Μακελειό με... μουσική – Μετά το Κουρδιστάν σφαγή σε πόλη 6.000 κατοίκων
Η ανθρωποθυσία του Έρπαα, άλλη μία συνταρακτική ιστορία από τη Γενοκτονία των Ποντίων.
Στο αφιέρωμα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων της 7ης Μαΐου παρουσιάσαμε την ιστορία των μουσουλμάνων που έβαλαν εμπόδια στον σφαγέα των Ελλήνων, τον Τοπάλ Οσμάν. Αναφερθήκαμε στις περιοχές της Τοκάτης και της Νεοκαισάρειας, οι οποίες προέβαλλαν αντίσταση στο δολοφονικό σχέδιο του αιμοσταγούς δημίου από την Κερασούντα.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Παναγιώτη Παναγιωτίδη,από το Ισικλή (σήμερα Ντεμίρ Τας) στο βιβλίο του Σάββα Κανταρτζή, «Νίκη χωρίς Ρομφαία – η Δαμασκός του 20ου αιώνα», όπου εξιστορείται το αιματοκύλισμα της περιοχής του Δυτικού Πόντου στην πεδιάδα της οποίας βρίσκεται η συμβολή των ποταμών Λύκου και Ίρη. Το Έρπαα εκείνη την εποχή είχε 6000 κατοίκους, οι μισοί εκ των οποίων ήταν Χριστιανοί.
«Ο Τοπάλ Οσμάν (φώτο) είχε σημαδεμένη στο χάρτη των επιχειρήσεών του την πόλη και περίμενε την ευκαιρία να την χτυπήσει πνίγοντάς την στο αίμα. Η ευκαιρία αυτή του δόθηκε όταν τελείωσε, την άνοιξη του 1921, την εκστρατεία του στο Κουρδιστάν, που είχε αναλάβει ο αρχισυμμορίτης με την εντολή της σωβινιστικής κυβέρνησης της Άγκυρας, για να πνίξει στο αίμα την εξέγερση των Κούρδων με το περιβόητο συμμορίτικο σύνταγμά του (Μουστακίλ Γιλιντιρίμ Αλάι)...
Επίσημο πρόσχημα για την εξοντωτική αυτή εκστρατεία του ενάντια στους ελληνικούς πληθυσμούς, ήταν να χτυπήσει τους Έλληνες αντάρτες που είχαν βγει στα βουνά της Σαμψούντας να σώσουν τη ζωή τους από τις σφαγές. Στην πραγματικότητα απέφευγε να φτάσει στα λημέρια των ανταρτών και να αναμετρηθεί μαζί τους αλλά εξαντλούσε όλη την πολεμική δραστηριότητα των συμμοριών του ενάντια σε ήσυχες ελληνικές πόλεις και χωριά, σφάζοντας άμαχο πληθυσμό, βιάζοντας γυναίκες, αρπάζοντας περιουσίες και παραδίνοντας στις φλόγες ανθρώπους, σπίτια και καταστήματα».
Ο Κερασούντιος δήμιος αφού δεν κατάφερε τίποτα στη Νεοκαισάρεια «... τηλεφώνησε στις αρχές του Έρπαα, τους ανέπτυξε τις προτάσεις και το σχέδιό του», στο οποίο δεν προέβαλαν αντίσταση. Δόθηκε η εντολή να μαζέψουν όλους τους άνδρες από 18 χρονών και άνω, μέχρι και υπηρήλικες, να τους κλείσουν στη φυλακή και σε σχολεία και να τους παραδώσουν μετά από δυο ημέρες όταν θα έφτανε στην πόλη. Οι άνδρες που έφταναν τους 800.
Μπροστά ο Τοπάλ Οσμάν, πίσω του οι τσέτες και ακολουθεί η μπάντα
Τα ξημερώματα στις 11 Ιουνίου 1921, ημέρα Σάββατο φτάνει στο Έρπαα ο Τοπάλ Οσμάν όπου γίνεται μεγάλη υποδοχή από τις αρχές και τον ντόπιο μουσουλμανικό όχλο. «Από πίσω του σέρνει μια μακρυά φάλαγγα από 2000 περίπου συμμορίτες. ...Αμέσως κατόπιν ακολουθεί παιανίζοντας στρατιωτικό εμβατήριο η μπάντα από τους δεκατρείς μουσικούς της ελληνικής φιλαρμονικής Κερασούντας που τους είχε επιστρατεύσει όταν ξεκίνησε από την μαρτυρική πόλη για την εκστρατεία του στο Κουρδιστάν». Πρόκειται για τη φιλαρμονική ορχήστρα, την υπόθεση της οποίας προβάλλει στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ του ο Νίκος Ασλανίδης.
«Το πρωί της Κυριακής 12 Ιουνίου 1921, ο Τοπάλ Οσμάν με το επιτελείο του έδινε διαταγές για τη σκληρή εφαρμογή του σχεδίου χωρίς οίκτο και έλεος. Από τα χαράματα οι τσέτες άρχισαν να κουβαλούν από τις φυλακές και τους μεντρεσέδες κοπαδιαστά και με αυστηρή φρούρηση τους τραγικούς μελλοθάνατους και να τους μεταφέρουν στο υπόγειο της αρχοντικής κατοικίας του Αναστάς Αγά όπου είχε καταλύσει. Οι μουσικοί στρωμένοι στο κέντρο της αυλής περίμεναν το σύνθημα να αρχίσουν να παίζουν.
Βασανιστήρια
Και όταν κάποια στιγμή δόθηκε αυτό, τα μουσικά όργανα βούιξαν με το μάξιμουμ της έντασής τους και οι τσέτες άρχισαν το ανελέητο μακελειό. Τα θύματα κραύγαζαν, πάλευαν σκληρά με τους δήμιους, ξέσπαγαν, μάταια και απελπισμένα μέχρι να ξεψυχήσουν. Κανείς έξω από τον αυλόγυρο δεν άκουγε τίποτα εκτός από τη μουσική που έπαιζε ασταμάτητα».
Ο Γεώργιος Λαμψίδης στο κεφάλαιο «Η τελευταία πράξη» του δεύτερου τόμου του βιβλίου «Τοπάλ Οσμάν» μεταφέρει τα βασανιστήρια μέσα από τις περιγραφές του Σάββα Ασλανίδη. «Έστησαν οριζοντίως μεγάλην δοκόν, υπεράνω δε αυτής ανήρτησαν διά σχοινίων άλλην επίσης βαρείαν δοκόν, κρατουμένην διά σχοινίων εκ της οροφής. Οι Χριστιανοί, δεμένοι, εξηπλώνοντο επί της δοκού, ότε οι δήμιοι, διά καταλλήλου μηχανισμού άφηνον την άνωθεν αιωρουμένην δοκόν να καταπέση επί του σώματος των δυστυχών, οι οποίοι ούτω συνετρίβοντο οικτρώς, ενώ οι κακούργοι ηλάλαζον εκ χαράς και εχόρευον...».
Τα πτώματα αυτής της σφαγής τα έριξαν στον Λύκο ποταμό. Όπως εξιστορεί ο Παναγιωτίδης στον Σάββα Κανταρτζή αυτή η ανατριχιαστική σφαγή μετά μουσικής εφεύρεση του Τοπάλ Οσμάν κράτησε τέσσερις συνεχόμενες ημέρες από Κυριακή μέχρι Τετάρτη. Από τους 800 ζωντανοί απέμειναν 68, οι οποίοι τη γλίτωσαν μετά από τηλεγραφική διαταγή από την Άγκυρα να σταματήσει η σφαγή. «Είχε διαδοθεί ότι οι τοπικές αρχές που δεν φαντάζονταν ότι θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις το μακελειό, ζήτησαν την παρέμβαση της κυβέρνησης, για να περιορίσουν τις ευθύνες τους για το ομαδικό έγκλημα που διαπράχτηκε στην πόλη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου