηλώνοντας έτσι το πραγματικό πλήθος τους. Άλλος είπε πως το Ε, όντας το δεύτερο των γραμμάτων, των εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τον Απόλλωνα, τον δεύτερο τη ταξει, μετά τον Δία, Θεόν. Η τρίτη άποψη τού Ιερέως Νικάνδρου είναι ότι, επειδή το Ε γράφεται και ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως και τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ώσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι το πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό των προς χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά και μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε). Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας την Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό το μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού και χρησιμοποιώντας το συχνά στους Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στους Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα της Αλήθειας και φώς της Αλήθειας η απόδειξη και της απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Και κανένα πράγμα δεν υπάρχει χωρίς αιτία και κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.
Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως το Ε δηλώνει την έννοια των αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί το αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι την Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί. Την άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σε άρτιους και περιττούς και η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη και στα δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τον άρτιο περιττό και τον περιττό άρτιο. Το δύο είναι ο πρώτος άρτιος και το τρία ο πρώτος περιττός.
Το άθροισμα αυτών των δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους και έχει ονομασθεί από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω της ομοιότητάς του με την ενωτική σχέση τού άρτιου προς το θήλυ και τού περιττού προς το άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξή τους δεν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός και ποτέ άρτιος όταν προστεθεί σε άρτιο δεν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς την αδυναμία του να γεννήσει άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σε περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν το γόνιμο στοιχείο. Το πέντε (Ε) λέγεται και φύσις γιατί με τον πολλαπλασιασμό επί τον εαυτό του τελειώνει πάντα στον εαυτό του. Γιατί και η φύση - πού από το σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στον εαυτό της. Κι όταν αυτό (το Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον.
Η ένωση λοιπόν της Πεμπάδος (Ε) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος και άφθαρτος από την ίδια Του την φύση, και άλλοτε ως πυρ τα πάντα εξομοιώνει προς τα πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τή μορφή, τή διάθεση και τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος. Αλλά και στη Μουσική πού τόσο αρέσει στον Θεό, η Πεμπάς έχει την σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες και αν και υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ των τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, το Ημιτόνιο, τον Τόνο, το Τριημιτόνιο και το Δίτονο. Μα και κατά τον Πλάτωνα, αν υπάρχουν περισσότεροι από ένας κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι αν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τον κόσμο της Γής, τον κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τον τέταρτο τού Αέρος και τον πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα και άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία.
Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν με αυτούς τούς πέντε κόσμους, τις πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή και γεώδης, η γεύση από την υγρότητά της αποκτά αντίληψη για τις ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασης και άρα γεννάται από την θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στο αυτί γίνεται φωνή και ήχος. Και τέλος η όρασης διαλάμπει από το φώς και τον Αιθέρα. Ο διάλογος κλείνει με την άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει το Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσης και προσφώνησης. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στο Ναό, τον χαιρετά και τον προσαγορεύει με το ''Γνώθι σ’αυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας και ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Και ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τα πολλά και το πλήθος. Λέγεται και Ιήϊος γιατί είναι Ένας και μόνος, και Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό.
Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τον διάλογο, με την τελευταία άποψη να αναιρεί όλες τις προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά το θέμα κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν πιθανώς και άλλες πτυχές της Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης και Ιερεύς, τις Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα προς τούς έξω και αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μια μεριά σκοπιμότητα - σε μια εποχή παρακμής τού Μαντείου και ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες και Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας - αλλά και ανάγκη της προβολής και δικαίωσης τού Κοσμικού και Νοητικού χαρακτήρα της Απολλώνιας Θεοσέβειας.
Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο έχουν γράψει για το Ε των Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός και ο Γ. Λευκοφρύδης, Δικηγόρος (Αθήνα 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στα τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μια δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τον Θεό, το συνδέει με το γράμμα (συλλαβή) τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει το Θείον, υποστηρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του και συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής της Εβραϊκής Θρησκείας. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας το Δελφικό Ε με την κατά την άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται για διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στον αστερισμό τού Λαγού και τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους.
Αν και η λογική της αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στην κρίση τού κάθε ερευνητή να καταλήξει για το ακραίο ή όχι της θέσης αυτής. Η δική μου άποψη για το γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σε Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου.
Στην Σαμοθράκη έχουν βρεθεί κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σε τελετές των Καβειρίων Μυστηρίων. Τα μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) και τα υπόλοιπα ένα Ε. Και τα δύο συμβολίζουν το Θείον. Το πρώτο σαν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, το δεύτερο σαν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μια γλώσσα επικοινωνίας. Είναι το παράγωγο μιας Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων.
Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι:
'' Παλαμήδης εύρε τα γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά και υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''. Κατά τον Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως και εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά των γραμμάτων είναι και οι ποιότητες αυτών, αλλά και οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τα γράμματα έχουν ποιότητες και δυνάμεις; Δυνάμεις να κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, και ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα και κατ' αναλογία σε άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τα πλέον Γήινα σαν επικοινωνία, έως τα πλέον Κοσμικά σαν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι το Ν είναι Νόησης. Το Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Δραστηριοποιείται, αποκτά Διαστάσεις. Το Ο είναι μία Ολότητα, ένα Πάν. Το Όλον με το Κέντρο του, ο Δημιουργός και η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι το Θ (Θήτα) το Θείον, το Σύν-Πάν. Το Ε είναι τα τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενωμένα. Εξ ου και Ένωσης= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση προς τή Θεία Νόηση.
Τό Ε δηλώνει, τον Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου και γι' αυτό αφιερώθηκε, μαζί με τα ''Γνώθι σ’αυτόν'' καί ''Μηδέν Άγαν'', που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα - αφού δεν νοείται Ένωσης χωρίς την βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ' ούτε και προσέγγισής της με παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στον Θεό τού Φωτός και της Αρμονίας. Αυτό το στοιχείο της Ένωσης συνηγορεί προς την ονομασία ''Γάμος'', που έδωσαν στο Ε, οι Πυθαγόρειοι.ΠΗΓΗ
- Permalink Απάντηση από τον/την στις
ΟΙ "ΜΑΟΡΙ" ΤΗΣ Ν. ΖΗΛΑΝΔΙΑΣ, ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΕΨΙΛΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΝΩΙΤΕΣ!!!
Ήταν το 1993 που βρέθηκα κάπου ανάμεσα στη Νότια Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία πάνω σ΄ένα κρουαζιερόπλοιο για ολιγοήμερες διακοπές από την εργασία μου (ΥΠΕΞ Νότια Αυστραλία- Αδελαΐδα).Ένα βράδυ το πρόγραμμα άνοιξε με ένα φανταστικό χορό των ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας, της φυλής των «Μαορί», που μου έκανε εξαιρετική εντύπωση!!!Ήταν ψηλοί άνδρες με καστανά μαλλιά και μάτια, με σταρένια χρώματα και αποχρώσεις, με όμορφη κατατομή που δεν θύμιζε σε τίποτε τους γύρω λαούς της Πολυνησίας , οι οποίοι είναι μελαμψοί με μαύρα μάτια και πλακουτσωτές μύτες. Καμία σχέση!Θα μπορούσα να πω είχαν καθαρά ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά με καλοσχηματισμένη και λεπτή μύτη, αμυγδαλωτά μάτια, μικρά αυτιά, πυκνό καστανό μαλλί, στρόγγυλο πηγούνι και λεία ανοιχτή επιδερμίδα.Μέχρι που άρχισαν να χορεύουν!Αρχικά είχαν μια παράξενη στάση ανδροπρεπή καθ΄ όλα με λυγισμένα γόνατα και λυγισμένα χέρια ευθεία προς τα πάνω. Για να πάρετε μια ιδέα μπορείτε να δείτε να χορεύουν σ΄αυτό το link :http://youtu.be/e6RlUYtSnLYΣτην πορεία και όσο δυνάμωναν οι πολεμικές φωνές των ανδρών και οι ρυθμικές τους κινήσεις σε πόδια και χέρια, ανέβαζα αδρεναλίνη! Χαρακτηριστική κίνηση των ματιών και της έκφρασης του προσώπου ήταν να δείχνουν ένα άγριο πρόσωπο με φοβερές γκριμάτσες για να τρομάζει ο αντίπαλος. Η γλώσσα έβγαινε όσο πιο έξω μπορούσε για να δείξουν μ΄αυτό τον τρόπο την εσωτερική τους δύναμη και τα δυνατά τους εσώψυχα. (Με μεγάλη γλώσσα έξω απεικονίζονται οι θεότητες και τα τοτέμ τους έτσι όπως αποτυπώνονται στην παραδοσιακή και λαϊκή τους τέχνη).Κοιτάζοντάς τους από πλάγια θα έλεγε κανείς σχεδόν με βεβαιότητα ότι το σώμα τους έτσι όπως είχαν ρτο εμπρός πόδι λυγισμένο και τα χέρια λυγισμένα και προς τα πάνω, έπαιρνε το σχήμα κεφαλαίου Κ κάπα!!!Ορίστε; Και πώς λέγεται ο χορός;Ο πολεμικός αυτός χορός στη γλώσσα τους λέγεται «Κάπα Χάκα»!!!Αν λοιπόν γράψουμε (απεικονίσουμε) το χορευτή πολεμιστή με το κεφαλαίο γράμμα Κ και βάλουμε δίπλα του ένα άλλο Κ αλλά να κοιτάζει προς τα αριστερά θα έχουμε ένα σχήμα σαν κι αυτό περίπου >Κ. Αν το φέρουμε τώρα σε πλάγια θέση, είναι ένα διπλό ΕΨΙΛΟΝ!!!(Στο χαρτί δείχνει καλλίτερα, δοκιμάστε το με δύο αντίστροφα Κάπα και θα το δείτε).Ασφαλώς και δεν είναι τυχαία η απεικόνιση του διπλού (Δελφικού) ΕΨΙΛΟΝ στο πρόσωπό τους. (Φωτογραφία – πορτραίτο με τον αρχηγό των Μαορί το έτος 1883).Μία άλλη ελληνική απεικόνιση εκτός από το Δελφικό έψιλον είναι και οι ομόκεντροι κύκλοι (σπείρες)σε σχήμα Μινωικού λαβύρινθου. Οι λεγόμενες σπείρες των Μινύων που δεν ήταν τίποτε άλλο από την ελληνική σπείρα έτσι όπως αυτή αναπαρίσταται στο Δωρικό κιονόκρανο. Οι Μινύες ήταν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης (αρχαίοι Μινωίτες) που έφταναν στη γη μέσα από αυτούς τους μηνίσκους μεταφοράς (μαύρες τρύπες – σήραγγες μεταφοράς). Αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός «τρόπος μεταφοράς» και μακρινών γήινων ταξιδιών. Οι Μινωίτες και οι Λέλεγες (πρόγονοι των Πελασγών) ήταν οι πρώτοι που κατασκεύασαν μηνίσκους –λαβυρίνθους και μακριές στοές μεταξύ των σπηλαίων αλλά και των πόλεων, ενώ έβαφαν τα κορμιά τους κόκκινα για να παίρνουν τα ζάχαρα που χρειάζονταν προκειμένου να επιβιώσουν πάνω στη γη.Τέλος στη Νέα Ζηλανδία, την τόσο μακρινή αυτή Χώρα (πίσω και κάτω από μας γύρω στις 30.000 χιλιόμετρα απόσταση) υπάρχουν εκτός από τους Λαβυρίνθους και τα διπλά Δελφικά ΕΨΙΛΟΝ, ελληνικά ονόματα και τοπονύμια. Υπάρχει μία περιοχή με το όνομα “Mitimati” που είναι δύο ελληνικές λέξεις μαζί «Μύτη μάτι» και είναι παράγωγα του ρήματος «ματεύω» που σημαίνει «ερευνώ» , «αναζητώ». Πολύ κοντά δε είναι οι νήσοι ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ και ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΝΗΣΟΙ που σχετικά έχει αναφέρει ο Ιάμβλιχος ΠΒ 82 « Τι εστίν Μακάρων νήσοι; Ήλιος και Σελήνη».Κλείνοντας το άρθρο αυτό θα σας πω ότι στο τέλος του χορού «Κάπα Χάκα» ο αρχηγός κάλεσε μερικούς άνδρες από το ακροατήριο να χορέψουν μαζί με την ομάδα του τον πολεμικό αυτό χορό για να τον εμπεδώσουν και να διασκεδάσουμε όλοι. Μάλιστα είπε ότι όποιος από τους προσκεκλημένους χόρευε πιο πειστικά θα τον τιμούσαν ως επίτιμο μέλος των Μαορί!!!Σήκωσε δυο Άγγλους, ένα Γερμανό, ένα Ασιάτη και έναν Αυστραλό, ενώ εμένα σχεδόν με τράβηξε πάνω στην εξέδρα με το ζόρι.. Μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα του σοκ θυμάμαι τον εαυτό μου να ακολουθώ το χορό, να το ζω πραγματικά, να κυλάει στις φλέβες μου!Νομίζω δεν χρειάζεται να σας πω ποιος βραβεύτηκε!(Στο εξωτερικό διαπρέπουμε τι τα θες!)Ήταν μια συναρπαστική, αληθινή και αξέχαστη εμπειρία!Μια εμπειρία που κάνει τον καθένα, μέχρι τα πέρατα της γης,να συναντά παντού και πάντα εμπρός του την ΕΛΛΑΔΑ!!!Δημήτριος Μαντές22/03/2013http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7937.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου