ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΕΙ...
Ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών έχει μία μεγάλη ιστορία που κρατά από το 1876. Ήταν το 1997 όπου ο Ν.2509/1997 οδήγησε στην αναθεώρηση του αρ.86 του Συντάγματος το 2001, και το 2003 όπου ο Ν.3126/2003 έβαλε την οριστική σφραγίδα έμπρακτα στην ασυλία των Υπουργών, ενώ μαζί με το αρ.63 του Συντάγματος παρέχουν τυπικά και την περιβόητη βουλευτική ασυλία. Όμως, το 1997 και το 2003 οι αντιδράσεις της κοινωνίας σε αυτές τις διατάξεις ήταν σχεδόν μηδαμινές. Δεν είδαμε τότε αγανακτισμένους δημαγωγούς να καλούν τον κόσμο σε κάποιου είδους ξεσηκωμό, ούτε τα κανάλια έπαιζαν τα γνωστά μινόρε βιολιά. Επίσης, ούτε ο κ. Αλαβάνος οραματιζόταν να μετατρέψει την Πλατεία Συντάγματος σε Ταχρίρ, όπου ο λαός θα μετέδιδε κάποιο σαφές μήνυμα στους τριακόσιους που ξαφνικά μετατρέπονταν σε μία απυρόβλητη ελίτ. Κι όμως, η ψήφιση αυτών των νόμων σηματοδότησε την αρχή μίας ταχύτατης πολιτικής ασυδοσίας, που έβαλε αρκετά από τα λιθαράκια της σημερινής κρίσης.
Από ότι φαίνεται, την περίοδο 1997-2003, τόσο ο λαός, όσο και οι αγανακτισμένοι δημαγωγοί είχαν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν. Έπρεπε να φάνε από το ζεστό χρήμα της Ε.Ε. που έρεε άφθονο, να χτίσουν σπίτια, να αγοράσουν αυτοκίνητα, και να ακολουθήσουν το νεοελληνικό όνειρο της νεόδμητης καταξίωσης. Οι δημοκρατικοί θεσμοί σείονταν, αλλά ο κόσμος προσπερνούσε τη Βουλή με γρήγορο βήμα για να προλάβει τα καταναλωτικά και διακοποδάνεια στις τράπεζες.
Τώρα που οι θεσμοί κατέρρευσαν, και η πολιτική βρήκε πάτο, οι δημαγωγοί και οι λαϊκιστές ξεχύθηκαν και πάλι για να παίξουν το παιχνίδι τους, στο γόνιμο έδαφος της οικονομικής κρίσης. Και η αλήθεια είναι πως ξέρουν να το παίζουν πολύ καλά, γιατί επενδύουν στη νοοτροπία που είναι πιο γνώριμη σε όλους˙ αυτή του ραγιά Έλληνα. Αυτού που περιμένει το μάννα εξ ουρανού και που ξέρει πολύ καλά να ασκεί συνεχώς κριτική στο Κράτος, γενικώς και αορίστως, για όλα τα προσωπικά δεινά του, υπό την ανασφάλεια κάποιας αόριστης κατωτερότητας. Τόσο οι λαϊκιστές δημαγωγοί, όσο και οι μίζεροι λειτουργούν με την εικόνα μίας κοινωνίας, που αποποιείται οποιασδήποτε ευθύνης, που λειτουργεί αμιγώς συναισθηματικά απέναντι σε οποιαδήποτε νέα πρόκληση και που ήταν είναι και θα είναι πάντα υπόδουλη στα βίτσια της εκάστοτε κυβέρνησης.
Στην πραγματικότητα όμως, οι κοινωνίες δεν διαιωνίζουν τα μιμίδιά τους υπό τη σκιά ενός κεντρικού σχεδίου, ούτε ελέγχονται νομοτελειακά από τις φαντασιώσεις του οποιουδήποτε δημαγωγού ή πολιτικού. Επηρεάζονται μεν ως ένα βαθμό, αλλά επί του πρακτέου διατηρούν την ελευθερία να αυτορυθμίζονται και να δρουν κατά το δοκούν. Όταν λέμε ότι η παρούσα κρίση αποτελεί ευκαιρία για μία αποκόλληση από το «αμαρτωλό» παρελθόν της σαθρής μεταπολίτευσης, στην ουσία εννοούμε την ευκαιρία που παρουσιάζεται στην κοινωνία να ξεφορτωθεί τον συντηρητισμό και τη λαϊκίστικη δημαγωγία, και να θέσει νέους όρους για την ανοικοδόμηση της χώρας. Να βγάλει από πάνω της τη ρετσινιά του ραγιά και να επενδύσει στην καινοτομία, την αισιοδοξία και τη δημιουργικότητα.
Τόσο οι δημαγωγοί, όσοι και οι πολιτικοί είναι ελεύθεροι να κάνουν το παιχνίδι που προτάσσει ο ρόλος τους. Η ευρύτερη κοινωνία όμως μπορεί να κάνει ακριβώς το ίδιο ώστε τελικά να θέσει το νέο πλαίσιο δράσης των πρώτων. Η ίδια κοινωνία μπορεί να απομονώσει τα στοιχεία εκείνα που διαιωνίζουν τον λαϊκισμό και τη μιζέρια. Όχι, όμως υπό το πρίσμα μιας αριστερής θεώρησης πραγμάτων που μιλάει γενικώς και αορίστως για μία ασαφή λαϊκή κυριαρχία, αλλά αναδεικνύοντας τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές που θα αποτελέσουν το νέο και θετικότερο ξεκίνημα στα πρότυπα ενός δικαιότερου και πιο σωστά δομημένου συστήματος.
Όπως κάθε ανθρώπινη κοινωνία, έτσι και η ελληνική, έχει τις ικανότητες, τις δυνάμεις και τη γνώση να δημιουργήσει. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν άνθρωποι τόσο μέσα στον περιβόητο κρατικό μηχανισμό, όσο και στην υπόλοιπη κοινωνία που προσπαθούν και δουλεύουν σκληρά, ο καθένας στον τομέα του, προκειμένου να συμβάλλουν με τις δυνάμεις τους στην καταπολέμηση της κρίσης και την έξοδο από αυτή. Η συνεχής διαβολή τους από λαϊκιστές δημαγωγούς, πολιτικούς, ΜΜΕ, και άτομα που ουδέποτε είχαν όρεξη για δουλειά, δεν βοηθάει σε κάτι. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι είναι αυτό που μπορεί να δημιουργήσει η Ελλάδα ως χώρα, αλλά σίγουρα κανένας λαϊκιστής και δημαγωγός δεν μπορεί να συνεχίζει πια να βάζει ένα χαμηλό ταβάνι πάνω από το κεφάλι ολόκληρης της κοινωνίας, για να προωθεί τα προσωπικά του συμφέροντα και την μίζερή του αντίληψη της πραγματικότητας. Στην τελική, απομονώνοντας τον ηθικό καταπιεστή, ο ραγιάς παύει να είναι ραγιάς και μία πραγματικά υπεύθυνη και ώριμη κοινωνία θα μπορέσει να βρει τον αναπτυξιακό ρυθμό της. Αντιθέτως, μία ανεύθυνη και ανώριμη κοινωνία θα εισέλθει στις περιπέτειες που της αξίζουν, και στην τελική διάλυσή της.
http://lithovolos.blogspot.com/2011/02/blog-post_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου