H τηλεόραση κόβει την ανάσα
μαντέψω γεγονότα από το κρατικό δορυφορικό κανάλι της Ελληνικής τηλεόρασης. Θα έλεγα ότι έχω πια συνηθίσει να ανέχομαι με ελάχιστο εκνευρισμό το ελαφρώς ειρωνικό στυλ της κύριας παρουσιάστριας των ειδήσεων το βράδυ, η οποία αναλαμβάνει να παίρνει η ίδια τις κύριες συνεντεύξεις, ακόμη και από τους συναδέλφους της, αλλά κυρίως από γνωστές προσωπικότητες της πολιτικής και οικονομικής ζωής. Ο τρόπος που διακόπτει η διευκρινίζει η ίδια τα λεγόμενα του άλλου για να `ζεστάνει` το επιρρεπές σε φημολογία ακροατήριο είναι μοναδικός στις εμπειρίες μου.
Αλλά η εκπομπή `Το κουτί της Πανδώρας` την προηγούμενη εβδομάδα κυριολεκτικά μου έκοψε την ανάσα.
Θα έλεγα ότι το κύριο θέμα της εκπομπής ήταν οι Γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα σαν συνέπεια της οικονομικής ζημίας αλλά και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάτι που προφανώς η διοίκηση της ΕΤ, η οποία θα πρέπει να ερμηνεύει κυβερνητική πολιτική, θεώρησε σκόπιμο να προβληθεί κάτω από τις παρούσες συγκυρίες. Η άλλη ιδιαιτερότητα αυτού ειδικά του επεισοδίου της εκπομπής ήταν ότι ξέφυγε από την συνηθισμένη κρητική έρευνα εσωτερικών για την χώρα θεμάτων που την κάνει αξιόλογη για να ασχοληθεί με μία ξένη χώρα.
Το σενάριο πρόβαλε σειρά από γνωστούς και αγνώστους πολιτικούς και `ειδικούς`, Έλληνες και ξένους. Τα πρόσωπα αυτά παρουσίασαν ασυνάρτητες μεταξύ τους απόψεις σε ένα αμάλγαμα με εικόνες βαρβαρότητας γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. Με τις περιορισμένες μου γνώσεις κατάλαβα ότι διαχρονικά το Ελληνικό κράτος κακοδιαχειρίστηκε πλήρως την απαίτηση, η Γερμανία δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της, η διεθνής κοινότητα την δικαιώνει, και η διεθνής δικαιοσύνη κωλυσιεργεί. Σύμφωνα με Ελληνική δικαστική απόφαση έπρεπε ήδη να έχουμε κατασχέσει την περιουσία του πολιτιστικού ιδρύματος Γκαίτε στην Ελλάδα από καιρού και έτσι να γίνουμε μοναδικό παράδειγμα μέλους της ΕΕ, ιδίως με τον δυναμισμό που προβάλλουμε σε αυτόν το χώρο αυτήν την περίοδο. Η σχετική ασυναρτησία ενισχύθηκε από το γεγονός ότι προϊούσης της εκπομπής το μέγεθος της απαίτησης άρχισε να ανεβαίνει, αρχίζοντας από μερικές δεκάδες εκατομμυρίων στο αστρονομικό ποσόν άνω του ενός τρισεκατομμυρίου, ένα ποσό που θα γονάτιζε ακόμη και την ίδια την Γερμανία.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, όπου η θέση της Γερμανίας για το μέλλον της Ευρώπης αλλά και ιδιαίτερα της Ελλάδος είναι κλειδί, μία τέτοια θέση διανθισμένη με τις εικόνες βαρβαρότητας σε μία από τις χειρότερες τραγωδίες του πολέμου, πιστεύω ότι προξένησε πλήρη σύγχυση και ένα τεραστίων αίσθημα ατομικής ενοχής στον θεατή. Ήταν προς το τέλος της εκπομπής, όταν συνειδητοποίησα την δομή του κοινού που μπορεί να παρακολουθούσε αυτή ην τη εκπομπή που μου κόπηκε η ανάσα.
Ξεκίνησα από Έλληνες σαν και εμένα που ζουν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, εκτός Γερμανίας. Ζούμε σε φιλόξενες χώρες που μας έβαλαν μέσα στις κοινωνίες τους σαν ίσους κάτω από αντίξοες συνθήκες στην πατρίδα που μας ώθησαν εκεί. Χώρες που για πολλά χρόνια παλεύουν και κάνουν θυσίες για να κτιστεί μια νέα Ευρώπη, έχοντας την Γερμανία απόλυτα ισότιμο μέλος. Χώρες που πρόσφεραν και ακόμη προσφέρουν βοήθεια στη χώρα μας για να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Χώρες που σέβονται τον χώρο από τον οποίο καταγόμαστε και που μαθαίνουν στα παιδεία τους την Ελληνική μυθολογία και κλασσική ιστορία καλύτερα από εμάς. Χώρες που για αυτούς τους λόγους μας αγκάλιασαν σαν Ευρωπαίους. Και σκέφτηκα με κατάθλιψη την απήχηση που θα έχουν τέτοιες εκπομπές στην κοινή τους γνώμη και πως αυτό θα επηρεάσει τις συνθήκες που ζούμε εμείς ανάμεσά τους.
Μετά το μυαλό μου πήγε στις εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που ζουν στην Γερμανία την ίδια με απογόνους που είναι πια πλήρως απορροφημένοι από την κοινωνία αυτή. Διερωτώμαι πόσοι θα ένοιωσαν την θέση τους στην τοπική κοινωνία να αδυνατίζει. Τα επιχειρήματα τους για να υποστηρίξουν τις θέσεις της μητέρας πατρίδας να εξανεμίζονται. Τη συνοχή της ομογένειας να καταρρέει. Τον κίνδυνο απομόνωσης. Το δίλλημα πλήρους αποκοπής από κάθε τι Ελληνικό.
Και τέλος το κοινό στην Ελλάδα που είδε αυτό το πρόγραμμα. Είναι αλήθεια ότι δεν είδα κανένα σχόλιο στα μέσα ενημέρωσης που έχω πρόσβαση. Διερωτώμαι όμως για την ψυχική κατάσταση κάποιου που είδε αυτήν την εκπομπή μέχρι το τέλος της. Πόσοι έμειναν με το βασικό ερώτημα, `γιατί ένα πολύπλοκο τεχνικό θέμα με μακριά ιστορία, αναμίχθηκε με εύφλεκτα υλικά λαϊκισμού σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την διάσωση της πατρίδας μας ` αναπάντητο; Πόσοι έμειναν με το άγχος και την κατάθλιψη, βλέποντας ότι είναι ανήμποροι να επηρεάσουν τις εξελίξεις; Πόσοι στην αφέλεια τους είδαν το τρισεκατομμύριο που μας οφείλουν οι Γερμανοί σαν το σωσίβιο που όχι μόνον θα διαγράψει την ασυδοσία μας αλλά θα μας επιτρέψει να ζούμε με τον ίδιο τρόπο για πολλά χρόνια ακόμη όπως υπονοούσε ένας από τους `ειδικούς`; Πόσοι άναψαν από τις θηριωδίες των στρατευμάτων κατοχής και κάνουν σκέψεις εκδίκησης; Τελικά πως η κρατική τηλεόραση ανυψώνει το καταρρακωμένο ηθικό της δύστυχης κοινωνίας μας;
Έτσι, με την ανάσα κομμένη, νομίζω ότι είναι δίκαιο να ρωτήσει κάνεις τον μέσο σκεπτόμενο Έλληνα. Αυτή είναι η κρατική τηλεόραση που θέλεις; Αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική για την εικόνα της χώρας σε αυτήν την συγκυρία; Αν ναι, πάει καλά και θα ζήσεις με τις συνέπειες της. Αν όχι, τότε μην περιμένεις να αλλάξει μόνη της. Πρέπει να την αλλάξεις εσύ.
Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος
www.diplomatikoperiskopio.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου