Από το Δράκοντα στο Σόλωνα! Από την τυραννία στη Συνειδητή Πολιτεία!
Αφορμή για τις σκέψεις που παραθέτω υπήρξε ο δημόσιος διάλογος που είχα την τύχη να έχω δημόσια μέσω της εκπομπής Mega Σαββατοκύριακο, με τους δημοσιογράφους Μανώλη Αναγνωστάκη και Ιορδάνη Χασαπόπουλο το πρωί της περασμένης Κυριακής, αναφορικά με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για την υποχρεωτική ασφάλιση όλων των αυτοκινήτων, κυκλοφορούντων ή μη.
Δεν είναι όμως το καθαρά τεχνικό κομμάτι της συζήτησης , που προκαλεί το ενδιαφέρον και ενδείκνυται για περαιτέρω διερεύνηση, αλλά όλα όσα μπορεί να συνάγει κάθε πολίτης ως συμπεράσματα, από την ανάλυση του νομοθετήματος, την αιτιολόγησή του, την ακολουθουμένη μεθοδολογία ψήφισής του και τη συνθετική κατόπιν σύνδεση αυτών με τα όσα βιώνουμε, συνεπεία μίας καθομολογουμένης πρωτοφανούς για τη γενιά μας κρίσης, που περιλαμβάνει μία σειρά βασανιστικών για τους πολίτες μέτρων οικονομικής αφαίμαξης. Όλα αυτά για τα οποία ο λιγοστός χρόνος μίας εκπομπής δεν επέτρεψε να εκφραστούν, παρά την αναγκαιότητα …
Η ρυθμιστική ανάγκη και η ιστορία θέσπισης των νόμων
Η τεχνολογία έφερε παντού επανάσταση και μία κύρια έκφραση αυτής υπήρξε η ραγδαία αύξηση κυκλοφορίας των οχημάτων, που συνοδεύτηκε από σειρά συνεπειών, στο επίπεδο αύξησης των καθημερινών κινδύνων και γέννησε έτσι την ανάγκη για την εφαρμογή ενός συστήματος ασφαλιστικής κάλυψης της αστικής ευθύνης από την κυκλοφορία τους.
Στην Ελλάδα η ανάγκη αυτή συνειδητοποιήθηκε εντόνως, μετά την στατιστική αποκάλυψη ότι η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής του Έλληνα, το ανεξέλεγκτο θυμικό του, η προχειρότητα των κρατικών μηχανισμών στη δημιουργία και συντήρηση κατάλληλων οδικών υποδομών και η επί δεκαετίες έλλειψη ορθής, σταθερής και χωρίς εξαιρέσεις εφαρμογή των νόμων (ΚΟΚ) υπήρξαν τα αίτια της έκρηξης τροχαίων ατυχημάτων , που αποτελεί μία βασική αιτία – ίσως τη δεύτερη σε σειρά μετά την υπογεννητικότητα – αποπληθυσμού των Ελλήνων.
Κάθε χρόνο τις τελευταίες δεκαετίες θρηνούμε την απώλεια μίας μικρής πόλης σε θύματα τροχαίων (1000-1500 ανθρώπους ετησίως) , ενώ άλλοι 16.000-18.000 άνθρωποι ταλαιπωρούνται σημαντικά ως ελαφρά ή βαριά τραυματίες των ατυχημάτων αυτών.
Πίσω από τους αριθμούς κρύβεται ένα τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και τα δράματα των οικογενειών που καταστρέφονται , καθώς επίσης και ένα δυσβάσταχτο δημοσιονομικό βάρος, που αφορά την αποκατάσταση των σωματικών βλαβών και ζημιών και την έντονη μείωση της δημιουργικότητας ενός λαού στο σύνολό του, που συνιστά ένα μεγάλο έλλειμμα στην παραγωγικότητά του.
Κι επειδή η πολιτεία ως συνήθως κινείται στη βάση της σύγχρονης φιλοσοφίας της διοίκησης των κοινωνιών, δηλαδή στην εμβαλωματική αντιμετώπιση των συνεπειών και συμπτωμάτων του προβλήματος και όχι των αιτίων, έσπευσε και θέσπισε μόνο τον αναγκαίο κατά τα άλλα νόμο 489/1976, που κωδικοποιήθηκε με το πδ 237/1986, με τους οποίους κατέστησε υποχρεωτική την ασφάλιση των οχημάτων , που κυκλοφορούν στην Ελλάδα και απαγόρευσε την κυκλοφορία ανασφάλιστων οχημάτων, επιβάλλοντας σειρά αυστηρών διοικητικών και ποινικών κυρώσεων.
Έτσι η πολιτεία θεώρησε ότι έπραξε το καθήκον της για την αντιμετώπιση του προβλήματος, αδιαφορώντας και μη αγγίζοντας όμως όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, που συνιστούν βασικές παραμέτρους του, δηλαδή το έλλειμμα κυκλοφοριακής παιδείας, την κακή ποιότητα οδικών υποδομών και την έλλειψη ενός διαρκούς και χωρίς «πολιτικές» εξαιρέσεις συστήματος ελέγχου και εφαρμογής του νόμου.
Και για να ακριβολογούμε λέγοντας πολιτεία, δεν μιλάμε για κάτι αόριστο, προς συγκάλυψη των υπαρκτών ευθυνών, αλλά αναφερόμαστε σε όλους εκείνους τους ανθρώπους, που βρέθηκαν στις καίριες εκείνες θέσεις, από τις οποίες θα έπρεπε να λάβουν τις ενδεδειγμένες αποφάσεις και να ενεργήσουν κατάλληλα για την επίλυση των προβλημάτων , που χρόνιζαν και κακοφόρμιζαν και οι οποίοι είτε λόγω ακαταλληλότητας και ανικανότητας (ιδέτε πελατειακό και αναξιοκρατικό σύστημα επιλογής υπαλλήλων έως και κυβερνήσεων) είτε λόγω αδιαφορίας είτε λόγω ιδιοτελείας και εκτεταμένης διαφθοράς, δεν έκαναν καθόλου καλά τη δουλειά τους.
Στη διάρκεια εφαρμογής της ανωτέρω νομοθεσίας διαπιστώθηκε ένα σχετικά υψηλό ποσοστό ύπαρξης ανασφάλιστων οχημάτων και τούτο κυρίως αποκαλύφθηκε από τη συχνότητα ανάμιξης τέτοιων οχημάτων σε τροχαία ατυχήματα. Βεβαίως το φαινόμενο αυτό δεν αποτελεί Ελληνικό μονοπώλιο, αφού ακόμη και στην Αγγλία-Ουαλία και Σκωτία κυκλοφορούν 1,2 εκατ. ανασφάλιστα οχήματα.
Το έλλειμμα αυτό ασφαλείας εξαιτίας της κυκλοφορίας ανασφάλιστων οχημάτων ήρθε να καλύψει ο νομοθέτης με την ίδρυση το 1976 του Επικουρικού Κεφαλαίου, ενός νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου , με μέλη του υποχρεωτικά όλες τις εν Ελλάδι ασφαλιστικές εταιρίες, που ασφαλίζουν την αστική ευθύνη οχημάτων. Στο σημείο αυτό μάλιστα η Ελλάδα πρωτοπόρησε , αφού αντίστοιχη οδηγία εκ μέρους του Συμβουλίου της ΕΕ εκδόθηκε μόλις το 1983.
Το επικουρικό κεφάλαιο καλύπτει έκτοτε την αστική ευθύνη σε ατύχημα, που είτε ο οδηγός του ζημιογόνου οχήματος είναι άγνωστος ή προκάλεσε με πρόθεση το ατύχημα, είτε το όχημα είναι ανασφάλιστο ή η ασφαλιστική εταιρία πτώχευσε ή ανακλήθηκε η άδεια της. Προβλέφθηκε δε ως πόρος προς τούτο υπέρ του Επικουρικού Κεφαλαίου , εισφορά σε ποσοστό ήδη 6% επί των καθαρών ασφαλίστρων του κλάδου αστικής ευθύνης από χερσαία αυτοκίνητα οχήματα , που βαρύνει κατά 70% τις ασφαλιστικές επιχειρήσεις και κατά 30% τους ασφαλισμένους.
Η υποχρέωση του Επικουρικού Κεφαλαίου βάσει της Ελληνικής και κοινοτικής νομοθεσίας είναι να καλύπτει ασφαλιστικά τα ανωτέρω οχήματα μέχρι του ελαχίστου ορίου της ασφαλιστικής κάλυψης, που παρέχουν και οι λοιπές ασφαλιστικές εταιρίες (από 01.06.2012, για σωματικές βλάβες 1.000.000 € ανά θύμα και για υλικές ζημίες 1.000.000 € ανά ατύχημα).
Τούτο επιχείρησε βεβαίως να τροποποιήσει – παρανόμως κατά την άποψή μου – ο νομοθέτης με το ν. 4092/2012, που μείωσε σε εξευτελιστικά επίπεδα, με καθαρά ταμειακή αντίληψη διάσωσης του χρεωκοπημένου επικουρικού κεφαλαίου και προς υποβοήθηση των ασφαλιστικών εταιριών, ώστε να μην χρειαστεί να συνεισφέρουν περισσότερα στο ανωτέρω ταμείο, που τους ανήκει, τις χορηγούμενες από το επικουρικό κεφάλαιο αποζημιώσεις (αποζημίωση για χρηματικές ικανοποιήσεις λόγω ψυχικής οδύνης μέχρι 6.000 ΕΥΡΩ για κάθε δικαιούχο , ανώτατο όριο 100.000 ευρώ συνολικά για όλους τους δικαιούχους αποζημίωσης σε περιπτώσεις πτώχευσης ή ανάκλησης αδείας ασφαλιστικής εταιρίας και μάλιστα, με ποσόστωση από το πρώτο ευρώ και κλιμακωτή μείωσή της από 90% μέχρι 70% επί του συνόλου της αποζημίωσης κλπ).
Τον παράνομο και ανίσχυρο χαρακτήρα της νομοθετικής αυτής εκτροπής με ταμειακό χαρακτήρα αναγνώρισε ήδη η νομικά τεκμηριωμένη και θαρραλέα απόφαση με αριθμό 3941/2012 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, ενώ αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι την αντίθεση των ως άνω διατάξεων του Ν. 4092/2012 εντόπισε και επισήμανε και η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής στην Έκθεση, που συνέταξε σχετικά με τις διατάξεις του νομοσχεδίου, που στη συνέχεια αποτέλεσε το κείμενο του Ν. 4092/2012.
Είναι εμφανής και στο σημείο αυτό η προβληματική αντιμετώπιση εκ μέρους της πολιτείας των αιτίων της ραγδαίας αύξησης των ανασφάλιστων οχημάτων, συνεπεία και της τεράστιας επιδείνωσης των οικονομικών των νοικοκυριών, που οδήγησε μοιραία στην αύξηση ατυχημάτων από ανασφάλιστα οχήματα και τη δραματική επιβάρυνση του επικουρικού κεφαλαίου.
Έτσι αντί να θεραπευτούν τα αίτια, δηλαδή να ενημερωθούν και εκπαιδευτούν κατάλληλα οι πολίτες, να βελτιωθούν οι απαράδεκτες οδικές υποδομές , να ελεγχθεί πρακτικά η κίνηση και πραγματική κυκλοφορία ανασφάλιστων οχημάτων και να εφαρμοστεί εν τέλει ο αυστηρότατος νόμος, που θα έλυνε το πρόβλημα και θα διέσωζε και το επικουρικό κεφάλαιο, ακολουθήθηκε μία λύση αντιμετώπισης των συμπτωμάτων, τιμωρητική των πολιτών, που αποτελεί ίδιον «τυραννικών» καθεστώτων, στα οποία εντονότατα εκφράζεται η αντιπαράθεση κοινωνίας – κράτους.
Σημειωτέον ότι μεγάλο μέρος των πολιτών ως μέτρο πρόνοιας και λόγω αδυναμίας να ανταποκριθούν στα έξοδα κίνησης των οχημάτων τους εν μέσω μίας ανεπανάληπτης τα τελευταία 70 χρόνια κρίσης, είτε ακινητοποίησαν αυτά με κατάθεση πινακίδων, είτε εν τοις πράγμασι έπαυσαν να τα κυκλοφορούν, αν και πλήρωσαν τέλη κυκλοφορίας, επιλέγοντας στις περιπτώσεις αυτές να παύσουν να ασφαλίζουν τα οχήματά τους.
Πλην όμως οι «δαιμόνοι» των υπουργείων έσπευσαν να καλύψουν κι αυτό το «κενό» και να «φορολογήσουν» και τις ελάχιστες σταγόνες αίματος, που προσπάθησε να οικονομήσει η κοινωνία, ως μέσο πλέον επιβίωσής της.
Συγκεκριμένα στη συνέχεια των ανωτέρω εξελίξεων η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στις 28-2-2013 ένα νομοσχέδιο, που αλλάζει άρδην τη βασική φιλοσοφία της ασφάλισης αστικής ευθύνης οχημάτων. Συγκεκριμένα ορίζει ότι τα οχήματα είναι υποχρεωμένα να είναι διαρκώς ασφαλισμένα από τη χορήγηση της αδείας κυκλοφορίας τους, χωρίς η υποχρέωση αυτή να επηρεάζεται από την εν τοις πράγμασι κίνησή τους ή τη λειτουργία τους ή μη.
Τι σημαίνει αυτή η αλλαγή;
Ενώ μέχρι σήμερα, μπορούσε κάποιος να πληρώνει τέλη κυκλοφορίας, αλλά να μην ασφαλίζει το όχημά του, αρκεί να μην το θέτει σε κυκλοφορία, από την ψήφιση του νομοσχεδίου, θα πρέπει να το ασφαλίζει συνεχώς, ανεξαρτήτως αν το έχει ακίνητο ή αυτό είναι χαλασμένο και εκτός λειτουργίας. Περαιτέρω η διατύπωση αυτή χωρίς καμμία εξαίρεση, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η υποχρέωση ασφάλισης θα υφίσταται και για τα οχήματα, για τα οποία έχουν κατατεθεί οι πινακίδες. Βεβαίως μετά το θόρυβο των αντιδράσεων, έσπευσε το Υπουργείο να δηλώσει ότι η υποχρέωση δεν θα αφορά και αυτήν την κατηγορία, πλην όμως είναι ακατανόητο το γιατί αυτό να μην εισαχθεί ρητά μέσα στο νόμο, ώστε να μην απαιτείται ερμηνεία του!
Θα ήταν εξαιρετικά απλό να αναφέρονται σειρά εξαιρέσεων ασφάλισης για οχήματα, τα οποία θα ανακτούν την υποχρέωση ασφάλισης με το πέρας της αναφερομένης συνθήκης (οχήματα ακινητοποιημένα, που για την ανάκτηση πινακίδων, θα μπορούσε να προβλέπεται υποχρέωση προσκόμισης και του ασφαλιστηρίου, οχήματα εκτός λειτουργίας με σοβαρές βλάβες ή οχήματα λειτουργούντα εποχιακά, ως προς τα οποία θα μπορούσε να προβλέπεται κάποια ανάλογη διαδικασία κατάθεσης πινακίδων για όλο ή μέρος του έτους , από την οποία και πάλι το κράτος θα μπορούσε να αντλεί κάποια οφέλη υπό μορφή παραβόλου , αντιμετωπίζοντας με σεβασμό τους πολίτες και δίνοντας δίκαιες λύσεις ).
Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι θα υπάρξει από 15 Απριλίου 2013 μηχανισμός ελέγχου και καταγραφής των ανασφάλιστων οχημάτων, οι ιδιοκτήτες των οποίων θα ειδοποιηθούν να τα ασφαλίσουν, καταβάλλοντας πρώτα ένα παράβολο 250 ευρώ, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, πρόβλεψη που ευλόγως οδηγεί καθένα να υποπτευθεί ταμειακά κίνητρα και ότι σκοπός του νομοθέτη υπήρξε η συγκέντρωση ενός ποσού περίπου 250.000.000 €!
Εκτός αυτού προβλέπονται πρόσθετες κυρώσεις σε περίπτωση που αυτό καταληφθεί να κυκλοφορεί, ως είναι η αφαίρεση των πινακίδων για 10 ημέρες, από 1 έτος, που ήταν πριν, μείωση που επίσης συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι το νομοθέτημα εξυπηρετεί καθαρά ταμειακές ανάγκες του δημοσίου και δεν εμφορείται από ειλικρινή διάθεση επίλυση του προβλήματος των ανασφάλιστων οχημάτων στη βάση εφαρμογής μίας πολιτικής εκπαίδευσης των πολιτών του και εφαρμογής δικαίων νόμων.
Η αφαίρεση πινακίδων για 1 έτος θα ήταν επαρκές αποτρεπτικό μέσο κυκλοφορίας ανασφάλιστων οχημάτων, αν τα οχήματα ελέγχονταν και η ποινή επιβαλλόταν ανεξαιρέτως. Ωστόσο δεν επελέγη η λύση αυτή, αλλά η λύση μείωσης του χρόνου στις 10 ημέρες, γιατί αυτή πλέον συνδέθηκε με την καταβολή άμεσα του παραβόλου των 250 € , που σημαίνει άμεση εισροή εσόδων στα κρατικά ταμεία . Σε περίπτωση εμπλοκής σε ατύχημα η αφαίρεση ισχύει για 2 χρόνια και σε υποτροπή για 3 χρόνια (οι προβλέψεις αυτές προϋφίσταντο).
Επίσης προβλέπεται τόσο για τα κυκλοφορούντα ανασφάλιστα οχήματα, όσο και για όσα δεν ασφαλιστούν μέσα σε 8 ημέρες από την ειδοποίηση , η επιβολή προστίμου (1000 € για λεωφορεία και φορτηγά, 500 για αυτοκίνητα και 250 για μοτοσυκλέτες) υπέρ του Επικουρικού Κεφαλαίου, ενώ εξακολουθεί να ισχύουν και οι προβλεπόμενες κυρώσεις του άρθρου 12 του πδ 237/1986 (πρόσθετο πρόστιμο και αφαίρεση αδείας οδήγησης), η εφαρμογή του οποίου αποτελεί και μία πολύ ενδιαφέρουσα σπαζοκεφαλιά για νομικούς και μη [i].
Είναι αδύνατο να μην σκεφτεί κάποιος ότι μετά τη σωτηρία των τραπεζών, ο λαός καλείται να διασώσει εμμέσως και τις ασφαλιστικές εταιρίες και να καταθέσει στον πάγκο των άπατου κρατικού ταμείου και την τελευταία σταγόνα από τα πενιχρά του εισοδήματα!
Το διακύβευμα και η διαδικασία μετάβασης από την Τυραννία στη Συνειδητή Πολιτεία
Παραφράζοντας Πλάτωνα και Αριστοτέλη μπορούμε να συναγάγουμε ότι τυραννία είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης που γεννάται από την κατάχρηση της εξουσίας, όπου οι κυβερνώντες κυβερνούν παρά τον νόμο, φροντίζουν για το ίδιο συμφέρον αντί γι’ αυτό των πολιτών και χρησιμοποιούν ακραίες και σκληρές τακτικές εναντίον του λαού, που κυβερνούν και εναντίον άλλων λαών.
Εν προκειμένω αυτό που βιώνουμε τα τελευταία 3 έτη είναι μία σημαντική κρίση της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία αντίθετα προς τα φαινόμενα, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά το παγκόσμια επιβαλλόμενο ως πρότυπο σύστημα οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής διακυβέρνησης και ασφαλώς δεν αποτελεί πρωτίστως πρόβλημα της οικονομίας, αλλά του συστήματος αρχών, που διέπει την οργάνωση των κοινωνιών .
Αυτό στο οποίο όλοι μας μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι ότι η εναλλασσόμενη στην ηγεσία της χώρας πολιτική ελίτ, αποτελούμενη από τα αυτά πρόσωπα, των γνωστών οικογενειών και κύκλων, υπήρξε ανεξαρτήτως χρώματος και ανύπαρκτης ως απεδείχθη ιδεολογίας και αρχών, υπαίτια διάπραξης σωρείας κακουργημάτων κατά της πολιτείας και των πολιτών της, που οδήγησαν σε μία ακόμη πτώχευση σε επίπεδο οικονομικό, αφού προηγουμένως είχε μεθοδικά επιδιωχθεί η πτώχευση σε επίπεδο αρχών.
Μάλιστα η υπαιτιότητα της ηγεσίας περιλαμβάνει «δόλο», δηλαδή γνώση και πρόθεση για την διάπραξη των εγκλημάτων της και την ακραία κακοδιαχείριση του δημόσιου πλούτου, ως αποδεικνύεται από τις εξαιρετικά μεθοδικές και αποτελεσματικές μεθόδους συγκάλυψης , που εφαρμόστηκαν , της θεσμοθέτησης ακόμη και με συνταγματικό μανδύα της ιδιότυπης ασυλίας των Υπουργών, κάποιοι των οποίων πρωτοστάτησαν στην πρωτοφανή λεηλασία και της πρωτοφανούς μετάδοσης της διαφθοράς σε όλο το φάσμα της κοινωνίας, ως μεθόδου τεχνητής εξίσωσης ευθυνών, δηλαδή δικαιολόγησης και προστασίας των παρανομούντων.
Περιέργως δε πώς, τα αυτά εν πολλοίς πρόσωπα, που μετείχαν στη νομή της εξουσίας επί δεκαετίες και επομένως φέρουν ακέραιη ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας, ανέλαβαν εργολαβικά και υποκριτικά και τη διάσωση της ιδίας χώρας από την καταστροφή στην οποία οι ίδιοι μας οδήγησαν, εμφανιζόμενοι και ως όψιμοι κριτές και αναθεωρητές των επιλογών, στις οποίες κάποτε είχαν συμφωνήσει ή ανεχθεί.
Το πολιτικό αυτό σύστημα, θρεμμένο μέσα σε ένα κλίμα παρανομίας και ακραίας ιδιοτέλειας των εκπροσώπων του, εχθρικά διακείμενο και πολέμιο των πολιτών του , αντί να αποτελεί το μέσο προστασίας των συμφερόντων αυτών και εκπλήρωσης των ονείρων τους προς κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία, ήρθε με νέο προσωπείο εθνοσωτήρα, να εφαρμόσει μία σειρά σκληρών μέτρων, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς σε τίποτε να εξυγιανθεί το ίδιο, χωρίς σε τίποτε να αλλάξει ουσιαστικά! Με βάση τα ανωτέρω δεν έχω καμμία αυταπάτη ότι ζούμε σε ένα καθεστώς Δημοκρατίας. Κατ' εμέ , έστω και κατ' επιτρεπτή υπερβολή, το όνομα του συστήματος αυτού πολιτικής διοίκησης είναι ΤΥΡΑΝΝΙΑ, ως σύστημα , που μετέχει όλων των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της !!!
Η κρίση όμως αυτή που βιώνουμε ως Έλληνες και μέσα στο διεθνές περιβάλλον της ΓΗΣ, έφερε και κάποια καλά αποτελέσματα, ως είναι το ότι οδήγησε πολλούς Έλληνες στη συνειδητοποίηση ότι ο μόνος δρόμος ουσιαστικής αλλαγής προς μία δίκαιη και ευημερούσα Πολιτεία, είναι αυτός της Επανάστασης της Συνείδησης των Πολιτών, που προάγει την αυτοσυνειδησία, την ανεξαρτησία, την αυτάρκεια, την αρετή , δεν υποκύπτει σε σκοπιμότητες και πιέσεις οιουδήποτε περιεχομένου και προέλευσης και απαιτεί ως αναγκαία προεργασία ένα γνήσιο εσωτερικό αυτοέλεγχο και τέλος δράσεις, που να συμφωνούν προς τις υιοθετούμενες αρχές και αξίες.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα εσωτερικής αναγέννησης του Ελληνισμού μέτρα ταμειακά, με εισπρακτική καθαρά σκοπιμότητα και ενέργειες απομύζησης και της τελευταίας ικμάδας των πολιτών, χωρίς ιδεολογική προετοιμασία, χωρίς αναφορά σε ένα ευρύτερο σύστημα αξιών, χωρίς δημόσια αιτιολόγηση και αναφορά προς τον κυρίαρχο λαό, δεν έχουν καμμία τύχη και χάνουν την όποια ανύπαρκτη δικαίωσή τους.
Αντί δε να κάνουν καλό, φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα, μεγιστοποιώντας το χάσμα μεταξύ πολιτείας και πολιτών, καλλιεργώντας μία τεχνητή αίσθηση πολεμικής και σύγκρουσης μεταξύ παραγόντων , που αυτονόητα θα έπρεπε να είναι αρμονικά συνδεδεμένοι.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της δράσης του νομοθέτη και τυράννου Δράκοντα , ο οποίος για να αντιμετωπίσει την αυθαιρεσία των πλουσίων στην αρχαία Αθήνα, που καταπίεζαν και βασάνιζαν τους φτωχούς συμπολίτες τους, κλήθηκε το 624 π.χ. να καταγράψει σειρά νόμων για την ρύθμιση της κοινωνικής συμβίωσης.
Πράγματι η αντιμετώπιση του υπαρκτού προβλήματος επιχειρήθηκε από το Δράκοντα με εφαρμογή μίας σκληρότατης νομοθεσίας, που έμεινε έκτοτε γνωστή ως ΔΡΑΚΟΝΤΕΙΑ , η οποία μη αντλώντας την προέλευσή της από κάποιο επίπεδο κοινώς αποδεκτών αξιών και λόγω ανύπαρκτης παιδείας και συστήματος ελέγχου, κατέπεσε και οδήγησε σε χειρότερα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα οι πλούσιοι άρχοντες των Αθηνών έκαναν κατάχρηση των αυστηρών αυτών νόμων , οδηγώντας σε εξαθλίωση και εξανδραπόδιση των φτωχών συμπολιτών τους.
Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι να κάνει την εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Αθηνών ένας ιδιαίτερος πολιτικός, νομοθέτης και φιλόσοφος, ο Σόλων, άνθρωπος καλλιεργημένος, πολυταξιδεμένος, δίκαιος, με μεγάλη αγάπη για την πατρίδα του και τους συμπολίτες του, ως απεδείχθη από τα έργα του, που τον ανέδειξαν ιστορικά στο μεγαλύτερο αρχαίο νομοθέτη και μεταρρυθμιστή, που έβαλε τις βάσεις για την ανάδειξη της δημοκρατίας και του θαύματος του Χρυσού Αιώνα, που ανέδειξε έναν Σωκράτη, έναν Πλάτωνα και έναν Αριστοτέλη.
Μεταφέροντας την ιστορία και τα μηνύματά της στο σήμερα, συνάγουμε ότι η κακοδαιμονία της Ελλάδας, αποτελεί ένα κυκλικά επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, εκ του οποίου οι Έλληνες εξέρχονται όταν ανεβαίνουν συνειδησιακό επίπεδο, που αποτελεί συνέπεια του προσωπικού τους αγώνα και της δράσης κάποιων ιδιαίτερων προσωπικοτήτων, που πάντα αναδεικνύονται, κυρίως μέσα σε περιόδους κρίσεων. Αυτό αποτελεί ένα μοντέλο ανάλυσης της ιστορίας, που έχει εφαρμογή ασφαλώς και σε ευρύτερης διάστασης ιστορικά φαινόμενα, ως είναι σήμερα η διεθνοποιημένη κρίση της τυραννίας των αγορών!
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε Πολιτεία εκπληρώνει το έργο της , όταν προάγει την αρετή στην καθημερινή ζωή των πολιτών της, την ανάδειξη των προσωπικοτήτων τους, μέσα σε καθεστώς ευημερίας με δικαιοσύνη, αυτάρκειας χωρίς εκμετάλλευση, ελευθερίας σε ισορροπία με υπευθυνότητα, οι δε πολίτες διασφαλίζουν τα ανωτέρω μόνο όταν αποκτούν την ικανότητα να αναδείξουν ηγεσίες, που μπορούν και θέλουν να υπηρετήσουν τέτοιες αξίες.
Γι’ αυτό και όσα νομοθετήματα και να ψηφιστούν ουδόλως θα πείσουν τον Έλληνα να τα εφαρμόσει με συνείδηση, αν πριν δεν έχει κερδηθεί η καρδιά του, που ξέρει βιωματικά να αναγνωρίζει το ιδιοτελές και σχετικής αξίας, από το αναγκαίο και κοινωνικά επωφελές , που διαθέτει αντικειμενική και διαχρονική αξία.
Είναι καιρός η νομοθεσία και η πολιτική να υπηρετήσει το αγαθό μέσα από μία πλέον ΟΛΙΣΤΙΚΗ και όχι αποσπασματική προσέγγιση και τα ΜΜΕ να χρησιμοποιηθούν από την πολιτική ηγεσία για την ενημέρωση και εκπαίδευση των πολιτών, πριν την ψήφιση ανάλογων νομοθετημάτων.
Μπορεί τα δημοψηφίσματα να μην προτιμώνται σήμερα, ωστόσο οι δημόσιες συζητήσεις , η διαδραστική επικοινωνία και η κοινωνική ζύμωση, συνιστούν επιταγές μίας πλέον συνειδητής κοινωνίας πολιτών, που απαιτεί μετοχή στην εξουσία, που επιδρά στη ζωή όλων μας. Αυτό αν θέλουμε να βαδίσουμε και να γευτούμε κάποτε το αγαθό μίας πλέον αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και μίας Πολιτείας φίλης των Πολιτών της!
http://kyriakoskokkinoslawfirm.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html
http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/2013/03/blog-post_10.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου