H ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΑΣΦ. ΤΑΜΕΙΩΝ KAI H AΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ... ΜΕΡΟΣ 1ον, 2ον, 3ον, 4ον.

Είναι γεγονός ότι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια που ξεκίνησα σαν εργαζόμενος είχα διαπιστώσει ότι οι αυστηροί τότε νόμοι και η ακόμη πιο αυστηρή εφαρμογή τους είχαν κατορθώσει να υποχρεώσουν όλους τους εργοδότες να είναι συνεπείς στη απόδοση των εισφορών προς τα ταμεία ασφάλισης


Έτσι λοιπόν το 1947 τα αποθεματικά των ταμειων ανέρχονταν σε περιπου 50 δις και ήταν κατατεθειμένα στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος με τόκο όμως μόλις 2% όταν τα τρέχοντα επιτόκια ήταν πάνω από 20% Οι διάφορες λοιπόν τότε εργατικές οργανώσεις είχαν αντιληφθεί ότι τα αποθεματικά θα εξανεμίζονταν, και με εργατικούς τότε αγώνες και συλλαλητήρια υποχρέωσαν την τότε κυβέρνηση να μετατρέψει ένα μέρος των αποθεματικών σε ακίνητη περιουσία.. Διότι απλούστατα είχαν αντιληφθεί από τότε τις προθέσεις των κυβερνήσεων για καταλήστευση των αποθεματικών.

Ορισμένα λοιπόν ταμεία, μεταξύ αυτών και το ΙΚΑ διέθεσαν μέρος των αποθεματικών τους (15 δις συνολικά ) για την αγορά 10 ακινήτων σε κεντρικά σημεία ..εφ ΕΜΠΡΟΣ 14/9/1947.. Βεβαίως τα λεφτά των αποθεματικών ήταν πολλά, οι ενδιαφερομενοι τότε λωποδύτες κεφαλαιούχοι, μεγάλοι και τρανοί, Μποδοσάκιδες Νιάρχοι Ανδρεάδηδες κτλ και πανίσχυροι συνάμα, υποχρέωσαν λοιπόν λαδώνοντας καθώς φαίνεται τους πολιτικούς, να ψηφιστεί ο νόμος 1611/1950 που ήταν η αρχή του τέλους των αποθεματικών των Ασφ. Ταμείων Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε 30η Δεκεμβρίου 1950 και ήταν αναγκαστικός, διότι οι διοικήσεις των ταμειων και οι διάφορες εργατικές οργανώσεις αντιδρούσαν σφόδρα Ο νόμος λοιπόν αυτός εν ολίγοις έλεγε ότι: « από την 1η Ιανουαρίου 1951 όλα τα επενδυόμενα υπό μορφή εντόκου καταθέσεως κεφάλαια των Ασφαλιστικών Ταμείων παρακατατίθενται υποχρεωτικώς εις την Τράπεζαν της Ελλάδος» .

Οι όροι της κατάθεσης ήταν δυσμενείς για τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Ένα μέρος από τα κατατεθειμένα χρήματά τους θα ήταν άτοκο, ενώ το υπόλοιπο τοκιζόταν με 6%. Η Τράπεζα της Ελλάδας θα παραχωρούσε τα χρήματα αυτά στις εμπορικές τράπεζες και αυτές με τη σειρά τους θα τα δάνειζαν σε βιομήχανους, σε εμπόρους και άλλους επιχειρηματίες με πολύ υψηλότερο τόκο..Εφ.ΕΜΠΡΟΣ 15/3/1951 ..Έτσι τα λεφτά των εργαζόμενων σιγά- σιγά άρχισαν να κάνουν φτερά με την μορφή θαλασσοδανείων δανεικών και συνήθως αγύριστων…

Ακόμη: Το 1952 κατατέθηκε στη Βουλή άλλο νομοσχέδιο, με το οποίο προβλεπόταν ο δανεισμός του ελληνικού Δημοσίου από τα διαθέσιμα (: τα άτοκα κεφάλαια) των Ασφαλιστικών Ταμείων μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας. Όμως ύστερα από την καθολική αντίδραση των Διοικητικών Συμβουλίων τους αναγκάστηκε ο υπουργός Οικονομικών να αποσύρει το σχετικό νομοσχέδιο (ΕΜΠΡΟΣ, 25/3// 1952).

Γενικά λοιπόν οι κυβερνήσεις είδαν τα αποθεματικά των Ταμείων ως ένα κεφάλαιο, το οποίο θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν προς όφελος της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Γι’ αυτό φρόντισαν να στελεχώσουν τις Διοικήσεις τους με κομματικούς τους φίλους, οι οποίοι δεν θα αντιδρούσαν στη λεηλασία των χρημάτων των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστική η οικονομική αιμορραγία των Ταμείων το 1978.

Από το ποσό που ήταν κατατεθειμένο στην Τράπεζα της Ελλάδας μόνο 38 δισεκατομμύρια τοκίζονταν με 6%, ενώ τα υπόλοιπα ήταν άτοκα, με την αιτιολογία ότι δήθεν χρησίμευαν ως «ταμείο κινήσεως» των Ασφαλιστικών Οργανισμών. Το τεράστιο αυτό κεφάλαιο απέφερε στα Ταμεία τόκο μόλις 2,3 δισεκατομμύρια δραχμές. Αν ληφθεί υπ’ όψη ότι το 1978 ο πληθωρισμός ανερχόταν σε 13,5% – 14%, γίνεται φανερό ότι ο λογαριασμός παρουσίασε ζημιά περίπου 8 δισεκατομμύρια δρχ. (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 30/11/ 1978). …….

 

ΜΕΡΟΣ 2ον

Σε προηγούμενη ανάρτηση μας είχαμε ασχοληθεί με τον αναγκαστικό νομο 1611/1950 ο οποίος υποχρέωνε τα ταμεία να καταθέτουν τα αποθεματικά τους στην τράπεζα της Ελλάδος με ελάχιστο τόκο πολύ κάτω από τον επίσημο τόκο καταθέσεων και τα αποθεματικά των ταμειων είχαν τεράστιες απώλειες.



Ακόμη μέρος των αποθεματικών διατέθηκαν για δάνεια σε μεγαλοεπιχειρητίες και εφοπλιστές Δάνεια που τα περισσότερα δεν αποπληρώθηκαν. Υπολογίζεται ότι από αυτήν μόνο την αίτια από 1951 μέχρι 1975 χάθηκαν περίπου 58 δις Οι απώλειες αυτές συνεχίστηκαν και κατά την επταετία και εκτός των μεγαλοεπιχειρηματιών δανειοδοτήθηκαν με χαμηλότοκα δάνεια και οι στρατιωτικοί Έτσι από μόνιμο λοχία έως και στρατηγό, όλοι πήραν δάνεια διπλά και τριπλά με χρήματα κυρίως από τα αποθεματικά Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίοδος της χούντας, όπου , το επιτόκιο ήταν 4% για τα αποθεματικά όταν ο πληθωρισμός ήταν 16% αλλά και το 1974, με πληθωρισμό 26,5%, το επιτόκιο παρέμεινε στο 4% ενώ τα επιτόκια των τραπεζών ξεπερνουσαν το 20% …Στην μεταπολίτευση τώρα και συγκεκριμένα το 1978 η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποφάσισε την επένδυση των αποθεματικών σε χρηματιστηριακούς τίτλους (αγορά μετοχών και αμοιβαίων κεφαλαίων).

Με το δεδομένο ότι οι αποδόσεις των τίτλων αυτών την εποχή εκείνη ήταν πολύ μικρές και ο πληθωρισμός μεγάλος ήταν πασιφανές ότι τελικά θα μειώνονταν δραματικά τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων. Όπως και έγινε ..Παρά το γεγονός αυτό με κυβερνητική απόφαση, η οποία πάρθηκε ερήμην των εργαζομένων, καθοριζόταν ότι ως το τέλος Δεκεμβρίου του 1978 ένα ποσό από τα αποθεματικά των Ταμείων θα διοχετευόταν στο Χρηματιστήριο. Η απόφαση αυτή διαφημίστηκε από την τότε κυβέρνηση ως προσπάθεια συμμετοχής των εργαζομένων στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και στην αύξηση του εθνικού εισοδήματος (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 8/12/ 1978)..

Γρήγορα όμως διαφάνηκαν οι απώλειες που είχαν τα αποθεματικά των εργαζομένων. Γι’ αυτό τρεις βουλευτές της Αντιπολίτευσης (ο Ε. Βερυβάκης, ο Ι. Κρητικός και ο Ι. Σκουλαρίκης) τον Ιούνιο του 1979 κατέθεσαν επερώτηση στον υφυπουργό Κοινωνικών Υπηρεσιών για το ζήτημα αυτό. Υποστήριξαν ότι τα διαθέσιμα των Ασφαλιστικών Ταμείων το Δεκέμβριο του 1978, τα οποία ήταν κατατεθειμένα στην Τράπεζα της Ελλάδας,( ανέρχονταν περίπου σε 38 δισεκατομμύρια δραχμές . υπήρχαν επίσης 20 δισεκατομμύρια σε χρεόγραφα και ακίνητη περιουσία αξίας 10 δισεκατομμυρίων). υποστήριξαν λέγω ότι: « τα διαθέσιμα αυτά επί μονίμου βάσεως τοκίζονταν με χαμηλό τόκο 6% και υφίσταντο τη μάστιγα του πληθωρισμού, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει τρόπος αναπλήρωσης των απωλειών ή εκμετάλλευσής τους».

Επίσης είπαν ότι: « οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν γνώμη για την τύχη των αποθεματικών που ήταν χρήματά τους». Όμως άλλοι έκριναν για το πώς θα «αξιοποιούνταν», χωρίς να ερωτώνται οι εργαζόμενοι. Το αποτέλεσμα της διασπάθισης των χρημάτων ήταν αφενός οι χαμηλές συντάξεις και αφετέρου η απαράδεκτη νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ενώ τα περισσότερα από τα Ταμεία θα μπορούσαν να διαθέσουν κάτι περισσότερο για τις παραπάνω ανάγκες των ασφαλισμένων , αν γινόταν ορθή διαχείριση των αποθεματικών τους…Μακεδονία 13/6/1979..

ΜΕΡΟΣ 3ον

Στις δυο προηγούμενες αναρτήσεις μας λοιπόν αναφέραμε εν συντομία ποιος ήταν ο μοιραίος νόμος καρμανιόλα 1611/1950 οπού βάση αυτού και με εκτελεστές πολίτικους, τραπεζίτες, άλλα και μεγαλοεπιχειρηματίες σπεκουλαδώρους γίνονταν η διασπάθιση των αποθεματικών των ταμειων ασφάλισης για πάνω από 40 και χρόνια, και αναφέραμε επίσης τις αντιδράσεις των εργαζόμενων αλλά και την μοναδική ίσως πολιτική αντίδραση από το ΠΑΣΟΚ όπου τότε ήταν στην αντιπολίτευση...


ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 13/6/1979…(εκτός βεβαίως του ΚΚΕ που σαν εργατικό κομμα δεν είχε παύσει συνεχώς να διαμαρτύρεται για το πρόβλημα)..Έτσι λοιπόν παρά τις αντιδράσεις, τόσο της Αντιπολίτευσης όσο και των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων η λεηλασία των αποθεματικών των Ταμείων συνεχίστηκε.

Το 1980 με αφορμή απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν από συνταξιούχους με αίτημα την αύξηση των συντάξεών εκπρόσωποι της Γενικής Συνομοσπονδίας τους με συνέντευξη που παραχώρησαν στον ημερήσιο τύπο τόνισαν ότι κατά την εξαετία 1974 – 1980 χάθηκαν πολλά δισεκατομμύρια δραχμές λόγω: 1ον).του πολύ χαμηλού τόκου των καταθέσεων σε συνδυασμό με τον καλπάζοντα πληθωρισμό,

2ον). της δέσμευσης από την Τράπεζα της Ελλάδας μεγάλου χρηματικού ποσού, το οποίο δεν απέφερε τόκο. 3ον) της μείωσης των τιμών των χρηματιστηριακών τίτλων που είχαν αγοράσει τα Ασφαλιστικά Ταμεία (ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 18/10/ 1980). Μια προσπάθεια για την αξιοποίηση των αποθεματικών έγινε τη 19η Ιανουαρίου 1983, όταν ο υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ε. Βερυβάκης ανακοίνωσε τη σταδιακή αύξηση των επιτοκίων τους.

Έτσι το στοιχειωμένο 6% έπαψε να υπάρχει ( ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 20/1/ 1983).Κατά τις επόμενες δεκαετίες και κυρίως κατά τις αρχές του 21ου αιώνα έγινε πραγματική καταλήστευση των Ασφαλιστικών Ταμείων. Οι κυβερνήσεις, διορίζοντας ως Διοικητές τους διάφορους πολιτευτές, είχαν τη δυνατότητα να δανείζονται από αυτά μεγάλα χρηματικά ποσά με αντάλλαγμα «τοξικά» ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου.

Είναι χαρακτηριστική η υπόθεση των «δομημένων ομολόγων», που θεωρήθηκε σκάνδαλο από τα Μ.Μ.Ε. και απασχόλησε τόσο την εξεταστική επιτροπή της Βουλής όσο και τη Δικαιοσύνη. Αφορούσε επενδύσεις τμήματος των αποθεματικών ορισμένων Ταμείων Επικουρικών Συντάξεων σε σύνθετα επενδυτικά προϊόντα. Στο διάστημα 2005 – 2007 οκτώ δομημένα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, συνολικής αξίας 1,8 δις ευρώ αγοράστηκαν από ελληνικά Ασφαλιστικά Ταμεία.

Το μόνο θετικό της υπόθεσης αυτής ήταν το γεγονός ότι με αφορμή τη δημοσιοποίησή της ψηφίστηκε στις 10 Ιουλίου 2007 ο νόμος 3586/2007 που καθόριζε «το θεσμικό πλαίσιο επενδύσεων και αξιοποίησης της περιουσίας των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης». Ένα μικρο μόνο μέρος του απολεσθέντος κεφαλαίου επιστράφηκε στα Ταμεία κι έτσι δεν είναι γνωστή η ακριβής ζημιά που υπέστησαν.

ΜΕΡΟΣ 4ον …

Στις τρεις προηγούμενες αναρτήσεις μας λοιπόν αναφέραμε εν συντομία ποιος ήταν ο μοιραίος νόμος καρμανιόλα 1611/1950 οπού βάση αυτού και με εκτελεστές πολίτικους, τραπεζίτες, άλλα και μεγαλοεπιχειρηματίες σπεκουλαδώρους γίνονταν η διασπάθιση των αποθεματικών των ταμειων για πάνω από 40 και χρόνια.


Έτσι οι μεν εργαζόμενοι πλήρωναν εισφορές, οι δε ληστές με βάση την μελετημένη πολιτική ληστείας που εφάρμοζαν, αφαίμαζαν χρήμα, το κράτος σαν εγγυητής συνεισέφερε στα έξοδα των ταμειων, τα έσοδα ήταν λίγα, και ο δανεισμός σαν εύκολη λύση αναπλήρωνε το πρόβλημα, μέχρι που το Ελληνικό χρέος..έφτασε στο Έβερεστ. Όποιος ψάχνει για το χρέος και πως αυτό αυξήθηκε ας το έχει υπ’ όψιν του…

Και πάμε πλέον στην δεκαετία του 1990, όπου με το νόμο 2076/1992 (κυβέρνηση ΝΔ), δόθηκε η δυνατότητα στα Ταμεία να τζογάρουν το 20% των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο. Το ποσοστό αυτό αυξήθηκε με το νόμο 2676/1999 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) και παράλληλα δόθηκε η δυνατότητα σε συμμετοχή των Ταμείων στα λεγόμενα «νέα» τραπεζικά και άλλα προϊόντα.Την περίοδο 1999-2002 και 2008-2009 χάθηκαν περίπου 7 δισ. ευρώ στο χρηματιστηριακό τζόγο/αγορά μετοχών από τα ασφαλιστικά ταμεία κ.ά. Ουσιαστικά, ανατέθηκε εν λευκώ στους τραπεζίτες η διαχείριση των αποθεματικών των Ταμείων. Από την αγορά των λεγόμενων «δομημένων ομολόγων» χάθηκαν επίσης τεράστια ποσά.

Ακόμη, είναι δύσκολο να υπολογιστεί το μέγεθος της ζημιάς από την απομείωση της αξίας των τίτλων που διαθέτουν έως σήμερα.Το εξωφρενικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι τα ασφαλιστικά ταμεία φαίνονταν να αγοράζουν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, τα οποία όμως το ίδιο το κράτος που τα εξέδωσε, τα είχε ήδη πουλήσει στην τράπεζα «J. P. Morgan», σε τιμή κατώτερη της ονομαστικής τους αξίας.

Έτσι, αυτά τα ομόλογα άλλαξαν χέρια και κατέληξαν «εν μία νυκτί» στα ασφαλιστικά ταμεία σε τιμή μεγαλύτερη της ονομαστικής τους αξίας. Δηλαδή, με τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, κάποιοι έβγαλαν τεράστια κέρδη. και ερχόμαστε πλέον στην γνωστή ζημιά που υπέστησαν τα ταμεία το Μάρτιο του 2012 με το P.S.I., ελληνιστί το «κούρεμα» των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, το οποίο ο τότε υπουργός Οικονομικών το παρουσίασε ως επιτυχία του. Τότε έχασαν 14 δισεκατομμύρια ευρώ ( το 53% της αξίας των ομολόγων του Δημοσίου που είχαν στην κατοχή τους). Κατ' άλλους 26 δις Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η ΤτΕ συνέχιζε να αγοράζει ομόλογα για ένα 5μηνο, αν και είχε εξαγγελθεί το επικείμενο κούρεμά τους. Αγόραζε ομόλογα ελληνικού Δημοσίου, ακόμα και με κεφάλαια κίνησης των Ταμείων.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη και πιο βίαιη αρπαγή πλούτου, του κόπου των εργαζομένων «εν μία νυκτί». Για την προστασία, μάλιστα, των διοικήσεων των τραπεζών και των Ταμείων, με πρόσφατο νόμο του κ. Βενιζέλου βεβαίως, απαλλάχτηκαν από κάθε ευθύνη.Ακόμη.Είναι αξία προσοχής η σπουδή και η επιμέλεια, αλλά και η βιασύνη του εγχειρήματος του PSI.. Biασύνη που δεν δικαιολογείτο από τις ανάγκες της στιγμής για την χώρα ..

Τα 14 δις του κουρέματος, (κατ άλλους 26 δις), κατά τα λεγόμενα του Βενιζέλου πήγαν στα κρατικά ταμεία, αλλά μαζί, και εδώ είναι η ταμπακιέρα, επέσπευσαν την συγχώνευση των ασφαλιστικών ταμειων, και τα οικονομικά των ταμειων μπήκαν σε ένα μίξερ διαγράφοντας τα ίχνη μιας συνεχούς ληστείας 70 ετών ..Εδώ προσωπικά έχω μια αμφιβολία ..Για τα μεν κύρια ταμεία υπήρχε η μάσκα της αναδιανομής και της εγγύησης των συντάξεων που πίσω της το κράτος των λήσταρχων πολιτικών έδρασε μασκαρεμένο... Όμως στην περίπτωση των επικουρικών ταμειων όπου το σύστημα ήταν ευθέως ανταποδοτικό και χωρίς κρατική εγγύηση, με ποια ιδιότητα και πίσω από ποια μάσκα το κράτος έκανε επεμβάσεις;;;;; ..

Εξ όλων αυτών συνάγεται ότι, η κρίση χρέους ήταν η μεγάλη ευκαιρία, αλλά και η κατάλληλη χρονική περίοδος για τους ληστές πολιτικούς των δυο μεγάλων κομμάτων, να καλύψουν με την ενοποίηση τα πειστήρια για το τεράστιο διαχρονικό έγκλημα, Και απορώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε να επωμισθεί την συνενοχή και την κάλυψη αυτού το εγκλήματος, εις βάρος του Ελληνικού λαού

Babis Karagiannopoulos 

 

http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/2017/03/h-kai-h.html