Διαλύοντας τις Ψευδαισθήσεις (βιβλίο που απομυθοποιεί τα εμβόλια
Δρ Σούζαν Χάμφρεϊς
Μπορεί να μοιάζει περίεργο ότι μια γιατρός με 19 χρόνια εμπειρίας έχει απομακρυνθεί με πάθος από την πρακτική του εμβολιασμού. Μπορεί να φαίνεται ακόμη πιο παράξενο ότι, με μια επιτυχημένη καριέρα ως νεφρολόγου, θα συσκεύαζε τα ιατρικά της μπαγκάζια και θα έφευγε από το νοσοκομείο χωρίς να κοιτάξει πίσω. Βρισκόμενη στην κορυφή της επιτυχίας, άφησε πίσω της μια πολύ προσοδοφόρα ιατρική πρακτική και μια λαμπερή φήμη. Θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου για το πώς συνέβη αυτό και για το πώς κατέληξα αποκλεισμένη από το συμβατικό ιατρικό σύστημα.
Θα ήταν αναληθές αν έλεγα ότι είχα οποτεδήποτε πλήρη πίστη στην αναγκαιότητα και την ασφάλεια του εμβολιασμού. Είχα προ πολλού μια διαισθητική απώθηση προς τα εμβόλια. Όπως οι περισσότεροι γιατροί, έλαβα [κατά την εκπαίδευσή μου] μια σύντομη περίληψη του εμβολιαστικού προγράμματος για παιδιά και ενηλίκους και μου ειπώθηκε ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή και αποτελεσματικά και να τα δίνω σύμφωνα με το πρόγραμμα. Κατά τη διάρκεια της νοσοκομειακής μου εκπαίδευσης στην ιατρική, είδα πολλές αυτοάνοσες ασθένειες και σιωπηλά αναρωτιόμουν αν τα εμβόλια θα μπορούσαν να παίζουν ρόλο. Αλλά αποκοίμισα τον εαυτό μου για λίγα ακόμη χρόνια και συνέχισα την εκπαίδευσή μου. Η θεόδοτη διαίσθηση με την οποία είχα προικιστεί αντικαταστάθηκε προσωρινά από την υποτιθέμενη «τεκμηριωμένη ιατρική» και από άμυαλους κανόνες, πρωτόκολλα και οδηγίες. Μα αυτά κατέρρευσαν υπό προσεκτικό έλεγχο. Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες όπου χόρευα στον ιατρικό σκοπό, συχνά εκτός συγχρονισμού, διάφορα πράγματα συνετέλεσαν στο να σκιστούν οι παρωπίδες μου και να ξεκινήσω σε έναν νέο τρόπο σκέψης. Ποτέ δεν είχα προβλέψει ότι το ιατρικό καθεστώς θα μου παρουσιαζόταν ως κατάφωρη παραβίαση της ζωής ή θα συγκρουόταν με τις ηθικές και πνευματικές μου αρχές. . . κι όμως το έκανε.
Το πιο αξιομνημόνευτο γεγονός ήταν κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 2009, όταν το εμβόλιο γρίπης H1N1 χορηγούνταν ως ξεχωριστή ένεση από το εμβόλιο εποχικής γρίπης. Πολλοί γιατροί ήταν δύσπιστοι προς την πρακτική του εμβολιασμού της γρίπης και πολλοί από τους νοσοκομειακούς μου συναδέλφους υπέγραψαν τη φόρμα εξαίρεσης και απέφυγαν το εμβόλιο για τον εαυτό τους. Ωστόσο, υπήρχαν ευπειθείς ασθενείς που δεν είχαν τη διάκριση να αρνηθούν και στη συνέχεια εγώ είδα τη δυνητική επίπτωση του εμβολιασμού στα νεφρά τους.
Εκείνο το χειμώνα, τρεις ασθενείς μεταφέρθηκαν διαδοχικά στο δωμάτιο επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου μου με πλήρη νεφρική ανεπάρκεια [αναστολή της λειτουργίας των νεφρών]. Όταν έφτασα για να τους μιλήσω, ο καθένας τους μου είπε από μόνος του: «Ήμουν εντάξει μέχρι που έκανα αυτό το εμβόλιο». Και οι τρεις είχαν φυσιολογική νεφρική λειτουργία πριν το εμβόλιο, σύμφωνα με τον ιατρικό τους φάκελο. Και οι τρεις απαιτούσαν οξεία αιμοκάθαρση, οι δύο τελικά ανέκαμψαν και ο ένας πέθανε από επιπλοκές αρκετούς μήνες αργότερα, υποτίθεται από άλλες του ασθένειες. Μετά από αυτή τη σειρά των γεγονότων, άρχισα να παίρνω το εμβολιαστικό ιστορικό σε καθέναν από τους ασθενείς μου και με εξέπληξαν οι συνδέσεις που μπορούσαν να γίνουν απλά και μόνο ρωτώντας: «Πότε ήταν το τελευταίο σας εμβόλιο;» Κατά τη γνώμη μου, πολλές περιπτώσεις υποτιθέμενης ιδιοπαθούς (ιατρικός όρος που σημαίνει "άγνωστης") νεφρικής νόσου δεν είναι καθόλου ιδιοπαθείς.
Κατά τη διάρκεια των εβδομάδων αιμοδιάλυσης των τριών ασθενών με νεφρική ανεπάρκεια, διασταυρώθηκα στο διάδρομο με τον διευθυντή του Παθολογικού Τμήματος. Ήταν κάποιος με τον οποίο είχα πάντα καλή σχέση και ήμασταν σε εξαιρετικούς όρους. Με ρώτησε το συνηθισμένο: «Τι κάνεις; Πώς πηγαίνει η πρακτική της νεφρολογίας;» Αποφάσισα να του πω τι συνέβαινε και πώς νόμιζα ότι το εμβόλιο της γρίπης προκαλούσε προβλήματα. Αφού του μετέφερα ένα μικρό μέρος από ό,τι είχα παρατηρήσει, έγινε άκαμπτος, το πρόσωπό του σφίχτηκε, η γλώσσα του σώματός του άλλαξε και με ρώτησε γιατί κατηγορούσα το εμβόλιο. «Απλά μόλις τότε έπαθαν γρίπη και το εμβόλιο δεν πρόλαβε να λειτουργήσει», ήταν η κοφτή του απάντησή. Αποκρίθηκα επισημαίνοντας το γεγονός ότι, στην καριέρα μου ως νεφρολόγου και παθολόγου, δεν είχα δει ποτέ κρούσμα γρίπης που να παρουσιάζει νεφρική ανεπάρκεια, εκτός κι αν ο ασθενής είχε σοβαρά αφυδατωθεί ή/και είχε λάβει άφθονη ποσότητα ιβουπροφαίνης, αμφότερα απ' τα οποία δεν ίσχυαν σε οποιονδήποτε από αυτούς τους ασθενείς. Ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν το ότι οι υπό συζήτηση ασθενείς δεν είχαν συμπτώματα γρίπης πριν από την ανάπτυξη της νεφρικής ανεπάρκειας.
Η συζήτηση συνεχίστηκε. Καταλήξαμε να συζητάμε για το πρόβλημα της μηνιγγίτιδας σε εφήβους και φοιτητές. Πρότεινα ότι τα φάρμακα, τα εμβόλια, η έλλειψη ανάπαυσης και η κακή διατροφή αυτών των παιδιών ίσως τα κάνουν ευάλωτα σε βακτήρια προς τα οποία διαφορετικά θα μπορούσαν να αμυνθούν. Εξάλλου, ήξερα ότι τα μηνιγγιτιδοκοκκικά βακτήρια συχνά παρατηρούνταν σε εντελώς υγιείς ανθρώπους. Κάτι άλλο πρέπει να συμβάλλει στην κατάσταση σε εκείνους που αρρωσταίνουν. Γέλασε μαζί μου και είπε: «Πιστεύεις λοιπόν ότι η διατροφή προκαλεί μηνιγγίτιδα;» Συνέχισε θυμίζοντάς μου ότι «η ευλογιά εξαλείφθηκε με τα εμβόλια και ότι η πολιομυελίτιδα εξαλείφθηκε στις ΗΠΑ με τα εμβόλια». Εκείνη την εποχή αγνοούσα την ιστορία της ευλογιάς και της πολιομυελίτιδας, εκτός τού ότι, έξι χρόνια νωρίτερα, μου είχε ζητηθεί να εμβολιαστώ για ευλογιά για να γίνω διασώστρια. Οι διασώστες θα ήταν έτοιμοι σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης ή εάν ένα άτομο πάθαινε ευλογιά από το εμβόλιο.
Όσο για την πολιομυελίτιδα, οι εικόνες των ανάπηρων παιδιών, των συσκευών τεχνητής αναπνοής και των τρομερών ημερών των προσβολών πολιομυελίτιδας είχαν χαραχτεί στη συνείδησή μου όπως στων περισσότερων άλλων. Νόμιζα ότι ο Τζόνας Σαλκ [εφευρέτης του πρώτου εμβολίου πολιομυελίτιδας] ήταν ένας μεγάλος Αμερικανός ήρωας. Είναι αστείο το πώς τα γεγονότα του 1954 είχαν προγραμματιστεί μέσα μου, δεδομένου ότι γεννήθηκα το 1964. Δεν θα ήμουν σε θέση ούτε καν να σκεφτώ την πολιομυελίτιδα μέχρι το 1969 το νωρίτερο. Όταν λοιπόν αυτός ο γιατρός μού έκανε τα τελευταία του σχόλια, έμεινα άφωνη και ανίκανη να απαντήσω. Αισθάνθηκα στηλιτευμένη.
Αργότερα, αρκετοί ασθενείς έγιναν δεκτοί με φυσιολογικά νεφρά και η υγεία τους εξασθένησε εντός 24 ωρών από τον εμβολιασμό. Ακόμη και για αυτές τις καλά καθορισμένες και τεκμηριωμένες περιπτώσεις οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου απέρριψαν ότι είχαν προκληθεί από το εμβόλιο. Πού και πού, σπάνια, ένας γιατρός συμφωνούσε μαζί μου, στα σκοτεινά και ανώνυμα, ή μια νοσοκόμα ερχόταν και με ευχαριστούσε και συμφωνούσε μαζί μου ενώ κανείς δεν άκουγε. Ήταν μια μοναχική εποχή, και σίγουρα μια σκοτεινή νύχτα για την ψυχή μου.
Τους επόμενους μήνες, το έκανα πρώτη μου δουλειά να ανακαλύψω ό,τι μπορούσα για τις μελέτες ασφάλειας των εμβολιασμών σε νεφροπαθείς. Σοκαρίστηκα όταν διαπίστωσα ότι δεν υπήρχαν μελέτες σε αυτούς τους τύπους ασθενών. Μου ειπώθηκε ότι ο οργανισμός τους μπορούσε να ανεχθεί τα εμβόλια επειδή αυτά είναι «ασφαλή και αποτελεσματικά». Βλέποντας ότι η ασφάλεια των εμβολίων στους ανθρώπους με οξεία ασθένεια (ενεργή καρδιακή ανεπάρκεια, σήψη, καρκίνο, αυτοάνοσα) και στους ασθενείς με χρόνια νεφροπάθεια ήταν μύθος, αποφάσισα να ερευνήσω τους ισχυρισμούς του διευθυντή του Παθολογικού Τμήματος σχετικά με το εμβόλιο γρίπης, την ευλογιά και την ιστορία της πολιομυελίτιδας. Αυτά που συνάντησα με αναστάτωσαν και τελικά με οδήγησαν στο να γίνω ακτιβίστρια για την αλήθεια σχετικά με τα εμβόλια.
Συνειδητοποίησα ότι οι οδηγίες, οι αποδείξεις και οι απόψεις των ηγετών είναι αβάσιμες και ΔΕΝ οδηγούν τις «αγέλες» σε αυθεντική υγεία. Αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο ήταν το πώς με αντιμετώπισαν όταν προσπάθησα να προστατεύσω τους δικούς μου νεφροπαθείς ασθενείς από τον εμβολιασμό – ιδιαίτερα όταν ήταν άρρωστοι. Μετά από μια απόπειρα να πείσω το νοσοκομείο να αναβάλει τον εμβολιασμό για πνευμονία και γρίπη έως την ημέρα της εξόδου αντί της εισόδου στο νοσοκομείο, μου είπαν να μην παρεμβαίνω στο εμβολιαστικό πρωτόκολλο. Ακόμα πιο εξωφρενικά, μου ειπωνόταν συνεχώς ότι αν ήθελα να κάνω τις απόψεις μου αξιόπιστες, θα έπρεπε να κάνω τη δική μου μελέτη για να αποδείξω ότι τα εμβόλια προκαλούσαν νεφρική ανεπάρκεια. Κατά κάποιον τρόπο τέθηκε στους δικούς μου ώμους η ευθύνη να παράσχω αποδείξεις για να λάβω νοσοκομειακή έγκριση για να πραγματοποιήσω μια μελέτη που θα επιδείκνυε στατιστικώς σημαντικά αποτελέσματα που θα έπειθαν όσους αμφισβητούσαν τα αποδεικτικά στοιχεία που παρείχα για την πρόκληση βλαβών. Δεν θα έπρεπε το βάρος των αποδείξεων να το έχουν οι κατασκευαστές εμβολίων και όσοι μας διαβεβαιώνουν για την ασφάλειά τους; Στο κάτω-κάτω, δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν την υπόθεση ότι τα εμβόλια δεν προκαλούν νεφρική ανεπάρκεια και πολλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι μπορούν να το κάνουν. Σε μένα ήταν προφανές ότι κανένας δεν εξέταζε την υπόθεση και για αυτό ότι οι συσχετισμοί δεν γίνονταν.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα μου που δεν έγινε σεβαστή η άποψή μου για τη νεφρική ανεπάρκεια. Οποιαδήποτε άλλη φορά είχα προτείνει ότι ένα φάρμακο ήταν υπεύθυνο για τη νεφρική βλάβη, αυτό το φάρμακο είχε διακοπεί αμέσως – χωρίς ερωτήσεις. Αυτό συμβαίνει κατά σύστημα με ορισμένα φάρμακα αρτηριακής πίεσης, αντιβιοτικά, παυσίπονα κλπ. Μερικές φορές τα νεφρά αντιδρούν στο φάρμακο με αλλεργικό τρόπο – σε οποιοδήποτε φάρμακο σε οποιαδήποτε στιγμή – και αυτό το φάρμακο διακόπτονταν. Μερικά φάρμακα προκαλούν άμεση τοξικότητα στα νεφρά, και στο παρελθόν αν πρότεινα να τα σταματήσουν ή να τα αποφύγουν, πάντα το έκαναν. Αλλά τώρα δεν είχα τη δυνατότητα να προστατεύσω τους ίδιους μου τους νεφροπαθείς ασθενείς από εμβολιασμούς μέσα στο νοσοκομείο.
Η αμφισβήτησή μου των εμβολίων φάνηκε να ανοίγει ένα ολόκληρο Κουτί της Πανδώρας που προφανώς είχε κίτρινη εγκληματολογική ταινία πάνω από την κλειδαριά, μαζί με το μήνυμα: "Μην ανοίγετε". Δέχθηκα διττά μηνύματα. Μου επιτρεπόταν να γράψω μια εντολή για να σταματήσω τη διεξαγωγή ενός εμβολιασμού αν έφτανα εκεί εγκαίρως, αλλά μου ειπωνόταν επίσης ότι το έκανα υπερβολικά συχνά και ότι δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνω στην εμβολιαστική πολιτική του νοσοκομείου.
Όταν επεσήμανα τη σχέση μεταξύ εμβολίων και επιδείνωσης ή επανεμφάνισης της νεφρικής ανεπάρκειας, σε μερικούς ανοιχτόμυαλους συναδέλφους, κατάλαβαν, άρχισαν να παίρνουν το εμβολιαστικό ιστορικό και είδαν τι συνέβαινε. Ωστόσο, παρέμειναν σιωπηλοί. Οι περισσότεροι γιατροί συνεχίζουν να ασκούν την πρακτική τους με άνετη αδιαφορία. Μερικοί βλέπουν τα λάθη, τις βλάβες και τους περιορισμούς της, μα εξακολουθούν να περπατούν ευθυγραμμισμένα με το κοπάδι και να προστατεύουν την αδελφότητα. Δεν ξέρω τι θα χρειαζόταν για να αντισταθούν στις επιταγές που τους κυβερνούν. Είχα πολύ μεγαλύτερη επιτυχία μιλώντας λογικά με γονείς και νοήμονες ανθρώπους που δεν ήταν προσκολλημένοι σε παραδόσεις επιζήμιες και αντιεπιστημονικές. Αυτό το βιβλίο είναι για όσους θέλουν να διαβάσουν ό, τι έχω ανακαλύψει, μέσα από χρόνια έρευνας, ως μια πολύ πιο επακριβή απεικόνιση της ιστορίας των εμβολίων.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου