Ομιλία στην Παλαιά Βουλή 21η Δεκεμβρίου 2005
Πρώτο μέρος από το πλήρες κείμενο της ομιλίας
της ΑΛΤΑΝΗΣ
Αγαπητοί Φίλοι,
Ομολογώ ότι αισθάνομαι πολύ μεγάλη συγκίνηση απόψε, διότι αφ’ ενός βρίσκομαι στο βήμα της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων για να παρουσιάσω την σειρά των βιβλίων μου ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ με την ευκαιρία της εκδόσεως του νέου βιβλίου με θέμα τον Ελληνικό Δ ι α - λογισμό και αφ’ ετέρου διότι αυτό συμβαίνει αυτή την συγκεκριμένη ώρα και ημέρα του έτους: την 19.00η ώρα και 21η ημέρα του μηνός Δεκεμβρίου. Η σύμπτωση χώρου και χρόνου «έτυχε».
Θα ήθελα, πριν ξεκινήσουμε την παρουσίαση, να ευχαριστήσω όλους όσους συνέβαλαν σ' αυτήν την εκδήλωση απόψε.
Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τα άτομα, τα οποία επιθυμούν να κρατήσουν την ανωνυμία τους και χάρις στα οποία πραγματοποιείται η σημερινή συγκέντρωση στον χώρο της Παλαιάς Βουλής.
Ευχαριστώ βεβαίως και όλους εσάς που παρόντες με τιμήσατε, επωνύμους και ανωνύμους και που στηρίζετε το έργο μου με τόση αγάπη.
Και ίσως και πάνω απ’ όλα, θα καταλάβετε γιατί είμαι ευγνώμων στην Ελληνική Γλώσσα. Το Θείο αυτό οικοδόμημα, μέσω των γραμμάτων και των συλλαβών, των λέξεων και των προτάσεων, των σκέψεων και των συλλογισμών, της μυθολογίας και της φιλοσοφίας, μας επιτρέπει να ανακαλύπτουμε τους μεγάλους συμπαντικούς νόμους. Όραμα μας οι ανακαλύψεις και προορισμός μας η επιστροφή στο άστρο της προελεύσεως μας, κατα την Ορφική και Πλατωνική Κοσμοαντίληψη.
Και εάν ευχαριστώ την Ελληνική Γλώσσα δεν την ευχαριστώ τυχαία, διότι
προσδιορίζουν την επανεμφάνιση του «Ελληνικού Δια- λογισμού» και την ροή της μελλοντικής του πορείας στον χρόνο, 21η Δεκεμβρίου 2005, με εκκίνηση την αίθουσα της Παλαιάς Βουλής στον χώρο.
Ο Ελληνικός Λόγος κρύβει ένα νόμο διαχρονικής ισχύος στις έξι λέξεις - χώρος/χρόνος, μοίρα/ήμαρ, στίγμα/στιγμή, τον οποίον μόλις τον προηγούμενο αιώνα οι επιστήμονες κατάφεραν να εντοπίσουν: είναι ο ενοποιημένος χωρόχρονος της τετάρτης διάστασης. Όμως η Ελληνική Γλώσσα ανέκαθεν τον εγνώριζε. Έχουμε λοιπόν την περιέργεια να δούμε πώς αυτός δίδει το παρόν στην Γλώσσα μας:
Οι δύο λέξεις έχουν κοινά τα δύο σύμφωνα Χ και Ρ. Τα δε φωνήεντα Ο και Ω ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Βραχύ το Ο, μακρό το Ω.
«Χώρος» και «χρόνος» συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται μεταξύ των, ο μεν χώρος, εφ' όσον απομακρύνουμε το γράμμα Χ, καθίσταται «ώρος», δηλαδή «ώρα». Η «ώρα» είναι μέρος του «χρόνου». Εντός του «χώρου» υπάρχει η έννοια του «χρόνου». Εάν δε αφαιρέσουμε το γράμμα Ν της λέξεως «χρόνος», επαναλαμβάνεται εντός του «χρόνου», ο «χώρος».
Ποιά είναι η σημασία του συμφώνου Ν; Το Ν στην λέξη χρόνος είναι η νόηση (Ν), ο νόος/νους, ο οποίος δια της ροής μεταλλάσσει τα πάντα στον χώρο. Η Ομηρική και Ορφική λέξις νόος ενυπάρχει αντεστραμμένη ως όνος/νοος εντός της λέξεως χρόνος. Νόος η νοητική λειτουργία? διά της αντιστροφής των γραμμάτων ο όνος είναι το σωματοειδές εντός του χ-ώρου, το οποίο φθείρει ο χρ-όνος!
Χιαστί δημιουργείται η έννοια του ενοποιημένου χωρόχρονου των τεσσάρων διαστάσεων, οι οποίες παρουσιάζονται συγγενείς, δηλώνει ο Ελληνικός Λόγος. Η μέθεξη είναι παρούσα? ενδεχομένως όμως η μέθεξη να θεωρηθεί από μερικούς συμπτωματική.
Δια να διαπιστωθεί η αλήθεια των εννοιών χρειάζεται η διασταύρωσίς των. Προχωρούμε λοιπόν στην πρώτη υποδιαίρεση χώρου και χρόνου, που είναι οι λέξεις «μοίρα» και «ήμαρ»,
Η μοίρα προσδιορίζει τον χώρο επάνω στον ζωδιακό κύκλο και το ήμαρ/ ημέρα προσδιορίζει τον χρόνο στην μοίρα, που κατέχει ο συγκεκριμένος τόπος της γης.
Όπως στην περίπτωση του χώρου/χρόνου, έτσι και στην περίπτωση μοίρας/ήματος, ήμαρ/ημέρα, επαναλαμβάνονται τα κοινά σύμφωνα Μ και Ρ. Ηχητικά δε ομοιάζουν και τα φωνήεντα ΟΙ/Η και το Α. Τα συμβαίνοντα στον χώρο και στον χρόνο με τα σύμφωνα Χ και Ρ εντοπίζονται και στην μοίρα και ήμαρ με τα σύμφωνα Μ και Ρ.
Από κοινού δε οι τέσσαρεις έννοιες, οι οποίες αναφέρονται στον χωρόχρονο, προσδιορίζονται και δια της ροής του γράμματος Ρ: Ο χώρος – χρόνος και η μοίρα – ήμαρ. Η περίπτωσις της συμπτώσεως, εξ αιτίας της διασταυρώσεως των εννοιών, αποκλείεται.
Εάν περάσουμε στην επόμενη μικρότερη διαβάθμιση του χωρόχρονου, στο «στίγμα» και στην «στιγμή», σύμφωνα και φωνήεντα συμπίπτουν, με την μόνη διαφορά του Η και του Α που ανήκουν και τα δύο στα μακρά φωνήεντα. Το σύμφωνο Ρ της ροής των προηγουμένων τεσσάρων λέξεων απουσιάζει. Η έννοια της ροής του χωρόχρονου εγκαταλείπει την κυριαρχία της, όταν στίγμα και στιγμή ανάγονται στην αιωνιότητα. Η ροή σταματά και ζούμε στο «στίγμα» και στην «στιγμή» την αιωνιότητα της ψυχής μας. Διότι το ζητούμενο της ψυχής είναι να ανακαλύψει και πάλι την διαχρονικότητα της υπάρξεώς της στην ενοποιημένη τέταρτη διάσταση και ίσως και πέραν αυτής. Η Ελληνική Γλώσσα προσδιόρισε το παρόν της αιωνιότητος με την λέξη ΝΥΝ/τώρα.
Ν Υ Ν είναι η σημαντική συγκυρία του γεγονότος της παρουσιάσεως των ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ: η Παλαιά Βουλή των Ελλήνων καθίσταται ο χώρος γενέσεως του Ελληνικού Διαλογισμού, επανερχόμενος σήμερα από το παρελθόν. Πράγματι δεν είναι δική μου σύλληψη ο Ελληνικός Διαλογισμός. Ο Ελληνικός Διαλογισμός υπήρχε στον χώρο και στον χρόνο από τότε που υπάρχει ο Ελληνικός Λόγος.
Γιατί, θα με ρωτήσετε; Διότι εάν είχαμε και εμείς την δυνατότητα επισκέψεως των λέξεων, πρόσβαση που είχαν οι πρόγονοί μας και δη ο Πλάτων, όπως αναλύει στον «Κρατύλο» τις ελληνικές λέξεις, θα διαπιστώναμε αυτομάτως ότι όλοι θα είχαμε τις ίδιες νοητικές παραστάσεις.
«Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις» είπε ο Αντισθένης.
Αυτό συμβαίνει όταν ασχολούμεθα με τους αναγραμματισμούς των λέξεων, όπως προέκυψε με τις έξι λέξεις χώρος/χρόνος, μοίρα/ήμαρ και στίγμα/στιγμή, που εξετάσαμε από κοινού.
Με τους κανόνες, που μεθοδεύονται κατόπιν μελέτης του «Κρατύλου» και διετύπωσα στο πρώτο και στο δεύτερο βιβλίο των ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ, αποκαλύπτεται η κρυφή ενότης των βιβλίων, η οποία συνεχίζεται και στα επόμενα.
Το Α Ρ Ρ Η Τ Ο Ν των Λ Ο Γ Ω Ν,
μέσω των αναγραμματισμών, καθίσταται ρητόν
Στον Ελληνικό Διαλογισμό διαπιστώνεται ότι υπάρχουν συγκεκριμένα εργαλεία, τα οποία όλοι είμεθα σε θέση να τα μεταχειριζόμεθα με τον ίδιο τρόπο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, εφόσον, από την στιγμή που όλοι έχουμε τις ίδιες προσβάσεις, μέσω των κοινών εργαλείων της Ελληνικής Γλώσσας, σημαίνει ότι κρατούμε ο καθένας την ατομικότητά του. Προχωρούμε δε, ανάλογα με τις δυνατότητες μας, στον Ελληνικό Διαλογισμό με εργαλείο την Γλώσσα μας.
Και τα τέσσερα βιβλία των ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ διαπνέονται και ενοποιούνται από αυτήν την κοινή κατεύθυνση των συλλογισμών.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΟΥ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ
ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ
Ο χώρος της Παλαιάς Βουλής σήμερα, το έτος 2005, προσδιορίζεται από την μοίρα, η οποία είναι η πλέον συγκλονιστική μοίρα στον χώρο αυτή την στιγμή του χρόνου.
Ποιά είναι αυτή η μοίρα τώρα; Είναι η μοίρα του Ζωδιακού Κύκλου, στην οποία η γη βρίσκεται τώρα. Εμείς μαζί της αυτή την στιγμή βρισκόμαστε στην 0° του Καρκίνου. Απέναντί μας οραματιζόμεθα την 0° του Αιγόκερω. Δεν πατάμε επάνω στην μοίρα του Αιγόκερω. Είμεθα απέναντι. Την βλέπομε. Αυτός ο κάθετος άξων Καρκίνου/Αιγόκερω, ο οποίος είναι συγκεκριμένος, προσδιορίζει την πορεία της ψυχής προς τα επάνω, προς τους αστέρες και την αθανασία. Ενώ ο οριζόντιος άξων του Ισημερινού Κριού/Ζυγού, είναι η πορεία του ανθρώπου στην καθημερινότητα(1), η οποία τον οδηγεί στον θάνατο.
Αυτή την στιγμή του χρόνου, που η Γη βρίσκεται στο στίγμα 0° του Καρκίνου και βλέπομε την 0° του Αιγόκερω, αυτή την στιγμή είναι 19:15:00 με τους επιβάτες της γης να βρίσκονται σ' αυτό το σημείο, στην 0° του Καρκίνου και να βλέπουν την 0° του Αιγόκερω.
Είναι το σημείο της Χειμερινής Τροπής ή του Χειμερινού Ηλιοστασίου, στο οποίο η διάρκεια του φωτός είναι η μικρότερη του ηλιακού έτους.
Αυτή την στιγμή, στις 19.00:00 ακριβώς, γεννιέται κάθε χρόνο ο Διόνυσος. Το σημείο του χωρόχρονου προσδιορίζεται από την γέννηση του Διονύσου, μέσω της αρχαίας μας κοινής μνήμης. Εφόσον είμαστε Έλληνες, είναι φυσικό να έχουμε κοινές μνήμες. Η γέννηση του Διονύσου κατά την πρώτη Ποσειδεώνος, δηλαδή την 21η Δεκεμβρίου, σημειοδοτεί και την γέννηση του Ελληνικού Διαλογισμού στον χώρο της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων.
Με διακατέχει βαθύ συναίσθημα δέους και ευχαριστίας. Είναι σαν να γεννάται ένα μωρό, το οποίο έρχεται από τα βάθη των αιώνων, να μας υπενθυμίσει ότι δεν είναι νέο, αλλά ότι είναι παλαιό/ένον. Το «ένον» με την αντιστροφή των γραμμάτων ΕΝ - εις ΝΕ - καθίσταται «νέον».
Από το παρόν επιστρέφουμε στο παρελθόν, προκειμένου να αποκομίσουμε την σοφία του με ιερό σκοπό να την μεταβιβάσουμε στο μέλλον.
ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΦΑΣΗ
Προχωρούμε λοιπόν σ' αυτό το έργο, το οποίο έχει την ονομασία «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ».
«ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ» είναι ο τίτλος μιας σειράς τεσσάρων βιβλίων. Ο τίτλος περιέχει μίαν αντίφαση: Πώς είναι δυνατόν ο Λόγος/ομιλία να είναι Άρρητος; είναι Άρρητος ο Λόγος, εάν καθίσταται ρητός, όταν αποκαλύπτει τα κεκαλυμμένα, μη λεχθέντα άρρητα μυστικά του.
Η πορεία ξεκίνησε με το πρώτο βιβλίο:
«ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ,
Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις»
Σχέδιον Κατόψεως Δαπέδου Θόλου
(Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις, σελ. 137)
Η Θόλος της Επιδαύρου είναι ένα κυκλικό μνημείο, το οποίο ανεγέρθη το έτος μείον 360 από τον Πολύκλειτο τον νεώτερο. Οι αρχαιολόγοι και οι φιλόλογοι δεν γνωρίζουν την χρήση του μέχρι σήμερα. Εν τούτοις γνωρίζουμε ότι βρισκόταν σε χώρο θεραπευτικό. Το Μνημείο ολοσχερώς κατεστράφη? όμως θαυμάζουμε το κάλλος της διακόσμησης μέρους του δαπέδου, το οποίο διεσώθη. Η δια - κόσμηση του δαπέδου αναπαριστά συμβολικώς τον κόσμο.
