Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Ο εγκέλαδος ξηλώνει τώρα τοπία που επί σειρά αιώνων πλαισίωναν το ενδιαίτημα της ανθρώπινης οικειότητας. Δε μένει τίποτα όρθιο. Σπαραχτικά σπάνε οι αλυσίδες της ομογενοποιημένης συμβίωσης, φαύλες φάμπρικες και συντεχνίες καταβαραθρώνονται στα αδέκαστα φαράγγια της ρήξης, καρωτίδες «καίγονται» από τη βοή σπαραγμών, πρόσωπα σμιλεύονται από τα όξινα δάκρυα μιας καταδίκης ανέκκλητης. Ποιοί είναι αυτοί που θρηνούν, ποιοί είναι αυτοί οι κατατρεγμένοι που αντικρίζουν πρώτοι την αποκαρδιωτική θέα του ναυαγίου, ποιοί είναι αυτοί που πρώτοι γεύονται την πικρή γεύση της αναπόδραστης τελευτής; Θα βιαστείς να πεις ότι πρόκειται για τους εμφανώς χαμένους, όλους αυτούς τους δύσμοιρους απόδημους της ζωής που αποζητούν το εισιτήριο της φυγής σ’ ένα κρεμάμενο σκοινί που σκιάζει μακάβρια τον σωρό χρεών. Τουναντίον, πρώτοι και χειρότεροι ηττημένοι είναι αυτοί που έχουν τα περισσότερα, που σαν κόρη οφθαλμού διαφυλάσσουν πλούτη και ταυτότητα στο μάτι του κυκλώνα, σε μια αναμέτρηση με τον χρόνο που κοντεύει να χαράξει τον αργυρόφωτο κυνικό θάνατο. Ας μη μας ξεγελούν οι παραστάσεις. Άλλωστε τα σύγχρονα μέσα μάς έχουν κάνει πονηρούς σκοπευτές της κρυψίνοιας που τόσο τους χαρακτηρίζει. Με τρεμάμενο χέρι, έστω. Μα αναθαρρεύουμε από τη θρασύτατη επινόηση του στόχου. Σα μια φαντασιακή αυθαιρεσία, έστω. Μα είναι φανερό ότι τούτη τη φορά τρέλα και λογική συζευγνύονται, εικασία και πραγματικότητα ανταμώνουν. Κι έτσι γνωρίζουμε το παρασκήνιο εκείνο που δεν είναι δυνατόν εφ’ εξής να αποκρυφτεί διότι πολύ απλά έπαψε να υπάρχει καν προσκήνιο. Κανένας διαζευκτικός διαχωρισμός στο πονηρό μας βλέμμα. Εκ του οράν εράν...

Αφού τερπνό είν’ το θέαμα να βλέπεις τη συντριπτική κατάλυση του δεινού Συστήματος, τους ατσάλινους κανόνες να λιώνουν σαν κέρινα ομοιώματα στους πύρινους ανέμους της ραγδαίας αλλαγής. Για εμάς που σεβόμαστε τα ερεθίσματα της μυστικής ενόρασης, που τιμούμε το ίδιο το αυτοτελές Είναι και τα κεντρίσματα του επίγειου παρόντος, όλα όσα συμβαίνουν στον τερατώδη κυκλώνα της μεγάλης μεταστροφής έχουν σφραγίδα αγγελική και μάλιστα την έβδομη. Είναι το αυτοαναιρετικό θέαμα της πατριαρχικής κατακλείδας, το ύστατο απαύγασμα της εσχατολογικής σωτηριολογίας που γουργουρίζει με επιθανάτια αγωνία καθώς μαδιέται και γδέρνεται από όλες τους τις ευτελείς επιφάσεις- οι ολοκληρωτισμοί των κοινοβουλευτικών εδράνων και των ιδεοληπτικών τροπαρίων: φτερά και πούπουλα στον αέρα! Οι σωτηριολογικές εκκλήσεις για περισσότερο συγκεντρωτισμό, για επιμονή και υπομονή στην υποχρεωτική ανάβαση του οικονομολογικού Γολγοθά, όλα τους δεν είναι παρά το κακάρισμα μιας έσχατης πάταξης, αποκεφαλισμός και φρενιτιώδης περιφορά του ακέφαλου και ά-λογου πολιτικού σώματος στο απύθμενο πουθενά.

Γιατί πρέπει να συσπειρωθούμε στην ειρκτή της ήττας, όταν ο ίδιος ο δυνάστης μένει δίχως έρεισμα, όταν η αγωνία τον σαλεύει πλέον κατάφωρα προμηνύοντας το πολυθρύλητο τέλος; Ναι, αυτό στο οποίο ερείδεται τόσους αιώνες τώρα: το υπόρρητο Έσχατον όλης μας της οικονομολογικής μοχθηρίας, εκείνο που δήθεν θα τελεσφορήσει στη Νέα Ιερουσαλήμ μιας επουράνιας ευταξίας, τούτο εδώ ακριβώς είναι που καταβαραθρώνεται στην αποκάλυψη ενός ανύπαρκτου θεμελίου, το οποίο εμείς οι παράφρονες αποκαλούμε «πατρίδα»... αυτό το παράδοξο «Άπειρον», εκείνο το ασύλληπτο «Είναι», αυτό στο οποίο μας αρέσει να αποσβολωνόμαστε, αυτό το «τίποτε» που μας συναρπάζει δίχως έγνοια για το αν μας κατηγορείτε ως αργόσχολους ή μηδενιστές. Τι έχετε να πείτε σήμερα που αυτό το μη-θεμέλιο αξιώνει το ρόλο του οντολογικού σας βατήρα; Πόσο φτωχοί και χρεοκοπημένοι είστε τώρα που σας βλέπουμε για την κενότητα των σκοπών σας, αλλά ακόμη χειρότερα, για την αδαημοσύνη σας όσον αφορά το αληθινό σας περιεχόμενο... Ο σεισμός κατακερματίζει τα πάντα, μια φωνή μένει. Ο αλαλαγμός των περασμένων μεγαλείων ως ηχώ μαγεμένη από το χάσμα της εκμηδένισης. Κι όμως, ταυτόχρονα αναδύεται εκείνη η πραγματικότητα που μας αποστέρησαν τα μαστίγια της καταστολής, σαν άνθος, σαν άνοιξη που φέρνει αλλεργία στους τρομοκράτες του πρώτου αθώου δικαιώματος. Πίσω από την αχλή της αντάρας διακρίνεται ο επιούσιος βίος, ο περιθωριακός άρτος και οίνος του τρελού που τον αποβιβάσατε στα καράβια των εξόριστων. Ας στολίσουμε τον λιμένα, με βασιλικές τιμές ας προϋπαντήσουμε την επιστροφή της αθωότητας. Χαράζει η ημέρα της ολέθριας γιορτής!

Με το τέλος της τελεολογικής συνειδητότητας, τα ευφραντικά κοιτάσματα της αισθητικής αυτοτέλειας ανθοβολούν τα κάλλιστα της υποκειμενικής σφοδρότητας. Η ποίησή μας είναι ο χνουδοστεφανωμένος μας κανόνας, η άδειά μας για να λεηλατήσουμε την πανθομολογούμενη αντικειμενική σας Αλήθεια. Θραύσματα σε χειραφετημένες αρπαγές, το δικό μας υποκειμενικό λάφυρο, η δική μας μικρή αλήθεια, εκείνη η παρανόηση που όμως είναι και η πιο τελέσφορη απόβαση στις ύστατες αποκαλύψεις. Πώς μπορεί να κατακτηθεί το ουτοπικό τέλος που προσδοκάτε όταν αυτό σας χτυπάει με χιλιαστική μανία από τα νώτα, που σας μαγαρίζει ύπουλα, προσβάλλοντας ξεδιάντροπα την καλοβολεμένη σας σπέκουλα. Όταν οι στοχασμοί και τα κείμενα εξεγείρονται προς κάθε κατεύθυνση αποσταθεροποιώντας πάση δήθεν «αντικειμενική αρτιότητα» και εκλύοντας την ανάδυση ενός διαμαντιού που εμείς πρώτοι αποκαλούμε «πρισματική γνωσιολογία», πώς είναι τώρα δυνατόν να μας εξαναγκάσετε σε άλλη μια μονολογική κοινή συναίνεση, ιδεολογικού ή οντολογικού προσανατολισμού, που θα διέσωζε το μερτικό σας; Ιδίως όταν οι ιδεολογικές διαφορές ρευστοποιούνται και τα ρηματικά σχήματα κονιορτοποιούνται, πώς μπορείτε να μας υποβάλλεται σε τέτοιους πειθαναγκασμούς κι ακόμη χειρότερα να αρθρώνετε με σαφήνεια την ίδια σας την άποψη; Ποια δογματική αντέγκληση, ποιός αγώνας αιματικός δε φέρνει γέλιο πλέον σ’ εκείνη την πανοπτική συνείδηση; Αν κανείς δεν είναι σίγουρος για εκείνο που πολιτεύεται, αν δεν ξέρει πλέον σε ποια ιδεολογική ατραπό επενδύει τις πεποιθήσεις του, οι έννοιες τις ορθοπραξίας θα πρέπει να σας έχουν ήδη καταποντίσει προ πολλού. Γιατί να θρηνήσουμε εμείς οι «σαλεμένοι», όταν οι ούριοι άνεμοι της αλλαγής σας ξεφτιλίζουν στο αέναο πεδίο μας, καθώς συνάμα το αναδεικνύουν ως τη μόνη υπαρκτή αρένα; Δεν ξέρετε να χορεύετε ούτε καν τον τελευταίο σας χορό...

Με όλα αυτά τα «φαύλα» παραπροϊόντα του Καπιταλισμού, τα οποία εσείς στρατολογήσατε για να μας οδηγήσετε στην απαλλοτρίωση, ξαφνικά ανακαλύπτουμε πως είμαστε εξοπλισμένοι για ένα κοσμοϊστορικό έγκλημα. Δε γνωρίζατε ότι η μετάλλαξη είναι μια ευεπίφορη παραδρομή; Τι περιμένατε; Μας κατακλύζει η ηλεκτρονική κουλτούρα, τα αποστερημένα μας όνειρα τώρα διατρανώνονται από ψηφιακές παραστάσεις ενόσω η κολεκτιβιστική μας υποκειμενικότητά κατακερματίζεται στη μορφή μιας πρισματικής διαλειπτότητας που καγχάζει όλα σας τα όσια: εκείνη την ενοειδή ταυτότητα που είναι και ο βατήρας των εγκλημάτων σας, αυτή η ταυτότητα γίνεται τώρα θρύψαλα- δίχως σωσίβιο θα πρέπει να μάθεις να πεθαίνεις! Δεν είναι ειρωνεία εκείνο που αρχικά εδράζετο στην αναγκαιότητα μιας πάγιας ευυπόληπτης ταυτότητας προοδευτικά με τα ίδια του τα χέρια να αδειάζει τις κόγχες των ματιών του, ξεφουρνίζοντας καταναλωτικά παραπροϊόντα και τις συνακόλουθες έκλυτες συμπεριφορές που το υπονομεύουν;... Μες στην πλημμυρίδα και τον κατακλυσμό στερεοτύπων που ποτίζουν το Κεφάλαιο, η έρμαια συνείδηση του αμνού αποσβολώνεται σε ερεθίσματα που διαχέονται από μια πληθώρα ψηφιακών αναπαραστάσεων για να την οδηγήσουν στην «τρέλα», σ’ εκείνη την αδιανόητη αυτοχειρία της υποκειμενικότητας- στην αστραφτερή ανάδυση της σχιζοειδούς πρισματικότητας όπου η επιλογή αρτιότητας περιδινίζεται αναποφάσιστα στο σταυροδρόμι του Διαβόλου.

Εσείς, εσείς οι ηθικοί αυτουργοί που γεννάτε μια τέτοια πρωτόφαντη ηθική κρίση, μας φέρνετε τώρα στο εδώλιο με κατηγορίες ανυπόστατες που ενοχοποιούν την αντανακλαστική μας αντίδραση επιβίωσης και δεν το κάνετε παρά για να αποζημιώσετε την αναίσχυντή σας ανεπαρκή αυτεπίγνωση. Μας κατηγορείτε για μια φυσική μετάλλαξη που εξάλλου εσείς δρομολογήσατε. Είμαστε λοιπόν ένοχοι επειδή δεν μπορούμε πλέον να κατισχύσουμε τα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς που άλλοτε σας έθρεφαν και τα οποία εντούτοις εσείς οι κακόμοιροι ανατρέπετε με τη χρησιμοθηρική τους αμετροέπεια...

Εφόσον κανένα ιδεϊκό σχήμα δεν μπορεί πλέον να μακροημερεύσει ως αδιαφιλονίκητο και αντικειμενικό, το εκάστοτε πολιτικό σας πρόγραμμα είναι μια φάρσα, ο πολιτικός σας λόγος η ίδια του η σάτιρα. Βλέπουμε τώρα πια στο λυκόφως των ειδώλων τις οικονομολογικές σας εξαγγελίες να ξεγυμνώνονται από επίσης ευτελείς αντεπιχειρήματα, σαν την πάλη πουτανών στη λάσπη, που ζητάνε υποστήριξη από τα γουρούνια- αλλά να που όμως αυτά λιγοστεύουν όταν η σκηνοθετημένη σας λιτότητα αναποδράστως εξεγείρει τις ηδονιστικές έξεις που εσείς κερδοσκοπικά καλλιεργείτε. Διότι δεν επιχειρείτε πλέον να χαλιναγωγήσετε μια ενιαία ταυτότητα όπως είθισται τους καιρούς των μονότονων ερεθισμάτων. Εντελώς ειρωνικά τα παραπροϊόντα σας έπαψαν να δημιουργούν συνειδήσεις της κοινής εργατιάς. Μόνο και μόνο επειδή θέλατε να πλουτίσετε έχετε φέρει στον κόσμο το μετα-ανθρώπινο βρέφος της Ροζ Μαρί που φιλοδοξεί να γίνει Νέρων, Οιδίπους!  Σε αυτή τη θύελλα σχιζογενών ερεθισμάτων που χαρακτηρίζει την εποχή του μετανεωτερικού, η ηθική συγκρότηση σε όφελος της πλουτοκρατίας είναι και η δάδα του εμπρησμού, η μαχαίρα της πατροκτονίας. Κανένας ηθικός ενδοιασμός. Καμία πατρίδα, κανένας Θεός. Καμία αντικειμενική σωτηριολογία δεν πείθει τα αυτιά που μόλις άρχισαν να αφουγκράζονται τον παλμό ανώτερων ακροάσεων.

Πρόκειται για μια πρωτοπλασματική εξέγερση, η οποία παύει να εναποτίθεται στη συνειδητή βούληση και τον συνακόλουθο επαναστατικό προγραμματισμό- αυτή δεν είναι πλέον παρά αποτέλεσμα αυθόρμητου εκκοινωνισμού. Με άλλα λόγια, τα θρύψαλα της μεγάλης ζημίας σας συναποτελούν το θέαμα της καλειδοσκοπικής μας σκανδαλιάς που τώρα αναμοχλεύει πονηρά οράματα θερινής νυκτός. Διότι αν η επενέργεια του νεκρού γράμματος αναγνωρίζεται επιτέλους από τη μετα-εγγράμματη (post-literate) κουλτούρα ως μια απευκταία εξουσία που ασκεί το φάντασμα, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για την ανάδυση του αισθητικού διαμαντιού, που εμείς πρώτοι αποκαλούμε «πρισματική γνωσιολογία», κι αν, από την άλλη, το ίδιο το δομικό περιβάλλον, με όλες τις τεχνολογικές του εφαρμογές, ενθαρρύνει την κατάλυση του μονολογικού Εγώ ενόσω υποθάλπει εκείνο που αποκαλούμε «πρισματική υποκειμενικότητα», τότε όλα όσα σχεδιάζονται πυρετωδώς στα κυβερνητικά μέγαρα διατελούνται επί ματαίω. Η νίκη του πρώτου αθώου δικαιώματος είναι προδιαγεγραμμένη! Τα σχήματα του Νόμου, από τα κρατικά μέχρι τα θρησκευτικά κεντρίσματα συγκεντρωτισμού, αποκαλύπτονται ως άσχετες αφαιρετικές αερολογίες στις οποίες απλώς δεν μπορούμε πλέον να συναινούμε. Πώς μπορεί ένας λαός να σηκώσει ηθικά φορτία μιας ξεδιάντροπης λεηλασίας όταν το ενοειδές υποκείμενο του αλφαβητισμού και της γραμμικής συλλογιστικής, που εκπτύσσεται μέσω του αποφατικού ιδεώδους, καταπνίγεται τώρα στην ανάδυση της νέας ριζοσπαστικής πλειονότητας; Η καταιγιστική ανάδυση ενός «σχιζογενούς» πρίσματος, το «πρόστυχο» θέαμα της κατακλύζουσας ίριδας, η ίδια η πρισματική υποκειμενικότητα που πλέει στον κυβερνοχώρο της άμεσης αναφοράς και των τηλεπαθητικών ερεθισμάτων, της ολιστικής συναισθησίας και της μετα-εγγράμματης, χαοτικής, μη-γραμμικής συνειδητότητας, που σχεδόν ψυχαναγκαστικά μας στρέφει προς την έσχατη καταφατικότητα- ιδού ο δαιμονικός τυφώνας που απειλεί να ισοπεδώσει κάθε δομή πολιτικο-οικονομικής ιεραρχίας. Είναι γεγονός ότι οι σχεδιασμοί του παρωχημένου πολιτισμικού οράματος, το οποίο βασίζεται στον κατασταλτικό συγκεντρωτισμό, αδυνατούν εφ’ εξής να δολώσουν τη νέα συνειδητότητα. Αλλά ακόμη κι όταν καταφέρνετε να πάρετε παράταση ώστε να εφαρμόσετε το ύπουλο παιχνίδι σας, εντελώς γελοιωδώς, δεν έχετε προς πια τελεολογική κατεύθυνση να στραφείτε, καθώς είναι πια γνωστό ότι τα παραμύθια των αντικειμενικών σκοπών τελείωσαν φέρνοντας και το πέρας στις μακρές τελεολογικές ατραπούς της Ουτοπίας σας...

Κατά συνέπεια, εμείς οι σοφότεροι που τώρα σπάμε ρόδια και γεμίζουμε τα κρωντήρια της επικείμενης ευωχίας, εξευμενίζουμε τον θρήνο και τη μιζέρια προϋπαντώντας το χάραμα της πρωτοφανούς πανανθρώπινης κρίσης. Σας φαίνεται παράλογο; Κάνουμε πρόποση στη φόρα της μεγάλης ύφεσης, καλωσορίζουμε την παράξενη ομορφιά των μυκήτων που έρχονται σε στύση από το σάπιο σας κρέας. Μοσχοβολάει θάνατος, ελάτε ν’ ακούστε το γλυκό βακχικό άσμα της εντροπίας... Εκείνο που δεν υποφέρεται τελειώνει, αυτοκαταβροχθίζεται –μη σας ξεγελάν οι παραστάσεις!- θρηνωδώς ο ουροβόρος μας αφήνει στην πρωτογενή αγωνία του τίποτε. Κάθε σας λύση είναι τώρα πια παρηγοριά στον ετοιμοθάνατο, άλλη μια αθεμελίωτη αστοχασιά, το νεκροκρέβατο φέρει το δικό σας μεγάλο βάρος, όχι των «αιθεροβαμόνων», το συντριπτικό σας βάρος δεν μπορεί να αντέξει την απύθμενη μήτρα του τίποτε, αλλά εμάς μόνο μας συνεπαίρνει καθώς επαληθεύεται το για αιώνες παραγνωρισμένο μας κύρος– εσχατόγηροι αφέντες, όταν τα ονειροφόρα βλέφαρα πέφτουν, δεν έχουμε οίκτο!

Σα ναυαγήσει λοιπόν το πανανθρώπινο όραμα της Αλήθειας, μια λύση μας μένει: Εκεί βαθιά, υποχθόνια, ξανά στη μήτρα του τίποτε να ανταμώσουμε την ίδια τη ρίζα του «Κακού», όχι ως υπαίτια για όλα όσα μας συνέβησαν στο εφιαλτικό οδοιπορικό της Ιστορίας, αλλά ως τη μεγάλη ευκαιρία για μια μετα-ιστορική έκσταση που θα μας λυτρώσει από τις «ενάρετες» οφειλές που εξυψώνουν το φαύλο σας ανάστημα. Γιατί να σας υπακούσουμε όταν είναι εμφανές ότι προσπαθείτε να κρύψετε το λυγμό και τον πανικό σας εν μέσω της ωκεάνιας ενδεχομενικότητας που τώρα σας καταπνίγει; Ας γίνουμε μια φορά ανυπάκουοι. Για μια φορά ας πρωτοστατήσουμε προς τον «ειδεχθέστερο» όλων των προορισμών. Αν δεν είναι τώρα στην έσχατη παγκόσμια κρίση όλων των αξιών και της οικολογίας, πότε θα είναι ο καιρός να ρίξουμε στο τραπέζι τον απαγορευμένο άσο; Ας επαληθεύσουμε επιτέλους το πιο αποτρόπαιο σενάριο, επαναθεμελιώνοντας τις αξίες τους ανθρώπινου βιώματος στο ίδιο το ασήμαντο τίποτε, στην ίδια τη ρίζα του «Κακού»...

Μας έχετε εκπαιδεύσει να πιστεύουμε ότι η στασιακή περίθαλψη του βιώματος και η αισθητική εκπλήρωση της ύπαρξης είναι η χιλιαστική αμαρτία- δεν είναι παρά η εύλογη αντιβολή στα ουτοπικά κελεύσματα της γραμμικής προόδου που επί σειρά αιώνων βιάζει την αυταξία του Είναι...

Μας είπατε ότι η θεμελίωση του δικαίου επί του παιγνιώδους ανταγωνισμού οντολογικών προτάσεων (της ίδιας δηλαδή της ριζοσπαστικής δημοκρατίας) αποτελεί θεμελιωδώς την άρση του δικαίου- αφήστε μας να εξερευνήσουμε τις δυνατότητές μας στον παιγνιώδη διάλογο των εναλλακτικών αντιπροτάσεων, απελευθερώνοντας την ανθρωπότητα από την ανάγκη της στρυφνής σας δικαιοσύνης...

Μας απαγορεύσατε από τα έγκατα του ασυνειδήτου να απολαμβάνουμε την εκμηδένιση του ηθικολογικού Εγώ- δείτε μας πως σχίζουμε τους ψυχιατρικούς χιτώνες της αιδημοσύνης καθώς βουλιάζουμε στον «θάνατο» της απενοχοποιημένης απόλαυσης.

Μας σταυρώσατε στους μεσημβρινούς μιας πυξίδας σε ανίχνευση μιας πάγιας υπαρξιακής βεβαιότητας- τώρα που δεν υπάρχουν άξονες αρτιότητας και εξ αποκαλύψεως αλήθειες, τι πιο φυσικό από τον εξιλασμό του αβέβαιου; Οι παλινωδίες της βελόνας είναι που θ’ αποτρέψουν τις όποιες επικείμενες εξευτελιστικές αυτοθυσίες!

Μας δώσατε μια συνταγή για να ζήσουμε τα βάσανα ενός αναποδράστως ειρκτού κόσμου- πετάμε τους νόμους σας στα σκουπίδια και ως μια ιδιάζουσα κατάσταση εξαίρεσης εφαρμόζουμε τη βία σας πέρα από κάθε αιγίδα χρησιμοθηρικού δικαίου, την εκδηλώνουμε ως την αδίστακτη ματιά της διαβολικής μας σαγήνης, που με τις ακατάληπτες περιστροφές του Κάλλους τσακίζει τα απομεινάρια σας, σαν ασπρόμαυρες φιγούρες που ντρέπονται τον κατακλυσμό της αναίτιας φαντασμαγορικής γιορτής μας, το άνοιγμα μιας πρόστυχης βεντάλιας, η αδιανόητη σπατάλη μας κόλαφος εναντίον της οικονομολογικής σας συσσώρευσης. Η οργιαστική παραγωγικότητα του φαντασιακού μας ενόσω ανακαλύπτουμε το άμεσο μακάριο αντίκρισμα του Είναι γίνεται μέρα με τη μέρα ο σωρευτικός κατακλυσμός μας, που κάποτε προέβλεψαν αποτροπιασμένοι οι εμμηνοπαυσιακοί σας προφήτες...

Ωσαννά! Με τέτοιο θράσος είναι που η ρίζα του Κακού θ’ ανθοβολήσει και εν τέλει θα καρποφορήσει τον πλουμιστό διάκοσμο ενός αναγεννησιακού έργου τέχνης. Και στους καλαίσθητους μαιάνδρους του είναι που θα εγκολπώσουμε μακάρια την πραγματικότητα ώστε, γδύνοντάς την από τις δόλιες επικαλύψεις της μακραιώνιας υποκρισίας, να την αναδείξουμε για εκείνο που αείποτε είναι.  Ως τη ρίζα της, γυμνή και εκτεθειμένη, να θεαθεί ως αυτό που με λήθη αποποιηθήκαμε καθώς μεταθέταμε τη σωτηρία σ’ ένα διηνεκώς απρόσιτο αύριο. Ως τη ρίζα του Κακού που όντως τώρα εκφύεται για να μας αποπλανήσει, άραγε οπισθοδρομικά στο ψεύδος μιας ιδεαλιστικής Αλήθειας ή μήπως εξελικτικά στην αισθητική αλήθεια ενός Ψεύδους;

Για το αν θα είναι τούτη τη φορά βλακώδης ή σοφή η ύστατη εκτέλεση, θα το κρίνει η δική μας αναστοχαστική επιλογή.

πηγη

Το διαβάσαμε από το:http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/11/blog-post_1740.html#ixzz2BqPcjlQG