Ποιός διεκδικεί τον έλεγχο της Μεσογείου;

Η Μεσόγειος ανέκαθεν υπήρξε η πλέον στρατηγική θάλασσα και είναι η μόνη που βρέχει τρεις ηπείρους.

Για τον έλεγχο λοιπόν της Μεσογείου πολέμησαν οι Πέρσες, οι στρατιώτες του Αλεξάνδρου, οι ρωμαϊκές φάλαγγες, οι Βυζαντινοί, οι Οθωμανοί, οι Ισπανοί και Βρετανοί θαλασσοκράτορες, η Γαλλική Αυτοκρατορία με το Ναπολέοντα αλλά και η φασιστική Ιταλία όπως και η Γερμανία του Χίτλερ.

Με το τέλος του Β΄ΠΠ η μεγαλύτερη στρατιωτική παρουσία στη Μεσόγειο ήταν η αμερικανική με το στρατηγείο του στόλου της στη Νάπολη.


Ένα χρόνο μετά την ανάληψη της Προεδρίας της Γαλλικής Δημοκρατίας και κατά τη διάρκεια της γαλλικής προεδρίας στην Ε.Ε., το 2008 ο Νικολά Σαρκοζί είχε προσκαλέσει τις 27 χώρες μέλη της Ε.Ε. μαζί με τις 17 εκτός Ε.Ε. χώρες της Μεσογείου σε μια συνδιάσκεψη στο Παρίσι με σκοπό την ίδρυση μιας Μεσογειακής Ένωσης.

Στο μεγαλοίδεατισμό του Γάλλου Προέδρου όμως ο Καντάφι είχε ανακοινώσει ότι θα μποϋκοτάριζε εκείνη τη σύναξη καταγγέλλοντας ότι τέτοια πρωτοβουλία μοναδικό σκοπό είχε το διαμελισμό της Αφρικής αλλά και του Αραβικού κόσμου συνάμα.

Η Μεσογειακή Ένωση μετονομάστηκε σε Ένωση για τη Μεσόγειο και αποτελείτο από 44 μέλη εκτός της Λιβύης.

Σε λιγότερο από τρία χρόνια τα Μirage και τα Rafale του Σαρκοζί βομβαρδίζουν πλέον λιβυκούς κυβερνητικούς στόχους συμπαρασύροντας έναν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «διεθνή» συνασπισμό από 12 μέλη του ΝΑΤΟ και το εμιράτο του Κατάρ με σκοπό τη ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι και την εγακθίδρυση ενός υποκατάστατου διακυβέρνησης.

Η Μεσόγειος έχει καταστεί το κύριο πεδίο μάχης παγκοσμίως ξεπερνώντας κατά πολύ την αξία του πολέμου στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν και ολοκληρώνεται ο μετασχηματισμός της  σε μια μορφή mare nostrum των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Η επίθεση στη Λιβύη χρονικά συμπίπτει περίπου με μια κίνηση της κυπριακής Βουλής να παρελκύσει τη κυβέρνηση του νησιού στη νατοϊκή Συνεργασία για την Ειρήνη η οποία -σε περίπτωση επιτυχίας- θα άφηνε στη Μεσόγειο μόνο τρία κράτη εκτός ΝΑΤΟ από τα είκοσι που έχουν κατά τον ένα ή άλλο τρόπο συνεργασία με το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο. Αυτά τα τρία κράτη (εκτός της Κύπρου) θα ήταν η Λιβύη, ο Λίβανος και η Συρία .

Εάν η επίθεση στη Λιβύη επαναληφθεί και στη Συρία όπως διαφαίνεται έντονα και καθώς ο Λίβανος βρίσκεται ήδη σε νατοϊκό ναυτικό αποκλεισμό από το 2006 τότε η Μεσόγειος θα περιέλθει πλήρως υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ και της ηγέτιδας δύναμής του, των ΗΠΑ.

Η Κύπρος είναι λοιπόν το μοναδικό μέλος της Ε.Ε. αλλά και της Ευρώπης εκτός ΝΑΤΟ και η Λιβύη το μοναδικό Αφρικανικό κράτος που βρέχεται από τα νερά της Μεσογείου που όμως δεν είναι μέλος στη νατοϊκής εμπνεύσεως συνεργασία για  Διάλογο στη Μεσόγειο.

Επίσης η Λιβύη είναι μια από τις πέντε από το σύνολο των 54 χωρών της Αφρικής που αρνήθηκαν να  ενταχθούν στη νέα αμερικανική Διοίκηση της Αφρικής (AFRICOM).
Οι άλλες χώρες είναι:

   1. Το Σουδάν που έχει ήδη διαμελισθεί όπως πρόκειται να γίνει και στη Λιβύη,
   2. Η Ακτή Ελεφαντοστού που βρίσκεται σε εμφύλιο με τις ένοπλες δυνάμεις που υποστηρίζονται από τη Δύση και υπό την απειλή ξένης στρατιωτικής επέμβασης, πιθανότατα από την AFRICOM και με κατάληξη μια άμεση ανάμειξη της Δύσης
   3. Η Εριθρέα που συνορεύει με το Τζιμπουτί στο έδαφος του οποίου είναι εγκατεστημένοι 5000 Αμερικανοί και Γάλλοι στρατιώτες και όπου στην προ τριετίας συνοριακή σύγκρουση με την Εριθρέα , οι γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις επενέβησαν υπέρ του Τζιμπουτί.
   4. Η Ζιμπάμπουε που είναι η υποψήφια για να δεχτεί την επόμενη στρατιωτική επέμβαση τύπου «Αυγή της Οδύσσειας».

Ασχέτως λοιπόν με τις ρητές διαβεβαιώσεις του Προέδρου Ομπάμα ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν να διατηρήσουν έναν υποστηρικτικό ρόλο στην όλη επιχείρηση αλλά και με την πρόθεσή τους να μεταβιβαστεί η διοίκηση στο ΝΑΤΟ, μια σειρά από γεγονότα και εξελίξεις αναδεικνύουν με αρκετή σαφήνεια και ευκρίνεια τους υπό εξέλιξη σχεδιασμούς στα ταραγμένα ύδατα της Μεσογείου.
Αρχικά ήρθε μια δήλωση του αρχηγού των Ναυτικών Επιχειρήσεων, Ναυάρχου Gary Roughead, που ήταν άκρως ήταν αποκαλυπτική των προθέσεων της Ουάσιγκτον καθώς χάρη στη μόνιμα εγκατεστημένη αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Μεσόγειο, το Πεντάγωνο που «είχε ήδη τοποθετηθεί υπέρ των επιχειρήσεων στη Λιβύη» μπόρεσε να ξεκινήσει την «Αυγή της Οδύσσειας» στις 19 Μαρτίου.

Το δε αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε προκλητικά στις 23 Μαρτίου ότι «αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει ένα Ναυτικό παγκόσμιας εμβέλειας που είναι διαθέσιμο κάθε στιγμή…….. Είμαστε εκεί και όταν σιγήσουν τα όπλα είμαστε έτοιμοι για τη διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων….».
Επίσης ο Ναύαρχος Roughead δήλωσε στις 22 Μαρτίου ότι ευελπιστούσε «να μην παρουσιαστεί πρόβλημα στη συνέχιση των επιχειρήσεων» καθώς οι Τόμαχοκ θα αντικαθίσταντο από το υπάρχον οπλοστάσιο των 3.200. Αρκετοί για να ισοπεδώσουν τη Λιβύη και πάλι να μείνουν πολλοί για τον επόμενο πόλεμο.

Επομένως η ήττα και η κατάληψη, άμεσα ή έμμεσα, της Λιβύης θα εξασφαλίσει ένα σημείο κλειδί για το Πεντάγωνο και το ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο.

Με τη κατασκευή δεκάδων και πλέον βάσεων ή εγκαταστάσεων στη Τυνησία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία και σε άλλες αφρικανικές χώρες, οι ΗΠΑ σταδιακά θα  είναι σε θέση να δημιουργήσουν ένα δίκτυο στρατιωτικών βάσεων που θα καλύπτει όλη την ήπειρο.

Η αμερικανική Διοίκηση Αφρικής αποτελεί για το λόγο αυτό ένα σημαντικό, ζωτικό σύνδεσμο για την αμερικανική προσαρμογή στην παράταξη των στρατιωτικών της δυνάμεων, όπως πρόσφατα η Αμερική  έριξε το βάρος των δυνάμεών της στην Αν. Ευρώπη.

Η αμερικανική παγκόσμια στρατιωτική ανάπτυξη επικεντρώνεται κυρίως στη δημιουργία ενός «τόξου αστάθειας» από το Καύκασο, τη Κ. και Ν.Α Ασία μέχρι κάτω στη χερσόνησο της Κορέας και έτσι η αφρικανική ήπειρος θεωρείται ως καίριος θύλακας υποστήριξης της αμερικανικής στρατηγικής παγκοσμίως.

Γι’ αυτό η αμερικανική Διοίκηση Αφρικής διευκολύνει τις ΗΠΑ στη διείσδυση εντός της αφρικανικής ηπείρου αναλαμβάνοντας τον έλεγχο της Ευρασίας και προχωρώντας στον έλεγχο ολόκληρου του πλανήτη.

Μήπως ο πόλεμος κατά της Λιβύης κρύβει πολλά περισσότερα από τον απλό έλεγχο των αποδεδειγμένα μεγαλύτερων πετρελαϊκών κοιτασμάτων στην Αφρική και την καθυπόταξη των τελευταίων βορειο-αφρικανικών κρατών που βρίσκονται εκτός ελέγχου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ; Ίσως τελικά πολλά περισσότερα από την κυριαρχία επί της περιοχής της Μεσογείου….

Μαν. Αστρεινίδη
Διεθνολόγου
Ερευνητή
«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΕΛΕΓΧΟΥ ΟΠΛΩΝ»

http://logioshermes.blogspot.com/2011/04/blog-post_4379.html