ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ

Ποτισμένοι απ’ τον υλισμό, προσκολλημένοι στις επιθυμίες μας που τις μεταφράσαμε ως καταναλωτικές ανάγκες. Συνεχώς μαζεύουμε αντικείμενα γύρω μας και ως άτομα και ως συλλογικότητες (κράτη, κοινωνία). Δεν μπορούμε να βρούμε μια εναλλακτική επιλογή ή καλύτερα αρνούμαστε να δούμε πως υπάρχει. Το (αυτο-)καταστροφικό μοντέλο υλικής ευδαιμονίας θεριεύει μέσα από τις διαφημίσεις και την μόδα, κι έχουμε την ψευδαίσθηση πως πρέπει να ζούμε μέσα σε διαφημίσεις, όπου τα χαμόγελα είναι λευκά, οι οικογένειες τρώνε πρωινό ευτυχισμένες και όλα γύρω είναι συνθετικά. Τα υλικά με τα οποία φτιάχνουμε την καθημερινότητά μας έγιναν κι αυτά συνθετικά. Ζούμε μέσα σε μια προσομοίωση. Δεν αντέχουμε χωρίς τις επώνυμες μάρκες, την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και την διαρκή ενημέρωση σχετικά με την οποιαδήποτε άχρηστη πληροφορία. Ακόμη κι η θλίψη, η μιζέρια αν έχουν πάνω τους το σήμα γνωστής φίρμας είναι ελκυστικές.

Ξυπνάμε και γεμίζουμε τον αέρα με αρνητικές σκέψεις, με ανταγωνισμούς και διαχωρισμούς. Έχουμε δημιουργήσει έναν πολιτισμό ανευθυνότητας. Φταίμε σε όλα τα επίπεδα ζωής μας. Ως τηλεθεατές, καταναλωτές, εργαζόμενοι, εργοδότες, γονείς, μαθητές, δάσκαλοι, οδηγοί, διαδηλωτές, ιερείς, πιστοί και άπιστοι, σαν πολίτες και ψηφοφόροι. Όλα είναι ένα τεστ ευθύνης και ο καθένας μας έχει το μερίδιο που του αναλογεί ανάλογα με τους ρόλους και τις θέσεις του μέσα στην κοινωνία. Κάθε επιλογή που κάνουμε, στηρίζοντας ή μη συγκεκριμένες ιδέες, στάσεις, συμπεριφορές και πρόσωπα, βάζει ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα που ζούμε. Κάθε όριο που μας χωρίζει μεταξύ μας είναι τεχνητό. Εγώ, εσύ κι ο άλλος φτιάχνουμε το “εμείς”. Σε πολλές ιστορικές περιόδους, υπήρχαν πολλά “εμείς” που αποτελούσαν απόρροια ενός διευρυμένου “εγώ” κι έπνιγαν το άτομο μέσα στην ομάδα. Πλέον είναι επιτακτική η ανάγκη για ένα νέου τύπου “εμείς”, οικουμενικό, ένας κύκλος ανθρώπων που σέβονται την διαφορετικότητα και την ελεύθερη βούληση. Κυρίως να μην υπάρχουν αποκλεισμοί προς όσους δεν θέλουν να συμμετέχουν στο “εμείς”. Αν η κοινωνία είναι ένας οργανισμός κι ο καθένας από εμάς ένα κύτταρο, οφείλουμε να βοηθήσουμε στην επιβίωση και την βελτίωσή του.
Ο θεός μας είναι το “Εγώ”. Χρειάζεται να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας και να αποκαθηλώσουμε τις ψεύτικες αξίες του “πατριωτισμού”, του καταναλωτισμού, της θεοποίησης του κέρδους και της “ανάπτυξης” με κάθε κόστος. Αυτό που ζούμε, είναι μια πραγματικότητα που την κατασκευάσαμε όλοι μας. Η συλλογική μας δραστηριότητα έφερε αυτά τα αποτελέσματα. Ο μόνος τρόπος αλλαγής είναι το να αντισταθούμε δημιουργικά ο καθένας στον χώρο εργασίας του, στην οικογένειά του, στην τοπική κοινωνία που ζει και σε κάθε πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται. Τι σημαίνει αυτό; Είπαμε όλα είναι τεστ ευθύνης…Υπευθυνότητα, συνειδητότητα, αλληλεγγύη με τον διπλανό μας (συνήθως περισσότερα μας ενώνουν απ’ ότι μας χωρίζουν), ενότητα. Δεν έχουμε ανάγκη ούτε τον συνδικαλισμό, ούτε την κάθε λογής βία στον δρόμο, που δεν πληγώνει το Σύστημα. Κάθε λεπτό με την στάση μας επηρεάζουμε και διαμορφώνουμε τον κόσμο. Αν αλλάξουμε εμείς, μπορούμε να επηρεάσουμε καθημερινά, κάθε στιγμή, τον διπλανό μας να αναπτύξει κι αυτός τέτοια συμπεριφορά, να γίνει ένα υπεύθυνο ον. Οι σύγχρονοι πόλεμοι είναι σιωπηροί και γίνονται στο ποιος θα κερδίσει μέσα στο κεφάλι μας περισσότερο χώρο. Το έχω γράψει και παλαιότερα. Για να πέσει ένας τύραννος, αρκεί να κατεβάσετε το χέρι σας που τον στηρίζει. Τότε η αρχή θα έχει γίνει για να καταρρεύσει ως πύργος από τραπουλόχαρτα.
πηγη

http://okloios.blogspot.gr/2012/08/blog-post_129.html