Τι δεν είναι ο Στρατός
- Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν ως βασική αποστολή να κάνουν τον τροχονόμο στους πρόσφυγες που άλλοι δημιουργούν, ούτε να μαζεύουν τα μπάζα των βομβαρδισμών που άλλοι κάνουν. Δεν είναι φιλανθρωπική ΜΚΟ.
Ο Στρατός είναι πρωτίστως ιδεαλιστικός, γιατί βασική του αποστολή είναι κάτι φοβερό, συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση αλλά που ταυτόχρονα την ξεπερνά: ο Πόλεμος. Κι ο πόλεμος εμπεριέχει ως ενδεχόμενο τον θάνατο. Αυτό δεν είναι απλά ένας επαγγελματικός κίνδυνος. Το «επικρατέειν ή απόλλυσθαι» είναι βαθιά ηθικό καθήκον, όπου ο πολεμιστής καλείται να ξεπεράσει την ανθρώπινη φύση, το ένστικτο επιβίωσης, τον φόβο. Οι παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων, τα Σχολεία της Τιμής και του Αίματος, οι ίδιες οι μονάδες, με την επίσης βασική τους λειτουργία, που είναι η εκπαίδευση, πρέπει να παράγουν Πολεμιστές. Η θητεία και η υπηρεσία δεν είναι αγγαρεία ή «καριέρα». Το ενδεχόμενο να αγκαλιάσεις τον Χάροντα διαφοροποιεί τα πράγματα από την υπηρεσία στο ΙΚΑ, στα υπουργεία, στην παιδεία, τις ΔΕΚΟ κλπ. Όλοι άξιοι τιμής αλλά οι πολεμιστές πρώτοι τη τάξει. Έτσι ήταν στην παράδοση μας. Έτσι είναι στις σοβαρές χώρες.
Σήμερα όλα όσα συμβαίνουν με την κρίση και την κατάρρευση της μεταπολιτευτικής παράγκας δεν γίνονται εν κρυπτώ. Το μήνυμα της αδυναμίας που εκπέμπει η ιδεοληπτική κλίκα που κυβερνά δυστυχώς την γη των Ελλήνων, έχει πολλούς αποδέκτες, με σημαντικότερο την ισλαμοφασιστική Τουρκία.
Οι ανακυκλωμένοι διεθνιστές του τουρίστα κωπηλάτη έχουν απαξιώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις Ένοπλες Δυνάμεις. Η εκμετάλλευση της ανάγκης για νέα οπλικά συστήματα αποτελούσε από παλιά λαμπρό πεδίο λαμογιάς και το ίδιο το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, χώρο για μαζικά ρουσφέτια, με προσωπικό που ποτέ δεν απεργεί κι είναι πειθαρχημένο. Όμως απέναντι στο προσωπικό, στα στελέχη, τηρούνταν κάποια στοιχειώδη προσχήματα σεβασμού, τιμής.
Η ιδεοληπτική παρέα που θα απέλθει μάλλον με μέσα της Αεροπορίας Στρατού, αν προλάβει, έχει πλέον περάσει σε άλλες συμπεριφορές. Πέραν των δραστικών περικοπών που έχουν πλήξει καίρια το ισοζύγιο δυνάμεων με την Τουρκία και δημιουργούν προβλήματα στην επιχειρησιακή ετοιμότητα υπάρχουν άλλα κατάπτυστα ζητήματα.
Η γελοία θητεία των εννέα (9) μηνών αποτελεί όνειδος και κίνδυνο για την άμυνα της χώρας, αφού φαλκιδεύει την αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων, μη επιτρέποντας σοβαρή εκπαίδευση και δημιουργώντας σοβαρά λειτουργικά προβλήματα στις μονάδες. Σε εννέα μήνες ο στρατιώτης δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει καν δυο πλήρεις κύκλους εκπαιδεύσεως, εαρινό, χειμερινό.Εδώ βέβαια η ευθύνη είναι διακομματική, αφού τα κόμματα και οι γραφειοκρατικές και απολιθωμένες νεολαίες τους έκαναν διαγωνισμό και διαγκωνισμό για την πρόταση της μικρότερης στρατιωτικής θητείας. Κανείς δεν τόλμησε να πει το αυτονόητο: η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας πρέπει να καθορίζεται από της αμυντικές ανάγκες του Έθνους, χωρίς καμμία μικροπολιτική και κομματική σκοπιμότητα, και θα την προσδιορίσουν οι επαγγελματίες του Πολέμου, οι εκπαιδευτές στην ειρήνη και Ηγήτορες στη μάχη.
Το Ισραήλ, μια μικρή χώρα, περικυκλωμένη από εχθρούς, που έχει πολεμήσει νικηφόρα πολλές φορές, κερδίζοντας τον φόβο και σεβασμό όλων, έχει θητεία τρία χρόνια για τους άνδρες και δυο χρόνια για τις γυναίκες. Βασίζεται δε αποκλειστικά στην εφεδρεία του, την οποία εκπαιδεύει συνεχώς. Όλη η κοινωνία έχει συμμετοχή στην Άμυνα κι από αυτό τον παλλαϊκό στρατό , που στηρίζεται στους εφέδρους σε όλους τους βαθμούς, αντλούν ακόμη και την πολιτική τους ηγεσία, θεωρώντας ορθά, ότι ένας πολίτης που διέπρεψε και ως οπλίτης, έχει ηθικά χαρίσματα χρήσιμα για την Πατρίδα.
Το άλλο κατάπτυστο πρόβλημα είναι η άθλια και προσβλητική συμπεριφορά διαφόρων τυχάρπαστων κυβερνητικών με δηλώσεις και συμπεριφορές προσβλητικές κι απαξιωτικές για την τιμή των στελεχών και το κύρος των ίδιων των Ενόπλων Δυνάμεων, ως θεσμού που απολαμβάνει ακόμη δυσθεώρητα ύψη σεβασμού στα μάτια του λαού. Η απαξιωμένη πολιτική τάξη ούτε στον ύπνο της δεν θα μπορούσε να χαίρει της εκτίμησης που έχουν οι Έλληνες για τον Στρατό τους, το Πολεμικό Ναυτικό και την Αεροπορία τους. Κι αυτό, γιατί οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι θεσμός κατεξοχήν λαϊκός, μετέχουν σχεδόν όλοι οι άντρες, πλην των ταβλαδόρων του Κολωνακίου, ορισμένων κομματικών λεχριτών, της χολερικής ψευτοπροόδου και συνήθως των φλώρων της παρασιτικής τάξης που υποδύονται τους «επιχειρηματίες». Αυτοί συνήθως αναζητούν και βρίσκουν τρόπο να μην υπηρετήσουν ή να υπηρετήσουν στην Γκομενοφυλακή του Κολωνακίου, φυλάσσοντας γερμανικό νούμερο στα κλαμπ της μόδας.
Για την απαξιωτική συμπεριφορά μέρους της ανάξιας πολιτικής ηγεσίας προς τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, τέκνα του Λαού, κατά κύριο λόγο αγροτικής και εργατικής καταγωγής, ευθύνη έχουν και όσοι εκ των συναδέλφων τους βρίσκονται στις κορυφές της Ιεραρχίας. Ρώτησα κάποτε άξιο πρώην Αρχηγό του ΓΕΣ, «Στρατηγέ, όταν ήσασταν άσσος στην Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων ποιό ήταν το μεγαλύτερο όνειρο σας; Δεν ήταν το να ηγηθείτε μια μέρα του Ελληνικού Στρατού;», «Ναι», μου απάντησε συγκινημένος. Συνέχισα, «τότε, όταν φτάσατε στην κορυφή του ονείρου σας, γιατί μια μέρα, όταν κάνει η πολιτική ηγεσία τις αθλιότητες που κάνει, δεν τους πετάξατε το πηλήκιο στα μούτρα και να παραιτηθείτε καταγγέλοντας τους, για να προστατεύσετε την τιμή των στελεχών σας και του Στρατού;». Του είπα γιατί δεν το έκανε αυτός κι άλλοι, πλην ελαχίστων και κατέβασε το κεφάλι. Διότι με την πάροδο των ετών ξεχνούν το όνειρο του «άσσου», του πρωτοετή της Σχολής του Παύλου Μελά. Μετά, λόγω του τρόπου των προαγωγών αρχίζουν να πολιτεύονται. Κι ο Αξιωματικός δεν πρέπει να πολιτεύεται. Δεν πρέπει να ξεχνά αυτό που δίδασκε πχ σε έναν ταπεινό ΔΕΑ, όπως εγώ: «Πρώτα η αποστολή σου και οι άνδρες σου». Κι οι άνδρες εκτός από μισθό, υγεία κλπ, έχουν και Τιμή που χρήζει προστασίας από τον ηγήτορα. Κι όσο πλησιάζουν στην αποστρατεία, κάποιοι όχι μόνο ξεχνούν το όνειρο τους ως «άσσοι», όχι μόνο ξεχνούν την αποστολή και το προσωπικό τους αλλά κάνουν άλλα σχέδια για πολιτικές υποψηφιότητες και διευθυντικές θέσεις σε ΔΕΚΟ. Αυτό όμως πόση Τιμή έχει;
Οι Τούρκοι, αδέρφια, βλέπουν. Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ως πρώτιστο καθήκον θα έχει, μεταξύ άλλων πολλών κι αναγκαίων, την αποκατάσταση και του κύρους των Ενόπλων Δυνάμεων. Απονέμοντας τους την τιμή που οφείλει το Έθνος στο Ένοπλο χέρι του, στα ίδια του τα παιδιά, τα καλύτερα, τα πιο αφοσιωμένα σε μια αποστολή που εμπεριέχει ακόμη και τον θάνατο. Γιατί σε αυτή τη χώρα οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι απολύτως ταυτισμένες με το Λαό. Είναι ο ίδιος ο Λαός.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»
http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_6531.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου