Καταστολή αντιδράσεων
Η μυρωδιά του αέρα γύρω από την περιοχή της πλατείας Συντάγματος, μαρτυρούσε το διήμερο διαδηλώσεων και αναταραχών. Η τοξική οσμή των χημικών που εξαπέλυσαν οι αστυνομικές δυνάμεις προσπαθώντας να καταστείλουν τις ταραχές, έκανε την ατμόσφαιρα ασφυκτική σε ευρεία έκταση. Για πολλοστή φορά, η πρωτεύουσα έγινε θέατρο εκτροπών.
Οι μετέχοντες στο μεγαλύτερο συλαλλητήριο της μεταπολιτευτικής περιόδου, οι περαστικοί, οι έμποροι και οι κάτοικοι κεντρικών σημείων της Αθήνας, ξαναδοκίμαζαν τη βία, τιμωρούμενοι εν πολλοίς, αδίκως.
Η καταστροφική μανία των ταραξιών, έκανε πάλι το θαύμα της. Κατάφερε να διαλύσει τις συγκεντρώσεις, σπέρνοντας πανικό και τρόμο. Φόρτωσε με ανυπολόγιστες καταστροφές την περιοχή, καίγοντας και σπάζοντας κτίρια, μάρμαρα, πεζοδρόμια και βιτρίνες. Δημόσιοι και ιδιωτικοί χώροι, μετράνε τις πληγές τους και τις δαπάνες για την αποκατάσταση των ζημιών. Οι κακοπληρωμένοι και υποψήφιοι για εφεδρεία δημοτικοί υπάλληλοι και εργάτες, δούλευαν ώρες για να συμαζέψουν συντρίμια και αποκαίδια.
Το σκηνικό αυτό, όσο αποκαρδιωτικό κι΄αν είναι, το έχουμε δεί πολλές φορές τον τελευταίο καιρό. Βεβαίως, και σε προηγούμενα χρόνια, καθώς η δράση των περίφημων "γνωστών-αγνώστων" έχει συνήθως ίδια αποτελέσματα. Σε μεγάλες διαδηλώσεις και συλλαλυτήρια όπου το ποσοστό συμμετοχής προβλέπεται ψηλό, οι μπαχαλάκηδες αποτελούν μόνιμο συνοδευτικό. Αν δεν δήλωναν αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές επικαλούμενοι ιδεολογικά κίνητρα στον "αγώνα" τους, θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ότι σχεδόν υποκαθιστούν την Αστυνομία. Γιατί αν το σκεφτεί κανείς βαθύτερα, ο ρόλος τους περισσότερο προς καταστολή παραπέμπει, παρά προς έκφραση αντίδρασης. Σε ποιούς αντιδρούν άραγε, στην όποια εξουσία ή στους διαδηλωτές; Και σε τι φταίνε οι περίοικοι και τα μαγαζιά τους ή οι είσοδοι των σπιτιών, να δοκιμάζουν κάθε τόσο τις βαριοπούλες τους; Ακόμα χειρότερα, τι φταίνε οι ειρηνικοί διαμαρτυρόμενοι πολίτες να τραυματίζονται και να καθίστανται ανάπηροι από τις ρίψεις μολότωφ που ανάβουν και πυρκαγιές με τα όποια επακόλουθα...
Ολα αυτά που συμβαίνουν και που έχουν συμβεί τόσες φορές το τελευταίο διάστημα, δείχνουν ένα πράγμα. Οτι οι μπαχαλάκηδες αυτοί με τα καμώματά τους, γνωστοί-άγνωστοι που μονίμως συλλαμβάνονται, ανακρίνονται και αφήνονται ελεύθεροι, έχουν καταφέρει να ταυτίζονται οι διαδηλώσεις με τρομοκρατία. Αυτή η κατάσταση που διαπιστώνεται εντονότερα τώρα, όπου κάθε φορά σχεδόν έχουμε και μερικά θύματα, ξεκίνησε από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν. Στην αρχή ήταν λίγοι, μετά πολλαπλασιάστηκαν, αφού η πολιτεία με την ανοχή της, δεν τους αντιμετώπισε ποτέ ώστε να προστατέψει τη δημόσια περιουσία, τους πολίτες και κυρίως, το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των διαδηλώσεων.
Οπότε, τώρα πια κάθε πολίτης που θα αποφασίζει να διαδηλώσει, θα ξέρει ότι διακινδυνεύει. Τη ζωή του, τη σωματική του ακεραιότητα, την υγεία από την εισπνοή χημικών, τα οποία απαγορεύονται μάλιστα και από τον ΟΗΕ. Το ένα, φέρνει το άλλο εννοείται και όσο μεγαλύτερα τα έκτροπα, τόσο αυξάνεται η ανάγκη αποτελεσματικής καταστολής. Λένε πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά....ίσως να υπάρχουν θύλακες που την εγκλωβίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου