Αφύσικη ανθρωπότητα ...

Ένας άρρωστος κόσμος που δεν θέλει να θεραπευτεί

Μια τεράστια και βαριά ησυχία σκαπάζει την ανθρωπότητα. Πελώρια τείχη έχουν υψώσει οι άνθρωποι μεταξύ τους -υπερβολικά απασχολημένοι με τη δίχως τέλος τρεχάλα να προλάβουν, να τα καταφέρουν, να βγάλουν "μεροκάματο"... Ξεκάρφωτοι και απομωνομένοι τρέχουν ο καθ' ένας το δικό του μαραθώνιο...

Να προλάβουν και να καταφέουν τι, αναρωτιέμαι. Να βγάλουν μεροκάματο γιατί και πως? Ποιό σκοπό έχει αυτή η ανόητη θλιμένη εικόνα στα πρόσωπα της πλειοψηφίας? Γιατί ξαφνικά ανησυχούν για τη μείωση ή για τον περιορισμό των "αποδοχών"? Γιατί ανησυχούν για τη "συν-ταξή" τους? Έζησαν ποτέ για να θέλουν να "αποστρατευτούν"? Έχει όριο ηλικίας η ζωή και η αγάπη για τη δημιουργική εργασία?

Πρωί πρωί εκατοντάδες "απόστρατοι ζωής" πιάνουν θέση στις ουρές των συνταγογράφων. Ο ένας θέλει το χάπι της καρδιάς, ο άλλος της πίεσης... Μαραζωμένα πρόσωπα και μάτια παραδομένα, δίχως θέληση για ζωή. Η μόνη θέληση που έμεινε είναι αυτή της βόλτας μέχρι τον επόμενο γιατρό και το φαρμακείο... Καινούργιο χόμπι της "τρίτης ηλικίας των αστών"...

Εκατοντάδες άνθρωποι ανησυχούν. Ανυσηχούν για την ποιότητα της τροφής, για την ποιότητα της υγείας, για την ποιότητα του αέρα, για την ποιότητα της παιδείας, για το κακό χάλι του κράτους, για το αδιέξοδο των ασφαλιστικών ταμείων, για τα απλήρωτα δάνεια, για την ανεργία, για την έλλειψη καυσίμων, για τα άδικα διόδια και την αβάσταχτη φορολογία, για την κλιματική αλλαγή, για την επιβολή ανορθόδοξων μέτρων...

Για κάθε μια "ανησυχία" δημιουργείται και μια ομάδα που θέλει να πετύχει τη λύση του προβλήματος, πιέζοντας για την επιβολή της δικής της "λύσης"... Και η κάθε ομάδα επιλεκτικά συγκεντρώνει το βλέμμα της στο περιορισμένο "πρόβλημα" που εντόπισε και την αγγίζει περισσότερο..

 Τι νόημα έχουν όλες αυτές οι ανόητες ανησυχίες? Όταν για το βασικότερο όλων δεν νοιαζόμαστε? Τι είδους ξεκομμένες λύσεις αναζητούν οι ανήσυχοι? Και οι "απελπιστικά ήσυχοι" και αδιάφοροι? εκείνοι τι περιμένουν? γιατί γκρινιάζουν?

Θαρρώ πως η γκρίνια οφείλεται στο γεγονός πως ποτέ δεν έζησαν πατώντας στα πόδια τα δικά τους. Έμαθαν να αναζητούν κάποιον "υπεύθυνο" στο κάθε τι. Έναν υπεύθυνο για την υγεία τους, έναν για την τσέπη τους, έναν για το που και πως να περάσουν καλά. Γέμισε ο τόπος "ειδικούς μύωπες" που πάνε να πείσουν τους εντελώς "στραβούς", αυτούς που δεν θέλουν να βλέπουν αν ζουν ή όχι και περιμένουν τον ειδικό να τους πει αν αυτό που διάγουν είναι ζωή...

Και άντε αυτοί που παρέδωσαν τα όπλα αμαχητί... Είναι και οι άλλοι οι φλύαροι. Οι διανοουμενιστές, οι τύποι οι χωμένοι μέσα στα βιβλία και τα σάιτ, που θαρρούν πως εκεί μέσα θα βρουν τη μαγική συνταγή της ζωής και της επίλυσης των προβλημάτων. Ώρες επί ώρες συζητήσεων και άκαμπτης αδράνειας. Ένα παιχνίδι ατέλειωτων λέξεων που δεν οδηγεί πουθενά, πέρα από το να επιβεβαιώσει ο κάθε ένας το δικό του "δίκιο"... Θεωρίες άχρηστες αφού σπάνια εφαρμόζονται στην πράξη και δεν οφελούν τον άνθρωπο... Κι αν εφαρμοστούν θα βρεθούν σύντομα οι μεν να μαλώνουν με τους δέ, αφού δεν συμφωνούν σε όλα... Όχι δεν έχει περιθώρια να ζήσει κανείς όπως θεωρεί σωστό για τον εαυτό του. Μια λύση για όλους πρέπει να είναι κι εκείνη δίχως σεβασμό στη διαφορετικότητα του άλλου...

Άσχημο "χούι" που καραδοκεί ακόμη και στις πιο καλοπροαίρετες προσπάθειες για αυτάρκεις οικοκοινότητες δυστυχώς... Ύπουλος ρατσισμός και εγωισμός. Πολύ άσχημο πράγμα να επιμένει κανείς για το δικό του τρόπο και να θέλει να επιβληθεί... Άσχημο πράγμα να χαραμίζεται ο χρόνος για τα ασήμαντα...

Αα! είναι και οι εναλλακτικές. Βέεεεβαια. Εναλλακτική ιατρική, εναλακτική διατροφή, παρέες γέλιου, πνευματικές θεραπείες και πάει λέγοντας. Καλές οι προσπάθειες τούτες, αλλά αποσπασματικές- δεν αρκούν. Μοιάζουν με χρωματιστά γυαλιά που τα βάζουμε για να δούμε και λίγο αλλιώτικα την άχρωμη ζωή μας έστω και για λίγο- δίχως κόπο, δίχως το αποφασηστικό βήμα, δίχως να χρειαστεί να παρατήσουμε την ψεύτικη τεχνοκρατική μας βόλεψη... Κομματιασμένες απόψεις με κομματιασμένες λύσεις... Θρίψαλα από σπασμένα τζάμια σε ένα παράθυρο που κοιτά το αδιέξοδο...

Θαρρώ ξεχάσαμε το μέτρο. Το μέτρο της ζωής μας. Σε ποιόν οφελεί το κάθε τι και πόσο... Δεν βλέπουμε καν που πάμε. Ο ένας περιμένει τον άλλο να γίνει μια αρχή για κάτι καλύτερο, αλλά κανείς δεν αποφασίζει να κάνει το βήμα. Ίσως γιατί δεν είναι κανείς βέβαιος ποιό θα πρέπει να είναι αυτό το βήμα... Ίσως γιατί έμαθε να κάνει ότι κάνουν "όλοι"... Και μείναν όλοι να κοιτούν ο ένας τον άλλο σαν αγάλματα...

Δεν λέω καλές οι επι μέρους προσπάθειες, όμως δεν βλέπουμε την μεγάλη εικόνα. Ακόμη μας διακατέχει ο "εαυτούλης" μας, η βόλεψη μας... Και να πάρει η ευχή, δεν πρόκειται καν για τον ΕΑΥΤΟ μας... μέχρι και αυτόν τον έχουμε χάσει κάποια στιγμή στην παιδική μας ηλικία, γιατί μας είπαν πως έπρεπε να "γίνουμε κάποιοι"... όχι οποιοιδήποτε, κάποιοι που να ταιριάζουν στο καλούπι της σύγχρονης κατάστασης, κάποια "βολικά και χρήσιμα εξαρτήματα" στο σύστημα... αλλιώς θα μας θεωρούσαν "απωτυχημένους"... Έτσι μας είπαν. Και τα καταφέραμε συλλογικά. Πανανθρώπινα. Γίναμε μια μάζα αποτυχημένων, αφού ποτέ δεν ορθώσαμε ανάστημα ΔΙΚΟ μας...

 Μάθαμε στη φυλακή και δεν τολμά κανείς να ανοίξει τα φτερά του... Κι όμως όλοι ξέρουμε προς τα που πρέπει να γίνει το βήμα αυτό, αλλά το πόδι δεν ακολουθεί τον ορθό δρόμο, γιατί συνήθισε να μένει ακίνητο ή να χτυπά πεισματάρικα στο έδαφος... Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία... Και ποιός να την έβρει? Ο μέλλον συνατξιούχος που τρέχει από γραφείο σε γραφείο να κατοχυρώσει το "δικαίωμα" του αυτό? οι νυν συνταξιούχοι που περιμένουν αγέλαστοι στις ουρές των ιατρείων? ή οι νεώτεροι "γεννημένοι συνταξιούχοι"? Ή μήπως όσοι ξαφνικά φοφούνται μη χάσουν το "σίγουρο" αυτό εκεί στις τάξεις του δημοσίου που επί μερικές δεκαετίες είχε αναχθεί σε αυτοσκοπό "καριέρας"?...

Η ζωή μας -αν μπορεί να την πει κανείς ζωή, όταν διάγεται εντός κλουβιών και τσιμεντένιων δρόμων- μας δίνει άπειρα σημάδια εδώ και χρόνια. Μας το φωνάζει πως πάμε ανάποδα. Βαδίζουμε αντίθετα από τον προορισμό μας, από τη φυσική μας θέση. Αλλά εμείς κουφοί, εκεί επιμένουμε να θέλουμε ότι θέλουν "όλοι": θέση στο δημόσιο, διαμέρισμα στο κέντρο μιας πόλης, πιχλιμπίδια για να πάρει χρώμα η ζωή στην τσιμεντούπολη, αυτοκίνητο με "μάρκα" και άλλα τέτοια τρελά, χαζοχαρούμενα, απλά για να μη θυμόμαστε πως πάψαμε να ζούμε... Η γενιά με το κινητό στο αυτί... και το αυτοκίνητο με δόσεις...

Ναι δε ζούμε, απλά καμωνόμαστε τους ζωντανούς -αλλά ποιός το παραδέχεται. Πάψαμε να ζούμε από τη μέρα που αφήσαμε να πέσει μπετό στις αυλές μας για να είμαστε "καθαροί". Πάψαμε να ζούμε από τη μέρα που το χέρι μας ξέχασε να κόβει το φρούτο από το δέντρο της αυλής, από τη μέρα που τα μάτια μας δε βλέπουν τη φύση και τους κύκλους της... Γίναμε α-φύσικοι και το ονομάσαμε "πρόοδο", "επιστημονική μέθοδο", "ανάπτυξη"... Για ποιά ανάπτυξη γνωρίζουν να μιλούν οι χαρτογιακάδες, όταν στη ζωή τους δεν έχουν δει το σπόρο να βλασταίνει και να καρπίζει? Για ποιά επιστήμη μιλούν, όταν ποτέ τους δεν παρατήρησαν με προσοχή τις διαδικασίες της ζωής έξω από τους δοκιμαστικούς τους σωλήνες? Σε ποια "πρόοδο" αναφέρονται όταν δεν γνωρίζουν πως εδώ και 2000 τουλάχιστον τσαλαπατούν τα λείψανα του τελευταίου πολιτισμού που μιλούσε για οικουμενική αρμονία?

Είναι πρόοδος η αντίστροφη πορεία? Είναι πρόοδος οι πληγές που ανοίγει ο τρόπος ζωής μας στον πλανήτη? Είναι πρόοδος η αλματώδης αύξηση των νόσων? Μα η ψυχή μας η ίδια φωνάζει, πνίγεται έτσι πως πετάμε το δώρο της ζωής... κι εμείς αναζητάμε τον ειδικό που θα μας δώσει άλλο ένα χαπάκι να ξεχάσουμε τον πόνο μας...

Η ίδια η Γη δεν μπορεί πλέον να ανεχτεί τον τρόπο που τη βεβηλώνουμε...

Και είναι τόσο απλό να γίνουμε ξανά άνθρωποι φυσικοί. Ένα απλό βήμα πίσω στη φύση χειάζεται.

Επιστρέφω στη Φύση, σημαίνει: φυσική αβίαστη διατροφή,  Φυσική καλλιέργεια, φυσική θεραπεία, φυσική ζωή. Όχι δεν θέλει πράξεις. Θέλει απόφαση. Θέλει απλά να θυμηθούμε πως η φύση μας τα έδωσε όλα πλουσιοπάροχα και σε αφθονία από τη μέρα που ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του στη Γη.

Ο φυσικός άνθρωπος είναι μέρος του Ολου. Είναι μέρος της φύσης. Ζει μαζί της. Την φροντίζει απλά, δίχως μεγάλες επεμβάσεις. Τη φροντίζει και τον φροντίζει κι εκείνη με τη σειρά της. Αποδέχεται την τελειότητα της και εναρμονίζεται στους ρυθμούς της. Είναι ένα μαζί της. Είναι παιδί της... Μαθαίνει μαζί της και βρίσκει το χρόνο να μεγαλουργεί καθώς εργάζεται για το καλό όλων κι όχι για το άτομο του...

Γέμισε ο τόπος από προτάσεις "ευ ζην". Όλες τους όμορφες και δελεαστικές κι όλες τους άχρηστες αφού δεν αποκρίνονται στο Όλον, αλλά στο επιμέρους...

Μα σε ποιόν τα λέω? Σε ποιόν απευθύνομαι?

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που να γνωρίζουν έστω να αναπνέουν?

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν?  Υπάρχουν ακόμη αετοί που πετούν ψηλά και λεύτεροι?

Γιατί γύρω μου βλέπω μόνο ανθρώπους πρόθυμους να σκήψουν... κι άλλους πολλούς που δελεάζονται από εφήμερες προτάσεις... πρόθυμοι να δοκιμάσουν λίγο ακόμη να ξεγελάσουν τη ζωή...  ξεκάρφωτοι και κομματιασμένοι...

Περιμένουμε ευ ζην μέσα στο τέρας της ψεύτικης, πλαστικής "ατομικής" ζωής μας? Είναι δυνατόν δίχως συνεργασία και σεβασμό στο Όλον -συμπεριλαμβανομένου και το Όλον της ανθρωπότητας- να περιμένουμε καλά αποτελέσματα? Σκόρπιες ψηφίδες δεν γίνονται αρμονικά ψηφιδωτά...

Με απολιθωμένα βλέματα και άψυχα μάτια δε χτίζεται κόσμος χαράς.

Κουράζεται κανείς και μόνο να βλέπει την έλειψη ζωντάνιας. Σε ποιά νάρκη και σε ποιό λήθαργο να έπεσαν οι άνθρωποι? Ξέμαθαν να σκέφτονται, ξέμαθαν να αισθάνονται, ξέμαθαν να ζουν. Ένας κόσμος που σέρνεται. Ένας κόσμος που βρίσκεται σε σύγχυση...

Αφύσικα πράγματα- Αφύσικοι καιροί.

Και να πάρει η ευχή γίομισε ο κόσμος λόγια, μαζί και τα δικά μου...

Θα έρθεις επιτέλους να φτιάξουμε το χωριό που ονειρευόμαστε?!

Κάπου εκεί πάνω στα 600μ είναι μια γη που μας περιμένει.

Πάρε ότι θες μαζί σου... ή μην παίρνεις τίποτε... 

Θα τα φτιάξουμε όλα από την αρχή!