Όταν για πρώτη φορά είδα το σχέδιο του δαπέδου ανηρτημένο στο Μουσείο της Επιδαύρου, είπα: αυτό είναι το Ηλιοκεντρικό Σύστημα. Αμέσως. Χωρίς να σκεφθώ τίποτε άλλο άρχισα να μετρώ. Μέτρησα εσωτερικά έξι τροχιές με κέντρο την λευκή πέτρα, τον ήλιο, διότι το λευκό χρώμα στον συμβολισμό σημαίνει φως και συνεπώς η λευκή πέτρα συμβολίζει τον ήλιο.
Μετά μέτρησα δεκατέσσερες Κορινθιακούς κίονες επάνω στον γκρίζο κύκλο - βεβαίως τότε δεν γνώριζα ότι ήταν κίονες, – και εν συνεχεία, έξω από τον επόμενο μαύρο κύκλο, τον κύκλο του σηκού, που βλέπετε, υπήρχαν και άλλοι κίονες. Όταν τους μέτρησα και ήσαν είκοσι έξι, συνέλαβα αμέσως ότι, οι πρόγονοί μας, το μείον 360, εγνώριζαν όχι μόνο το Ηλιοκεντρικό Σύστημα, αλλά και την κίνηση της Μεταπτώσεως των Ισημεριών.
Συνεπώς, τόσον ο Ηλιοκεντρισμός στο εσωτερικό του Μνημείου, όσο και η Μετάπτωσις των Ισημεριών στο εξωτερικό, ήταν γνωστά πριν την γέννηση του Αριστάρχου του Σαμίου και του Ιππάρχου. Δηλαδή 40 χρόνια πριν την γέννηση του Αριστάρχου και 170 χρόνια πριν την γέννηση του Ιππάρχου, αυτά ήταν ήδη αποτυπωμένα στο Μνημείο της Θόλου.
Ο ΑΡΡΗΤΟΣ ΛΟΓΟΣ εγένετο ρητός, μέσω σχεδίου.
Η αστρονομική γνώση των ανωτέρω αποκαλύψεων τότε ανήκε μόνο στους ιερατικούς κύκλους. Ηταν μυστηριακή και επειδή, ως προς την αρχαία παράδοση, η μεγαλύτερη επιστήμη όλων των επιστημών ήταν η Ιατρική, γι αυτό και αυτό το αστρονομικό σχέδιο του δαπέδου βρίσκεται σ' ένα χώρο θεραπευτικό, αν και εμείς σήμερα δεν κατανοούμε τον λόγο.
Η Επίδαυρος, μέσω του ονόματός της, δρά δια των ιερέων/ θεραπευτών επί της Αύρας/ ψυχής.
ΔΡΑ ΕΠΙ ΑΥΡΑΣ Τότε η Ιατρική είχε φτάσει σε τέτοιο ύψος γνώσεων, ώστε η θεραπεία της ψυχής εγένετο δια του συντονισμού του ασθενούς με το πλανητικό σύστημα, μέσω και εντός της Θόλου.
Τα προλεχθέντα σήμερα ακούγονται σαν φαντασιώσεις και ευσεβείς πόθοι. Εάν όμως μελετήσουμε ολόκληρο το Μνημείο, που ήταν εξαιρετικού κάλλους, διαπιστώνουμε ότι η συμβολική αποτυπωμένη σοφία αποκλείει το τυχαίο και δεν έχει αστρονομικούς λόγους να είναι εκεί. Έχει όμως θεραπευτικούς. Εύγλωττα υποδεικνύει τον συντονισμό και την εναρμόνιση του μικροκοσμικού ανθρώπου με το μακροκοσμικό Σύμπαν.
Φαίνεται ότι για να μπορέσω να διαπιστώσω το εύρημα με την πρώτη ματιά σημαίνει ότι παλαιές μνήμες λειτούργησαν ακαριαία. Δεν έκανα μελέτη για να αντιληφθώ τα αστρονομικά δεδομένα. Τα είδα αμέσως. Θα έλεγα λοιπόν ότι στην Επίδαυρο, που είναι θεραπευτικός χώρος, η αστρονομία, δηλαδή η σχέσις Γης/Ουρανού, δρα επί της αύρας/ψυχής. Ο τρόπος της τότε θεραπείας των ασθενών δεν είχε σχέση με τις σημερινές θεραπευτικές μας μεθόδους. Ομως αυτά σήμερα μπορούν να γίνουν αντιληπτά, εξ αιτίας της παλαιάς μας μνήμης μέσω του Ελληνικού Διαλογισμού.
Θα ήθελα να εμφανίσουμε την επόμενη διαφάνεια, για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στην Θόλο της Επιδαύρου:
Βλέπουμε ότι στο κέντρο η λευκή πέτρα συμβολίζει τον Ήλιο. Η πρώτη τροχιά είναι η τροχιά του Ερμού και εν συνεχεία η τροχιά της Αφροδίτης. Η τροχιά της Γης είναι διακεκομμένη. Είναι σαν να υπάρχει μόνο η μισή. Η άλλη μισή είναι κρυμμένη κάτω από τον κύκλο και διαχωρίζεται από την επόμενη τροχιά. Μετά την τροχιά της Γης υπάρχουν η τροχιά του Άρεως, του Διός και του Κρόνου. Εν συνεχεία βλέπουμε αυτούς τους μικρούς κύκλους, οι οποίοι είναι δεκατέσσερις, και οι οποίοι σημειοδοτούν τον κύκλο της Σελήνης. Οι δεκατέσσερεις μικροί κύκλοι, συν τα δεκατέσσερα διαστήματα, δίδουν το διάστημα των είκοσι οκτώ ημερών του κύκλου της Σελήνης. Το σχεδιάγραμμα κλείνει με τον κύκλο του σηκού.
Σχέδιο και καταμέτρηση στοιχείων του πλανητικού συστήματος,
επί του δαπέδου της Θόλου της Επιδαύρου
(Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις, σελ. 164)
Οι λεπτομέρειες που υπάρχουν στο σχεδιάγραμμα είναι μοναδικές. Όπως διαπιστώνετε και σεις - δεν θα εισχωρήσω στην ανάλυση, δεν είναι αυτό το θέμα μας - το άθροισμα των μετρήσεων δίνει τον ακριβέστατο αριθμό 360? είναι ο αριθμός των ημερών του έτους των αρχαίων λαών και συγχρόνως ο αριθμός των μοιρών του Ζωδιακού Κύκλου. Τότε μετρούσαν το ηλιακό έτος με διάρκεια τις 360 ημέρες και τις υπόλοιπες πέντε τις προσέθεταν ανά τέσσερα έτη ο κάθε λαός σύμφωνα με τις εορταστικές, τελετουργικές ή θρησκευτικές του εκδηλώσεις.
Στο εξωτερικό του Μνημείου και έξω από τους 26 κίονες κινείται ο αστερόπληθος ουρανός. Υπάρχει ένα Ορφικό απόσπασμα, που περιγράφει την προέλευση και την πορεία των ψυχών:
Ακούσατε το Ορφικό απόσπασμα, το οποίο αναφέρεται στην πορεία της ψυχής, καθώς αποσπάται από τους αστέρες και προσεγγίζει διαδοχικά τις τροχιές του Πλανητικού μας Συστήματος, όπου από πλανήτη σε πλανήτη, πέφτοντας, θρηνεί την λησμονημένη πατρίδα της.
Απόψε γεννάται ο Διόνυσος. Είναι τα δάκρυά του που ρέουν, διότι γνωρίζει πόσο θα βασανισθούν οι ψυχές, καθώς θα πέφτουν από πλανήτη σε πλανήτη και θα θυμούνται ότι κάποτε υπήρξαν παμφώτεινες, όταν γεννήθηκαν στο λαμπερό, μακρυνό τους άστρο.
Ο Πίνδαρος και η Πλατωνική Θεολογία/Φιλοσοφία ακολουθούν την Ορφική Θεολογία, την αναφερομένη στην προέλευση μας από τους αστέρες, στις επανενσαρκώσεις και στην επιστροφή μας στο άστρο της προελεύσεως μας.
Οι Ορφικοί επανελάμβαναν, ευχόμενοι ο ένας στον άλλον:
«Κύκλου τ’ αν λήξαι και αναπνεύσαι κακότητος.»(3)
Όσα ανέφερα ως τώρα ανήκουν στο πρώτο βιβλίο των «ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ». Η Επίδαυρος είναι το απαραίτητο βάθρο, πάνω στο οποίο θα σταθεί η ψυχή, προκειμένου να εισχωρήσει στα ένδον του Ελληνικού Διαλογισμού. Η ψυχή, χωρίς την βεβαιότητα της προέλευσής της από τους αστέρες, δεν εγγίζει το προγονικό ψυχονοητικό στήριγμά της.
Άλλωστε η Θεολογική Γραμμή, εκκινώντας από τα Ορφικά κείμενα και περνώντας στα Μυστήρια, στους Προσωκρατικούς, στον Πλάτωνα και προχωρώντας μέχρι τον Πρόκλο, αυτό διατυπώνει ρητά. Η ψυχή του Έλληνος γεννήθηκε στους αστέρες.
«Γης παίς ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί το γένος ουράνιον. Τόδε δ’ ίστε και αυτοί».(4)
Παρατηρούμε ότι και σ' αυτό το απόσπασμα επανέρχεται το θέμα της μνήμης. Η ψυχή θυμάται την προέλευση της. Ομως κανείς δεν θα μπορέσει να πιεί από το νερό της Μνημοσύνης πριν επανενσαρκωθεί, διότι η κρήνη φυλάσσεται σύμφωνα με τις Ορφικές Πινακίδες(5). Για τον λόγο αυτό όλες οι ψυχές τρέχουν πριν ενσαρκωθούν να πιούν από το νερό της λήθης, που είναι αφύλακτη. Δεν τους επιτρέπεται η πρόσβαση στην λίμνη της Μνημοσύνης(6). Με την βεβαιότητα των επανενσαρκώσεων προχωρούμε στον Ελληνικό Διαλογισμό. Είναι αδύνατον στην ευθεία πορεία μιάς και μοναδικής ενσαρκώσεως να προσεγγίσουμε αυτές τις ιδέες. Δεν συνάδουν.
Το επόμενο βιβλίο ανέρχεται στο πεδίο των Θείων Όντων και είναι:
«ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ,
Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων» .
Δεν θα προχωρήσω στην ανάλυση του βιβλίου, παρόλον ότι περιέχει σημαντικά μυστηριακά στοιχεία. Αρχή και τέλος του βιβλίου, το πρώτο και το τελευταίο κεφάλαιο, ανήκουν στον Ζήνα/Δία/νου. Στο πρώτο κεφάλαιο αναπτύσσονται οι σχέσεις Διός, Λητούς, Αρτέμιδος και Απόλλωνος, οι οποίοι μας μεταβιβάζουν ιδιότητες γνώσεων δια του φωτός, προκειμένου ο νους να φωτισθή/αποκαθαρθή, μέσω των μυθο - λογικών παραστάσεων.
Περαιτέρω παρουσιάζεται και αναπτύσσεται η ιδέα των ψυχικών «αποτυπώσεων». Πώς οι αποτυπώσεις από το παρελθόν μπορούν να επανέλθουν και να λειτουργήσουν στην ψυχή μας; Με την ανάπτυξη ορθών και δικαίων συλλογισμών. Συνεπώς το τελευταίο κεφάλαιο, βασισμένο στην Θεογονία του Ησιόδου (7), δίδει την πρωτοποριακή εικόνα της δικαιοσύνης όπως παραδίδεται από την Θεογονία, δια των συζύγων και των τέκνων του Διός.
Το κεφάλαιο αναφέρεται στις εννέα νομίμους συζύγους θεές και στα είκοσι έξι θεία τέκνα, τα οποία γεννώνται από τους γάμους του Διός με τις συζύγους του. 26 τέκνα συν ένα, την Αθηνά/Σοφία, που είναι το τελευταίο και εικοστό έβδομο τέκνο. Αν και είναι εκείνη που πρώτη συνελήφθη, είναι η τελευταία που εγεννήθη και συνεπώς διαχωρίζεται από τα άλλα τέκνα.
Η επανάληψη του αριθμού είκοσι έξι - της Μεταπτώσεως των Ισημεριών στην Θόλο και της οικογενείας του Διός στην Θεογονία - είναι μία περαιτέρω προετοιμασία της ψυχής, μέσω αφ’ ενός των ουρανίων φαινομένων και αφ’ ετέρου των ονομάτων των θεών δια να αναμνησθεί εκ νέου τις αρχαίες της αποτυπώσεις, των οποίων τα ίχνη εχάθησαν στο έρεβος της λήθης. Παρ’ όλα ταύτα οι μνήμες από την δυνάμει κατάστασιν έχουν την δυνατότητα να επανέλθουν στην εν ενεργεία.
Τα πρώτα δύο βιβλία των ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ εντάσσουν την ψυχήν στην πραγματική ουράνια πατρίδα της. Η ανάταση και η επιβεβαίωση της ταυτότητος της είναι ο στόχος των βιβλίων με την προοπτική η ψυχή να καταστή αυτοσυνείδητη, ανακτώντας την πεποίθηση της φωτεινότητός της.
Σημειώσεις
1. «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις», Κεφ. 14ο, σελ. 246
2. Κωνσταντίνου Γ. Κουρτίδου, «Τα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια» Διονύσια, σελ. 45 Βλ. και «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων», Κεφ. 10, σελ. 346
3. Otto Kern, Orphicorum Fragmenta, 229 Procl. In Plat. Tim. 42 c.d (III 297, 3 Diehl)
4. Ορφική Πινακίδα Πετηλίας, «Ορφική Φιλοσοφία», Jane Helen Harrison, απόδ. Ελ. Παπαδοπούλου, σελ 142. (Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού. Το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι). Βλ. και περιοδικό «Ελληνική Αγωγή», αρ. Φύλλου 15/68, Αλτάνη, «Πινακίδες Ορφικαί, μνήμαι προγονικαί».
5. «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων», Κεφ. 8ο, σελ. 264
6. Βλ. και Πλάτωνος «Πολιτεία», Χ, 614 B, ο μύθος του Ηρός.
7. Ησιόδου «Θεογονία» στ. 886-942
της ΑΛΤΑΝΗΣ
Αγαπητοί Φίλοι,
Ομολογώ ότι αισθάνομαι πολύ μεγάλη συγκίνηση απόψε, διότι αφ’ ενός βρίσκομαι στο βήμα της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων για να παρουσιάσω την σειρά των βιβλίων μου ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ με την ευκαιρία της εκδόσεως του νέου βιβλίου με θέμα τον Ελληνικό Δ ι α - λογισμό και αφ’ ετέρου διότι αυτό συμβαίνει αυτή την συγκεκριμένη ώρα και ημέρα του έτους: την 19.00η ώρα και 21η ημέρα του μηνός Δεκεμβρίου. Η σύμπτωση χώρου και χρόνου «έτυχε».
Θα ήθελα, πριν ξεκινήσουμε την παρουσίαση, να ευχαριστήσω όλους όσους συνέβαλαν σ' αυτήν την εκδήλωση απόψε.
Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τα άτομα, τα οποία επιθυμούν να κρατήσουν την ανωνυμία τους και χάρις στα οποία πραγματοποιείται η σημερινή συγκέντρωση στον χώρο της Παλαιάς Βουλής.
Ευχαριστώ βεβαίως και όλους εσάς που παρόντες με τιμήσατε, επωνύμους και ανωνύμους και που στηρίζετε το έργο μου με τόση αγάπη.
Και ίσως και πάνω απ’ όλα, θα καταλάβετε γιατί είμαι ευγνώμων στην Ελληνική Γλώσσα. Το Θείο αυτό οικοδόμημα, μέσω των γραμμάτων και των συλλαβών, των λέξεων και των προτάσεων, των σκέψεων και των συλλογισμών, της μυθολογίας και της φιλοσοφίας, μας επιτρέπει να ανακαλύπτουμε τους μεγάλους συμπαντικούς νόμους. Όραμα μας οι ανακαλύψεις και προορισμός μας η επιστροφή στο άστρο της προελεύσεως μας, κατα την Ορφική και Πλατωνική Κοσμοαντίληψη.
Και εάν ευχαριστώ την Ελληνική Γλώσσα δεν την ευχαριστώ τυχαία, διότι
| ΧΩΡΟΣ | ΜΟΙΡΑ | ΣΤΙΓΜΑ |
| ΧΡΟΝΟΣ | ΗΜΑΡ | ΣΤΙΓΜΗ |
προσδιορίζουν την επανεμφάνιση του «Ελληνικού Δια- λογισμού» και την ροή της μελλοντικής του πορείας στον χρόνο, 21η Δεκεμβρίου 2005, με εκκίνηση την αίθουσα της Παλαιάς Βουλής στον χώρο.
Ο Ελληνικός Λόγος κρύβει ένα νόμο διαχρονικής ισχύος στις έξι λέξεις - χώρος/χρόνος, μοίρα/ήμαρ, στίγμα/στιγμή, τον οποίον μόλις τον προηγούμενο αιώνα οι επιστήμονες κατάφεραν να εντοπίσουν: είναι ο ενοποιημένος χωρόχρονος της τετάρτης διάστασης. Όμως η Ελληνική Γλώσσα ανέκαθεν τον εγνώριζε. Έχουμε λοιπόν την περιέργεια να δούμε πώς αυτός δίδει το παρόν στην Γλώσσα μας:
Οι δύο λέξεις έχουν κοινά τα δύο σύμφωνα Χ και Ρ. Τα δε φωνήεντα Ο και Ω ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Βραχύ το Ο, μακρό το Ω.
«Χώρος» και «χρόνος» συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται μεταξύ των, ο μεν χώρος, εφ' όσον απομακρύνουμε το γράμμα Χ, καθίσταται «ώρος», δηλαδή «ώρα». Η «ώρα» είναι μέρος του «χρόνου». Εντός του «χώρου» υπάρχει η έννοια του «χρόνου». Εάν δε αφαιρέσουμε το γράμμα Ν της λέξεως «χρόνος», επαναλαμβάνεται εντός του «χρόνου», ο «χώρος».
Ποιά είναι η σημασία του συμφώνου Ν; Το Ν στην λέξη χρόνος είναι η νόηση (Ν), ο νόος/νους, ο οποίος δια της ροής μεταλλάσσει τα πάντα στον χώρο. Η Ομηρική και Ορφική λέξις νόος ενυπάρχει αντεστραμμένη ως όνος/νοος εντός της λέξεως χρόνος. Νόος η νοητική λειτουργία? διά της αντιστροφής των γραμμάτων ο όνος είναι το σωματοειδές εντός του χ-ώρου, το οποίο φθείρει ο χρ-όνος!
Χιαστί δημιουργείται η έννοια του ενοποιημένου χωρόχρονου των τεσσάρων διαστάσεων, οι οποίες παρουσιάζονται συγγενείς, δηλώνει ο Ελληνικός Λόγος. Η μέθεξη είναι παρούσα? ενδεχομένως όμως η μέθεξη να θεωρηθεί από μερικούς συμπτωματική.
Δια να διαπιστωθεί η αλήθεια των εννοιών χρειάζεται η διασταύρωσίς των. Προχωρούμε λοιπόν στην πρώτη υποδιαίρεση χώρου και χρόνου, που είναι οι λέξεις «μοίρα» και «ήμαρ»,
Η μοίρα προσδιορίζει τον χώρο επάνω στον ζωδιακό κύκλο και το ήμαρ/ ημέρα προσδιορίζει τον χρόνο στην μοίρα, που κατέχει ο συγκεκριμένος τόπος της γης.
Όπως στην περίπτωση του χώρου/χρόνου, έτσι και στην περίπτωση μοίρας/ήματος, ήμαρ/ημέρα, επαναλαμβάνονται τα κοινά σύμφωνα Μ και Ρ. Ηχητικά δε ομοιάζουν και τα φωνήεντα ΟΙ/Η και το Α. Τα συμβαίνοντα στον χώρο και στον χρόνο με τα σύμφωνα Χ και Ρ εντοπίζονται και στην μοίρα και ήμαρ με τα σύμφωνα Μ και Ρ.
Από κοινού δε οι τέσσαρεις έννοιες, οι οποίες αναφέρονται στον χωρόχρονο, προσδιορίζονται και δια της ροής του γράμματος Ρ: Ο χώρος – χρόνος και η μοίρα – ήμαρ. Η περίπτωσις της συμπτώσεως, εξ αιτίας της διασταυρώσεως των εννοιών, αποκλείεται.
Εάν περάσουμε στην επόμενη μικρότερη διαβάθμιση του χωρόχρονου, στο «στίγμα» και στην «στιγμή», σύμφωνα και φωνήεντα συμπίπτουν, με την μόνη διαφορά του Η και του Α που ανήκουν και τα δύο στα μακρά φωνήεντα. Το σύμφωνο Ρ της ροής των προηγουμένων τεσσάρων λέξεων απουσιάζει. Η έννοια της ροής του χωρόχρονου εγκαταλείπει την κυριαρχία της, όταν στίγμα και στιγμή ανάγονται στην αιωνιότητα. Η ροή σταματά και ζούμε στο «στίγμα» και στην «στιγμή» την αιωνιότητα της ψυχής μας. Διότι το ζητούμενο της ψυχής είναι να ανακαλύψει και πάλι την διαχρονικότητα της υπάρξεώς της στην ενοποιημένη τέταρτη διάσταση και ίσως και πέραν αυτής. Η Ελληνική Γλώσσα προσδιόρισε το παρόν της αιωνιότητος με την λέξη ΝΥΝ/τώρα.
Ν Υ Ν είναι η σημαντική συγκυρία του γεγονότος της παρουσιάσεως των ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ: η Παλαιά Βουλή των Ελλήνων καθίσταται ο χώρος γενέσεως του Ελληνικού Διαλογισμού, επανερχόμενος σήμερα από το παρελθόν. Πράγματι δεν είναι δική μου σύλληψη ο Ελληνικός Διαλογισμός. Ο Ελληνικός Διαλογισμός υπήρχε στον χώρο και στον χρόνο από τότε που υπάρχει ο Ελληνικός Λόγος.
Γιατί, θα με ρωτήσετε; Διότι εάν είχαμε και εμείς την δυνατότητα επισκέψεως των λέξεων, πρόσβαση που είχαν οι πρόγονοί μας και δη ο Πλάτων, όπως αναλύει στον «Κρατύλο» τις ελληνικές λέξεις, θα διαπιστώναμε αυτομάτως ότι όλοι θα είχαμε τις ίδιες νοητικές παραστάσεις.
«Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις» είπε ο Αντισθένης.
Αυτό συμβαίνει όταν ασχολούμεθα με τους αναγραμματισμούς των λέξεων, όπως προέκυψε με τις έξι λέξεις χώρος/χρόνος, μοίρα/ήμαρ και στίγμα/στιγμή, που εξετάσαμε από κοινού.
Με τους κανόνες, που μεθοδεύονται κατόπιν μελέτης του «Κρατύλου» και διετύπωσα στο πρώτο και στο δεύτερο βιβλίο των ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ, αποκαλύπτεται η κρυφή ενότης των βιβλίων, η οποία συνεχίζεται και στα επόμενα.
μέσω των αναγραμματισμών, καθίσταται ρητόν
Στον Ελληνικό Διαλογισμό διαπιστώνεται ότι υπάρχουν συγκεκριμένα εργαλεία, τα οποία όλοι είμεθα σε θέση να τα μεταχειριζόμεθα με τον ίδιο τρόπο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, εφόσον, από την στιγμή που όλοι έχουμε τις ίδιες προσβάσεις, μέσω των κοινών εργαλείων της Ελληνικής Γλώσσας, σημαίνει ότι κρατούμε ο καθένας την ατομικότητά του. Προχωρούμε δε, ανάλογα με τις δυνατότητες μας, στον Ελληνικό Διαλογισμό με εργαλείο την Γλώσσα μας.
Και τα τέσσερα βιβλία των ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ διαπνέονται και ενοποιούνται από αυτήν την κοινή κατεύθυνση των συλλογισμών.
ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ
Ο χώρος της Παλαιάς Βουλής σήμερα, το έτος 2005, προσδιορίζεται από την μοίρα, η οποία είναι η πλέον συγκλονιστική μοίρα στον χώρο αυτή την στιγμή του χρόνου.
Ποιά είναι αυτή η μοίρα τώρα; Είναι η μοίρα του Ζωδιακού Κύκλου, στην οποία η γη βρίσκεται τώρα. Εμείς μαζί της αυτή την στιγμή βρισκόμαστε στην 0° του Καρκίνου. Απέναντί μας οραματιζόμεθα την 0° του Αιγόκερω. Δεν πατάμε επάνω στην μοίρα του Αιγόκερω. Είμεθα απέναντι. Την βλέπομε. Αυτός ο κάθετος άξων Καρκίνου/Αιγόκερω, ο οποίος είναι συγκεκριμένος, προσδιορίζει την πορεία της ψυχής προς τα επάνω, προς τους αστέρες και την αθανασία. Ενώ ο οριζόντιος άξων του Ισημερινού Κριού/Ζυγού, είναι η πορεία του ανθρώπου στην καθημερινότητα(1), η οποία τον οδηγεί στον θάνατο.
Αυτή την στιγμή του χρόνου, που η Γη βρίσκεται στο στίγμα 0° του Καρκίνου και βλέπομε την 0° του Αιγόκερω, αυτή την στιγμή είναι 19:15:00 με τους επιβάτες της γης να βρίσκονται σ' αυτό το σημείο, στην 0° του Καρκίνου και να βλέπουν την 0° του Αιγόκερω.
Είναι το σημείο της Χειμερινής Τροπής ή του Χειμερινού Ηλιοστασίου, στο οποίο η διάρκεια του φωτός είναι η μικρότερη του ηλιακού έτους.
Αυτή την στιγμή, στις 19.00:00 ακριβώς, γεννιέται κάθε χρόνο ο Διόνυσος. Το σημείο του χωρόχρονου προσδιορίζεται από την γέννηση του Διονύσου, μέσω της αρχαίας μας κοινής μνήμης. Εφόσον είμαστε Έλληνες, είναι φυσικό να έχουμε κοινές μνήμες. Η γέννηση του Διονύσου κατά την πρώτη Ποσειδεώνος, δηλαδή την 21η Δεκεμβρίου, σημειοδοτεί και την γέννηση του Ελληνικού Διαλογισμού στον χώρο της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων.
Με διακατέχει βαθύ συναίσθημα δέους και ευχαριστίας. Είναι σαν να γεννάται ένα μωρό, το οποίο έρχεται από τα βάθη των αιώνων, να μας υπενθυμίσει ότι δεν είναι νέο, αλλά ότι είναι παλαιό/ένον. Το «ένον» με την αντιστροφή των γραμμάτων ΕΝ - εις ΝΕ - καθίσταται «νέον».
Από το παρόν επιστρέφουμε στο παρελθόν, προκειμένου να αποκομίσουμε την σοφία του με ιερό σκοπό να την μεταβιβάσουμε στο μέλλον.
Προχωρούμε λοιπόν σ' αυτό το έργο, το οποίο έχει την ονομασία «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ».
«ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ» είναι ο τίτλος μιας σειράς τεσσάρων βιβλίων. Ο τίτλος περιέχει μίαν αντίφαση: Πώς είναι δυνατόν ο Λόγος/ομιλία να είναι Άρρητος; είναι Άρρητος ο Λόγος, εάν καθίσταται ρητός, όταν αποκαλύπτει τα κεκαλυμμένα, μη λεχθέντα άρρητα μυστικά του.
«ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ,
Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις»
Σχέδιον Κατόψεως Δαπέδου Θόλου
(Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις, σελ. 137)
Η Θόλος της Επιδαύρου είναι ένα κυκλικό μνημείο, το οποίο ανεγέρθη το έτος μείον 360 από τον Πολύκλειτο τον νεώτερο. Οι αρχαιολόγοι και οι φιλόλογοι δεν γνωρίζουν την χρήση του μέχρι σήμερα. Εν τούτοις γνωρίζουμε ότι βρισκόταν σε χώρο θεραπευτικό. Το Μνημείο ολοσχερώς κατεστράφη? όμως θαυμάζουμε το κάλλος της διακόσμησης μέρους του δαπέδου, το οποίο διεσώθη. Η δια - κόσμηση του δαπέδου αναπαριστά συμβολικώς τον κόσμο.
Όταν για πρώτη φορά είδα το σχέδιο του δαπέδου ανηρτημένο στο Μουσείο της Επιδαύρου, είπα: αυτό είναι το Ηλιοκεντρικό Σύστημα. Αμέσως. Χωρίς να σκεφθώ τίποτε άλλο άρχισα να μετρώ. Μέτρησα εσωτερικά έξι τροχιές με κέντρο την λευκή πέτρα, τον ήλιο, διότι το λευκό χρώμα στον συμβολισμό σημαίνει φως και συνεπώς η λευκή πέτρα συμβολίζει τον ήλιο.
Μετά μέτρησα δεκατέσσερες Κορινθιακούς κίονες επάνω στον γκρίζο κύκλο - βεβαίως τότε δεν γνώριζα ότι ήταν κίονες, – και εν συνεχεία, έξω από τον επόμενο μαύρο κύκλο, τον κύκλο του σηκού, που βλέπετε, υπήρχαν και άλλοι κίονες. Όταν τους μέτρησα και ήσαν είκοσι έξι, συνέλαβα αμέσως ότι, οι πρόγονοί μας, το μείον 360, εγνώριζαν όχι μόνο το Ηλιοκεντρικό Σύστημα, αλλά και την κίνηση της Μεταπτώσεως των Ισημεριών.
Συνεπώς, τόσον ο Ηλιοκεντρισμός στο εσωτερικό του Μνημείου, όσο και η Μετάπτωσις των Ισημεριών στο εξωτερικό, ήταν γνωστά πριν την γέννηση του Αριστάρχου του Σαμίου και του Ιππάρχου. Δηλαδή 40 χρόνια πριν την γέννηση του Αριστάρχου και 170 χρόνια πριν την γέννηση του Ιππάρχου, αυτά ήταν ήδη αποτυπωμένα στο Μνημείο της Θόλου.
Η αστρονομική γνώση των ανωτέρω αποκαλύψεων τότε ανήκε μόνο στους ιερατικούς κύκλους. Ηταν μυστηριακή και επειδή, ως προς την αρχαία παράδοση, η μεγαλύτερη επιστήμη όλων των επιστημών ήταν η Ιατρική, γι αυτό και αυτό το αστρονομικό σχέδιο του δαπέδου βρίσκεται σ' ένα χώρο θεραπευτικό, αν και εμείς σήμερα δεν κατανοούμε τον λόγο.
Η Επίδαυρος, μέσω του ονόματός της, δρά δια των ιερέων/ θεραπευτών επί της Αύρας/ ψυχής.
ΔΡΑ ΕΠΙ ΑΥΡΑΣ Τότε η Ιατρική είχε φτάσει σε τέτοιο ύψος γνώσεων, ώστε η θεραπεία της ψυχής εγένετο δια του συντονισμού του ασθενούς με το πλανητικό σύστημα, μέσω και εντός της Θόλου.
Τα προλεχθέντα σήμερα ακούγονται σαν φαντασιώσεις και ευσεβείς πόθοι. Εάν όμως μελετήσουμε ολόκληρο το Μνημείο, που ήταν εξαιρετικού κάλλους, διαπιστώνουμε ότι η συμβολική αποτυπωμένη σοφία αποκλείει το τυχαίο και δεν έχει αστρονομικούς λόγους να είναι εκεί. Έχει όμως θεραπευτικούς. Εύγλωττα υποδεικνύει τον συντονισμό και την εναρμόνιση του μικροκοσμικού ανθρώπου με το μακροκοσμικό Σύμπαν.
Φαίνεται ότι για να μπορέσω να διαπιστώσω το εύρημα με την πρώτη ματιά σημαίνει ότι παλαιές μνήμες λειτούργησαν ακαριαία. Δεν έκανα μελέτη για να αντιληφθώ τα αστρονομικά δεδομένα. Τα είδα αμέσως. Θα έλεγα λοιπόν ότι στην Επίδαυρο, που είναι θεραπευτικός χώρος, η αστρονομία, δηλαδή η σχέσις Γης/Ουρανού, δρα επί της αύρας/ψυχής. Ο τρόπος της τότε θεραπείας των ασθενών δεν είχε σχέση με τις σημερινές θεραπευτικές μας μεθόδους. Ομως αυτά σήμερα μπορούν να γίνουν αντιληπτά, εξ αιτίας της παλαιάς μας μνήμης μέσω του Ελληνικού Διαλογισμού.
Θα ήθελα να εμφανίσουμε την επόμενη διαφάνεια, για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στην Θόλο της Επιδαύρου:
Βλέπουμε ότι στο κέντρο η λευκή πέτρα συμβολίζει τον Ήλιο. Η πρώτη τροχιά είναι η τροχιά του Ερμού και εν συνεχεία η τροχιά της Αφροδίτης. Η τροχιά της Γης είναι διακεκομμένη. Είναι σαν να υπάρχει μόνο η μισή. Η άλλη μισή είναι κρυμμένη κάτω από τον κύκλο και διαχωρίζεται από την επόμενη τροχιά. Μετά την τροχιά της Γης υπάρχουν η τροχιά του Άρεως, του Διός και του Κρόνου. Εν συνεχεία βλέπουμε αυτούς τους μικρούς κύκλους, οι οποίοι είναι δεκατέσσερις, και οι οποίοι σημειοδοτούν τον κύκλο της Σελήνης. Οι δεκατέσσερεις μικροί κύκλοι, συν τα δεκατέσσερα διαστήματα, δίδουν το διάστημα των είκοσι οκτώ ημερών του κύκλου της Σελήνης. Το σχεδιάγραμμα κλείνει με τον κύκλο του σηκού.
Σχέδιο και καταμέτρηση στοιχείων του πλανητικού συστήματος,
επί του δαπέδου της Θόλου της Επιδαύρου
(Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις, σελ. 164)
Οι λεπτομέρειες που υπάρχουν στο σχεδιάγραμμα είναι μοναδικές. Όπως διαπιστώνετε και σεις - δεν θα εισχωρήσω στην ανάλυση, δεν είναι αυτό το θέμα μας - το άθροισμα των μετρήσεων δίνει τον ακριβέστατο αριθμό 360? είναι ο αριθμός των ημερών του έτους των αρχαίων λαών και συγχρόνως ο αριθμός των μοιρών του Ζωδιακού Κύκλου. Τότε μετρούσαν το ηλιακό έτος με διάρκεια τις 360 ημέρες και τις υπόλοιπες πέντε τις προσέθεταν ανά τέσσερα έτη ο κάθε λαός σύμφωνα με τις εορταστικές, τελετουργικές ή θρησκευτικές του εκδηλώσεις.
Στο εξωτερικό του Μνημείου και έξω από τους 26 κίονες κινείται ο αστερόπληθος ουρανός. Υπάρχει ένα Ορφικό απόσπασμα, που περιγράφει την προέλευση και την πορεία των ψυχών:
Ακούσατε το Ορφικό απόσπασμα, το οποίο αναφέρεται στην πορεία της ψυχής, καθώς αποσπάται από τους αστέρες και προσεγγίζει διαδοχικά τις τροχιές του Πλανητικού μας Συστήματος, όπου από πλανήτη σε πλανήτη, πέφτοντας, θρηνεί την λησμονημένη πατρίδα της.
Απόψε γεννάται ο Διόνυσος. Είναι τα δάκρυά του που ρέουν, διότι γνωρίζει πόσο θα βασανισθούν οι ψυχές, καθώς θα πέφτουν από πλανήτη σε πλανήτη και θα θυμούνται ότι κάποτε υπήρξαν παμφώτεινες, όταν γεννήθηκαν στο λαμπερό, μακρυνό τους άστρο.
Ο Πίνδαρος και η Πλατωνική Θεολογία/Φιλοσοφία ακολουθούν την Ορφική Θεολογία, την αναφερομένη στην προέλευση μας από τους αστέρες, στις επανενσαρκώσεις και στην επιστροφή μας στο άστρο της προελεύσεως μας.
Οι Ορφικοί επανελάμβαναν, ευχόμενοι ο ένας στον άλλον:
Όσα ανέφερα ως τώρα ανήκουν στο πρώτο βιβλίο των «ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ». Η Επίδαυρος είναι το απαραίτητο βάθρο, πάνω στο οποίο θα σταθεί η ψυχή, προκειμένου να εισχωρήσει στα ένδον του Ελληνικού Διαλογισμού. Η ψυχή, χωρίς την βεβαιότητα της προέλευσής της από τους αστέρες, δεν εγγίζει το προγονικό ψυχονοητικό στήριγμά της.
Άλλωστε η Θεολογική Γραμμή, εκκινώντας από τα Ορφικά κείμενα και περνώντας στα Μυστήρια, στους Προσωκρατικούς, στον Πλάτωνα και προχωρώντας μέχρι τον Πρόκλο, αυτό διατυπώνει ρητά. Η ψυχή του Έλληνος γεννήθηκε στους αστέρες.
αυτάρ εμοί το γένος ουράνιον. Τόδε δ’ ίστε και αυτοί».(4)
Παρατηρούμε ότι και σ' αυτό το απόσπασμα επανέρχεται το θέμα της μνήμης. Η ψυχή θυμάται την προέλευση της. Ομως κανείς δεν θα μπορέσει να πιεί από το νερό της Μνημοσύνης πριν επανενσαρκωθεί, διότι η κρήνη φυλάσσεται σύμφωνα με τις Ορφικές Πινακίδες(5). Για τον λόγο αυτό όλες οι ψυχές τρέχουν πριν ενσαρκωθούν να πιούν από το νερό της λήθης, που είναι αφύλακτη. Δεν τους επιτρέπεται η πρόσβαση στην λίμνη της Μνημοσύνης(6). Με την βεβαιότητα των επανενσαρκώσεων προχωρούμε στον Ελληνικό Διαλογισμό. Είναι αδύνατον στην ευθεία πορεία μιάς και μοναδικής ενσαρκώσεως να προσεγγίσουμε αυτές τις ιδέες. Δεν συνάδουν.
Το επόμενο βιβλίο ανέρχεται στο πεδίο των Θείων Όντων και είναι:
«ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ,
Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων» .
Δεν θα προχωρήσω στην ανάλυση του βιβλίου, παρόλον ότι περιέχει σημαντικά μυστηριακά στοιχεία. Αρχή και τέλος του βιβλίου, το πρώτο και το τελευταίο κεφάλαιο, ανήκουν στον Ζήνα/Δία/νου. Στο πρώτο κεφάλαιο αναπτύσσονται οι σχέσεις Διός, Λητούς, Αρτέμιδος και Απόλλωνος, οι οποίοι μας μεταβιβάζουν ιδιότητες γνώσεων δια του φωτός, προκειμένου ο νους να φωτισθή/αποκαθαρθή, μέσω των μυθο - λογικών παραστάσεων.
Περαιτέρω παρουσιάζεται και αναπτύσσεται η ιδέα των ψυχικών «αποτυπώσεων». Πώς οι αποτυπώσεις από το παρελθόν μπορούν να επανέλθουν και να λειτουργήσουν στην ψυχή μας; Με την ανάπτυξη ορθών και δικαίων συλλογισμών. Συνεπώς το τελευταίο κεφάλαιο, βασισμένο στην Θεογονία του Ησιόδου (7), δίδει την πρωτοποριακή εικόνα της δικαιοσύνης όπως παραδίδεται από την Θεογονία, δια των συζύγων και των τέκνων του Διός.
Το κεφάλαιο αναφέρεται στις εννέα νομίμους συζύγους θεές και στα είκοσι έξι θεία τέκνα, τα οποία γεννώνται από τους γάμους του Διός με τις συζύγους του. 26 τέκνα συν ένα, την Αθηνά/Σοφία, που είναι το τελευταίο και εικοστό έβδομο τέκνο. Αν και είναι εκείνη που πρώτη συνελήφθη, είναι η τελευταία που εγεννήθη και συνεπώς διαχωρίζεται από τα άλλα τέκνα.
Η επανάληψη του αριθμού είκοσι έξι - της Μεταπτώσεως των Ισημεριών στην Θόλο και της οικογενείας του Διός στην Θεογονία - είναι μία περαιτέρω προετοιμασία της ψυχής, μέσω αφ’ ενός των ουρανίων φαινομένων και αφ’ ετέρου των ονομάτων των θεών δια να αναμνησθεί εκ νέου τις αρχαίες της αποτυπώσεις, των οποίων τα ίχνη εχάθησαν στο έρεβος της λήθης. Παρ’ όλα ταύτα οι μνήμες από την δυνάμει κατάστασιν έχουν την δυνατότητα να επανέλθουν στην εν ενεργεία.
Τα πρώτα δύο βιβλία των ΑΡΡΗΤΩΝ ΛΟΓΩΝ εντάσσουν την ψυχήν στην πραγματική ουράνια πατρίδα της. Η ανάταση και η επιβεβαίωση της ταυτότητος της είναι ο στόχος των βιβλίων με την προοπτική η ψυχή να καταστή αυτοσυνείδητη, ανακτώντας την πεποίθηση της φωτεινότητός της.
Σημειώσεις
1. «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις», Κεφ. 14ο, σελ. 246
2. Κωνσταντίνου Γ. Κουρτίδου, «Τα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια» Διονύσια, σελ. 45 Βλ. και «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων», Κεφ. 10, σελ. 346
3. Otto Kern, Orphicorum Fragmenta, 229 Procl. In Plat. Tim. 42 c.d (III 297, 3 Diehl)
4. Ορφική Πινακίδα Πετηλίας, «Ορφική Φιλοσοφία», Jane Helen Harrison, απόδ. Ελ. Παπαδοπούλου, σελ 142. (Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού. Το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι). Βλ. και περιοδικό «Ελληνική Αγωγή», αρ. Φύλλου 15/68, Αλτάνη, «Πινακίδες Ορφικαί, μνήμαι προγονικαί».
5. «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων», Κεφ. 8ο, σελ. 264
6. Βλ. και Πλάτωνος «Πολιτεία», Χ, 614 B, ο μύθος του Ηρός.
7. Ησιόδου «Θεογονία» στ. 886-942
http://katohika.blogspot.com/2011/03/21-2005.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου