Το τέλος της υπέρτατης συντεχνίας

του Ν.Γ.Δρόσου

Όσο ξεκάθαρη και εάν είναι η ανάγκη διατήρησης της χώρας στο ευρώ και προώθησης ενός εξυγιαντικού προγράμματος που θα μας οδηγήσει μακριά από τα σημερινά δεινά μας, άλλο τόσο σαφής είναι αυτή της ριζικής ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Μιας συντεχνίας ανθρώπων, οι οποίοι δεν δίστασαν, μόλις λίγα 24ωρα πριν κλείσει η Βουλή, να αναπαραγάγουν το ίδιο πλέγμα πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς που μας έφερε έως εδώ, καταθέτοντας τροπολογίες της ύστατης ώρας και κρατώντας ερμητικά κλειστά τα επαγγέλματα, με νομοσχέδια «ημίμετρα», που μόνο κατ’ επίφαση εξυπηρετούν τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις και τις ανάγκες ανάπτυξης της χώρας.

Μέσω των ανθρώπων αυτών, αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει.

Όμως, δεν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή και μέσω κομμάτων, στα άκρα του πολιτικού φάσματος, τα οποία βασίζουν την ύπαρξή τους στο λαϊκισμό και τη στείρα άρνηση, δίχως να προτείνουν μια βιώσιμη οδό εξόδου από την κρίση.

Το δίλλημα ευρώ ή δραχμή είναι σαφώς υπαρκτό.

Πρόκειται για ένα δίλλημα, όμως, το οποίο δεν αφορά στην ανάδειξη του ενός ή του άλλου εκ των δύο κομμάτων «εξουσίας» σε αυτήν, αλλά στη μεταστροφή κοινωνικών νοοτροπιών οι οποίες εξέθρεψαν το πελατειακό κράτος στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Πρόκειται για ένα δίλλημα, το οποίο αφορά στις προθέσεις αλλά και στις δυνατότητες αυτής της χώρας να απεκδυθεί των δημοσιονομικά κολάσιμων συμπεριφορών της και να ακολουθήσει το δρόμο του ανταγωνισμού και της ανάπτυξης.

Έναν δρόμο, που δεν περνά μέσα από τις πελατειακές σχέσεις, στις οποίες έχει εκ νέου εναποθέσει τις ελπίδες του για επανεκλογή το πολιτικό προσωπικό των δύο κομμάτων «εξουσίας», αλλά ούτε και των εκβιαστικών διλλημάτων περί ακυβερνησίας και επαναληπτικών εκλογικών αναμετρήσεων, που μπορούν να οδηγήσουν στο χάος.

Πώς είναι δυνατόν, δυνάμεις οι οποίες ευαγγελίζονται τη λύση των προβλημάτων μας, να προτάσσουν ως προϋπόθεση για αυτό, το ουτοπικό όραμα της εξασφάλισης αυτοδυναμίας και της αναρρίχησης του επικεφαλής τους στον πρωθυπουργικό θώκο;

Αυτή τους και μόνον η θέση, όφειλε να αποτελεί ικανή αιτία καταψήφισής τους.

Την κρίσιμη ώρα, στη θέση ηγεμονικών διεκδικήσεων, όφειλαν να ορθώνονται φωνές συσπείρωσης, ομοψυχίας και επίδειξης πνεύματος συγκυβέρνησης υγιών δυνάμεων, στη βάση μίας όσον το δυνατόν ευρύτερης λαϊκής εντολής.

Αντ’ αυτού, ακολουθείται για ακόμη μια φορά η συνταγή της πόλωσης και της προώθησης μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, αποξενώνοντας το εκλογικό σώμα και καταδεικνύοντας ότι ελάχιστα διδάγματα αποκόμισαν από την τρέχουσα κρίση, οι διεκδικητές της εξουσίας.

Ο τόπος αυτός δεν έχει ελπίδα, εάν δεν ανανεώσει ριζικά και κατά τρόπο ταχύ το πολιτικό του προσωπικό, αλλά και αν δεν αποδεχθεί ότι ο δρόμος της εξόδου από την κρίση διέρχεται διαμέσου της υλοποίησης όλων εκείνων των πολιτικών, στις οποίες αντιστάθηκε σθεναρά το πελατειακό κράτος, στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας.

Αν στις θέσεις ευθύνης δεν βρεθούν άνθρωποι αποφασισμένοι και ικανοί να περιορίσουν το κράτος στο φυσικό του εποπτικό ρόλο, ανοίγοντας αγορές και επαγγέλματα και προωθώντας τις απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις και αποκρατικοποιήσεις που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας και θα δώσουν εκ νέου ώθηση στην αναπτυξιακή διαδικασία, γιατί να ελπίζουμε σε μια καλύτερη ημέρα;

Αν η πηγή των δεινών, το κράτος, δεν αλλάξει και δεν περιοριστούν, συνακόλουθα, οι δυνατότητες πελατειακών σχέσεων που αυτό δίνει, γιατί πρέπει να ελπίζουμε;


euro2day.gr

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/04/blog-post_7876.html