Πόσο πάει το κιλό το πτώμα;

Χθες το απόγευμα, δύο αστυνομικοί έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες των Καλάσνικοφ τριών αγνώστων. Κι όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, οι πτωματολάγνοι έπεσαν με τα μούτρα στο χρυσοφόρο εμπόριο πτωμάτων, λύπης και μίσους.
Οι πεθαμενατζήδες των media: «Παιδιά των 700 ευρώ που αγοράζουν τα αλεξίσφαιρά τους και βάζουν βενζίνη στις μηχανές τους δολοφονούνται την ώρα του ύψιστου καθήκοντος της προστασίας σας (από τους κακούς κλέφτες, βιαστές και βέβαια αλλοδαπούς)»
Οι πεθαμενατζήδες της βουλής: «Δεν ντρέπεστε, να τους κόβετε τα επιδόματα και τους μισθούς; Γι’ αυτό δολοφονούνται (από τους κακούς κλέφτες, βιαστές και βέβαια αλλοδαπούς)… Αν/Όταν ήμασταν εμείς στην εξουσία…», μπλα, μπλα, μπλα.
Οι πεθαμενατζήδες πρετοριανοί: «Ωιμέ, εμείς οι ευσυνείδητοι αστυνομικοί (και “προστάτες” σας), που μόνο το καλό του πολίτη θέλουμε, έχουμε γίνει ο σάκος του μποξ: μας φτύνουν, μας βρίζουν, μας πετάνε πέτρες, μας σκοτώνουν» (οι κακοί κλέφτες, δολοφόνοι, αλλοδαποί και βέβαια… αντεξουσιαστές/αναρχικοί/συριζαίοι – οι τελευταίοι πάνε με όλα, σαν την κόκα-κόλα).
Οι πεθαμενατζήδες της αντεξουσιαστικής… μόδας: «Σιγά μη λυπηθούμε για δύο γουρούνια που σκοτώθηκαν εν ώρα υπηρεσίας. Ας πρόσεχαν! Ούτως ή άλλως η δολοφονία ήταν στημένη από τον υπουργό, το FBI, το ΔΝΤ, τους σιωνιστές (και ενδεχομένως τους εξωγήινους)».
Μία αναγούλα, μία αηδία στο στόμα και μια ανακατωσούρα στο στομάχι, όπως και να το κάνουμε, σου έρχεται παρακολουθώντας αυτό το εμπόριο πτωμαϊνης. Απεχθέστατα τσουβαλιάσματα και ισοπεδωτική συλλογικοποίηση ευθυνών, με λίγα λόγια, η επιτομή του ολοκληρωτισμού και του φασισμού. Βαθύτατα υποκριτική νοοτροπία, που στόχο έχει την προβατοποίηση της σκέψης, στα πρότυπα της διαφήμισης αποσμητικών για τις μασχάλες, ικανά να ρίξουν στο πάτωμα οποιοδήποτε πλάσμα θηλυκού γένους κινείται σε εμβέλεια είκοσι μέτρων. Κι όλα αυτά, πάνω από δύο πτώματα…

Ξεκαθάρισμα πτωματοφάγων

Πρώτα από όλα οι δύο νεκροί της χθεσινής τραγικής καταδίωξης έχουν ονόματα και δεν είναι απλώς «κάποιοι ΔΙΑδες». Όπως ονόματα και πρόσωπα έχουν και οι δολοφόνοι τους και δεν είναι «κάποιοι αδίστακτοι ληστές» ή «κάποιοι αλλοδαποί» ή «κάποιοι τρομοκράτες» (απλώς αναμένουμε να μάθουμε ποιοι είναι αυτοί). Από αυτό το σημείο και πέρα, όλες οι γενικεύεις ένθεν και ένθεν γίνονται εκ του πονηρού. Ούτως ή άλλως, έως ότου μάθουμε (αν μάθουμε) τι ακριβώς συνέβη και ποιοι ήταν οι δράστες, οποιαδήποτε γενίκευση είναι βλακώδης και ανήθικη.
Προς τους «συντρόφους» μπατσοφάγους: Ναι, κι εγώ θλίβομαι αλλά και εκνευρίζομαι όταν παιδιά δεκαοκτώ χρονών που θα μπορούσαν να γίνουν εξαίρετοι επιστήμονες και πραγματικά χρήσιμοι για την κοινωνία, επιλέγουν να μπουν σε μία σχολή μπατσοφυλάκων για το βόλεμα που τους παρέχει η θεσούλα του γορίλα της εξουσίας. Ναι, κι εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι στρατός και αστυνομία χρησιμοποιούνται ως μαντρόσκυλα του συστήματος, από τις δικτατορίες έως τις πλέον φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες και, ως τέτοια, αργά ή γρήγορα θα επιτεθούν χωρίς έλεος στο λαό που θα αμφισβητήσει την παντοκρατορία της εξουσίας. Όμως δεν πιστεύω ότι ο μπάτσος Μήτσος, πρέπει να πληρώσει για τις επιθέσεις του μπάτσου Κίτσου, και, το κυριότερο, δεν πρέπει να πληρώσει για κάτι άλλο άσχετο με τις επιθέσεις του μπάτσου Κίτσου, πολύ απλά γιατί κι αυτός είναι «ένας ακόμη μπάτσος». Κι όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, τότε καλό είναι να γνωρίζει ότι δεν τον χωρίζει, παρά μία ανάσα, από τον πιο χυδαίο εξουσιαστή της σχολής «μαζί τα φάγαμε».
Προς τις τεθλιμένες χήρες του συστήματος: Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να θλίβονται και να οδύρονται είναι οι μανάδες, οι συγγενείς και οι φίλοι των νεκρών αστυνομικών. Όλοι οι υπόλοιποι των συλλόγων και των συντεχνιών «αδέρφια του αστυφύλακα», «στελέχη του κοινοβουλίου» και «φίλοι των ελληνορθόδοξων νοικοκυραίων», ας κρατήσουν την κλάψα για τον εαυτό τους. Στην ημερήσια διάταξη του ένστολου μισθοφόρου είναι ο θάνατος. Τελεία και παύλα. Και ο θάνατος του αστυνομικού από σφαίρα ληστή είναι ο ίδιος με το θάνατο ενός μισθοφόρου στρατιώτη στο πεδίο της μάχης (είτε ως αμυνόμενος, είτε ως επιτιθέμενος). Αυτό θα πρέπει καταρχήν να το γνωρίζουν οι ίδιοι οι πιτσιρικάδες που προτιμούν να φορέσουν τη στολή του μπάτσου ή του φαντάρου, είτε γιατί τους πιπίλισαν το μυαλό ότι προσφέρουν στο έθνος, την πατρίδα, τους πολίτες και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, είτε -ακόμη χειρότερα- γιατί η θέση του μονιμά προσφέρει επαγγελματική εξασφάλιση. Μάγκες, επαγγελματική εξασφάλιση αλλά όχι εξασφάλιση της ζωής σας. Βάλτε τα σε ένα ζύγι και αποφασίστε.
Όπως και να’ χει, αν δεν έχετε να πείτε κάτι σοβαρό, καλύτερα να το βουλώσετε! Δύο άνθρωποι είναι νεκροί…
Zaphod

http://papaioannou.wordpress.com/2011/03/02/34637/#more-34637