ΕΛΛΑΔΑ: η αποικία των τιμωρημένων!

Στην Ελλάδα ακουμπήσαμε στην “τουρκοκρατία” για να κρύβουμε, σχεδόν δύο αιώνες, την αθλιότητά μας. Αν προσθέσουμε και τις ξένες επιρροές, σε συνδυασμό με όσα βιώνει ο λαός μας τα τελευταία τρία χρόνια με τη…βουρβονική νοοτροπία των πολιτικών, τις ανερμάτιστες πολιτικές πρακτικές των
κυβερνώντων και την αναλγησία των δανειστών του, σχηματίζουμε το πλαίσιο της…αποικίας των τιμωρημένων.

Δανείζομαι τον τίτλο από τον Κάφκα, γιατί ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα. Μόνο που δεν είμαστε όλοι οι Ελληνες τιμωρημένοι. Κάποιοι ανέλαβαν το ρόλο του τιμωρού. Είναι αυτοί που “συνέπραξαν” με τους “αποικιοκράτες”, όπως μας βαυκαλίζει να λέμε. Όταν ξεπέφτει και σαπίζει ένας λαός, στην πτωμαίνη αναπτύσσονται ευδαίμονα σκουλίκια. Κάποια μοσχαναθρεμμένα, τα πολυτελείας όπως λέγονται, που δεν καταδέχονται τη σαπίλα και την κοπριά και σκαρφαλώνουν στη μουριά. Είναι οι μεταξοσκώληκες. Τα βάζουν οι ειδικοί καλλιεργητές του μεταξιού σε κουκούλια, εξασφαλίζοντας τους πολυτελή ζωή και προφύλαξη για πολυτελείς παραγωγές. Αλλιώς τους λέμε “επενδυτές”.

Και επενδύουν σε βαπόρια, σε εκκλησίες, σε τράπεζες, σε ιδεολογίες, σε ΜΜΕ, σε θεούς και σε δαίμονες…Ετούτη δε η “ευδαίμων” ελληνική Αραπιά, ένιωθε για χρόνια να τη χαιδεύει το μετάξι που δεν φορούσε, το χρήμα που δεν κρατούσε και νόμισε ότι ψήλωσε κάμποσα μέτρα. Και στο μεταξύ η ελληνική μουριά έμενε χωρίς φύλλα. Και μην σπεύσει ο αναγνώστης του κειμένου να σκεφτεί ότι πρόκειται για αντίδραση του γράφοντος κατά του κεφαλαίου ή για προλεταριακά φληναφήματα. Κάθε εχέφρονας και σκεπτόμενος πολίτης τάσσεται υπέρ της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας….

Ο κρατικός κορβανάς προσπαθούσε για δεκαετίες ,ωστόσο, να γεμίσει με το “ζουμί” των αγροδίαιτων χελωνών. Όταν βγάζουνε από τη μύγα ξύγκι και κουκουλώνουν με κουκούλια τους μεταξοσκώληκες, το πράγμα πάει αλλού…Και τα εν λόγω χρυσοφόρα ερπετά δεν έχουν το κλασσικό χρώμα που ξέρουμε. Είναι πολύχρωμα. Μπλέ, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα. Είναι όπως το νερό που παίρνει το χρώμα του μπουκαλιού. Εμείς βάζουμε το νερό και οι άλλοι τα μπουκάλια. Έχουμε κάποια χρυσωρυχεία, αλλά από εκεί δεν βγάζουμε τίποτα. Ό,τι έβγαλαν οι αρχαίοι. Έμεινε μόνο το όνομα. Τώρα το χρυσάφι έρχεται ταξιδεύοντας με ξένο διαβατήριο και φεύγει πάλι με το ίδιο. Τι μένει στον τόπο μας; Τα κουκούλια που αχρηστεύονται, τα σκουλίκια που ψοφάναι και τα απόβλητα.

Κάποτε οι αρχαίοι δημιούργησαν. Βλέπετε , ετούτος ο τόπος πάντα γεννάει ρομαντιμούς θερμοπυλιώτες, που “προβλέπουν”, όπως λέιε ο Καβάφης, πως ο “Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος και οι Μήδοι, επιτέλους θα διαβούνε”. Οι παυσανίες κάποια ώρα εμήδισαν, αλλά , τέλος πάντων, η ψωροκώσταινα επέζησε χάρη στους τρελλούς. Άλλοι φρονούν ότι η πίστη είναι για όλα και άλλοι το χρήμα. Και πραγματικά η πίστη μπορεί και “όρη μεθιστάναι”, να μετακινεί δηλαδή βουνά. Το χρήμα μετακινεί βουνά, αλλά όταν το εμποδίζουν, μετακινείται το ίδιο…Όταν δείς το χρήμα να έρχεται, ψάξε για…μεταξοσκώληκες!

Οι μεταξοσκώληκες επιβιώνουν γιατί είναι ασπόνδυλοι. Να το ηθικό δίδαγμα των καιρών μας: Γίνετε ασπόνδυλοι Έλληνες και κάποιοι θα καταφέρετε να ανεβείτε από την κοπριά στη μουριά. Είναι μια στάση αποδεκτή από πολλούς σημερινούς κρατούντες. Αν πάλι δεν σας αρέσει, γιατί είναι “ανεπίτρεπτος” συμβιβασμός και ενίοτε εθελοδουλεία, τότε κόψτε, όπως ο Γερμολάι Λοπάχιν του Τσέχωφ, το “Βυσσινόκηπο”, το…μουρόκηπο για να πεθάνουν και οι κάμπιες με ασβέστη!…

Στέλιος Συρμόγλου

ΠΗΓΗ

 

 

http://www.triklopodia.gr/2012/11/blog-post_1734.html