Τρίβουν τα χέρια τους οι πραγματικοί βασανιστές μας…

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Προσωπικά δεν δίνω δεκάρα για το αν οι πιτσιρικάδες-κλώνοι της τρομοκρατίας είναι «καλά παιδιά» ή «παιδιά καλών οικογενειών». Όχι τουλάχιστον ως προς τον τρόπο σύλληψής τους. Για τις συνθήκες
κράτησης και τις ποινές που θα εκτίσουν, να το συζητήσουμε. Αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε κάτι.

ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ βγάζει το θυμό του, τον καταπιεσμένο ανδρισμό του ή απλά την εγκληματική του φύση κρατώντας στα χέρια ένα καλάσνικοφ και απειλώντας αθώους ανθρώπους είναι εξ ορισμού επικίνδυνος. Και αδίστακτος, όπως φάνηκε από την εκτέλεση του άτυχου ταξιτζή στην Πάρο.

ΓΙΑ ΜΕΝΑ, εικοσάχρονος ή εξηντάχρονος, μορφωμένος ή αγράμματος, gay ή straight, φασίστας ή αναρχικός, χορτοφάγος ή κανίβαλος, ο οπλοφόρος που ληστεύει, στρέφει την κάννη σε ανυπεράσπιστο κόσμο και παίρνει ομήρους πρέπει να λογίζεται ως κοινός εγκληματίας και να αντιμετωπίζεται με την πιο δυναμική μέθοδο καταστολής. Την ώρα της εξουδετέρωσής του, προέχει η ζωή του διερχόμενου πολίτη, του αστυνομικού φρουρού της τάξης και τελευταία έρχεται η δική του. Για μετά, έχει ο Θεός…

Η ΠΟΙΝΙΚΗ δικονομία έχει μπόλικες δικλίδες για να αναγνωρίσει κίνητρα, πλάνες, θυμούς, πολιτικά «πιστεύω» και οτιδήποτε άλλο μπορεί να λειτουργήσει ως «ελαφρυντικό» μιας ακραίας παραβατικής συμπεριφοράς. Και σε αυτήν ακριβώς τη φάση καλείται η Δημοκρατία να αποδείξει ότι δεν τιμωρεί ακόμη και τους πιο ορκισμένους εχθρούς της αυστηρότερα από ειδεχθείς εγκληματίες, που αποτελούν ενδεχομένως μεγαλύτερο κίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο.

ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ τώρα και στο συγκεκριμένο. Αν τα «πυροβολημένα» πιτσιρίκια έφαγαν ξύλο στη διάρκεια της προσπάθειας εξουδετέρωσής τους, δεν στεναχωριέμαι καθόλου. Σε τέτοιες στιγμές η αδρεναλίνη «χτυπάει» κόκκινο κι ας μην ξεχνάμε ότι κουβαλούσαν έναν όμηρο, ο οποίος θα μπορούσε εύκολα να έχει την τύχη του αδικοχαμένου ταξιτζή. Αν αντιθέτως έφαγαν κάποιες χωροφυλακίστικες «ανάποδες» την ώρα της κράτησής τους, καλό θα ήταν να γίνει έρευνα για να διαπιστωθεί ποιο… όργανο επέδειξε τέτοιο «υπερβάλλοντα» ζήλο. Και ασφαλώς να υπάρξουν οι δέουσες πειθαρχικές ή και ποινικές κυρώσεις.

ΜΕΘΟΔΟΙ «Γκουαντάμο», όπως βλακωδώς ειπώθηκε, σαφώς και δεν χρησιμοποιήθηκαν. Γιατί αν είχαν χρησιμοποιηθεί, δεν θα φαινόταν ούτε τρίχα πειραγμένη απ’ το κεφάλι τους και αυτοί θα ένιωθαν ότι είχαν περάσει ξυστά σε μετωπική με το θάνατο… Συνεπώς δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί το μαυρισμένο μάτι του σαλταρισμένου πιτσιρικά γίνεται ανατολικό ζήτημα επί μία εβδομάδα…

ΕΧΩ ΠΕΙΣΤΕΙ πλέον ότι η οικονομική κρίση ενισχύει τις τάσεις παραλογισμού που ανέκαθεν υπήρχαν σε αυτή τη χώρα. Θέλουμε να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο και τη δυστυχία μας μέσω αντάρτικου πόλεων… άγουρων «Τουπαμάρος»; Αν ναι, ας πάρουμε όλοι από ένα καλάσνικοφ να τους βοηθήσουμε. Αν όχι, ας αφήσουμε επιτέλους την κακοπληρωμένη Aστυνομία μας να κάνει τη δουλειά της, ψιθυρίζοντας και μια προσευχή γι’ αυτούς τους ανθρώπους που διακινδυνεύουν με αυταπάρνηση τη ζωή τους στους δρόμους.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν γίνεται με ληστείες, γκαζάκια και ασυνάρτητες προκηρύξεις μετεφηβικής οργής. Και ασφαλώς για την κατάντια μας δεν φταίνε οι «μπάτσοι». Μπορεί να βολεύονται με τη θεωρία αυτή κάποιοι σκληροί ποινικοί, πιθανότατα και αλλοδαποί, που έχουν «λουκιάσει» τα «μωρά» της τρομοκρατίας σ’ αυτά τα ρηχά ιδεολογήματα. Ιδεολογήματα πρωτόγονα, που εκτρέφονται στις άγριες κερκίδες των ελληνικών γηπέδων, στα πανεπιστήμια, συχνά πυκνά και στα ίδια μας τα σχολεία, πυροδοτώντας το μίσος μιας μερίδας της νεολαίας για τον ανώνυμο φρουρό της τάξης.

ΚAKA TA ΨΕΜΑΤΑ, ΟΜΩΣ. Για τις μέρες Κατοχής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που ζει η πατρίδα δεν φταίνε οι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Άλλοι είναι οι πραγματικοί βασανιστές μας και τρίβουν τα χέρια τους όταν βλέπουν την ελληνική κοινωνία να τρώει τις σάρκες της. Και τα παιδιά της…

ΥΓ.: Η «ευχάριστη έκπληξη» αυτής της κυβέρνησης δεν είναι κατ’ ανάγκην ο πρωθυπουργός. Ο Νίκος Δένδιας είναι, που τελικά αποδεικνύεται ότι κάνει καλά τη δουλειά του. Σε τέτοιο σημείο που προκαλεί εκνευρισμό… αριστερά και δεξιά του.

(Δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”)


http://www.triklopodia.gr/2013/02/blog-post_4912.html