Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΥΛΟ…
Ολόκληρο το απόγευμα έγραφε και ξανάγραφε η Μαρία την τιμωρία της στην ορθογραφία…
« πενήντα φορές θα την ξαναγράψεις και θα τη φέρεις αύριο να τη δω..» της είχε πει αγριεμένα ο δάσκαλος. Έγραφε κι έκλαιγε γιατί τα δάχτυλα της πονούσαν από τις ξυλιές που είχε μαζέψει με τη βέργα…
Και για όλα έφταιγε εκείνο το καταραμένο κόκκινο στυλό… Εκείνο το άτιμο, που σαν το έπιανε ο δάσκαλος στα χέρια του, έγραφε με μανία και διόρθωνε κι έσβηνε και τράβαγε γραμμές με τέτοια λύσσα, που κάποιες φορές σκιζόταν το φύλλο του τετραδίου…
Ήξερε η Μαρία τι θα ακολουθούσε μετά…Ο δάσκαλος, μάζεψε τα μανίκια του με ικανοποίηση και με ύφος εξουσιαστή, πήρε τη βέργα από ξύλο κρανιάς και φώναξε κάποια ονόματα. Ανάμεσα τους και το όνομα της…
Στάθηκε μπροστά του προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυα και τον τρόμο της αλλά…ήταν αδύνατον. Το βρεγμένο παντελόνι, το κορμάκι που έτρεμε και τα αναφιλητά, δεν συγκίνησαν τη σκληρή καρδιά του δασκάλου. Αντίθετα τον εξαγρίωσαν παραπάνω… Με λύσσα χτύπησε τη βέργα στην ανοιχτή παλάμη και το μικρό, τρυφερό χέρι μαζεύτηκε από τον πόνο… Μα ο δάσκαλος ήθελε κι άλλο. Δεν του αρκούσε όλη η σκηνή του εξευτελισμού. Δεν είχε ικανοποιηθεί η άγρια σκληρή καρδιά του…«πενήντα φορές» η τελική τιμωρία της και για όλα ευθυνόταν οι κοκκινίλες πάνω από κάθε λάθος.
Διάβαζε η Μαρία αλλά ο τρόμος ήταν τόσο μεγάλος που μόλις έβλεπε τον δάσκαλο κάθε πρωί στο σχολείο, ξεχνούσε όλα όσα είχε μάθει την προηγούμενη μέρα.
Για όλα όμως έφταιγε εκείνο το κόκκινο BIC στυλό…Ναι, εκείνο ήταν η αιτία που καμιά έκθεση της δεν μπορούσε να μπει στο «χρυσό βιβλίο». Εκεί όπου μόνον οι καλές εκθέσεις ,χωρίς ορθογραφικά λάθη και κοκκινίλες είχαν δικαίωμα να μπουν.Και το ήθελε τόσο πολύ η Μαρία… μια έκθεση της μόνον να έβλεπε μέσα στο χρυσό βιβλίο και δεν θα ζητούσε τίποτε άλλο.
Κι έβαλε τα δυνατά της, το θέμα ήταν εύκολο και ήξερε πολλά να γράψει για την « Άνοιξη, η πιο όμορφη εποχή του χρόνου».
Αγαπούσε τόσο πολύ τη φύση η Μαρία, που ήξερε κάθε αγριολούλουδο με το όνομα του, κάθε πουλί κι έντομο που πετούσε στον γαλανό ανοιξιάτικο ουρανό.
Κι έβαλε τα δυνατά της, το θέμα ήταν εύκολο και ήξερε πολλά να γράψει για την « Άνοιξη, η πιο όμορφη εποχή του χρόνου».
Αγαπούσε τόσο πολύ τη φύση η Μαρία, που ήξερε κάθε αγριολούλουδο με το όνομα του, κάθε πουλί κι έντομο που πετούσε στον γαλανό ανοιξιάτικο ουρανό.
Θα έγραφε μια τέλεια έκθεση μα… το κόκκινο στυλό άρχισε πάλι να γράφει και να γράφει πάνω και δίπλα από τα δικά της γραμμένα. Μόλις τελείωσε ο δάσκαλος έδωσε τα τετράδια στον καθένα. Της Μαρίας έμεινε πάνω στο γραφείο, ώσπου ο δάσκαλος το άνοιξε για να δείξει σε όλους τί θα πει «κακός μαθητής»… για να διαβάσουν όλοι εκείνο το τεράστιο: «Απαράδεκτη η έκθεση σου!!!»..
Απαράδεκτο και το κόκκινο στυλό, που της στερούσε τη χαρά ,που της δημιουργούσε ένα βάρος στην ψυχή της, που την έκανε να μη θέλει να ξαναπάει σχολείο και που κάθε βράδυ κάνοντας την προσευχή της η μεγαλύτερη επιθυμία της ήταν να εξαφανιστούν από τον πλανήτη όλα τα κόκκινα στυλό. .
Οι αναμνήσεις των σχολικών της χρόνων έκαναν την πενηντάχρονη πλέον Μαρία να προβληματιστεί και να θυμώσει καθώς κοιτούσε το κόκκινο στυλό που κρατούσε στα χέρια της.
Οι αναμνήσεις των σχολικών της χρόνων έκαναν την πενηντάχρονη πλέον Μαρία να προβληματιστεί και να θυμώσει καθώς κοιτούσε το κόκκινο στυλό που κρατούσε στα χέρια της.
Όμως τώρα δεν θύμωνε με το κόκκινο στυλό. Θύμωνε με όσα συνέβαιναν για αυτήν χωρίς αυτήν.
Της είχαν δώσει ένα μικρό όνομα που ποτέ δεν της άρεσε και δεν σήμαινε απολύτως τίποτα για εκείνη.
Το επίθετο της δεν ήξερε καν πως το απέκτησαν οι πρόγονοι της.
Πήγε σ’ ένα σχολείο όπου η μάθηση ήταν βασανιστήριο και ο δάσκαλος δεν έδειχνε κανένα σεβασμό σε κανένα μαθητή και όπου οι γνώσεις που διδασκόταν ήταν απλώς άχρηστες , δύσκολες κι ανιαρές.
Όχι…τελικά δεν ήταν το κόκκινο στυλό που έφταιγε για τα παθήματα της στο σχολείο.
Ήταν ο δάσκαλος που δεν σεβόταν τα δημιουργήματα…
Ήταν όλοι εκείνοι που αποφάσιζαν τί θα γραφόταν στα βιβλία και πως θα διδασκόταν.
Και τώρα μάθαινε για κάποιο ναυτικό δίκαιο που τη χαρακτηρίζει νεκρή , πως με την υπογραφή της και τις πληρωμές των λογαριασμών της κάποιοι κερδίζουν τρελά χρηματικά ποσά. Ποτέ της δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως η ίδια, το όνομα της θα αποτελούσε ομόλογο.
Και όλα αυτά θα μπορούσε να τα αλλάξει με ένα… κόκκινο στυλό! Ως ζωντανή θα υπέγραφε και θα έγραφε με κόκκινο στυλό! Το κόκκινο στυλό που αδικήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για να τονίζει τα λάθη. Για να μην θέλει κανείς να το χρησιμοποιεί.
Τώρα ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκηση του από όσους το κακομεταχειρίστηκαν και να κάνει ένα πολύτιμο δώρο σε όλους τους ανθρώπους που πλήγωσε χωρίς να το επιδιώξει…
Να τους ζωντανέψει και να πάρουν πίσω όσα τους ανήκουν, όλο τον πλούτο τους, τη ζωή τους και κυρίως την ελευθερία τους !!!!
Α.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου