S-300V4: Τι δεν θα φέρει ο Καμμένος από την Μόσχα 
Σενάριο 2020: Νευρικός κλονισμός για τους Τούρκους στρατηγούς στην Άγκυρα.
Με το που απογειώνονται τα αεροσκάφη τους από τον αεροναύσταθμο
Ντάλαμαν, σε ύψος μερικών εκατοντάδων ποδιών κλειδώνονται στα σκοπευτικά
ενός οπλικού συστήματος που έχει αναπτυχθεί 400 χιλιόμετρα μακριά -
στην Αθήνα. Ο
λόγος είναι για το οπλικό σύστημα S-300V4, το οποίο υιοθετήθηκε μόλις
πρόσφατα από τον ρωσικό στρατό. Μιλάμε για τον πύραυλο αναχαίτισης 40N6
με 400 χιλιόμετρα ακτίνα, και για τον οποίο πιστεύεται ότι έχει την
ικανότητα να επιτίθενται σε στόχους που βρίσκονται κοντά σε «διαστημικό
υψόμετρο».
Το πρόγραμμα δοκιμών και βελτιώσεων των πυραύλων συνεχίζεται από το
2008, και με την εμφάνισή τους τώρα - μια πραγματική επανάσταση στον
τομέα της άμυνας.
Σε λειτουργία σήμερα βρίσκονται τρία διαφορετικά συγκροτήματα της οικογένειας των συστημάτων αεράμυνας με δείκτη «-300»: Το πιο διάσημο και πρώτο S-300Β και το ριζικά εκσυγχρονισμένο S-400 Triumph.
Το συγκρότημα S-300B (9K81) αναπτύχθηκε αρχικά στο Ινστιτούτο Ερευνών Ηλεκτρομηχανικής. Ο κύριος σκοπός αυτής της οικογένειας των συγκροτημάτων - να παρέχουν μια κάλυψη από μαζικές επιδρομές βαλλιστικών πυραύλων, βλημάτων κρουζ, αεροσκαφών στρατηγικής και τακτικής αεροπορίας, ελικοπτέρων μάχης. Το συγκρότημα συναρμολογείται πάνω σε ένα ειδικά τροποποιημένο σασί, το οποίο παρέχει αυτά τα δυναμικά χαρακτηριστικά που είναι συγκρίσιμα με εκείνα των βαρέων αρμάτων μάχης.
Στην σοβιετική εποχή θεωρήθηκε μια πρόταση που σκόπευσε στην ανάπτυξη ενός αντιεροπορικού συγκροτήματος για για τους τρεις κλάδους των ενόπλων δυνάμεων: S-500U - το πρώτο με μια τέτοια ονομασία έχει ένα μέγιστο εύρος περίπου 100 χιλιομέτρων.
Όσον αφορά τα προβλήματα της πυραυλικής άμυνας, αναπτύχθηκε το S-300V, για να καταστρέψει στόχους σε ύψος μέχρι και 35 χιλιάδες μέτρα και τοο ποίο έπρεπε να παράσχει κάλυψη σε έκταση 300 τετραγωνικών χιλιομέτρων, λόγω των αμερικανικών πυραύλων Pershing.
Ωστόσο, η ενοποίηση όλων αυτών των απαιτήσεων στάθηκε αδύνατη: Το S-300P και το S-300V έχουν τυποποιημένα τα βασικά συστήματά τους μόνο στο 50%. Επιπλέον, για όλα τα είδη των τεχνικών προβλημάτων (αντιαεροπορική και βαλλιστική άμυνα) απαιτείται η χρήση πυραύλων από διαφορετικούς κατασκευαστές. Έτσι, το S-300V δοκιμάζεται λειτουργικά το 1983 (5 χρόνια αργότερα το S-300P), και10 χρόνια αργότερα «έμαθε» να αναχαιτίζει βαλλιστικούς πυραύλους. Το χαρακτηριστικό αυτό παρέχει ένα μέρος του συγκροτήματος πυραύλων, 9M82 και 9M83, και με μια εμβέλεια από 100 και 70 χιλιόμετρα αντίστοιχα. Δηλαδή, το S-300V μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο παγκόσμιο συγκρότημα αεράμυνας / βαλλιστικής άμυνα.
Το πρωτότυπο S-300V, που δημιουργήθηκε κατά την πρώτη φάση της ανάπτυξης το 1980-1981, έγινε γνωστό από το 1983 και μετά με το όνομα S-300V1. Κατά τη δεύτερη φάση ανάπτυξης του συστήματος η τεχνολογία τελειοποιήθηκε για να εξασφαλίσει ότι είναι σε θέση να αναχαιτίσει τους πυραύλους Pershing-1A και Pershing-1Β. Το πλήρες συγκρότημα εξόπλισε τις ρωσικές χερσαίες δυνάμεις από το 1988 υπό την ονομασία S-300V2.
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις αεράμυνας S-300 είχαν επίσης αναβαθμιστεί. Την θέση της καθαρόαιμης οικογένειας αντιαεροπορικών βλημάτων Β-500 (5V55 σε διαφορετικές εκδόσεις) το 1992 έλαβε το καθολικής χρήσεως βλήμα 48N6E 48N6E2 με εύρος από 150 έως 200 χιλιόμετρα, αντίστοιχα. Τα συγκροτήματα με αυτούς τους πυραύλους είχαν οριστεί S-300PM και S-300PMU-2. Σε αυτή την έκδοση μπορεί να καταπολεμήσει βαλλιστικούς πυραύλους μικρού και μεσαίου βεληνεκούς.
Η τρίτη γενιά για τα όπλα S-300PM εξοπλιστηκε με βλήματα της οικογένειας 9M96, για μικρού και μεσαίου βεληνεκούς απειλές. Αυτή η μετάβαση στον τύπο S-400 χαρακτηρίστηκε S-300PMU-1 και S-300PMU-2. Τέλος, η τέταρτη γενιά των συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας, S-400 (αρχικά S-300PMU-3) και S-300V4 έχουν υιοθετήσει τους πυραύλους 40N6 με μια εμβέλεια στα 400 χιλιόμετρα και ύψος αναχαίτισης στα 185 χιλιόμετρα.
Για πρώτη φορά ο δείκτης πυραύλων 40N6 έγινε γνωστός στα τέλη της δεκαετίας του '90. Ωστόσο, μόλιες το 2007 εξοπλίστηκε το πρώτο S-400. Το πιο πιθανό, η πρώτη δοκιμαστική σειρά παραγωγής αυτών των προϊόντων κατασκευάστηκε μόλις το 2009, και οι πρώτες δοκιμές πτήσης του 40N6 πραγματοποιήθηκαν το καλοκαίρι του 2012. Η παραγωγή της αρχικής παρτίδας ξεκίνησε μόλις προς το τέλος του 2013. Σύμφωνα με ορισμένες εκθέσεις, μία από τις προκλήσεις ήταν να επιτευχθεί το επιθυμητό ύψος παρακολούθησης - 185 χιλιόμετρα.
Τέλος πάντων, τον Ιανουάριο του 2015 τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν την ολοκλήρωση των δοκιμών αυτού του προγράμματος των νέων προϊόντων, ενώ στις αρχές Μαρτίου αναφέρθηκε μια πρώτη παραγγελία αυτών των πυραύλων.
Οι δυνατότητες του νέου πυραύλου; Σε αυτή την περίπτωση, μιλάμε για την καταστροφή των δορυφόρων του εχθρού: Πρόκειται για σχεδόν σταθερούς στόχους με γνωστές συντεταγμένες που καταστρέφονται εύκολα από τους συμβατικούς βαλλιστικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για τη δυνατότητα -ατμοσφαιρικής αναχαίτισης βαλλιστικών πυραύλων, τις κεφαλές αυτών. Έτσι, η τέταρτη γενιά του ρωσικού συστήματος είναι συγκρίσιμη ή ακόμα και ελαφρώς καλύτερη των δυνατοτήτων του πυραύλου SM-3 Block IA-ΙΒ των ΗΠΑ.
defencenews
Σε λειτουργία σήμερα βρίσκονται τρία διαφορετικά συγκροτήματα της οικογένειας των συστημάτων αεράμυνας με δείκτη «-300»: Το πιο διάσημο και πρώτο S-300Β και το ριζικά εκσυγχρονισμένο S-400 Triumph.
Το συγκρότημα S-300B (9K81) αναπτύχθηκε αρχικά στο Ινστιτούτο Ερευνών Ηλεκτρομηχανικής. Ο κύριος σκοπός αυτής της οικογένειας των συγκροτημάτων - να παρέχουν μια κάλυψη από μαζικές επιδρομές βαλλιστικών πυραύλων, βλημάτων κρουζ, αεροσκαφών στρατηγικής και τακτικής αεροπορίας, ελικοπτέρων μάχης. Το συγκρότημα συναρμολογείται πάνω σε ένα ειδικά τροποποιημένο σασί, το οποίο παρέχει αυτά τα δυναμικά χαρακτηριστικά που είναι συγκρίσιμα με εκείνα των βαρέων αρμάτων μάχης.
Στην σοβιετική εποχή θεωρήθηκε μια πρόταση που σκόπευσε στην ανάπτυξη ενός αντιεροπορικού συγκροτήματος για για τους τρεις κλάδους των ενόπλων δυνάμεων: S-500U - το πρώτο με μια τέτοια ονομασία έχει ένα μέγιστο εύρος περίπου 100 χιλιομέτρων.
Όσον αφορά τα προβλήματα της πυραυλικής άμυνας, αναπτύχθηκε το S-300V, για να καταστρέψει στόχους σε ύψος μέχρι και 35 χιλιάδες μέτρα και τοο ποίο έπρεπε να παράσχει κάλυψη σε έκταση 300 τετραγωνικών χιλιομέτρων, λόγω των αμερικανικών πυραύλων Pershing.
Ωστόσο, η ενοποίηση όλων αυτών των απαιτήσεων στάθηκε αδύνατη: Το S-300P και το S-300V έχουν τυποποιημένα τα βασικά συστήματά τους μόνο στο 50%. Επιπλέον, για όλα τα είδη των τεχνικών προβλημάτων (αντιαεροπορική και βαλλιστική άμυνα) απαιτείται η χρήση πυραύλων από διαφορετικούς κατασκευαστές. Έτσι, το S-300V δοκιμάζεται λειτουργικά το 1983 (5 χρόνια αργότερα το S-300P), και10 χρόνια αργότερα «έμαθε» να αναχαιτίζει βαλλιστικούς πυραύλους. Το χαρακτηριστικό αυτό παρέχει ένα μέρος του συγκροτήματος πυραύλων, 9M82 και 9M83, και με μια εμβέλεια από 100 και 70 χιλιόμετρα αντίστοιχα. Δηλαδή, το S-300V μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο παγκόσμιο συγκρότημα αεράμυνας / βαλλιστικής άμυνα.
Το πρωτότυπο S-300V, που δημιουργήθηκε κατά την πρώτη φάση της ανάπτυξης το 1980-1981, έγινε γνωστό από το 1983 και μετά με το όνομα S-300V1. Κατά τη δεύτερη φάση ανάπτυξης του συστήματος η τεχνολογία τελειοποιήθηκε για να εξασφαλίσει ότι είναι σε θέση να αναχαιτίσει τους πυραύλους Pershing-1A και Pershing-1Β. Το πλήρες συγκρότημα εξόπλισε τις ρωσικές χερσαίες δυνάμεις από το 1988 υπό την ονομασία S-300V2.
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις αεράμυνας S-300 είχαν επίσης αναβαθμιστεί. Την θέση της καθαρόαιμης οικογένειας αντιαεροπορικών βλημάτων Β-500 (5V55 σε διαφορετικές εκδόσεις) το 1992 έλαβε το καθολικής χρήσεως βλήμα 48N6E 48N6E2 με εύρος από 150 έως 200 χιλιόμετρα, αντίστοιχα. Τα συγκροτήματα με αυτούς τους πυραύλους είχαν οριστεί S-300PM και S-300PMU-2. Σε αυτή την έκδοση μπορεί να καταπολεμήσει βαλλιστικούς πυραύλους μικρού και μεσαίου βεληνεκούς.
Η τρίτη γενιά για τα όπλα S-300PM εξοπλιστηκε με βλήματα της οικογένειας 9M96, για μικρού και μεσαίου βεληνεκούς απειλές. Αυτή η μετάβαση στον τύπο S-400 χαρακτηρίστηκε S-300PMU-1 και S-300PMU-2. Τέλος, η τέταρτη γενιά των συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας, S-400 (αρχικά S-300PMU-3) και S-300V4 έχουν υιοθετήσει τους πυραύλους 40N6 με μια εμβέλεια στα 400 χιλιόμετρα και ύψος αναχαίτισης στα 185 χιλιόμετρα.
Για πρώτη φορά ο δείκτης πυραύλων 40N6 έγινε γνωστός στα τέλη της δεκαετίας του '90. Ωστόσο, μόλιες το 2007 εξοπλίστηκε το πρώτο S-400. Το πιο πιθανό, η πρώτη δοκιμαστική σειρά παραγωγής αυτών των προϊόντων κατασκευάστηκε μόλις το 2009, και οι πρώτες δοκιμές πτήσης του 40N6 πραγματοποιήθηκαν το καλοκαίρι του 2012. Η παραγωγή της αρχικής παρτίδας ξεκίνησε μόλις προς το τέλος του 2013. Σύμφωνα με ορισμένες εκθέσεις, μία από τις προκλήσεις ήταν να επιτευχθεί το επιθυμητό ύψος παρακολούθησης - 185 χιλιόμετρα.
Τέλος πάντων, τον Ιανουάριο του 2015 τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν την ολοκλήρωση των δοκιμών αυτού του προγράμματος των νέων προϊόντων, ενώ στις αρχές Μαρτίου αναφέρθηκε μια πρώτη παραγγελία αυτών των πυραύλων.
Οι δυνατότητες του νέου πυραύλου; Σε αυτή την περίπτωση, μιλάμε για την καταστροφή των δορυφόρων του εχθρού: Πρόκειται για σχεδόν σταθερούς στόχους με γνωστές συντεταγμένες που καταστρέφονται εύκολα από τους συμβατικούς βαλλιστικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για τη δυνατότητα -ατμοσφαιρικής αναχαίτισης βαλλιστικών πυραύλων, τις κεφαλές αυτών. Έτσι, η τέταρτη γενιά του ρωσικού συστήματος είναι συγκρίσιμη ή ακόμα και ελαφρώς καλύτερη των δυνατοτήτων του πυραύλου SM-3 Block IA-ΙΒ των ΗΠΑ.
defencenews
http://greeknation.blogspot.gr/2015/03/s-300v4.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου