Ξερόλας εναντίον γκοτζίλα, εναντίον γιγάντιου χταποδιού
Τι έμαθα λοιπόν αυτές τις 3 μέρες:
Κάθε αντιδραστήρας είναι ένα ωραίο ατσάλινο καζάνι που βράζει σαν χύτρα ταχύτητος (εδώ ένα πολύ ωραίο pdf με πολλές εξηγήσεις φτιαγμένο για όσους χάζευαν εγκυκλοπαίδειες μικροί) . Μέσα στη χύτρα υπάρχουν τα...
πυρηνικά καύσιμα τα οποια βρίσκονται μέσα σενα περίβλημα από ζιρκόνιο. Γύρω από τη χύτρα υπάρχει ένα υπέροχο πολύ στιβαρό περίβλημα από οπλισμένο σκυρόδεμα και γύρω από αυτό είναι χτισμένο ένα κτήριο σαν όλα τα κανονικά κτήρια.
Τα 2 κτήρια που είδατε να ανατινάζονται (περιμένουμε και το 3ο σε λίγο καθώς οι εκρήξεις στους αντιδραστήρες 1 και 3 , έβγαλαν εκτός λειτουργίας τις αντλίες που έριχναν νερό στον νούμερο 2) ήταν τουλάχιστον τα εξωτερικά κτήρια. Σε γνήσιο orwell mode η ιαπωνική κυβέρνηση και η ηλεκτρική εταιρία ανακοίνωσαν πως υπήρξε “μια χημική αντίδραση μεταξύ υδρογόνου και οξυγόνου” σε απλή ανθρώπινη γλώσσα υπήρξε μια έκρηξη. Θεωρητικά αυτή η έκρηξη δεν κατέστρεψε ούτε την εσωτερική ατσάλινη χύτρα, ούτε το θωρακισμένο σκυρόδεμα. Πιθανότατα όμως το εσωτερικό περίβλημα από ζιρκόνιο έχει αρχίσει να λιώνει γιαυτό και παρήχθη τόσο υδρογόνο ωστε να δημιουργηθεί έκρηξη. Τι συμβαίνει όταν λειώνει το περίβλημα του ζιρκονίου? Το ουράνιο πέφτει από τις ράβδους και κάθεται στον πάτο της χύτρας. Αυτό είναι που ονομάζουμε core meltdown. Το πρόβλημα με το ουράνιο στον πάτο της χύτρας είναι πως είναι ανεξέλεγκτο σε αντίθεση με το ουράνιο στις ράβδους που ελέγχεται πιο εύκολα διότι παρεμβάλονται ανάμεσα ράβδοι γραφίτη και πολύ νερό…
Κι εδώ είναι το απόλυτο ξεβράκωμα όλων των δημοσιοσχετίστικων τσουτσεκιών περί της ασφάλειας της πυρηνικής ενέργειας. Διότι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες που έχουν πρόβλημα στην ιαπωνία, δεν είναι πως δεν πρόλαβαν να κλείσουν. Μια χαρά μπήκαν ανάμεσα οι ράβδοι γραφίτη και μια χαρά σταμάτησε η βασική αντίδραση. Όμως προκειμένου να κρυώσει ο πυρήνας από τα υπόλοιπα ραδιενεργά κατάλοιπα που δημιουργούνται από τη σχάση (ιώδιο και κέσιο κλπ), περνάνε μερικές μέρες όπου πρέπει να ψύχεται συνεχώς.
Άρα ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτα, παρά το γεγονός πως κάθε ώρα που περνά και οι αντιδραστήρες ψύχονται τα πράγματα καλυτερεύουν (λέμε τώρα). Τι συμβαίνει όμως όταν αρκετό ουράνιο μαζευτεί στον πάτο της χύτρας?? το ουράνιο παράγει θερμότητα και κάποια στιγμή λειώνει την χύτρα πέφτοντας από κάτω. Τι υπάρχει από κάτω? Το τσιμεντένιο περίβλημα που λέγαμε, μαζί με γραφίτη προκειμένου να σταματήσει την αντίδραση. Το πρόβλημα βρίσκεται στην εξαιρετικά μεγάλη πιθανότητα ο λιωμένος πυρήνας να συνεχίσει να πέφτει σκάβοντας το τσιμέντο και τη γη, μέχρι να βρει νερό (και θα βρεί γρήγορα νερό καθώς είναι δίπλα στη θάλασσα). Τότε θα πετάξει κι άλλο ατμό μαζί με κέσιο και ιώδιο και ουράνιο και φυσικά πλουτώνιο (μια καινουργια ιδεά για καύσιμο που υπάρχει στον αντιδραστήρα 3).
Αυτή η υπέροχη καινούργια ιδέα ήταν -όπως φαντάζεστε- ένας επικερδής τρόπος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί το πλουτώνιο αντί να το πετάμε ως ραδιενεργό κατάλοιπο, κι έτσι αντί να πληρώνουμε τόσα χρήματα για τα ραδιενεργά σκουπίδια, τα πουλάγαμε ως νέο καύσιμο. Έλα μου ντε που το πλουτώνιο είναι ακόμα πιο επικίνδυνο από το ουράνιο, αλλά τη σημασία έχει αφού τα πυρηνικά ατυχήματα δεν γίνονται ποτέ? (η πλάκα είναι εάν το σκεφτείτε έχουμε ένα πολύ σοβαρό πυρηνικό ατύχημα κάθε περίπου 10 χρόνια).
Orwell speak.
Έαν υπάρχει κάτι που με ανησυχεί περισσότερο είναι τα καθησυχαστικά λόγια της κυβέρνησης και των επιστημόνων που ζούν και πληρώνονται από την πυρηνική βιομηχανία. Δεν υπάρχει διαρροή ραδιενέργειας παρά μόνο ραδιενεργό άζωτο το οποιο όμως έχει ελάχιστη ζωή και παύει να είναι απειλή πολύ γρήγορα, λένε.
Σήμερα μάθαμε πως ένα αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ έπεσε πάνω σένα ραδιενεργό σύννεφο, 2 μέρες μετά την πρώτη έκρηξη. Αν και δεν μας είπαν καμιά πραγματική πληροφορία, αυτό από μόνο του είναι ικανό να δείξει πως μας κοροιδεύουν…
Είναι εντυπωσιακό πως τις τρεις τελευταίες μέρες διαβάζω συνεχώς διάφορους ειδικούς που διαβεβαιώνουν πως αυτό δεν είναι ένα νέο τσερνόμπιλ διότι εμείς οι δυτικοί είμαστε πολύ γαμάουα τύποι. Παρότι έχουν δίκιο πως το τσερνόμπιλ δεν είχε το εξωτερικό χαλύβδινο περίβλημα, στην ουσία κανείς δεν ξέρει πόσο αυτό θα αντέξει. Άλλωστε οι εκτιμήσεις τους καταρρέουν όπως και τα προστατευτικά μέτρα, ώρα με την ώρα. Και το πιο εξοργιστικό είναι πως το παίζουν übercool και σίγουροι, ξεχνώντας πως μερικές ώρες πιο πριν ήταν εξίσου σίγουροι για την προηγούμενη γραμμή άμυνας.
Το τελευταίο που διάβασα ήταν πως εντάξει και να συμβεί ένα meltdown δεν είναι και το τέλος του κόσμου και ας μην το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα.
Ένα πράγμα που ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει, είναι το πόσο καιρό κάνει να κρυώσει ένας λιωμένος πυρήνας. Διότι σε αντίθεση με τις ράβδους καυσίμων που είναι όμορφα τοποθετημένες για να ψύχονται, ένας λιωμένος ψύχεται πολύ πιο δύσκολα και πιθανότατα αργά.
Παρότι ειδικός επί των πυρηνικών δεν είμαι, το κακό είναι πως δύσκολα μπορούμε να εμπιστευτούμε τους ειδικούς επί των πυρηνικών, διότι οι περισσότεροι έχουν συμφέρον να μας παρουσιάζουν την δουλειά τους ως το καλύτερο πράγμα που μας έχει συμβεί στη ζωή. Οπότε ότι σας έγραψα παραπάνω, έχει να κάνει απλά με την ξερολίαση μου και τη δυνατότητά μου να αναλύω επικοινωνιακά αυτά που διαβάζω από τους διάφορους ειδικους. Στην ουσία είναι τα κενά που βρίσκεις ανάμεσα στα στρογγυλεμένα λόγια και τις αναντιστοιχίες ανάμεσα στους ειδικούς που σου δίνουν μερικά συμπεράσματα.
Αυτό και η ενγενής λειτουργία των τμημάτων δημοσίων σχέσεων να ψεύδονται με μη μηνύσιμο τρόπο και να επιδίδονται σε damage control (όπως ότι αυτοί είναι παλιοί αντιδραστήρες και που να δείτε πόσο καλύτεροι είναι οι καινούργιοι).
Το συμπέρασμά μου είναι το εξής:
Σε βραχυχρόνιο διάστημα: Εάν ξέρω κάποιον στα 300 χιλιόμετρα από την περιοχή, θα του έλεγα να φύγει όσο πιο μακριά γίνεται, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ας πάει διακοπές κάπου, ας κατέβει στην ταιλάνδη που είναι και φθηνά. Εκεί από μακριά θα μπορεί να εκτιμήσει την κατάσταση σε 1-2 μήνες από σήμερα. Γιατί σύντομα θα αρχίσουμε να ακούμε για το πως “μικρές” ποσότητες ιωδίου και κεσίου διέφυγαν στην ατμόσφαιρα και μέρα τη μέρα αυτές οι μικρές ποσότητες θα αυξάνονται. Κι αυτό δεν θα έχει να κάνει με το πως εξελίσσεται το ατύχημα, αλλά με το πως εξελίσσεται η επικοινωνιακή διαχείριση του. Η έκθεση του αμερικάνικου αεροπλανοφόρου 160χλμ μακριά από το εργοστάσιο, ήδη χαλάει τη σιωπή της μη μόλυνσης.
Σε μακροχρόνιο διάστημα: Βλέπουμε μπορστά μας το τρίτο τραγικό ξεβράκωμα της πυρηνικής βιομηχανίας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα και τελειωτικό. Ας μην ξεχνάμε πως και ο χρηματο-οικονομικός τομέας ξεβρακώθηκε πέρα από πάση δυνατότητα να ξαναντυθεί, κι όμως σήμερα τους έχουμε ακόμα πάνω στο κεφάλι μας. Παρόλαυτά το κοινό είναι ευτυχώς πολύ πιο καχύποπτο απέναντι στην πυρηνική ενέργεια παρά τις διαβεβαιώσεις των ειδικών.
Η πυρηνική τεχνολογία για παραγωγή ενέργειας είναι μια τόσο ασταθής ιστορία που -όπως τραγικά διαπιστώνουμε- έχει τεράστια αφανή κόστη (που φυσικά θεωρούνται externalities από τις εταιρίες καθώς δεν τα επωμίζονται). Για να καταλάβετε το μέγεθος του αστείου, στις ΗΠΑ, κάθε πυρηνικό εργοστάσιο είναι ασφαλισμένο μέχρι το ύψος των 340εκ δολαρίων. Από εκεί και πάνω τα υπόλοιπα τα πληρώνει το κράτος. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο αστείο νούμερο είναι 340εκ δολάρια μπροστά σένα πυρηνικό ατύχημα. Όπως είπε ένας φίλος, τα χρήματα της ασφάλειας φτάνουν τσίμα τσίμα να αλλάξεις τις ασφάλειες και να του ρίξεις ένα βαψιματάκι.
Κι αυτό φυσικά είναι μόλις ένα από τα δεκάδες externalities, κρατικές εγγυήσεις, και βοήθεια που παίρνει η πυρηνική βιομηχανία προκειμένου να μπορεί να επαίρεται για το πόση φθηνή ενέργεια παράγει.
http://techiechan.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου