Ο αόρατος Άδης και η Καινή διαθήκη

Ένταση από ποιους;

Γράφουν κάποιοι, ότι

"...από περίεργους κύκλους του σύγχρονου Ελληνικού Εθνισμού δημιουργείται ένταση ώστε η αρχαία Ελλάδα να φαντάζει πλήρως ανεξάρτητη ως προς τις συνήθεις και τα θρησκευτικά έθιμα με την σημερινή",

ωστόσο για την κατανόηση των παραγόντων που επηρέασαν τόσο την πορεία της ελληνικής θρησκευτικής εκπαίδευσης και εν γένει Παιδείας
-ως εκ τούτου και τα θρησκευτικά έθιμα- κατά την διάρκεια  της παρελθούσης (πριν τουρκοκρατίας) αλλά και παρούσης χριστιανοκρατίας είναι απαραίτητη η σύγκριση της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων και  των εκχριστιανισθέντων Νεοελλήνων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Άδης.

Ετυμολογία

Αΐδης, Αϊδωνεύς, Άις, Αΐδας.

Αν και ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του λέει ότι η ψυχή στον άλλον κόσμο κατανοεί το θείο και ως εκ τούτου η λέξη προέρχεται από το ειδέναι : γνωρίζει, κατανοεί, επικρατέστερη είναι η εκδοχή ότι η  λέξη είναι σύνθετη από το στερητικό α και -ίδης = ο μη φαινόμενος, ο αόρατος καθώς μετά την τιτανομαχία, στην οποίαν έλαβε μέρος έφερε επί της κεφαλής την «κυνήν» μία περικεφαλαία από δέρμα κυνός, ή οποία τον καθίστα αόρατο. Ανεξήγητο παραμένει το φαινόμενο (πιθανώς η συλλογική μνήμη του Ελληνικού λαού το καθιστά αδύνατο) ότι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς υιοθέτησαν το όνομα Άδης και μάλιστα η  λέξη συναντάται στην Καινή διαθήκη:  

Αποκάλυψις  20  13  Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. 

Η ειδοποιός διαφορά

 Μαθαίνουμε ότι στην κάθοδο του Οδυσσέα στον Αδη, η  Αντίκλεια του εξήγησε πως όταν πεθαίνουν οι θνητοί, δε συγκρατούν τα κόκαλα και τις σάρκες τους, παρά κυκλοφορούν σαν σκιές στον Κάτω Κόσμο, αλλά η ειδοποιός διαφορά γίνεται κατανοητή ακόμη και σε μη ακαδημαϊκούς , θεολόγους και άλλους περισπούδαστους ή μη

 τους συστήματος όταν συναντάει ο Οδυσσέας τον Αχιλλέα στον Αδη, ο οποίος του λέει:

«Περίλαμπρε Οδυσσέα,
το θάνατο μη μου ζητάς με λόγια να γλυκάνης.
Κάλλιο στη γης να βρίσκομουν, κι ας δούλευα σε ανθρώπου
 μικρού, με δίχως βιός πολύ, παρά στον Άδη να είμαι,
και βασιλέας να λέγουμαι των πεθαμένων όλων...»

Δηλαδή σε καμία περίπτωση ο Αχιλλέας δεν θα  ήθελε να είναι βασιλιάς ούτε των ουρανών (κάλλιο στη γης να βρίσκομουν,...) αλλά ούτε στον κάτω κόσμο.

Σε αυτό ακριβώς το σημείοβρίσκεται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων και  των εκχριστιανισθέντων Νεοελλήνων. Για τον αρχαίο Ελληνα η αξία της παρούσης ζωής ήταν το ζητούμενο, βίωμα του,  και όχι κάποια αμφισβητούμενη μεταθανάτια σωτηρία όπως την συναντάμε σήμερα στον Χριστιανισμό, στον Ιουδαίσμό και στο Ισλάμ οι οποίες είναι καθαρά σωτηριολογικές, κτησιολογικές, ταυτόσημες θρησκείες με κοινό προπάτορα τους τον Αβραάμ, και βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την κοσμολογική αρχαιοελληνική κοσμοθεώρηση.

Εκ των προαναφερθέντων εύκολα μπορεί να συμπεράνει λοιπόν κανείς ότι η αρχαία Ελλάδα δεν φαντάζει πλήρως ανεξάρτητη ως προς τις συνήθεις και τα θρησκευτικά έθιμα με την σημερινή, αλλά είναι.

Νίκος Σάμιος

http://alfeiospotamos.blogspot.com/2011/04/blog-post_9895.html