Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο «μέγιστος φωστήρας της τρισηλίου θεότητος» (και κάποιες ύποπτες φράσεις του Ιησού)

 

Του  ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗ

«Ο θεός των θρησκειών σώζεται από τον άνθρωπο με την πίστη.

 Ο άνθρωπος σώζεται από τον θεό (των θρησκειών) με τη σοφία»

Ιάσων Ευαγγέλου.

Ο ιεράρχης (πατριάρχης) Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης ο «Χρυσόστομος» (344-407  μ. Χ), ο «μέγιστος φωστήρας της τρισηλίου θεότητος, ο την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσας»(!), ο πολυγραφότατος «άγιος πατέρας», προσπαθεί στα κείμενά του να «νουθετήσει» το χριστιανικό ποίμνιο,

οδηγώντας το στα όρια της άκριτης πνευματικής εξάρτησης και της τέλειας θρησκευτικής παγίδευσης και υποταγής, με κείμενα «ηθικής διαπαιδαγώγησης», σαν τα ακόλουθα:

      «Κι αν ακόμη φονεύση κάποιος κατά το θέλημα του Θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξει ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του Θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οιοδήποτε φόνο»(!). («Κάν φονεύσει τις κατά γνώμην του Θεού, φιλανθρωπίας απάσης βελτίων εστίν ο φόνος. Καν φείσηταί τις και φιλανθρωπεύσηται παρά το δοκούν εκείνω, φόνου παντός ανοσιωτέρα γένοιτ’ αν η φειδώ» Κατά Ιουδαίων, Λόγος Δ΄σελ. 195, Adversus Judaeos 48.873.18 επόμ. ).

         Νοσηρό λοιπόν κήρυγμα και διαστροφικό ιδεολόγημα, το οποίο επιδέξια οδηγούσε στο σύνθημα, κάτω από το οποίο καμουφλαρίστηκαν (μέσα από τη χριστιανική θρησκεία), τα πιο βάρβαρα, πρωτόγονα και φασιστικά ένστικτα και το οποίο ήταν: «σε σκοτώνω για να σε σώσω», διότι όλοι οι μη χριστιανοί εθεωρούντο άπιστοι, ειδωλολάτρες, μιαροί και αμαρτωλοί! Και οι… οδηγίες αφανισμού των αντιφρονούντων έρχονται κατ’ ευθείαν από την “Αποκάλυψη του Ιωάννη”: «Τοις δε δειλοίς και απίστοις… και ειδωλολάτρες… το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη πυρί και θείω… (η θέση τους είναι στη λίμνη που καίει με φωτιά και θειάφι)» (Αποκ. ΚΑ΄ 2-15). Μήπως λοιπόν η μνησικακία και η εκδίκηση είναι... η ηδονή του χριστιανικού Θεού, δηλ. του Θεού Γιαχβέ των εβραίων;

Ας μη ξεχνάμε άλλωστε και τα λόγια του «γλυκύτατου Ιησού»: «Ο μη ων μετ’ εμού, κατ’ εμού εστί»(!) Ματθ. ΙΒ΄30.

         Και τι σημαίνει αυτή η φράση;  Πολύ απλά σημαίνει πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει καμιά ανεκτικότητα για την ουδετερότητα και την αμφισβήτηση, ή έστω για την αμφιβολία, η οποία άλλωστε είναι δικαίωμα και επιταγή της ελεύθερης σκέψης και της ελευθερίας της βουλήσεως. Βέβαια ο χριστιανισμός υποστηρίζει ότι θα «σωθούν» όσοι αυτόβουλα και με αίσθημα ελευθερίας θα πιστεύσουν, αλλά τα λόγια του Ιησού, τα «ιερά» κείμενα και η πρακτική των ιερατείων μαρτυρούν ότιόταν ο κόσμος δεν αφομοιώνεται, όταν δεν δέχεται να γίνει αντικείμενο προσηλυτισμού και να δηλώσει «ομολογία πίστης», τότε εκλαμβάνεται σαν εχθρός, απειλείται, διώκεται και αφανίζεται με κάθε μέσον (διότι, όπως πιστεύουν, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!). Κατά συνέπεια το πιο πάνω απόσπασμα είναι –χωρίς υπερβολή-  και το απόσταγμα της φασιστικής ιδεολογίας! Το μίσος λοιπόν και η τρομοκρατία ακολουθούν με δύο λέξεις: «Ουαί υμίν!», με στόχο τον “καταπτοημένο άνθρωπο”! Η νοοτροπία του δικτάτορα!

Ο ίδιος ιεράρχης βρίσκει θεάρεστη τη μοιχεία και πορνεία της Σάρας, της γυναίκας του Αβραάμ, της οποίας τα… κρυφά κάλλη απόλαυσαν δυο βασιλιάδες, με την προτροπή του Αβραάμ, ο οποίος βέβαια απόλαυσε όλα τα αγαθά της προσχεδιασμένης μοιχείας, όπως περιγράφεται στην «Αγία Γραφή» (Γέν. ΙΒ΄ 11- 19 και Γέν Κ΄ 1- 10). Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων ο... μελίρρυτος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Δια τούτο λέγει προς αυτήν (ο Αβραάμ) ειπέ ότι αδελφή μου είσαι, γίνε της σωτηρίας μου η αιτία... Γι αυτό και τη μοιχεία της γυναικός ο δίκαιος προτίμησε να γνωρίσει και τον μοιχό (τον Φαραώ) να υπηρετήσει... Είδες σύνδεσμον αγάπης ανδρός και γυναικός; Είδες και άνδρα που δεν δίστασε να ενθαρρύνει συμβουλεύοντας την γυναίκα, αλλά και γυναίκα που δέχεται την συμβουλή; Ακούσατε άνδρες και γυναίκες και μιμηθείτε τούτων την ομόνοια, της αγάπης τον σύνδεσμο... Αυτήν να μιμείσθε γυναίκες... εις μοιχείαν (η Σάρα) εαυτήν εξέδωσεν και συνουσίας ανέχετο βαρβαρικής... Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του Θεού σοφίαν»!!! {Ιωάν. Χρυσόστομου ΠΑΡΑΙΝΕΤΙΚΟΣ...ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ομιλία ΛΒ΄ε΄25... (53.299.22) έως ς΄13(53.300.47)}. Πρβλ και Μιχ. Καλόπουλου, «Αβραάμ ο Μάγος, σσ. 67-95.

Για τις άγ(ρ)ιες αυτές ιστορίες και «θεάρεστες» μοιχείες, ακούγεται από τους εκστασιαζόμενους μπροστά στις εβραϊκές αθλιότητες ιερείς του εβραιοχριστιανισμού, κατά την τελετή του γάμου, μαζί με το «στέφεται ο δούλος του Θεού…», το  «ευλογήσαι αυτούς, Κύριος εκ Σιών,  ως τον Αβραάμ και τη Σάρα, ως τον Ισαάκ και την Ρεβέκκα»!!! Ο… μαστροπός λοιπόν, μοιχός και μάγος Αβραάμ που εξέδιδε τη Σάρα, ο… παιδογάμης Λωτ που έκανε παιδιά (και συγχρόνως εγγόνια) με τις κόρες του, ο…  μαστροπός και μοιχός Ισαάκ που εκπόρνευε τη Ρεβέκκα,  αποτελούν τα υποδείγματα της θεάρεστης συμπεριφοράς, κατά τον Ιωάννη Χρυσόστομο!

 Ακόμα, κατά την τελετή του γάμου ακούγεται και  η… ευχή: «Δια δακτυλιδίου εδόθη η εξουσία του Ιωσήφ εν Αιγύπτω, δια δακτυλιδίου εδοξάσθη Δανιήλ εν χώρα Βαβυλώνος, δια δακτυλιδίου εφανερώθη η αλήθεια της Θάμαρ…».

Στην «αλήθεια της Θάμαρ» πρωταγωνιστής είναι ο πορνοπατριάρχης Ιούδας, πρόγονος κι αυτός του Ιησού, που για να συνουσιασθεί η νύφη του Θάμαρ μαζί του, παριστάνοντας την πόρνη… “του ‘φαγε όλα τα δακτυλίδια” και όταν αυτός αργότερα ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος διέταξε να την κάψουν ζωντανή, μη ξέροντας τίνος είναι το παιδί! Και ευτυχώς που η Θάμαρ είχε τα δακτυλίδια και τη σφραγίδα σαν αποδεικτικά στοιχεία... Έτσι φάνηκε ποιος ήταν ο…  δράστης της εγκυμοσύνης και γλίτωσε η Θάμαρ το κάψιμο! (Γεν. ΛΗ΄13-26).

 Βέβαια ο «άγιος» Ιωάννης ο Χρυσόστομος (στην προσπάθειά του πάντα να δικαιολογεί τις εβραϊκές ερωτικές αθλιότητες, μαστροπείες, πορνείες και αιμομιξίες), για το θέμα αυτό έχει άλλη άποψη:Βρίσκει θεάρεστη την μοιχεία και πορνεία της Θάμαρ, επειδή από τα παιδιά που γεννήθηκαν... κατάγεται και ο Χριστός! (ΞΒ΄ ομιλία “Εις την Γένεσιν” 592 Α-Β).

Ας δούμε όμως τι έλεγε και για το θέμα του γάμου και της «παρθενίας» ο “μεγάλος” και “πολύς” (κατά το χριστιανικό ιερατείο και τους θεολόγους) Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τόσο πολύ προέχει του γάμου η παρθενία, όσο ο ουρανός από τη γη». Βέβαια στην περίπτωση της μοιχείας και πορνείας της Σάρας, της γυναίκας που εξέδιδε ο «δίκαιος» Αβραάμ, όπως είδαμε είχε άλλες απόψεις. Δηλ. κατά τον «άγιο» Ιωάν. τον Χρυσόστομο η συμβουλή προς τις γυναίκες είναι: ή παρθενία ή πορνεία μέσα στο γάμο!!!

*    *    *

         Ο εβραιόφρων ιεράρχης Ιωάννης ο «Χρυσόστομος», «ο την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσας» (!), σε ένα σκοταδιστικό και συνάμα εμπρηστικό ανθελληνικό του παραλήρημα, έλεγε:

     «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών (των ελλήνων φιλοσόφων!), τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ (αίμα) και πάντα τα δόγματα αυτών βρίθουν σκωλήκων… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες… Ημείς δε, ού παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης» Εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστή (Ομιλία ΞΣ΄59.369.12-370.11).

«Ο μέγας Χρυσόστομος… και στην Φοινίκη μοναχούς απέστειλε για να απαλλάξει τους κατεχομένους από την πλάνη της ειδωλολατρίας… τους οποίους με νόμους όπλισε βασιλικούς ώστε τους ναούς των ειδώλων να καταστρέψουν».  Photius Lexicogr. Bibl 96.80a.35 

       Για τον... «προστάτη» αυτόν της παιδείας και των γραμμάτων (!) ο Ελληνικός Πολιτισμός δεν ήταν παρά  μια μωρία και η φιλοσοφία ήταν μια ανοησία και η αιτία όλων των κακών!

      Για τα ελληνικά ονόματα (ονοματοδοσία) μας προτρέπει: «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των(Ελλήνων) προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων (της Π. Διαθήκης), των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων. Προς αυτούς ας είναι και τούτος ο ζήλος σας… Και μη μου τα έθη (έθιμα) τα ελληνικά… Γι’ αυτό σας παρακαλώ των δικαίων (αυτών της Π. Διαθήκης) τα ονόματα να δίνεται στα παιδιά σας» (Περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφειν τα τέκνα (690) 641. 65-

Κι έτσι αφού απαγορεύτηκαν ελληνικότατα και θεία ονόματα, όπως Ορφέας,  Απόλλων, Ιάσων, Ορέστης, Φοίβος, Εύφημος, Αρίσταρχος, Αριστοφάνης, Περικλής, Όμηρος, Σοφοκλής, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Ζήνων, Δανάη, Αφροδίτη, Άρτεμις, Αντιγόνη, Φαίδρα, Άλκηστης και τόσα άλλα που τιμούν το ελληνικό έθνος… γέμισαν οι κατάλογοι των ληξιαρχείων από τα υποδεικνυόμενα εβραιοχριστιανικά ονόματα, όπως… Αδάμ (και Αδαμόπουλος ή Αδαμίδης), Αβραάμ (και  Αβραμόπουλος ή Αβραμίδης), Αβράμιος, Βαρλαάμ, Δανιήλ (και Δανιηλίδης), Γαβριήλ (και Γαβριηλίδης), Ιορδάνης (και Ιορδανίδης), Συμεών (και Συμεωνίδης), Αβεσαλώμ, Ανανίας (και Ανανιάδης), Ησαΐας, Ναούμ (και Ναούμης), Ιωήλ (ή…Λίλης), Ιωακείμ, Ιωσήφ,  Μαλαχίας, Βενιαμίν, Σεραφείμ, Σαμουήλ, Ευφραίμ, Ελισαίος, Ονούφριος, Θεόδουλος, Δοσίθεος, Χριστόδουλος (και Χριστοδουλάς, Χριστοδούλου, Χριστοδουλίδης, Χριστοδουλόπουλος, Χριστοδουλάκης, αλλά και Χριστο-δούλη ή Χριστοδουλίτσα), Χριστιανός (και Καλοχριστιανάκης), Σωτήρης, Χρυσοβα-λάντης, Παχώμιος, Πατάπιος, Παρθένιος, Τριέραρχος, Ελισάβετ, Ιερουσαλήμ, Γεσθημανή, Βηθανία, Ταβιθά, Μυροφόρα, Θεοκτίστη, Θεούλα, Θεοπούλα, Θεονύμφη, Θεολογία, Κασσιανή, Πουλχερία, Νουχερία, Βαρβάρα, Ευσεβεία, Υπαπαντή, Σταυρωτή, Τριάδα, Αποστολία, Ορθοδοξία, Χριστοφορία, Χριστοπιστία, Χριστονύμφη, κ. ά.

      Έτσι από τα πέντε περίπου χιλιάδες ελληνικά ονόματα ελάχιστα σήμερα διασώθηκαν. Κι αν σπάνια εμφανιζόταν και ένα αρχαιοελληνικό όνομα, αυτό οφειλόταν στον πατριωτισμό και στη συνείδηση ελληνικότητας κάποιων απλών και τίμιων παπάδων, που μερικές φορές έγραφαν στα… παλιά τους τα παπούτσια τις αυστηρές εντολές των δεσποτάδων.

       Για το φαινόμενο αυτό της συστηματικής μέχρι σήμερα προσπάθειας της εκκλησίας για την εξαφάνιση των ελληνικών ονομάτων από τη χριστιανική Ελλάδα η άποψη του κοινωνιολόγου και θεολόγου καθηγητή Γιώργου Μουστάκη είναι ότι: «Πρόκειται για ανθελληνική ενέργεια που ούτε οι Τούρκοι δεν είχαν διανοηθεί»! (πρβλ. άρθρο του Βασ. Ραφαηλίδη εφημ. ΕΘΝΟΣ 26-9-1987).

        Αρκεί  να σκεφθεί κανείς ότι οι πλανήτες και οι αστέρες  του ηλιακού μας συστήματος, αλλά και του ευρύτερου γνωστού ή ανακαλυπτόμενου Σύμπαντος, έφεραν, ελάμβαναν ή και λαμβάνουν ακόμα ονόματα από την αρχαία ελληνική μυθολογία και ιστορία, σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, μπροστά στη οικουμενική ακτινοβολία του ελληνικού πνεύματος, την ποιητικότητα και τη σημειολογία της ελληνικής μυθολογίας και την «υπερούσια» αξία του ελληνικού πολιτισμού, την οποία δυστυχώς οι θρησκευτικοί άρχοντες δεν μπόρεσαν και δεν θέλησαν να συλλάβουν… εγκλωβισμένοι στην… “κιβωτό του Νώε” (αφού πυρπόλησαν την “κιβωτό της γνώσης”), υμνολογούντες «το γένος των εβραίων» και οραματιζόμενοι τους «κόλπους του Αβραάμ» στην… «επουράνια βασιλεία», αγνοώντας σκόπιμα και επιδεικτικά τον Δευκαλίωνα, τον μυθολογικό γενάρχη του ελληνικού γένους, γιο του Προμηθέα, που μετά από τον  κατακλυσμό, μαζί με την γυναίκα του την Πύρρα, ανάστησαν το γένος των Ελλήνων!…     

         Ο ίδιος ιεράρχης, με τις υβριστικές, μισαλλόδοξες, σκοταδιστικές και εμπρηστικές δηλώσεις του, υπονόμευσε αφανιστικά τη μεγάλη  Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη, το ναό του πνεύματος:

     «Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος(Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο!…αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον… μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων… και παρ’ αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι… κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διέδωσε) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί» (Λόγοι κατά Ιουδαίων 48.851.38 έως 852.35).

         Επτακόσιες χιλιάδες λοιπόν, έως και δύο εκατομμύρια κατά τους νεώτερους υπολογισμούς, «δαίμονες», δηλ τόμοι βιβλίων, κατοικούσαν μέσα στη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη της αρχαιότητας, στο «επικατάρατον Σεράπειον», την οποία αφανιστικά εξάγνισε ο… προστάτης των γραμμάτων(!), με τη συνδρομή και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας «άγιου» Κύριλλου, ο οποίος το 391 μ. Χ. πυρπόλησε και κατέστρεψε αυτόν τον πραγματικό ναό του πνεύματος, με τους ανυπολόγιστης αξίας πνευματικούς θησαυρούς, που έφερε την επιγραφή «ΨΥΧΗΣ  ΙΑΤΡΕΙΟΝ»!

Αυτός ο ιεράρχης (Ι. Χρυσόστομος) λοιπόν είναι που το 401 μ. Χ., διέταξε και την ολοσχερή καταστροφή του ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, τότε που«ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού συνέλεξε (μάζεψε φανατισμένους καλόγερους) … και κατά των ειδωλικών έπεμψε ιερών…»(!) [πρβλ. Θεοδώρητος (εκκλησιαστικός συγγραφέας και χριστιανός επίσκοπος, 393-457μ.Χ.), στο έργο του Εκκλησιαστική Ιστορία]. Επάνω στα  συντρίμμια κτίστηκε αμέσως μετά και υπάρχει σήμερα μοναστήρι της Παναγίας.

Στη συνέχεια αναδείχθηκε μέγας διώκτης των ελληνικών αγαλμάτων και κάθε ναού ή οικοδομήματος που είχε σχέση με την ελληνική παιδεία και θρησκεία.

         Για την ελληνική παιδεία (κι ας τον ανακήρυξαν προστάτη της παιδείας, μέσα στη γενική και βαρβαρική ανατροπή των πάντων), γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

    «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα…Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε… και ενώ πάντα τα των ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του βάρβαρου) καθ’ εκάστην λαμπρότερα γίνονται» (Εις τον Ιωάννην 59.31.33)

    «Το κακό δια του αγαθού θεραπεύεται. Αυτά λένε και φιλοσοφούν οι Έλληνες. Ντρεπόμεθα λοιπόν δια τούτο, που μπροστά στην τόσο ανόητη φιλοσοφία των Ελλήνων (!) εμείς κατώτεροι φαινόμεθα.» (Εις τον Ιωάννην 59.286.38)

          Η αξιοθαύμαστη αυτή ελληνική δήλωση είναι: «Ουδείς κακώ κακόν ιάται, αλλ’ αγαθώ το κακόν». Πρόκειται πιθανότατα για ρήση του Εμπεδοκλή.

Γιατί ενοχλείται ο «μέγας θεολόγος» Ιωάννης ο Χρυσόστομος; Πραγματικά, πόσο πιο σοφή είναι η σκέψη των Ελλήνων από τα ύποπτα «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» ή το «Όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην. Και το θέλοντι τον χιτώνα σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον. Και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον έν, ύπαγε μετ΄ αυτού δύο», που έλεγε ο Ιησούς! (Ματθ. Ε΄39-41). Για να γίνεις έτσι το “μόνιμο θύμα”, το εύκολο υποζύγιο και ο αιώνιος  “καρπαζοεισπράκτορας”!

         Πόσο ταιριάζει η πιο πάνω φράση του εβραίου ραβίνου Ιησού με τα πιο κάτω λόγια του ιδίου;«Όταν ο ισχυρός καθωπλισμένος φυλάσσει την εαυτού αυλήν, εν ειρήνη εστί τα υπάρχοντα αυτού»(Λουκ. ΙΑ΄21). Οπότε... το «ειρήνη υμίν» και το «μακάριοι οι ειρηνοποιοί...» έχει σχετική έννοια, εξαρτάται σε ποιους απευθύνεται!

          Ας προσέξουμε ακόμα και τα εξής λόγια του... «γλυκύτατου» Γαλιλαίου Ιησού: «τω γαρ έχοντι παντί δοθήσεται και περισσευθήσεται (σ’ αυτόν που έχει τα πάντα θα του δοθούν περισσότερα και θα του περισσεύουν), από δε του μή έχοντος και ό έχει αρθήσεται απ’ αυτού (από δε τον στερημένο θα του αφαιρεθεί και ό,τι έχει). Και τον αχρείον δούλον εκβάλετε εις το σκότος το εξώτερον. Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. ΚΕ΄29-30).

          Συμπέρασμα: Μακάριοι οι έχοντες και οι κατέχοντες και αλίμονο στους εξαθλιωμένους, στους καταφρονεμένους και στους δούλους που θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι στην πάνοπλη εξουσία (ή… στην εξουσία του ιερατείου)!

          Ας σκεφθούμε ακόμα ότι αυτός που αδιαμαρτύρητα ανέχεται να τον αδικούν -το “μόνιμο θύμα”- δεν αδικείται μόνο, αλλά και αδικεί. Αδικεί με τη στάση του όλους αυτούς που οι αδικούντες θα τον δείχνουν για παράδειγμα σωστής και υποδειγματικής συμπεριφοράς, ώστε να τους εξαναγκάζουν σε υποταγή και αποδοχή της αδικίας. Με τον τρόπο αυτό, το άδικο εύκολα προβάλλεται ως δίκαιο. Έτσι φτιάχνεται ο άνθρωπος χωρίς εγωισμό, με το φόβο μέσα του, ο ταπεινός και  καταπτοημένος άνθρωπος, ο υποτελής της κάθε εξουσίας! Ο άνθρωπος που... «πάει στον Παράδεισο»! Και οι καταπτοημένοι άνθρωποι φτιάχνουν ενδοτικές κοινωνίες, ευάλωτες και έρμαια των ισχυρών της γης. Αυτή άλλωστε δεν ήταν και η μεγάλη προσφορά του ιερατείου, από τα Βυζαντινά χρόνια, στο κατεστημένο των αυτοκρατόρων, σουλτάνων, βασιλέων και δικτατόρων;

        Η ταπείνωσή μας και η μοιρολατρία μας μικραίνει το δίκιο μας και το εξαφανίζει! Η ταπεινοφροσύνη εξυπηρετεί τους αλαζόνες! Ως πότε λοιπόν θα γυρίζουμε το μάγουλο; Μόνο η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια (υψηλοφροσύνη), η ελευθεροφροσύνη και ο εγωισμός μας μπορεί να σώσει το δίκιο μας. Και για τις αρετές αυτές δεν μίλησε καθόλου, ή εκφράστηκε αρνητικά “η θρησκεία της αγάπης”!

Αλλά τα χειρότερα (εκ μέρους του Ιησού) ακολουθούν:

«Πύρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη!…δοκείτε ότι ειρήνην παρεγενόμην δούναι εν τη γη; Ουχί, λέγω υμίν, αλλ’ ή διαμελισμόν Λουκάς» (ΙΒ΄ 49-51), [Φωτιά και τσεκούρι –πυρ και μάχαιραν – ήλθα να βάλω στη γη. Νομίζετε ότι ήλθα να φέρω την ειρήνη στη γη; Σας το δηλώνω καθαρά: Όχι, δεν ήλθα να φέρω την ειρήνη αλλά τον διαμελισμό (των εθνών)]. 

              ή

 «…τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου» (Λουκάς (ΙΘ΄ 27).

      Σχόλιο: Ποια, αλήθεια, «αλληγορία» μπορεί να υποστηριχθεί για την «παραβολή των ταλάντων», η οποία αποτελεί υπόδειγμα φιλαργυρίας, αδικίας, εκμετάλλευσης, αισχροκέρδιας, αντιδημοκρατικότητας, μισαλλοδοξίας και μνησικακίας (απ’ όπου και το πιο πάνω απόσπασμα), εάν διαβαστεί ολόκληρη; Γιατί στις εκκλησίες δεν διαβάζεται το (πιο πάνω) τελευταίο απόσπασμα αλλά παντελώς αποσιωπείται; Πώς είναι δυνατόν ο «ομοούσιος» Υιός-Θεός της αγάπης, ο «Ήλιος της δικαιοσύνης ο ελευθερωτής των ψυχών ημών, ο φωτίζων τους εν σκότει,» να έχει τόσες σκιές στο πρόσωπό του, να δέχεται να έχει δούλους, να εμφανίζεται άδικος τοκογλύφος και να ξεστομίζει τέτοιες απαιτήσεις… ομαδικών σφαγών! Αυτός δεν ήταν που έλεγε «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», «μακάριοι οι ειρηνοποιοί…», «ο έχων δύο χιτώνας…» και «εγώ ειμί το φως του κόσμου»; Τελικά με πόσες γλώσσες μίλαγε και πόσα πρόσωπα είχε ο Ιησούς;

*    *    *

Θα κλείσουμε με μερικές ακόμα σκέψεις μας για το «πνεύμα και τη σοφία» του Ιωάννη του Χρυσόστομου, αλλά και για τα «ανδραγαθήματα» των ομοφρόνων του:

Αυτοί που σκόπιμα συκοφάντησαν τους Έλληνες ως «ειδωλολάτρες» και με φανατισμό επεδίωξαν την εξαφάνιση των τεκμηρίων της λαμπρότητας του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και τον πατριωτικό και πνευματικό «αποχρωματισμό» των Ελλήνων στο όνομα του εβραιοχριστιανισμού(γιατί ο θάνατος της Ελληνικής παιδείας ήταν όρος επιβίωσης του χριστιανισμού) και τη μετάλλαξή τους σε ακίνδυνους για την εξουσία Ελληνο-Ρωμιούς Βυζαντινολάτρες, πιστούς υπηκόους της θεοκρατικής Ρωμανίας, αυτοί που «ζήλον ένθεον αναλαβόντες στερρώς ηνδραγάθησαν»,  πρέπει να είναι καταδικασμένοι στη σκέψη και στη συνείδηση κάθε γνήσιου Έλληνα, γιατί, όπως γράφει ο σύγχρονος στοχαστής, μελετητής της θρησκειολογίας και  συγγραφέας Ιάσονας Ευαγγέλου, «ο Έλληνας που αγκαλιάζει με αγάπη την προγονική του κληρονομιά, δεν γυρίζει πίσω, αλλά θέλει να προχωρήσει μπροστά»!

        Ο Γκαίτε έλεγε: «Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα». Μα και ο μεγάλος  εθνικός μας ποιητής Διον. Σολωμός  αφυπνιστικά μας φωνάζει: «Κλείστε μέσα στην ψυχή σας την Ελλάδα και θα νοιώσετε κάθε είδους μεγαλείο»!

        Τελικά  οι εβραιόφρονες πατέρες της εκκλησίας, “επέδραμαν πάνω στο ευγενές οπωροφόρο δένδρο”, την Ελλάδα, την κοιτίδα του πολιτισμού και αφού κατάκλεψαν,  διαστρέβλωσαν και αλλοίωσαν τις ιδέες των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, “τη μπόλιασαν με μοσχεύματα πολύ κατώτερης ποιότητας”, απαγορεύοντας ακόμα και τα ελληνικά ονόματα! Και επειδή το “αλλότριον” εάν δεν αποβληθεί αλλοτριώνει, φθάσαμε στο σημείο, αφού μας έδωσαν πίστη… εβραϊκή, απερίσκεπτα και αποχαυνωτικά, σαν μαθητούδια του κατηχητικού, να εκστασιαζόμαστε μπροστά στην αλλότρια μυθοπλασία και να βιώνουμε άκριτα μια μυθολατρεία παρωχημένης εποχής.

       Γι’ αυτό ο χαρακτηρισμός «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» είναι ύπουλος, υστερόβουλος, δηλ. ηθελημένα κακόβουλος, ψευδεπίγραφος, οξύμωρος και σχιζοφρενικός! Είναι η αποτυχημένη προσπάθεια για πνευματικό άλλοθι αυτών που κατέστρεψαν τον ελληνικό πολιτισμό! Όπως οξύμωρος είναι και ο όρος «θρησκευτική φιλοσοφία». Γιατί ο μεγάλος εκκλησιαστικός πατέρας Τερτυλλιανός είναι αυτός που ανήγαγε τις ασύδοτες δοξασίες και τον παραλογισμό σε θεμέλιο της πίστης, αφού έλεγε ότι: «Πιστεύω επειδή είναι άτοπο, άλογο, ανορθόλογο, παράλογο» (Credo quia absurdum). Προφανώς ο Τερτυλλιανός γνώριζε καλά ότι το ανορθολογικό υπέδαφος της ανθρωπότητας διαθέτει…ανεξάντλητα κοιτάσματα! Και οι εκμεταλλευτές του ανεξάντλητους τρόπους αξιοποίησης! Οι οποίοι μάλιστα συνεχώς ανανεώνονται (νέα «θαύματα» κλπ)! Κι αυτό γιατί η φάτνη των  α-λόγων διαθέτει… άφθονο σανό!

     Δεν μπορεί λοιπόν να ταυτίζεται ο θύτης με το θύμα! Ό,τι έκτισε το γονιμοποιό ελληνικό πνεύμα, κατέστρεψε ή προσπάθησε να καταστρέψει το στείρο και βαρβαρικό. Και οι δήμιοι του Ελληνισμού, οι παραχαράκτες και μεταλλάκτες του Ελληνικού Αρχέτυπου, οι «ιουδύλοι», οι απόγονοι του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, “των αγίων και δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης…”, οι οπαδοί του θεοκρατικού Βυζαντίου, οι σπορείς της αγνωσίας και οι καλλιεργητές της αντιγνώσης, οι απατεώνες του λόγου και οι δημαγωγοί του παραμυθιού, αυτοί που πριόνισαν τις ρίζες των Ελλήνων, δεν έχουν το ηθικό ανάστημα να επικαλούνται τον ανεπανάληπτο προγονικό μας Ελληνικό πολιτισμό και τους «ένδοξους προγόνους» μας τους Έλληνες, όταν επί τόσα (πέτρινα) χρόνια εδίωκαν χωρίς οίκτο, δια πυρός και σιδήρου «την πλάνην του Ελληνίζειν»! Άλλωστε πρέπει να ξέρουν ότι… «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί!». Ακόμα πολύ καλά ξέρουν ότι «Ού δύνασθε δυσί Κυρίοις δουλεύειν»!... Και εκείνοι αφού είναι “υπηρέτες” «του Θεού των Εβραίων», «του Θεού του Ισραήλ» του Σαβαώθ ή Γιαχβέ ή Ιεχωβά, πως μπορούν να υπηρετούν και τον άλλο Κύριο που λέγεται Ελληνικός Πολιτισμός;

    Ο καθένας λοιπόν ας αναστοχαστεί και ας κάνει την επιλογή του, αφού μόνοι τους οι εβραιόφρονες νεοφαρισαίοι πατέρες του χριστιανισμού έθεσαν τη μαύρη διαχωριστική γραμμή, απαρνούμενοι την (ενιαία) ελληνική καταγωγή τους με το να αυτοαποκαλούνται με υπερηφάνεια «ο καινός (=νέος) Ισραήλ» και λέγοντας (Τερτυλλιανός): «Ποία ομοιότης μεταξύ ενός φιλοσόφου και ενός χριστιανού, μεταξύ ενός μαθητού της Ελλάδος και ενός μαθητού του ουρανού; Τι  κοινόν μεταξύ Αθηνών και Ιερουσαλήμ; Μεταξύ Ακαδημίας και εκκλησίας, μεταξύ Στοάς του Ζήνωνος και στοάς του Σολομώντος;», επιχαίροντας μάλιστα ότι «…νυν ηττώνται Αθηναίοι Γαλιλαίοις»!

    Και αφού έτσι αποφάνθηκαν, ρωτάμε κι εμείς με τη σειρά μας: Τι εκφράζει περισσότερο τον πολιτισμό, τις ανθρωπιστικές αξίες, την πρόοδο και την πνευματική ανάταση του ανθρώπου, οι «Άγιοι Τόποι» της Ιερουσαλήμ και ο «Ναός του Σολομώντος» ή ο σεβαστός από όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα περικαλλής «Ιερός Βράχος» της Ακρόπολης και του Παρθενώνα και η νήσος Δήλος με το “καταρδεύον” όλη την οικουμένη «Απολλώνιον φως»;

   Γιατί όταν οι νικητές γράφουν την ιστορία, το μακραίωνο και αιματοβαμμένο οδοιπορικό του διωγμού των Ελλήνων από το χριστιανικό Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος και παρακράτος (θεοκρατικό Βυζάντιο) «των απογόνων» του Αβραάμ θα μένει σκόπιμα συσκοτισμένο, το «αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού» έντεχνα και βάναυσα κρυμμένο και συκοφαντημένο και αν δεν ψάξουμε σε βάθος, ποτέ δεν θα μάθουμε για τα πάθη των νικημένων!

https://www.greatlie.com