Κομμουνισμός η Μεγάλη Ουτοπία

Τα Ιδανικά που Βρυκολάκιασαν.

Ο Ι. Εύδος αποτελεί την πλέον αντιπροσωπευτική περίπτωσι των αγνών αγωνιστών, οι οποίοι πίστεψαν στο όραμα του κομμουνιστικού παραδείσου και θυσιάστηκαν για την πραγμάτωσί του, αλλά ένιωσαν τελικά οικτρά προδομένοι. Με άδολα πατριωτικά αισθήματα, νεαρός ακόμη στην Καστοριά, προσχώρησε στον αντιστασιακό αγώνα κατά της τριπλής κατοχής.

Με την απελευθέρωσι βρέθηκε ασυναισθήτως ενταγμένος στην κομμουνιστική ιδεολογία, με αποτέλεσμα να οδηγηθή στα στρατοδικεία και σε μιαν επτάχρονη βασανιστική φυλάκισι στην Γυάρο, το Γεντί Κουλέ κλπ. Τελικά κατέφυγε στην Τασκένδη και σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Κιέβου.

Κατά τα επτά χρόνια της εκεί ζωής του ένιωσε με τρόπο επώδυνο να καταρρέουν τα ιδανικά, για τα όποια θυσίασε την νιότη του, όπως και άπειροι άλλοι.

Αναρρωτιέται με παράπονο αν αγωνίστηκε γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό. Περιγράφει την Σταλινική τρομοκρατία. Διεκτραγωδεί τις υποσχέσεις που διαψεύσθηκαν κατά τρόπον τραγικό, αφήνοντας ένα κενό χωρίς ελπίδα. Περιγράφει την μετατροπή των ανθρώπων από Homo sapiens σε Homo sovieticus,δηλαδή σε μία απρόσωπη και δουλική μάζα. Ειδική αναφορά κάμνει “στο έγκλημα που διαπράχθηκε και λίαν επιεικώς ωνομάσθηκε παιδομάζωμα… στα παιδιά που μεταφέρθηκαν στα “ευαγή ιδρύματα” του Τσαουσέσκου”, για να μεταλλαχθούν σε γενιτσάρους με Σκοπιανή συνείδησι.

Ακόμη στον θηριώδη και εξοντωτικό ανταγωνισμό των ενδοκομματικών φατριών για την νομή της εξουσίας και στο βουβό παράπονο εκατομμυρίων καταδικασμένων στην πείνα και την απελπισία. Και το προσωπικό του δράμα: “Η δυστυχία μου ήταν ίσως που πίστευα ότι μπορώ να διορθώσω την κοινωνία, μα τώρα που ζω σ’ αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα καταλαβαίνω πόσο πολλά ζητούσα”! Πρόκειται για μία κατάθεσι ψυχής, πού δεν θα αφήση κανέναν ασυγκίνητο, και προ παντός, απροβλημάτιστο. (από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Ναός του Κομμουνιστιού δόγματος ο Buzludzha στα βουνά κοντά στην Stara Zagora της Βουλγαρίας.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΟΥΤΟΠΙΑ ΣΕ ΔΥΣΤΟΠΙΑ

«Το κομμουνιστικό κόμμα δεν έφτιαξε μιαν ιδεολογία, έναν Ναό του κόμματος και της ολοκληρωτικής ουτοπίας αλλά μια παιδική χαρά. Μόνο που η παιδική χαρά, είχε μερικά εκατομμύρια φριχτά δολοφονημένους από τον ιδιοκτήτη της.» Ηω Αναγνώστου

Οι άνθρωποι στην ιστορία τους ονειρεύτηκαν τόσες ουτοπίες όσες και τ’ άστρα τ’ ουρανού, και αν δεν είχαν αυτό το όνειρο θα έσβηναν στο άπειρο. Στον 20ο αιώνα, το όνειρο της κομμουνιστικής ουτοπίας διεκδίκησε με τον πιο φασαριόζικο τρόπο (αίμα και πόνος) μέχρι στιγμής το μερτικό του από την ιστορία, ειδικά αφού, ξεκίνησε ως ουτοπία και κατέληξε ως δυστοπία. Ο κομμουνισμός, ξεκινώντας από ένα φαινομενικό επαναστατικό γίγνεσθαι κατέληξε στην πραγματικότητα στο απολύτως αντίθετό του, ένα σκληρό ολοκληρωτικό κρατικό καθεστώς το οποίο διέσωζε από το κεφάλαιο και τον κόσμο του περισσότερα απ’ όσα καταργούσε. Θα έλεγε κάποιος με αρκετή διαύγεια νου, ο,τι κάθε άλλο παρά αυτό που ευαγγελιζόταν, έπραττε και περισσότερο εξυπηρετούσε αυτούς που δήθεν αντιστρατευόταν !!! εκπληκτικό έτσι; Ήταν εκεί, μέσα σε αυτό το καθεστώς που το ουτοπικό όραμα έγινε οργανωμένη, ολοκληρωτική και καθολική δυστοπία.

Μια σκληρά κι άτεγκτα οργανωμένη κοινωνία που εξαλείφει, υποτίθεται, τις αντιφάσεις μέσω της ομοιομορφίας, της επιβολής του αυστηρού κανόνα, ενός Πατέρα, χωρίς Μητέρα. Αν και αυτή η δυστοπία, διέσωζε μέσα της την αρχή της καθολικότητας, αυτή η αρχή έμεινε μόνο σε επίπεδο μακρινής υπόσχεσης. Καμιά καθολικότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί φιμώνοντας κι εξαλείφοντας το Ιδιαίτερο, το Μοναδικό, το Άριστο, το Άρειο. Πάντα κάτι περισσεύει και «κόβει το αυγολέμονο»… ευτυχώς, γιατί η παρακμή θα ξαναγυρνούσε στα δέντρα το ανθρώπινο ζώο, αν και για μερικά δεν είναι σίγουρο ό,τι έφυγαν καθολικά από αυτά, και η κομμουνιστική δυστοπία το δείχνει ολοφάνερα. Ποιά ιδεολογία θα ομαδοποιούσε και θα εξίσωνε ανόμοια πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους, κάτω από κάποια ανόητη ετικέτα, οιουδήποτε χρώματος κι αποκόμματος; Μονάχα μια ιδεολογική παρεκτροπή ενός σάπιου συστήματος εξουσίας, όπως τα θρησκευτικά και τα πολιτικά εκτρώματα, που θέλουν τον άνθρωπο ως ομοειδή μάζα για να τον εκμεταλλεύονται ασύστολα.

Και μην νομίσετε ότι αυτή η όψιμη σχετικά ιδεολογία, ως μια νέα θρησκεία δεν είχε τους δεκάδες ναούς της για να προσκυνούν οι πιστοί οπαδοί της, όπως κάθε ολοκληρωτικό δόγμα που σέβεται τον εαυτό του. Κάθε άλλο. Το μήνυμα των μνημείων-εκκλησιών του κομμουνιστικού (που μεταλλάχτηκε σε σοσιαλιστικού) μοντερνισμού είναι διπλό, από την μία ότι ο ανεδαφικός χαρακτήρας της κοινωνίας είναι εν τη γενέσει του, αυτό ήταν εμφανές κυρίως μέσω των ιδιαίτερων και αντεστραμμένων, ανορθόδοξων σχημάτων του design τους, από την άλλη ο όγκος, η τεχνική, η φυσική επιβολή στον χώρο έδειχναν την κρατική δύναμη της «Αρχής του Κράτους» πίσω από το δυστοπικό όραμα.

Η αμηχανία που νιώθουμε μπροστά στον ιδεολογικά φορτισμένο κομμουνιστικό μοντερνισμό είναι με υποκειμενικούς όρους η ίδια η αντίφαση των σοβιετικών καθεστώτων καθαυτή- από την μία επανάσταση κι ελπίδα, από την άλλη κράτος, χρήμα και καταστολή (sic). Αυτή η αντίφαση κατάπιε τις κοινωνίες αυτές και τις έσπειρε με συντρίμμια, αίμα και πτώματα. Ένα παράδειγμα τέτοιας απόπειρας, ίσως από τα πιο γνωστά στα Βαλκάνια είναι ο Ναός Buzludzha στα βουνά κοντά στη Stara Zagora της Βουλγαρίας.

Σε άμεση σχέση με την παράδοση, η πίστη, η ελπίδα και ο κομματικός μηχανισμός σαν άλλη εκκλησία έχτισαν έναν νέο Ναό. Το Buzludzha ήταν πρώτα και κύρια Ναός που σε ένα απόμακρο βουνό υμνούσε το κόμμα και την ουτοπία που υποτίθεται έφερε στην Γη, ο όλος συμβολισμός όμως, το μέγεθος, η θέση, η τοποθέτηση είναι γνωστοί συμβολικοί κώδικες: ήταν ύμνος σε έναν ουράνιο και απροσπέλαστο Θεό. Τα εγκαίνια το 1981 ήταν μία θρησκευτική εορτή. Το όνειρο όμως δεν κράτησε πολύ. Το 1991 το καθεστώς καταρρέει και μαζί και η εκκλησία της πίστης του.

Το μνημείο, στην είσοδο του οποίου φιγουράριζαν επιγραφές από το κομμουνιστικό μανιφέστο εγκαταλείπεται. Σήμερα ο ναός της κομμουνιστικής θρησκείας μετατρέπεται περιοδικά σε καταφύγιο για τα ζώα τοπικών βοσκών, καταφύγιο για σκιέρ, μέρος για πάρτι, τοίχοι εξάσκησης για γκραφιτάδες, μέρος για τοπικά ζευγάρια να κάνουν σεξ κοιτώντας το άπειρο του τοπίου, παιδιά εξερευνούν τους αχανείς διαδρόμους του παίζοντας, χώρος μνήμης για τους συνταξιούχους νοσταλγούς του παλαιού δογματικού καθεστώτος, χώρος φωτογραφήσεων για γάμους. Εκεί που παλαιότερα φιγουράριζε το κομμουνιστικό μανιφέστο τώρα υπάρχει γραμμένη η φράση στα αγγλικά «forget your past». Πάνω σε έναν κομμουνιστικό ναό ως ζωντανή υπενθύμιση του παρελθόντος αυτή η φράση ταυτόχρονα και υπενθυμίζει το παρελθόν και το ξεπερνάει.

ΕΟΣ /2019



http://terrapapers.com