Προετοιμάζοντας την Αφρική για την «Σύγκρουση των Πολιτισμών» – Το σχέδιο Yinon!
Προετοιμάζοντας την Αφρική για την «Σύγκρουση των Πολιτισμών», το σχέδιο Yinon – Μέρος A’
Το σχέδιο Yinon είναι ένα ισραηλινό στρατηγικό σχέδιο για την εξασφάλιση της υπεροχής του Ισραήλ.
Υπό την κυβέρνηση Ομπάμα οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επεκτείνει το «μακροχρόνιο πόλεμο» στην….. Αφρική. Ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, ο λεγόμενος «Γιος της Αφρικής» έχει γίνει ένας από τους χειρότερους εχθρούς της Αφρικής. Εκτός από τη συνεχή υποστήριξή του στους δικτάτορες της Αφρικής, η Δημοκρατία της Ακτής του Ελεφαντοστούν ήταν ανισομερώς κάτω από τη προσοχή του. Η διαίρεση του Σουδάν εγκρίθηκε δημοσίως από το Λευκό Οίκο πριν από το δημοψήφισμα, η Σομαλία αποσταθεροποιήθηκε περαιτέρω, η Λιβύη δέχτηκε ύπουλη επίθεση από το ΝΑΤΟ, και η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση της Αφρικής (AFRICOM) βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.Ο πόλεμος στη Λιβύη είναι μόνο η αρχή ενός νέου κύκλου του εξωτερικού στρατιωτικού τυχοδιωκτισμού στην Αφρική. Οι ΗΠΑ θέλουν τώρα περισσότερες στρατιωτικές βάσεις στο εσωτερικό της Αφρικής. Η Γαλλία ανακοίνωσε επίσης ότι έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στρατιωτικά οπουδήποτε στην Αφρική, όπου υπάρχουν Γάλλοι πολίτες και όπου τα συμφέροντά της είναι σε κίνδυνο. Το ΝΑΤΟ οχυρώνει επίσης τις θέσεις του στην Ερυθρά Θάλασσα και ανοικτά των ακτών της Σομαλίας.
Και ενώ η αταξία και αναταραχή ξεριζώνουν την Αφρική για άλλη μια φορά με εξωτερική παρέμβαση, το Ισραήλ κάθεται σιωπηλά στο παρασκήνιο. Το Τελ Αβίβ έχει πράγματι μεγάλη συμμετοχή στο νέο κύκλο της κρίσης, η οποία συνδέεται με το σχέδιο Yinon, να αναδιαμορφώσει δηλαδή τη στρατηγική της γύρω περιοχής. Αυτή η διαδικασία επαναπροσδιορισμού βασίζεται σε μια καλά οργανωμένη τεχνική δημιουργία σεκταριστικών τμημάτων, τα οποία τελικά θα εξουδετερώσουν αποτελεσματικά τα κράτη-στόχους ή θα τα διαλύσουν.
Πολλά από τα προβλήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, της Νοτιοδυτικής Ασίας, της Νότιας Ασίας, της Ανατολικής Ασίας , της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της σκόπιμης ενεργοποίησης των περιφερειακών εντάσεων από εξωτερικές δυνάμεις. Η θρησκευτική διαίρεση, οι εθνογλωσσικές εντάσεις, οι θρησκευτικές διαφορές, και η εσωτερική βία έχουν αξιοποιηθεί παραδοσιακά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία, τη Γαλλία σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Το Ιράκ, το Σουδάν, η Ρουάντα και η Γιουγκοσλαβία είναι μόνο μερικά πρόσφατα παραδείγματα αυτής της στρατηγικής του «διαίρει και βασίλευε» που χρησιμοποιούν για να σύρουν τα έθνη στην αγκαλιά τους.
Οι αναταραχές της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και το σχέδιο για μια «Νέα Μέση Ανατολή»
Η Μέση Ανατολή, από κάποια άποψη, παραλληλίζεται εντυπωσιακά με τα Βαλκάνια και την Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α ‘Παγκόσμιου Πόλεμου. Στον απόηχο του πολέμου, τα σύνορα των πολυεθνικών κρατών στα Βαλκάνια και στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη επανασχεδιάστηκαν από εξωτερικές δυνάμεις, σε συμμαχία με τις τοπικές αντιπολιτευόμενες δυνάμεις. Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι την μετά Ψυχροπολεμική περίοδο, τα Βαλκάνια και η Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη βιώσαν μια περίοδο αναταραχής, βίας και συγκρούσεων που δίχασαν συνεχώς την περιοχή.
Για χρόνια, έχουν υπάρξει υποστηρικτές που καλούν για μια «νέα Μέση Ανατολή» με επανασχεδιασμένα σύνορα σε αυτήν την περιοχή του κόσμου όπου συναντιούνται η Ευρώπη, η Νοτιοδυτική Ασία, και η Βόρεια Αφρική. Οι υποστηρικτές αυτοί κάθονται κυρίως στις πρωτεύουσες της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού και του Τελ Αβίβ. Προσχεδιάζουν μια περιοχή με ομοιογενή εθνο-θρησκευτικά κράτη. Ο σχηματισμός αυτών των κρατών θα σήμαινε την καταστροφή των παλαιών μεγαλυτέρων χωρών της περιοχής. Η μετάβαση θα γίνει μέσω σχηματισμού μικρότερων κρατιδίων τύπου Κουβέιτ ή Μπαχρέιν, τα οποία διαχειρίζονται και χειραγωγούνται εύκολα από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, το Ισραήλ και τους συμμάχους τους.
Η χειραγώγηση της Πρώτης «Αραβικής Άνοιξης» κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου
Παρά το γεγονός ότι οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί ήταν αποικιοκρατικές δυνάμεις που είχαν παρεμποδίσει τους Άραβες από την απόλαυση κάθε ελευθερίας σε χώρες όπως την Αλγερία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και το Σουδάν, αυτές οι αποικιακές δυνάμεις κατάφεραν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους σαν φίλους και σύμμαχους του αραβικού απελευθερωτικού αγώνα.
Κατά τη διάρκεια της «Μεγάλης Αραβικής Επανάστασης» οι Βρετανοί και οι Γάλλοι χρησιμοποίησαν πραγματικά τους Άραβες ως βασικούς στρατιώτες εναντίον των Οθωμανών για την εξάπλωση των δικών τους γεωπολιτικών σχεδίων. Η μυστική συμφωνία Sykes-Picot μεταξύ του Λονδίνου και του Παρισιού είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Η Γαλλία και η Βρετανία απλώς κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν και να χειραγωγήσουν τους Άραβες πουλώντας τους την ιδέα της αραβικής απελευθέρωσης από την λεγόμενη «καταστολή» των Οθωμανών.
Στην πραγματικότητα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία. Έδινε τοπική και πολιτιστική αυτονομία σε όλους τους λαούς της, αλλά χειραγωγήθηκε προς την κατεύθυνση του να γίνει μια τουρκική οντότητα. Ακόμη και η Γενοκτονία των Αρμενίων που θα προκύψει στην Οθωμανική Ανατολία πρέπει να αναλυθεί στο ίδιο πλαίσιο με το σύγχρονο στόχο της εξόδου των χριστιανών από το Ιράκ ως μέρος ενός σεκταριστικού συστήματος εισαγομένου από εξωτερικούς παράγοντες για να διαιρέσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Ανατολία και τους πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι, που στέρησαν την ελευθερία από τους Άραβες, ενώ παράλληλα σπέρνουν τους σπόρους της διχόνοιας μεταξύ των αραβικών λαών. Τοπικοί διεφθαρμένοι άραβες ηγέτες ήταν επίσης εταίροι στο σχέδιο και πολλοί από αυτούς ήταν πολύ ευτυχείς να γίνουν πελάτες της Βρετανίας και της Γαλλίας. Με την ίδια έννοια, χειραγωγείται η «αραβική άνοιξη» σήμερα. Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, και άλλες χώρες εργάζονται σήμερα με τη βοήθεια των διεφθαρμένων Αράβων ηγετών και στοχεύουν στην αναδιάρθρωση του Αραβικού Κόσμου και της Αφρικής.
Το σχέδιο Yinon
Το σχέδιο Yinon, το οποίο αποτελεί συνέχεια του βρετανικού στρατηγήματος για την Μέση Ανατολή, είναι ένα ισραηλινό στρατηγικό σχέδιο για την εξασφάλιση της υπεροχής του Ισραήλ. Επιμένει και ορίζει ότι το Ισραήλ πρέπει να αναμορφώσει το γεωπολιτικό περιβάλλον του μέσω της βαλκανοποίησης της Μέσης Ανατολής και των αραβικών κρατών σε μικρότερα και πιο αδύναμα κράτη.
Οι Ισραηλινοί στρατηγικοί έβλεπαν το Ιράκ ως την μεγαλύτερη στρατηγική πρόκληση από αραβικό κράτος. Αυτός είναι ο λόγος που το Ιράκ περιγραφόταν σαν ο ακρογωνιαίος λίθος για τη βαλκανοποίηση της Μέσης Ανατολής και του Αραβικού Κόσμου.
Στο Ιράκ, με βάση τις έννοιες του σχεδίου Yinon, οι Ισραηλινοί στρατηγικοί κάλεσαν για τη διαίρεση του Ιράκ σε ένα κουρδικό κράτος και δύο αραβικά κράτη, το ένα για σιίτες μουσουλμάνους και το άλλο για σουνίτες μουσουλμάνους. Το πρώτο βήμα για την εδραίωση αυτού του σκοπού ήταν ο πόλεμος μεταξύ του Ιράκ και του Ιράν, τον οποίο απαιτούσε το σχέδιο Yinon.
Η εφημερίδα Atlantic, το 2008, και η εφημερίδα των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, το 2006, δημοσίευσαν και κυκλοφόρησαν ευρέως χάρτες που απεικονίζουν αρκετά καλά τις γενικές γραμμές του σχεδίου Yinon. Εκτός από το διαιρεμένο Ιράκ, το οποίο ζητάει επίσης το σχέδιο Μπίντεν, το Σχέδιο Yinon απαιτεί έναν διαιρεμένο Λίβανο, Αίγυπτο και Συρία. Οι διαιρέσεις του Ιράν, της Τουρκίας, της Σομαλίας, του Πακιστάν πέφτουν και αυτές στα πλαίσια αυτών των απόψεων. Το σχέδιο Yinon προτείνει επίσης τη διάλυση της Βόρειας Αφρικής και συνιστά την εφαρμογή καταρχάς στην Αίγυπτο και στη συνέχεια εντός του Σουδάν, της Λιβύης, και του υπόλοιπου της περιοχής.
Η εξάλειψη των χριστιανικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αιγύπτιοι Χριστιανοί δέχθηκαν επίθεση κατά την ίδια στιγμή που γινόταν το δημοψήφισμα στο Νότιο Σουδάν και πριν από την κρίση στη Λιβύη. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι Χριστιανοί του Ιράκ, μία από τις αρχαιότερες χριστιανικές κοινότητες στον κόσμο, αναγκάστηκαν να φύγουν σε εξορία, αφήνοντας την πατρίδα των προγόνων τους στο Ιράκ. Ταυτόχρονα με την έξοδο των Ιρακινών χριστιανών, η οποία έγινε υπό το άγρυπνο βλέμμα των αμερικανικών και βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων, οι γειτονιές της Βαγδάτης έγιναν θρησκευτικές, καθώς οι σιίτες μουσουλμάνοι και οι σουνίτες μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν την βία και το θάνατο για να σχηματίσουν σεκταριστικούς θύλακες. Αυτό συνδέεται άμεσα με το Σχέδιο Yinon και την αναδιαμόρφωση της περιοχής ως μέρος ενός ευρύτερου στόχου.
Στο Ιράν, οι Ισραηλινοί έχουν προσπαθήσει μάταια να πείσουν την ιρανική εβραϊκή κοινότητα να αποχωρήσει. Ο εβραϊκός πληθυσμός του Ιράν είναι στην πραγματικότητα ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Μέση Ανατολή και αναμφισβήτητα η αρχαιότερη ανενόχλητη εβραϊκή κοινότητα στον κόσμο. Οι Ιρανοί εβραίοι βλέπουν τους εαυτούς τους σαν Ιρανούς και το Ιράν πατρίδα τους, όπως ακριβώς και οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί Ιρανοί, και γι ‘αυτούς η έννοια ότι πρέπει να μετεγκατασταθούν στο Ισραήλ, επειδή είναι Εβραίοι είναι γελοία.
Στο Λίβανο, το Ισραήλ έχει εργαστεί για να προκαλέσει θρησκευτικές εντάσεις μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών και μουσουλμανικών παρατάξεων καθώς και των Δρούζων. Ο Λίβανος είναι ένα εφαλτήριο μέσα στη Συρία και η διαίρεση του Λιβάνου σε αρκετές πολιτείες θεωρείται επίσης μέσο για την βαλκανοποιήση της Συρίας σε διάφορα μικρότερα θρησκευτικά αραβικά κράτη. Οι στόχοι του Σχεδίου Yinon είναι να διαιρέσει το Λίβανο και τη Συρία σε αρκετές πολιτείες, με βάση των θρησκευτικών και σεκταριστικών ταυτοτήτων με σουνίτες μουσουλμάνους, σιίτες μουσουλμάνους, χριστιανούς, και Δρούζους. Θα μπορούσε επίσης πάρα πολύ να είναι στόχος για μια χριστιανική έξοδο από τη Συρία.
Ο νέος επικεφαλής της Καθολικής Μαρωνιτικής Συριακής Εκκλησίας της Αντιοχείας, της μεγαλύτερης αυτόνομης Ανατολικής Καθολικής Εκκλησίας, έχει εκφράσει τους φόβους του για μια εκκαθάριση των χριστιανών Αράβων στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ο Πατριάρχης Μαρ Μπεσάρα Μπούτρος Αλ-Ράχη και πολλοί άλλοι χριστιανοί ηγέτες στο Λίβανο και τη Συρία φοβούνται την ανάληψη της εξουσίας από την Μουσουλμανική Αδελφότητα στη Συρία. Όπως και στο Ιράκ, μυστηριώδεις ομάδες επιτίθενται τώρα στις χριστιανικές κοινότητες στη Συρία. Οι ηγέτες της χριστιανικής Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου και του Πατριάρχη Ιεροσολύμων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εξέφρασαν επίσης όλοι δημοσίως τις σοβαρές ανησυχίες τους.
Εκτός από τους Χριστιανούς, τους ίδιους φόβους συμμερίζονται η ασσυριακή και αρμενική κοινότητα, οι οποίες αποτελούνται επί το πλείστον από χριστιανούς.
Ο Σεΐχης Αλ-Ράχη ήταν πρόσφατα στο Παρίσι, όπου συναντήθηκε με τον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί. Έχει αναφερθεί ότι ο Μαρωνίτης Πατριάρχης και ο Σαρκοζί είχαν διαφωνίες σχετικά με τη Συρία, γεγονός που ώθησε τον Σαρκοζί να δηλώσει ότι το συριακό καθεστώς θα καταρρεύσει. Η θέση του Πατριάρχη Αλ-Ράχη ήταν ότι θα πρέπει να αφήσουν την Συρία ήσυχη να προβεί σε μεταρρυθμίσεις. Ο Μαρωνίτης Πατριάρχης δήλωσε επίσης στον Σαρκοζί ότι το Ισραήλ έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως απειλή, εάν η Γαλλία επιθυμεί να αφοπλιστεί νόμιμα η Χεζμπολάχ.
Λόγω της θέσης που πήρε στη Γαλλία, ο Al-Ράχη δέχτηκε αμέσως μετά τις ευχαριστίες των χριστιανικών και μουσουλμανικών θρησκευτικών ηγετών της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας που τον επισκέφθηκαν στο Λίβανο. Η Χεζμπολάχ και οι πολιτικοί σύμμαχοί της στο Λίβανο, όπου συμπεριλαμβάνονται πλέον και Χριστιανοί βουλευτές στο κοινοβούλιο του Λιβάνου, επαίνεσε επίσης τον Πατριάρχη των Μαρωνιτών που αργότερα έκανε περιοδεία στο Νότιο Λίβανο.
Ο Σεΐχης Αλ-Ράχη δέχεται τώρα πολιτική επίθεση από την ηγεσία της συμμαχίας της 14ης Μαρτίου υπό τη ηγεσία του Χαρίρι, λόγω της στάσης του για την Χεζμπολάχ και την άρνησή του να στηρίξει την ανατροπή του συριακού καθεστώτος.
Προγραμματίστηκε ένα συνέδριο χριστιανικών στοιχείων από τον Χαρίρι για να αντιταχθεί στον Πατριάρχη Αλ Ράχη και τη στάση της Μαρωνιτικής Εκκλησίας. Ο Αλ-Ράχη, από τότε που ανακοίνωσε τις θέσεις του, έχει γίνει στόχος κριτικής του κόμματος Ταχρίρ, το οποίο δραστηριοποιείται και στον Λίβανο και στη Συρία. Αναφέρεται επίσης ότι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ ακύρωσαν συναντήσεις με τον Πατριάρχη των Μαρωνιτών, σημάδι της δυσαρέσκειά τους για τις θέσεις του σχετικά με τη Χεζμπολάχ και τη Συρία.
Η συμμαχία της 14ης Μαρτίου υπό τη ηγεσία του Χαρίρι στο Λίβανο, η οποία ήταν πάντα μια δημοφιλής μειοψηφία (ακόμα και όταν ήταν κοινοβουλευτική πλειοψηφία) έχει εργαστεί χέρι-χέρι με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, καθώς και ομάδες που χρησιμοποιούν βία και τρομοκρατία στη Συρία. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα και άλλες λεγόμενες ομάδες σαλαφιστών από τη Συρία έκαναν μυστικές συνομιλίες με τον Χαρίρι και τα χριστιανικά πολιτικά κόμματα της συμμαχίας της 14ης Μαρτίου. Αυτός είναι ο λόγος που ο Χαρίρι και οι σύμμαχοί του έχουν κινητοποιηθεί κατά του Καρδινάλιου Αλ-Ράχη. Εξ άλλου Ο Χαρίρι και η Συμμαχία της 14ης Μαρτίου έφεραν τον Φατάχ Αλ-Ισλάμ στο Λίβανο και τώρα βοηθούν κάποιους από τα μέλη της να διαφύγουν για να πάνε να πολεμήσουν στη Συρία.
Η έξοδος των Χριστιανών από τη Μέση Ανατολή έχει ήδη προγραμματιστεί από την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, και τις Βρυξέλλες. Αναφέρεται επίσης ότι ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είπε πρόσφατα στον Σεΐχη Αλ-Ράχη στο Παρίσι ότι οι χριστιανικές κοινότητες της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής μπορούν να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό δεν είναι ευγενική προσφορά, αλλά ένα χαστούκι από τις ίδιες εξουσίες που έχουν δημιουργήσει συνειδητά τις προϋποθέσεις για την εξάλειψη των αρχαίων χριστιανικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής. Ο στόχος φαίνεται να είναι η επανεγκατάσταση των χριστιανικών κοινοτήτων έξω από την περιοχή, έτσι ώστε τα αραβικά έθνη να έχουν αποκλειστικά και μόνο μουσουλμανικό πληθυσμό. Αυτό ταιριάζει απόλυτα με το σχέδιο Yinon.
Προετοιμάζοντας την Αφρική για την «Σύγκρουση των Πολιτισμών», το σχέδιο Yinon – Μέρος Β’
Επαναδιαίρεση της Αφρικής: Το σχέδιο Yinon είναι πάρα πολύ ζωντανό και σε λειτουργία – Η «Σύγκρουση των πολιτισμών» αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.Επαναδιαίρεση της Αφρικής: Το σχέδιο Yinon είναι πάρα πολύ ζωντανό και υπό λειτουργία…
Στο ίδιο πλαίσιο με τις θρησκευτικές διαιρέσεις στη Μέση Ανατολή, οι Ισραηλινοί έχουν εκδώσει σχέδια για την αναμόρφωση της Αφρικής.
Το σχέδιο Yinon επιδιώκει να σκιαγραφήσει την Αφρική, με βάση τις τρεις πτυχές:
(1) εθνο-γλωσσολογικά.
(2) χρώμα του δέρματος .
(3) θρησκεία.
Επιδιώκει να βάλει διαχωριστικές γραμμές στην Αφρική ανάμεσα σε μια λεγόμενη «μαύρη Αφρική» και μια δήθεν «μη-μαύρη» Βόρεια Αφρική. Είναι μέρος ενός σχεδίου για να δημιουργηθεί σχίσμα στην Αφρική ανάμεσα σε αυτούς που υποτίθεται ότι είναι «Άραβες» και τους λεγόμενους «Μαύρους».
Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια να εμποδίσει τη συγχώνευση μιας αραβικής και αφρικανικής ταυτότητας.
Ο στόχος αυτός είναι ο λόγος που έχει καλλιεργηθεί και προωθηθεί η γελοία ταυτότητα ενός «Αφρικανικού Νότιου Σουδάν» και ενός «Αραβικού Βόρειου Σουδάν». Αυτός είναι και ο λόγος που οι Λίβυοι με μαύρο δέρμα έγιναν στόχος μιας εκστρατείας για να «καθαριστεί το χρώμα» στη Λιβύη. Η αραβική ταυτότητα της Βόρειας Αφρικής αποσυνδέεται από την αφρικανική ταυτότητα της. Ταυτόχρονα υπάρχει μια προσπάθεια για την εξάλειψη των μεγάλων πληθυσμών των «Αράβων μαύρου δέρματος» έτσι ώστε να υπάρχει σαφής οριοθέτηση μεταξύ της «Μαύρης Αφρικής» και μιας νέας «μη-Μαύρης» Βόρειας Αφρικής, η οποία θα μετατραπεί σε έδαφος μαχών μεταξύ των εναπομεινάντων «μη-μαύρων» Βέρβερων και Αράβων.
Στο ίδιο πλαίσιο, υποδαυλίζονται εντάσεις μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών στην Αφρική σε μέρη όπως το Σουδάν και η Νιγηρία, για να δημιουργηθούν περαιτέρω διαχωριστικές γραμμές και σημεία θραύσης. Ο διαχωρισμός των εν λόγω τμημάτων, με βάση το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, την εθνότητα, τη γλώσσα αποσκοπεί να υποκινήσει την αποσύνδεση και τον διχασμό της Αφρικής. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για την αποκοπή της Βόρειας Αφρικής από το υπόλοιπο της αφρικανικής ηπείρου.
Το Ισραήλ και η αφρικανική ήπειρος
Οι δύο βασικοί στόχοι του Ισραήλ στην Αφρική είναι να επιβάλουν το Σχέδιο Yinon, σε ευθυγράμμιση με τα δικά του συμφέροντα, και να βοηθήσει την Ουάσιγκτον να γίνει ο ηγεμόνας της Αφρικής. Στο πλαίσιο αυτό, οι Ισραηλινοί πιέζονται για τη δημιουργία της AFRICOM. Το Ινστιτούτο Προηγμένων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών (IASPS), μια ισραηλινή δεξαμενή σκέψης (think-tank), είναι ένα παράδειγμα.
Η Ουάσιγκτον έχει αναθέσει στο Τελ Αβίβ έργο υπηρεσιών συλλογής πληροφοριών στην Αφρική. Το Τελ Αβίβ συμμετέχει πραγματικά σε ένα ευρύτερο πόλεμο όχι μόνο «μέσα» στην Αφρική, αλλά «επάνω» από την Αφρική. Σε αυτόν τον πόλεμο, το Τελ Αβίβ λειτουργεί παράλληλα με την Ουάσιγκτον και την ΕΕ εναντίον της Κίνας και των συμμάχων της, που περιλαμβάνει το Ιράν.
