Ο πανικός των ενόχων

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, θεωρητικά, είναι μια ιστορία διερεύνησης ενός σκανδάλου, που αφορά την απόκρυψη και αλλοίωσή της. Στην πραγματικότητα όμως αποτελεί ένα πολύ σκληρό τεστ βιωσιμότητας της κυβέρνησης, η οποία ήδη αγωνιά.

Στο κάδρο των ποινικών ευθυνών, με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν τεθεί ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος – και σε αυτό των πολιτικών ευθυνών ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου. Προφανώς, σε ένα πρώτο επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει το βάρος της τεκμηρίωσης αυτών των ευθυνών. Η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, επιχειρεί να αμυνθεί, αλλά η άμυνά της μοιάζει χάρτινη – για την ακρίβεια η ίδια μοιάζει πανικόβλητη.
Η βασιμότητα των κατηγοριών του ΣΥΡΙΖΑ μένει να ερευνηθεί και να αποδειχθεί, όμως η κυβερνητική αντίδραση στην πρότασή του κινείται στο όριο της γελοιότητας:
● Ο Σαμαράς, εκπροσωπούμενος από τον Κεδίκογλου (άνευ λοιπών σχολίων...), ταυτίζει την αξιωματική αντιπολίτευση με τη... Βίλλα Αμαλίας.
● Ο Βενιζέλος παρομοίως.
Άμυνα οργισμένη, αλλά εξευτελιστικά χαμηλού επιπέδου και πλήρης αμηχανίας. Όχι κατ’ ανάγκην επειδή φοβούνται πως η πρόταση των τσιπραίων θα γίνει πλειοψηφική. Αλλά διότι βλέπουν ότι η ίδια η υπόθεση της λίστας και η διαχείρισή της προκαλούν τριγμούς στο εσωτερικό τους, οι οποίοι ίσως καταστούν μη διαχειρίσιμοι.
Πέρα άλλωστε από τους κινδύνους της μυστικής και χωριστής ψηφοφορίας στη Βουλή, η οποία ενδέχεται να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις, η πραγματικότητα για τα συγκυβερνώντα κόμματα είναι ήδη αρκετά δυσάρεστη:
● Οι σαμαρικοί γνωρίζουν ότι είναι έντονη η διάθεση στις τάξεις τους να μην στηριχθεί ο Βενιζέλος και βρίσκουν λάθος την κάλυψή του από τη Ν.Δ.
● Οι βενιζελικοί ανησυχούν ότι, αν οι διαρροές από Ν.Δ. και ΔΗΜΑΡ είναι αξιοσημείωτες και οι ψήφοι υπέρ της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ υπερβούν κατά πολύ τις «επιθυμητές», τότε ο αρχηγός τους, ανεξαρτήτως της παραπομπής του ή μη, καθίσταται πολιτικά ευάλωτος και στην εσωτερική αμφισβήτηση.
● Οι κουβελικοί βλέπουν ήδη δύο βουλευτές και μία εσωκομματική τάση να διαφωνούν με την κάλυψη Κουβέλη στον Βενιζέλο, επικαλούμενοι μάλιστα την πάγια δέσμευση της ΔΗΜΑΡ για διαφάνεια στον δημόσιο βίο – όλοι ξέρουν τι σημαίνει αυτό για ένα κόμμα που προέρχεται και ακόμη υποστηρίζει ότι βρίσκεται στην Αριστερά.
Όλοι μαζί οι συγκυβερνώντες γνωρίζουν ότι η προανακριτική – στην οποία κάποιοι θα περάσουν τα πάνδεινα ανεξαρτήτως της κατάληξής της – θα κινείται χρονικά παράλληλα ή πολύ κοντά με:
● Την πρώτη μεγάλη αξιολόγηση από την τρόικα.
● Την προσπάθεια Σαμαρά να μην ληφθούν τα νέα μέτρα που θα απαιτηθούν.
● Τις απολύσεις από το Δημόσιο, όπως και αν ονομαστούν.
● Τη διάψευση των εξαγγελιών περί επενδύσεων.
● Την αδυναμία της κυβέρνησης να υλοποιήσει βασικές εισπρακτικές δεσμεύσεις μέσω του ξεπουλήματος.
● Το δεύτερο κύμα φορολογικής «μεταρρύθμισης» ή, απλούστερα, αφαίμαξης.
● Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στη διάρκεια του οποίου ο πολιτικά σφυροκοπούμενος Βενιζέλος θα προσπαθεί να πείσει ότι εξακολουθεί να αποτελεί την ηγετική λύση για το πιο ενοχοποιημένο κόμμα αυτής της κρίσης.
Ο κατάλογος των αρνητικών συγκυριών δεν έχει τελειωμό. Γι’ αυτό άλλωστε δεν θα έχει τελειωμό – τουλάχιστον σύντομο – ούτε η αγωνία της τρικομματικής συγκυβέρνησης για την επιβίωσή της. Πόσω μάλλον όταν γνωρίζει ότι στους κόλπους της πλεονάζουν οι ένοχοι για την κατάντια της χώρας...

Σταύρος Χριστακόπουλος

 

 

http://www.triklopodia.gr/2013/01/blog-post_6440.html