“Ξεπουλήστε δημόσια περιουσία αν θέλετε να σωθείτε”

Εμείς μπορεί να ανησυχούμε για τυχόν ξεπούλημα των εθνικών περιουσιακών μας στοιχείων, στο βωμό του μνημονίου, κάποιοι όμως το θεωρούν σαν απαραίτητο βήμα για να σωθούμε ως χώρα από τη χρεοκοπία. Το άρθρο που παραθέτουμε είναι από το «think tank» Peterson Institute for International Economics, που πολύ σοβαρά θεωρεί, πως η μόνη μας επιλογή είναι να … ξεπουληθούμε.
S.A.

Η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις.

Ένα χρόνο ακριβώς από τον Μάιο του 2010, οπότε και η Ελλάδα δέχθηκε  οικονομική βοήθεια για να διασωθεί τόσο η ίδια όσο και η ευρωζώνη, τα διεθνή ΜΜΕ ανακοινώνουν την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ευτυχώς  που τελικά επικράτησαν πιο νηφάλιες απόψεις.
Η Ελλάδα  είναι σίγουρο πως δεν θα μπορέσει να συγκεντρώσει τα €30 δισ. που χρειάζεται για τα ληξιπρόθεσμα χρέη της μέσα στο 2012 από τις ιδιωτικές αγορές, όπως αρχικά υπολόγιζε το ΔΝΤ. Το ότι οι υπουργοί Οικονομικών συναντήθηκαν για να συζητήσουν το ζήτημα είναι από μόνο του ενθαρρυντικό. Στην ουσία, αναγνώρισαν σε υψηλό πολιτικό επίπεδο, ότι η πορεία της Ελλάδας δεν είναι καθόλου βιώσιμη.
Έτσι, αντί να χρειαστεί να τρέχουν το τελευταίο λεπτό για να πάρουν αποφάσεις, όπως έγινε τον περασμένο Μάιο, αυτό που μάλλον θα δούμε είναι μια παρατεταμένη περίοδος διαπραγματεύσεων, που θα εστιάζουν στις απαραίτητες πλέον διορθώσεις του αρχικού προγράμματος του ΔΝΤ. Αυτό σηματοδοτεί έναν νέο πολυπόθητο ρεαλισμό, από πλευράς των Ευρωπαίων πολιτικών.
Χωρίς πρόσβαση στις οικονομικές αγορές το 2012, και με την ευρωζώνη δικαιολογημένα διστακτική στο να θέλει να δει μια πτώχευση, δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι η Ελλάδα θα εισπράξει επιπλέον χρήματα από τους εταίρους της μέσα σε ένα χρόνο. Το μόνο ερώτημα είναι: Με ποιους όρους θα τα εισπράξει; Συνεπώς, το γεγονός ότι οι υπουργοί Οικονομικών άρχισαν να συζητούν το ενδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευσης του συνολικού ελληνικού προγράμματος, δείχνει τη πρόοδο που έχει επέλθει μέσα σε ένα χρόνο.
Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να αναθεωρούνται περιοδικά τα προγράμματα του ΔΝΤ, και μια τέτοια αναθεώρηση στη περίπτωση  της Ελλάδας δεν σημαίνει αποτυχία της διαδικασίας διάσωσης, εφόσον βέβαια παραμείνει σταθερή η πολιτική βούληση όσον αφορά στην εφαρμογή της διαδικασίας αυτής.
Με δεδομένο το καταστροφικό κόστος μιας ελληνικής χρεοκοπίας, τόσο για την ίδια τη χώρα όσο και για την ευρωζώνη, η πολιτική βούληση μάλλον δεν θα λείψει. Πέρα όμως από μια περαιτέρω οικονομική βοήθεια (από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους) προς την Ελλάδα, πως θα μοιάζει άραγε το νέο πρόγραμμα του ΔΝΤ;
Πρώτον, αν κρίνουμε από τη πρόσφατη διάσωση της Πορτογαλίας, η άποψη ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να περικόπτουν δραματικά τις δαπάνες χωρίς να βλάπτουν την οικονομική ανάπτυξη, να αυξάνουν την ανεργία, και να χάνουν τα φορολογικά τους έσοδα, αρχίζει να αναθεωρείται, τουλάχιστον εντός της ευρωζώνης. Συνεπώς, είναι μάλλον απίθανο να ζητηθεί κι άλλη λιτότητα από την Ελλάδα για τον επόμενο χρόνο.
Αντ` αυτού, είναι πολύ πιθανό, πως αυτό που θα ζητηθεί από τη χώρα είναι να επιταχύνει τις ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να βελτιώσει τον ισολογισμό της. Κι αυτό είναι μια πολύ σωστή εστίαση. Ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, θα προσφέρει πολλά περισσότερα από απλώς κάποια αυξημένα κρατικά έσοδα. Θα βελτιωθεί η παραγωγικότητα, αφού με δημόσιο έλεγχο υπάρχει κακοδιαχείριση, ειδικά σε κάποιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και υπηρεσίες υποδομών.
Από την άλλη, μια τέτοια αναδιάρθρωση είναι σίγουρο πως θα προκαλέσει τις έντονες διαμαρτυρίες από πλευράς των εργατικών συνδικάτων, και αναμένεται μάλιστα πως κάποιες από αυτές  θα είναι και βίαιες.
Στη πραγματικότητα, η ευρωζώνη μάλλον θα ζητήσει από την Ελλάδα να επαναλάβει τη μάχη της Margaret Thatcher εναντίον του Arthur Scargill και του συνδικάτου των ανθρακωρύχων το 1984-85. Μια μεγάλη σύγκρουση είναι αυτό που χρειάζεται προκειμένου να καμφθεί η επιρροή και η πολιτική ισχύς των ελληνικών συνδικάτων, αλλά και να βελτιωθεί το όλο επιχειρηματικό περιβάλλον της χώρας.
Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να μαζέψει τα χρήματα που χρειάζεται, μόνο μέσα από τη πώληση ακινήτων και άλλων περιουσιακών της στοιχείων σε ιδιώτες ντόπιους και ξένους επενδυτές. Κάποιοι Ευρωπαίοι λένε αστειευόμενοι, πως η Ελλάδα θα πρέπει να πουλήσει κάποια από τα νησιά της σε ξένους. Αν όμως σκεφτούμε στα σοβαρά ακόμη κι αυτό το αστείο, τότε θα δούμε ότι κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα αγόραζε κάποιο νησί, αν δεν είχε εγγυημένη πρόσβαση σε αξιόπιστες πηγές ενέργειας, ρεύματος, αερίου, και τηλεπικοινωνιών.
Για να δώσουν κι άλλα χρήματα φορολογουμένων στην Ελλάδα, οι πολιτικοί της ευρωζώνης χρειάζονται πολιτική κάλυψη. Και για να τη πετύχουν, είναι απαραίτητο να υπάρξει μια εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών στην όλη διαδικασία. Το ποιος θα είναι ο χαρακτήρας μιας τέτοιας συμμετοχής, θα εξαρτηθεί από τα αποτελέσματα των τεστ αντοχής των τραπεζών της ΕΕ που θα ανακοινωθούν δημοσίως τον Ιούνιο, ξεκαθαρίζοντας τη δυνατότητα των τραπεζών να αντέξουν τη «χασούρα» από τα ελληνικά δάνεια.
Πάντως δεν είναι καθόλου σίγουρο πως ακόμη και η εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, θα ήταν αρκετή ώστε να κάνει τη διαφορά στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Απλά θα αποτελέσει κάτι σαν σύμβολο προς τους  Ευρωπαίους φορολογούμενους ώστε  να μην αισθάνονται μόνοι απέναντι στα ρίσκα. Εξάλλου , ελάχιστες θα είναι οι υγιείς τράπεζες που θα κληθούν από την ΕΚΤ να συνεισφέρουν, σβήνοντας κάποια από την αξία των ελληνικών χρεών που έχουν στα χέρια τους.
Έτσι, η κρίση της ευρωζώνης μπορεί να συνεχίζεται, αλλά  τουλάχιστον έχει απομακρυνθεί ο κίνδυνος μιας χρεοκοπίας κράτους μέλους.
Peterson Institute for International Economics
(http://www.piie.com/blogs/?p=2158)

http://www.antinews.gr/2011/05/14/100964/#more-100964