Η Τεχεράνη λειτουργεί εκ παραλλήλου με το Πεκίνο με παρόμοιο τρόπο όπως το Τελ Αβίβ με την Ουάσιγκτον. Το Ιράν βοηθά τους Κινέζους στην Αφρική μέσω των ιρανικών συνδέσεων και δεσμών. Αυτοί οι δεσμοί περιλαμβάνουν επίσης τους δεσμούς της Τεχεράνης με ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα του Λίβανου και της Συρίας στην Αφρική. Συνεπώς, μέσα της ευρύτερης αντιπαλότητας μεταξύ της Ουάσιγκτον και του Πεκίνου, εκτυλίχθηκε επίσης μια ισραηλινό-ιρανική διαμάχη στην Αφρική. [1]
Το Σουδάν είναι ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός όπλων στην Αφρική, αποτέλεσμα της ιρανικής υποστήριξης στη βιομηχανία όπλων. Εν τω μεταξύ, ενώ το Ιράν παρέχει στρατιωτική βοήθεια στο Χαρτούμ, η οποία περιλαμβάνει αρκετές συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας, το Ισραήλ συμμετέχει σε διάφορες ενέργειες που στρέφονται κατά του Σουδάν. [2]
Το Ισραήλ και η Λιβύη
Η Λιβύη θεωρήθηκε σαν ένα «μίασμα» (spoiler) που υπονόμευσε τα συμφέροντα των πρώην αποικιακών δυνάμεων στην Αφρική. Σε αυτό το πλαίσιο, η Λιβύη είχε αναπτύξει μερικά μεγάλα παναφρικανικά αναπτυξιακά σχέδια με στόχο της εκβιομηχάνιση της Αφρικής που θα την μετατρέψουν σε μια ολοκληρωμένη και δυναμική πολιτική οντότητα. Οι πρωτοβουλίες αυτές ήρθαν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των εξωτερικών δυνάμεων που ανταγωνίζονται η μια την άλλη στην Αφρική, αλλά ήταν ιδιαίτερα απαράδεκτες για την Ουάσιγκτον και τις μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτό το πλαίσιο, η Λιβύη έπρεπε να παραλύσει και να εξουδετερωθεί ως οντότητα που υποστηρίζει την πρόοδο της Αφρικής και την Παναφρικανική Ενότητα.
Ο ρόλος του Ισραήλ και του ισραηλινού λόμπι ήταν θεμελιώδους σημασίας για το άνοιγμα της πόρτας στη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη.
Σύμφωνα με ισραηλινές πηγές, ήταν το παρατηρητήριο του ΟΗΕ (U.N. Watch) που ενορχήστρωσε τα γεγονότα στη Γενεύη για να αποκλειστεί η Λιβύη από το Συμβούλιο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ και να ζητήσει από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να παρέμβει. [3] Το παρατηρητήριο του ΟΗΕ (U.N. Watch) συνδέεται επίσημα με την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (AJC), η οποία έχει επιρροή στη διαμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και αποτελεί μέρος του ισραηλινού λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Διεθνής Ομοσπονδία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (FIDH), η οποία βοήθησε στη διάδοση των ανεπιβεβαίωτων πληροφοριών περί των περίπου 6.000 ανθρώπων που σφάχθηκαν από τον Καντάφι, είναι επίσης συνδεδεμένη με το ισραηλινό λόμπι στη Γαλλία.
Το Τελ Αβίβ είχε έρθει σε επαφή τόσο με το Μεταβατικό Συμβούλιο (της «επαναστατημένης» Λιβύης) όσο και με την κυβέρνηση της Λιβύης στην Τρίπολη. Πράκτορες της Μοσάντ ήταν παρόντες στην Τρίπολη, ανάμεσά τους και ένας πρώην σταθμάρχης. Την ίδια περίπου ώρα, μέλη του ισραηλινού λόμπι στη Γαλλία επισκέπτονταν την Βεγγάζη. Τραγική ειρωνεία, το Μεταβατικό Συμβούλιο θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο συνταγματάρχης Καντάφι συνεργάζονταν με το Ισραήλ, ενώ δεσμευόταν στον ειδικό απεσταλμένο του πρόεδρου Σαρκοζί Bernard-Henri Lévy, ότι θα αναγνωρίσει το Ισραήλ, ένα μήνυμα που ο ίδιος θα μεταφέρει στους ισραηλινούς ηγέτες [4]. Ένα παρόμοιο μοντέλο (των δεσμών του Ισραήλ με το Μεταβατικό Συμβούλιο), είχε επίσης αναπτυχθεί σε προγενέστερο στάδιο στο Νότιο Σουδάν, που εξοπλίστηκε από το Ισραήλ.
Παρά τη θέση του Μεταβατικού Συμβουλίου σχετικά με το Ισραήλ, οι οπαδοί του εξακολουθούν να δαιμονοποιούν τον Καντάφι με τον ισχυρισμό ότι είναι κρυφοεβραίος, ένα ψέμα φανατικής διάστασης. Αυτές οι κατηγορίες έχουν σκοπό να αμαυρώσουν τον χαρακτήρα του Καντάφι , εξισώνοντας τον με έναν Εβραίο σαν κάτι το αρνητικό.
Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ και το ΝΑΤΟ είναι στο ίδιο στρατόπεδο. Το Ισραήλ είναι ένα ντε φάκτο μέλος του ΝΑΤΟ. Αν ο Καντάφι ήταν συνεργάτης του Ισραήλ, όταν το Μεταβατικό Συμβούλιο συνεργαζόταν με το ΝΑΤΟ, θα σήμαινε ότι οι δύο πλευρές έπαιζαν ένα ανόητο παιγνίδι ο ένας εναντίον του άλλου.
Ετοιμάζοντας τη σκακιέρα για τη «Σύγκρουση των Πολιτισμών”
Σε αυτό το σημείο, όλα τα κομμάτια της σκακιέρας πρέπει να συνενωθούν και οι τελείες πρέπει να συνδεθούν.
Η θηλιά είναι έτοιμη να μπει στον λαιμό του αραβικού κόσμου και επινοούνται αιχμηρές γραμμές οριοθέτησης. Αυτές οι γραμμές οριοθέτησης αντικαθιστούν τις αδιάκριτες γραμμές μετάβασης μεταξύ των διαφορετικών εθνών, γλωσσών, χρωμάτων του δέρματος, θρησκειών.
Κάτω από αυτό το σχήμα, δεν μπορεί πια να υπάρξει ανάμειξη μεταξύ των κοινωνιών και των χωρών. Γι ‘αυτό και οι Χριστιανοί στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, όπως οι Κόπτες, βρίσκονται στο στόχαστρο. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Άραβες και οι Βέρβεροι μαύρου δέρματος, καθώς και άλλες βορειοαφρικανικές ομάδες του πληθυσμού που έχουν μαύρο δέρμα, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο γενοκτονίας στη Βόρεια Αφρική.
Αυτό που στήνεται είναι η δημιουργία μιας περιοχής αποκλειστικά «μουσουλμανικής Μέσης Ανατολής» (με εξαίρεση το Ισραήλ) που θα είναι σε αναταραχή με μάχες σιίτες-σουνίτες. Ένα παρόμοιο σενάριο προβλέπεται για μια «μη-Μαύρη Βόρεια Αφρική» η οποία θα χαρακτηρίζεται από σύγκρουση μεταξύ Αράβων και Βέρβερων. Παράλληλα, υπό το μοντέλο της «σύγκρουσης των πολιτισμών», η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική σύρονται να είναι ταυτόχρονα σε σύγκρουση με την λεγόμενη «Δυτική» και «Μαύρη Αφρική».
Αυτός είναι ο λόγος που τόσο ο Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία όσο και ο Νταίηβιντ Κάμερον στη Βρετανία, έκαναν δηλώσεις back-to-back κατά την έναρξη της σύγκρουσης στη Λιβύη ότι η πολυπολιτισμικότητα πέθανε στις αντίστοιχες δυτικές ευρωπαϊκές κοινωνίες τους. [5]
Η αληθινή πολυπολιτισμικότητα απειλεί τη νομιμότητα της ημερήσιας διάταξης του πολέμου του ΝΑΤΟ. Αποτελεί επίσης εμπόδιο για την εφαρμογή της «σύγκρουσης των πολιτισμών», η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Από αυτή την άποψη, ο Zbigniew Brzezinski, πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, εξηγεί γιατί η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί απειλή για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της: «Ενώ η Αμερική γίνεται μια όλο και πιο πολυπολιτισμική κοινωνία, δυσκολεύεται περισσότερο να διαμορφώσει μια συναίνεση σε ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής [π.χ., πόλεμος με τον αραβικό κόσμο, την Κίνα, το Ιράν ή τη Ρωσία και την πρώην Σοβιετική Ένωση], εκτός και βρεθεί σε συνθήκες μιας πραγματικά τεράστιας και ευρέως αντιληπτής άμεσης εξωτερικής απειλής. Μια τέτοια συναίνεση υπήρχε γενικά σε όλο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμα και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου [και υπάρχει σήμερα, λόγω του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία»]». [6]
Η επόμενη δήλωση του Brzezinski είναι ο προσδιορισμός των λόγων για τους οποίους πληθυσμοί θα αντιταχθούν σε πολέμους ή θα τους υποστηρίξουν: «[Η συναίνεση ] ρίζωσε, ωστόσο, όχι μόνο στις βαθιές κοινές δημοκρατικές αξίες, για τις οποίες το κοινό αισθάνθηκε ότι ήταν υπό απειλή, αλλά επίσης και σε μια πολιτιστική και εθνική συγγένεια με τα κυρίως ευρωπαϊκά θύματα των ανταγωνιστικών ολοκληρωτισμών». [7]
Διακινδυνεύοντας να διατυπώσουμε μια περιττή επανάληψη, πρέπει να πούμε και πάλι ότι, ο σκοπός είναι να σπάσουν αυτές οι πολιτιστικές συγγένειες μεταξύ της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής (MENA), του λεγόμενου «Δυτικού Κόσμου» και της Υποσαχάριας Αφρικής και ότι οι Χριστιανοί και οι Μαύροι βρίσκονται στο στόχαστρο.
Εθνοκεντρισμός και Ιδεολογία: Δικαιολογίες για τους σημερινούς «Δίκαιους Πολέμους» (Just Wars)
Στο παρελθόν, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης «διαπαιδαγωγούσαν» τους λαούς τους. Ο στόχος τους τότε ήταν να αποκτήσουν λαϊκή στήριξη για τις αποικιακές κατακτήσεις. Αυτό πήρε τη μορφή της διάδοσης του Χριστιανισμού και της προώθησης των χριστιανικών αξιών με την υποστήριξη των ένοπλων εμπόρων και των αποικιακών στρατών.
Ταυτόχρονα, διάφορες ρατσιστικές ιδεολογίες βγήκαν στο προσκήνιο. Οι άνθρωποι των οποίων η γη αποικήθηκε απεικονίζονταν ως «υπάνθρωποι», κατώτεροι, ή χωρίς ψυχή. Τελικά, χρησιμοποιήθηκαν εκφράσεις όπως «το βάρος του λευκού ανθρώπου» που ανέλαβε την αποστολή του εκπολιτισμού των λεγόμενων «απολίτιστων λαών του κόσμου». Αυτό το συνεκτικό ιδεολογικό πλαίσιο χρησιμοποιήθηκε για να παρουσιάσει την αποικιοκρατία σαν «δίκαιη υπόθεση». Η τελευταία με τη σειρά της χρησιμοποιήθηκε για την παροχή νομιμότητας στο ξέσπασμα των «δίκαιων πολέμων» ως μέσο για την κατάκτηση ξένων εδαφών.
Σήμερα, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας δεν έχουν αλλάξει. Αυτό που έχει αλλάξει είναι το πρόσχημα και η δικαιολόγηση για να διεξάγουν νεο-αποικιακούς, κατακτητικούς πολέμους. Κατά τη διάρκεια της αποικιακής περιόδου, οι αφηγήσεις και οι δικαιολογίες για πόλεμο γίνονταν δεκτές από την κοινή γνώμη των αποικιοκρατικών χωρών, όπως η Βρετανία και η Γαλλία.
Οι «Δίκαιοι πόλεμοι» του σήμερα και οι «δίκαιοι σκοποί» διεξάγονται κάτω από τα πανό των δικαιωμάτων των γυναικών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων του ανθρωπισμού (humanitarianism) και της δημοκρατίας.
NOTES (A)
[1] The Economist, “Israel andIran inAfrica: A search for allies in a hostile world,” February 4, 2011.
[2] Ibid.
[3] Tova Lazaroff, “70 rights groups call on UN to condemn Tripoli,” Jerusalem Post, February 22, 2011.
[4] Radio France Internationale, “Libyan rebels will recogniseIsrael, Bernard-Henri Lévy tells Netanyahu,” June 2, 2011.
[5] Robert Marquand,”Why Europeis turning away from multiculturalism,” Christian Science Monitor, March 4, 2011.
[6] Zbigniew Brzezinski, The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives (New York: Basic Books October 1997), p.211
[7] Ibid.
NOTES (B)
[1] The Economist, “Israel andIran inAfrica: A search for allies in a hostile world,” February 4, 2011.
[2] Ibid.
[3] Tova Lazaroff, “70 rights groups call on UN to condemn Tripoli,” Jerusalem Post, February 22, 2011.
[4] Radio France Internationale, “Libyan rebels will recogniseIsrael, Bernard-Henri Lévy tells Netanyahu,” June 2, 2011.
[5] Robert Marquand,”Why Europeis turning away from multiculturalism,” Christian Science Monitor, March 4, 2011.
[6] Zbigniew Brzezinski, The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives (New York: Basic Books October 1997), p.211
[7] Ibid.
*Ο Mahdi Darius Nazemroaya είναι Καναδός κοινωνιολόγος και ερευνητής στο Κέντρο Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση (CRG), στο Μόντρεαλ. Ειδικεύεται στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Ήταν στη Λιβύη για πάνω από δύο μήνες και ήταν επίσης ειδικός απεσταλμένος για τα «σημεία ανάφλεξης», ένα πρόγραμμα του πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια.
Πηγή άρθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου