Ερμηνεία Θεολογικών Γρίφων

 

Ανεξήγητο φαίνεται πραγματικά, το γιατί, αιώνες τώρα, «κανένας» δεν πήρε στα χέρια του, το πολύ παράξενο αυτό βιβλίο, την Βίβλο, με αληθινή διάθεση συστηματικής ανάλυσης των πατριαρχικών πράξεων, για να ξεσκεπάσει την ολοφάνερη ανθρωποθηρική τους...

Βίβλος, Τυφώνας και Ερμηνεία θεολογικών γρίφων
Ερμηνεία θεολογικών γρίφων: η μελωδία στην άρπα του πολιτισμού.
Αν λοιπόν για τους γρίφους της Βίβλου, είχαμε ένα σωρό τέτοιες κατάλληλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, που απομυθοποιούν την συμπεριφορά των βιβλικών ηρώων, ξεσκεπάζουν την προσχηματική ηθική τους και αφαιρούν από τις πανουργίες τους, το λαμπερό θεολογικό τους κάλυμμα τότε, γιατί όλη αυτή η μακροχρόνια, θρησκευτική ιεροπρέπεια, γύρω από τις ιστορίες τους; Γιατί τόση πνευματική υποτέλεια. Γιατί δεν φαίνεται να παίρνει τέλος, όλη αυτή η γενικευμένη πολιτισμοκτόνος σιωπή; Τόσους αιώνες τώρα, αμέτρητες αναφορές έχουν γίνει στις πληγές του Φαραώ. Η εκδικητικότερη ιστορία όλων των εποχών, είχε ανεμπόδιστα κάθε ευκαιρία να φυτέψει όσο γίνετε βαθύτερα το σπέρμα της φοβικής πίστης, στις ψυχές των εκατομμυρίων πιστών της βίβλου. Η ίδια η Βίβλος, ασταμάτητα επαναλαμβάνει την εγκωμιαστική αυτή, αναδρομή θαυμάτων. Όχι μόνο οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και οι μαθητές της Καινής, με πολύ καμάρι απαριθμούν τις πληγές της Αιγύπτου και υπενθυμίζουν την υποτιθέμενη διάβαση της Ερυθράς. Πράξεις αποστόλων.7.36 & Εβραίους 11.29.

Φαντασθείτε λοιπόν στην ιστορική εξέλιξη, πόσο βαθιά στις ψυχές των πιστών τους, τοποθέτησαν τα ανεξέλεγκτα αυτά θαύματα, οι λεγόμενοι πατέρες της εκκλησίας και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς με τις πολλές χιλιάδες εγκωμιαστικές αναφορές τους! Προσθέστε στον προπαγανδιστικό αυτόν διαχρονικό κολοσσό, τους αμέτρητους ναούς, κατηχητικά, μοναστήρια, σχολεία, τους αναρίθμητους, πάστορες, παπάδες, Μουλάδες, Ραββίνους και κάθε κατηγόριας θεοπαρμένους θεολόγους, που σε εβδομαδιαία βάση επαναλαμβάνουν ακόμα τους άθλους των βιβλικών ηρώων, θυμηθείτε ότι την σαρωτική αυτή καταιγίδα, των επαναλαμβανόμενων θεολογικών εικόνων, την υφίσταται ο θεοσεβούμενος δυτικός κόσμος (και όχι μόνο αυτός), ασταμάτητα επί σειρά αιώνων, και θα έχετε αντιληφθεί, ένα μικρό μόνο μέρος, της βαριάς πνευματικής παράνοιας που μας έχει εμφυτευτεί απ” την ανεξέλεγκτη δράση της θρησκευτικής εξουσίας!
Αιώνες τώρα οι «σειρήνες»[1] των βιβλικών θαυμάτων, αφανίζουν τις αντιστάσεις όσων περνούν υποχρεωτικά κοντά απ” τις μαγευτικές υποσχέσεις τους. Εκατομμύρια άνθρωποι παρέδωσαν την τελευταία πνοή της νοημοσύνης τους, μπροστά στα υπέροχα αυτά αρπαχτικά φαντάσματα του παρελθόντος και οδηγήθηκαν βουβά στην πνευματική τους αποστέωση, αυξάνοντας τους σορούς των κάτασπρων κοκάλων τους, υποκύπτοντας σχεδόν χαρούμενοι στις μελωδικές σειρήνες των ανύπαρκτων «ανθρωποφάγων θαυμάτων» της Βίβλου!

Ποτέ επιτέλους θα ρωτήσουμε: «Μα τι είδους θαύματα είναι αυτά»; Τελικά, αισθάνεται κανείς, απέραντη θλίψη και θυμό, όχι τόσο κατά των ταλαντούχων αυτών καταδολιευτών απ” την Χαλδαία, αυτοί βρήκαν αφελείς και δικαιολογημένα έκαναν πολύ καλά την δουλειά τους, αλλά κατά των υμετέρων σοφών, αρχαίων και νεότερων, που ενώ ομολογουμένως διέπρεψαν στην αποκωδικοποίηση του υλικού κόσμου, δεν κατάφεραν να αντιληφθούν την τεραστία υπονομευτική δύναμη του δόλου και την πολυμορφία της έντεχνης μαγείας. Παραμένει λοιπόν εκνευριστικά ανεξήγητο, το γιατί προσπαθήσαμε τόσο υποτονικά να ερμηνεύσουμε τους καθ” ισχυρισμών θεόσταλτους γρίφους των μάγων. Φαίνεται ότι μπροστά στον εναλλασσόμενο ρόλο του καταδολιευτή – σωτήρα, και εμείς με την σειρά μας, σαν τους βιβλικούς Φαραώ, κυριολεκτικά δεθήκαμε κόμπο και μείναμε άπραγοι σαν μωρές παιδούλες!

Ανεξήγητο φαίνεται πραγματικά, το γιατί, αιώνες τώρα, «κανένας» δεν πήρε στα χέρια του, το πολύ παράξενο αυτό βιβλίο, την Βίβλο, με αληθινή διάθεση συστηματικής ανάλυσης των πατριαρχικών πράξεων, για να ξεσκεπάσει και ίσως, αιώνες πριν, να διατυμπανίσει την ολοφάνερη ανθρωποθηρική τους δράση. Όχι αποσπασματικά, ούτε απεραντολογώντας, αλλά με απομυθοποιητική, ερμηνευτική σχολαστικότητα. Σκεφθείτε μόνο, ποσά πράγματα θα ήταν διαφορετικά στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν αυτό γινόταν κάπου βαθιά στο παρελθόν! Η συγκλονιστική ιδέα, των αναίσχυντων μαγγανιστικών θανατο-θαυμάτων, έστω και σαν πιθανότητα και αόριστη φήμη, σήμερα, όχι μόνο θα ήταν ευρύτατα γνωστή, αλλά σαν το καλύτερο ερμηνευτικό «νυστέρι», θα «έκοβε τα νεύρα» της θρησκευτικής αυτής απατής, απομυθοποιώντας και αχρηστεύοντας, τουλάχιστον μέρος απ” το δήθεν ανεξήγητο μεγαλείο της!

Σε ικανό βάθος χρόνου, μια τέτοια μεθοδική ερμηνευτική προσπάθεια, σταδιακά θα αναχαίτιζε ευεργετικά τον ιστορικό εκχαλδαιισμό της Μεσογείου. Θα αφαιρούσε απ” το υποσχεσιακό υλικό παγίδευσης, την παραπλανητική δολωματική λάμψη. Θα ελαχιστοποιούσε την λαϊκή θρησκομανία και θα απέτρεπε την σκληρή παγιδεύσει ολόκληρων λαών, στα θρησκευτικά αινίγματα. Απλά, θα υποχρέωνε ακόμα και τους πιο ενθουσιώδεις οπαδούς της ιουδαϊκής ουρανόπεμπτης σωτηρίας, να ξανασκεφτούν στοχαστικότερα τις πράξεις των βιβλικών ηρώων, πριν τους τοποθετήσουν με τόση άμετρη παραδοχή, στο υψηλότερο βάθρο θρησκευτικής λατρείας!
Ναι, το απελευθερωτικό όπλο της αναλυτικής ερμηνείας, ήταν συνεχώς εκεί, μπροστά μας, και αποτελούσε ανέκαθεν τον καταλληλότερο σύμμαχο της ανθρώπινης νοημοσύνης, στην μάχη μας κατά του παγιδοποιού ψεύδους, του θρησκευτικού δόλου και της έντεχνης απάτης! Μα δυστυχώς, ποτέ μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να αξιοποιήσαμε σωστά την ακατανίκητη δύναμη της προσεκτικής ανάλυσης των παθών μας και οι σκληροί διωγμοί κάθε θρησκευτικής αντίρρησης, που μεσολάβησαν, δεν φαίνεται να είναι η μοναδική εξήγηση αυτής της ανεπίτρεπτης απραξίας μας. Για πολύ πιο ασήμαντες αφορμές, ατελείωτες ηρωικές πράξεις έχουν εκδηλωθεί μέσα σε σφοδρό κλίμα διωγμών και καταδιώξεων. Ποτέ δεν έλειψε το θάρρος, εκεί που υπήρχε η βεβαιότητα του σκοπού. Αν είχαμε τις ερμηνείες, οι διωγμοί δεν θα τις σταματούσαν.

Η πιθανότερη εξήγηση της απίστευτης αυτής ιστορικής μας αδράνειάς, φαίνεται να προέρχεται πιότερο, από το συσσωρευμένο απ” τα βάθη των χιλιετιών, αυθόρμητο, παραλυτικό δέος, που συνέχει ακόμα τον άνθρωπο, στην σκέψη, ότι μόνος του, «γυμνός» και ανίσχυρος, θα βρεθεί αντιμέτωπος, όχι με ανθρώπους, αλλά έτσι αόριστα με τον οποιονδήποτε «θεό»! Φαίνεται, πως ελάχιστοι άνθρωποι υποπτεύθηκαν τους «θεούς» των ιερατείων και ακόμα λιγότεροι κατάλαβαν, ότι στην φαινομενικά άνιση αυτή μάχη, ποτέ δεν ήμασταν μόνοι, γιατί δίπλα μας μπορούσε να σταθεί, πάνοπλη και απαστράπτουσα, η «θεά» ερμηνεία, η μόνη αληθινά θεόσταλτη και ακατανίκητη δύναμη των προετοιμασμένων, πυκνών και καλοζυγισμένων ερωτήσεων, ο αποτελεσματικότερος εξολοθρευτής του σκοταδισμού και ο ανίκητος κυνηγός των θεολογικών φαντασμάτων!
Σύμφωνα μάλιστα με έναν σχετικό μύθο, κάποτε: «ο Ερμής (δηλαδή η ερμηνεία[2]) νίκησε τον Τυφώνα[3] (την προσωποποίηση της συμφοράς) του έκοψε μάλιστα τα νεύρα και τα μεταχειρίσθηκε σαν χορδές στην μελωδική του λύρα».[4] Ο εξαίρετος αυτός συμβολισμός, διδάσκει πως ακόμα και τα χειρότερα τέρατα, ηττώνται από την διεισδυτική παραλυτική δύναμη της ερμηνεία και την κοφτερή σαν χειρουργικό νυστέρι ανάλυση και δια της απομυθοποίησης επέρχεται η «απονεύρωση» και της πιο γιγάντιας κακότητας. Στο τέλος, η ίδια αυτή η ανάλυση της απάτης και η κατανόηση του έντεχνου ψευδούς, γίνονται οι πιο γλυκόηχες χορδές στην άρπα του πολιτισμού και της προόδου. Αυτή είναι η λύρα του Ερμή: η ερμηνεία των παθών μας. Μόνο χάρη στην επιθετική, αναλυτική ερμηνεία των παθών μας, θα μπορούν οι επερχόμενες γενιές των ελεύθερων ανθρώπων να τραγουδούν λεπτομέρειες απ τις μάχες απελευθέρωσης απ” την φανταχτερή πλάνη, τις επιτυχίες της νοημοσύνης και την κατάκτηση της ευτυχισμένης αρμονίας.
Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο αυτόν ελληνο-αιγυπτιακό μύθο: «Ο Τυφώνας εγέννησε δυο υιούς, τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο». Plutararchus De Iside et Osiride. 363.D.1 Η εκπληκτική αυτή αναφορά του βιογράφου και φιλοσόφου Πλούταρχου, ούτε λίγο ούτε πολύ πρέπει να σημαίνει, ότι τουλάχιστον η αιγυπτιακή μυθολογία, με τον τρόπο αυτό, συγκράτησε κάτι απ” τις κατάπικρες εμπειρίες της, από τους τραυματοποιούς απόγονους του ολέθριου σωτήρα τους, Ιωσήφ του Χαλδαίου!

Ο αγώνας λοιπόν με τα αινιγματοποιά τέρατα, είναι πολύ συγκεκριμένος. Θυμηθείτε, πως όταν ο Οιδίποδας έπρεπε να σταθεί μπροστά της, δεν είχε αντίπαλο του την Σφίγγα, αλλά τα αινίγματά της. Γνώριζε ότι δεν μπορούσε να σκοτώσει την Σφίγγα με το σπαθί του, που άχρηστο εικονίζεται ανάμεσα στα πόδια του, διότι η αινιγματική σοφία της πνευματοκτόνου «Σφίγγας», εισχωρεί βαθιά στην ψυχή των απαίδευτων και καταλαμβάνει τα φρονήματα, τους φόβους και τις ελπίδες τους. Με το σπαθί, δεν μπορείς να σκοτώσεις τις ψευδαισθήσεις, ούτε να ξεριζώσεις με μιας τις δεισιδαιμονίες και τις πλανεύτρες ελπίδες απ” τις ψυχές, χωρίς να βλάψεις τους δικού σου αγαπημένους συντρόφους, που τώρα πια φέρονται ακατανόητα (σαν γουρούνια) επειδή έχουν ήδη πιει τα γλυκόπιοτα δηλητήρια της «πεντάμορφης δεινής θεάς Κίρκης» [5] Πρέπει πρώτα σαν τον πολύτροπο στην σκέψη Οδυσσέα, να πάρεις από το χέρι του «Ερμή», το αντίδοτο των πνευματικών δηλητηρίων το «Μώλυ»[6] την αφυπνιστική δηλαδή ερμηνεία των παθών μας και να την δώσεις στους μεθυσμένους συντρόφους σου, για να μπορούν να συνέλθουν απ” τα μεθυστικά δηλητήρια της «Κίρκης», της κατά τα αλλά πανέμορφης και οπωσδήποτε θελκτικότατης αυτής θεάς της παραπλάνησης!

Τα λαοφιλή ψεύδη λοιπόν, σκοτώνονται μόνο με το «σπαθί» της ερμηνείας. Η αινιγματοποιός Σφίγγα αχρηστεύεται, απλά μόνο ερμηνεύοντας το ίδιο της το αίνιγμα! Η αληθινή Ερμη-νεία, ακινητοποιεί τις σύμφορες μας, αποκλείει τις συνεχείς επαναλήψεις τους και «απονευρώνει» τους αινιγματοποιούς. Η αποκαλυπτική ερμηνεία, μας βοηθάει να δούμε σαν αντιπάλους και ύπουλους εχθρούς, όλους εκείνους του δόλιους «φίλους» και «σωτήρες» που αιώνες τώρα κλέβουν το ενδιαφέρον μας και μας παραπλανούν με τα ομολογουμένως ενδιαφέροντα αινίγματα τους.
Μόνο αυτή η σοφία του «Ερμή» εξηγεί τις οδυνηρές επαναλαμβανόμενες ιστορικο-πολιτισμικές μας σύμφορες! Η ιερή, αλλά τόσο παραμελημένη αυτή φίλη, η ερμηνεία, αποκαλύπτει την απατηλή όψη των πραγμάτων, και μας προειδοποιεί για την δολωματική φύση της εύγευστης απάτης! Η προσεκτική ΕΡΜΗΝΕΙΑ λοιπόν των παγιδοποιών διλημμάτων (αινιγμάτων) της ιστορίας, είναι το μέγα ζητούμενο της νοημοσύνης μας και η βάση της πολιτισμικής προόδου όχι το μίζερο αδιέξοδο μίσος, ο καγχασμός και η αφελής ατελέσφορη απαξίωση εναντίον οποιουδήποτε διλημματοποιού αυτές είναι επιλογές που συχνά μόνο θολώνουν την κρίση, και ακόμα συχνότερα, απλώς εκτονώνουν το πάθος της έρευνας.
Όμως μέχρι σήμερα, όχι μόνο αυτό δεν έγινε, αλλά απεναντίας ακόμη και τα πιο σοβαρά βιβλία, λεξικά και εγκυκλοπαίδειες, δεν τολμούν να παρεκκλίνουν απ” τα καθιερωμένα! Οι δήθεν πνευματικοί αυτοί άνθρωποι, οι ταλαντούχοι αυτοί αναλυτές, συμπεριφέρονται σαν υπνωτισμένοι αντιγραφείς, αναμασώντας με κάθε λεπτομέρεια και σε κάθε ευκαιρία, την βιβλική εγκωμιαστική πατριαρχική προσωπογραφία. Νομίζω, πως τα βιβλία που εγκωμιάζουν ξέφρενα τους πατριαρχικούς αυτούς ήρωες και τις θρησκευτικές τους προτάσεις, αποτελούν σήμερα τον ορμητικότερο και πλατύτερο χείμαρρο παιδείας, μέσα και έξω απ’ τα εκπαιδεύτηκα ιδρύματα, ολόκληρου του δυτικού τουλάχιστον κόσμου!

Πολύ θα χαρώ όμως, αν μου υποδείξετε, ελάχιστα βιβλία, που επιμελώς ερεύνησαν τα αληθινά δεδομένα των παλαιοδιαθηκικών ηρώων και των αινιγματικών πράξεών τους; Χωρίς να παραβλέψουμε τις ενδιαφέρουσες αποσπασματικές απόπειρες σατι­ρισμού των πατριαρ­χών, που κατά καιρούς έγιναν, δυστυχώς, δεν υπάρχουν αρκετές σοβαρές μελέτες, που να αναλύουν με την δέουσα προσοχή την συμπεριφορά και κυρίως τα όπλα των πατριαρχών, με αποτέλεσμα τα βιβλικά δεδομένα να καταπίνονται χιλιάδες χρόνια τώρα, έτσι, ανεξήγητα και ανεπεξέργαστα, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για τη ζωή και τον πολιτισμό μας.

Το βιβλίο του Αθηναίου Κέλσου (Celsus Phil.): «Αληθής λόγος» (περί το 175 μ.κ.ε.) το αντίστοιχο του Ιουλιανού (Julianus): «Κατά Γαλιλαίων» (331-363 μ.κ.ε) και τα βιβλία του Πορφύριου, (Porphyrius Phil.): «Κατά Χριστιανών» (232-304 μ.κ.ε.)  είναι ίσως απ” τις ελάχιστες αξιομνημόνευτες εξαιρέσεις, που όχι μόνο δε φαίνεται να βρήκαν αντάξιους συνεχιστές, στην μεθοδευμένη κριτική των βιβλικών ισχυρισμών, αλλά φαίνεται πως ούτε και αυτοί οι ίδιοι, δεν αντελήφθησαν, ότι το πραγματικά καυτό υλικό αποκωδικοποίησης, όλης αυτής της ξέφρενης χαλδαιο-μανίας, βρισκόταν κυρίως στις καταγεγραμμένες ιστορίες των παλαιοδιαθηκικών πατριαρχών και στις πρωτοφανείς πράξεις της αναίτιας κακότητας και των καταδολιεύσεών τους!
Γιατί λοιπόν αυτή η συγγραφική αδράνεια; Γιατί αυτή η ανεξέλεγκτη παραδοχή των πάντων; Πιστεύουν οι προ­σφι­λείς ανά τον κόσμο διανοητές, ότι είναι μικρή η απώλεια της κοι­νω­νικής δύναμης, από την μάστιγα της εσφαλμένης πίστης; Η οδυνηρές μας εμπειρίες, απέδειξαν ήδη, ότι τα σεβάσματα είναι η κοινωνική οδοσήμανση, αν έχουν λαθεμένη βάση, το κοινωνικό χάος είναι αναπόφευκτο. Οι όποιες προσπάθειες κριτικής έγιναν έκτοτε, δυστυχώς επικεντρώθηκαν και αναλώθηκαν κυρίως γύρο απ’ το κυριολεκτικά άτρωτο μεγαλείο του σημαντικότερου Εβραίου «σωτήρα» Χριστού Ιησού, που αρχικά κατάφερε να συμπεριληφθεί στο πάνθεων των θρησκευτικών ηρώων, να κερδίσει σταδιακά τον ομιχλώδη τίτλο του θεϊκού «υιού», και τελικά να πάρει τη θέση του ίδιου του δημιουργού θεού!

Έκτοτε, ολόκληρη η ανθρωπότητα, άπραγη παρακολουθεί την σταδιακή εφαρμογή μιας παλαιότερης παλαιοδιαθηκικής συνταγής, την μετατόπισης δηλαδή όλων των θεϊκών τιμών (για φαντάσου) στο πρόσωπο ενός αποθεωθέντος Χαλδαίου, που αρχικά (όπως και ο άγγελος του Ιακώβ) ονομάσθηκε: «υιός ανθρώπου» (Ιωανν.5.27), αργότερα αναβαθμίσθηκε σε: «υιό θεού» (Μαρκ.15.39) και τελικά έγινε: «Λόγος», δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, Θεός στην θέση του Θεού! Για τον σαφή αυτόν υπαινιγμό διαβάζουμε: «Στην αρχή ήταν ο Λόγος και ο Λόγος ήταν με τον θεό και θεός ήταν ο Λόγος. Αυτός ήταν απ’ την αρχή με τον θεό. Τα πάντα δι’ αυτού δημιουργήθηκαν και απ’ όσα έγινα, τίποτε χωρίς αυτόν δεν έγινε και ο Λόγος έγινε άνθρωπος» Ευαγγ. Ιωάνν. 1.1,14.

Καταλάβατε, ή όχι;
Μπορεί να μην το λέει εντελώς ξεκάθαρα να χρησιμοποιεί την συνταγή, «εγώ λέω, εσύ σκέψου», αλλά όπως και να το σκεφτούμε ένα είναι το εκπληκτικό συμπέρασμα που βγαίνει: το σύμπαν ολόκληρο, το δημιούργησε, ποιος άλλος; Ένας αποθεωθείς Εβραίος! Η μεγαλομανία του Αβραάμ για ευκαιρίες παγκόσμιας «ευλογίας», στο πρόσωπο και στην ιστορία του συγκεκριμένου Χαλδαίου, βρήκαν κυριολεκτικά την καταλληλότερη αφετηρία, για την σταδιακή πραγματοποίηση, αυτής της πνευματοκτόνου παγκοσμιοποίησης!

Βέβαια, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι αυτός ακριβώς ήταν ανέκαθεν ο κρυφός στόχος και το φυσιολογικό αποκορύφωμα της ιστορικής παγκόσμιας εξουσιαστικής θρησκευτικής πρακτικής, να μετακινούνται δηλαδή οι τιμές, από τον μεγαλειώδη συμπαντικό «θεό» (όποιος κι ό,τι κι αν είναι αυτός) σε αποθεοθέντες ανθρώπους, που από την ανατολή έως τη δύση, με το πρόσχημα του κεντρικού ήρωα της τοπικής θεολογίας, θα εισπράττουν, προς χάρη του ιερατείου, όλες τις τιμές, που κατά τη γνώμη μας, φυσιολογικά ανήκουν στην αρχέγονη μητρική «θεά» φύση.
Το γιατί συμβαίνει αυτός ο συστηματικός εξοβελισμός του συμπαντικού Θεού απ’ τις θρησκείες, αυτή η κερδοφόρος, ατιμωτική για τον Θεό, κολοσσιαία αισχρή καπηλεία, είναι εύκολο να εξηγηθεί, αφού πίσω απ’ την συχνά στημένη, ιστορία του κάθε τοπικού θρησκευτικού ήρωα, μπορούν να κρύψουν ένα σορό ιερατικές και εξουσιαστικές σκοπιμότητες, ενώ πίσω από τον έναν μεγαλειώδη, πανανθρώπινο, ουδέτερο και κυρίως απρόσωπο συμπαντικό Θεό, χωρίς βιβλία, περιούσιο λαό, κατευθυντήρια όνειρα και προφητείες, είναι δύσκολο να κρύψουν ανόητες εντολές υποταγής, σε καταστόλιστους με βαρύτιμα διακριτικά άμφια ανθρωπίσκους!

Δυστυχώς, από τότε που εφευρέθηκε η «θρησκεία», αυτή παραμυθόγλωσση λαοφιλής απάτη, τα ιερατεία κυβερνούν το σκάφος της παγκόσμιας ιστορίας, σύμφωνα με τα εξουσιαστικά συμφέροντα τους και όχι τις οποιεσδήποτε αλήθειες της άδολης ευγενούς θεολογίας! Αυτός είναι ο λόγος, που παράγουν και συντηρούν τους πλέον γλυκόπιοτους θρησκευτικούς μύθους, που μετατρέπουν την ανθρώπινη νοημοσύνη σε σκουπιδότοπο και μεταβάλουν τους λαούς σε εκμεταλλεύσιμη αγέλη! Όσα θλιβερά συμβαίνουν γύρω μας σήμερα, είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της ερμηνευτικής αδράνειας αιώνων. Δεν είναι τυχαίο που οι ίδιοι ανθρώπου που από αιώνες τώρα, έστησαν ανενόχλητοι την παγκόσμια αποβλάκωση της ιουδαϊκής θρησκείας, βρίσκονται επικεφαλείς στο παγκόσμιο οικονομικό σφαγείο, κρατώντας το οδυνηρό μαχαίρι της οικονομικής μας εξόντωσης.
@Μ. Καλόπουλος
Φωτογραφίες Eos Aurora

***
[1] Οι Σειρήνες, κατά τον ελληνικό μύθο ήταν γυναικόμορφα αρπακτικά, που τοποθετούνται σε στενά περάσματα απ” όπου οι ναυτικοί αναγκασμένοι να περνούν πολύ κοντά απ” την ξηρά ήταν υποχρεωμένοι να ακούνε τα μαγευτικά τους τραγούδια που υπόσχοντο τα πάντα. Homerus Epic. Od.12.44.
[2] Για τον «θεό» Ερμή, από την αρχαιότητα γνωρίζουμε ότι: «αλληγορικώς ο προφορικός λόγος Ερμής λέγεται, διότι ερμηνευτικός είναι». Scholia in Homerum 38.15. Άρα «Ερμής» και ερμηνευτικός λόγος ταυτίζονται!!!
[3] Τύφων, ο ισχυρότερος τερατόμορφος Τιτάνας. Ο δαίμων της καταιγίδας, σύζυγος της Έχιδνας, πατέρας πολλών τεράτων, μεταξύ των οποίων και της Σφίγγας, του Οιδίποδα και των Θηβών. Η προσωποποίηση του πυρακτωμένου ανέμου, της ξηρασίας, της ακαρπίας και γενικότερα της κοινωνικής δυστυχίας.
[4] Plutararchus De Iside et Osiride. 373.C.10
[5] Η Κίρκη πότισε τους συντρόφους του Οδυσσέα: «κριθάλευρο, μέλι και κρασί και στην τροφή τους έριξε φάρμακα βαριά» Homerus Od.10.236. Όπως προαναφέραμε το ερυσιβώδες άλευρο ήταν από μόνο του ικανό να προκαλέσει εκστασιακή συμπεριφορά. Βλ. παραπομπή 382 ?
[6] Homerus Ob.10.305. // «Μώλυ: αντιφάρμακο, είδος βοτάνης, που έδωσε ο Οδυσσέας στους συντρόφους του και τους αποκατέστησε απ” τις αλλοιώσεις της Κίρκης» Etymologicum Magnum 592.40.

Η υπεροχή της ελληνικής παιδείας έναντι της εβραϊκής
Στο πολύμορφο έργο του Ιουλιανού (λόγοι, επιστολές, εριστικά συγγράμματα), το μεγαλύτερο μέρος του οποίου προέρχεται από την περίοδο άσκησης των αυτοκρατορικών καθηκόντων (361-363 μ.κ.ε.), ανακλάται η πνευματική του εξέλιξη που τον οδηγεί στην απόρριψη του Χριστιανισμού και στην προσήλωση στη νεοπλατωνική φιλοσοφία. Ανιχνεύεται επίσης η θεωρητική θεμελίωση των μεταρρυθμιστικών μέτρων που πήρε προς όφελος της παλαιάς θρησκείας και εις βάρος της καθολικής επικράτησης του Χριστιανισμού. Ως προς το ύφος το έργο του χαρακτηρίζεται από το πλήθος των απηχήσεων της κλασικής λογοτεχνίας, ενώ η αξία του ως ιστορικής πηγής έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι παρέχει ζωντανή εικόνα των ιδεολογικών συγκρούσεων της εποχής.
Τα αποσπάσματα του έργου Κατὰ Γαλιλαίων που γνωρίζουμε, προέρχονται από το Κατὰ Ἰουλιανοῦ σύγγραμμα του Κυρίλλου επισκόπου Αλεξανδρείας, (ο δολοφόνος της Υπατείας και υπεύθυνος για την δολοφονία της Φιλοσοφίας, κυριολεκτικά μια Οργανική Πύλη) ο οποίος γύρω στο 440 μ.κ.ε. επιχειρώντας να το αναιρέσει παράγραφο προς παράγραφο, παραθέτει μεγάλο μέρος του. Στο συγκεκριμένο κείμενο ο Ιουλιανός επιχειρεί εκτεταμένο λογικό έλεγχο των βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, προκειμένου να επιτύχει τον βασικό του στόχο, δηλ. να δείξει την ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού έναντι της χριστιανικής θρησκείας. Σχετική είναι και η επιδίωξή του στο απόσπασμα που ακολουθεί: να αποδείξει την υπεροχή των ελληνικών γραμμάτων έναντι των εβραϊκών.

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ 243. – Κατὰ Γαλιλαίων §§ 53-55
[53] Αλλά μήπως η οργάνωση του κράτους και η μορφή των δικαστηρίων, η χρηστή και συνετή διοίκηση των πόλεων, η πρόοδος των επιστημών και η καλλιέργεια των ελευθερίων τεχνών, μήπως όλα αυτά δεν βρίσκονταν στους Εβραίους σε άγρια και βαρβαρώδη κατάσταση; Παρά ταύτα ο άθλιος Ευσέβιος1 διατείνεται πως έχουν και αυτοί κάποια ποιήματα σε εξάμετρους στίχους. Επιδιώκει μάλιστα με ζήλο να αποδείξει ότι αναπτύχθηκε στους Εβραίους και η μελέτη της λογικής, το όνομα της οποίας το έχει ακούσει από τους Έλληνες. Ποιο είδος όμως ιατρικής τέχνης έκανε την εμφάνισή του στους Εβραίους, όπως στους Έλληνες η ιατρική του Ιπποκράτη και μερικών άλλων σχολών που ακολούθησαν χρονικά; [54] Συγκρίνεται ο “σοφότατος” Σολομών με τον Φωκυλίδη ή τον Θέογνη ή τον Ισοκράτη2 από την πλευρά των Ελλήνων; Από πού και ώς πού; Αν συνέκρινες έστω τις παραινέσεις του Ισοκράτη με τις Παροιμίες εκείνου, θα κατέληγες, είμαι βέβαιος, στο συμπέρασμα ότι ο υιός του Θεοδώρου 3 είναι ανώτερος από τον “σοφότατο” βασιλέα. «Ο Σολομών όμως», απαντά, «είχε εντρυφήσει και στη θεουργία». 4
Και λοιπόν; Μήπως και αυτός δεν ελάτρευσε τους δικούς μας θεούς εξαπατημένος, καθώς λένε, από τη γυναίκα του; 5 Οποία υπεροχή! Τι πλούτος σοφίας! Δεν κατανίκησε την ηδονή και τον παραπλάνησαν τα λόγια μιας γυναίκας! Όμως αν εξαπατήθηκε από μια γυναίκα, μην τον χαρακτηρίζετε σοφό. Αν πάλι είστε πεπεισμένοι ότι ήταν σοφός, μη θεωρείτε ότι εξαπατήθηκε 6 από μια γυναίκα, αλλά ότι, ακολουθώντας τη δική του κρίση και σύνεση και τη διδασκαλία που του φανέρωσε ο θεός, ελάτρευσε και τους άλλους θεούς. Γιατί ο φθόνος και ο ζήλος ούτε καν τους πιο ενάρετους ανθρώπους δεν πλησιάζουν -πόσo μάλλον απέχουν από τους αγγέλους και τους θεούς. Ασχολείστε ως εκ τούτου με επιμέρους δυνάμεις, 7 τις οποίες ασφαλώς και δεν θα έκανε λάθος κανείς, αν τις αποκαλούσε δαιμονικές. Γιατί σ᾽ αυτές βλέπει κανείς έπαρση και ματαιοδοξία, ενώ στους θεούς δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο.
[55] Για ποιο λόγο τρέφεστε από τις γνώσεις των Ελλήνων, αν ικανοποιεί τις ανάγκες σας η μελέτη των δικών σας γραφών; Θα ήταν όμως προτιμότερο να κρατάτε τους ανθρώπους μακριά από εκείνη τη γνώση παρά από το να τρώνε τα προσφερόμενα στους θεούς σφάγια. Γιατί από αυτά, όπως λέει και ο Παύλος, 8 ουδόλως βλάπτεται εκείνος που τρώει· η συνείδηση όμως του αδελφού που τον βλέπει θα μπορούσε να σκανδαλισθεί, σύμφωνα με τα λεγόμενά σας, σοφότατοι και επηρμένοι. Η γνώση των Ελλήνων ήταν ωστόσο η αιτία που απείχε από την αθεΐα κάθε ευγενές πλάσμα που η φύση δημιούργησε σε σας. Όποιος λοιπόν είχε νου, έστω και λίγο, αυτός εγκατέλειψε πολύ γρήγορα την αθεΐα. Καλύτερα λοιπόν να κρατάτε τους ανθρώπους μακριά από τη γνώση 9 παρά από τη βρώση των σφαγίων. Γνωρίζετε όμως, μου φαίνεται, και σεις τη διαφορετική επίδραση των δικών σας γραφών στο πνεύμα σε σχέση προς τις δικές μας, και ότι από τη μελέτη των δικών σας κανείς δεν θα μπορούσε να γίνει εξαίρετος άνδρας, ούτε καν ίσως απλώς καλός, ενώ από τη μελέτη των δικών μας καθένας θα γινόταν καλύτερος από πριν, έστω και αν στερούνταν εντελώς ευφυΐας.
Ιδού σαφής απόδειξη: αφού επιλέξετε κάποια από το σύνολο των παιδιών σας, ωθήστε τα να μελετήσουν τις γραφές. Και αν, όταν ενηλικιωθούν, αποδειχθούν ανώτερα από ένα δούλο, να θεωρήσετε ότι λέω ανοησίες και ότι παραφρόνησα. Είστε, κατόπιν τούτου, τόσο δυστυχείς και ανόητοι, ώστε θεωρείτε θεϊκά τα κείμενα εκείνα από τα οποία κανένας δεν θα μπορούσε να γίνει συνετότερος, γενναιότερος ή καλύτερος από πριν, ενώ εκείνα από τα οποία μπορεί να αποκτήσει κανείς ανδρεία, σύνεση και δικαιοσύνη τα αποδίδετε στον σατανά και σ᾽ αυτούς που λατρεύουν τον σατανά!

Το πρωτότυπο
[53] ἀλλ᾽ ὁ τῆς πολιτείας θεσμὸς καὶ τύπος τῶν δικαστηρίων, ἡ δὲ περὶ τὰς πόλεις οἰκονομία καὶ τὸ κάλλος, ἡ δὲ ἐν τοῖς μαθήμασιν ἐπίδοσις, ἡ δὲ ἐν ταῖς ἐλευθερίοις τέχναις ἄσκησις οὐχ Ἑβραίων μὲν ἦν ἀγρία καὶ βαρβαρική; καίτοι βούλεται ὁ μοχθηρὸς Εὐσέβιος εἶναί τινα καὶ παρ᾽ αὐτοῖς ἑξάμετρα, καὶ φιλοτιμεῖται λογικὴν εἶναι πραγματείαν παρὰ τοῖς Ἑβραίοις, ἧς τοὔνομα ἀκήκοε παρὰ τοῖς Ἕλλησι. ποῖον ἰατρικῆς εἶδος ἀνεφάνη παρὰ τοῖς Ἑβραίοις, ὥσπερ ἐν Ἕλλησι τῆς Ἱπποκράτους καί τινων ἄλλων μετ᾽ ἐκεῖνον αἱρέσεων; [54] ὁ σοφώτατος Σολομὼν παρόμοιός ἐστι τῷ παρ᾽ Ἕλλησι Φωκυλίδῃ ἢ Θεόγνιδι ἢ Ἰσοκράτει; πόθεν; εἰ γοῦν παραβάλοις τὰς Ἰσοκράτους παραινέσεις ταῖς ἐκείνου παροιμίαις, εὕροις ἄν, εὖ οἶδα, τὸν τοῦ Θεοδώρου κρείττονα τοῦ σοφωτάτου βασιλέως. ἀλλ᾽ ἐκεῖνος, φησί, καὶ περὶ θεουργίαν ἤσκητο. τί οὖν; οὐχὶ καὶ ὁ Σολομὼν οὗτος τοῖς ἡμετέροις ἐλάτρευσε θεοῖς, ὑπὸ τῆς γυναικός, ὡς λέγουσιν, ἐξαπατηθείς; ὢ μέγεθος ἀρετῆς, ὦ σοφίας πλοῦτος. οὐ περιγέγονεν ἡδονῆς, καὶ γυναικὸς λόγοι τοῦτον παρήγαγον. εἴπερ οὖν ὑπὸ γυναικὸς ἠπατήθη, τοῦτον σοφὸν μὴ λέγετε. εἰ δὲ πεπιστεύκατε εἶναι σοφόν, μή τοι παρὰ γυναικὸς αὐτὸν ἐξηπατῆσθαι νομίζετε, κρίσει δὲ οἰκείᾳ καὶ συνέσει καὶ τῇ παρὰ τοῦ φανέντος αὐτῷ θεοῦ διδασκαλίᾳ πειθόμενον λελατρευκέναι καὶ τοῖς ἄλλοις θεοῖς. φθόνος γὰρ καὶ ζῆλος οὐδὲ ἄχρι τῶν ἀρίστων ἀνθρώπων ἀφικνεῖται, τοσοῦτον ἄπεστιν ἀγγέλων καὶ θεῶν. ὑμεῖς δὲ ἄρα περὶ τὰ μέρη τῶν δυνάμεων στρέφεσθε, ἃ δὴ δαιμόνιά τις εἰπὼν οὐκ ἐξαμαρτάνει. τὸ γὰρ φιλότιμον ἐνταῦθα καὶ κενόδοξον, ἐν δὲ τοῖς θεοῖς οὐδὲν ὑπάρχει καὶ τοιοῦτον.
[55] τοῦ χάριν ὑμεῖς τῶν παρ᾽ Ἕλλησι παρεσθίετε μαθημάτων, εἴπερ αὐτάρκης ὑμῖν ἐστιν ἡ τῶν ὑμετέρων γραφῶν ἀνάγνωσις; καίτοι κρεῖττον ἐκείνων εἴργειν τοὺς ἀνθρώπους ἢ τῆς τῶν ἱεροθύτων ἐδωδῆς. ἐκ μὲν γὰρ ἐκείνης, καθὰ καὶ ὁ Παῦλος λέγει, βλάπτεται μὲν οὐδὲν ὁ προσφερόμενος, ἡ δὲ συνείδησις τοῦ βλέποντος ἀδελφοῦ σκανδαλισθείη ἂν καθ᾽ ὑμᾶς, ὦ σοφώτατοι, φάναι. διὰ δὲ τῶν μαθημάτων τούτων ἀπέστη τῆς ἀθεότητος πᾶν ὅ τι περ παρ᾽ ὑμῖν ἡ φύσις ἤνεγκε γενναῖον. ὅτῳ οὖν ὑπῆρξεν εὐφυΐας κἂν μικρὸν μόριον, τούτῳ τάχιστα συνέβη τῆς παρ᾽ ὑμῖν ἀθεότητος ἀποστῆναι. βέλτιον οὖν εἴργειν μαθημάτων, οὐχ ἱερείων τοὺς ἀνθρώπους. ἀλλ᾽ ἴστε καὶ ὑμεῖς, ὡς ἐμοὶ φαίνεται, τὸ διάφορον εἰς σύνεσιν τῶν παρ᾽ ὑμῖν θεοπνεύστων γραφῶν πρὸς τὰς παρ᾽ ἡμῖν τοῦ πονηροῦ, καὶ ὡς ἐκ τῶν παρ᾽ ὑμῖν οὐδεὶς ἂν γένοιτο γενναῖος ἀνήρ, μᾶλλον δὲ οὐδὲ ἐπιεικής, ἐκ δὲ τῶν παρ᾽ ἡμῖν αὐτὸς αὑτοῦ πᾶς ἂν γένοιτο καλλίων, εἰ καὶ παντάπασιν ἀφυής τις εἴη.
τεκμήριον δὲ τοῦτο σαφές· ἐκ πάντων ὑμῶν ἐπιλεξάμενοι παιδία ταῖς γραφαῖς ἐμμελετῆσαι παρασκευάσατε. κἂν φανῇ τῶν ἀνδραπόδων εἰς ἄνδρας τελέσαντα σπουδαιότερα, ληρεῖν ἐμὲ καὶ μελαγχολᾶν νομίζετε. εἶτα οὕτως ἐστὲ δυστυχεῖς καὶ ἀνόητοι, ὥστε νομίζειν θείους μὲν ἐκείνους τοὺς λόγους, ὑφ᾽ ὧν οὐδεὶς ἂν γένοιτο φρονιμώτερος οὐδὲ ἀνδρειότερος οὐδ᾽ ἑαυτοῦ κρείττων· ὑφ᾽ ὧν δὲ ἔνεστιν ἀνδρείαν, φρόνησιν, δικαιοσύνην προσλαβεῖν, τούτους ἀποδίδοτε τῷ Σατανᾷ καὶ τοῖς τῷ Σατανᾷ λατρεύουσιν.
***
1 Ο Ευσέβιος επίσκοπος Καισαρείας (260-339 μ.κ.ε) στο έργο του Ευαγγελική Προπαρασκευή (11, 5, 5) αναφέρει ότι ο Μωυσής και ο Δαυΐδ έγραψαν στίχους σε δακτυλικούς εξαμέτρους, εννοώντας προφανώς ότι έγραψαν επική ποίηση.
2 Συγκρίνεται η ελληνική διδακτική ποίηση του 6ου αιώνα π.κ.ε. (Φωκυλίδης, Θέογνης) και η παραινετική ρητορεία (Ισοκράτης) με την διδακτική λογοτεχνία των Εβραίων, και συγκεκριμένα με τις Παροιμίες, έργο που αποτελείται από συλλογή συμβουλών και αποδίδεται στον βασιλιά Σολομώντα (10ος αι. π.κ.ε.).
3 Εννοεί τον Ισοκράτη, ο πατέρας του οποίου ονομαζόταν Θεόδωρος.
4 Ο όρος θεουργία δήλωνε στην ύστερη αρχαιότητα τις μαγικές πρακτικές με τις οποίες θεωρούσαν ότι μπορούσε να προκαλέσει κανείς την ενεργοποίηση θεϊκών δυνάμεων.
5 Πβ. Βασιλέων Α΄ 11, 4: «Όταν γέρασε (ο Σολομών), οι γυναίκες του του γύρισαν τα μυαλά και λάτρεψε άλλους θεούς».
6 Πβ. Βασιλέων Α᾽ 11, 4: και ἐξίκλιναν αἱ γυναῖκες αἱ ἀλλότριαι τὴν καρδίαν αὐτοῦ ὀπίσω θεῶν αὐτῶν. (= “οι γυναίκες τού γύρισαν τα μυαλά και λάτρεψε άλλους θεούς”). Το χωρίο ερμηνεύεται ως εξής: Ο Σολομών δεν είναι ανώτερος από τον Ισοκράτη λόγω των απόκρυφων, μαγικών δυνάμεων που κατέχει, όπως ισχυρίζονται οι Εβραίοι (πβ. την αμέσως προηγούμενη φράση), αφού και αυτός εξαπατήθηκε από την γυναίκα του και λάτρεψε τους θεούς των εθνικών, προδίδοντας την πίστη του.
7 Αναφέρεται μάλλον στη λατρεία των αγίων.
8 Πβ. Προς Κορινθίους Α΄ 8, 7-13.
9 Την ίδια περίπου εποχή (362 μ.κ.ε) ο Ιουλιανός εξέδωσε τον περὶ παιδείας νόμο, σύμφωνα με τον οποίο απαγορευόταν στους χριστιανούς δασκάλους να διδάσκουν τους εθνικούς συγγραφείς. Ο νόμος αυτός προκάλεσε την αντίδραση των χριστιανών, που αποτυπώνεται μεταξύ άλλων στους δύο Κατὰ Ἰουλιανοῦ λόγους του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού.


http://terrapapers.com/?p=35089