Η ΕΞΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΞΩΕΘΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ κου ΠΑΠΟΥΛΙΑ

του Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου*

Πρόκειται για μία προκλητική πορεία, η οποία άρχισε την ίδια στιγμή της εκλογής του ως Προέδρου της Ελληνικής(;) Δημοκρατίας από το «δημόσιο πτυεολοδοχείο» -όπως αποκάλεσε τη Βουλή τ. Πρόεδρός της του σοσιαλιστικού Πανθέου. Ήταν η μαύρη 9η Φεβρουαρίου 2005, όταν η τότε Πρόεδρός της κ. Μπενάκη μετέβη στο σπίτι του, με την κουστωδία βουλευτών ΟΛΩΝ των φαύλων πολιτικών κομμάτων για να του αναγγείλει την εκλογή του.

Εκεί, στην πιο επίσημη και κρίσιμη εθνική στιγμή, η κυρία Πρόεδρος έκανε τη σχετική προσφώνηση από χειρογράφου, η οποία, ανάμεσα στ’ άλλα, προδιέγραφε και την πορεία του Προέδρου στη λεωφόρο του εθνικού πτυελοδοχείου και της απεμπόλησης της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Συγκεκριμένα, αυτή η εθνομειοδοτική προσφώνηση έλεγε και τα εξής: «Τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν… τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί ενδεχομένως από νέες μορφές διακυβέρνησης…»

Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες συνταγματικές γνώσεις για να ερμηνεύσει κανείς το κατάπτυστο αυτό κείμενο το οποίο -με τη συμφωνία ΟΛΩΝ των κομμάτων- καταχωρήθηκε στα επίσημα Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων…

Ενώπιον αυτής της Εθνικής μειοδοσίας εσίγησαν οι πάντες στην Ελλάδα των εθελόδουλων, πλην του δημοσιογράφου Αντώνη Καρκαγιάννη -ο οποίος την καυτηρίασε από τις στήλες της «Καθημερινής»- και τον ευρωβουλευτή Γ. Καρατζαφέρη, ο οποίος μετέπειτα το έκανε γαργάρα δοξάζοντας τον εθνικό γίγαντα Κ. Παπούλια.

Από την πλευρά μου, χαρακτήρισα τότε αυτή την «αθώα» προσφώνηση ως «απίστευτη και εθνικά ύποπτη» εν μέσω απολύτου σιωπής και ανοχής του διεφθαρμένου λαού (Για το ζήτημα αυτό βλ. εκτενέστερα το έργο μου: «Το χρονικό της Εθνικής Μειοδοσίας του ονόματος της Μακεδονίας», εκδ. «Γεωργιάδη», Αθήνα, 2005, σελ. 474-475).

Ό,τι λοιπόν προγραμματίστηκε από τότε, αυτά βλέπουμε να εκτυλίσσονται τώρα σε βάρος και του «κυρίαρχου» λαού και της εθνικής μας κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Οι πολιτικάντηδες τα είπαν και ο «κυρίαρχος» λαός -με σύσσωμη τη δημοσιογραφία- τα δέχθηκαν σιωπώντας. Όμως η σιωπή εξισούται με τη συνενοχή ή με την ακρισία, όπως έγραφε ο Γάλλος νομπελίστας Αλμπέρ Καμύ γράφοντας: «Σωπαίνοντας αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα» (βλ. το έργο του: «Ο επαναστατημένος άνθρωπος», Αθήνα, 1971, σελ. 28). Οι σιωπήσαντες και σιωπώντες ας διαλέξουν και ας μυν οδύρονται μόνον όταν ξεβολεύονται.

Σημειώνω ότι η μεν κυρία Μπενάκη –μετά τη δήλωσή της αυτή, η οποία είχε και τη στήριξη εξωελληνικών παραγόντων- προήχθη ως ακαδημαϊκός, ο δε κύριος Παπούλιας ξαναεκλέχτηκε για δεύτερη θητεία. Η διεφθαρμένη Βουλή τον επανεξέλεξε για να ολοκληρώσει το αντεθνικό του έργο υπό τις χαζοχαρούμενες ιαχές της πλειοψηφίας του φαύλου λαού.

Όμως αυτή η «δέσμευση» του κ. Προέδρου δεν τον εμπόδισε να δώσει τον όρκο του έθνους, σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 34  του Συντάγματος που λέει: «Ορκίζομαι… να φυλάσσω το Σύνταγμα… να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον…». Είναι  πρόδηλο ότι το εθνικό και δημοκρατικό περιεχόμενο αυτού του όρκου δεν είχε και δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τη συνολική πορεία του Προέδρου, όπως αυτή χαράσσεται από το Σύνταγμα, καθώς και με την πιο πάνω εθνομειοδοτική προσφώνηση της κ. Μπενάκη. Ως προς το Σύνταγμα, ο κ. Πρόεδρος είναι ο πρώτος που κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή το παραβιάζει, αβαντάροντας το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα (βλ. π.χ. το εμπεριστατωμένο άρθρο του αντιπροέδρου του Ελεγκτικού Συνεδρίου Κ. Τράκα στην εφ. «Το Παρόν» της 4 Ιουλίου 2007. Πρβλ. και «Το Παρόν» της 24.6.2007, σελ. 22 όπου διαβάζουμε τους τίτλους: «Παραβιάζεται το Σύνταγμα με τον τρόπο πρόσληψης υπαλλήλων».

Με αυτά και άλλα πολλά έγραφα τότε ως καθαρτήριο λύση: «Ένα νέο Γουδί θ’ αποτελούσε μία προσωρινή λύση για να ξεκαθαρίσει η κόπρος του Αυγείου» (βλ. το έργο μου: Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία», εκδ. «Πελασγός» – (Γιαννάκενας), 2007, σελ. 150). Δυστυχώς το Γουδί δεν φάνηκε στον ορίζοντα και οι πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες εξακολούθησαν να χορεύουν το «χορό των κολασμένων» πάνω στο πτώμα της Ελλάδας (βλ. το άρθρο του τότε μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστόδουλου στην εφ. «Το Βήμα» της 6/12/1992 με τίτλο: «Έκπτωση Ήθους»). Ασύδοτοι και ατιμώρητοι οι φαύλοι εκφραστές του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, προχωρούν, βιάζουν και παραβιάζουν αρχές και κανόνες του κοινωνικού και δημόσιου βίου των Ελλήνων, χωρίς καμμία αντίδραση του κ. Προέδρου (ποιάς Δημοκρατίας;)

Εκκωφαντική περίπτωσή η ψήφιση από τη Βουλή του διαβοήτου «Μνημονίου» της Τρόικα, όχι με 180 βουλευτές, όπως απαιτεί η παρ. 2 του άρθρου 28 του Συντάγματος (τα τρία πέμπτα του όλου αριθμού των βουλευτών) αλλά με 151 (Μόνο το ΚΚΕ αντιτάχθηκε σ’ αυτό το συνταγματικό πραξικόπημα και ο γράφων με σχετικό σχόλιό του σε ιστοσελίδες).

Ατυχώς ο κ. Πρόεδρος υπέγραψε και υπογράφει τα πάντα χωρίς μία, έστω, αναπομπή του νόμου στη Βουλή. Όλα τα χρόνια της πολυδάπανης και ανωφελούς εθνικής του θητείας δεν κάνει τίποτα άλλο από αυτό και την προκλητική του σιωπή για τα όσα συμβαίνουν στο κυλώνειο άγος του πολιτικού συστήματος. Όταν μιλά, μιλά για να κατακρίνει τον αποδεκατισμένο «κυρίαρχο» λαό και να τον καλέσει «να βάλει πλάτη για να σωθεί η πατρίδα» την οποίαν οι σύντροφοί του λεηλάτησαν πλιατσι­κολογούντες (βλ. «Πρακτικά» της Βουλής της 20 Μαρτίου 1992, σελ. 4973-4974, όπου η συζήτηση Α. Παπανδρέου και Κ. Μητσοτάκη για την έννοια του πλιάτσικου, για το οποίο αλληλοκατηγορούνταν).

Τον Οκτώβριο, στην Εθνική επέτειο είπε και τι δεν είπε «κατά του ταραξία λαού» ενώ προσφάτως, παίρνοντας τη ρομφαία του κομματάρχη επιτίθεται εναντίον της πλειοψηφίας του πονεμένου λαού, που αντιδρά για τα κοινωνιοκτόνα και εθνοκτόνα μέτρα του πρωθυπουργού τραπεζίτη και πολυθεσίτη, δηλώνοντας: «Η κυβέρνηση Παπαδήμου δέχεται πολεμική» και «εφ’ όσον ένας τεχνοκράτης πρωθυπουργός δηλώνει αισιόδοξος πρέπει όλοι εμείς να τον ακολουθούμε».

Πρόκειται για ιταμή πρόκληση του πεινασμένου λαού, που προέρχεται από χρυσοπληρωμένους «προστάτες» του, οι οποίοι τον τρομοκρατούν για να σιωπήσει! Δεν γνωρίζω αν ο κ. Πρόεδρος έχει πρόσθετο εισόδημα και την τοκοφορία του κεφαλαίου που δάνεισε στον Ανδρέα Παπανδρέου για «κείνο το κωλόσπιτο» της οδού Αγράμπελης κι’ αν πλήρωσε το σχετικό φόρο.

Καταλήγοντας λέω: Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Το αντικυβερνητικό και αντιμνημονιακό παλλαϊκό μέτωπο των κολασμένων της ελληνικής γης δεν πρόκειται να καμφθεί από τις κομματικές απειλές του, οι οποίες αποβλέπουν στο διχασμό τους.

Κύριε Πρόεδρε: Υπερβήκατε τα εσκαμμένα της συνταγματικής τάξεως. Οι «σύντροφοί» σας: Νο passearan!

* Αντιπρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων και Γραμματέας Οργανωτικού του Πατριωτικού Μετώπου

πηγη

 

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/01/blog-post_3021.html