ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΚΑΙ…ΤΟΥΡΚΟΙ!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Μια μεγάλη ιστορική «παρεξήγηση» πολύ λίγο γνωστή, είναι οι σχέσεις των Οθωμανών με τους…Τούρκους.
Σύμφωνα με μια μεγάλη μελέτη του αμερικανικού πανεπιστημίου Στάνφορντ, που αναδημοσιεύτηκε και στην Τουρκία από τον Τούρκο ιστορικό ερευνητή, Μπεκίρ Οζγκέ, μόνο το 9% των σημερινών κατοίκων της Τουρκίας, μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν πραγματικά τουρκική καταγωγή από την κεντρική Ασία.


Η εκπληκτική αυτή μελέτη αποδεικνύει, ίσως για πρώτη φορά τόσο λεπτομερειακά και αυτό το κάνει γνωστό, (εδώ είναι και το εκπληκτικό), και στους σημερινούς Τούρκους, ότι ουδέποτε δηλαδή ήταν Τούρκοι και ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ουδέποτε είχε ταυτιστεί με τον όρο Τούρκος και τουρκικό. Αυτή η ταύτιση έγινε μόνο εδώ και 100 χρόνια περίπου και απετέλεσε στη συνέχεια το ιστορικό όπλο του Κεμάλ Ατατούρκ, για να θεμελιώσει νέα τεχνητή εθνική συνείδηση στους κατοίκους της Μικράς Ασίας, που απέμειναν μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, τις σφαγές των χριστιανών και την περίφημη εθνοκάθαρση.


 
Η έρευνα αυτή παρουσίασε πραγματικά εκπληκτικά στοιχειά, τα οποία θα παρακολουθήσουμε προσπαθώντας να ρίξουμε φως σε μια παραποιημένη και διαστρεβλωμένη ιστορία, για ένα θέμα που έχει άμεση σχέση με την ελληνική παρουσία στην Μικρά Ασία, αλλά και στις ιστορικές εξελίξεις, ο απόηχος των οποίων φτάνει μέχρι σήμερα στους κατοίκους των δυο πλευρών του Αιγαίου.
Όπως αναφέρεται λοιπόν, μέχρι το 1876, η λέξη Τούρκος δεν απαντούσε πουθενά στα επίσημα έγραφα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο ίδιος ο Πορθητής αναφέρονταν σαν, «Ηγεμόνας των Ρωμιών», ενώ πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν Έλληνας από μητέρα. 

Οι Οθωμανοί δεν μιλούσαν ποτέ τουρκικά και αυτό είναι γνωστό και σε πολλούς μελετητές και ιστορικούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η οθωμανική γλώσσα είναι κυρίως μείγμα αραβικών, και περσικών. Ακόμα και η σημερινή τουρκική γλώσσα χρησιμοποιεί χιλιάδες αραβικές και περσικές λέξεις. Η γλώσσα που μιλούσαν στο οθωμανικό σαράι, ήταν κατ’ εξοχή τα περσικά, ενώ το αλφάβητο που χρησιμοποιούσαν ήταν το αραβικό και η περσική παραλλαγή του. 

Αλλά το πιο εκπληκτικό ήταν πως οι διανοούμενοι της Οθωμανική αυτοκρατορίας, οι ποιητές και οι άνθρωποι του σουλτάνου, έδειχναν σε κάθε ευκαιρία τον αποτροπιασμό τους και την αποστροφή τους προς κάθε τι που εμφανίζονταν σαν τουρκικό. Ο μεγάλος Οθωμανός ποιητής, Μπακί, της εποχής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, στο αποκορύφωμα της αυτοκρατορίας, είχε γράψει ένα έκπληκτο ποίημα για τους Τούρκους και έλεγε τα εξής χαρακτηριστικά : «Κανένα στέμμα δεν μπορεί να στέψει τον κάτοχο ένδειας και πενίας. Όποιος ανήκει στην τουρκιά, έχει αγύριστο κεφάλι.

Ο Τούρκος στερείτε ικανότητας να ηγεμονεύσει». Ένας άλλος γνωστός Οθωμανός ποιητής, ο Νεφ, είχε πει, « Ο Θεός έχει στερήσει την πηγή της γνώσης από τους Τούρκους». Ο Οθωμανός λόγιος, Χαφίζ Αχμέτ Τσελεμπί είχε γράψει το 1499 αυτές τις πράγματι πολύ χαρακτηριστικές φράσεις, «Μην τύχει και λογιάσεις τον Τούρκο ως άνθρωπο. Αν κατά τύχη βρεθεί ζάχαρη σε χέρι Τούρκου, αυτή μετατρέπετε σε δηλητήριο. Μην θλίβεσαι καθώς αποκεφαλίζεις Τούρκο. Και πατέρας να’ ναι μην διστάσεις να σκοτώσεις τον Τούρκο». 

Οθωμανοί λόγιοι, όπως ο Ναιμά, ο Οθωμανός ιστορικός, Κεριμεντίν Μαχμούντ, από το Άκσαράι, χαρακτήριζαν τους Τουρκογενείς σαν καθυστερημένους, πνευματικά βάρβαρους, θεομπαίχτες, αγύρτες, βρώμικους Χαρακτηριστικό είναι τα όσα αναφέρει ο Κεριμεντίν Μαχμούτ, «Τούρκοι, σκυλιά, λύκοι, κάνουν τον άγριο, αλλά όταν έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο το βάζουν στα πόδια». Στην Οθωμανική αυτοκρατορία μέχρι το 1912, όπως αναφέρει η μελέτη του αμερικανικού πανεπιστημίου, η λέξη Τούρκος και τουρκικός θεωρείτο σαν εχθρική προς την αυτοκρατορία. 

Ακόμα και στα επίσημα οθωμανικά έγραφα δεν γίνονταν καμία αναφορά για την τουρκικότητα της αυτοκρατορίας, αντίθετα σε όποια περίπτωση γίνονταν κάποια αναφορά, αυτή συνοδεύονταν πάντα με υποτιμητικές φράσεις. 

Σύμφωνα τέλος με τον Αμερικάνο ιστορικό επιστήμονα, δόκτωρ Wells, «Η γενική μελέτη ων κατοίκων της Μικράς Ασίας δείχνει ότι παρά του ότι σε πολλές περιοχές μιλιούνταν τα τουρκικά, οι κάτοικοι δεν έχουν καμία σχέση με τις τουρκικές φυλές της κεντρικής Ασίας». Η συνείδηση εξ άλλου των κατοίκων της Μικράς Ασίας μέχρι της αρχές του εικοστού αιώνα ήταν μουσουλμανική και οι ίδιοι οι κάτοικοι υποστήριζαν ότι δεν είναι Τούρκοι, αλλά μουσουλμάνοι. 

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr