Σεβαστείτε επιτέλους τον Ιπποκράτη!!!

Γράφει ο Νίκος Σπ. Ζέρβας, Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών
Η υπογραφή του πολυπόθητου, για τους εν Ελλάδι κυβερνώντες, PSI εξασφαλίζει το μέλλον της πατρίδος μας για τους επόμενους τρεις, το πολύ, μήνες. Επομένως, αποφεύχθη η άτακτη χρεοκοπία μας. Η αποφυγή της χρεοκοπίας, βέβαια, αφορά την οικονομία μας, διότι η ηθική έχει ήδη επέλθει. Απόρροια της ηθικής μας χρεοκοπίας αποτελεί το κλίμα έντονης αμφισβήτησης των θεσμών, της καχυποψίας, της αλλαλοκατηγορίας, καθώς και της ύπουλης λασπολογίας.

Συγκεκριμένα η πλειονότητα του ελληνικού λαού, και ιδίως οι νέοι, αμφισβητούν -δικαίως- το σάπιο πολιτικό μας σύστημα -τη βολεμένη γενιά του Πολυτεχνείου- για την κατάσταση στην οποία μας έχουν φέρει.

Απ’ την άλλη οι παροικούντες στη Συγγρού και κυρίως στην Κουμουνδούρου βλέπουν καχύποπτα διάφορα πολιτικά στελέχη, αλλά και απλούς πολίτες να μετακινούνται προς τη Δημοκρατική Αριστερά αναζητώντας την ελπίδα, κατηγορώντας την χυδαία, πως αποτελεί μονάχα το αποκούμπι δυσαρεστημένων πασοκογενών.
Οι αντίστοιχοι του Περισσού κάνουν λόγο για την ύπαρξη μεγάλων συμφερόντων πίσω απ’ το επονομαζόμενο «κίνημα της πατάτας» επειδή δεν βρίσκεται υπό την σκέπη του Κ.Κ.Ε.. Το πιο τραγικό, πάντως, της όλης κατάστασης συναντάται στην προσπάθεια των ιατρικών συλλόγων της χώρας μας να συκοφαντήσουν την ποιότητα των γενοσήμων φαρμάκων, των οποίων η επιλογή και χρήση είναι απαραίτητη σε μια προσπάθεια περιορισμού των πελατειακώς προερχομένων δημοσίων δαπανών.


Κατ’ αρχάς, οφείλουμε να κατανοήσουμε τι είναι τα γενόσημα. Γενόσημα είναι τα φάρμακα εκείνα, τα οποία παράγονται από αναγνωρισμένες φαρμακευτικές εταιρίες ως αντίγραφα αντίστοιχων ’’αυθεντικών’’ φαρμάκων. Για την παραγωγή τους απαιτείται το πέρας 10 ετών απ’ την κυκλοφορία του ’’αυθεντικού’’, ώστε μ’ αυτόν τον τρόπο να διασφαλιστούν τα βιομηχανικά δικαιώματα της μητρικής εταιρίας.
Για τον λόγο τούτο, άλλωστε, είναι ασφαλώς χαμηλότερη η αξία τους, καθώς οι φαρμακοβιομηχανίες που τα παράγουν-αντιγράφουν δεν έχουν ξοδέψει πόρους για την απαιτούμενη έρευνα εύρεσης ενός νέου φαρμάκου. Η δε χρήση τους είναι διαδεδομένη τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στις χώρες της Ε.Ε. σε ποσοστό άνω του 50% εξαιτίας του χαμηλού τους κόστους.
Στη χώρα μας, απ’ την άλλη, το διαχρονικά κρατικό χουβαρνταλίκι και οι διαπλεκόμενες σχέσεις γιατρών με φαρμακευτικές εταιρίες, περιορίζουν την κατανάλωση γενοσήμων μόλις στο 18% της συνολικής. Η προαναφερθείσα παραδοξότητα θα πάψει πλέον να υφίσταται μέσω της νομοθετικής ρύθμισης που εψηφίσθη απ’ την ελληνική Βουλή πριν από μερικές μέρες, η οποία προωθεί τη χρήση τους στα δημόσια νοσοκομεία.

Ωστόσο, και σ’ αυτό το βήμα για την εξυγίανση του καχεκτικού δημοσίου τομέα, ξεσηκώθηκαν πολύ γρήγορα οι ιατρικοί σύλλογοι, επικαλούμενοι επισήμως λόγους ποιότητας των συγκεκριμένων φαρμάκων. Παρά την κατανάλωσή τους σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, ορισμένοι νταβατζήδες της δημόσιας υγείας σκίζουν τα ιμάτιά τους, καθώς χάνουν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους!
Τούτο διότι θα βαλθούν επιτέλους εμπόδια στην ενθυλάκωση ποσοστών από συνταγογραφήσεις συγκεκριμένων φαρμακευτικών προϊόντων, ακόμα και σε ασθενείς που δεν τα είχαν ανάγκη, ή και ανύπαρκτους (νεκρούς, φανταστικούς κ.λ.π.), από επίορκους γιατρούς, καταληστεύοντας, τοιουτοτρόπως, τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία.Οι προσπάθειες πάντως εξυγιάνσης του κλάδου της υγείας δεν πρέπει επ’ ουδενί να σταματήσουν στα γενόσημα.


Αντιθέτως, απαιτείται μια συντονισμένη προσπάθε ια πάταξης της παραοικονομίας που συναντά κανείς στα ελληνικά νοσοκομεία, η οποία έχει δύο κυρίως μορφές. Αφ’ενός έχουμε διεφθαρμένες ή και ανίδεες διοικήσεις, οι οποίες κατασπαταλούν δημόσιους πόρους σε προμήθειες τύπου Siemens, όπως επίσης και σε εξωφρενικά λειτουργικά έξοδα (π.χ. έξοδα κηπουρού 7.000 ευρώ το μήνα σε επαρχιακό νοσοκομείο, με 10 δένδρα στην αυλή του!). Αφ’ ετέρου ξεδιάντροποι ’’επιστήμονες’’, κατά τ’ άλλα, αρνούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες σε συνανθρώπους τους, των οποίων μπορεί να κινδυνεύει και η ίδια τους η ζωή, εάν δεν λάβουν την απαραίτητη ταρίφα!
Αρωγοί της όλης προσπάθειας, βέβαια, οφείλουν να είναι τόσο το αρμόδιο υπουργείο μέσω αξιοκρατικών και όχι πελατειακών διορισμών διοικήσεων, συχνών ελέγχων, αλλά και επιβολής ποινών στα λαμόγια της υγείας, όσο όμως και εμείς οι ίδιοι καταγγέλοντας και σε καμία περίπτωση ανεχόμενοι τα παραπάνω κρούσματα.

Τέλος, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει η αποκρουστική, αν όχι εμετική κατάσταση που επικρατεί στα κατά τόπους Ι.Κ.Α.. Οι εικόνες ηλικιωμένων συμπολιτών μας να ξεροσταλιάζουν απ’ τα χαράματα μέσα στο κρύο, ώστε να μη χάσουν το ραντεβού με το γιατρό τους, για το οποίο μπορεί να περίμεναν για πάνω από δύο μήνες, είναι ό,τι πιο ντροπιαστικό μπορεί να συναντήσει κανείς στην ηθικώς χρεοκοπημένη κοινωνία μας.

Και σ’ αυτήν την περίπτωση οι ευθύνες είναι μοιρασμένες.
Απ’ τη μια έχουμε το ελλειπές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, για το οποίο ευθύνεται το ίδιο το κράτος μέσω των παραδοσιακών ρουσφετολογικών μεταθέσεων σε πιο ’’χαλαρές’’ υπηρεσίες, αλλά και της εκπαίδευσης-παραγωγής εξειδικευμένων, στην πλειοψηφία, και όχι γενικών ιατρών (*1). Απ’ την άλλη ευθύνεται σε ορισμένες περιπτώσεις και το ίδιο το προσωπικό εξαιτίας του ενστερνισμού της λογικής του ’’Έλληνα δημοσίου υπαλλήλου’’, ο οποίος θα ψάξει να βρει τρόπους καθημερινώς να ξεφεύγει απ’ το πόστο του (π.χ. οι αναρρωτικές άδειες,που αποδεδειγμένα πλέον κάνουν πάταγο).
Όπως αντιλαμβάνεστε, οι παραπάνω ενέργειες αναδεικνύουν το γεγονός ότι ο όρκος του Ιπποκράτη περί της ηθικής άσκησης της ιατρικής πάει περίπατο!

Τα κυκλώματα των κατά τόπους επίορκων, υπό την ανοχή της ανίκανης μέχρι σήμερα ελληνικής πολιτείας δρουν ανεξέλεγκτα, οδηγώντας μας και αυτά με τη σειρά τους στο έσχατο σημείο! Δεν θα πρέπει όμως κάποια στιγμή να τα τιθασσεύουμε για την ηθική, πρωτίστως, ανάκαμψη όλων μας;

(*1) Υφαντόπουλος Γ., Τα οικονομικά της υγείας, β’ έκδοση, εκδόσεις Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 516-526. Νίκος Σπ. Ζέρβας, Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών.

TO PONTIKI 

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/03/blog-post_4431.html