Η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΤΗΣ «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ»
Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Οι ντόπιες και ξένες ελίτ πανηγυρίζουν για τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, ενώ ο γνωστός «σοσια-ληστής» ηγέτης του ΔΝΤ, όσο και ο δηλώνων «σοσιαλιστής με πατέντα», Γιωργάκης και η Κοινοβουλευτική «Χούντα» του, διακηρύσσουν ότι τα αποτελέσματα των εκλογών νομιμοποίησαν τα ληστρικά μέτρα. Ο θρασύτατος μάλιστα Ντομινίκ Στρος Καν θριαμβολόγησε για τη νίκη της «αριστεράς» στην Ελλάδα (δηλαδή της Χούντας και των «αριστερών» δεκανικιών της στην Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους-Πράσινους και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ) δηλώνοντας με θαυμασμό: «Δεν έχει ποτέ συμβεί, παρά το τόσο σκληρό πρόγραμμα που οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να υποστηρίξουν, το να γίνει κατανοητό στον πληθυσμό ότι ήταν αναγκαίο και αυτός τελικά να υποστηρίξει στην πλειοψηφία του την υπάρχουσα κυβέρνηση». Και, πράγματι, από όπου πέρασε το ΔΝΤ και εφάρμοσε ακόμη και ηπιότερα μέτρα από αυτά της δικής μας Χούντας, οι λαοί τελικά τους «πήραν με τις πέτρες»: από την Ουγγαρία που μαύρισε τους αντίστοιχους «σοσιαλιστές», μέχρι την Αργεντινή όπου η Χούντα και το ΔΝΤ φυγαδεύονταν με ελικόπτερα [1].
Όσοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι ο Ελληνικός λαός ενέκρινε τα μέτρα και τη κατεδάφιση ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων, πρέπει επίσης να δεχθούν ότι ζούμε σε μια παρωδία «δημοκρατίας» όπου αυτό που περνά για πολιτική όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την κλασική έννοια της Πολιτικής ως της συλλογικής αυτο- διεύθυνσης των πολιτών, αλλά ούτε καν πληροί τα κριτήρια μιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (που δεν έχει βέβαια σχέση με πραγματική δημοκρατία). Και αυτό, διότι η όλη διαδικασία για να περάσουν τα κτηνώδη μέτρα που θα γονατίσουν τα λαϊκά στρώματα για δεκαετίες, στηρίχθηκε σε μια σειρά από απάτες.
Όσοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι ο Ελληνικός λαός ενέκρινε τα μέτρα και τη κατεδάφιση ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων, πρέπει επίσης να δεχθούν ότι ζούμε σε μια παρωδία «δημοκρατίας» όπου αυτό που περνά για πολιτική όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την κλασική έννοια της Πολιτικής ως της συλλογικής αυτο- διεύθυνσης των πολιτών, αλλά ούτε καν πληροί τα κριτήρια μιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (που δεν έχει βέβαια σχέση με πραγματική δημοκρατία). Και αυτό, διότι η όλη διαδικασία για να περάσουν τα κτηνώδη μέτρα που θα γονατίσουν τα λαϊκά στρώματα για δεκαετίες, στηρίχθηκε σε μια σειρά από απάτες.
Δηλαδή:
α) Στην αρχική κατάφωρη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, όπου ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα εκλέχθηκε για να εφαρμόσει πρόγραμμα που ήταν εντελώς αντίθετο αυτού που εφάρμοσε μετεκλογικά.
β) Στη συνακόλουθη απάτη ότι η κυβέρνηση, (η οποία επάξια απέκτησε τον τίτλο της Χούντας όταν δεν τόλμησε να φέρει σε δημοψήφισμα μέτρα που αλλάζουν δραματικά το κοινωνικό-οικονομικό τοπίο) δήθεν δεν ήξερε το μέγεθος της κρίσης και των απαιτούμενων μέτρων.
γ) Στο χοντρό ψέμα που υιοθέτησε όλο το κατεστημένο ότι το Μνημόνιο (ή κάποια παραλλαγή του) αποτελούσε μονόδρομο «για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις» , όταν ακόμη και η Πορτογαλέζικη ελίτ συζητά την πιθανότητα εξόδου από την Ευρωζώνη, ακριβώς για να αποφύγει τον Ελληνικό «μονόδρομο», ενώ οι Ιρλανδοί, με διπλάσιο έλλειμμα απο εμάς, αγωνίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή να μην εκχωρήσουν κυριαρχία, δηλώνοντας για τους δικούς μας ξεδιάντροπους πολιτικάντηδες «εμείς δεν είμαστε Ελλάδα»! Φυσικά, όλα αυτά δεν εμπόδισαν συγγραφείς μας να δηλώνουν, με τον τουπέ «σοφού», ότι, αφού...δεν διακυβευόντουσαν κρίσιμα ζητήματα, θα ψήφιζαν «πρόσωπα» [2] («κατά σύμπτωση» υποστηριζόμενα απο τη Χούντα), ενώ «κομουνιστές» μουσικοσυνθέτες δεν έχουν πρόβλημα να «τιμώνται» απο μέλη της Χούντας με επί κεφαλής τον θρασύτατο υπαρχηγό της, ενισχύοντας την εικόνα της «κανονικότητας» που καλλιεργούν τα ημι-ολοκληρωτικά κρατικά κανάλια![3]
δ) Στην ολοκλήρωση της απάτης με τους αρχηγούς της Χούντας και του ΔΝΤ να ισχυρίζονται ότι τα κτηνώδη μέτρα εγκρίθηκαν από τον λαό, όταν στην πραγματικότητα, αν υπολογιστεί η αποχή/άκυρο/λευκό, οι εκλεκτοί της Χούντας εκλέχθηκαν από το 15% με 20% των πολιτών. Με άλλα λόγια, το Μνημόνιο της τρόικας και των υποτελών της εγκρίθηκε άμεσα από λιγότερο από το 1/5 του λαού ή, έμμεσα (αν συνυπολογίσουμε τις ψήφους των Ευρωπαϊστών στα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους) απο κάτι παραπάνω απο το 1/3 των πολιτών. Το γεγονός επομένως ότι, όπως έδειξε σχετική δημοσκόπηση[4], το 75% των πολιτών είναι εναντίον του Μνημονίου, φανερώνει πως το μεγαλύτερο τμήμα της αποχής/άκυρου εκφράζει συνειδητή απαξίωση όχι μόνο του Μνημονίου αλλά και αυτού που περνά για «πολιτική». Tο ίδιο έδειξαν και οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου που πήραν σαφώς αντι-Χουντικό χαρακτήρα, γι αυτο και η Χούντα προσπάθησε να τις συντρίψει με χημικά και δακρυγόνα.
Συμπερασματικά, μόνο ένα δημοψήφισμα, (όχι βέβαια Χουντικό!), θα μπορούσε να νομιμοποιήσει τα μέτρα –ούτε καν οι εκλογές που θα στόχευαν απλά να παγιδεύσουν πάλι το εκλογικό σώμα σε ψευτο-επιλογές μεταξύ Μανολιών με διαφορετικά ρούχα...
α) Στην αρχική κατάφωρη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, όπου ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα εκλέχθηκε για να εφαρμόσει πρόγραμμα που ήταν εντελώς αντίθετο αυτού που εφάρμοσε μετεκλογικά.
β) Στη συνακόλουθη απάτη ότι η κυβέρνηση, (η οποία επάξια απέκτησε τον τίτλο της Χούντας όταν δεν τόλμησε να φέρει σε δημοψήφισμα μέτρα που αλλάζουν δραματικά το κοινωνικό-οικονομικό τοπίο) δήθεν δεν ήξερε το μέγεθος της κρίσης και των απαιτούμενων μέτρων.
γ) Στο χοντρό ψέμα που υιοθέτησε όλο το κατεστημένο ότι το Μνημόνιο (ή κάποια παραλλαγή του) αποτελούσε μονόδρομο «για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις» , όταν ακόμη και η Πορτογαλέζικη ελίτ συζητά την πιθανότητα εξόδου από την Ευρωζώνη, ακριβώς για να αποφύγει τον Ελληνικό «μονόδρομο», ενώ οι Ιρλανδοί, με διπλάσιο έλλειμμα απο εμάς, αγωνίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή να μην εκχωρήσουν κυριαρχία, δηλώνοντας για τους δικούς μας ξεδιάντροπους πολιτικάντηδες «εμείς δεν είμαστε Ελλάδα»! Φυσικά, όλα αυτά δεν εμπόδισαν συγγραφείς μας να δηλώνουν, με τον τουπέ «σοφού», ότι, αφού...δεν διακυβευόντουσαν κρίσιμα ζητήματα, θα ψήφιζαν «πρόσωπα» [2] («κατά σύμπτωση» υποστηριζόμενα απο τη Χούντα), ενώ «κομουνιστές» μουσικοσυνθέτες δεν έχουν πρόβλημα να «τιμώνται» απο μέλη της Χούντας με επί κεφαλής τον θρασύτατο υπαρχηγό της, ενισχύοντας την εικόνα της «κανονικότητας» που καλλιεργούν τα ημι-ολοκληρωτικά κρατικά κανάλια![3]
δ) Στην ολοκλήρωση της απάτης με τους αρχηγούς της Χούντας και του ΔΝΤ να ισχυρίζονται ότι τα κτηνώδη μέτρα εγκρίθηκαν από τον λαό, όταν στην πραγματικότητα, αν υπολογιστεί η αποχή/άκυρο/λευκό, οι εκλεκτοί της Χούντας εκλέχθηκαν από το 15% με 20% των πολιτών. Με άλλα λόγια, το Μνημόνιο της τρόικας και των υποτελών της εγκρίθηκε άμεσα από λιγότερο από το 1/5 του λαού ή, έμμεσα (αν συνυπολογίσουμε τις ψήφους των Ευρωπαϊστών στα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους) απο κάτι παραπάνω απο το 1/3 των πολιτών. Το γεγονός επομένως ότι, όπως έδειξε σχετική δημοσκόπηση[4], το 75% των πολιτών είναι εναντίον του Μνημονίου, φανερώνει πως το μεγαλύτερο τμήμα της αποχής/άκυρου εκφράζει συνειδητή απαξίωση όχι μόνο του Μνημονίου αλλά και αυτού που περνά για «πολιτική». Tο ίδιο έδειξαν και οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου που πήραν σαφώς αντι-Χουντικό χαρακτήρα, γι αυτο και η Χούντα προσπάθησε να τις συντρίψει με χημικά και δακρυγόνα.
Συμπερασματικά, μόνο ένα δημοψήφισμα, (όχι βέβαια Χουντικό!), θα μπορούσε να νομιμοποιήσει τα μέτρα –ούτε καν οι εκλογές που θα στόχευαν απλά να παγιδεύσουν πάλι το εκλογικό σώμα σε ψευτο-επιλογές μεταξύ Μανολιών με διαφορετικά ρούχα...
[2] Βλ."αυτο-συνέντευξη" Γ. Γραμματικάκη, Κυριακάτικη "Ε", 7/11/2010
[3] Βλ.τρέιλερ για την αποψινή εκπομπή της ΕΡΤ, "Στην υγειά μας"
[4] Βλ. δημοσκόπηση Γιάννη Μαυρή για το κανάλι «ΣΚΑΪ
Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz15rmbwwlF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου