Δεν αντέχω άλλο να περιμένω το τέλος μου!
Του Γιώργου Κωτίδη Είμαι ο Γιώργος και δεν είμαι καθόλου καλά.
Θέλω να φωνάξω, θέλω να βρίσω, θέλω να πιάσω έναν από δαύτους από το λαιμό και να τον σφίξω μέχρι να του κοπεί η ανάσα. Βράζω μέσα μου από θυμό για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Καταντήσαμε απλοί παρατηρητές χωρίς να μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει. Δεν προλαβαίνουμε ούτε καν να αντιδράσουμε!
Θα προσπαθήσω όμως να καταπιώ την οργή μου και να γράψω λογικά, όσο μπορεί να γίνει αυτό!.
Διαπραγματεύονται το καλό τις χώρας και προσπαθούν να μας …σώσουν. Όμως, αυτά που θέλουν να πετύχουν, είναι βέβαιο, ότι θα μας κάνουν να υποφέρουμε για πολλά χρόνια. Ξυπνήστε ΡΕ, και κοιτάξτε λίγο τον κόσμο που παλεύει να ζεστάνει το σπίτι του! Τον πολίτη που δυσκολεύεται να γεμίσει το ψυγείο του, που σπουδάζει παιδιά, που έχει δάνεια και υποχρεώσεις που είναι αδύνατον να πληρωθούν. Ξυπνήστε! Καταλάβετε επιτέλους!
Δε χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις, όσο βολεμένοι κι αν είστε! Οι άνθρωποι που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα είναι συνεχώς σκυφτοί, σταμάτησαν να χαμογελούν και είναι φοβισμένοι. Το μοναδικό τους αποκούμπι είναι πλέον ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο απλός συμπολίτης, ο οποίος βοηθά σε περίπτωση ανάγκης ή και βοηθιέται. Έχετε χάσει την ανθρωπιά σας! Δεν καταλαβαίνετε ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται στήριξη, όχι χαράτσια και νέα μέτρα; Χρειάζονται το κοινωνικό κράτος να τους αγκαλιάσει, όχι να τους στραγγίζει τα πορτοφόλια κι όταν δεν έχουν να τοκίζει κι από πάνω.
Είμαι σίγουρος ότι δεν έχει μείνει ίχνος ευαισθησίας από ανθρώπους, που λες και προσπαθούν να βρουν το μυστικό, πως θα καταστρέψουν ένα λαό μέσα σε 10 μέρες. Αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε δεν πειράζει, εμείς ξέρουμε να το κάνουμε μεταξύ μας. Τουλάχιστον μη μας δυσκολεύετε. Αν πάλι δεν έχετε φιλότιμο, έχω και πλάνο Β: Το Παμπιερικο Συλλαλητήριο είναι το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου στις 12.00 το μεσημέρι.
Η οργή που έχει μαζευτεί μέσα μας θα ξεχειλίσει και τότε θα αλλάξουν οι ρόλοι. Βιάζομαι να έρθει γρήγορα αυτή η στιγμή, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να τους μεταπείσουμε. Δεν μπορεί, άνθρωποι είναι κι αυτοί! Κάποτε ίσως να πιάσουν τον παλμό τις κοινωνίας. Αν πάλι όχι, τότε πρέπει να κάνω κάτι. Να φωνάξω, να σπάσω, να ζητήσω εξηγήσεις!
Δεν αντέχω άλλο να περιμένω το τέλος μου!
http://www.anasta.de
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου