Μορφογένεση, μορφικός συντονισμός, συλλογικό υποσυνείδητο - Ο πόλεμος των ψυχών ενάντια στο θερμικό θάνατο του σύμπαντος (Μέρος 2ο)
Το μορφογονικό υποκβαντικό υπόβαθρο –ησιόδειο χάος- από το οποίο αναδύθηκε ο Αιγυπτιακός Άτουμ, πλήρης, «το όλον» - universum με του οποίου την αναφορά ξεκινήσαμε το πρώτο κομμάτι αυτού του άρθρου ξέρετε πως αναφέρεται? Το «πρώτο ψυχρούν».
Διόλου τυχαία η αναφορά της παγκόσμιας ψυχής που προστατεύει την εσωτερική ενέργεια και άρα θερμοκρασία του σύμπαντος από το ψύχος του Χάους.
Ο Άτουμ ως συμβολικός ήλιος ορίζει ένα σύμπαν, που επιπλέει σε ωκεανό υποατομικών σωματιδίων, μέχρι το τσόφλι αυτού το φωτονικό φράγμα.
Απλούστευση αυτό βέβαια όπως και αυτή στις μεταπυθαγόρειες αναλύσεις όπου ο Κοσμικός Χριστός, δεύτερος λόγος της ορθόδοξης παράδοσης του τεράστιου Γκούρτζιεφ, παίρνει την μορφή ήλιου στη μέση της κοσμολογικής κλίμακας του ιερού μονόχορδου.
Η εμπύρρεια ιεραρχία της κλίμακας ξεκινά από τα βάθη του Χάους και συμβολικά στη μέση εμφανίζεται η αρχή του χρόνου μέσω του φωτός και της κίνησης του φωτονίου. Ξεκινώντας από τον ορισμό μίας τέτοιας κίνησης ο Αριστοτέλης όρισε το θείο γύρω από αυτήν ως το «Πρώτο Κινούν Ακίνητο». Κίνηση που χαρακτηρίζει την ενέργεια εν αντιθέσει με το πρώτο ψυχρούν. Οι παρατηρητικοί θα εντοπίσουν φυσικά και ίχνη κίνησης ακόμη πιο βαθιά στο Χάος στις αναφορές που κάναμε για το «το πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται»... Η θεωρία του Χάους μάχεται την θεωρία του Λόγου ενώ πρόκειται για το ίδιο πράγμα.
Το να δεχτούμε ότι η εξέλιξη της ζωής και αυτή η ίδια εξέλιξη του ανθρώπου έχει γίνει βάση των φυσικών προδιαγραφών του περιβάλλοντος του είναι σαν να μιλάμε για το πως η εξέλιξη μετά τη μεγάλη σκάση και την δημιουργία του κοσμικού ωού-φυσαλίδας ακολουθεί χαοτικά patterns, όπου οι φρακταλοειδείς αναδιπλώσεις της φύσης υπακούουν σε ακολουθίες fibonacci προερχόμενες από τα πιο λεπτοφυή στρώματα της ιδίας. Η οποιαδήποτε ακολουθία επιτάσσει μία σχέση του ανώτερου και του κατώτερου ενεργειακού φάσματος. Η περίοδος κύησης του ανθρώπου λόγου χάριν μιμείται τα 3.8 χρόνια της εξελικτικής διαδικασίας ζωής του πλανήτη καθώς το έμβρυο από την αρχή της σύλληψης ως τη γέννα παίρνει αλυσιδωτά όλες τις μορφές ζωής που έχουν εμφανιστεί ως τώρα. Όλες οι συγκρίσεις στο μικρόκοσμο του πλανήτη και τον μικρόκοσμο αυτού του ανθρώπου είναι αποστομωτικές. Το ανθρώπινο σώμα έχει ηλεκτρομαγνητικό πεδίο μέσω των περινευρικών του κυττάρων που διαπερνούνται από ηλεκτρισμό και φτιάχνουν ενεργειακούς μεσημβρινούς με τον ίδιο τρόπο που η γη έχει το δικό της ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και τους δικούς της ενεργειακούς μεσημβρινούς. Οι συχνότητες Schumann και οι 7 πρώτες αρμονικές του τραγουδιού της γης έχουν την δική τους αντιστοίχηση με τα 7 ενεργειακά κέντρα – τσάκρα του ανθρώπινου σώματος.
Ο όρος της μορφογέννησης που χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει την δημιουργία ιστών, χρησιμοποιήθηκε και από τον Άγγλο βιολόγο Rupert Sheldrake για να εξηγήσει το αόρατο μορφογεννετικό πεδίο της φύσης που επηρεάζει κάθε ζωντανό οργανισμό. Εξήγησε πως ένα σμήνος ή μία αγέλη ζώων μπορεί να ακολουθήσει μία υποσυνείδητη συμπεριφορά συντονισμένη με τις δικές τους ιδιοσυχνότητες και αυτές της γης. Για τον ίδιο ομαδικό συντονισμό και οργάνωση μίλησαν και οι Σούφι και το ονόμασαν ζωική ψυχή (animal έμψυχο, animus ψυχή).
Οι Σούφι βέβαια διέκριναν στην εξέλιξη του ανθρώπου κάτι παραπάνω. Την ύπαρξη εφτά ψυχών. Η επταπλή σύνθεση του ανθρώπου είναι αντικείμενο τόσο της Μυστικής Δοξασίας όσο και πολλών άλλων θεοφιλοσοφικών και θρησκευτικών σχολών σκέψης. Το ανθρώπινο σώμα ξεκινά από τα άτομα του Δημόκριτου και φτάνει μέσα από μία ενεργειακή διαστρωμάτωση ως τα τελευταία λεπτοφυή σωματίδια της ψυχής του.
Απλουστευτικά οι πιο πολλοί αναφέρονται στα πιο λεπτοφυή σωματίδια ως ψυχή ενώ η ψυχή περικλείει όλη την ύπαρξη του ανθρώπου, πνεύμα και ύλη. Είναι παράλληλα και φύλακας και δεσμώτης της. Το δικό της τσόφλι που φτιάχνει και το εγώ της.
Για τον Sheldrake τα μορφογενετικά πεδία είναι εξίσου υπεύθυνα για την οργάνωση του νευρικού συστήματος όσο και για την μεταβίβαση συλλογικής και ενστικτώδης μνήμης στα ζώα αλλά και στον άνθρωπο. Κατά τον ίδιο αυτά τα πεδία μεταδόθηκαν «μέσω κάποιου είδους μη-τοπικού συντονισμού ή αντήχησης» και πρότεινε τον όρο «μορφική αντήχηση» για αυτή τη διαδικασία.
Για παρόμοιο σύστημα επικοινωνίας-ενέργειας που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων μίλησε ο δόκτωρ Fritz Allan Poe που ανακάλυψε πως τα κύτταρα του σώματός μας επικοινωνούν μέσω βιοφωτονίων, δηλαδή μικροσκοπικών σωματιδίων φωτός τα οποία είναι τμήματα ενός ηλεκτρομαγνητικού πεδίου. Με την εικόνα που σας δίνω γίνεται φανερό πως μιλάμε για πολύ πιο λεπτά σωματίδια και από τα βιοφωτόνια του προαναφερόμενου.
Κάποια στιγμή θα υποχρεωθούμε να αποδώσουμε στην ύλη την κβαντική της συνείδηση και να δούμε πίσω από τις τάσεις προς δημιουργία μορφών της ορατής φύσης τις αντίστοιχες τάσεις του μορφογονικού υποκβαντικού υποβάθρου του αόρατου χάους. Ήδη πολλοί αναπτυξιακοί βιολόγοι δέχονται την ανάγκη για μια ολιστική και ενοποιητική σύλληψη του ζωντανού οργανισμού και πολλοί πλέον σκεπτικιστές μία ανάλογη ανάγκη να δούμε το σύμπαν ως βιολογικό matrix. Ως ον. Εδώ κανείς θυμάται το βασικό και επίκαιρο ερώτημα του Πλάτωνα για το Ον και το Μη Ον.
Η αντήχηση ενός εγκεφάλου με μια παρελθόντα κατάστασή του βοηθά να κατανοηθεί η μνήμη των ζώων και των ανθρώπων. Οι κοινωνικές ομάδες λέει ο Sheldrake παρομοίως οργανώνονται από μορφογενετικά πεδία. Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν μνήμες, οι οποίες μεταδίδονται μέσω της ομαδικής κουλτούρας και είναι ρητώς μεταδιδόμενες μέσω των τελετουργικών νόμων, της ίδρυσης και του μύθου, όπως στο Εβραϊκό Πάσχα, ή στη Χριστιανική Θεία Κοινωνία και το Αμερικάνικο Ευχαριστήριο Δείπνο, μέσω των οποίων το παρελθόν γίνεται παρόν, λόγω αντήχησης, με αυτούς, που εκτελούσαν τις ίδιες τελετουργίες στο παρελθόν.
Ο Κάστορας μιλώντας για την κοινωνία μίλησε για το κοινωνικό φαντασιακό στο οποίο έχει την βάση της η ανθρώπινη δημιουργικότητα και η δημιουργία αρχετύπων αλλά και μορφών από αυτά. Η αόρατη δεξαμενή του φαντασιακού του Κάστορα αναφέρεται ουσιαστικά στις μνήμες της συλλογικής ψυχής από τις οποίες αντλεί κάποιες ο Καβάφης για να τις δώσει την δική του πινελιά, να τις κάνει επίκαιρες και να τις εναποθέσει πίσω στο συλλογικό υποσυνείδητο του Καρλ Γιουνγκ -ως προδρομικός της σχέσης της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα με τη συλλογική συνείδηση-.
Το ότι ύλη πλέον για τη φυσική και τα άτομα δεν είναι υλικά αντικείμενα αλλά αντηχήσεις ενέργειας σε κάποιο τεράστιο «πεδίο φωνής» ήταν κατάκτηση της φιλοσοφίας, της θεουργίας και της μαγείας από πολύ νωρίτερα μέσα από την έννοια το Λόγου που φέρει πολλές σημασίες και εννοιακές αποχρώσεις.
Στον Ηράκλειτο ο Λόγος είναι η ρυθμιστική αρχή που διέπει το σύνολο της πραγματικότητας και συνδέει με σχέσεις αναλογίας τα πάντα. Είναι η αιώνια καθολική σχέση που ρυθμίζει την πραγματικότητα.
Στην εσωτερική ανάλυση του Κρατύλου του Πλάτωνα ο Λόγος ως κάτοπτρο και μέσο μεταδίδει και μεταστοιχειώνει τις υψηλές συχνότητες πιο χαμηλά.
Για τους νεοπλατωνικούς και τους ερμητικούς νωρίτερα ο Λόγος ως μέσο γίνεται και η αιτία γιατί κατά μία έννοια ο φέρων το μήνυμα είναι το ίδιο το μήνυμα. Αξίωμα παράδοξο μόνο στην αρχή. Το μήνυμα είναι συνάρτηση του φέροντα καθώς όσο αλλάζει αυτός λόγω κίνησης, αλλάζει και το μήνυμα. Η κοσμική δύναμη του μικρόκοσμου γίνεται η κοσμική διάνοια του μακρόκοσμου.
Αναλογιστείτε τη σχέση φωτονίου και άστρου και θα καταλάβετε γιατί ο Λόγος απολυτοποιείται στις αποκρυσταλλώσεις του λεπτοφυούς αιθέρα δηλαδή τους πλανητικούς λόγους και τα άστρα ως Κοσμικός Χριστός ή πιο σωστά στο γενικό Πνεύμα-Ψυχή που διαπερνάει ολόκληρη τη Φύση ως anima mundi – Ψυχή του Κόσμου.
Οι πιο ψαγμένοι θα θυμηθούν εδώ τους ονοματοθέτες στον Κρατύλο που αναφέρονται ως εξειδικευμένοι τεχνίτες και καταλήγουν να είναι οι νομοθέτες και ποιητές-δημιουργοί που δημιουργούν σύμφωνα με τα πρότυπα-αρχέτυπα. Δίπλα σε αυτούς ο Πλάτων αναφέρει τον θεό Απόλλων, και τον συνδέει με την αρμονία του άσματος και της κίνησης των πλανητών. Ο λόγος ως το μέσο της δημιουργίας γίνεται το μέσο απεικόνισης των πραγμάτων. Τα πράγματα πρέπει να ονομάζονται με το μέσο που πλάστηκαν. Τον ήχο – κύμα. Εξ’ ου η συμβολική αντιστοίχηση του Λόγου, Κοσμικού Χριστού ως το Α και το Ω.
Παρακολουθήστε την παράλληλη ή ανάποδη εξέλιξη συνείδησης, νου, ψυχής του ανθρώπου και θεολογικής κοσμολογίας. Ο άνθρωπος ως μέρος της οργανικής εξέλιξης όπως την περιέγραψε ο Δαρβίνος αποτελεί συστατικό αρνητικής εντροπίας για το σύμπαν ήδη από την στιγμή που η φύση τον γέννησε ως μέρος της πανίδας. Ενώ κάνει καύσεις με τα υλικά που προσλαμβάνει (οξυγόνο, τροφή), έχει σταθερή θερμοκρασία, και άρα δεν αποδίδει όλη του την ενέργεια στο περιβάλλον ως θερμότητα. Η ζωή ενάντια στον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο που σπρώχνει το σύμπαν προς την αταξία, αποτελεί παράδειγμα ανάδυσης πολυπλοκότητας. Τάξης.
Αργότερα στην πορεία της εξέλιξης του ως Άνθρωπος και Αδάμ Κάδμος της Χριστιανικής Γραφής, αποκτά στο παράδειγμα κάποιων μυστών την ικανότητα του ονοματοθέτη («και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού») που χειρίζεται το λόγο και τους ήχους και διαμορφώνει τον κόσμο του και τον ίδιο.
Όσο διατρέχουμε την εξελικτική τροχιά της ψυχής, είναι σαν να διατρέχουμε το ταξίδι της στην αρχή του χρόνου. Κυλάμε τον χρόνο ανάποδα δηλαδή. Με τον άνθρωπο ονοματοθέτη βρισκόμαστε στην εποχή των ηρώων των οποίων τα κατορθώματα επαναλαμβάνουν για να ταυτιστούν αλλά και για να προσθέσουν στην ενέργεια- μέσω αντήχησης από εκεί κι έπειτα όλοι οι ηλιακοί ήρωες.
Ως ηλιακός ήρωας ο άνθρωπος-ψυχή αφού δράσει υπέρ της ανθρωπότητας καταστερίζεται σε κάποιο άστρο για να συμμετέχει πλέον στον κόσμο των αθανάτων ως Δεύτερος Νους. Γιατί η Παράδοση δέχεται πως τα αστέρια συμμετέχουν τόσο στον κόσμο του πνεύματος όσο και στον κόσμο της ύλης. Έχουν αρχή δίχως να έχουν τέλος. Και ανάποδα τα άστρα, ο ήλιος μας εν προκειμένω, είναι ο ζωοδότης της επιφάνειας του πλανήτη που θα γεννήσει τον επόμενο αδάμ.
Στην ανοδική περιγραφή ο 2ος Λόγος γίνεται ο πατέρας-ποιητής ακολουθώντας την αιώνια εναλλαγή αρχετύπων πατρός – υιού. Ο Λόγος ως κύμα δεν είναι κάτι σταθερό και ο υιός έρχεται να προσθέσει στην αλήθεια του πατέρα εκεί όπου φαινομενικά αυτός απειρίζει την εντροπία του και καταλύεται η συναινετική πραγματικότητα του συμπαντικού νου του κοσμικού ωού. Εκεί καταλύεται ο τελευταίος ουροβόρος όφις, Λεβιάθαν, Κθούλου, ανώτατο ύδωρ, απώτατο πέπλο πριν από το πυρ το εξώτερον στα σύνορα της γνωστής συνείδησης και η αλήθεια-μνήμη μεταστοιχειώνεται σύμφωνα με το άσμα ή το μαγικό όνομα του υιού σε μία νέα αιτιοκρατία ενώ ο υιός παίρνει την θέση του πατέρα ως ο τελευταίος φύλακας-δράκος και τσόφλι της ύπαρξης, νοητός Ήλιος, Ήλιος της Δικαιοσύνης, Sol Invcictus.
Εκεί αναφέρεται και το Λεβιάθαν ως η ψυχή των όλων από τον Κέλσο όπως και το «ανέκφραστο όνομα» του θεού από τους Ιουδαίους. Όνομα που δεν είναι καθόλου ανέκφραστο αλλά όπως αποκαλύπτουν πολλοί μύστες απρόφερτο, καθώς δεν έχει υπάρξει μέχρι τότε άλλος υιός που να το προφέρει-συντονιστεί.
Στην θεολογική κοσμολογία η περιγραφή είναι καθοδική με τον Πατέρα,Uther Pedragon να διαπερνά το τελικό διάφραγμα, πέπλο, τσόφλι και ως σπερματοζωάριο, ultimate flux, «πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται», να γονιμοποιεί το κοσμικό ωό.
Και φτάνουμε έτσι στο διασκεδαστικό και αιώνιο ερώτημα της κότας και του αυγού. Τι σας λέγω τώρα ε;
Μιλώντας για ωά και το αιώνιο ερώτημα για το τι γεννήθηκε πρώτο, θυμήθηκα την αναφορά του Αριστοφάνη που διηγείται πως ο Έρως (η βαρύτητα), ο οποίος πρόβαλε από το πρωταρχικό αυγό ενώθηκε με το φτερωτό Χάος (θυμάστε το πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται?) στα σκότη και στον Τάρταρο (το ναδίρ του πυρός) για να γεννήσει την ράτσα των πουλιών (η πρώτη μαγική γλώσσα ήταν η γλώσσα των πουλιών) όταν οι αθάνατοι δεν υπήρχαν ακόμη.
Βέβαια θα αρκούσε μόνο η αναφορά του Κικέρωνα για τους 4 Απόλλωνες πριν από τον υιό της Λητούς για να συμπεράνουμε το προοδευτικό της υποθέσεως περί αθανασίας. Μπορεί στη ροή της ιστορίας ο πρώτος ή Πατρικός Νους ή Πατρικός Βυθός ο οποίος εκδηλώνεται ως Πατέρας, Δύναμη ή Αιών ή Άρχων των Ιωβηλαίων να προκύπτει από τον Υιό, Δεύτερο Νου αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν προϋπάρχει αυτού.
Και προϋπάρχει αφού ο Υιός έως την στιγμή που θα κατακτήσει την αθανασία -και θα φέρει το νέο της αιωνιότητας- για να γίνει ο Πατέρας είναι θνητός. Άρα η προβολή του στην αιωνιότητα ως Πατέρα προϋπάρχει της στιγμής μεταστοιχείωσης του Υιού σε αβαρή εξωχωροροχρονικά υποατομικά σωματίδια.
Εφόσον ομιλούμε για αντηχήσεις όλα λαμβάνουν χώρα σε αυτόν τον απειροστό χρόνο που χρειάστηκε η διακύμανση του κενού να αποκτήσει συνείδηση της πιθανότητας να υπάρξει η ίδια ως σήραγγα, σκουληκότρυπα που ακολούθως θα την γεννήσει !! Την ίδια, και εν συνεχεία σαν οριακό αποτέλεσμα την εκδήλωση. Ο πατέρας ταιριάζει πιο πολύ με την ίδια την πιθανότητα ενώ ο υιός με την ίδια την τρύπα του λαγού…χε,χε… Βέβαια ότι και να λέμε εδώ δεν αρκεί...
Ο Υιός που αναφέρουμε είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος. Και όχι ο άνθρωπος. Μπορεί ο Άνθρωπος να έχει κατακτήσει την έννοια του Πατέρα αλλά δεν την έχουν κατακτήσει όλοι.
Για αυτό και η περιγραφή του ταξιδιού της ψυχής χρησιμοποιεί συχνά αστρολογικούς και μυθολογικούς συμβολισμούς και συσχετίζεται από τον Καρλ Γιουνκ με μία υποκειμενική διάσταση που έχει να κάνει με την εργασία του ασυνείδητου νου και κάποιων βαθύτερων επίπεδων συνείδησης όλης της φύσης. Και μόνον δια της ατόπου να το πάει κανείς διαπιστώνει πως αν το σύμπαν είχε κατακτήσει την αυτοσυνείδηση του δεν θα ομιλούσαμε για το ασυνείδητο και το υποσυνείδητο του ανθρώπου. Αυτό από μόνο του καθιστά το Πατρικό Νου υποκείμενο στις κατακτήσεις συνείδησης του Ανθρώπου κι εν τέλει του ανθρώπου.
Αρχίζουν να αποκτούν νόημα και οι παράδοξες περιγραφές της Γένεσις. Στη δημιουργία των πρώτων ανθρώπων «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών» και μάλιστα σε πληθυντικό υπονοείτε το σύνολο των υιών του μέλλοντος ή της αιωνιότητας καλύτερα (όχι του αιώνος τούτου) και η αντήχηση της ενέργειας τους στους πρώτους Ανθρώπους (ή ανθρώπους, ανάλογα αν θα πάρετε την περιγραφή ως ανοδική ή καθοδική). Εφόσον οι Υιοί δεν έχουν εμφανιστεί χρονικά ακόμη, μιας και η Καινή Διαθήκη και η εισαγωγή της έννοιας του Υιού ακολουθεί αυτή του Πατρός, η αναφορά τους δεν μπορεί παρά να είναι έμμεση. Τελικά νικώντας τον χρόνο στο τέλος, τοποθετούνται αυτομάτως στην Αρχή ως ποιητές.
Η πορεία, for me at least, στην ΠΔ είναι καθοδική καθώς η αφήγηση δίδεται από την πλευρά του Πατέρα που έχει ήδη αποστασιοποιηθεί στο αιώνιο της υποατομικής του φύσης. Αργότερα μάλιστα αντιφατικά μόνο για του αδαείς ο άνθρωπος ξαναπλάθεται. Αλλά αυτή τη φορά είναι ο άνθρωπος της 8ης ημέρας κατά την Παράδοση, με τη ειδοποιός διαφορά του εμφυσήματος του Πνεύματος από το θεό.
«Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από τής γης και ενεφύσισεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής». (Για πες τε μου τώρα αυτό είναι κάθοδος ή άνοδος σε σχέση με το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση που λέγει ο ποιητής νωρίτερα? … χο, χο) Αυτός είναι που έχει την ικανότητα του ονοματοθέτη των μαγικών ονομάτων και κατοικεί σε έναν ενεργειακό χώρο στην Εδέμ ή Ηλύσια Πεδία, στα όρια του κατώτερου ουρανού, τον μεσόκοσμο. Εν αντιθέσει με αυτόν που περιγράφουν οι πρώτες μέρες τις δημιουργίας. Τον πνευματικό κόσμο, κόσμο της πρωθύλης στην απειροσύνη, πρωτόκοσμο.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε μερικές διασκεδαστικές αναφορές ακόμη πριν κλείσουμε αυτό το αρθράκι λόγου χάριν στην ύπαρξη χώρων λόγω της προφανούς ανομοιογένειας της υλο-ενέργειας και του Χάους, στα όνειρα, τις έννοιες του ασυνειδήτου και υποσυνειδήτου ή και στην οριακή συνειδησιακή κατάκτηση του ποιητή του κόσμου ως ακριβώς αυτό. Ποιητή και καλλιτέχνη.
ΠΗΓΗ:
Κίνηση ιδεών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου