Δημόσιοι υπάλληλοι είσαστε και φαίνεστε... 
Τους πόρους για να υπάρχει κράτος και κατά συνέπεια δημοσία διοίκηση και δημόσιες υπηρεσίες και εργαζόμενοι στο δημόσιο, συνταξιούχοι ή παιδιά, τους δημιουργεί και τους παρέχει η ιδιωτική οικονομία...
Το κράτος, όχι μόνο στην Ελλάδα, εκτός σπανίων περιπτώσεων, όσες φορές προσπάθησε να παραστήσει τον επιχειρηματία έχει αποτύχει.
Μια κυβέρνηση όταν εξασφαλίζει κίνητρα και ανταμοιβές σε όσους εργάζονται σκληρά, καινοτομούν και παράγουν πλούτο συνήθως δημιουργεί συνθήκες ευημερίας για όλο τον πληθυσμό.
Αν μια κυβέρνηση αποφασίσει να πληρώνει καλύτερα όσους δεν εργάζονται σε σχέση με αυτούς που εργάζονται σκληρά, το μόνο που θα καταφέρει σε ελάχιστο χρόνο είναι κανείς να μην εργάζεται. Ούτως ή άλλως η εργασία απαιτεί κόπο και είναι επίπονη διαδικασία, πόσο μάλλον όταν ενεργοποιείς εναντίον της την κοινωνική μηχανική του συμφέροντος...
Καμία κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί αν δεν στηρίζει ηθικά και υλικά την παραγωγική εργασία. Στον καπιταλισμό το ονομάζουν κίνητρα, ανταγωνιστικότητα, κυνήγι του κέρδους κλπ. Στον σοβιετικό κομμουνισμό όταν αντιμετώπισαν την ένδεια από την παραγωγική αδιαφορία των εργαζόμενων επέβαλαν μέτρα τιμωρητικής τρομοκρατίας σε συνδυασμό με ηθικές και υλικές ανταμοιβές, τον περίφημο «σταχανοφισμό».
Μια ατελής μίμηση των κινήτρων του καπιταλισμού κρυμμένη πίσω από πομπώδεις εκφράσεις για αλληλεγγύη ήταν ο σταχανοφισμός. Μια δημόσια παραδοχή θεμελιώδους λάθους της ιδεολογίας.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια πριν τη χρεοκοπία, οι αμοιβές του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου γενικότερα αυξήθηκαν πολύ ταχύτερα από τις αμοιβές του ιδιωτικού τομέα.
Για πολλά χρόνια ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας «αδυνάτιζε» αλλά οι επιδοτήσεις και τα εύκολα δανεικά απέκρυπταν την αδυναμία του να στηρίζει τον δημόσιο τομέα που μεγάλωνε. Μοιραία κάποια στιγμή όταν τελείωσαν τα δανεικά, ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί τον δημόσιο...
Η επί δεκαετίες δημιουργία στρεβλών κινήτρων στην κοινωνία σε συνδυασμό με τις πελατειακές σχέσεις προαγωγής της αργομισθίας και της διαφθοράς έχει δημιουργήσει ο σημερινό αδιέξοδο.
Η κοινωνία του 1,3-1,5 εκατ. ανέργων του ιδιωτικού τομέα καταλαβαίνει τι σημαίνει να επικρέμεται μπροστά μας η προοπτική της απόλυσης. Αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την ανάγκη απολύσεων στο δημόσιο.
Το πρόβλημα στο δημόσιο εκτός από πρακτικό είναι και ηθικό.
Ολόκληρη η κοινωνία γνωρίζει επίσης πως ο χαρακτηρισμός: «Αυτός δουλεύει σαν δημόσιος υπάλληλος» δεν είναι τιμητικός σε ό,τι αφορά την παραγωγικότητα και την φιλοτιμία αυτού που χαρακτηρίζεται έτσι.
Για πολλές δεκαετίες που ο δημόσιος τομέας δεν υπερέβαινε κάποια όρια η κατάσταση αυτή εξισορροπούνταν με τη δυναμική του ιδιωτικού τομέα. Επί «σοσιαλισμού» μετά το ’82 όμως αυτή η ισορροπία ανετράπη ανεπιστρεπτί.
Σήμερα ο ιδιωτικός τομέας είναι ανύπαρκτος στην Ελλάδα και δεν θα δημιουργηθούν οι βάσεις να «αναστηθεί» αν δεν συρρικνωθεί και αναδιοργανωθεί ο δημόσιος τομέας και αν δεν μειωθούν δραστικά οι δαπάνες του.
Είναι σαν η αγελάδα που αρμέγαμε να πνέει τα λοίσθια και για να μεγαλώσει η νέα και να φτάσει σε κατάσταση να παράγει γάλα, θα πρέπει να την αφήσουμε να βυζαίνει περισσότερο...
Από την αρχή αυτής της κρίσης είναι φανερό πως θα χρειαστεί να απομακρυνθούν εκατοντάδες χιλιάδες από το δημόσιο και όσοι θα παραμείνουν θα πρέπει να μάθουν να εργάζονται διαφορετικά.
Όταν το πρωτογράψαμε σε αυτή τη στήλη πριν από δυο χρόνια περίπου αυτό, ακουγόταν παράδοξο και ξεσήκωσε αντιδράσεις. Οι «Ρέππες» υπόσχονταν μαγικές εφεδρείες και άλλα «τερπνά»... Να που έχουμε τις πρώτες απομακρύνσεις από το δημόσιο.
Επίσης θα χρειαστεί να μειωθούν δραστικά οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για συντάξεις. Κατά συνέπεια είναι θέμα χρόνου να ανασταλούν οι συντάξεις σε όσους δεν τις δικαιούνται με βάση την κοινή λογική και όχι κάποιο πελατειακό νόμο και προφανώς δεν έχουν συμπληρώσει το όριο συνταξιοδότησης. Δεν είναι πρόβλεψη αυτό και κάποιος «τυφλός» μπορεί να το συμπεράνει.
Χωρίς το προστατευτικό δίχτυ του μνημονίου τα περισσότερα απ’ όσα είναι να συμβούν θα είχαν συμβεί από το 2010, μετά μια ηχηρή κατάρρευση που θα ακολουθούσε την χρεοκοπία.
Κάτι άλλο που είχαμε γράψει στην αρχή αυτής της κρίσης, είναι πως η κατάσταση όπου δέκα εκατομμύρια Έλληνες προσεύχονταν και φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για μια θέση αργομισθίας ή έστω εργασίας στο δημόσιο στο τέλος αυτής της κρίσης θα έχει αντιστραφεί πλήρως.
Από την κατάσταση χρεοκοπίας θα βγούμε όταν ο μέσος Έλληνας θα ακούει για προσφορά εργασίας στο δημόσιο και θα αλλάζει πεζοδρόμιο... Τόσο καλά πρέπει να πληρώνει το δημόσιο για να ενεργοποιηθεί η κοινωνική μηχανική που θα στηρίξει την ιδιωτική οικονομία. Την μοναδική κινητήριο δύναμης της ευημερίας στο μέχρι τούδε γνωστό κόσμο.
Κατά συνέπεια όποιος υπόσχεται πως μπορεί να εξασφαλίσει την παρούσα κατάσταση στο δημόσιο ή κοροϊδεύει τον εαυτό του ή κοροϊδεύει τους άλλους. Ή και τα δύο, καθώς είναι σύνηθες της ανθρώπινης κατάστασης ένα πρόσωπο να παγιδεύεται στη ψευδή εικόνα που έχει φροντίσει να έχουν οι άλλοι για το ίδιο...
Η έννοια λοιπόν εργαζόμενος στο δημόσιο που αμείβεται ανάλογα με την προσφορά του και αξιολογείται είναι η εικόνα του αύριο. Η έννοια δημόσιος υπάλληλος είναι μια αρνητικά φορτισμένη έννοια, όχι αδίκως...
stoupas
http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/2012/11/blog-post_2233.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου